Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Κάντο όπως η Γιάννα!

Ο δημοσιογράφος είναι ο μόνος εργαζόμενος που όταν χάνει τη δουλειά του οφείλει να διασταυρώσει την πληροφορία. Αν την επιβεβαιώσει, γίνεται ξαφνικά συμπαθής. Όλοι θυμούνται την αναγκαιότητα της ενημέρωσης, θρηνούν την εφημερίδα που χάθηκε, την πληγή στο κορμί της δημοκρατίας. Οι δημοσιογράφοι, άνεργοι από τη μια στιγμή στην άλλη, νιώθουν περιέργως πάλι ελεύθεροι. Τι ειρωνεία.

Τον Απρίλη του 1961 ο Πρόεδρος Κένεντι έδωσε μια ομιλία μπροστά στην Ένωση Αμερικανών εκδοτών εφημερίδων με θέμα τον Τύπο, ομιλία που θεωρείται αποκαλυπτική και άκρως τολμηρή διότι περιγράφει ένα κρυφό σύστημα εξουσίας που ουδείς στα Μ.Μ.Ε καταγράφει. Ο Κένεντι υπενθυμίζει στους ακροατές του στον πρόλογο του μια σχεδόν άγνωστη ιστορία. Το 1851 η New York Herald Tribune προσέλαβε για ανταποκριτή της στο Λονδίνο έναν άγνωστο δημοσιογράφο, κάποιον Καρλ Μαρξ. Έχοντας μια οικογένεια άρρωστη και υποσιτισμένη ο Μαρξ ζήτησε μια ελάχιστη αύξηση στο μισθό του. Όταν του το αρνήθηκαν παρά την επιμονή του, ο Μαρξ στράφηκε αλλού, θέτοντας τα θεμέλια του κομμουνισμού. «Αν αυτή η καπιταλιστική εφημερίδα του είχε συμπεριφερθεί πιο ευγενικά» λέει σαρκαστικά ο Κένεντι, η ιστορία θα ήταν διαφορετική. Οι μισοί από κάτω χειροκροτούσαν και γελούσαν ενώ οι υπόλοιποι άκουγαν σοκαρισμένοι τον νέο Πρόεδρο να είναι soft απέναντι στον δαιμονικό κομμουνισμό.

Δεν έλεγε τίποτα το καινούριο. Ο καπιταλισμός ήταν πάντοτε άγριος. Ο Ελεύθερος Τύπος είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η San Francisco Cronicle που ιδρύθηκε το 1865, κινδυνεύει κι αυτή με λουκέτο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ο Gavin Newsom, ο δήμαρχος της πόλης, λέει ότι οι άνθρωποι κάτω των 30 αν τυχόν κλείσει, δεν πρόκειται καν να το προσέξουν. Πάνω από 70 τοπικές εφημερίδες έχουν κλείσει στη Βρετανία από τις αρχές του 2008. Οι Financial Times και η Wall Street Journal χρεώνουν κάποιες από τις υπηρεσίες τους στο Ίντερνετ. Παρόλα αυτά η τάση δείχνει ότι οι χρήστες του Διαδικτύου δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την ενημέρωση, έστω κι αν είναι εξειδικευμένη. Θα ζημιώσει άραγε τη δημοκρατία ο θάνατος της καθημερινής εφημερίδας, αναρωτιέται ο Economist. Το ενδιαφέρον μας ωστόσο πρέπει να στραφεί στην παράκαμψη της δημοκρατίας που επιχειρούν ορισμένοι και στο πώς θα φτιάξουμε ως πολίτες αναχώματα.

Μία έρευνα που έγινε από τον πολιτικό επιστήμονα Τόμας Πάτερσον δείχνει ότι με την πάροδο των χρόνων ο όγκος της αρνητικής κριτικής κατά των πολιτικών από τον Τύπο έχει αυξηθεί. Αυτού του είδους η κριτική είναι αόριστη και το μόνο που καταφέρνει είναι να υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους ηγέτες του, χωρίς να τους επεξηγεί πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί του κράτους, ώστε να μπορούν να διοχετεύσουν την δυσαρέσκεια σε θετική δράση. Πράγματι οι εφημερίδες τον περισσότερο καιρό επιδίδονται σε μια σκανδαλοδρομία. Τώρα για παράδειγμα που υπάρχει δεξιά κυβέρνηση, προτεραιότητα έχει το σκάνδαλο που έρχεται από δεξιά, όπως προστάζει ο κώδικας οδικής ή δεοντολογικής κυκλοφορίας των ειδήσεων, λες και πρόκειται για οχήματα.

Η αντικειμενικότητα είναι χαμένη υπόθεση. Η πληθώρα των πληροφοριών αρχίζει και λειτουργεί ως άλλοθι για να καλύψει τη γραμμή της εφημερίδας. Δεν μπορεί να δικαιολογεί τον δημοσιογράφο –αναλυτή η "πληροφοριακή βόμβα". Οι εκδότες οφείλουν να βγάζουν μια εφημερίδα με κοινωνική ευαισθησία, εφημερίδα που δημιουργεί ελεύθερους ανθρώπους, ικανούς να σκέπτονται και να πράττουν το σωστό.

« Ο δημοσιογράφος δεν έχει το χρέος να είναι αντικειμενικός. Το καθήκον του είναι να προειδοποιήσει τον αναγνώστη ότι αυτός λέει τη δική του αλήθεια» είναι η ορθολογική άποψη του Έκο. «Εάν τα Μ.Μ.Ε ήταν έντιμα θα έλεγαν, κοιτάξτε, αυτά είναι τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουμε και αυτό είναι το πλαίσιο μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πράγματα. Αυτά είναι τα πιστεύω μας και οι ανειλημμένες υποχρεώσεις μας. Τα Μ.Μ.Ε είναι υποστηρικτές των συμφερόντων της εξουσίας. Παραμορφώνουν και συχνά ψεύδονται για να υποστηρίξουν τα συμφέροντα αυτά» σχολιάζει κριτικά ο Τσόμσκι.

«Ο κλάδος των Μ.Μ.Ε κατακτήθηκε από το νεοφιλελευθερισμό και η ενημέρωση τείνει να ανατίθεται ολοένα και περισσότερο εν είδει υπερεργολαβίας σε επισφαλείς δουλοπάροικους δημοσιογράφους που εργάζονται φασόν και κατασκευάζουν μια ενημέρωση επί παραγγελία» γράφει ο Patrick Champagne. Ο Ραμονέ είναι εξίσου σκληρός. Κάνει λόγο για δουλοπρέπεια και τσοπανόσκυλα. Σκληροί χαρακτηρισμοί για σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους που προσφέρουν καθημερινά όση ενημέρωση μπορούν, όση σε τελική ανάλυση τους επιτρέπεται. «Οι ειδήσεις κατευθύνονται από δυνάμεις που δύσκολα συμβιβάζονται με τις ανάγκες της δημοκρατίας» προσθέτει ο Λανς Μπένετ και παρουσιάζουν μέσα από τις εικόνες τους μια δημοκρατία χωρίς πολίτες (Ρόμπερτ Έντμαν).

