Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Διευκρίνιση!

Υπάρχει μεταξύ μας ένα κοινό μυστικό. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας αλλά δεν κινδυνεύουν. Δεν πρόκειται για θαύμα της Εκκλησίας, είναι ένα από τα θαύματα της δημοσιογραφίας. Μιλάμε φυσικά για τους πολίτες «υπεράνω πάσης υποψίας»! Αυτοί δεν χρειάζεται να εμβολιαστούν για τη νέα γρίπη. Δεν θεωρούνται ύποπτοι. Δεν γίνεται να νοσήσουν. Μπορούν να συνεχίσουν να ασχολούνται με οικονομικές κομπίνες εκατομμυρίων, ξέπλυμα χρήματος, εμπόριο λευκής σαρκός και παιδική πορνογραφία. Εργάζονται αδιάκοπα στα πιο κακοτράχαλα μετερίζια. Αν κάποτε νιώσω ότι ανήκω σε αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική κάστα, θα παραδοθώ από μόνος μου…Το ίδιο προτείνω και σε εσάς!

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Ο πυρετός με ψήνει, κ εσύ 'σαι η ασπιρίνη!


Ο πάπας είχε πει ότι τα προφυλακτικά επιτείνουν τη μάστιγα του AIDS. Γι’ αυτό και ο Σίλβιο δεν τα εμπιστεύεται. Με αυτά που κάνει, με τέτοια λίμπιντο, σίγουρα θα γίνει άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αφού τα θαύματα του είναι ήδη περισσότερα από δύο(ποσοστά δημοτικότητας συν ερωτικές επιδόσεις).

Η δημοσιοποίηση των ερωτικών συνομιλιών του Ιταλού πρωθυπουργού από το L' Espresso, σε μια περίοδο μικροβιοφοβίας που για να φιλήσεις τη γυναίκα σου πρέπει να της βάλεις θερμόμετρο, είναι αφροδισιακή. Σίγουρα δεν καταφέρνουν να πλήξουν το προφίλ του. Δεν το κατάφεραν τόσα οικονομικά σκάνδαλα. Ο ερωτισμός και οι απιστίες του Μπερλουσκόνι είναι τα μόνα φάρμακα που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τον φόβο μας για τη νέα γρίπη. Αυτός είναι το εμβόλιο που περιμέναμε. Καιρός να παραδειγματιστεί και ο κύριος Αβραμόπουλος και να μη μας βάλει σε έξοδα. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να δημοσιοποιηθεί το βίντεο Ζαχόπουλου. Ή κάτι πιο αισθησιακό!

Ο Σίλβιο και ελέγχει το παιχνίδι και γοητεύει. Κάτι που ονειρεύονται πολλοί πολιτικοί! Όσο η Αριστερά θα εθελοτυφλεί μπροστά σε αυτά, η Δεξιά θα γουρλώνει τα μάτια και θα ονειρεύεται καινούριες πολιτικές και ερωτικές κατακτήσεις. Ηθικολογώντας εξάλλου υιοθετεί το παραδοσιακό όπλο της Δεξιάς και παραδέχεται έτσι μια καινούρια ιδεολογική ήττα. Οι Ιταλοί δεν έχουν χάσει πάσα ιδέα για τον Καβαλιέρε, παίρνουν ιδέες από αυτόν. Και μένα μου ‘βαλε μερικές. Έλα Πατρίτσια μου, είσαι ακόμα στη γραμμή; Που είχαμε μείνει; Μας έκοψαν οι ανέραστοι…Άκουσε με, οι αναλογίες σου είναι ιδανικές! Τι θα 'λεγες για ένα ερωτικό ταξιδάκι στην Ευρωβουλή;

I know you 're bad!

Πόλεμος έχει ξεσπάσει μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας και της ηγεσίας των «επωνύμων». Είμαι σίγουρος ότι και οι πολιτικοί θα ήθελαν να κάνουν μια δήλωση για τον χαμό του Μάικλ Τζάκσον, που μονοπωλούν ο Χάρης Σιανίδης και η συμμορία του, αλλά δεν ξέρουν πώς! Να μία που συνδυάζει και πολιτικό χρώμα και ευαισθησία:

«Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή για τη χώρα. Το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη πλήττεται, το εισόδημα του μειώνεται, η ελπίδα του συρρικνώνεται. Ερωτώ λοιπόν. Κι αν οι 18χρονες στάρλετ παρασύρουν τον Μπερλουσκόνι; Κι αν τα θέματα διέρρευσαν πριν την υπόθεση με το μπακαλορεά στα καλλιστεία του Αντ1; Κι αν ο Καραμανλής έκλεισε τη Βουλή για να προλάβει τη γρίπη; Και αν τελικά ο θείος του είχε φέρει τη Δημοκρατία από το Παρίσι κλεισμένη σε μια γαλλική μπαγκέτα; Τι μας ενδιαφέρει; Θα φέρει κάτι από αυτά πίσω τον MJ;».

Τρίξτε τους τα κόκκαλα! Η μάχη για το αίμα του MJ μεταξύ των βρυκολάκων έχει ανάψει. Καλοκαίρι έχουμε, ας το ρίξουμε έξω, ας διασκεδάσουμε! Η κυβέρνηση ετοιμάζει στρατιωτικό πραξικόπημα για να ρίξει το καθεστώς Κωστόπουλου από τον τάφο του Μάικλ. Τσάκα, σε σένανε μιλάω, σπάσε τη σιωπή σου και δώσε μια συνέντευξη στον "Κόσμο του Επενδυτή"! Τι σου ζητήσαμε; Η ευθύνη θα πέσει πάνω σου...

Μου κάνει πλάκα ο στιχουργός...


Αυτή η χώρα γέννησε έναν Καζαντζίδη, μια Μαρινέλλα, έναν Κατέλη, μια Μπεζαντάκου… Δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε, όλα μέσα στη ζωή είναι.

Η Στέλλα Μπεζαντάκου δεν είναι απλά μια τραγουδίστρια. Είναι μια γυναίκα επίμονη που είχε αδιάσειστα στοιχεία για το ταλέντο της. Σκέφτηκε ότι μπορεί η περιουσία της να είναι τελικά ανάμεσα στα πόδια της, όπως είχε πει ένας σοφός. Και δεν την υποτίμησε, την αποτίμησε σε πολλά ευρώ. Η Στέλλα ποτέ δεν έκρυψε τα συναισθήματα της, ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη δημοσιότητα για σοβαρό λόγο(θυμάστε την υπόθεση Δαιλάκη), ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από τη μύτη της. Που παρεμπιπτόντως, είναι και καινούρια. Η Ελληνίδα Ρίτα Χέιγουορθ δήλωσε στο Downtown που κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερο: «Έκανα πλαστική δυο μέρες πριν πεθάνει ο Μάικλ Τζάκσον(σημαδιακό ή μοιραίο;). Ήμουν πολύ fan του(καλά, αυτό το ήξερε), αλλά επειδή πονούσα από την εγχείρηση, δεν μπορούσα να κλάψω(οι φίλοι της φοβήθηκαν ότι είχε μείνει έγκυος, αλλά σήμερα της ήρθε επιτέλους το κλάμα με καθυστέρηση). Ταυτίστηκα τόσο πολύ με το θάνατο του(που πέθανα και ‘γω η ίδια;), που έβαλα ringtone στο κινητό μου το Dirty Diana». Τι ανακούφιση, η Στέλλα ζει.

