Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Ετυμηγορία της χρονιάς: Αθώοι ή ένοχοι;

Τα Μ.Μ.Ε κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Οι περισσότεροι μιλούν για χαμένη χρονιά, χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα λόγω βεβαρημένης πνευματικής οκνηρίας να βρουν κάτι θετικό σε αυτήν. Εγώ διάλεξα τρεις ειδήσεις που δεν ξεχώρισαν στα αφιερώματα του 2009 αλλά οφείλουμε να τις κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Είδηση πρώτη: «Στρατιώτες που υπηρέτησαν το πρώτο διάστημα της χούντας του Πινοσέτ ζητούν αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν, καθώς υποχρεώθηκαν να προβούν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Τα περισσότερα μέλη της ένωσής τους, θέλουν να εξιλεωθούν για τα εγκλήματα που διέπραξαν ακολουθώντας «άνωθεν εντολές». Προτίθενται, μάλιστα, να βοηθήσουν να εντοπιστούν τα σημεία που είναι θαμμένοι πολλοί αγνοούμενοι».

Μόνο χλεύη και ειρωνικά σχόλια θα είχαμε στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο. Με την ευκολία που καταδικάζουμε τους ανθρώπους και ανεβοκατεβάζουμε μαλάκα και ηλίθιο ο ένας τον άλλον, φαίνεται φυσιολογικό ότι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται να κάνουμε στο άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης είναι να σχολιάσουμε δηκτικά την κίνηση των στρατιωτών. Εξάλλου μια παρόμοια υπόθεση παλαιότερα, με ένα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, είχε χρησιμοποιηθεί προεκλογικά από γνωστό δημοσιογράφο για να σοκάρει τους ψηφοφόρους.

Λίγο πριν υποπέσω στο ίδιο σφάλμα, θυμήθηκα το πείραμα του Μίλγκραμ, ένα από τα πιο κλασικά πειράματα στην ιστορία της επιστήμης της Ψυχολογίας. Τι αποδείκνυε; Ότι οι περισσότεροι από εμάς είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε (ακόμα και κάτι που θέτει σε κίνδυνο συνανθρώπους μας, κάτι που θα θεωρούσαμε ανήθικο υπό άλλες συνθήκες) όταν μας το ζητά μια εξουσία/αυθεντία. Ακόμα και όταν διαφωνεί κανείς με τις σκληρές εντολές, η διαφωνία δύσκολα εκφράζεται και ακόμα πιο δύσκολα μετατρέπεται σε έμπρακτη αντίθεση. Πολλά άτομα κατέληξαν από υγιείς φοιτητές να γίνουν παθολογικοί κρατούμενοι. Ή άλλοι φυσιολογικοί, συνηθισμένοι φοιτητές έγιναν κακοί, βίαιοι ή σαδιστές φύλακες. Ο Φίλιπ Ζιμπάρντο, στο πείραμα του Στάνφορντ λίγα χρόνια αργότερα, με την τυχαία ανάθεση των ρόλων των κρατουμένων και των φυλάκων σε δύο δωδεκαμελείς ομάδες συμμετεχόντων στο πείραμα, απέδειξε ότι η θεσμική δύναμη αλλάζει δραματικά τη συμπεριφορά των ατόμων. Ο άνθρωπος τείνει να υπακούει τυφλά στις επιταγές της εξουσίας.

Δεύτερη είδηση. Έγραφε ο Ρούσος Βρανάς τον Αύγουστο που μας πέρασε:«Στο πρόσωπο του φοιτητή της Θεολογίας Γουόλ Στάντον, οι δικαστές της Πολιτείας της Αριζόνας ανακάλυψαν μια απειλή για την αμερικανική ασφάλεια. Και τον καταδίκασαν. Ποιο ήταν το έγκλημά του; Ο φοιτητής άφηνε μπουκάλια με πόσιμο νερό στην έρημο της Αριζόνας, στα σύνορα με το Μεξικό, ένα πέρασμα για τους Μεξικανούς παράνομους μετανάστες που ονειρεύονται τον αμερικανικό παράδεισο. Ο νεαρός Αμερικανός είναι μέλος της οργάνωσης «Όχι άλλοι θάνατοι», που δημιουργήθηκε για να αποτρέψει τους συχνούς θανάτους Μεξικανών από αφυδάτωση ή ηλίαση, όταν αποτολμούν να διασχίσουν την έρημο για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο Στάντον κατέθεσε πως το κίνητρο για την πράξη του ήταν να σώσει ζωές. Όμως, όπως μετέδωσε το τηλεοπτικό δίκτυο CΝΝ, οι δικαστές είδαν τα πράγματα αλλιώς: «Παρατηρώντας ότι σε μερικά μπουκάλια ο Στάντον είχε γράψει στα ισπανικά τη φράση “Καλή τύχη”, αποφάνθηκαν ότι ο κατηγορούμενος είχε τη σαφή πρόθεση να βοηθήσει αλλοδαπούς να εισέλθουν παράνομα στη χώρα». Αυτό είναι αλήθεια. Ο φοιτητής ήθελε να αποτρέψει τον θάνατό τους. Όμως το δικαστικό επιχείρημα, πως όποιος δεν επιθυμεί τον θάνατο των παράνομων μεταναστών παρανομεί, σίγουρα εισάγει μια νέα νομική έννοια στην επιστήμη του Δικαίου. Κάπως έτσι, το καναδικό περιοδικό «Χάρπερς» αποφάσισε να θέσει ένα ερώτημα, σαν κι αυτά που θέτουν συνήθως οι καθηγητές της Νομικής στους φοιτητές τους: «Ας πάρουμε από τη μια μεριά τον Στάντον και τους όμοιούς του, που αφήνουν νερό για να αποτρέψουν τον θάνατο όσων διασχίζουν παράνομα τα σύνορα. Κι από την άλλη τους δικαστές, που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το απαγορεύσουν, με πλήρη επίγνωση πως αυτό μπορεί να σημαίνει τον θάνατο των μεταναστών από αφυδάτωση ή ηλίαση. Τίνος η πράξη είναι πιο εγκληματική;».

Νόμος λοιπόν ή δικαιοσύνη; Ο κήρυκας εναντίον της δουλείας, Θίοντορ Πάρκερ, μετά την ψήφιση του νόμου για τους φυγάδες σκλάβους το 1850 στη Νέα Αγγλία, αναφέρθηκε δημοσίως στη στάση που θα κρατούσε αν ήταν ένορκος στη δίκη ενός άντρα, ο οποίος είχε βοηθήσει έναν σκλάβο από τη Ν. Καρολίνα να αποδράσει, του είχε δώσει καταφύγιο και τον είχε κρύψει στη Μασαχουσέτη. Είπε:«Αν ο ανθρωπισμός μου έχει ισοπεδωθεί από τον όρκο μου, τότε θα κάνω τη δουλειά μου σωστά και θα κρίνω ένοχο τον άνδρα. Αν όμως έχω μέσα μου ανθρωπισμό θα αποφασίσω με βάση το φυσικό μου καθήκον να αγαπάω έναν άνθρωπο και να μην τον μισώ, να είμαι δίκαιος απέναντί του και όχι άδικος, να του αναγνωρίσω τα φυσικά του δικαιώματα που δεν έχει εκχωρήσει σε κανέναν. Θα αποφάσιζα αθώος».

Τρίτη είδηση: 35 χρόνια αθώος. Η υπόθεση ενός 54χρονου άνδρα ήρθε πριν λίγες μέρες στο προσκήνιο. Ο Τζέιμς Μπέιν πέρασε τα δύο τρίτα της έως τώρα ζωής του στη φυλακή, για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Απελευθερώθηκε την περασμένη εβδομάδα αφού διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν αυτός που διέπραξε τον βιασμό του 9χρονου αγοριού, για τον οποίο φυλακίστηκε το 1974. Ο Μπέιν ήταν 19 χρονών και δεν είχε ποινικό μητρώο όταν καταδικάστηκε. Οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο επειδή το αγόρι τον «αναγνώρισε». Από τους 246 κατάδικους που έχουν αθωωθεί στις ΗΠΑ έπειτα από τεστ DΝΑ και τη βοήθεια της Ιnnocence Ρroject, μιας οργάνωσης που ασχολείται με φυλακισμένους που υποστηρίζουν την αθωότητά τους, ο Μπέιν είναι αυτός που έμεινε περισσότερο στη φυλακή.

Τι είπε αυτός ο άνθρωπος βγαίνοντας από τη φυλακή; «Δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τότε να κάνουν μια δουλειά. Είναι απλώς λυπηρό το αποτέλεσμα...». Υπάρχουν άραγε αθώοι στα κελιά των μελλοθάνατων;

Η αθωότητα και η ενοχή είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Οι παραπάνω υποθέσεις αμφισβητούν την ικανότητα των ανθρώπων να αποδίδουν δικαιοσύνη. Καθιστούν ξανά επίκαιρη την ξεχασμένη αρχή της επιείκειας, που πρέπει να κάνουμε οδηγό για τις ίδιες τις ζωές μας. Είναι απολύτως απαραίτητο για την πρόοδο και την πορεία της ανθρωπότητας, να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ελλείψεις και την απέραντη υποκρισία που κρύβουν τα λόγια μας. Αν είμαστε όλοι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, λίγο πριν την αντίστροφη μέτρηση για το 2010, ας πράξουμε προνοητικά, βρίσκοντας προκαταβολικά ένα άλλοθι.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Μέχρι τέλους.

