Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Μη, Μη, Εεεε(Μ.Μ.Ε)! Που πάτε, δεν τελειώσαμε!

Δεν καταλαβαίνω τίποτα από πολιτική», έλεγε ο Πιτιγκρίλλι. «Μερικές φορές διαβάζω το άρθρο της εφημερίδας μου για να ξέρω πώς σκέφτεται ο αρχισυντάκτης μου και επομένως, για να ξέρω ποια πρέπει να είναι η ειλικρινής και αυθόρμητη πολιτική μου πεποίθηση». Τι ψέμα σκέφτηκα! Αυτό δεν ίσχυε στη «Ζούγκλα των Πόλεων» του Φώσκολου για τον Κώστα Πρέκα, όταν με το ηρωϊκό όνομα Νίκος Αυγέρης, έγραφε την αλήθεια με ό, τι μέλος του κορμιού του είχε μείνει, αφού το κύκλωμα που αποκάλυπτε του έκοβε σιγά σιγά χέρια πόδια…Έσταζε το αίμα πάνω στη γραφομηχανή…Του έκοβαν το ένα χέρι, είχε το άλλο. Του έκοβαν και το άλλο, έμαθε να γράφει με τα πόδια…Δεν το έβαζε εύκολα κάτω! Η αλήθεια πρώτα, ακόμα κι αν σήμαινε ακρωτηριασμό… Σήμερα πρέπει να υπάρχει ταυτότητα κάτω από το κείμενο κάθε δημοσιογράφου. Ποιον εκπροσωπεί; Δουλεύει σε γραφείο Τύπου; Πόσα παίρνει; Αυτολογοκρίνεται; Όταν γράφει, σε σκέφτεται ή σκέφτεται το συνάδελφο του που πιστεύει ότι γράφει πιο ενδιαφέροντα πράγματα από εκείνον; Έχει δει την ταινία με τον Πρέκα; Έχει τουλάχιστον στο μυαλό του την συγκλονιστική έκκληση της Έλενας(Μέμα Σταθοπούλου) στο «Ένας μάγκας στα σαλόνια» με την χαρακτηριστική προφορά: «Κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια….Την ΑλήθειαΤην αλήθεια…»;;; Πάμε να δούμε παραδείγματα που θα έπρεπε να διδάσκονται σε αντι-σεμινάρια δημοσιογραφίας μπας και σώσουμε τον Πετρή.
Μια μικρή είδηση το Μάρτιο του 1968 στους New York Times αναφερόταν σε μία προσπάθεια του ειρηνιστικού κινήματος να διακόψει την παρουσίαση ενός εκθέματος στο Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας του Σικάγο: «Από σήμερα οι επισκέπτες δεν θα μπορούν πια να μπουν σ’ ένα ελικόπτερο για αναπαράσταση σκοποβολής με πολυβόλο εναντίον στόχων στα Κεντρικά Υψίπεδα του Βιετνάμ! Οι στόχοι ήταν μία καλύβα, δύο γέφυρες και μία αποθήκη πυρομαχικών…Οι διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν ιδιαιτέρως για το ότι επιτρεπόταν στα παιδιά να πυροβολούν εναντίον της καλύβας , παρά το ότι δεν φαινόντουσαν άνθρωποι εκεί ή άλλού στο διόραμα». Τι το πείραζε το ειρηνιστικό κίνημα μια καλύβα ακατοίκητη; Οι υπερβολές τους, στέρησαν από τα παιδιά ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, χωρίς προφανή λόγο για τον συντάκτη της είδησης. Φαντάστηκε ότι σε μία τέτοια καλύβα, επικίνδυνα μικρή οπότε πιθανότατα κομμουνιστική, αποκλείεται να ζούσε ποτέ άνθρωπος ,ακόμα και στο Βιετνάμ. Ο Νοτιοβιετναμέζος χωρικός άξιζε κάτι καλύτερο…Μία ναπάλμ για παράδειγμα! Άλλωστε για τη γέφυρα, ούτε συζήτηση! Είναι στρατιωτικός στόχος και θα έπρεπε να πληγεί!