Μήπως τελικά ζητάμε να είμαστε ρεαλιστές όπως το εννοούσε ο Μάης; Μπορούμε να επιζητάμε το αδύνατο από ανθρώπους που έχουν απόλυτη ανάγκη από την οποιαδήποτε δουλειά;

Κι αν οι εφημερίδες δεν πουλάνε επειδή απλά δεν αρέσουν και όχι εξαιτίας του χαμένου κύρους τους; «Και όλο βιαζόμαστε. Τα περισσότερα γραψίματα απομένουν μούστος. Δεν θα γίνουν ποτέ κρασί», λέει ο Λορεντζάτος ενώ ο γνωστός για την τρέλα του Pitsirikos τονίζει ακριβώς την ανάγκη αυτή, να ξαναβρεί δηλαδή ο δημοσιογράφος το χαμένο του κέφι. Το Oldboy τα ρίχνει στην ποιότητα που ενδεχομένως είχε η εφημερίδα της Γιάννας. Καταδικάζεσαι σήμερα για αυτήν από τον αδιάφορο πολίτη που πάνω στην απροσεξία του μέχρι και δικομματισμό ξαναψηφίζει ενώ οι ευρωεκλογές του έδιναν τη δυνατότητα να το «ρίξει έξω».

Κατά έναν περίεργο τρόπο, υπάρχει δρόμος για αυτόν που ασχολείται να φτάσει κοντά στο φεγγάρι της ενημέρωσης, την περιβόητη αλήθεια. Χωρίς να είσαι σίγουρος φυσικά ποτέ για αυτήν. Οτιδήποτε το φανατικό δεν έχει στενή σχέση μαζί της. Για να φτάσεις να διακρίνεις την άποψη από την προπαγάνδα χρειάζεσαι πολλές ώρες πτήσης. Και η Δημοκρατία όπως είπαμε είναι απαιτητική από τον πολίτη της. Ο Τόμας Τζέφερσον έλεγε ότι προτιμά να έχει εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση παρά μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες. Οι τελευταίες χωρίς αμφιβολία είναι τα μυωπικά γυαλιά μας για τον κόσμο. Μόλις χάσαμε ένα ζευγάρι.

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Smooth Criminal

Ήταν να γράψω κάτι για τις εφημερίδες σήμερα. Ο θάνατος του Μάικλ Τζάκσον άλλαξε τα σχέδια μου άρδην. Γύρισα πίσω αναπόφευκτα, όταν ήμουν μικρός.

Ο Γιάννης και η Χαρούλα ήταν οι παιδικοί μας φίλοι. Οι οικογένειες μας συναντιόντουσαν στην Ορέστου ή στη Δαβάκη. Οι μεγάλοι στο σαλόνι συζητούσαν παθιασμένα και οι μικροί στα δωμάτια μας. Εγώ και ο Γιάννης να παίζουμε μπάσκετ, να αψηφούμε τους νόμους της βαρύτητας και να ονειρευόμαστε το αύριο κάτω από μια παιδική μπασκέτα, με μια πάνινη μπάλα, εκείνη την κόκκινη που δεν έκανε θόρυβο. Η Χαρούλα και η Ελευθερία στο άλλο δωμάτιο, έλεγαν γυναικεία πράγματα. Έπρεπε να βαριούνται πολύ σκεφτόμουν. Τι λένε τόσες ώρες; Χτυπούσα καμιά φορά την πόρτα για να μου φεύγει η περιέργεια. Ήθελα τόσο πολύ να ανακαλύψω τα μυστικά τους.

Όταν εμείς αποκαμωμένοι από τη κόντρα μας, κοντεύαμε να κοιμηθούμε πάνω στα ύπερ-ατού, έσκαγε η ιδέα του χορευτικού. Μία ομαδική προσπάθεια, που ακόμα και ο καθηγητής Γερμανικών φίλος μου Γιάννης, στήριζε απρόθυμα. Πρώτα έμπαινε αυτός στη σκηνή, ακολουθούσαν η δικηγόρος Ελευθερία και η αυριανή δικαστίνα Χαρούλα. Έκλεινα εγώ, μιμούμενος τον Μάικλ. Οι γονείς εκστασιασμένοι καμάρωναν τα ατάλαντα και θρασύτατα ξέγνοιαστα καμάρια τους.

Δεν ξαναχόρεψα έκτοτε. Μόνο σε ένα πάρτυ αφού η Χρύσα με παρακαλούσε πάνω από μισή ώρα. Ντροπαλός μέχρι αηδίας. Σήμερα θα ξαναχόρευα στην Ορέστου ή στη Δαβάκη για να γιατρέψω το πλήγμα στις αναμνήσεις μου. Να συγχωρήσω τον Μάικλ για τις πολλές αδυναμίες του, να συγχωρήσω και εμένα που παράτησα τους χορούς και το ‘ριξα στα βιβλία.

http://www.youtube.com/watch?v=PvYygjcMDdQ

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Seven Επαναστατών!


Κάποτε ένας Ρωμαίος σε έναν κόλακα που τον ρώτησε γιατί δε διαβάζει τους στίχους του, είχε δώσει την εξής απάντηση: Για να μην υποχρεωθώ να ακούσω τους δικούς σου. Το ίδιο συνέβαινε και στην χρυσή εποχή των Ελλήνων: Ο Διογένης ο Κυνικός μια μέρα βρισκόταν παρέα με κάποιους ανθρώπους που πέθαιναν από πλήξη μπροστά σε μια ανάλογη απαγγελία. Βλέποντας τον συγγραφέα να φτάνει στο τέλος του χειρογράφου του, αναφώνησε : Κουράγιο φίλοι μου, βλέπω στεριά.

Οι συγγραφείς ήταν πάντοτε περισσότεροι από τους ακροατές. Ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από την κοινωνική του τάξη, συχνά προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι καλλιεργημένος, να δημιουργήσει ο ίδιος τη δική του κουλτούρα.

Ο Ρουσό ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε τη δύναμη του Διαφωτισμού. Εξέφρασε ανοιχτά την επιφύλαξη του ότι το πολιτιστικό επίπεδο δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ηθική συνείδηση. Στο lettre a d’ Alembert υποστηρίζει ότι τόσο η κωμωδία όσο και η τραγωδία αντί να διορθώνουν τα πάθη, δεν ξυπνούν παρά τεχνητές συγκινήσεις, ή ακόμα χειρότερα, καθιστούν το έγκλημα συμπαθητικό. Ο Φρόιντ αργότερα θα καταδείξει ότι η κουλτούρα ενισχύει την ανθρώπινη διαστροφή.

