Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Η δημοκρατία στα χρόνια του Μάκη...

Το 23% των νεαρών Βρετανών πιστεύουν πως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είναι φανταστικό πρόσωπο και 47% πως ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος δεν υπήρξε ποτέ βασιλιάς της Αγγλίας.
Σχολιάζοντας την έρευνα του τηλεοπτικού δικτύου UKTV Gold χθες ο εξαιρετικός Ρούσσος Βρανάς στα «Νέα», σημειώνει: «Η αλήθεια είναι πως όταν ειρωνεύεται κανείς έτσι τη νέα γενιά για την άγνοια της, είναι σαν να ειρωνεύεται τη δική του που δεν την ανέθρεψε σωστά». Μετά από λίγο, αποφάσισα να πάρω το μέρος μας! Είμαι με εμάς. Γιατί καθημερινά κι εγώ αμφισβητώ την ύπαρξη πολλών ανθρώπων που βλέπω στην τηλεόραση… Κάθε σκεπτόμενος νέος αναρωτιέται εξαιτίας των όσων ζει τώρα, αν υπήρξε ο Αντρέας- αν και τον πρόλαβε-, αν υπήρξε Λαμπράκης- αν και έχει δει το Ζ-, αν υπήρξε Παναγούλης... Ειδικά για τον τελευταίο μου δημιουργούνται σοβαρές υποψίες ότι δεν υπήρξε ποτέ… Ο τελευταίος που ασχολήθηκε μαζί του ήταν ο κ. Χαρδαβέλλας και όλοι ξέρουμε την αγάπη του συγκεκριμένου δημοσιογράφου σε όσα δεν βλέπουμε αλλά ενδέχεται να υπάρχουν- λες και έχουν καταλάβει όσα βλέπουν κάνουν…Σε ένα ποίημα του στην απομόνωση είχε γράψει: «Ζωντάνεψα τους τοίχους, φωνή τους έδωσα πιο φιλική να γίνουν συντροφιά, Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά…Οι τοίχοι του κελιού το μυστικό το κράτησαν κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού…Όμως μπογιά δε βρήκαν…Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν στις φλέβες μου να ψάξουν….». Προς τι τόση αγάπη για την ελευθερία…Σίγουρα ένα ποίημα που δεν θα συγκινούσε καθόλου τους ροπαλοφόρους της Χρυσής Αυγής…Μα αυτή είναι η αδυναμία που κρύβει το μεγαλείο της Δημοκρατίας, πως αφήνει τους εχθρούς της να δραστηριοποιούνται εις βάρος της(Ε. Κριαράς).
Είμαι πεπεισμένος και το δηλώνω με παρρησία πως πολλοί από όσους βλέπω δεν υπάρχουν…Πως αναφέρομαι σε μη υπαρκτά πρόσωπα- και τζάμπα ασχολούμαι. Που ο θεσμικός τους ρόλος περιορίζεται στην τηλεόραση. Είναι όλοι αυτοί που διεκδικούν ένα κομμάτι και της δικής μου συνείδησης, αυτοί που προσπαθούν να πάρουν ένα κομμάτι και απ’ τη δική μου ζωή. Και η παρακμή…Τι βάρος και αυτή;; Να νιώθεις υπεύθυνος και μόνο που ζεις…Να σου τονίζουν τα σαΐνια κάθε τρεις και λίγο πως τώρα έχει πάρει διαστάσεις και παλιά ήταν διαφορετικά…. Δεν μας λένε πως από τη στιγμή που υπήρχαν άνθρωποι, έφεραν μαζί τους την έννοια και θα την κουβαλούν πάντα σε κάθε βήμα τους. Από τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι όπως λέω και εγώ, τα πράγματα στη γη πάνε από το κακό στο χειρότερο…
Όλοι κόπτονται για μας τους νέους. Τόση αγάπη, τόσος καημός…Το θετικό είναι πως η Δημοκρατία μας δείχνει ακόμα κάποια αντανακλαστικά. Όλα βγαίνουν στο φως πριν τα πάρει ξανά το σκοτάδι- άλλωστε του ανήκουν δικαιωματικά όσα γίνονται. Η τηλεόραση άραγε μεγαλοποιεί κάποια πράγματα ή όσο κι αν υπερβάλλεις αποκλείεται να τα πεις χειρότερα απ’ όσο είναι;;; Το ροζ είναι δικαίωμα κάθε ενεργού εραστή. Όχι όμως και η Siemens. Οι περισσότεροι που περιφέρονται μπροστά στις κάμερες τις δύσκολες τούτες μέρες, δεν χαμογελάνε μάλιστα! Κρίνουν σκόπιμο να μεταφέρουν στο βλέμμα τους τη μπόχα και στα δικά μας σπίτια. Θλίβονται και πέφτουν από τα σύννεφα- αν και τώρα τελευταία επειδή κουράστηκαν να πέφτουν, απλά αρνούνται να πιστέψουν όσα διαδραματίζονται…