Παλιότερα, ένας δημοσιογράφος της κυβέρνησης Τρούμαν έγραψε ότι είχε παρακολουθήσει την ατομική βόμβα που ήταν «πλασμένη με τη μορφή ενός ζωντανού πράγματος, τόσο εξαιρετικά σχηματισμένου που ο οποιοσδήποτε γλύπτης θα ένιωθε περήφανος που την είχε δημιουργήσει!». Το ότι μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτα μια γιγαντιαία πύρινη μπάλα είχε θανατώσει 100.000 ανθρώπους, συνέβη επειδή στην τέχνη όλα επιτρέπονται! Ούτε ο Πλεύρης θα ζητούσε να λογοκριθεί το αριστούργημα αυτό. Θα συμβιβαζόταν με την καύση του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου, τη στέρηση των πολιτικών της δικαιωμάτων ή απλά, με την υποβολή της σε μια διαδικασία στείρωσης!
Στις μέρες μας οι δημοσιογράφοι του Fox News συναγωνίζονται στην λατρεία των πολεμικών αεροσκαφών και προτείνουν στους πολέμαρχους να μην αρκεστούν στους Κρουζ αλλά να ρίξουν τη μητέρα όλων των βομβών. Τον έρωτα τους παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ War made easy. Ο καθένας έχει το αγαπημένο του αεροσκάφος όπως εμείς έχουμε το αγαπημένο μας χρώμα ή τον αγαπημένο μας ταξιδιωτικό προορισμό! Ο βομβαρδισμός θεωρείται μετά από τόσα χρόνια παράδοσης, μία αλτρουιστική πράξη! Και οι αντιπολεμικές φωνές είναι αντι-πατριωτικές για εκείνους!
Να είναι τόσο βλάκες και απάνθρωποι οι άνθρωποι του Τύπου, το αποκλείω! Να είναι τόσο διεφθαρμένοι, είναι πιο πιθανό! Τα στημένα ρεπορτάζ ευλογεί η προτροπή του μεγιστάνα του Τύπου, William Randolph Hearst ( ενέπνευσε τον Πολίτη Κέϊν του Γουέλς): «Μην αφήσετε ποτέ την αλήθεια να σας στερήσει μία ωραία ιστορία». Γνωστότερο όλων, ο ομαδικός τάφος της Τιμισοάρα του καθεστώτος Τσαουσέσκου, όταν κάτι πτώματα από το νεκροταφείο των απόρων ξεθάφτηκαν να τα ξαναδεί το φως!
Για το σκάνδαλο Watergate, που δημιούργησε μία νέα γενιά δημοσιογράφων, αποκαλύφθηκε το 2005 ότι το FBI είχε συνδράμει στην αποκάλυψη του. Το Βαθύ λαρύγγι ήταν ο Μαρκ Φελτ, το νούμερο 2 του FBI τότε. Γιατί ήθελε να ρίξει τον Νίξον; Επειδή δεν τον έκανε νούμερο 1 μετά τον θάνατο του J. Edgar Hoover; Όχι μας προστάζει ο μύθος. Για να προστατεύσει τη χώρα του και επειδή ήταν πατριώτης! Όσο δύσκολα γίνεται πιστευτό πως το 1963 ( δολοφονία Κένεντι) η εξουσία του προέδρου χάθηκε από μια σφαίρα ενός μοναχικού τρελού, άλλο τόσο παράξενος μοιάζει ο εξαναγκασμός σε παραίτηση ενός προέδρου, το 1974, χάριν σε έναν θρίαμβο της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας, είχα διαβάσει κάπου. Άλλωστε όταν είναι μπλεγμένη η CIA και το FBI, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα απ’ όσο θα τα ήθελε ένας μύθος!
Η εμβάθυνση ή η κατανόηση της είδησης, δεν θεωρούνταν πάντα έργο του δημοσιογράφου. Παλαιότερα, η είδηση θα έχανε την αντικειμενικότητα της αν την ερμήνευες. Αυτήν την περίοδο έχουμε περάσει στο άλλο στάδιο τουλάχιστον στη χώρα μας, όπου τα σχόλια περισσεύουν είτε στα τηλεοπτικά παράθυρα είτε στις στήλες των εφημερίδων. Ο αναγνώστης καλείται να αναγνωρίσει τα κίνητρα κάθε φορά του δημοσιογράφου. Πάντως δεν επιτρέπεται να έχει την αφέλεια της Κοκκινοσκουφίτσας ούτε αντίθετα του χρειάζεται η καχυποψία της παρθένας απέναντι σε έναν ερωτευμένο άντρα!
Η υπερπληθώρα πληροφοριών δεν αντέχεται ούτε από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που προτιμούν να κάνουν το ρεπορτάζ τους και να μη διαβάσουν εκείνα των συναδέλφων τους. Το καθεστώς άλλωστε τείνει να γίνει ολοκληρωτικό. Η τηλεόραση έχει την απόλυτη εξουσία και το Internet δεν μπορεί να την αμφισβητήσει δυναμικά!