Όσο ζω μου φαίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο να αντέξω να καταγράψω μέχρι τέλους όλα όσα υπαγορεύει το γεγονός της ύπαρξης μου. Διότι μπορεί η μικρή εκείνη, η δυσδιάκριτη ίσως λέξη, μέσω της οποίας όλα όσα με κόπο μάθαμε και δεν κατανοήσαμε, μεταστρέφονται εντέλει προς ένα εξαίσιο νόημα, να μην περιλαμβάνεται παρά στην τελευταία πρόταση. Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Τολμώ να οπλίζω.

Οι ουτοπίες είναι πρόωρες αλήθειες-Λαμαρτίνος.

Είναι οξύμωρο αλλά καθόλου τυχαίο. Οι κάμερες μας τιμούν όλους με την παρακολούθηση που μας αξίζει. Ειδικά στο Λονδίνο, η κατάσταση είναι πολύ τηλεοπτική. Οι ζωές μας όλο και περισσότερο κινούνται μεταξύ του Πανοπτικού του Μπένθαμ, του Truman show και της σπηλιάς του Πλάτωνα.

Οι κάμερες όμως ως δια μαγείας, λες και τις άγγιξε ο Uri, σβήνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Η τεχνολογία και το Twitter έφτασαν μέχρι το Ιράν για να καλύψουν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Είδαμε όλοι την Νεντά ξανά και ξανά να ξεψυχάει μπροστά μας. Την ονομάσαμε άγγελο, ανάψαμε ένα κεράκι στη μνήμη της, συγκλονιστήκαμε. Είμαστε ευαίσθητοι εμείς οι δυτικοί ώρες ώρες. Αντιθέτως, στους πολέμους «για τη δημοκρατία», οι νεκροί υπάρχουν μονάχα στα χαρτιά. Διαβάζεις για ένα θάνατο στις εφημερίδες που δεν μπορεί πια να σε ταράξει. Έχει χάσει την δύναμη του. Είναι κάτι συνηθισμένο. Έγινε τόσο ανθρώπινο το να σκοτώνεις όσο είναι και το να πεθαίνεις. Το αποτέλεσμα άλλωστε είναι το ίδιο.

Οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, σαν υπερπροστατευτικές μανάδες, λατρεύουν να ψάχνουν τα πράγματά μας όταν λείπουμε από το σπίτι, μπας και ανακαλύψουν τι κρύβουμε στα συρτάρια μας. Με τις αστείες επιθέσεις τις τελευταίες μέρες εναντίον του Πάπα και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η ιταλική κυβέρνηση, θορυβημένη και ματωμένη, σκέφτεται να λάβει ασφυκτικά μέτρα αστυνόμευσης στις δημόσιες συγκεντρώσεις και να επιτρέψει τη λογοκρισία στο Διαδίκτυο. Σκέφτηκε δηλαδή να αστυνομεύσει καλύτερα όχι τον Σίλβιο, αλλά τους υπηκόους του. Στις Η.Π.Α, μερικές ρυθμίσεις του περίφημου Patriot Act εκπνέουν στις 31 Δεκεμβρίου αλλά ο πρόεδρος θα παρατείνει όπως όλα δείχνουν την ισχύ τους. Βοηθάει και ο Νιγηριανός τρομοκράτης(;). Θα έπρεπε να παρηγορεί τους κυβερνήτες το γεγονός ότι τουλάχιστον στην εποχή μας οι ψυχικά διαταραγμένοι είναι ακίνδυνοι. Την δεκαετία του ’60, πολύ αποτελεσματικότεροι, ξεκλήριζαν πολύ και καλό κόσμο στην Αμερική.

Περπατώντας συχνά στην Βασιλίσσης Όλγας έχω πέσει αρκετές φορές πάνω σε έναν τυφλό. Με το μπαστούνι του, προσπαθώντας να προσανατολιστεί, αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες του εγχειρήματός του καλύτερα από εμάς. Φαινομενικά το δικό του πρόβλημα δε μας αφορά. Παρακολουθώντας αμούστακα παιδιά να γυρνούν πίσω στις Η.Π.Α έχοντας χάσει πόδια και χέρια, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο τυφλός; Ποιος από τους δύο βλέπει καλύτερα; Ποιος είναι η τραγική μορφή; Μήπως πρέπει να χάσουμε την όραση μας για να προσανατολιστούμε; «Βλέπω πολλούς στρατιώτες. Μακάρι να ‘βλεπα πολλούς πολεμιστές» έγραφε και ο Νίτσε στον Ζαρατούστρα.

Ο Damien Cave των «New York Times» διηγείται την ιστορία της Βιβιέν Πακέτ, βετεράνου του πολέμου στο Ιράκ, η οποία είδε μπροστά στα μάτια της να σκοτώνονται κάποιοι φίλοι της από επίθεση με όλμους το 2004. Δίπλα στις αϋπνίες της, τα ξεσπάσματα οργής, τους εφιάλτες, την κατάθλιψη ο αρθρογράφος νιώθει την ανάγκη να τελειώσει ανάλαφρα το ρεπορτάζ. «Οι θυσίες των γυναικών παραγνωρίζονται και στα μπαρ όπου οι άγνωστοι τις αγνοούν και κερνούν ποτά άνδρες που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στο πεδίο της μάχης όπως και σε εκδηλώσεις καλωσορίσματος στην πατρίδα, όπου οι διοργανωτές καλούν τους συζύγους αντί για τις ίδιες». Μήπως αυτό της προκάλεσε τη διαταραχή και όχι τα διαμελισμένα πτώματα των φίλων της;

Παλιά τα ρεπορτάζ για το Βιετνάμ ήταν κάπως έτσι:«Ακριβώς έξω από το χωριό υπήρχε αυτός ο μεγάλος σωρός πτωμάτων. Ένα πραγματικά μικροσκοπικό παιδί πλησίασε το σωρό και έπιασε το χέρι ενός από τους νεκρούς. Ένας από τους στρατιώτες πίσω μου γονάτισε σε απόσταση τριάντα μέτρων από το παιδί, το σημάδεψε και το σκότωσε με μια μόνο σφαίρα». Αυτά έγραφε το Time για τη σφαγή του Μάι Λάι. Δεν είχε μπαρ τότε, δεν μας απασχολούσαν τα σφηνάκια και οι αποδέκτες τους. Πριν μισό χρόνο διάβαζα στο ίδιο περιοδικό ότι ένας πεζοναύτης που είχε γίνει εξώφυλλο το 2005, ο 26χρονος Γουίλιαμ Άλεν, πέθανε από υπερβολική δόση κάποιου φαρμάκου. Υπέφερε από μετατραυματική διαταραχή άγχους (posttraumatic stress disorder).

Από τα ρεπορτάζ απουσιάζουν πλέον και οι φωτογραφίες του πολέμου. Δεν υπάρχει φρίκη σε ένα τηλεελεγχόμενο πόλεμο εξηγεί η Σούζαν Ζόνταγκ στο βιβλίο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων». Δεν είναι πλέον γουστόζικο να δείχνεις τους νεκρούς σου. Τα Μίντια προστατεύουν τον πόλεμο των αρχηγών τους. «Ο κινηματογράφος, τα βιντεοπαιχνίδια, τα σίριαλ και τα Μίντια είναι οι μυθοπλαστικοί φορείς αυτής της επιχείρησης πολεμικής κινητοποίησης» γράφει ο Christian Salmon. «Στο Χόλιγουντ όλοι παριστάνουν τους δημοκρατικούς και τους υποστηρικτές του Ομπάμα, αλλά κανείς δεν είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ. Λες και οι Αμερικανοί δεν μπορούν να επεξεργαστούν τίποτα πέρα από την κινηματογραφική πραγματικότητα του κώλου της Τζέι Λο» δήλωσε πρόσφατα ο Ρούπερτ Έβερεττ που η ειλικρίνεια του να δηλώσει ομοφυλόφιλος του στέρησε μια λαμπρή καριέρα στο Χόλιγουντ.

Τα καθημερινά θέματα για τον πόλεμο προέρχονται από τις υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων του στρατού. Αυτό ισχύει από την εποχή του Βιετνάμ. «Νόμιζα ότι εμείς ήμασταν οι καλοί» λέει ένας βετεράνος στον Μάικλ Μουρ. «Δεν απελευθερώσαμε αυτούς τους ανθρώπους, τους κάναμε να βουλιάξουν πιο πολύ μέσα στη φτώχεια. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ειρήνη ενώ το μόνο που έχουμε μάθει είναι να καταστρέφουμε» του γράφει αφοπλιστικά ένας άλλος. Πρώην διευθυντής της CIA είχε πει κάποτε ότι ο εχθρός που πρέπει να βομβαρδιστεί είναι οι offshore τράπεζες στις Νήσους Καϊμάν και ίσως αυτές των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων.