Στην συνέχεια η Στέλλα μιλάει για τη στροφή 360 μοιρών(είναι η στροφή που σε φέρνει στο ίδιο σημείο, πιο ζαλισμένο) που σχεδιάζει να κάνει σε πιο σημαντικά τραγούδια από το «Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό», αποκαλύπτοντας το νέο της Hit που θα λέει: «Φύγε πιο καλά θα είναι έτσι , άντε γεια μωρό μου, αριβεντέρτσι», με το οποίο θα κατακτήσει την ιταλική μουσική σκηνή, θα συνεργαστεί με τον Αντρέα Μποτσέλι, θα καταπλήξει το Σαν Ρέμο και θα κλείσει για sold out συναυλίες το Σαν Σίρο. «Μια φορά ένας σύντροφος μου λόγω υπερβολικής ζήλειας, με κλείδωσε μόνη μέσα στο σπίτι του και σηκώθηκε και έφυγε». Να μου ζήσεις λεβέντη μου.

Στην ερώτηση αν νιώθει ομορφότερη τώρα, απαντάει λακωνικά: Αισθάνομαι κούκλα, νιώθω θεά! Τι σου κάνει μια μύτη, αν μη τι άλλο, είναι εκπληκτικό. Για να κλείσω με τα ρουθούνια, παρατήρησα ότι η Σάσα η Μπάστα αλλάζοντας τη μύτη της και με ξανθό μαλλί, μοιάζει πια με την Σαρλίζ Θερόν. Στο Χόλιγουντ, την ίδια ώρα(μια ώρα πάνω, μια ώρα κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε) η Σκάρλετ Γιόχανσον αλλάζοντας το μαλλί της από ξανθό σε μελαχρινό, έγινε ίδια η Σάσα Μπάστα. Όχι εκείνη που είδαμε στα Mad, η Σάσα Μπάστα πριν την εγχείρηση.

Οι μούρες τους δεν συναντήθηκαν ποτέ. Ξέραμε ότι οι άσχημες θέλουν να γίνουν ωραίες, αλλά τώρα ξέρουμε και ότι οι ωραίες, δεν θέλουν να είναι οι ωραίες που είναι, αλλά άλλες, διαφορετικές ωραίες, που τις θεωρούν οι ίδιες πιο ωραίες. Η μόνη σταθερή αξία με λίγα λόγια σε μια ζωή που όλο αλλάζει είναι η ασχήμια! Ας αναφωνήσουμε λοιπόν: Ζήτω οι άσχημες! Τις "Γυναίκες της χρονιάς", θα της ενώνει πάντα η αγάπη τους για το Φουστάνο!

Όλη η Ιστορία είναι μπλε!

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε τη Δημοκρατία, ο ανιψιός του το γρήγορο Ίντερνετ, ο Καποδίστριας την πατάτα, ο Αντρέας τη Δήμητρα από το Χερφιλντ και τα πάμπερς, ο Σημίτης τη διαπλοκή και ο Γιωργάκης μια αλλαξιά του Συντάγματος από το σπίτι του για να γίνει μια ώρα αρχύτερα πρωθυπουργός. Αν θες να μοιάσεις στον Μπερλουσκόνι ή να δουλέψεις στη κρατική τελεόραση, παίρνεις Βιάγκρα και τα βλέπεις όλα μπλε. Γιατί να μη γίνει γαλάζια και η Ιστορία; Ποιος αντιδρά; Εμείς οι πολίτες λέμε ναι στην απλοποίηση, στην εκλαΐκευση, στην αποσπασματική αγιοποίηση, στη διαστρέβλωση. Όχι στην πολυχρωμία της Ιστορίας. Άμα της πάει το μπλε, γιατί να μην το φορέσει δηλαδή το κορίτσι; Φτάνει πια! Μην υποτιμάτε τον Έλληνα πολίτη! Δώστε του την αλήθεια! Κι αυτός γραμμένη την έχει!

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Γυναίκες τριγύρω πολλές...

Γιατί βρίζουμε οι άντρες; Από μικρός αναρωτιέμαι! Είναι η τεστοστερόνη ο ένοχος; Το συνέδριο μέσα μου κατέληξε ότι ο άντρας έχει τρεις φόβους μεγαλώνοντας: Να του πουν ότι δεν είναι «προικισμένος», να τον πουν αδερφή και να του πάρουν τη γκόμενα. Η ψυχοσύνθεση του καθορίζεται από τα τρία αυτά μείζονα προβλήματα της ανδρικής του ταυτότητας, που τον κάνουν ταυτόχρονα και ευάλωτο και γελοίο μέχρι να τα ξεπεράσει. Όταν βρίζει ξορκίζει τους εφιάλτες του και επιβάλλεται στο αντικείμενο του πόθου του. Την υπέροχη γυναίκα που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει τίποτα σε αυτή. Παλαιότερα την καταπίεζε, σήμερα πιστεύει λίγο ή πολύ ότι μπορεί να την αγοράζει πουλώντας μούρη, σερβίροντάς της εξουσία και χρήμα.

Ας πάρουμε μια γεύση από τα περασμένα μεγαλεία της ανδρικής αυτοκρατορίας: «Παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματική κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός.Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνη ημέρα να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστικόν» έγραφαν τα Νέα το 1928. Απίθανη επιχειρηματολογία. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουν πει αυτοί οι Έλληνες.

Τα εγχειρίδια της Φασιστικής Φάλαγγας των γυναικείων οργανώσεων επί Φράνκο στην Ισπανία έλεγαν: « Αν ο σύζυγος σου, σου ζητάει ασυνήθιστες πράξεις, να είσαι υπάκουη και να μη διαμαρτύρεσαι. Όταν φτάσει η στιγμή της αποκορύφωσης, ένας μικρός κλαυθμυρισμός από μέρους σου είναι αρκετός για να δείξεις την ευχαρίστηση που ενδεχομένως βίωσες ».