Αυτό που μένει στον τηλεθεατή είναι ότι κάθε μέρα έχει δελτίο ειδήσεων στις 8 η ώρα! Ειδησεογραφία: Ο gay δεν συμμερίστηκε την θέση του παπά, ο Τσίπρας είναι πολύ μικρός για να δένεται σε καρέκλες(αν δεχτεί κάποιο μεγάλο κανάλι να τον υποστηρίξει, τα θα κάνει , θα ξεβρακωθεί;), η δημοσκόπηση δείχνει δεν δείχνει κρίση του δικομματισμού και μισή ανάκαμψη του Γιώργου. Εξωτερικές ειδήσεις: Καλό θα ήταν να μην κατηγορείς 1,3 δις εκατομμύρια ανθρώπων επειδή οι χημικοί σου ‘θέλαν το νόμπελ ντοπαρίσματος, η θερμοκρασία ανεβαίνει επειδή ανεβαίνει ο μαύρος χρυσός, οι πολιτικοί είναι σέξι σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες(είμαστε ουραγοί δείχνουν οι δείκτες Μπρούνι), τα Σκόπια είναι αδιάλλακτα από γεννησιμιού τους, ο Τράγκας μάλωσε με την Μακρή, ο Κακαουνάκης με τον Κύρτσο, ενώ στο Mega και στον Ant1 όλοι συμφώνησαν! Σε τι αλήθεια; Ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Καιρός να κοιτάξουν τα δελτία τους στον καθρέφτη χωρίς να έχουν καρφιτσώσει πριν το δελτίο της AGB!
Αφού οι επιχειρηματίες δεν βγάζουν κέρδη από τις εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι φιλάνε τα χέρια του εργοδότη τους και ακολουθούν πρόθυμα! Αν δεν ήθελε να μας χειραγωγεί για να αντλεί ελάχιστα μη οικονομικού χαρακτήρα οφέλη, δεν θα είχαμε δουλειά σκέφτονται. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι ιδιοκτήτες εφημερίδων κάνουν αγαθοεργίες και φιλανθρωπίες. Όπως και να το κάνουμε, αν δε χειραγωγήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!
Το ζητούμενο είναι να βρούμε ένα τρόπο να μην ενοχλούνται οι επιχειρηματίες και να είμαστε ελεύθεροι να γράφουμε ό, τι θέλουμε! Να μιλάμε δηλαδή όπως ο Steven Colbert( που λέει το αντίθετο από αυτό που πιστεύει μιλώντας ειρωνικά) ή να βρούμε Cool επιχειρηματίες! Κάτι σαν τον Σίλβιο. Τι γράφω blog μου μέρα που είναι;
Ο Μπερλουσκόνι μπορεί να είναι αυτό που είναι, αλλά σε θέματα δημοσίων σχέσεων που άλλοι θα τα σκάτωναν, αυτός διαπρέπει! Το 1996 όταν η Ρόζενμποργκ μέσα στο Σαν Σίρο απέκλεισε από τη συνέχεια του Champions League τη Μίλαν μας, πήγε στα αποδυτήρια και έδωσε συγχαρητήρια στον Έλληνα διαιτητή του αγώνα, τον Γιώργο Μπίκα! Ακόμα και αν τα εκατομμύρια του δεν έπιασαν τόπο. Μην ακούτε την απέχθεια και την έκπληξη που τα Μ.Μ.Ε εξέφρασαν για την επανεκλογή του. Μπορεί να τα ελέγχει αλλά όλοι οι Ιταλοί έχουν ακούσει έστω μία φορά ότι είναι λωποδύτης και τον ξαναψήφισαν! Ποιος προτιμάει άλλωστε το μοντέλο Πούτιν; Ο Έκο γράφει: «Αυτοί οι ψηφοφόροι ισχυρίζονται αφελώς ότι ένας πλούσιος Πρόεδρος τουλάχιστον δεν θα κλέψει, διότι αντιλαμβάνονται τη διαφθορά σαν εκατομμύρια ή εκατοντάδες εκατομμύρια και όχι σαν αστρονομικά ποσά χιλιάδων δισεκατομμυρίων. Αυτοί οι ψηφοφόροι σκέφτονται(και εύλογα) ότι ο Μπερλουσκόνι δεν θα λαδωνόταν ποτέ με ένα φακελάκι ίσης αξίας μ’ ένα τριάρι ή μ‘ ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, αλλά δεν μπορούν να συλλάβουν(όπως εξάλλου και όλοι μας) τη διαφορά ανάμεσα στα δέκα χιλιάδες και στα είκοσι χιλιάδες δισεκατομμύρια!». Ο διαγωνισμός χαρισματικότητας μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς έληξε στην γειτονική χώρα με νικητή τον ικανότερο Σίλβιο. Και ας μην ελπίζει η Αριστερά σε θαύματα. Ο τόπος διεξαγωγής και της επόμενης εκλογικής μάχης θα είναι η Τηλεόραση!
