...

Άπλωσα το χέρι μου για να γαντζωθώ κάπου- και δε βρήκα παρά το κενό. Αλλά με το ν' απλώσω το χέρι μου, στην προσπάθεια μου ν' αρπαχθώ, να γαντζωθώ, όσο κι αν έμεινα μετέωρος, ανακάλυψα εκείνο που δεν είχα αναζητήσει-τον εαυτό μου. Βρήκα πως εκείνο που ποθούσα σ' όλη μου τη ζωή δεν ήταν να ζήσω-αν αυτό που κάνουν οι άλλοι λέγεται ζωή- αλλά να εκφράσω τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον να ζήσω, αλλά πως το μόνο που με απασχολούσε ήταν αυτό που κάνω τώρα: Κάτι το παράλληλο με τη ζωή, κάτι που ανήκει στη ζωή και ταυτόχρονα την ξεπερνάει. Το αληθινό, το ίδιο το πραγματικό, ελάχιστα μ'ενδιαφέρει. Το μόνο που με απασχολεί είναι εκείνο που φαντάζομαι πως είμαι, εκείνο που κατέπνιγα καθημερινά, για να ζήσω. Αν πεθάνω σήμερα ή αύριο, δεν έχει για μένα την παραμικρή σημασία, κι ούτε είχε ποτέ. Ότι όμως και σήμερα ακόμα- ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας- δεν μπορώ να πω ό,τι θέλω και αισθάνομαι- αυτό μ' ενοχλεί, και με πικραίνει κατάβαθα.
Χένρι Μίλλερ.