Ενδεχομένως...Μάλλον από τότε δεν τα πηγαίναμε καλά με το σεξ και μαθαίναμε στη γυναίκα να προσποιείται τον οργασμό, όπως κάνει στο βυθό η καφέ θηλυκή πέστροφα. Έκτοτε, η προσποίηση έγινε η δεύτερη φύση και των δυο μας. Αν τότε είμασταν αδιάφοροι, σήμερα όταν φτάνουμε στο κρεβάτι δίνουμε και εμείς εξετάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κινητά στο στρατό δεν χτυπούσαν, αλλά βογγούσαν από τις ερασιτεχνικές τσόντες που φοβάσαι ότι θα βρεις και τη μικρή σου αδερφή μια μέρα σε ομαδικό όργιο 5ήμερης. Τα παιδιά φυσικά δεν φταίνε σε τίποτα. Τα διδάξαμε πως ό, τι δεν βιντεοσκοπείται, δεν έχει νόημα να γίνεται. Γι’ αυτό παντού τραβούν βίντεο ανούσιων δραστηριοτήτων. Πάσχουν από την τεχνολογική μανία της εποχής, καταγράφοντας ευλαβικά τον εαυτό τους σε κάθε του έκφανση. Αφού πήδηξα χωρίς να το καταγράψω, το πήδημα και το παιδί που έκανα με τη συμμαθήτρια μου, θεωρείται άκυρο.

Τα χρόνια πέρασαν, τα μυαλά άλλαξαν και οι αγώνες της γυναίκας κατάφεραν να την κάνουν ισότιμη. Για να είναι υπολογίσιμη στα ανώτατα αξιώματα, θα πρέπει να ντύνεται αυστηρά και να μην προκαλεί. Αν δεν έχει ίχνος κομψότητας, ακόμα καλύτερα. Η Θάτσερ δεν μ’ αρέσει ούτε σαν γυναίκα ούτε σαν άντρας είχε πει ο Μιτεράν. Οι άντρες, έχοντας ακόμα και το μαχαίρι και το καρπούζι, με μισή καρδιά, έπαψαν να θεωρούν τη γυναίκα κατώτερο πλάσμα. Οι πιο τολμηροί ντύθηκαν με ροζ μπλουζάκια, πασαλείβονται με κρέμες και αρχίζουν να της μοιάζουν… Στην πλειονότητα τους είναι τρομοκρατημένοι από την επέλαση των γυναικών, ενώ εκείνες βρίσκονται για πρώτη φορά απέναντι στο πρόβλημα της δημιουργικής διαχείρισης της ελευθερίας τους.

Η αίσθηση της ματαιότητας και της κούρασης που νιώθουν πολλές από αυτές, πηγάζει από αυτήν την κατάκτηση, υποστηρίζει ο Μπρυκνέρ. Το δεύτερο φύλο προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή του,κατά κανόνα, με αγώνα και αξιοπρέπεια. Στις ελεύθερες ώρες τους, μερικές γυναίκες γκρινιάζουν ακόμα, ονειρεύονται τα κάνουν τους λύκους αρνάκια, ηδονίζονται να αναρωτιούνται για χρόνια γιατί ο παπάρας που τους έβαλε χέρι δεν τους έστειλε μήνυμα, να αναλύουν το θάνατο του άντρα κυνηγού. Ο περίφημος μαλακομαγνήτης είναι μια υπέροχη δικαιολογία για τις ανώριμες επιλογές τους. Στην πραγματικότητα η δυστυχία της μπορεί να είναι το μόνο πράγμα που την κάνει ευτυχισμένη.

Από την άλλη, δεύτερος και καταϊδρωμένος, ο άντρας δεν είναι ότι δεν κυνηγάει τις γυναίκες, απλά δυσκολεύεται να τις προλάβει. Διεκδικεί περισσότερο, φλερτάρει χωρίς επιστροφή, πολιορκεί ενοχλητικά τις ωραιότερες με σφηνάκια και κλισέ. Όσα λιγότερα έχει να χάσει, τόσο πιο θρασύ είναι το greek καμάκι. Οι υπερβολές στο ντύσιμο τους, δεν είναι πλέον η χαρά αλλά ο θάνατος του λιγούρη, αφού σκοτώνουν τη φαντασία του. Η μεγαλύτερη δυσκολία ενδεχομένως που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι άντρες είναι να κάνουν μια γυναίκα ευτυχισμένη. Έχουν την πρόθεση, υστερούν στον τρόπο. Γιατί δεν έρχεται το σεξ αναρωτιούνται όσοι είναι μόνοι; Μη χολοσκάτε, προφανώς κάτι του έτυχε.

Το να βρεις σωστό άνθρωπο, μοιάζει με άθλο του Ηρακλή. Στις συναναστροφές μας διαλέξαμε να φοράμε μάσκες τρομακτικές και να φοβίζουμε ο ένας τον άλλον. Οι γυναίκες δεν μας λυπούνται και μας τρομοκρατούν με το δυναμισμό τους. Αυτό που ονομάζουμε «αντρική πλευρά» των γυναικών, δεν είναι άλλο, ωστόσο,παρά μια αντίδραση στα αυστηρά γυναικεία πρότυπα κομψότητας και τελειότητας, ένας μιμητισμός του αντίθετου φύλου που ξυπνά ο θαυμασμός και η ζήλεια τους για τον φαινομενικά λιγότερο πολύπλοκο και ξέγνοιαστο τρόπο ζωής των ανδρών. Ο ανδρικός κόσμος τις απελευθερώνει και ο τρόπος επικοινωνίας τους, τους χαρίζει μια επιπλέον ,απόλυτα θεμιτή, ψευδαίσθηση δύναμης. Θέλει κι αυτή να πετάει πού και πού από πάνω της τα όπλα της ομορφιάς της και να αγαπηθεί για αυτό που είναι. Η αλήθεια είναι ότι απελευθερώσαμε τη γυναίκα για να την αιχμαλωτίσουμε καλύτερα προς όφελος μας.

Από την άλλη, οι άντρες με «θηλυκή πλευρά» είναι αυτοί που αγαπούν περισσότερο τις γυναίκες, βρίσκουν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές, είναι οι πιο ευφυείς. Στην προσπάθεια μας να την κολακέψουμε και να ξεπλύνουμε την ντροπή του ένδοξου παρελθόντος μας εις βάρος της, τα τελευταία χρόνια παραχωρήσαμε σχεδόν στη γυναίκα το προνόμιο της ευφυΐας, με αποτέλεσμα οι έξυπνοι και ευαίσθητοι άντρες να αισθανόνται ένα είδος μάλλον περίεργο. Απαγορεύεται να δείχνεις στον εχθρό σημάδια αδυναμίας. Αδυνατώντας να διαβάσει το πάθος πίσω από τα μάτια τους, περιτριγυρισμένη από αθάνατους και ατρόμητους κάνγκουρες, τους κατέταξε στους ξενέρωτους και ησύχασε. Ανταγωνισμοί και mind games, ανοίγουν πληγές και διαιωνίζουν την κόντρα. Οι γυναίκες υποτιμούν ακόμα τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους και οι άντρες δε βρίσκουν την συνταγή απενοχοποίσης των συναισθημάτων τους στον άχαρο ρόλο τους, να δείχνουν πάντα οι σκληροί της υπόθεσης.