Δεν επείγει λοιπόν ο χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, αλλά της εξουσίας από τη δημοσιογραφία. Το ψέμα, η λογοκρισία και η χειραγωγούμενη δημοσιογραφία όσο πληρώνει καλύτερα, θα κερδίζει την αλήθεια σε κάθε τους αναμέτρηση. Φοβάται ο δημοσιογράφος Γιάννης το θεριό και το θεριό τον δημοσιογράφο Γιάννη! Σπίτι χωρίς Γιάννη όμως προκοπή δεν κάνει! Άλλωστε το αλήτες και το ρουφιάνοι, φτάνει. Τι το θέλετε το δημοσιογράφοι; Το χοντραίνετε και χάνετε και το δίκιο σας!
Η ελευθερία της έκφρασης είναι τόσο πολύτιμη που καλό θα ήταν να κρατηθεί πάση θυσία μακριά από τα Μ.Μ.Ε! Νομίζω ότι ο Πιτιγκρίλι θα προσυπέγραφε! Εγώ τι να κάνω; Να ζητήσω αύξηση; Καλά, μην κάνετε έτσι, θα περάσω αυτή τη βόλτα από το λογιστήριο που μου είπατε!

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

MLK: Σύντμηση για το μαλάκας;


«Δεν πάει πολύς καιρός που στο πολυπαθές Διαδίκτυο οι Bloggers απολαμβάνοντας το αγαθό της ανωνυμίας τους και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών τους στοιχημάτιζαν με έπαθλο την ημέρα του θανάτου του Αρχιεπισκόπου. Μαθαίνω με ρίγος ότι επαναλαμβάνεται σήμερα και με έναν άλλο επώνυμο ασθενή».
Το απόσπασμα που παρέθεσα είναι από κείμενο δημοσιογράφου που το Διαδίκτυο, σεβόμενο την επωνυμία της, δεν θα αποκαλύψει. Το κείμενο πραγματεύεται το θάνατο και τον εκχυδαϊσμό του φόβου μας απέναντι σε αυτόν όπως αυτός εκφράζεται μέσα από ανέκδοτα της Ζαχοπουλιάδας και όχι μόνο…Συμμερίζομαι εν μέρει το συλλογισμό της. Αλλά βλέπει το δέντρο και το δάσος έγινε η φαλακρή τραγουδίστρια. Εξάλλου, ένας λαός που έχει ποιητές που γράφουν: «Άιντε να αρρωστήσει ο Άγιος Πέτρος να τη βγάλουμε και φέτος», μάλλον δεν διατρέχει κίνδυνο αγνοώντας το θάνατο.
Αρχικά αγαπητή, καλώς ήρθατε στον πλανήτη γη. Να σας προσφέρουμε κάτι, ένα λικέρ, λίγο σούσι, μία ντόπια φραπελιά; Αγαπητή επώνυμη αρθρογράφε, θα σας γελάσω. Άρχισαν τα στοιχήματα; Εδώ πάντως, σε αυτό το blog, παρακαλάμε ακόμα για ένα σχόλιο τους φίλους μας. Μαθαίνετε νέα; Όλοι κουβά; Κρίμα πάντως που η μέρα που πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος(εκοιμήθη αν είστε Χ.Ο) να βολέψει μόνο τον Πρωθυπουργό και το Ασφαλιστικό. Και η 25η Μαρτίου βόλεψε τον πρωθυπουργό γιατί ήταν ευκαιρία να ντύσει τα παιδιά του τσολιαδάκια και να τα δείχνει στο Hello η Νατάσα, που είχε ξαναπασχολήσει το εν λόγω περιοδικό με τη νέα βαφή μαλλιών που λάνσαρε στην Τουρκία, που της πήγαινε τόσο πολύ. Δεν έχουν βρει ακόμα οι συντάκτες αυτών των περιοδικών τον τρόπο να καλύπτουν τις εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς που κάνει για την πλάκα της. Κυριολεκτικά. Και τι να το έπαιξε και ο πρωθυπουργός δεν έχουμε μάθει. Δεν τον έχετε ικανό, το ξέρω, ούτε αυτόν, ούτε κανέναν από τους 300. Σε καλή μεριά οι νικητές πάντως…