Από την εποχή που ο Νέρωνας έβλεπε τη Ρώμη να καίγεται απαγγέλοντας ποιήματα μέχρι τον Χίτλερ που αγαπούσε τον Βάγκνερ, πολλοί δικτάτορες που αιματοκύλισαν τον κόσμο, εξέφραζαν τις πολιτιστικές τους ανησυχίες και προσέδιδαν μέσα από αυτές κύρος στα καθεστώτα τους. Οι προσπάθειες τους να προσεταιριστούν τη διανόηση ήταν συχνά επιτυχείς. Η μορφή του φωτισμένου ανθρώπου παραμένει σαφώς προτιμότερη λέει ο Μπρυκνέρ αλλά τονίζει ότι είναι επικίνδυνο και απλοϊκό να εξυμνούμε το μέγεθος της κουλτούρας, παραγνωρίζοντας την ανεπάρκεια της.

Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, το πρώτο μυθιστόρημα του Γκαίτε είχε οδηγήσει σε ένα τεράστιο κύμα αυτοκτονιών νεαρών ερωτευμένων. Ο Σαλβατόρε Γκραβάνο, επίλεκτο μέλος της οικογένειας των Γκαμπίνι δήλωνε ότι ο «Νονός» του Κόπολα του έδωσε το θάρρος να διαπράξει 19 φόνους, ενώ πριν την ταινία είχε σκοτώσει μόνο μια φορά. «Έκανε τη ζωή μου να μοιάζει γεμάτη αρχές και αξίες» είχε πει.

Οι επαναστάτες της Σέκτας "ιδεολογικοποιούν" τις πράξεις ωμής βίας με Τσε και λίγο «Seven», αφού τιμωρούν τα θύματα τους για το αμάρτημα που διέπραξαν να υπηρετούν ως αστυνομικοί, να είναι μέρος του συστήματος, όπως έκανε ο John Doe( Kevin Spacey) στην μυθική ταινία του David Fincher. «Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του» γράφουν οι νέοι μας τιμωροί. Η ανάλυση τους έχει δυστυχώς ενδιαφέροντα σημεία που δεν απέχουν πολύ από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η προκήρυξη τους που δημοσιεύεται στα Νέα τους βοηθάει να αποκτήσουν οπαδούς, αφού θα βρουν κι άλλοι απογοητευμένοι με εξουσιαστικά σύνδρομα, ίχνη αλήθειας στις γραμμές της.

«Οι βιβλιοθήκες, τα μουσεία, τα θέατρα, τα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα που διαιώνισαν τη ζωή των ανθρωπιστικών και πρακτικών επιστημών μπορούν πολύ καλά να ευημερούν στη σκιά των στρατοπέδων συγκέντρωσης», έγραφε ο Τζορτζ Στάινερ. Τα λόγια τους, δηλώνουν, οι αποφασισμένοι "Επαναστάτες" είναι σαν τις σφαίρες τους, πρέπει να βρουν το στόχο.

Εμείς επιλέγουμε τα κείμενα μας να είναι ξυπνητήρια!!! Θα μας βρουν απέναντι τους, άοπλους αλλά ακόμα ανθρώπους. Κάποτε θα δοθεί και σε εμάς ο λόγος! Ας είναι και στα γράμματα των αναγνωστών…Προς το παρόν ας ακούσουμε πουλάκια να τιτιβίζουν, το κύμα που σκάει στα πόδια μας και τις κραυγές του ΛΑΟΣ, χαλαρώνοντας με προκηρύξεις της Σέκτας. Αυτό θα πει infotainment! Ποιός διαδηλώνει με τέτοια ζέστη για έναν μπάτσο; Είδες πώς σε πιάνω Έλληνα δημοκράτη;

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Ιταλίδα απ' την Κυψέλη!


Εντυπωσιακές ήταν οι επιδόσεις των υποψηφίων για το στέμμα της Σταρ Ελλάς... Στις ερωτήσεις γενικής παιδείας έδωσαν ολοκληρωμένες απαντήσεις, κάτι που προμηνύει άνοδο των βάσεων σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Αν επαληθευτεί η τάση αυτή και στα γραπτά, θα έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη νίκη της ομορφιάς και στο χώρο του πνεύματος -αρκεί οι καλλονές να μην παραδώσουν γυμνή κόλλα. Το ότι πολλές θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με τη δημοσιογραφία οφείλει να προβληματίσει τους ανθρώπους του χώρου, γιατί τις ίδιες δεν φάινεται να τις προβληματίζει καθόλου. Νικήτρια των ελληνικών καλλιστείων αναδείχτηκε όπως ήταν αναμενόμενο μία Ιταλίδα λαθρομετανάστης, η Βιβιάνα Καμπανίλε. Η Βιβιάνα δεν έχει χαρτιά και ετοιμάζει και αυτή τα πράγματα της για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αναδειξή της σε Σταρ Ελλάς δείχνει ότι οι Έλληνες αγαπούν τους πρόσφυγες και δεν έχουν πρόβλημα να τους χαρίζουν σημαντικούς τίτλους και διακρίσεις της χώρας. Το γεγονός σχολιάστηκε μάλιστα πολύ θετικά από τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και επισκίασε τα εγκαίνια του νέου Μουσείου Ακροπόλεως.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Βάλε βυζιά να δεις καλό!



Αν σας βγάλει ο δρόμος σας στην Κολομβία και τύχει να δείτε στο δρόμο το κορίτσι της φωτογραφίας, δώστε του τα 5 εκατομμύρια να βάλει επιτέλους βυζιά. Έχουν περάσει 156 επεισόδια, το καλοκαίρι μπήκε και ακόμα να βρει χρηματοδότες που δεν θέλουν σεξουαλικές χάρες. Οι θαυμαστές της σειράς υπολογίζουν ότι η νεαρή πρωταγωνίστρια βρίσκεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε κοντά στα σύνορα με το Περού και ότι έχει διανύσει συνολικά τουλάχιστον 450 km, ενώ εκφράζουν φόβους ότι βρίσκεται στα όρια της ψυχοσωματικής κατάρρευσης. Ο Alpha όπου προβάλλεται η σειρά ανησυχεί ότι εξαιτίας της υπερκόπωσης της Καταλίνα δεν θα υπάρξει νέος κύκλος επεισοδίων. Τι κάνει επιτέλους το κράτος, που είναι η πολιτεία; Ο κόσμος μας θα γίνει πιο όμορφος με πολλές πλαστικές! To wonderbra δεν είναι η λύση.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Αντεπίθεση αδέρφια!