Στο στρατό τη μέρα που θα έπαιρνα όπλο είχα γενικά μια ανησυχία. Δεν χρειαζόμουν όπλο αλλά βύσμα, για μια ευνοϊκή μετάθεση. Τελικά τα πήγα καλά μαζί του κι αυτό γιατί το χρησιμοποίησα περισσότερο σαν γκλίτσα, για να στηρίζομαι στη σκοπιά. Τα παιδιά που στρατολογούνται από τον αμερικανικό στρατό δεν είχαν την τύχη της δικιάς μου πολυτελούς γκρίνιας. Χαμένα και φτωχά, αν δεν καταφέρουν να σπουδάσουν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια, μπαίνουν με την κατάλληλη προπαγάνδα στον στρατό. Ήρωες δηλαδή και με καλά λεφτά. Θα ήταν ευγνώμονες αν πέθαιναν ακόμα και για λιγότερα.

Διάβασα πρόσφατα στο Έθνος: «Τους μυθολογικούς πολεμιστές ήρωες του Σοφοκλή που έδιναν μάχη με τους εσωτερικούς τους δαίμονες επιστρατεύει το αμερικανικό Πεντάγωνο για να θεραπεύσει το μετατραυματικό στρες και τις ψυχικές διαταραχές των στρατιωτών που υπηρετούν στα ανοιχτά μέτωπα του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Προκειμένου να εξερευνηθούν οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου, το υπουργείο Άμυνας έδωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια σε ανεξάρτητη θεατρική ομάδα, το «Τheater of War» (Θέατρο του Πολέμου), για να επισκεφθεί έως το καλοκαίρι τουλάχιστον 50 στρατιωτικές βάσεις και να αναπαραστήσει σε σκηνικές αναγνώσεις αποσπάσματα από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, Αίας και Φιλοκτήτης». Και όλα αυτά για να καταπολεμήσουν τη μοναξιά τους και την μνήμη τους. Η Ελευθεροτυπία γράφει: «Το Πεντάγωνο συμβουλεύει τους βετεράνους να αρχίσουν να σκέφτονται θετικά για να μην αυτοκτονούν και να ενταχθούν σε προγράμματα αισιοδοξίας , μια καινοτομία του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας». Λείπει μόνο η Amita Motion- Θετική ενέργεια...

Με ποια κριτήρια μοιράσαμε στον κόσμο τη φτώχεια και την αδικία; Αναρωτιέται η Λώρη Κέζα στο Βήμα: «Ερώτημα των αφελών. Θα άλλαζε το τοπίο αν τα 30 δισ. δολάρια που ετοιμάζονται να ξοδέψουν οι Αμερικανοί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τα επένδυαν στην ίδρυση ενός κράτους; Το Αφγανιστάν είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο. Τα 30 δισ. δολάρια φτάνουν και περισσεύουν για σχολεία, για νοσοκομεία, για δικαστήρια, για αστυνομία. Φτάνουν και περισσεύουν για να ανοίξουν δρόμοι, να γίνουν υποδομές για την επικοινωνία». Μπορεί το αμερικανικό κράτος να ασχολείται με όλα αυτά τα ασήμαντα;

Σύμφωνα με τον Ομπάμα, μάλλον όχι. Ο λόγος του στο Όσλο ήταν εμπνευσμένος αποφάνθηκαν οι θαυμαστές του. Μίλησε μεταξύ άλλων για τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Γνωρίζει, είπε, ότι δεν υπάρχει κάτι αδύναμο, παθητικό ή αφελές στις ζωές τους. Εκείνος όμως πρέπει να προστατεύσει τους πολίτες γιατί το κακό υπάρχει στον κόσμο. Τον Χίτλερ δεν θα τον σταματούσε ένα κίνημα μη βίας, δήλωσε. Ο Χίτλερ στην περίπτωση αυτή λειτουργεί περίπου όπως οι επιθέσεις σε Σίλβιο και Πάπα. Νομιμοποιεί όλους τους άδικους πολέμους. Ο Ομπάμα, τρομερά φιλόδοξος ο ίδιος, φαίνεται να φθονεί αυτούς που χρησιμοποίησαν την παθητική αντίσταση και τη θέση που εκείνοι κατέχουν στην Ιστορία. Είναι πολύ άκομψο εκ μέρους τους να τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα και μάλιστα μετά θάνατον. Η αναφορά του στις μορφές τους ήταν το μόνο σημείο που φάνηκε να τον ζορίζει στην κατά τα άλλα αγέρωχη ρητορική του.

Το επικίνδυνο με αυτόν τον τύπο είναι ότι ξέρει τι να πει για να μη σε εξοργίσει. Δεν επιτρέπεται εξάλλου στην προεδρία να διαφέρεις από τους προκατόχους σου. Το χρώμα του είναι ήδη υπεραρκετό. Στο νέο Πλανητάρχη έδωσαν ένα πρόβλημα και αποφάσισε να κάνει αυτό που κάνουν όλοι. Να του προσθέσει σκέλη. Δεν είχε ποτέ σκοπό να το λύσει. Είναι άδικο άλλωστε να τον κατηγορούμε για ένα δίλημμα που δεν είχε εξαρχής. «Μπορεί ο πόλεμος να είναι κόλαση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντα λάθος» γράφει στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω». Μισό αιώνα μετά από την παραίνεση του Αιζενχάουερ, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει κατοχυρώσει για τα καλά την εξουσία του.

Στην ιλουστρασιόν δημοσιογραφία των πηχυαίων τίτλων και των μεγάλοδημοσιογράφων, η αυστηρή μορφή του ρεπορτάζ επιτρέπει τις διαστρεβλώσεις και τις μεταμορφώσεις των εννοιών και των λέξεων. Μπορείς να λες ό,τι θες αρκεί να έχει σωστή ορθογραφία και επίσημο συντακτικό. Η στιβαρότητα με τη βοήθεια καλής και στοχευμένης παραπληροφόρησης κατασκευάζει παγιωμένες αντιλήψεις που ταιριάζουν γάντι με τους φόβους μιας πολύ απασχολημένης με τα δικά της προβλήματα κοινής γνώμης, παρέχοντας στην εξουσία έναν μανδύα σοβαρότητας, μια απροσπέλαστη πανοπλία. Όπως θα έλεγε και ο Charles Foster Kane: ‘People will think what I tell them to think’. Δεν έχουν και το χρόνο να σκεφτούν κάτι διαφορετικό.

Στην Κύπρο σύλησαν κάποιοι τον τάφο του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκεί γνωρίζουμε για ποιον πρόκειται. Είναι ένας ο νεκρός και η ταυτότητα του είναι γνωστή σε όλους. Στο Ιράκ τους νεκρούς, τους έχουμε χάσει. Ποιος θα μας πει πόσοι έχουν πεθάνει; Από 100.000 μέχρι 2 εκατομμύρια έχω δει να γράφεται ότι είναι ο συνολικός αριθμός τους σε ελληνικά και ξένα Μ.Μ.Ε. Δεν πρέπει άραγε να μάθουμε; Δεν πρέπει να μετρήσουμε τα φέρετρα ξανά; Το αίμα ζητάει αναγνώριση. Διαφορετικά, σκουπίστε τα ίχνη του καλά, πριν μιλήσετε για τη δημοκρατία, πριν περάσουμε κι εμείς στον επόμενο νεκρό.

Αν έστω και για μια στιγμή υποθέταμε ότι είμαι πολίτης αυτού του κόσμου, ανθρώπινο πλάσμα, με σάρκα και οστά, όνειρα, επιθυμίες και ευαισθησίες, θα ζητούσα από τους κυβερνώντες να μη με παρακολουθούν αλλά να με ακούν. Να μη μου αφαιρούν την ανθρώπινη ιδιότητά μου, να μη με ναρκώνουν, αλλά να με μορφώνουν και να με σέβονται. Μπορεί κάποτε ακόμα και τα παιδιά να πείσουν για το δίκαιο του πολέμου. Δεν θα μπορέσουν ποτέ όμως να τους απαντήσουν.

Στο περσινό άρθρο του για τον Μπαράκ Ομπάμα ο Γκόρντον Μπράουν έγραφε: «Έλεγαν ότι όταν μιλούσε ο Κικέρωνας ο κόσμος έλεγε «Ωραίος λόγος». Όταν όμως μιλούσε ο Δημοσθένης έλεγαν «Ας εκστρατεύσουμε». Όλος ο κόσμος προελαύνει με τον Μπαράκ Ομπάμα». Παραφράζοντας τον Ρίτσο θα λέγαμε ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι η αμερικανική εξωτερική πολιτική σταματήσει να «ψάχνει το δίκιο της ανάμεσα στους σκοτωμένους».

Είναι αδικαιολόγητη αυτή η ανθρωπιά, το ξέρω. Οτιδήποτε ανθρώπινο άλλωστε στις μέρες μας λαϊκίζει επικίνδυνα, έτσι δεν είναι; Φτάνει κανένα μήνυμα στην εξουσία; Από μικροί μάθαμε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Γι' αυτό ακριβώς, το γεγονός αυτό, δεν δικαιολογεί κανέναν.

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Παπ ιζ κίλερ!

Πίσω από την επίθεση στον Πάπα βρίσκεται η Ελένη Λουκά. Η Σουζάνα Μαγιόλο είναι απλά το εξιλαστήριο θύμα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

http://www.youtube.com/watch?v=5gAGu6Bt6Aw

http://www.youtube.com/watch?v=1tYgaGxBc2c

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Καλά Χριστούγεννα!