Όπου γυρίζουν το κεφάλι τους, βλέπουν bloggers οι άνθρωποι του Τύπου. Ορισμένοι, όχι όλοι. Αυτή η απουσία μιας διευκρίνισης, που προϋποθέτει ευαισθησία, ήταν που με ενόχλησε, η παράλειψη ενός προσδιορισμού μπροστά από τη βρισιά bloggers. Η απαξίωση φαίνεται είναι στη μόδα, έτσι γράφουν όλοι και πρέπει να το δεχτώ. Όχι πολύ εύκολα όμως. Είμαστε διαόλου κάλτσες! Άλλωστε δεν μου επιτρέπεται να κατηγορώ τη μόδα, το είχε πει και ο Κοκτό, πεθαίνει τόσο νέα…
Για να καταλάβετε όλοι πόσο ηλίθιοι είναι οι Bloggers ρίξτε μια ματιά στο mail μου. Φόρα παρτίδα τα στοιχεία μου. Αυτό βέβαια δεν λέει κάτι. Κάποιοι είναι πιο έξυπνοι από εμένα και ξέρουν να κρύβονται. Επειδή δεν μπορούν να βριστούν μεταξύ τους, βρίζουν εμάς οι ορισμένοι! Πολύ ευφυές! Τώρα ξύπνησαν. Όταν λέγαμε εμείς ότι οι bloggers είναι Σκοπιανοί, δεν βρέθηκε κανείς να μας υποστηρίξει ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε πουθενά.
Το Διαδίκτυο σύμφωνα με το απόσπασμα είναι το καταφύγιο των σκοτεινών bloggers, που διαφεύγουν ακόμα τη σύλληψη. Στυγεροί δολοφόνοι του διαλόγου, αμόρφωτοι, χωρίς ιδανικά, χωρίς έλεγχο. Αν ζούσε ο Χίτλερ, θα βλέπαμε εμείς. Ταιριάζει και το «Α, ρε, Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται». Να μας βάλει πάνω στην χειρουργικήν κλίνην να μας ανοίξει, να μας ξεκοιλιάσει, να μας ακρωτηριάσει. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα οι κύριοι που θέλουν να λένε ότι έχουν ανοιχτά μυαλά, ότι το Διαδίκτυο είναι το διάλειμμα μας. Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι και δεν θα βγαίνει κανείς στην αυλή-όταν ελεγχθεί πλήρως το Διαδίκτυο και θα κάνω και εγώ παρέα στην Τσέκου και τον ευαίσθητο εργατολόγο.
Στο Διαδίκτυο ο pasaenas εκφράζει όπως έχουμε πει την αγωνία του, το ψώνιο του, την οργή του, τη μαλακία του. Τα πλήκτρα είναι οι σάκοι του μποξ, το νιώθω τώρα, καθώς τα χτυπάω. Στο δικό τους ιδεατό κόσμο, στο ζεστό τους σπίτι, δεν νοείται να υπάρχουν τόσο μεγάλοι μαλάκες, τέτοια καθυστερημένα, σαν και εμάς. Προτιμούν όπως έχουμε δει νεκρούς πολίτες, που το πολύ πολύ να στέλνουν γράμματα στις εφημερίδες του τύπου: «Μου άρεσε πολύ το αφιέρωμα που είχατε στη Δέσποινα Βανδή, κάντε και ένα στον Τζον Τίκι». Οι νεκροί πολίτες έχουν πια σάρκα και οστά.
Ακόμα και ο χυδαίος που φαίνεται να ταράζει την αρθρογράφο, έχει το δίκιο του. Η ζωή συνεχίζεται. Πιο πολύ μπορεί να λυπηθούν οι Νεοέλληνες αν σταματήσει η Ρούλα Βροχοπούλου τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της παρά με το θάνατο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου. Υπάρχει όμως τίποτα πιο χυδαίο από την υποκρισία στο μάτι; Μπορούσε κανείς φυσιολογικός άνθρωπος εκείνη τη μέρα να στενοχωρηθεί; Πάντως ήδη καταφέρνετε να απολογούμαι, άξιος ο μισθός σας.