Η Ν.Δ μέσα στον ελεγχόμενο πανικό της, έψαχνε τις προηγούμενες μέρες το φαινόμενο παραβάν( Ραμονέ). Ένα γεγονός για να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από αυτό που την καίει. Ό, τι δεν κατάφερε να κάνει ο θάνατος του μακαριστού αρχιεπισκόπου, το κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας …Ή μάλλον ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Φοβάται το ΠΑ.ΣΟ.Κ και το δείχνει. Το ΠΑ.ΣΟ.Α.Κ! Πανελλήνιο σοσιαλιστικό ανασφαλές κίνημα…Χάνει κάθε μέρα επικοινωνιακά, ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να αλλάξει σελίδα. Και μια σελίδα να αλλάξει, βρίσκεται κάποιος Πάγκαλος και τον γυρνάει 2 σελίδες πίσω- σαν να παίζεις επιτραπέζιο και να τράβηξες άσχημη κάρτα. Σε όλους είναι συμπαθής όμως ο Γιώργος. Και στην Αριστερά και στον Καραμανλή. Γιατί είναι εύκολος αντίπαλος στην τηλεόραση. Δεν έχει ούτε το στιβαρό προφίλ του πρωθυπουργού που αναψοκοκκινίζει στην πρώτη δυσκολία , ούτε έχει ως όπλο του τη γλώσσα. Δεν είναι διασκεδαστής όπως θα λέγαμε αν μιλούσαμε για αοιδό σε μπουζούκια. Να τον λοιδορείς για τα σαρδάμ ή για ένα γραμματικό λάθος, είναι πολύ εύκολο και άδικο- εσύ ο Ελληνάρας ο αλάνθαστος που παίζεις τον Μπαμπινιώτη και τον Τριανταφυλλίδη στα δάχτυλα. Στα άλλα είμαστε σύμφωνοι. Δεν μπορεί ο Τσίπρας να σε αναγκάζει να κάνεις ανανέωση και να βρεις νέα πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να ξεχνάει ο κ. Παπανδρέου πως «δεν μπορείς να καθαρίσεις ένα χοιροστάσιο μ’ ένα φτερό βουτηγμένο σε ροδόσταμο»( Κίπλινγκ).
Για τον τωρινό πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του, δεν μπορείς να πεις πολλά!!! Θα βρεις και την ευχαριστημένη κοινωνία απέναντι σου! Σαν αθλητής που αρνείται να δει ότι ήρθε το τέλος του. Δεν προτιμά να έχει μια αξιοπρεπή αποχώρηση από την δράση! Έχει πέσει κατηγορία, αγωνίζεται που και που για να δικαιολογεί το ψωμί που τρώει. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στους 151 υψηλά ποσοστά. Και μπροστά στον δημοσκόπο, δεν μπορείς να πεις πολλά. Δημοσκόποι και διατροφολόγοι είναι οι ιερές αγελάδες της ελληνικής τηλεοπτικής κοινωνίας, μπορούν να επαναλαμβάνουν τα ίδια και να τα αναμασούν και όλοι να κρεμόμαστε από τα χείλη τους, μπας και άλλαξε καμιά δημοτικότητα σε μια εβδομάδα ή χάσουμε κανένα κιλό. Η μόνη λογική εξήγηση που δίνω είναι ότι ο κόσμος έχει αποσυνδέσει τον πρωθυπουργό από το αξίωμα του- σου λέει αν ήταν πρωθυπουργός στ’ αλήθεια θα το μαθαίναμε, τον συμπονά, ταυτίζεται με τις προδοσίες των δικών του ανθρώπων που δεν στάθηκαν στο ύψος της δικής του ηθικής. Καλλιεργεί ο ίδιος τόσο έξυπνα το μύθο του- θα αποδειχτεί ότι ένας μύθος ήταν ή μια φούσκα- που πλέον είναι αποφασισμένος να τα δώσει όλα για την κούφια υστεροφημία του. Ούτως ή άλλως, δεν τον ενδιέφερε ποτέ να κάνει κάτι για αυτή τη χώρα, το όνομα του φταίει για όλα.