Η έννοια του Θεού έχει επινοηθεί ως αντίθεση της ζωής- σε αυτή συνοψίζεται σε μια τρομακτική ενότητα, κάθε τι ζημιογόνο, δηλητηριώδες, συκοφαντικό, κάθε μίσος για τη ζωή. Η έννοια του υπερπέραν, του αληθινού κόσμου, έχει επινοηθεί μόνο και μόνο για να υποβιβάσει τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει-προκειμένου να μη διατηρηθεί για τη γήινη πραγματικότητα κανένας σκοπός, κανένας λόγος, κανένα καθήκον. Φρίντριχ Νίτσε.

Ξέρουμε ότι τα ζώα έχουν παραμείνει ανέπαφα από Θεό. Άθικτα από θρησκεία, αγνοούν το λιβάνι και την όστια, τις γονυκλισίες και τις προσευχές και δεν τα βλέπουμε σε έκσταση μπροστά στα άστρα ή στους παπάδες, δεν χτίζουν ούτε μητροπόλεις ούτε ναούς, ποτέ δεν τα συλλαμβάνουμε να απευθύνουν επικλήσεις σε φαντασιοκοπήματα. Διότι μόνο οι άνθρωποι επινοούν απώτερους κόσμους, Θεούς ή έναν και μοναδικό Θεό. Μόνο αυτοί προσκυνούν, ταπεινώνονται , εξευτελίζονται. Μόνο αυτοί φαντασιοκοπούν και πιστεύουν ακράδαντα στις ιστορίες που έχουν κατασκευαστεί με δική τους φροντίδα, προκειμένου να αποφύγουν να κοιτάξουν τη μοίρα τους κατάματα. Μισέλ Ονφρέ.

Πόση ματαιοδοξία πρέπει να κρύψει κανείς για να προσποιηθεί ότι είναι το προσωπικό αντικείμενο ενός θεϊκού σχεδίου; Πόσο αυτοσεβασμό μπορεί να θυσιάσει κανείς για να μπορεί να αισθάνεται ντροπή κάθε φορά που συνειδητοποιεί τις αμαρτίες του; Πόσες περιττές υποθέσεις πρέπει να γίνουν και πόσες διαστρεβλώσεις απαιτούνται για να γίνει αποδεκτή κάθε νέα ανακάλυψη της επιστήμης και να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να ταιριάξει στον εξ' αποκαλύψεως λόγο αρχαίων θεοτήτων επινοημένων από τον άνθρωπο; Πόσοι άγιοι και πόσα θαύματα και πόσες σύνοδοι και πόσα κονκλάβια χρειάζεται για να αποδειχτεί πρώτα ένα δόγμα και στη συνέχεια-μετά από άπειρο πόνο και άπειρες απώλειες και άπειρο παραλογισμό και σκληρότητα- να αναιρεθεί; Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση του. Προφανώς συνέβη το αντίθετο. Κρίστοφερ Χίτσενς.

Άναψαν τα αίματα. Και γω αμάρτησα μέρα που είναι. Χρόνια πολλά.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Βιασμός καθηγήτριας στο Διαδίκτυο!

Γράφει ο Νταν Γκίλμορ στο βιβλίο του «Εμείς είμαστε το μέσο»: «Πιστεύω στην αποστολή της δημοσιογραφίας και φοβάμαι ότι η σοβαρή διερευνητική δημοσιογραφία θα εκλείψει. Ποιος blogger θα αναλάβει το επόμενο σκάνδαλο Watergate με τον τρόπο που έκανε η Washington Post;». Κόψε κάτι Νταν. Δηλαδή αν ο Καραμέρος και ο Χαριτάτος ήταν στην Post, δεν θα παρουσίαζαν τον πρωινό καφέ;

«Ο ανισόρροπος που τραυμάτισε τον Μπερλουσκόνι βρήκε 50 χιλιάδες υποστηρικτές μεταξύ των χρηστών του Διαδικτύου. Αυτό σημαίνει άραγε ότι και το Δίκτυο είναι με τη σειρά του ανισόρροπο;» αναρωτιέται σήμερα η La Stampa. Αφού bloggers βρίσκονταν πίσω από την No B-day, bloggers όπλισαν και το χέρι του τρελο-Ταρτάλια και έριξε τη μινιατούρα του καθεδρικού του Μιλάνου στη μάπα του Σίλβιο. Όλα ωραία τα τακτοποιήσαμε. Θα προλάβουμε να βγούμε και το βράδυ!

Στην Ελλάδα δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου έχουν αναλάβει την κατασυκοφάντηση του Ίντερνετ. Η μία με έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν να γράψω ένα από τα πιο θυμωμένα μου κείμενα. Η άλλη είναι νέα είσοδος στο top και ακόμα πιο ισοπεδωτική. Θα σεβαστούμε και στις δύο περιπτώσεις την επωνυμία τους και δε θα αναφέρουμε τα ονόματά τους. Πάμε να δούμε πώς σκέπτονται οι αρνητές του Διαδικτύου όταν διαπράττουν δημοσιογραφία.

Γράφει η πρώτη: «Κρυμμένοι, μέσα στη σκιά της ανωνυμίας τους, κάνοντας χρήση μιας δήθεν ελευθερίας της έκφρασης, σπιλώνουν, μαγαρίζουν, υπονομεύουν ψυχισμούς. Τελευταίο δείγμα ανατριχίλας η προτροπή στο Γρηγόρη Νιώτη να αποκηρύξει τα παιδιά του ή να παραιτηθεί από τη Βουλή. Εάν αυτό είναι άνθρωπος, αξίζει κανείς να αποκηρύξει την ανθρωπιά του, εάν αυτό είναι ελευθερία της έκφρασης, αξίζει να γίνεις ανελεύθερος. Αν αυτό σημαίνει δημοκρατική πρόσβαση στο λόγο, αξίζει να είναι κανείς αθεράπευτα αντιδημοκρατικός». Πολύ ποιητικά και πολύ επικίνδυνα. Και τότε, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ευαισθησία της συγκεκριμένης καθηγήτριας σε μια λεπτομέρεια, στην ανάρτηση δηλαδή ενός ανόητου. Ένας άλλος ηλίθιος τώρα της δίνει την αφορμή να ξεσπαθώσει εναντίον κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Και το γεγονός ότι ολόκληρη πανεπιστημιακός κάθεται και διαβάζει όλα αυτά τα portals της ντροπής, εμένα δε μου αρέσει. Αφού σας χαλάνε, γιατί τα τρώτε; Όχι, οι ηλίθιοι δεν μπορούν να σας μετατρέπουν στους χειρότερους φασίστες με την πρώτη ευκαιρία. Κάτι δεν πάει καλά. Αλλιώς σταματήστε να παριστάνετε τους εύθικτους δημοκράτες. Όχι, αν αυτό το παράδειγμα που αναφέρετε, σας κάνει να αποκηρύξετε την ανθρωπιά σας, δεν ήσασταν άνθρωπος εξαρχής. Μπορεί να θέλετε να γίνετε κάτι άλλο και ελπίζω να το πετύχετε. Μα προς το παρόν είστε ίδια με αυτούς που μισείτε αγαπητή. Όχι, η δημοκρατία δεν ασκείται με όρους Ψυχολογίας. Η κακοήθεια και η συκοφαντία είναι καθημερινότητα για τα δημόσια πρόσωπα. Επιβαρύνει σίγουρα την υγεία η δημόσια σφαίρα. Αν απλώς λύγισε η καρδιά και η υπομονή σας, ο γιατρός Νίτσε θα σας πρότεινε να καταπιείτε με μιας ένα παχύ βατράχι. Είναι ό, τι πρέπει για τη δυσπεψία.

Η κατάσταση της άλλης καθηγήτριας είναι πιο κρίσιμη. Χαροπαλεύει. Δείτε τι γράφει: «Οι συνέπειες του Facebook μέσα στα Πανεπιστήμια έχουν αρχίσει να γίνονται οδυνηρές. Μέλη ΔΕΠ αλληλοαπαξιώνονται και φοιτητές διατυπώνουν κρίσεις ανεπίτρεπτες όχι μόνον για την επιστημονικότητα αλλά και για την προσωπική ζωή των καθηγητών τους. Το Διαδίκτυο μετατρέπει έτσι την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων σε επικίνδυνη ασυδοσία, που απειλεί την πολύτιμη σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου. Με επιχείρημα την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, διατυπώνονται συχνά κρίσεις που αγγίζουν την κακοήθεια και καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας». Το πώς καταφέρνει το Ίντερνετ να καταλύει την δημοκρατία, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Είναι αθυρόστομο το Μέσο, τι νομίζατε; Αφού δε σας αρέσει όμως η αξιολόγηση, πάρτε την τώρα σερβιρισμένη και αφιλτράριστη μέσω Διαδικτύου. Και η σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου γιατί πρέπει να επισημοποιηθεί μέσω του Facebook; Αγνοήστε το και θα ζείτε μια χαρά, μακριά από κρίσεις, φήμες και κουτσομπολιά.