Όσο πληθαίνουν οι απαξιωτικές αναφορές του Τύπου, αισθάνομαι πως είμαι ένας άμαχος Ιρακινός πολίτης που ήρθε η υπερδύναμη να με εκδημοκρατίσει. Το δόγμα των Νεοσυντηρητικών που έκαναν κουμάντο τόσα χρόνια στην Αμερική είναι ότι ο πλανήτης δεν κινδύνευε από μια υπερδύναμη αλλά από τις φτωχές και αδύναμες χώρες. Άλλη εξυπνάδα και αυτή. Αυτό που επιζητούσαν για να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους ήταν ένα καταστροφικό γεγονός, «ένα νέο Περλ Χάρμπορ». Το δημιούργησαν με την 9/11- ναι δεν είναι μόνο η Κοτιγιάρ που μιλάει για συνωμοσία! Το Press-gr ήταν η δικιά μας 9/11! Τώρα μπορούν να μας κυνηγήσουν και να μας αποθαρρύνουν με την άρνηση τους να βρουν κάτι θετικό μέσα από το διαδικτυακό σούσουρο. Είμαστε τρομοκράτες; Ε λοιπόν πάρτε τα όπλα μαζικής καταστροφής μου…
Και δεν μπορώ να κατανοήσω την ειρωνεία, την παρουσίαση μας σαν κάτι ενιαίο, σαν κλίκα, σαν ένα ρεύμα, λες και είμαστε όμιλος προβληματισμού. Ο ερασιτεχνικός χαρακτήρας άλλωστε των όσων γράφουμε, απαξιώνει την προσπάθεια μας. Γι’ αυτό ζητάμε Τζέκους να μας αναλάβουν! Ή να μας στείλετε τον Ιακώβου τώρα που δεν έχει δουλειά. Τζέκος, Ιακώβου και Μάκης( που πλέον δεν έχει στον ήλιο μοίρα) θα μας κάνουν υπεραθλητές, θα γράφω 8 τέτοια κείμενα τη μέρα, θα το βουλώνω στα σημαντικά, δεν θα προσπαθώ να βρίσκω την ουσία, θα μιλάω σε κάθε κείμενο για το υπεράνθρωπο έργο της κυβέρνησης. Μπορεί η κοινωνία να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας τους φέρει; Περιμένουμε με αγωνία την απάντηση σας.
Η ευαισθησία της συγκεκριμένης αρθρογράφου για το Ζαχόπουλο, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι και εγώ προσπάθησα να μπω στη θέση αυτού του ανθρώπου. Πριν λίγες μέρες ωστόσο ο νέος Υπουργός πολιτισμού, ο Μιχάλης Λιάπης(το γράφω για να το πιστέψω), άδειασε τον γενικό γραμματέα. Είναι σίγουρο ότι υπήρξε σκανδαλώδης διαχείριση των κονδυλίων, κάτι που αρχικά είχε αρνηθεί ο Βουλγαράκης, αλλά προς τιμήν του, δεν αρνείται ο Λιάπης. Αξίζει να του βγάλουμε το καπέλο ελπίζοντας πάντα ότι θα παραιτηθεί πολύ σύντομα ο Υπουργός που πιστεύει πως εκπροσωπεί τον πολιτισμό όταν ρωτάει τους ξένους φίλους του: «Do you know Mykonos?».
Σήμερα ήταν η 40η επέτειος από τη δολοφονία του Martin Luther King. Τι ξέρουν τα παιδιά για αυτόν; Όσα ξέρουν και για τον Γκάντι. Γιατί τα πρότυπα πρέπει να φυλάσσονται καλά, σαν διαμάντια, να μην τα κλέψει κανείς και αποκτήσει επικίνδυνες για τον κόσμο σας απόψεις. Το γνωστό: «Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα» του Λαμπεντουζάν. Η αλλοτρίωση τους έχει βρει(ορισμένους τονίζω) και δεν μπορούν να το κρύψουν. Όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να αποφύγει την κλιμακτήριο της, έτσι και αυτοί. Εγώ μου λένε από παντού, πρέπει να έχω ως πρότυπο το σύζυγο που κερατώνει τη σύζυγο χωρίς ενοχές φυσικά και μαλακίες, το Σήφη από την Κρήτη που σκοτώνει αλλά επειδή είναι και πολύ άντρας, αναλαμβάνει την ευθύνη, τους ξεμωραμένους 50αρηδές του 50-50 ή τους ισχυρούς άντρες του πλανήτη που ανακάλυψαν το Βιάγκρα και πηδάνε στριπτιτζούδες με ή χωρίς σιλικόνη στο στήθος(Περιπτώσεις Μόσλεϊ, Σπίτσερ, Κανέρβα).