Θέλαμε τις καλύτερες αντεπιθέσεις των τελευταίων 20 ετών. Προϋπόθεση να είναι γρήγορες, να πιάνουν την άμυνα απροετοίμαστη και να κρίνουν παιχνίδια!


Προημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994, η Ιταλία βγάζει έξω την Ισπανία στο 90’. Ο Σινιόρι βρίσκει τον θεϊκό κοτσιδάκια Ρομπέρτο Μπάτζο που κάνει το 2-1.
http://www.youtube.com/watch?v=zXmct_UuArs

Η Γαλλία μένει εκτός παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994. Oι Βούλγαροι στο 90’ φεύγουν στην αντεπίθεση και ο Eμίλ Κοσταντίνοφ στέλνει την χώρα του στις H.Π.Α! Ο Νταβίντ Ζινολά χρεώνεται την αποτυχία για τη σέντρα που βγάζει και ξεκινά την αντεπίθεση.
http://www.youtube.com/watch?v=tpwNv29XbbQ

Ο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς ήταν πάντα ο αγαπημένος μου. Δείτε τον εν δράσει στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μέσα στο Μόναχο πώς φεύγει και κάνει το 1-2 υπέρ του Ερυθρού Αστέρα.
http://www.youtube.com/watch?v=jrXFpw-nYTs

Η πιο γνωστή ελληνική αντεπίθεση. Το τρένο, ο Γιώργος Δώνης, αρχίζει την κούρσα και πασάρει στον Βαζέχα. Ο Παναθηναϊκός κάνει το 0-1 και κερδίζει τον Πρωταθλητή Ευρώπης μέσα στο σπίτι του.
http://www.youtube.com/watch?v=qBKCWEvv2bM

Δώστε του τη μπάλα και φύγετε από τη μέση. Σε ένα Κακά, σε εσένα ακόμα πιστεύω. Ο Ρίκι το παίρνει πάνω του και βάζει δυο μαγικά γκολ στο Μάντσεστερ, ημιτελικός Champions League 2007. Το δεύτερο δεν το πρόλαβε η κάμερα. Όταν τη χρειάζεσαι, ποτέ δεν είναι εκεί…
http://www.youtube.com/watch?v=Hfuv_K0ZFxg

Προημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002, Η Βραζιλία ισοφαρίζει την Αγγλία με τον Ριβάλντο. Το μισό γκολ του νεαρού τότε Ροναλντίνιο.
http://www.youtube.com/watch?v=LKeiReFL3tQ

Το φαινόμενο είναι μια αντεπίθεση μόνος του. Το γκολ του κόντρα στην Κομποστέλα, απλά μαγικό!
http://www.youtube.com/watch?v=NC57WLJYmUE


Απίστευτη αντεπίθεση της Μίλαν στον ημιτελικό του Champions League εναντίον της Παρί Σεν Ζερμέν. Σαβίτσεβιτς, Μασάρο, ξανά Σαβίτσεβιτς και τελικός αποδέκτης ο Μπόμπαν. Τσοπάνη του Μαυροβουνίου, δως μου την μπάλα, φωνάζει ο Σβόνε στον Ντέγιαν. Και του την έδωσε.
http://www.youtube.com/watch?v=Ile6-2GhlyE

Τσέλσι-Μπαρτσελόνα 4-2. Το ματς που μένει στη μνήμη μας για το σβήσιμο του τσιγάρου από τον Ροναλντίνιο, μας δίνει και μια καταπληκτική αντεπίθεση της Τσέλσι. Λάμπαρντ, Κέζμαν, Γκούντιονσεν και 1-0.
http://www.youtube.com/watch?v=tqOJAplmxis

Νάπολι και Μίλαν παίζουν τον τίτλο του 1988 στο Σαν Πάολο. Στο τρίτο γκολ της Μίλαν ο Γκούλιτ περνάει όλη τη Νάπολι και δίνει έτοιμο γκολ στον Μάρκο Φαν Μπάστεν. Η Μίλαν κέρδισε 2-3 και πήρε το πρωτάθλημα από τον Μαραντόνα! http://www.youtube.com/watch?v=Oomhdtd7fFM

Ο τεράστιος Μάικλ Όουεν, δίνει στο 90’ το Κύπελλο στην Λίβερπουλ στον τελικό του FA Cup. Εκπληκτική μπαλιά από τον Μπέργκερ.
http://www.youtube.com/watch?v=A-fCY4jUN_s

Ο Τιερί Ανρί κόντρα στη Ρεάλ.
http://www.youtube.com/watch?v=vw_CK2IcxkU

Ο Σέβα παίρνει μια φανταστική μπαλιά από τον Ρούι Κόστα και κερδίζει τον Κασίγιας. Μίλαν- Ρεάλ 1-0! (1.14)
http://www.youtube.com/watch?v=WyH_qf2irOY

Δεν είναι ακριβώς αντεπίθεση. Αλλά Γιορκ και Κόουλ, την κάνουν να φαίνεται σαν αντεπίθεση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ του 1999 ήταν ασυναγώνιστη.
http://www.youtube.com/watch?v=ysJ_VtDggpM

Καφού, Πίρλο, Κακά και Κρέσπο κάνουν τα 100 μέτρα σε κάτω από δέκα δευτερόλεπτα. 3-0, υπάρχει μόνο μια ομάδα στο γήπεδο λέει ο Ιταλός εκφωνητής και τα άλλα είναι ιστορία της Λίβερπουλ!
http://www.youtube.com/watch?v=uUksQSAicrc

Ο Ραούλ στον τελικό του Διηπειρωτικού κόντρα στην Βάσκο, χορεύει τους Βραζιλιάνους μετά από πάσα του Ζέεντορφ.
http://www.youtube.com/watch?v=ROwTLmM8Gmc

Παγκόσμιο Κύπελλο 1994, Μπεμπέτο και Ρομάριο απέναντι στην Ολλανδία!
http://www.youtube.com/watch?v=MmFT4vv7-Rg

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Τι κρύβουν οι αθλητικοί μύθοι...

Οι αθλητικοί μύθοι αναζωογονούν τoν αθλητισμό, τρέφουν τα όνειρα και προσθέτουν υπερηφάνεια στην εθνική ή οπαδική ταυτότητα. Το σύστημα λατρεύει και προσέχει σαν κόρη οφθαλμού τους μεγάλους ευεργέτες του, τα χρυσά παιδιά,και τα χρυσοπληρώνει. Οι προσωπικές ιστορίες, οι άθλοι και τα κατορθώματα νοηματοδοτούν τον πρωταθλητισμό και τον κάνουν ελκυστικό. Το δράμα και ο θρίαμβος καθηλώνουν.