Η ελευθερία και η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού. Δεν τρόμαξε μόνο εμάς αλλά και εκείνη. Η «επώδυνη μαθητεία» των γυναικών θα συνεχιστεί στην πρόσφατη και εύθραυστη ελευθερία τους (Μπρυκνέρ). Προσεγγίζοντας ο ένας τον άλλον, προσδοκούμε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Εξορίζοντας τα συναισθήματα μας, δεν θα τα καταφέρουμε. Θεωρώντας την ειλικρίνεια επικίνδυνη, το ψέμα αναλαμβάνει την κηδεμονία του έρωτα. Θα εξακολουθεί να είναι όπως έλεγε ο Λόρδος Βύρωνας ευκολότερο να πεθάνουμε για μια γυναίκα παρά να ζήσουμε μαζί της.

Δεν έχει βρεθεί ακόμη θεραπεία για τον έρωτα. Κάθε ζευγάρι ψυχών γεννά διαφορετικές αντιδράσεις. Αρχικά πρέπει να δώσουμε νόημα στη λέξη επικοινωνία που διασύρουν οι επικοινωνιολόγοι. Να βάλουμε ένα τέλος στα υφάκια χωρίς αιτία. Για να στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας, μακριά από αυτούς που μας πλήγωσαν, πρέπει πρώτα να το στρέψουμε μέσα μας. Μια διαδικασία που μας προκαλεί αμηχανία και που συστηματικά και πεισματικά αποφεύγουμε. Βλέποντας προχθές να πέφτουν διαφημίσεις σε ντοκιμαντέρ του Σκάι, την ώρα που η αρσενική ταραντούλα φορούσε τα καλά της, έβαζε τις κολόνιες της και πήγαινε να φλερτάρει τη θηλυκή, ησύχασα και θυμήθηκα ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Έχω και κότερο...

Δυο χρόνια έχω να γράψω μαντινάδες. Ξεσκονίζοντας τα τετράδια μου βρήκα πολλές και σας παρουσιάζω αυτές τις λίγες:

Αναπνοή της θάλασσας είναι τα κύματά της
Μα η δικιά μου αναπνιά ένα μικρό άγγιγμά της.

Ήθελα στην αγκάλη σου να ‘μουν για ένα βράδυ
Ξύδι εσύ και δίπλα σου να ‘μουν εγώ το λάδι.

Εσκέφτηκα και άφησα στο σώμα σου σημάδια
Να σου αποσπούν την προσοχή πριν κοιμηθείς τα βράδια.

Αέρας ήσουνα και ‘γω φωτιάς μικροεστία
Φυσάς και περιορίζομαι εδά με δυσκολία.

Πώς τέτοιου έρωτα φωτιά που ζήσαμε τελειώνει
Που μου ‘λεγες θα βάζαμε ξύλα να δυναμώνει.

Το σ’ αγαπώ σου ακύρωσε πάλι τον ερχομό του
Λες και το σίγμα χάνεται πριν την απόστροφό του.

Η λάβα σου με έριξε στη μέση του όνειρού σου
Να βράζω και να πνίγομαι στο μάγμα του κορμιού σου.

Με δάκρυ από τα μάτια σου χίλιες πληγές μου πλένεις
Και γάζες απ’ τα χείλη σου παίρνε να μου τις δένεις.

Ομίχλη πήρε η μορφή φως μου τσ’ ανάμνησης σου
Στις παρυφές του ονείρου μου κρύβει τσ’ ανθούς της γης σου.

Υπνοβατεί η σκέψη μου και καθ΄ αργά τη χάνω
Περιφρουρεί τον ύπνο σου δίχως να τηνε βάνω.

Χώμα εγώ και εσύ νερό κάποιος να μας ζυμώσει
Να φτιάξει με τα χέρια του πηλό να μας ενώσει.

Ήρθες ξανά και άρχισα να μη νυστάζω πάλι
Και ο ύπνος υποτάσσεται στην εδική σου αγκάλη.

Σ’ είδα ξανά πιο όμορφη στο όνειρο και λιώνω
Που δεν κοιμούμαι πιο συχνά για σένα μετανιώνω.

Καλλιά μια μέρα να πνιγώ μέσα στα κύματα σου
Παρά να μένω άπραγος στην ακροθαλασσιά σου.

Πουλί ‘μαι διαβατάρικο που ‘χει το δρόμο χάσει
Όπου κι αν πας εγώ κλουθώ κι ας έχω ξεπαγιάσει.

Ελπίζω να με σκέφτεσαι γιατί δεν περιμένω
Παρηγοριά καλύτερη σ’ όποια αγκαλιά κι αν μπαίνω.

Ταξίδι δίχως προορισμό ο έρωτας σου ορίζει
Μα κάθε μου ναυάγιο στη θάλασσά σου αξίζει.

Βάρκες γεμάτες όνειρα φτάνουν στον ποταμό σου
Και ψάχνω παραπόταμο να βρω και ‘γω νερό σου.

Νερό μέσα στην έρημο θα σου ‘βρισκα να πίνεις
Σαν έβρεχες τα χείλη σου σταγόνες να μου δίνεις.

Και εκείνη να μη σκέφτομαι κάποια στιγμή συμβαίνει
Και με τη βία έρχεται και στο μυαλό μου μπαίνει.

Και συ φεγγάρι κάτι πες κι ας μη τα καταφέρεις
Τουλάχιστον προσπάθησες θα λες να μου τη φέρεις.

Μα πώς τον έπεισες το Θιο και σου ‘βαλε στολίδια
Τι του ‘λεγες και σ’ έκανε σαν τη νεράιδα ίδια.

Κωπηλατώ στα μάτια σου τον κρύσταλλο να αδειάσω
Και ζήτησα απ’ τις κόρες σου κουπιά για να τον σπάσω.

Μ’ ένα κουπί μονάχος μου στα μάτια σου παλεύω
Δώσε μου εσύ το δεύτερο το χείμαρρο ν' ανέβω.

Στου έρωτα σου τη στεριά ποτέ μου δε θα φτάσω
Μια σου μαθιά σωσίβιο τη νύχτα να περάσω.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πάταξη της Δημοκρατίας!

Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι τον ίδιο το φόβο- Ρούσβελτ.