Ξέχνα το σου λένε φίλε. Δε θα σ’ αφήσουμε να γίνεις κάτι άλλο. Εδώ, με εμάς μείνε που θέλουμε το καλό σου. Στα όνειρα σου αντιπαραβάλλεται πειστικά άλλωστε το επιχείρημα αγάπης τους. Βολέψου κάπου, όπου βρεις.
Ο σύγχρονος άντρας οφείλει να είναι μαλάκας. Να δηλώνει πως λατρεύει το γυναικείο φύλο, να αγοράζει δαχτυλίδια στη γκόμενα του που φυτοζωεί αφού αρκεί μισός ακκισμός για να της χαρίσει το χούφταλο παλάτια και λεφτά. Η γκόμενα που διεκδικεί την ισότητα βγάζοντας ρούχα οφείλει να δηλώνει πως δεν της αρέσουν οι αντικειμενικά ωραίοι, επειδή αν και όμορφη, παραμένει ανασφαλής και σαφώς επηρεασμένη από τη σεμνότητα και την ταπεινότητα της παράταξης που πάει μπροστά τον τόπο, πως κάνει πιο καλή παρέα με άντρες( γιατί όλες οι γυναίκες πλην εκείνης είναι σκύλες), να λέει ότι δεν της αρέσουν τα μηνύματα, δηλαδή μια μορφή επικοινωνίας εγκεφαλική και ερωτική(αλλά δεν την επιβεβαιώνει άμεσα όπως ένα πεινασμένο βλέμμα) και να έχει την απαίτηση να την κάνεις να γελάει. Μη μασάς. Εννοεί να την κάνεις να βογγάει. Ευτυχώς, με περίσσια αποφασιστικότητα, υπάρχουν νέοι που αντιστέκονται.
Στη χειρότερη περίπτωση το παιδί θα γίνει Emo. Που ακόμα και αν μας φαίνεται αστείο πώς ένα συναίσθημα όπως η ευαισθησία, γίνεται ιδεολογία, ξεκινάει από μια βαθιά ανάγκη στην αυθεντική έκφραση του κινήματος. Να πιστέψει το παιδί στις πιο βαθιές σκέψεις του αφού τους περισσότερους από εμάς και από εσάς δεν τους πιστεύει. Πρώτη φορά η κοινωνία ζητάει τα ρέστα ενώ είναι κατηγορούμενη και εξαντλεί την αυστηρότητα της με τα κινήματα και τους bloggers. Ξυπνάτε ρε!
Με τόση βία γύρω τους, μίσος που βγαίνει στις συμπεριφορές των μεγαλύτερων παντού, στους δρόμους, στις συναναστροφές σας, στην έλλειψη πολιτισμού, το μόνο που τα βλέπω να κάνουν εδώ στη γειτονιά μου είναι να πετάνε πέτρες σε κάτι αλλοδαπούς. Ποιος τους τις δίνει; Γύρισα και τους είπα αρκετά αυστηρά: «Δεν πηγαίνετε να παίξετε καλύτερα μπάλα;». Και το ένα με κοίταξε με μία αξέχαστη απορία. Απορία! Που να παίξουν; Υπάρχει χώρος που δεν καλύπτουν τα αυτοκίνητα σας;
Δεν με βρίσκετε λοιπόν σύμφωνο με την ευαισθησία σας για τον Ζαχόπουλο. Κάθε Ζαχόπουλος έχει τα ανέκδοτα που του αξίζουν. Ας κατάφερνε και αυτός να αυτοκτονήσει. Αυτή είναι η δική μας έμπνευση, ο Ζαχόπουλος. Ξερνάμε αυτά που μας δίνετε. Κάτι πρέπει να πούμε και εμείς. Δεν έχουμε τον MLK σήμερα. Το τραγούδι που είχε γράψει ο Stevie Wonder για τον ΜLK, το Happy Birthday, ακούγεται μόνο στα γενέθλια της Έφης Θώδη. Και φυσικά δεν έχει βρεθεί κανένα αρχίδι να πει για ποιο "μαλάκα" είχε γραφτεί αυτή η μελωδία, που στις εκπομπές τους γίνεται ελαφρύ σαχλοτράγουδο.
Όποιος έχει όνειρα, σύμφωνα με την άρχουσα τάξη, είναι άξιος του θανάτου του, που μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω της ολοκληρωτικής απαξίωσης του είτε μέσω του ελέγχου της συνείδησής του. Χαιρετίσματα λοιπόν στην Κοντολίζα. Δεν φαντάζεστε πόσο της μοιάζετε.