Η συγκεκριμένη φτάνει στο σημείο να γράψει για να με αποτελειώσει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή:«Ενώ ξεκινά ως μέσο επικοινωνίας, καταλήγει σε νοσηρά φαινόμενα όπως παιδεραστία, πορνογραφία, σεξουαλικό δουλεμπόριο, που απειλούν την ισορροπία της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των νέων». Με λίγα λόγια η καθηγήτρια λέει ότι στο Ίντερνετ μπαίνεις καθηγητής Πανεπιστημίου και βγαίνεις παιδεραστής, μπαίνεις straight και βγαίνεις gay, μπαίνεις ηθικός και βγαίνεις ανήθικος. Θα μπορούσε να πει ακόμα ότι ένα βράδυ έτσι όπως έκλεινε τον Explorer, δύο άγνωστοι με κουκούλες την πλησίασαν, την ακινητοποίησαν και τη βίασαν. Πραγματικά δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά όλες αυτές τις υστερικές φοβίες, που κάνουν παρατηρήσεις και υποδείξεις στην ελευθερία της έκφρασης και σ' αυτό που μας δίδαξε ο Βολταίρος. Δεν μπορώ με τίποτα να συλλάβω το ότι επειδή θα μπεις στο Ίντερνετ, θα ανακαλύψεις την κλίση σου στην παιδική πορνογραφία. Και ότι βάζει δίπλα δίπλα την πορνογραφία με την παιδεραστία ολόκληρη καθηγήτρια, αδυνατώντας να τις διαχωρίσει, πώς να το εκλάβω; Η πορνοστάρ τουλάχιστον κάνει καλά τη δουλειά της.

Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα που δεν μπορούν να εντοπίσουν το πρόβλημα θα μου πείτε. Οι κίνδυνοι του Ίντερνετ είναι ένα καινούριο θέμα συζήτησης. Η επίθεση όμως στις δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη είναι ασυγχώρητη. Η ελευθερία της έκφρασης πάντοτε δοκίμαζε τη δημοκρατικότητα και τις αντοχές μας. Σύμφωνοι. Ο κύριος Ζούκερμπεργκ μας έχει βάλει να ασχολούμαστε πιο συστηματικά με τον εαυτό μας. Και εγώ με έχω παραμελήσει. Ασχολούμαι τόσο πολύ με το προφίλ μου στο Facebook που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με τον εαυτό μου. Ίσως τελικά το FB να ήταν το τελειωτικό χτύπημα στη σχέση μου με τους φίλους μου.

Αλλά τι γίνεται με τις περιπτώσεις της φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης; Τι γίνεται με αυτούς που τολμούν να μιλήσουν στις υπόλοιπες γωνιές του πλανήτη; Με τα προσωπικά μας δεδομένα; Με το φακέλωμα; Ας συζητήσουν πάλι για το θέμα της ανωνυμίας, τίποτα δε με ενοχλεί πραγματικά. Αν θέλουν θα τους λέω και τι χρώμα βρακί φοράω όταν γράφω, για να μη με φοβούνται. Αλλά πρέπει να αποκτήσουν αυτιά για όλες τις φωνές αν θέλουν να γνωρίζουν σε ποιο κόσμο ζουν και ποιον κόσμο θέλουν να αλλάξουν. Πως το έλεγε ο Μπρεχτ; Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα να αλλάξουμε.

Κάθε μέρα συνεχίζω να βρίσκω απίθανα blogs που δεν γνώριζα, ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν, καρδιές που ανησυχούν, ψυχές που ταμπουρώνονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και ζωγραφίζουν με πόνο, με θυμό, με ευαισθησία, με μεράκι, με απογοήτευση. Ανακαλύπτω πάντως ανθρώπους για όλα τα γούστα, πάνω που πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αγνοούμενοι.

Θα το πω χονδροειδώς για να γίνω αντιληπτός: Αν δεν υπήρχε η Google, δε θα υπήρχε ελευθερία της έκφρασης. Και εμένα με υιοθέτησε η blogόσφαιρα. Αν θες να ακούγεται η άποψη σου, μη γίνεις ποτέ νέος ή άσημος δημοσιογράφος. Θα συνεχίσω να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος blogger. Και στην άλλη τη ζωή, blogger θα ήθελα να γίνω. Και εσείς αγαπητές καθηγήτριες, χαλαρώστε και κάντε κανένα κλικ για να συνέλθετε. Βγείτε έστω να πάρετε λίγο καθαρό αέρα. Σταματήστε πάντως να κάνετε scroll στο Troktiko!

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Το Τείχος του Freddoccino!

Αυτοί που έβγαλαν τα μάτια του κόσμου, τον κατηγορούν για την τύφλωση του. Τζον Μίλτον.

«Δημοσιογράφος είσαι;» με ρώτησε με απορία και τρόμο στα μάτια μια κοπελιά με ράστα μαλλιά στο άγαλμα του Βενιζέλου. «Αντε πάενε ρε που θέλεις να σου κάνουμε και δήλωση» μου είπε. Έπιασε τη φίλη της από το χέρι, μου γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη και ακολούθησαν την πορεία. Δεν πρόλαβα να ψελλίσω τίποτα, ούτε αντέδρασα. Ένιωσα και εγώ όπως ο Φοίβος όταν τον έβριζε η Xαρούλα με το χαρακτηριστικό της «Αντε πάενε ρε» στο θρυλικό ρετιρέ του Δαλιανίδη. Αισθάνθηκα την αγάπη του κόσμου.

Κάποιοι δεν ζυγίζουν τα λόγια τους όσο θα έπρεπε και δεν εννοώ την αντιδραστική κοπελιά. Εκτοξεύουν τη βλακεία με ελαφράδα επειδή στη θέση που το σύστημα τους έδωσε, η αλαζονεία τους έγινε δεύτερη φύση. Μερικές εφημερίδες ας πούμε είναι υπέρ της νέας γρίπης. Φανατικές θαυμάστριές της. Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Οι συντάκτες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους μπορεί να αστειεύονται για τη γρίπη, αλλά από σένα περιμένουν ευπιστία και υπακοή. Η διαφορά είναι λεπτή. Αν ο Ιαβέρης μιλήσει για το εθνικό μας θέμα, τα τροχαία, θεωρείται γραφικός. Αν μιλήσουν για πανδημία οι δημοσιογράφοι, είναι υπεύθυνοι και ευαισθητοποιημένοι.

Ξεχνούν το φιάσκο με τη γρίπη των πουλερικών, τους νεκρούς από την εποχική γρίπη, το ότι 5 άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους και φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη για να ακουστούν μέχρι και την τελευταία κουμπότρυπα της Ελλάδας ότι η γρίπη θα μας σκοτώσει. Ειδικά τώρα που η έξαρση προβλέπεται να έρθει τα Χριστούγεννα, ο κόσμος για να μπορέσει να περάσει ήσυχα τις γιορτές, είτε θα πάει να εμβολιαστεί μαζικά είτε θα καλέσει το εμβόλιο σπίτι του να φάνε μαζί μπροστά στο γιορτινό τραπέζι. Η δημιουργία σύγχυσης μέσα από τις αντικρουόμενες πληροφορίες συνεπάγεται αυτομάτως κατασκευή πανικού. Γνωρίζουν τα Μ.Μ.Ε ότι είναι προτιμότερο να φοβάσαι τον «Ηγεμόνα». Στο καπάκι, φυσικά, απορούν με τις υπερβολές των γονιών και των δασκάλων και μας παρουσιάζουν τα ευτράπελα. Μπα σε καλό μας!

Γιατί σιχαίνομαι αυτή τη γρίπη όμως; Τι μου 'χει κάνει; Αφού δε με έχει σκοτώσει ακόμα, θα έπρεπε να της χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη! Τις τελευταίες μέρες, κάποιες εφημερίδες μιλάνε για ύφεση κι κάποιες άλλες για επέλαση του φονικού ιού. Τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη, μας καθησυχάζουν οι πιο έγκυρες. Έπιασα μια μέρα ένα σωρό από δαύτες και βρήκα τις τρεις παρακάτω ειδήσεις που θα τους αναγνωριστούν ως ελαφρυντικά στην καταδίκη τους. Η αμερικανική ψυχολογική εταιρία ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το 30% των παιδιών ηλικίας 7-17 πάσχουν από υπερβολικό στρες. Οι συζητήσεις των μεγάλων δεν χρειάζεται να μεταφέρονται στα παιδιά. Άλλη έρευνα που διάβασα στα Νέα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας προτρέπει τους γονείς να αφήνουν έξω τα παιδιά τους να παίζουν και να λερώνονται. Οι γονείς γράφει το ρεπορτάζ έχουν γίνει παρανοϊκοί, επειδή βομβαρδίζονται με διαφημίσεις που τους λένε ότι πρέπει να αγοράζουν αντιβακτηριδιακά προϊόντα για να κρατούν τα παιδιά υγιή, με αποτέλεσμα τα σημερινά παιδιά να μην απολαμβάνουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Ανεύθυνοι ερευνητές. Πώς να παίξει έξω το παιδί αφού έξω έχει κρύο και Η1Ν1; Τέλος, έμαθα ότι 118.000 μαθητές δημοτικού, γυμνασίων και λυκείων διέκοψαν τη φοίτηση τους την τριετία 2005-2007 στη χώρα μας. Θα ‘ταν καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι του να ήταν Υφαντής. Τέτοια ώρα όμως είναι κλειστό το σουπερμάρκετ.