Στην πάταξη της Δημοκρατίας και της Τρομοκρατίας στοχεύει η κυβέρνηση. Μία λέξη αλλάζεις στα άρθρα των εφημερίδων και το κείμενο εξακολουθεί να βγάζει νόημα!!! Τα 'χουμε μπερδέψει;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ασφάλεια. Το ζήτημα που ανακύπτει δεν μας αφορά στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης, δεν είναι θέμα υπακοής στους θεσμούς ή λειτουργικότητας του πολιτεύματος…Είναι ζήτημα αντίληψης περί Δημοκρατίας. Η χώρα φοβάται τον κακό εαυτό της και πρέπει πάση θυσία να προστατευθεί. Τις κυβερνητικές ρητορείες τις ασπάζονται πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στο μέτρο. Ο φόβος σε κάνει πράγματι υπάκουο. Καμία υγιής σχέση ωστόσο δεν μπορεί να στηριχθεί σε αυτόν πιστεύοντας ότι θα επιβιώσει χωρίς απώλειες. Οι κάμερες διευκολύνουν την αστυνομία. Πέραν τούτου; Χρειαζόμαστε πραγματικά καλύτερη «τηλεοπτική» κάλυψη;

Τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή που «φακελώνει», ταυτοποιεί τηλέφωνα, τοποθετεί κάμερες; Που δεν σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι ένας ώριμος άνθρωπος αλλά σαν επικίνδυνο και ανόητο παιδί; Η σχέση εμπιστοσύνης πολιτεύματος και πολίτη, έτσι, γρήγορα αυτοακυρώνεται, αφού για να εξασφαλίσει το δικαίωμα του τελευταίου, η εξουσία θεωρεί ότι πρέπει να του το αναιρέσει. Ο φόβος στο μεταξύ εμπεδώνεται. Η κυβέρνηση όπως κάθε δημόσια υπάλληλος που βαριέται και ανησυχεί, δεν δουλεύει για να εμπνεύσει τον άνθρωπο, να τον εμπιστευτεί, να τον επιβραβεύσει. Χωρίς κάμερες τόσα χρόνια και οι περισσότεροι δεν είμαστε εγκληματίες. Ποιός θα μας γνωρίσει στις κακές παρέες;

Το 2009 έχει και αυτό λιγάκι από "1984". Σήμερα, ο εκφασισμός της κοινωνίας προωθείται κατά κάποιο τρόπο υποχρεωτικά γιατί ορισμένοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Η «Τελική λύση» είναι μια βολική λύση. Η επιβολή του σεβασμού είναι ευκολότερη από την έμπνευση του. Είναι σαν το γνωστό καψώνι με τους φαντάρους. Ένας αντιμιλάει, όλοι παίρνουν κάμψεις. Η τρωτή ασφάλεια εντείνει την ανασφάλεια, μειώνει το δημοκρατικό φρόνημα, την πίστη του ανθρώπου στις δυνατότητες του, την αφοσίωση του σε αρχές και αξίες μεγαλύτερες από το επίπλαστο και κυρίαρχο «νέο ιδεώδες». Άλλωστε δεν προτείνουμε τη ζωή σαν φάρμακο για την ασφάλεια. Ελευθερία και ασφάλεια, είναι όροι ασύμβατοι.

Να δημιουργήσουμε τελικά δημοκράτες ή να κυνηγήσουμε τρομοκράτες; Το πρώτο δεν απασχολεί κανέναν. Αν αγαπάς το μέλι, μη φοβάσαι τη μέλισσα λέει η παροιμία. Κι αν αγαπάς τη δημοκρατία, μη φοβάσαι τους πολίτες της. Πώς έχεις μούτρα μετά να διαμαρτύρεσαι για την αποχή; Μια Δημοκρατία που ζηλεύει και αλληθωρίζει προς τις μεθόδους και τις τακτικές της Χούντας, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η δύναμή της είναι οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών της. Όσο τις ενισχύει, θα γίνεται πιο ισχυρή! Ποιός θέλει την ειρήνη του τάφου ή την ασφάλεια του σκλάβου(Κένεντι); Καλός ο ρεαλισμός, αλλά μήπως κάποιος πρέπει να επαναλάβει τις ουτοπίες; Στην πορεία μας προς την πρόοδο, η δύναμη μας ήταν πάντοτε αυτές.

Ζ!


Όταν όλοι μιλάνε για την Τρομοκρατία και την ανάγκη για Ασφάλεια, είναι αντιφατικό ο Εθνικός μας ύμνος να είναι αφιερωμένος στην ελευθερία. Χωρίς να θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα, πιστεύω ότι μια εκσυγχρονισμένη διασκευή με τη μουσική του Ψυχώ στη θέση της μελοποίησης από τον Μάντζαρο, θα ήταν ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό hitάκι! Ο Νόρμαν Μπέιτς ζει!

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Αλλαγή σκηνικού!

Τώρα που ανακτήσαμε τα πρωτεία στο οργανωμένο έγκλημα, τι λένε Άδωνι οι λαθρομετανάστες; "Οι Έλληνες μας παίρνουν τις δουλειές μας";

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Τότε είχαμε ευέλικτη κυβέρνηση…


Είμαι σεξουαλικά πεινασμένος! Δεν τη χορταίνω αυτή τη φωτογραφία. Τι πρωτοσέλιδο. Τι δημοσιογραφία. Χλωροφόρμιο σε έντυπη μορφή για να θυμηθούμε τον Μαρκ Τουέιν. Τώρα ασχολούμαστε με τον «γιγαντάκια» και τον Βλαστό. Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι η Χήρα η Τζιτζίκα, το μωρό, ο αυτόνανες, η πουτάνα η μάνα του, ο προπέλας, ο θείος, ο ξενοδόχος, ο χασάπης, ο Μέκας, ο Κόζι ο χοντρός, ο Πρίτσας, ο μούτσος, ο Ζαμάν, ο Οτσαλάν, ο Φρούτος, ο Νίκος ο Σοφός, ο Άραβας, ο σκουλαρικάκιας, τα αρχίδια, τα μύδια, ο μαλάκας και τ' άλλα παιδιά

Την ίδια ώρα η κοινωνία παρακαλεί για λίγη κάθαρση. Κρατάει την αναπνοή της, περιμένοντας επιτέλους η Δικαιοσύνη να αναβαπτίσει την πολιτική. Το κυνήγι της εξουσίας είναι ερεθιστικό, διαβρωτικό, μεθυστικό και σε απομονώνει αγαπητέ βουλευτή. Όταν υπάρχει μια γενιά 500 ευρώ, οι αποκαλύψεις σκοτεινών υπονόμων του παρακράτους, χαρίζει κουράγιο σε όλους εμάς, ζητιάνους μιας κάποιας ευκαιρίας. Υπάρχει τρίτος δρόμος, υπάρχει λύση στα προβλήματα της νεολαίας. Θα παρακολουθούμε και τις προκηρύξεις της Σέκτας, μπας και προκηρύξουν καμιά δολοφονία. Είδαμε και πάθαμε με τον ΑΣΕΠ. Και τι θα λέγατε μετά την απόσυρση των κλιματιστικών, για την απόσυρση μερικών βουλευτών; Καλή φάση!