Και ενώ η οικογενειοκρατία καλά κρατεί στα χαρακώματα του δικομματισμού, ο Σύριζα κάνει το θαύμα της Αριστεράς. Αναγέννηση ή μετάλλαξη;;;. Αφουγκραζόμενοι την ανάγκη των νέων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας για κάτι καινούριο, αποφασίζουν και διατάζουν Τσίπρα. Το μικρό κόμμα της Κουμουνδούρου που γίνεται μεγάλο. Δεν μπαίνω στη λογική του επειδή οι άλλοι έχουν γκρεμίσει τον πήχη, είσαι και εσύ ελεύθερος να τον χαμηλώνεις . Ο καινούριος αρχηγός θα κάνει σκληρή αντιπολίτευση στον Καραμανλή και θα συνεχίσει με το Γιώργο το « σήμερα ναι , αύριο όχι», εκμεταλλευόμενος το άνοιγμα που ο ίδιος αφελώς έκανε προς το ελκυστικό κόμμα με τις ωραίες ιδέες. Κερδίζοντας και όχι κλέβοντας συνεχώς νέους ψηφοφόρους , ο Αλέξης Τσίπρας εγγυάται να συγκινήσει τις ευαίσθητες νεανικές ψυχές σαν την δικιά μου. «Δεν έχουμε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης» ωστόσο μου λέει ο νέος ευειδής αρχηγός και με απογοητεύει- ενώ ήμουν έτοιμος να βγω να αγωνιστώ- γιατί μου θυμίζει πως ούτε οι ευαίσθητοι άνθρωποι της Αριστεράς μπαίνουν στην πολιτική για να προσφέρουν. Μπαίνουν για να μιλούν- και δεν λέω, ωραία τα λένε. Αν φύγει ο Αλαβάνος- στου οποίου τον πολιτικό λόγο και ένστικτο υποκλίνομαι- από το προσκήνιο και μείνει μόνο ο Αλέξης, θα καταλάβουν αργά ή γρήγορα ότι τα light αναψυκτικά είναι πιο επικίνδυνα- για τα ποσοστά. Ο Τσίπρας προς το παρόν γίνεται ο νέος Καραμανλής. Ένας ηγέτης αναμφισβήτητος άσχετα με την πραγματική αξία του ή την ουσία του καινούριου που κομίζει- κομιστής και αυτός- στην πολιτική ζωή. Φέρνει δηλαδή κάτι καινούριο αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι… που αν τολμήσεις να το αμφισβητήσεις, να σε βάλει σε σκέψη η πολιτική εντιμότητα της επιλογής ή ο βιαστικός τρόπος της ανάδειξης του, θα θεωρηθείς μικρόψυχος- δες τι παγίδα σου στήνουν. Πρέπει να μαγευτείς από την παρουσία του. Είσαι καταδικασμένος!
Όλα όσα συμβαίνουν μας αποπροσανατολίζουν από το χειρότερο και το πιο πρόστυχο…Τη σάτιρα…Οι κύριοι και οι κυρίες εκτίθενται, πούλιουνται, αγοράζονται αλλά δεν πρέπει να τους αγγίζει κανείς. Μου θυμίζουν κάτι κοπέλες που σχεδόν γυμνές θα γυρίσουν περιφρονητικά το βλέμμα τους σε όποιον τύχει και τις κοιτάξει. Και τυχαία να πέσει το βλέμμα σου πάνω τους, θα προσπαθήσουν να σου καταστήσουν σαφές πως μάλλον είσαι λιγούρης…Ακόμα και αν εσύ απόρησες με την αδαμιαία περιβολή, δεν σου δίνει το δικαίωμα να πέσει το μάτι σου πάνω στα γυμνά μέλη της.
Έτσι όπως γυρνάμε πίσω στο Μεσαίωνα ολοταχώς και όλα μπαίνουν στο τραπέζι( σάτιρα, δημοκρατία, εντιμότητα, ιδεολογίες, ηθική, δεοντολογία) έρχεται ο Καντ και μας υπενθυμίζει: « Πόσο και με ποια ορθότητα είναι δυνατόν να σκεπτόμαστε, άμα δεν σκεπτόμαστε από κοινού με άλλους, στους οποίους ανακοινώνουμε τις απόψεις μας και εκείνοι σε εμάς τις δικές τους; Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι εκείνη η εξωτερική βία που αφαιρεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να ανακοινώνουν τις σκέψεις τους, παίρνει από αυτούς την ελευθερία να σκέπτονται».
Η δικιά μου Ελλάδα έχει ακόμα λουλούδια και θάλασσες…Η Δικαιοσύνη όμως δεν λειτουργεί αυτόματα. Εδώ στη γη είχε πει ο Κένεντι πως «το έργο του Θεού πρέπει να είναι δική μας δουλειά». Η Δημοκρατία θέλει όσα χρειάζεται και μια σχέση για να λειτουργήσει…Αλλά τα απαιτεί από όλους τους πολίτες της και όχι μόνο από δύο άτομα. Και εμείς στα δύο άτομα και δυσκολευόμαστε… Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα παρέχουμε σοβαρά- σοβαρή σχέση, ή απλά τα υποκρινόμαστε μέχρι να ρίξουμε κάποια στο κρεβάτι ή αντίστοιχα στη Δημοκρατία να κάνουμε τη δουλειά μας. Μας αρέσει δηλαδή η Δημοκρατία, μας «γεμίζει», αλλά δεν έχουμε όρεξη να πολεμάμε καθημερινά για αυτήν. Δηλαδή στην περίπτωση της γυναίκας να την κάνουμε ευτυχισμένη και στην περίπτωση της δημοκρατίας βιώσιμη. Με δυο λόγια βλέπουμε τη Δημοκρατία σαν την γκόμενα: Θεωρούμε απαραίτητο να τη "γράφουμε" για να μας υπηρετεί.
Για να κλείσουμε με ένα αισιόδοξο μήνυμα, η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα, αρκεί να μην έχεις σκοπό να σκεφτείς. Αν έχεις σοβαρό σκοπό, παντρέψου…