Ποιος οπαδός δεν έχει αισθανθεί αδικημένος; Συνήθως μια παράβαση που δεν δίνεται υπέρ της ομάδας μας οδηγεί σε μια καταστροφή, σε μια απόλυση, σε ένα τέλος εποχής, σε λιμούς και καταποντισμούς. Τι γίνεται όμως όταν μια παράβαση από πλευράς της ομάδας μας που δεν σφυρίζεται, μας κάνει να πανηγυρίσουμε; Υπάρχουν στιγμές που σε χρυσές σελίδες ήμασταν στην πλευρά των ευνοημένων; Γίνεται άραγε μύθοι να έχουν δημιουργηθεί από μία αμέλεια; Αν γίνεται λέει…

Ο πρώτος μύθος είναι λίγο ή πολύ γνωστός. 1996, Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει. Η Μπαρτσελόνα μαζεύει όσο πλησιάζουμε στο τέλος τη διαφορά που είχε δημιουργηθεί και όταν στην τελευταία επίθεση γλιστράει ο Γιαννάκης, ο Μοντέρο φεύγει στην αντεπίθεση. Το layup του που θα έδινε την κούπα στη Μπαρτσελόνα, κόβει με υπερπροσπάθεια ο μεγάλος Στόγιαν Βράνκοβιτς. Η τάπα του Κροάτη δίνει στη χώρα μας το πρώτο της Κύπελλο. Ποιος νοιάζεται για το ότι ήταν αντικανονική;
http://www.youtube.com/watch?v=aYjh-kb1PzA

Ζάγκρεμπ 1989, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ και η Εθνική Ελλάδος έχει να αποδείξει πολλά. Ο ημιτελικός του Ζάγκρεμπ είναι η επανάληψη του τελικού του ’87. Ο Γκάλης οδηγεί την Ελλάδα με συνεχόμενα απίθανα καλάθια. Ένα λεπτό πριν το τέλος με την Ελλάδα δύο πόντους πίσω, ο Γκάλης φεύγει στην αντεπίθεση, κλείνεται κάτω από το καλάθι και πασάρει έξω στο Φάνη Χριστοδούλου, που σουτάρει για τρεις. 55’’ πριν τη λήξη, περνάμε μπροστά 81-80, που είναι και το τελικό σκορ. Ο μύθος στην περίπτωση αυτή είναι το 3ποντο του Φάνη και τα σηκωμένα χέρια του Νικ που προφητεύουν την κατάληξη του σουτ- κάτι σαν την πάσα του Πελέ στον Κάρλος Αλμπέρτο στον τελικό του Μουντιάλ του Μεξικού όπου ο μύθος θέλει τον Πελέ να ακούει το τρέξιμο του συμπαίκτη του, κάτι φυσικά που είναι μια μπούρδα και μισή. Ο ελληνικός μύθος- θρίαμβος δεν αφήνει χώρο για την παράβαση του Γκάλη, ο οποίος έχει πατήσει όλη τη γραμμή του άουτ, πριν πασάρει στον Φάνη. Μια ενοχλητική λεπτομέρεια.
http://www.youtube.com/watch?v=94X7oyzlfeY (Δυστυχώς δεν βρήκα την επίμαχη φάση ).


Τρίτος μύθος, ο προημιτελικός του Ευρωπαικού κυπέλλου του 2004. Η Ελλάδα παίζει στα ίσια τους Γάλλους και έχει τις ευκαιρίες στο πρώτο μέρος. Το πρώτο 20λεπτο του β’ ημιχρόνου είναι εφιαλτικό. Η πίεση είναι αφόρητη και ο Ζαγοράκης χρεώνεται με κίτρινη κάρτα. Λίγο αργότερα ο Πιρές του ξεφεύγει από τα αριστερά και ο Θοδωρής του μαζεύει τα πόδια. Ο Σουηδός Άντρες Φρισκ για κάποιο μαγικό λόγο του χαρίζεται. Αντί να αποβληθεί και να αφήσει την Ελλάδα με 10, ο αρχηγός κάνει την κίνηση της ζωής του στο 65’, το άδειασμα δηλαδή στον Λιζαραζού και τη σέντρα στο κεφάλι του Χαριστέα. Το 1-0 είναι γεγονός, η Ελλάδα φτάνει μέχρι τον τελικό και σηκώνει το γαμημένο. Ο Ζαγοράκης αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά και πέμπτος στην ψηφοφορία για τη Χρυσή μπάλα. Απίστευτο. Δεν νομίζω ότι ο Ζαγοράκης το θυμάται, ούτε πιστεύω να έστειλε λουλούδια στον Φρισκ. Όλη η παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία θα άλλαζε χωρίς την επιείκεια του Φρισκ σε ένα ομολογουμένως σκληρό μαρκάρισμα που κανείς δεν θυμάται.
http://www.youtube.com/watch?v=UQtslYtRT5E ( Στο 4.45 το μαρκάρισμα ).

Ο Μάικλ Τζόρνταν δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Air παίζει το 1998 τον έκτο τελικό με τους Γιούτα Τζαζ και πάει για τον έκτο τίτλο της καριέρας του, το δεύτερο three-pit. Ο M.J μειώνει στον πόντο, κλέβει στην επόμενη φάση τη μπάλα μέσα από τα χέρια του Μαλόουν και κατεβάζει τη μπάλα για την τελευταία επίθεση. Ξεφορτώνεται τον Ράσελ με ένα σπάσιμο της μέσης και κάνει ένα ελύθερο jump shot, ενώ ο προσωπικός του αντίπαλος τον παρακολουθεί ανήμπορος. 87-86. Ο Στόκτον αστοχεί στο σουτ της απελπισίας και οι Bulls κατακτούν το έκτο τους πρωτάθλημα. Το Replay αποδεικνύει ότι ο Ράσελ συνάντησε το παρκέ με ένα ελαφρύ σπρώξιμο του Μάικλ στα οπισθιά του!!! Δεν έγινε και τίποτα.
http://www.youtube.com/watch?v=PRCTp57LQro

Για να κλείσω, ποιος δεν θυμάται ακόμα το γκολ του Σαβίτσεβιτς στο τελικό της Αθήνας το 1994, ένα από τα πιο όμορφα γκολ στην ποδοσφαιρική ιστορία; Ο Ντέγιαν κερδίζει τη μπάλα από τον Ναδάλ με επικίνδυνο παιχνίδι και κάνει μια απίστευτη λόμπα που καταλήγει στα δίχτυα. Το γκολ αν ο διαιτητής σφύριζε την παράβαση δεν θα μετρούσε ποτέ.
http://www.youtube.com/watch?v=zO9f_2xOJXA

Το γνωστότερο γκολ που προήλθε από παράβαση είναι το "χέρι του θεού", του μεγάλου Ντιέγκο Μαραντόνα. Οι μύθοι υπάρχουν ανεξάρτητα από την τύχη που τους καθόρισαν και τις συνθήκες που τους ευνόησαν. Δεν ανέχονται τις ατέλειες τους. Δεν αμφισβητείς έναν άθλο, δεν επισημαίνεις τον παράγοντα τύχη, την αβλεψία ενός διαιτητή. Ένας μύθος οφείλει να είναι τέλειος. Το "χέρι του Θεού", ωστόσο, αποδεικνύει ότι δεν έχουν τίποτα απολύτως να φοβηθούν. Όποιος άλλωστε αμφισβητεί το μύθο και μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, είναι κι αυτός που τον αγαπάει περισσότερο.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Λίγα τα ψωμιά τους!