Η «άλλη» τηλεόραση με φοβίζει κι αυτή. Με καταδιώκει το φάντασμα του Μάικλ Τζάκσον και το νυφικό της Μανωλίδου( η οποία νομιμοποιεί την ακροδεξιά), το λιπ γκλος του Σιανίδη, το σορτσάκι του Κωστέτσου, οι φωτογραφίες που θέλει να κατεβάσω στο κινητό μου η Νάταλι Θάνου. Ο μοναχικός αγρότης ψάχνει γυναίκα ή ένας λαθρομετανάστης θα του ήταν πιο χρήσιμος; Νέοι ντοπαρισμένοι και στην Άρση Βαρών, μα ποιος ασχολείται μαζί τους. Εγώ είμαι ευχαριστημένος που δεν είναι όλη τη χρονιά ντοπαρισμένοι, πιστεύω ότι το να τους πιάνουν σε ένα έλεγχο, είναι πλέον άδικο. Και το 11880 πότε θα ενημερώνει για τα δρομολόγια της μίζας; Τι να το κάνω το Κτελ με τον Ξανθόπουλο; Ω ναι, βλέπουμε σίγουρα σκατά, τόσες μύγες που πάνε πάνω στην τηλεόραση όταν σβήνουμε το φως, δεν μπορεί να κάνουν λάθος.

ΛΑΟΣ και ΝΔ, Λαός και Κολωνάκι: Τι να πρωτοπείς και για αυτό το ζευγάρι; Ο ένας για τον άλλον είναι. Αυτοί οι δυο σαν ένα, δυο κόμματα ενωμένα. Στις επιχειρήσεις-σκούπα για να φανταστείτε, ο ΛΑΟΣ κρατούσε το φαράσι. Μιλάμε για έρωτα! Μιλάμε για πάθος! Η φτώχεια τελικά σε πάει πολύ μακριά ή απλά οι λαθρομετανάστες αγαπούν τα ταξίδια; Είναι όλοι οι λαθρομετανάστες Τοξότες; Τι λέει η Άση Μπήλιου;

Για να ζήσουν τα όνειρα μας, καλούμαστε να πάρουμε μια μεγάλη απόφαση. Οι γιατροί μας έχουν μόνο μία λύση: Ακρωτηριασμός. Αν το κάνουμε νωρίς, έχουμε ελπίδες να δούμε μερικά από αυτά να επιζούν. Η ελπίδα του κόσμου, οι μορφωμένοι νέοι, είναι ο εφιάλτης των βολεμένων. Όσοι διαλέξαμε καρδιά και όχι αγορά, νιώθουμε ότι περισσεύουμε. Και όσο οι μεγάλοι παίζουν με τα όνειρα των παιδιών, κινδυνεύουν από ηλεκτροπληξία. Όλοι έλεγε ο Σέξπιρ «είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό που πλέκονται τα όνειρα». Ο δύσκολος δρόμος με περισσότερες λύπες χτισμένος και γεμάτος προκλήσεις, καθυστερεί τις χαρές και ατσαλώνει τη θέληση. Μόνο κυνηγώντας τα όνειρα σου νιώθεις ανίκητος. Και «ονειρευόμαστε τη μέρα που οι άνθρωποι δε θα ζητούν απλώς τα δικαιώματα τους που ποδοπατιούνται στη σκόνη, αλλά θα τα παίρνουνε μόνοι τους, θα τα κάνουνε δικά τους» όπως γράφει ο Χέγκελ. Αν τα κείμενα μου δεν θα είναι ποτέ «δημοσιεύσιμα» θα είναι γιατί οι εφημερίδες σας δεν θα είναι πια «δημοσιεύσιμες». Θα λυπηθώ πολύ.

Το πρόβλημα είναι ότι η Χήρα, η Τζιτζίκα ντε, του Βλαστού…Ε, αυτή, λέει η κακομοίρα σε μια στιγμή ότι όταν «τρέχει» τόσο πολύ, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, να κάνει γυμναστική, διατροφή και τέτοια. Που μπορεί να απευθυνθεί αυτή η γυναίκα; Επιβεβαιώνεται με τον πιο δραματικό τρόπο ότι η Ν.Δ θα χάσει εξαιτίας της αδυναμίας της να αντιμετωπίσει τα καθημερινά προβλήματα του πολίτη. Και ο Τύπος τα φύλλα που θα κερδίσει σήμερα θα τα χάσει αύριο. Από Δευτέρα πάλι η δίαιτα και η κρίση

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Του πόνου τα εννιάμερα!

Ο πόνος είναι βίωμα, δεν καταναλώνεται. Ο θρήνος είναι παγκόσμιος, ο πόνος προσωπική υπόθεση του καθενός. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι και βουβός. Οι λέξεις, η κραυγή, ο χρόνος, η συντροφιά απαλύνουν, δεν περιγράφουν. Ο πλανήτης σκύβει πάνω από το πτώμα του σταρ και δείχνει ενωμένος μέσα από το κλάμα του. Γιατί άλλες στιγμές δείχνει τόσο διαιρεμένος; Είναι αδιανόητο τι καταφέρνει o θάνατος ενός θρύλου για λίγα 24ωρα! Aπό αύριο λήγει η τηλεοπτική εκεχειρία! Εάν πάντως περιμένει η τηλεόραση και τα Μ.Μ.Ε να δείξουν πιο ανθρώπινα προβάλλοντας την εικόνα ενός "τραυματισμένου" παιδιού να κλαίει σπαρακτικά και να λέει δυο αυτονόητες φράσεις, κλείστε τα και πάμε να φύγουμε. Κάθε δευτερόλεπτο έχει δρομολόγιο πρώτη θέση για την κόλαση. Ο πόνος δεν έχει να κάνει άλλες δηλώσεις

Υ.Γ: Είδα με τα μάτια μου σε ρεπορτάζ διαδικτυακής εφημερίδας αυτές τις μέρες ότι κληρώθηκαν οι τυχεροί θαυμαστές του Μάικλ Τζάκσον που θα παρακολουθήσουν την κηδεία του. Το ξεπέρασα όμως, πιστεύοντας πια με σιγουριά ότι οι άτυχοι θα πάνε στα γενέθλια της μικρής του κορούλας όπου ανθρωποφάγοι δημοσιογράφοι θα της τραγουδήσουν το Happy Birthday...