Δε βαριέσαι! Την ασφάλειά μας να ‘χουμε αδερφέ, πλούσιες τις πολυεθνικές και ευτυχισμένες τις κυβερνήσεις να κάνουμε. Εμβόλια να υπάρχουν. Καλός πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης. Καλός πελάτης είναι ο φοβισμένος πελάτης. Στον απέναντι σου είσαι ελεύθερος να δεις έναν εγκληματία, έναν ανταγωνιστή, έναν εχθρό, έναν κίνδυνο, έναν τρομοκράτη, έναν ύποπτο της γρίπης. Μην κάνεις το λάθος να δεις ποτέ σου έναν συνάνθρωπο. Θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει για ανευθυνότητα και τι θα έχεις να του πεις;

Μας ελέγχουν μια χαρά και χωρίς το εμβόλιο, αγαπητέ ταξιτζή. Σήμερα είναι η πορεία για τα επεισόδια(;), τον ρώτησε μια καθωσπρέπει κυρία! Όταν είδε κάποιους μαθητές έξω από το σχολείο τους να φωνάζουν, συνέχισε δίχως να πρωτοτυπήσει: «Ένα χέρι ξύλο πρέπει να τους δώσουν οι μανάδες τους. Μάθημα θέλουν να χάσουν». Μα προφανώς και θέλουν να χάσουν μάθημα. Έχετε δει πώς γίνεται τώρα τελευταία το μάθημα; Τα παιδιά έφτασαν ωστόσο μέχρι την πορεία. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι απλά δεν θέλουν να είναι στο σχολείο…

Ούτε καν μέσα στα υποκριτικά πλαίσια της επετείου δεν μπορεί να ακουστεί κάτι όμορφο για τη νεολαία. Την ακούμε προσεκτικά για να τη συνετίσουμε άκομψα. Ένας αρθρογράφος έγραψε ότι είναι λάθος να λέμε στους νέους ότι δε χωρούν στον κόσμο. Πράγματι είναι λάθος να λες σωστά πράγματα. Φυσικά και χωράνε. Απλά υπάρχει ο κίνδυνος να το πιστέψουν. Η νεολαία αισθάνεται εγκλωβισμένη ακόμα και μέσα στη διαμαρτυρία της. Όσα παιδιά κι αν διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για αυτό που έγινε πέρυσι, προβλήθηκαν κυρίως τα επεισόδια.

Κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί ότι ζουν σε μια βίαιη κοινωνία, θέμα που απασχόλησε την εκπομπή του Σκάι για τον Δεκέμβρη. Βία ορισμένοι ορκισμένοι αριστεροί μπορεί να θεωρούν και το ξυπνητήρι που σε ξυπνάει από τις 6 και το τραγουδούν τα στρουμφάκια. Όχι, δεν είναι βία αυτό. Βία είναι τα σκουπίδια, είναι το πρεζόνι που θα σου ζητήσει ένα ευρώ με το που βγεις από το σπίτι, είναι τα αυτοκίνητα που μας έχουν καβαλήσει, είναι ο αέρας που αναπνέουμε, είναι η ληστεία στη γειτονιά μας, είναι η ανεργία, είναι μια ανοιχτή τηλεόραση τις πρωινές ώρες. Αυτά ναι, είναι βία. Βία που δυστυχώς ασκούν και τα παιδιά στα σχολεία απέναντι σε συμμαθητές τους, όταν τους αρνούνται την καλημέρα γιατί η τσάντα ή το στυλ τους δεν ταιριάζει με την αισθητική τους. Η αντίσταση θα ξεκινήσει από τα ίδια.

Η τέχνη του να ζεις είναι και η τέχνη του να περιμένεις. Οι νέοι χρειάζεται να διατηρήσουν το κέφι και την αγωνιστικότητά τους. Είναι απόλυτη ανάγκη να μην απογοητευτούν, να μη βιαστούν να πετάξουν τη φαντασία τους, να μην πνιγούν πάνω στη βιασύνη τους, να μην κρεμαστούν από τα ίδια τους τα όνειρα που ανυπομονούν να κάνουν πράξη. Και να μην ξεχνούν πως χτυπώντας κάποιον, συντάσσεσαι με την άποψή του όπως είπε ο Πολ Βαλερύ. Καμιά ιδέα δε ζητάει τη βία για την υπεράσπιση της.

«Είμαστε αυτοί που οι γονείς μας μας έλεγαν να μην τους κάνουνε παρέα». «Δεν χρειαζόμαστε τα δακρυγόνα, κλαίμε και από μόνοι μας». Τι ωραία συνθήματα. Θα τα ζήλευε ακόμα και ο Μάης. Την επόμενη φορά θα θέλαμε να εκπυρσοκροτήσουν τα όνειρα των νέων και όχι τα όπλα των αστυνομικών. Η ψυχή τους είναι μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Ποιος μπορεί να τους πει ότι κάνουν λάθος εκτός από αυτόν που ‘χει πάψει να ονειρεύεται; Είναι εκείνος που θα έπρεπε να ντρέπεται.

Αν θέλετε να μάθετε κάτι για την ελληνική παιδεία, δείτε μια μέρα Τατιάνα. Παλιά κουβαλούσανε σχολεία στα τηλεοπτικά στούντιο. Τώρα καλούν φροντιστήρια, που ξεκίνησαν κι αυτά τις πολιτιστικές εκδρομές. Σε λίγο θα πηγαίνουν και 5ήμερες.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Αποκλειστικό!

Ο Μιλ μιλάει για το Ιράν, ο Μπρεχτ για τις πορείες, ο Βιττγκενστάιν για το άσυλο!

Συχνά ακούμε ότι κάτι παραμένει επίκαιρο. Μπορεί να πρόκειται για ένα βιβλίο, έναν συγγραφέα, μια φράση, ένα αίτημα. Μονάχα η δημοσιογραφία θα αρνιόταν κάτι τέτοιο με τον τρόπο που κυνηγάει την επικαιρότητα. Δύσκολα θα δεχόταν ότι κάποιο γεγονός που δεν συνέβη πριν μερικά λεπτά, αξίζει την προσοχή μας. Διαβάζοντας βιβλία, πολλές φορές μου έχει συμβεί να βρίσκω μια σκέψη που ταιριάζει με ένα θέμα της επικαιρότητας. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν ζει, ούτε όταν έγραφε σκεφτόταν το γεγονός που σήμερα μας απασχολεί. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια προφητεία. Καταλαβαίνουμε απλά ότι τα θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους ήταν πάντοτε τα ίδια.

Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ στο έργο του «Περί Ελευθερίας» νιώθω ότι προσπαθεί να μου μιλήσει για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν:«Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί νόμιμα να ασκείται εξουσία σ’ οποιοδήποτε μέλος μιας πολιτισμένης κοινότητας παρά τη θέληση του, είναι η αποτροπή της ζημίας των άλλων. Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να επικρίνουμε , να συνετίσουμε, να πείσουμε ή να ικετεύσουμε το άτομο, αλλά όχι για να το αναγκάσουμε ή να το απειλήσουμε με οποιαδήποτε συμφορά, αν ενεργήσει διαφορετικά. Δικαιολογείται κάτι τέτοιο αν η συμπεριφορά την οποία το άτομο επιδιώκει να αποφύγει είναι προμελετημένη για να βλάψει κάποιον άλλο. Η μόνη συμπεριφορά για την οποία ο άνθρωπος είναι υπόλογος στην κοινωνία είναι αυτή που αφορά τους άλλους. Ενώ ως προς τη συμπεριφορά που αφορά απλώς τον εαυτό του, η ανεξαρτησία του είναι δικαιωματικά απόλυτη». Ο Άγγλος φιλόσοφος δεν παίρνει σαφή θέση. Στην περίπτωση του Ιράν εξετάζεται η πρόθεση και ο καθένας, ανάλογα με τα συμφέροντα του, δίνει την ερμηνεία του, που με τη σειρά της αμφισβητείται και εκείνη ως προς την ειλικρίνειά της.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είναι πιο σαφής. Μιλάει σε αυτούς που διαδηλώνουν και υιοθετούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία, δίνοντάς τους μια διαφορετική οπτική:«Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους. Η φωνή που διαταγές τους δίνει είναι του εχθρού τους η φωνή. Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός».

Ο Βιττγκενστάιν νομίζω ότι ψιθυρίζει σε αυτούς που εντόπισαν το πρόβλημα της παιδείας στο πανεπιστημιακό άσυλο:«Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο κοιτώντας μια πόρτα που είναι κατάμαυρη. Κάθεσαι και την κοιτάς προσηλωμένος, αφήνοντας να εντυπωθεί στο μυαλό σου η απόλυτη μαυρίλα της, επαναλαμβάνοντας βαρύθυμα στον εαυτό σου:«Αυτή η πόρτα είναι μαύρη! Αυτή η πόρτα είναι μαύρη!». Σε λίγο μπορεί να αρχίσεις να αισθάνεσαι δυστυχισμένος και να νιώθεις πως η μαυρίλα της πόρτας ήταν το θλιβερό γεγονός που σου προκάλεσε την κατάθλιψη».