Τα Exit Polls αστόχησαν γιατί δεν υπολόγισαν την μεγάλη αποχή και το μεγάλο ποσοστό των μικρών κομμάτων, δικαιολογήθηκαν οι δημοσκόποι! Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η νοθεία και τα άκυρα μίκρυναν τη διαφορά! Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι τα Exit polls προσεγγίζουν τα αποτελέσματα με μεγαλύτερη ακρίβεια απ’ ό,τι τα ίδια τα αποτελέσματα! Η απαρχαιωμένη διαδικασία των εκλογών θα καταργηθεί! Σε 10 χρόνια θα τις έχουμε ξεχάσει!

Ζήτημα προσέγγισης!


Έσπευσαν οι επικριτές του Καραμανλή να πουν ότι δεν άσκησε αυτοκριτική στις δηλώσεις του και ότι έκανε αυτό που συνηθίζει πάντα: Μοίρασε ευθύνες και εμφανίστηκε αμέτοχος. Κάτι που κανείς δεν έχει σημειώσει, είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός παραδέχεται ότι παρέλαβε χάος, καμένη γη. Δεδομένου λοιπόν ότι η κυβερνησή του το 2007 παρέλαβε από την κυβέρνηση του το 2004, η δήλωση αυτή μπορεί να εκληφθεί ως μνημείο αυτοκριτικής.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Αραία αραία για να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα!


Οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας, ξεκινούσαν και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο τις ανοιχτές ομιλίες τους με ένα αθώο ψέμα, αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σύνδρομο Ανδρέα Παπανδρέου. Ανεπανάληπτη η συγκέντρωση, πρωτοφανής παλμός, "μίλησε" η γριά, σείστηκε το σύμπαν, κρίθηκε η αναμέτρηση! Και ξέρετε τι συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση: Ένα ψέμα καλύπτεται μονάχα με άλλα ψέματα. Ευτυχώς ο ηγέτης το ξεφούρνισε νωρίς και έχει άφθονο χρόνο να αναλύσει τα υπόλοιπα!

Αντίο φίλε...


Αποχωρεί ο Θοδωρής από την πολιτική. Έκλεισε με Καβάφη τη δήλωσή του, θυμήθηκε το όχι το σωστό! Όταν όμως έχεις πει πρώτα το μεγάλο ναι, κάνει το όχι σου που άργησε μικρότερο ( φανερώνεται αμέσως όποιος το 'χει έτοιμο μέσα του το ναι)...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Home sweet home!


Μετά την άνοδο της ακροδεξιάς και τα επεισόδια του παλιού εφετείου, η κυβέρνηση φέρεται έτοιμη να λάβει μέτρα μεταναστευτικής πολιτικής. Ο ΛΑ.Ο.Σ θα εξασφαλίσει ότι λαμβάνονται προς τη σωστή κατεύθυνση, εκείνη της επιστροφής! Είναι αλλιώς να πεθαίνεις σπίτι σου και αλλιώς σε μια ξένη χώρα!

36,6!


Το 36,6% δεν είναι ποσοστό για αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, είναι η φυσιολογική θερμοκρασία μασχάλης.

Κομματικές σημαίες!


Όσοι απείχαν από τις ευρωεκλογές ήταν πράγματι στην πλειοψηφία τους οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας. Έκαναν μπάνιο και απόλαυσαν ηλιοθεραπεία δίπλα από γαλάζιες σημαίες.

Έκθεση ιδεών στον ήλιο!

Οι Έλληνες έχουν "πιάσει την καλή" και ξεχύθηκαν στις παραλίες το περασμένο 3ήμερο, όπου επιδόθηκαν σε ξέπλυμα βρόμικου σώματος. Η αποχή τους είναι η απόδειξη της οικονομικής ευημερίας και της επιτυχημένης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.

O Kaka στη Ρεάλ!

Ένα από τα πολλά θύματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι του.

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Θα ψηφίσουμε ή θα κολυμπήσουμε;

Ρώτησα τη μητέρα μου τι ώρα θα πάμε να ψηφίσουμε και μου λέει κατά τις 16.00. Τώρα μαγειρεύει να φάμε για να μην πάμε όπως μου είπε φαγωμένοι να ψηφίσουμε. Μήπως πάμε παραλία τελικά; Αυτό εννοούσε ο Γιώργος με το αλλάζουμε ή βουλιάζουμε; Πες μου ρε μάνα, κάλπη ή παραλία; Θα με ενημερώσει κάποιος; Με το δίλημμα των εκλογών μέχρι τελευταία στιγμή θα φτάσουμε στα exit polls! Ή χωνεύουμε ή βουλιάζουμε!

Ποιοτικός χρόνος!


Οι Αμερικανοί ψάχνουν να βρουν πώς θα κάνουν τους τρομοκράτες να μιλήσουν χωρίς να τους βασανίζουν και να τους υποβάλλουν 197 φορές στο waterboarding. Οι Έλληνες πώς θα μιλάει ο πρωθυπουργός χωρίς να τον υποβάλλουμε στο μαρτύριο των εκλογών.

Προς Γιώργο...


Δεν χρειάζεται να "πάμε μαζί". Μη στριμωχτούμε. Πάμε χωριστά και άμα είναι βρισκόμαστε εκεί.

Είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει αποχή!!!


Παιδεύτηκα πολύ να μετριάσω τον κυνισμό μου και να αναλογιστώ τις ευθύνες μου. Ένα από τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρα μου είναι ότι εστιάζω στα άσχημα. Η ομορφιά ωστόσο με κάνει να προσπαθώ. Όποιος καταλαβαίνει το μυαλό μου, δεν έχει διαπιστώσει ότι τίποτα δε μου αρέσει, δε λέω ότι όλοι είναι ίδιοι, κλπ.