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Αψού!

Στα 151 τα κρούσματα της γρίπης στην Ελλάδα; Κάποιος παίζει με τον πόνο της Νέας Δημοκρατίας...

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Δικηγόρος του Διαβόλου…

Το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος και της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα απασχόλησαν την κοινή γνώμη, αφού φανταστείτε πόσο άσχημα θα αισθανόσασταν αν είχατε να μιλάτε μόνο για τους νέους φόρους, τα διπλά βιβλία του ΠΑ.ΣΟ.Κ και την κρίσιμη κατάσταση των 151. Είναι ομολογουμένως σοφή η λειτουργία των Μέσων και η τροφοδότηση της ημερήσιας ατζέντας από τις κυβερνήσεις. Καθετί μετριέται στην επικοινωνιακή ζυγαριά προτού μπει στα σπίτια μας και μας απασχολήσει. Τα δύο θέματα συζητήθηκαν εκτενώς και αναλύθηκαν διεξοδικά, με την κοινή γνώμη να υποστηρίζει την επιστροφή και την απαγόρευση, τη δεύτερη σε μικρότερο βαθμό. Ηττημένοι οι Βρετανοί και οι καπνιστές στις συνειδήσεις μας, έγιναν για λίγο οι εχθροί μας.

Τα εγκαίνια του Μουσείου επανέφεραν στην επικαιρότητα το αίτημα της Ελλάδας για την επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων. Η υποστήριξη από το εξωτερικό όπως του σπουδαίου δημοσιογράφου Κρίστοφερ Χίτσενς είναι συγκινητική. Η ανάμνηση του πάθους της Μελίνας είναι σχεδόν δεσμευτική! Εξάλλου, η διαδικτυακή ψηφοφορία της Guardian ήταν ένας θρίαμβος για την ελληνική πλευρά. Μάλιστα παρατηρώ ότι πιο φανατικοί της επιστροφής είναι οι ξένοι και όχι οι Έλληνες υποστηρικτές της. Το θέμα, από την άλλη, προσφέρεται για επίδειξη ανώδυνου πατριωτικού αισθήματος για τα κόμματα και υποστηρίζεται δίχως σκέψη από τον ελληνικό λαό. Ο Έλληνας λατρεύει να έχει δίκιο και να το υποστηρίζει χωρίς να χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει. Αναρωτιέμαι όμως: Και αν τελικά τα μάρμαρα αποτελούν μεγαλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας στο Βρετανικό Μουσείο; Και αν φαινόμαστε μικρόψυχοι στα μάτια των ξένων; Γιατί ζητάμε την απομόνωση; Χάνει τουρίστες ο Παρθενώνας λόγω των ελγίνειων ; Γιατί θέλουμε να μας αφήσουν μόνους με τα μάρμαρα μας; Λείπουν από κανέναν μας; Σαφώς και είναι δίκαιο το αίτημα και διαθέτει ηθικό έρεισμα. Νομίζω ωστόσο ότι ο δανεισμός θα εξυπηρετούσε τους στόχους μας. Ακόμα και η προσωρινή επιστροφή τους θα ήταν μια σπουδαία στιγμή. Οι θετοί γονείς των μαρμάρων αν μη τι άλλο κάνουν εξαιρετική δουλειά στην προβολή τους. Προτείνω δηλαδή αυτό που σιχαίνομαι: Να κινηθούμε έξυπνα με γνώμονα την επικοινωνία, έχοντας στο μυαλό μας την εικόνα της χώρας μας. Η μέση λύση θα προέβαλε τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας που δεν θέλει να απομονώνεται αλλά να προσφέρει και να μοιράζεται τον πολιτισμό της, ο οποίος αποτελεί σημαντικό κομμάτι του δυτικού πολιτισμού. Φοβάμαι με λίγα λόγια πως οι ξένοι μπορούν να διαφημίζουν καλύτερα τη χώρα μας από εμάς τους ίδιους και πως χωρίς τη δική τους ακούσια συνεισφορά και τις ταινίες της Νία Βαρντάλος, οι υπηρεσίες και οι τιμές που προσφέρει ο ελληνικός τουρισμός από μόνος του, θα ήταν η τέλεια δυσφήμιση μαζί με ανθρώπους στον τομέα του πολιτισμού τύπου Ζαχόπουλου. Φρόνιμο θα ήταν να επιδιώκουμε την ενίσχυση της παγκόσμιας ακτινοβολίας του αρχαίου πολιτισμού μας, αφού χάρη σε αυτόν και στην φυσική ομορφιά των ελληνικών τοπίων, δεν έχουμε ψοφήσει ακόμα της πείνας

Οι λεπροί καπνιστές τα έχουν βρει σκούρα στη Σπιναλόγκα τους. Είχα εκφράσει στο παρελθόν την επιθυμία μου για την εφαρμογή του μέτρου της απαγόρευσης και στην Ελλάδα (http://pasaenas.blogspot.com/2008/02/blog-post_21.html), αλλά ξαφνικά τα "πληγωμένα άστεγα σπουργιτάκια" μου έγιναν συμπαθή. Σαφώς και ο φασισμός του τσιγάρου τους τόσα χρόνια δηλητηρίαζε τα πνευμόνια μου, αλλά όπως γράφει ο Α. Ρουμελιώτης στην Ελευθεροτυπία, δεν μπορείς να απαγορεύσεις μια αρρώστια. Ούτε να περιορίσεις μια ελευθερία που θεωρούνταν μέχρι χθες δεδομένη. Η επιείκεια τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μέτρου θα πρέπει να υπερισχύσει. Δεν μπορούμε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού να το απομονώσουμε για να το συνετίσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη. Η πολιτεία οφείλει να βοηθήσει όσους θέλουν να το κόψουν και να «κερδίσει» αυτούς που επιθυμούν να καπνίζουν. Έτσι θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και μονιασμένοι, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή τον εμφύλιο και τον εθνικό διχασμό. Άλλωστε η αναβίωση του θεσμού του χαφιέ και το smirting θα ανανεώσει και τους μεν και τους δε. Φλερτ, νέοι έρωτες, δολοπλοκίες και εκβιασμοί συνθέτουν μια κλασική ελληνική σαπουνόπερα...

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Διαστροφή!