Τώρα διαβάστε και κανένα ρεπορτάζ να ενημερωθείτε.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Λαχνός

Δεν είχα ούτε την παρόρμηση ούτε το κουράγιο να μπω στην πολιτική. Με αριστοτελικούς όρους, αυτή η αποχή ισοδυναμεί με ιδιωτεία, δηλαδή με ηλιθιότητα. Δίνει στους κακοποιούς, στους διεφθαρμένους και στις μετριότητες όλα τα κίνητρα και τις ευκαιρίες για να αναπληρώσουν τις θέσεις. Όλη μου η πολιτική είναι να κοιτάζω να στηρίξω οποιοδήποτε κοινωνικό πρόγραμμα είναι ικανό να μειώσει, έστω οριακά, το άθροισμα του μίσους και του πόνου στην ανθρώπινη συνθήκη. Θεωρώ πως είμαι ένας πλατωνιστής αναρχικός. Κι έχω πλήρη επίγνωση ότι δεν πρόκειται για ένα λαχνό που κερδίζει. Τζορτζ Στάινερ.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Κύκλωμα με διπλώματα ομπρέλας!

Καλό το νομοσχέδιο που θα καταθέσει σήμερα η Λούκα Κατσέλη για τα δάνεια, δε λέω, αλλά η κυβέρνηση θα πρέπει να επανεξετάσει τις προτεραιότητές της. Ανεξέλεγκτη είναι η κατάσταση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης τις δύο τελευταίες μέρες με τους κατόχους ομπρέλας. Η βροχή από χθες πέφτει ασταμάτητα και χιλιάδες άσχετοι και ανειδίκευτοι χειριστές ομπρελών κρατούν τα διαφορετικά τους μοντέλα ανά χείρας και απειλούν να τυφλώσουν τους άτυχους συμπολίτες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακριβώς επειδή διαθέτουν πλαστό δίπλωμα και δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, μπαίνουν με αυτές κάτω από τα υπόστεγα. Όσοι λαδώνουν για να πάρουν δίπλωμα ομπρέλας, πρέπει να λογοδοτήσουν. Μηδενική ανοχή!!! Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εξαρθρωθεί αυτό το κύκλωμα τώρα που η τελευταία είναι της μόδας. Τι κάνουν τόσοι αστυνομικοί στο δρόμο αν δεν μπορούν να προστατεύσουν τον πολίτη; Κάντε κάτι κύριε Χρυσοχοΐδη!!!!Διαφορετικά παραιτηθείτε!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Πόλεμος και ειρήνη!

Ο Γκάντι είχε αρχίσει μια διαμαρτυρία εναντίον του φόρου για το αλάτι στις αρχές του 1930. Όταν συνελήφθη στις 5 Μαΐου, οι οπαδοί του υπό τον Ιμάμ Σαχίμπ, βάδισαν προς τις αποθήκες αλατιού στην Νταρσάνα. Ο Γουέμπ Μίλλερ ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής. Ήταν ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της συγκλονιστικής στιγμής παθητικής αντίστασης. Γράφει στις 21 Μαΐου για το Νιου Φρίμαν:

«Οι αλυκές φρουρούνταν από τετρακόσιους ιθαγενείς αστυνομικούς. Έξι Βρετανοί αστυνομικοί τους διέταζαν. Με απόλυτη σιγή οι άντρες του Γκάντι πλησίασαν και σταμάτησαν σε απόσταση εκατό γιάρδων από το συρματόπλεγμα. Ξαφνικά, μετά από μια διαταγή, αρκετοί ιθαγενείς αστυνομικοί όρμησαν πάνω στους διαδηλωτές κι άρχισαν να τους χτυπάνε με τα λατί. Κανένας από τους διαδηλωτές δε σήκωσε το χέρι του για να αμυνθεί στα χτυπήματα. Σωριάζονταν αδιαμαρτύρητα. Από το σημείο που στεκόμουν άκουγα τον ανατριχιαστικό ήχο των γκλομπς στ’ απροστάτευτα κρανία. Μετά σχηματίστηκε μια άλλη φάλαγγα από διαδηλωτές. Προχώρησαν αργά προς τους αστυνομικούς. Παρόλο που ο καθένας τους ήξερε ότι σε μερικά λεπτά θα είχε κακοποιηθεί και ίσως σκοτωθεί, δεν μπορούσα να διακρίνω ίχνη δισταγμού ή φόβου. Βάδιζαν σταθερά, με το κεφάλι ψηλά…Οι αστυνομικοί επιτέθηκαν και μεθοδικά σώριασαν καταγής και τη δεύτερη φάλαγγα. Δεν υπήρξε αντίσταση, ούτε πάλη. Μέτρησα 320 τραυματίες. Δύο είχαν πεθάνει».

Κάποιοι νέοι θα τα σπάσουν αύριο. Τα αδιέξοδα τους θα οπλίσουν το χέρι τους. Μέχρι να διδάσκεται αυτό το ρεπορτάζ στα σχολεία, μέχρι να μάθουμε να πετάμε προσβολές αντί για πέτρες(Φρόιντ), μέχρι να γίνουμε καλύτεροι γονείς, η οργή των νέων δε θα γίνεται ορμή και δε θα προκαλεί στοργή. 80 χρόνια πριν οι Ινδοί με τον τρόπο που περιγράφει το ρεπορτάζ, δίχως να σηκώσουν χέρι, κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι μαύροι αργότερα «άρπαξαν» τα πολιτικά τους δικαιώματα με το κίνημα της μη βιας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μα τι λέω; Πολύ αναίμακτα όλα αυτά για να 'ναι ηρωϊκά και ελληνικά! Τι θα παίζουν και τα κανάλια;

http://www.youtube.com/watch?v=b3C8AAOMWsg

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Αληθινά ψέματα!

«Αν κλείσεις την πόρτα σου στην κάθε πλάνη, θ’ αφήσεις έξω και την αλήθεια» Ταγκόρ.

«Τι είναι αλήθεια(;) είπε αστειευόμενος ο Πιλάτος και δεν περίμενε να πάρει απάντηση»…Έτσι ξεκινά το δοκίμιό του για την αλήθεια ο Φράνσις Μπέικον. Ποιος θα μπορούσε να ορίσει την αλήθεια αν όχι ο Ιησούς; Ακόμα κι εκείνος παγιδεύτηκε από την ερώτηση του Ρωμαίου έπαρχου.

Οι άνθρωποι, στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν, ποτέ δεν αμφέβαλλαν για τη ματαιοδοξία τους. Η ιδέα του Ντελακρουά ότι το ειπωμένο εξακολουθεί να μην είναι αρκετό συντρόφευε όλους τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς ανά τους αιώνες. Η μεγάλη πλειοψηφία ωστόσο των ανθρώπων υπάκουσε και διδάχτηκε να φοβάται τις σκέψεις της, να νιώθει ενοχές για τον εαυτό της.

Ο Καντ γράφει: «Η εξωτερική βία που αφαιρεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να ανακοινώνουν τις σκέψεις τους, παίρνει από αυτούς την ελευθερία να σκέπτονται». «Το δικαίωμα να εκφράζουμε τις σκέψεις μας έχει κάποια σημασία μόνο στην περίπτωση που μπορούμε να έχουμε δικές μας σκέψεις» συμπληρώνει ο Έριχ Φρομ. Είμαστε τελικά ή όχι ικανοί για την αλήθεια; Είμαστε αποφασισμένοι να σηκώσουμε το βάρος της; Να έχουμε δικές μας σκέψεις και να σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας;

Μοιραία τις περισσότερες φορές αρκούμαστε στην πρώτη μας σκέψη ή στην πληροφορία που μας έρχεται από τα Μ.Μ.Ε, όπως στις κοινωνικές μας συναναστροφές επιλέγουμε την πρώτη εντύπωση. Δεν είναι απαραίτητα λανθασμένη, δεν είναι απαραίτητα και η σωστή. Να σκέφτεσαι όμως λέει ο Καστοριάδης «σημαίνει να μπαίνεις στο λαβύρινθο. Να χάνεσαι στους διαδρόμους που υπάρχουν επειδή τους σκάβουμε συνέχεια. Να γυρίζεις πίσω στο τέλος ενός αδιεξόδου που η είσοδος του έχει κλείσει πίσω από τα βήματά μας. Ώσπου τέλος χωρίς να ξέρουμε το πώς, τα μικρά κυκλικά βήματά μας δημιουργούν ποθητά ανοίγματα στον τοίχο». Θα αφιερώναμε ποτέ τόσο χρόνο για μιαν αλήθεια και μάλιστα στενάχωρη; Θα έπρεπε χωρίς αμφιβολία να κουβαλάμε μέσα μας μια μικρή αλλά απαραίτητη δόση μαζοχισμού.