Οι πνευματικοί άνθρωποι από πολύ παλιά συναγωνίζονται στο ποιος θα ξεστομίσει την πιο υπερβολική διατύπωση για το πολίτευμά μας. Και εμείς καμιά φορά τα παραλέμε. Παλιότερα γράψαμε: «Η Δημοκρατία θέλει όσα χρειάζεται και μια σχέση για να λειτουργήσει…Αλλά τα απαιτεί από όλους τους πολίτες της και όχι μόνο από δύο άτομα. Και εμείς στα δύο άτομα και δυσκολευόμαστε… Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα παρέχουμε σοβαρά- σοβαρή σχέση- ή απλά υποκρινόμαστε μέχρι να ρίξουμε κάποια στο κρεβάτι ή αντίστοιχα στη Δημοκρατία να κάνουμε τη δουλειά μας. Μας αρέσει δηλαδή η Δημοκρατία, μας «γεμίζει», αλλά δεν έχουμε όρεξη να πολεμάμε καθημερινά γι' αυτήν. Δηλαδή στην περίπτωση της γυναίκας να την κάνουμε ευτυχισμένη και στην περίπτωση της δημοκρατίας βιώσιμη. Με δυο λόγια βλέπουμε τη Δημοκρατία σαν την γκόμενα: Θεωρούμε απαραίτητο να τη «γράφουμε» για να μας υπηρετεί».

Η κριτική είναι μια έκφραση διαπίστωσης της ματαιότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Παύει να είναι γόνιμη από ένα σημείο και έπειτα. Σε κάθε εκλογές τίθεται το ζήτημα της αποχής, την οποία ορισμένοι παρουσιάζουν ως πολιτική απόφαση που πάρθηκε με πολύ πόνο. Οι πολιτικοί, επαναλαμβάνουν το τροπάριο περί συμμετοχής χωρίς να αιτιολογούν επαρκώς την απάντηση τους. Συν τοις άλλοις, ποιος αμφισβητεί τον μεθυσμένο ιεροκήρυκα της τηλεόρασης και τις θεόπνευστες ατάκες του; Σίγουρα δεν ήταν λαϊκιστής ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έλεγε ότι η Δημοκρατία δεν είναι δώρο, ότι είναι απόκτημα και αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα, ότι είναι θέμα μόνιμου αγώνα. Εξέφραζε μια αλήθεια. Φιλοσοφώ σύμφωνα με τον Παπανούτσο σημαίνει ξανακάνω κάτι πρόβλημα. Η αλήθεια είναι άλλωστε η παλιομοδίτικη τέχνη της σύνθεσής της. Ας ξεκινήσουμε.

Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα αν εξαιρέσεις όλα τα υπόλοιπα, αν πιστέψουμε τον Τσόρτσιλ. Στηρίζεται στους πολίτες της. Έχει τις ελλείψεις και τα ελαττώματα που εμείς της δίνουμε. Για να φτάσουμε σε εκείνη, περάσαμε από καθεστώτα τυραννικά, καταπιέσαμε και καταπιεστήκαμε, πολεμήσαμε εναντίον μας και εναντίον των άλλων. Η καταπίεση λέει ο Μπρυκνέρ ήταν «μια λεπίδα που ακόνιζε το θάρρος μας. Η βία που μας συνέτριβε μπορούσε να μας ξυπνήσει». Και τώρα τι; Έχουμε ξεχάσει ότι μας έχει ανατεθεί το βαρύ καθήκον να δημιουργούμε συνεχώς δημοκρατία. Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να της δίνουμε αναπνοές, να την τροφοδοτούμε, να την ποτίζουμε. Τι γίνεται όμως όταν εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε σαν ιδιοκτήτες του κόσμου χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ;

Η Δημοκρατία απαιτεί την ανοχή μας στα μειονεκτήματά της. Η υπομονή όμως έχει χαθεί. Οι αποτυχίες της μας κάνουν πλέον να εξαγριωνόμαστε. Δεν λειτουργεί αφού εμείς πρώτοι φροντίζουμε να τη βγάλουμε από την πρίζα. Μας απογοητεύει γιατί δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες μας. Μας εγκλωβίζει στην ελευθερία της. Απαιτεί την αρετή αλλά εμείς την αφήνουμε να σβήνει και να υπολειτουργεί. Μας εκνευρίζει αφάνταστα το γεγονός ότι μένει μονίμως ανεκπλήρωτη και ατελής. Με λίγα λόγια, δεν γνωρίζουμε πώς διάολο λειτουργεί και πώς θα μας φανεί χρήσιμη.

Η Δημοκρατία, επίσης, ξεγυμνώνει την ανθρώπινη φύση. Προκαλεί τον εγωισμό μας και απειλεί να τον συντρίψει ή να τον μαλακώσει. Αυτή που προέβαλε ως η μόνη σωστή λύση, γέννησε χιλιάδες προβλήματα. Το ανικανοποίητο εντείνει τη δυσαρέσκεια που σταδιακά γίνεται παραίτηση. Καθημερινά την αποδοκιμάζουμε επειδή τολμά να σκοτώνει τις προσδοκίες μας και απεγνωσμένα ζητάμε από κάποιον χαρισματικό να μας σώσει από την αδιαφορία που με περίσσιο ζήλο ανακοινώνουμε και με υπερηφάνεια περιφέρουμε. Αυτός ο κόσμος είναι όπως λέει ο Μπρυκνέρ «υπερβολικά άδικος για να μας ενθουσιάσει και αρκετά δίκαιος ώστε να μας βολεύει». Αποθεώνουμε λοιπόν τους εαυτούς μας και αδιαφορούμε για όλα. Καταριόμαστε την ατυχία μας επειδή μας διαφεύγουν οι στιγμές της τύχης μας. Εκμεταλλευόμαστε τις ελευθερίες της Δημοκρατίας και καταδικάζουμε τις αδυναμίες της. Βολευτήκαμε μαζί της γιατί μας αφήνει να την απατούμε, γιατί μας περιμένει όπως θα έκανε μια πιστή Πηνελόπη. Εάν τη σνομπάρουμε στο τέλος θα μας ξεφύγει-είναι από τις φορές η αδιαφορία δεν λειτουργεί αφροδισιακά.

Η συναίνεση γίνεται αδυναμία και για να συμφωνήσουμε χρειαζόμαστε μπόλικους «μεταφραστές» ούτως ώστε να κατανοήσουμε πρώτα ο ένας τον άλλον. Η ανεκτικότητα και ο πλουραλισμός μας δυσκολεύουν. Η Δημοκρατία βρήκε το έδαφος και μεταμφιέστηκε, έγινε η ανοιχτή μας τηλεόραση που μας παραπληροφορεί και μας κάνει παρέα για να κοιμηθούμε. Αν μας στερούσαν την τελευταία θα βγαίναμε στα οδοφράγματα.