Είμαι διεστραμμένος τελικά: Πώς διάολο θα φαινόταν σε έναν άνθρωπο του Τρίτου κόσμου , χτυπημένο από το AIDS, τη φτώχεια και την έλλειψη νερού, η προθυμία και η διάθεση του Νεοέλληνα στιχουργού να "πεθάνει" για μια Bimbo που έβαλε στο μάτι; Θα τον άκουγε, θα του ‘βγαζε τη χούφτα του να πιει, θα τον παρηγορούσε για τα βάσανα του; Ο ηλίθιος έρωτας, η έπαρση και ο εγωκεντρισμός υμνούνται στους ασυνάρτητους εθνικούς ύμνους του μοντέρνου λαϊκού. Δε λέω, έχουν τη χάρη τους και τα φτηνά, και οι εφήμεροι έρωτες, και τα πάθη μας-τα λάθη μας. Αλλά μόνο αυτά μας εμπνέουν; Πώς μπορεί να εμπνεύσει και να υποστηρίξει τραγούδια και συναισθήματα κάτι τόσο ρηχό, όσο οι ιστορίες που περιγράφουν τα νέα άσματα; Και γιατί παντού κολλάει ένας ράπερ που τα χώνει στις γκόμενες ή με γενικότητες στο σύστημα; Είναι απαραίτητος; Εμένα τα αυτιά μου είναι κουρασμένα, όπως και πολλών άλλων. Στην Αφρική και στον υπόλοιπο αναπτυσσόμενο κόσμο δεν έχουν τόσες πολυτέλειες, εκεί μάχονται για την επιβίωση. Εκεί όλες οι δημοσκοπήσεις διαφωνούν μόνο στην ώρα θανάτου: Ένα παιδί πεθαίνει κάθε 5 δευτερόλεπτα.

Δεν περιμένουμε στον πολιτισμό της σαχλαμάρας ποτέ κάποιο παιδί από αυτά να είναι επίκαιρο. Τώρα μάλιστα που θα αδειάσουμε τα τασάκια της αναίσθητης κοινωνίας μας, τους δρόμους των πόλεων, από τους άπλυτους λαθρομετανάστες θα αναπνεύσουμε φρέσκο, φυλετικά καθαρό ατμοσφαιρικό αέρα. Σαν σε δικαστική πλάνη, δικάσαμε τους αδύνατους. Μάλιστα χθες μάθαμε ότι μπορούν να πέσουν και θύματα στρατολόγησης για τρομοκρατικούς σκοπούς. Τέτοια να λέτε πρωτοπαλίκαρα της κυβέρνησης, να χτυπάνε κόκκινο τα ξενοφοβικά μας ένστικτα, να μας δώσετε και όπλα σιγά σιγά να τους καθαρίζουμε. Θα συσταθεί μετά τη Σέκτα Επαναστατών, η Σέκτα Μεταναστών. Είναι βέβαιο, το λέει ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Μέχρι και οι δηλώσεις αυτών των ανθρώπων πρέπει να εξυπηρετούν κάτι, όπως τα πολιτικά τους γραφεία. Μια πολιτική δήλωση εξίσου φτηνιάρικη με τα άσματα που περιγράφουμε. Ποιος απορεί λοιπόν για τον άρρωστο πολιτισμό μας όταν το κράτος χρησιμοποιεί κατόπιν εορτής υποκριτικές και αναποτελεσματικές θεραπείες; Ακόμα και στο θάνατο υπάρχει ελπίδα. Εδώ όμως κατοικεί ο φόβος που καλλιεργούν οι άτολμοι και άθλιοι πολιτικοί μας. Εδώ η ελπίδα διαστρεβλώνεται και καθοδηγείται στον καταναλώτισμο! Και όσο καταναλώνουμε, αγοράζουμε και τις τύψεις μας! Η Αφρική ας τα βγάλει πέρα με τη σκόνη της και εμείς με τους Μεϊμαράκηδες. Είναι σαφές ποιος έχει το μέλλον με το μέρος του!

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Μείζον ερώτημα!

Νέα προβλήματα καλείται να αντιμετωπίσει η μουσική βιομηχανία μετά την πειρατεία και το γρήγορο Ίντερνετ. Με την απαγόρευση του καπνίσματος στα νυχτερινά μαγαζιά προβλέπεται ειδικός χώρος για μη καπνίζοντες που θα τον χωρίζει ένα κουβούκλιο. Μετά από πολλή σκέψη, οι επιχειρηματίες προσανατολίζονται στη δημιουργία δύο διαφορετικών μουσικών προγραμμάτων. Αυτό είναι το μόνο που μπορούν να σκεφτούν οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών μαγαζιών, αφού δεν φαίνεται μακριά το ενδεχόμενο να επαναληφθούν θλιβερές ανθρώπινες ιστορίες όπως με το Τείχος του Βερολίνου, όταν χωρίζονταν ζευγάρια ή οικογένειες για χρόνια ολόκληρα. Δυστυχώς η μπάλα παίρνει και τους τραγουδιστές. 'Οπως δηλαδή στην περίπτωση των καταστημάτων που είναι κάτω των 70 τμ ο ιδιοκτήτης δηλώνει αν θα λειτουργεί για καπνίζοντες ή μη καπνίζοντες, έτσι και οι καλλιτέχνες πρέπει να δηλώσουν τις επόμενες μέρες αν η μουσική τους απευθύνεται σε καπνίζοντες ή μη καπνίζοντες. Η αναταραχή και ο αναβρασμός είναι έκδηλος καθώς μέχρι πρότινος οι τραγουδιστες χωρίζονταν σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση που γινόταν στα Βραβεία Αρίων: Ποπ, λαϊκός ή έντεχνος. Το νέο ζήτημα θα απαντηθεί σαφώς πιο δύσκολα και δρομολογεί νέες εξελίξεις στις πίστες. Ο Γιώργος Τσαλίκης και ο Σάκης Ρουβάς έσπευσαν να δηλώσουν ότι η μουσική τους απευθύνεται αποκλειστικά στους μη καπνίζοντες, ενώ η Άννα Βίσση και η Δέσποινα Βανδή μοιάζει να βρίσκουν νέα αφορμή για να ανανεώσουν την προαιώνια έχθρα τους. Περισσότερο προβληματισμένοι εμφανίζονται η Μάρω Λύτρα, το Θηρίο και ο Νίκος Οικονομόπουλος, την ίδια ώρα που ο απεγνωσμένος Νότης Σφακιανάκης δήλωσε με νόημα μπροστά στις κάμερες: "Θα σας τα κόψουμε". Η προσοχή όλων πέφτει πάνω στα δυναμικά κοινά που σκέφτονται να κόψουν το κάπνισμα. Μέχρι να αποφασίσουν, θα τους απαγορεύεται η είσοδος στους χώρους διασκέδασης ενώ εάν τους πιάνουν να ακούνε μουσική ακόμα και σε ιδιωτικό χώρο, θα τους επιβάλλονται αυστηρές ποινές. Συστήνουμε ψυχραιμία: Η βιασύνη δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος σύμβουλος.