Τον 19ο αιώνα ο Τόκβιλ έπρεπε να ταξιδέψει στην Αμερική για να τη γνωρίσει και να γράψει για τη δημοκρατία της. Εμείς δε χρειάζεται πια να γυρίσουμε όλο τον κόσμο για να γνωρίσουμε τους ανθρώπους και να μάθουμε για τα βάσανα και τις συμφορές που προκαλούν στους συνανθρώπους τους. Ενδεχομένως να μη χρειάζεται καν να σηκωθούμε από τον καναπέ μας για να συνειδητοποιήσουμε όλα όσα θα θέλαμε να γνωρίζουμε για αυτούς. Γρήγορα ωστόσο βρίσκουμε προτιμότερο να παραδώσουμε την ελευθερία μας στην αδυναμία της. Κάτι διαφορετικό, θα απαιτούσε από μας μια δράση για την οποία δεν θα είχαμε τελικά το κουράγιο και το χρόνο. Αυτή είναι τουλάχιστον η επίσημη δικαιολογία μας.

«Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται για να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ' αυτό», γράφει ο Κάφκα που παραδέχεται ότι η πνευματική εργασία αποσπά τον άνθρωπο από την κοινότητα των ανθρώπων. Μπορούμε όμως να υποφέρουμε μια ζωή ερήμην των φίλων και συντρόφων μας; Μιλώντας για τις προκαταλήψεις του νου που σε εμποδίζουν να δεις καθαρά την εικόνα η Χάνα Άρεντ γράφει ότι «μια παντελής έλλειψη προκατάληψης θα απαιτούσε υπεράνθρωπη εγρήγορση». Ο Χέγκελ θεωρούσε ότι η αλήθεια βρίσκεται στη δημιουργική σύνθεση που συμφιλιώνει τη θέση και την αντίθεση. Ο Γκράμσι θα πει:« Η πιο τετριμμένη αλήθεια δεν έχει ειπωθεί ποτέ τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να γίνει αρχή και ερέθισμα για πράξη σε όλους τους ανθρώπους».

Η αλήθεια θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή για να την πεις, να είσαι συνεχώς στη διάθεση του κόσμου, να βρίσκεις χρόνο για τους άλλους, να θυσιαστείς όπως ο Ίκαρος πλησιάζοντας τον ήλιο. Η αλήθεια, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, δε θα μπορούσε να ειπωθεί με τον τρόπο που θα της άξιζε. Ακόμα κι αν υπήρχε, δε θα έβρισκε τα λόγια. Σε μια εποχή όμως που μας παρέχονται όλες οι πληροφορίες, θα ήταν ανόητο για τον κόσμο να παραβλέπει την αλήθεια των άλλων. Ο στόχος μετά από τόσο πόνο είναι να ταιριάξουμε τις αλήθειες μας. Να συμφωνήσουν οι καρδιές μας. Τις περισσότερες φορές φαίνεται περισσότερο να μας νοιάζει να επικρατήσει η γνώμη μας ή να έχει συντελεστή βαρύτητας η ψήφος μας...

Μια αλήθεια θα έπρεπε να παίρνει τη μορφή της έχοντας ως θέα τα βάσανα των άλλων. Εσύ θα κατέγραφες αυτό που θα ‘βλεπες και θα το δούλευες υπομονετικά με τα χρώματα και τα πινέλα σου. Η αλήθεια θα πόζαρε και θα περίμενε από εσένα να γίνεις ο ιδιοφυής ζωγράφος της, να κουμπώσεις πάνω της τη συνείδησή σου. Ίσως να περνούν τα χρόνια και να κουράστηκες με την υποψία ότι δεν κοιμάσαι μαζί της. Δεν αποκλείεται όμως κάποια μέρα να σε ξυπνήσει αυτή. Για να σου ξαναξεφύγει. Εξάλλου, η πιο θαυμάσια ευκαιρία που σου προσφέρει η ζωή είναι να γίνεις άνθρωπος(Μίλερ) ή να αποτύχεις καλύτερα(Μπέκετ).

Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος όταν τον έριχνε ο Θεός στη γη. Η ζωή από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να σε πείσει για την αξία της και ξεκινάει να σε βασανίζει. Αν καταφέρεις να της πάρεις κάτι την ώρα που δεν κοιτάει, θα ήσουν ανάμεσα στους ευτυχείς χαμένους. Μπορεί σε όλα αυτά να έχουμε άδικο;

Ασφαλώς! Εμείς που θέλουμε ο κόσμος να σαγηνεύεται με σύνεση πιθανότατα σφάλλουμε. Ίσως η ζωή μπορεί να βιωθεί μόνο σαν παραμύθι. Η επίγνωση είναι μια ανυπόφορη τιμωρία. Μερικοί δε θα ρίσκαραν με τίποτα την άγνοιά τους. Θα ήταν απώλεια αναντικατάστατη. Μια άγνοια που δυστυχώς για αυτούς δεν μπορεί να φορεθεί επιτυχώς μετά από κάποια ηλικία. Έχουμε κι άλλες υποχρεώσεις στη ζωή εκτός από το να αδιαφορούμε.

Η αλήθεια είναι παρ'όλα αυτά ζήτημα αντοχής. Και αδιάκοπης επεξεργασίας. Για να αλλάξει ο κόσμος, ένα είναι σίγουρο: Θα διαλέγαμε τα παιδιά. Είναι τα πλέον κατάλληλα για την αποστολή. Θα μας ψιθύριζαν τα μυστικά τους, θα μας παρείχαν τον εξοπλισμό τους σε παιχνίδια και χαμόγελα και θα εξαπολύαμε θαύματα. Τίποτα δε μένει κρυφό στην κρίση των παιδιών και στο φως της νύχτας. Με τη βοήθειά τους, θα κατεβάζαμε αστέρια απ’ το πατάρι.

Ο Χένρι Μίλερ γράφει: «Είναι απείρως καλύτερο καθώς η ζωή οδεύει προς την τελειότητα του θανάτου να ‘σαι μια σκέτη ανάσα, μια φούχτα πρασινάδα, λίγος καθαρός αέρας, μια λίμνη διάφανο νερό, κι είναι πολύ πιο καλό να δέχεσαι σιωπηλά τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζεις γιατί δεν υπάρχει καμία απάντηση να τους δώσεις στα ερωτήματα που τους κάνουν να τρέχουν φρενιασμένοι στους δρόμους». Δεν βρήκα καλύτερο επίλογο.


Υ.Γ: «Αν λες την αλήθεια, ένα είναι βέβαιο», λέει ένας εκπληκτικός αφορισμός του Όσκαρ Ουάιλντ, «αργά ή γρήγορα θα σε ανακαλύψουν». Ο κύριος Κωνσταντίνος Παπανικολάου αν και είμαι νέος, δε με καταδίκασε. Άκουσε αυτό που είχα να του πω. Διαθέτει την ευαισθησία και τη γενναιοδωρία που θα περιμέναμε από όλους τους ανθρώπους. Τι κρίμα να μην εμφανίζονται πιο συχνά στο δρόμο μας. Τον ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο δηλώνω αθώος. Είπατε ότι έγραψα την αλήθεια. Τελικά μια τόσο βαριά κατηγορία δε θα την άντεχα. Σας ζητώ να την αποσύρετε.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Στον Ομπάμα η «Χρυσή Μπάλα»!!!


Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο νέος κάτοχος της «χρυσής μπάλας». Ο Αμερικανός πρόεδρος κέρδισε το βραβείο για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του 2009 του γαλλικού περιοδικού «France Football», με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο Λιονέλ Μέσι, που όλοι θεωρούσαν φαβορί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α είναι ο πρώτος Αμερικανός ποδοσφαιριστής που παίρνει το σχετικό βραβείο. Η επιλογή του σούπερ σταρ του Λευκού Οίκου ήταν σχεδόν καθολική, αφού στην ψηφοφορία συγκέντρωσε 30.000 νέους στρατιώτες για το Αφγανιστάν και 473 βαθμούς. Ο Λιονέλ Μέσι ακολούθησε σε μεγάλη απόσταση με 233 βαθμούς ενώ τρίτος ήταν ο περσινός νικητής Κριστιάνο Ρονάλντο, με 170 βαθμούς.

«Είμαι πολύ συγκινημένος. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να κατακτώ τη Χρυσή Μπάλα και παράλληλα να γίνομαι ο πρώτος Αμερικανός ποδοσφαιριστής που τα καταφέρνει. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Όσοι έχουν κατακτήσει αυτό το βραβείο είναι σπουδαίοι παίκτες, ενώ μερικοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές δεν το έχουν καταφέρει. Ήξερα πως ήμουν μεταξύ των φαβορί μετά την επιτυχία της κατάκτησης του Νόμπελ Ειρήνης πριν δύο μήνες. Δεν περίμενα όμως να βγω πρώτος με τόσο μεγάλη διαφορά. Αφιερώνω το βραβείο στην οικογένειά μου και στη σύντροφό μου Μισέλ που ήταν πάντα στο πλευρό μου», δήλωσε ο 48χρονος άσσος που γίνεται πλέον ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που κατακτά το βραβείο, ξεπερνώντας ακόμα και τον Sir Στάνλει Μάθιους. «Δεν θα είναι εύκολο να επαναληφθεί μία τόσο πετυχημένη χρονιά. Ελπίζω βέβαια το 2010 να είναι εξίσου καλό, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατακτήσεις τη Χρυσή Μπάλα και το Νόμπελ Ειρήνης δύο χρονιές στη σειρά».