Δεν είμαι σίγουρος αν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Έχω όμως τη βεβαιότητα ότι μπορεί να γίνει χειρότερη. Δεν ονειρευόμαστε πια, μας απομάκρυνε η ζωή, μας μπέρδεψε γιατί πιστέψαμε ότι θα μας τα έδινε όλα έτοιμα. Τα εμπόδια μετέτρεψαν σε κούραση τον ενθουσιασμό, σε σταυρόλεξο την πολυπλοκότητα, σε κραυγές τη συζήτηση , σε εγωισμούς την αγάπη, σε αδιαφορία τη συμμετοχή. Σαν καινούριο παιχνίδι που ξετυλίξαμε με χαρά, παίξαμε με μανία και πετάξαμε όταν εξαντλήθηκε, η Δημοκρατία δυστύχησε να μην έχει πολλούς ρομαντικούς επειδή δεν έχει πολλούς ηττημένους.

Μα καλά θα μου αντιτείνει κάποιος, δεν ζούμε χούντες και ολοκληρωτισμούς μέσα στη δημοκρατία; Αναμφισβήτητα. Δεν ζούμε φτώχεια, ανισότητα, ανεργία, ακρίβεια; Ναι, αυτή είναι η σύγχρονη βαρβαρότητα και όχι οι φωτιές όπως απλοϊκά επισήμανε ο Γιώργος Παπανδρέου(η φωτιά άλλωστε έχει συνδεθεί με τον πολιτισμό). Δεν βρίσκουμε όμως τίποτα καλό στον αλλοτινό μας παράδεισο; Το κάλεσμα του Σικελιανού ήταν να σπρώξουμε με στήθος και με γόνα.

Και εμείς τι κάνουμε; Χασμουριόμαστε στον ύπνο μας. Δεν είναι αργά για να γυρίσουμε από το αδιέξοδο με την όπισθεν. Είναι πολυτέλεια να μην αγαπάμε, θάνατος να μην ελπίζουμε, ηττοπάθεια να μην πολεμάμε. Μπορεί τελικά Δημοκρατία να είναι να συμβιβάζεσαι με την Παναγιώταινα. Καθήκον σου όμως είναι να διεκδικείς το ολότελα, να βάζεις ψηλά τον πήχυ μέχρι να βρεις ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να λυγίσεις το κοντάρι.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται σαν φάρσα λένε οι επικριτές, οι απογοητευμένοι, οι ευαίσθητοι. Μα η ψήφος δεν χρειάζεται να είναι ολόψυχη. Μπορεί και πρέπει όταν οι απαιτήσεις μας δεν ικανοποιούνται από κανέναν, η ψήφος μας να γίνει το δικό μας πικρόχολο σχόλιο. Μη τους δώσεις μήνυμα, δωσ’ τους ένα μάθημα. Στις κάλπες ας μην ξεχνάμε ότι αναγεννάται η δημοκρατία. Η απιστία στη δημοκρατία είναι παράπτωμα. Δεν πρόκειται κανείς να μας βοηθήσει αν οι άντρες δεν την σηκώσουν στα χέρια τους, αν οι γυναίκες της αρνηθούν το μητρικό γάλα. Πρέπει να δούμε στη Δημοκρατία το παιδί μας, που ή θα το φροντίσουμε ή θα το αφήσουμε έξω από τη Siemens να αρρωστήσει. Η Δημοκρατία σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναζητά πολίτες-φρουρούς και ψάχνει υποστηρικτές.

Στην αοριστία της έννοιας της βρίσκεται άλλωστε το μεγαλείο της. Μπορεί να ήταν μια καθηγήτρια που είτε από αδιαφορία είτε από υπερβολική αγάπη, δε βάζει ασκήσεις για το σπίτι στα παιδιά της. Τα ερωτήματα όμως είναι μπροστά μας : Κοινωνική συνείδηση ή αναρχία, αλληλεγγύη ή ατομικισμός, επιείκεια ή σκληρότητα; Σε τελική ανάλυση, Δημοκρατία είναι να δίνεις ευκαιρίες. Να νοιάζεσαι και να μη φοβάσαι. Η συμμετοχή μας μπορεί ακόμα να την ανανεώσει. Αν χάναμε, θα ήταν μια οδυνηρή ήττα γιατί θα ήταν πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, δική μας.

Η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού σταμάτησε το 404 π.Χ λέει ο Καστοριάδης, όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, θα έχουμε γνήσια δημοκρατία αφορίζει ο Καμύ, γιατί να συμβιβαζόμαστε με το έλασσον αναρωτιέται ο Βρανάς. O Χομπς πίστευε ότι αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στην αναρχία, ο Τοκβιλ ότι η πολιτική αδιαφορία είναι ο θάνατος της δημοκρατίας, ο Σο ότι εξασφαλίζουμε ότι δεν θα κυβερνηθούμε από άτομα καλύτερα από αυτά που μας αξίζουν-το γεγονός ότι στο όνομα της γίνονται πόλεμοι, αποδεικνύει την αθωότητά της.

Ο Σέξπιρ έγραφε ότι αν οι λαοί δεν είχαν την κυβέρνηση, δεν θα είχαν με τι να γελάνε , ο Jean Jaures ότι πρόκειται για μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης, ενώ ο Πλωρίτης τονίζει την ηθική υπεροχή της: «Η Δημοκρατία δε μπορεί να ριζώσει και να επιβιώσει χωρίς την αδιάκοπη άσκηση του κάθε πολίτη σε δημοκρατική σκέψη, πράξη και δράση». Ο αφορισμός της Chantal Mouffe λέει ότι «η τέλεια δημοκρατία θα κατάστρεφε τον εαυτό της γι’ αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα αγαθό που υφίσταται ως τέτοιο μόνον εφόσον παραμένει ανεκπλήρωτο». Ο φόβος είναι μην καταντήσει ένα άψυχο άγαλμα σε έναν έρημο ναό.(Georges Burdeau)

«Όλα συμβαίνουν σαν να ζητήσαμε δικαιώματα για να μη τα χρησιμοποιούμε» λέει ο Μπρυκνέρ. Δεν υπάρχει Δημοκρατία και άντε να βρεις δικτάτορα σαββατιάτικα για να παραφράσουμε τον Γούντι Άλεν. Τελικά μας εξαπάτησε ή την προδώσαμε; Κάλπη ή παραλία; Όσοι τα συνδυάσουν θα μας έλεγαν ότι αξίζει κανείς να κολυμπά στα βαθιά για αυτό το πολίτευμα. Τι καλύτερο έχετε να κάνετε την Κυριακή; Προτιμήστε την ουρά του εκλογικού τμήματος και όχι της επιστροφής από Χαλκιδική. Δε σας ζητάω δα και καμιά μεγάλη χάρη. Έχουμε στ’ αλήθεια δικαίωμα στην απογοήτευση;


Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Ειρήνη. Η κόντρα μας με προβλημάτισε και νομίζω ότι θα την χαροποιούσε η ανάλυση μου που φλερτάρει με την πλήρη μεταστροφή. Η εμπιστοσύνη μας στη Δημοκρατία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λευκή επιταγή στους πολιτικούς ταγούς της χώρας.