Από την πρώτη στιγμή είπαμε ότι η ατάκα που είπε ο Ζαχόπουλος πεσμένος στον ακάλυπτο: «Μας φάγανε», δεν είναι μια φράση που μας μυρίζει ανδρεία και διάθεση αυτοκριτικής. Ο MLK, όταν τον πυροβόλησε ένας τρελός, όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που δίδαξαν στον κόσμο τη σημασία της μη-βίας, είπε πριν κοιμηθεί (αν είσαι Χ.Ο έτσι το γράφεις) σε έναν μουσικό που βρέθηκε κοντά του: «Απόψε παίξε τον ύμνο «έρχομαι σ’ εσένα ακριβέ μου Κύριε». Και παιξ’το καλά». Υπάρχει διαφορά, δεν νομίζετε; Μπορούμε φυσικά να φανταστούμε και το Ζαχόπουλο να ξεστομίζει την τελευταία πρόταση… Για ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα, σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού…
Υ.Γ: Η κυρία είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου και όχι δημοσιογράφος (αρθρογραφεί ωστόσο τακτικά). Η κατάσταση είναι χειρότερη απ' ό,τι νομίζαμε...

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου…



Σαμπρίνα μου, το μπουφανάκι σου...Η Ρόμα έχασε χθες 0-2 και το όνειρο της Φερίλι ξέφτισε. Μεγάλη απογοήτευση επικρατεί στις τάξεις των ultras που μπορεί να οδηγήσει σε τυφλή βία…Αλλά δεν με ανησυχεί αυτό, η Σαμπρίνα θα βρει αφορμή να βγάλει το σουτιέν της. Αλλού είναι το πρόβλημα…Στο Βουκουρέστι συγκεκριμένα. Θα εθελοτυφλήσω όμως συνειδητά και θα μιλήσω για ζώδια. Για το δικό μου δηλαδή.
Όπως μπορείτε να δείτε από το προφίλ, είμαι Παρθένος. Το ζώδιο δηλαδή που δεν μπορούσα να ξεστομίσω στα παιδικά πάρτυ, αφού ακολουθούσε η ερώτηση: «Μόνο στο ζώδιο;» και το πονηρό γέλιο που θεωρούσα από τότε ανόητο. Χάθηκε να ήμουν Ταύρος που ακούγεται και πιο αρρενωπό; Ή να είμαι Λέων; Δεν καθόμουν να σκάσω φυσικά. Τότε πίστευα πως τα κοριτσάκια έγιναν για να μας κυνηγάνε όταν παίζουμε τσιγαροποτά. Δεν καταλάβαινα τη χρησιμότητα τους.
Μεγαλώνοντας, όποτε έπεφτε στα χέρια μου κάτι σχετικό με ζώδια, το διάβαζα με ενδιαφέρον. Ήμουν, όπως φοβόμουν, ένα τέρας. Επικριτικός, κατά φαντασίαν ασθενής, πουριτανός, βαρετός, γκρινιάρης, ένα αίσχος και μισό…Τα θετικά μου παρουσιάζονταν και αυτά σαν αρνητικά, όπως η αναλυτική σκέψη και η μανία για την καθαριότητα και τα αποσμητικά. Άρχισα λοιπόν δικαιολογημένα να απορώ τι μου έβρισκαν τα κοριτσάκια…Ήταν ανώμαλα; Μετά από ώριμη σκέψη θυμήθηκα πως μικρός, δεν μιλούσα πολύ και αυτό ήταν πιστεύω πια με βεβαιότητα το πιο σέξι πάνω μου. Όσο μεγάλωνα, μου έλεγαν όλοι πόσο περίεργος ήμουν…
Αυτό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια όμως, είναι ότι το κλίμα αλλάζει υπέρ μου. Από την παρουσίαση του ζωδίου μου σε λίβελλους, περάσαμε στην απόλυτη αστρική καταξίωση. Το πιο μεγάλο κοπλιμέντο είναι πια ότι είμαστε οι πιο ωραίοι του ζωδιακού και το πιο ευφυές από τα ζώδια της γης. Πώς άλλαξα έτσι; Αν λάβω υπόψη και τον ωροσκόπο μου, γίνομαι ακαταμάχητος. Έχω λένε Σκορπιό, ο οποίος είναι ταυτισμένος με τα sex-shops και τα όργια του Καλιγούλα. Πλέον, έχω καταλήξει ότι κανένα ζώδιο δεν ξέρει τι του γίνεται, κάτι που θεωρώ πολύ υγιές. Στη συνέχεια θα περιγράψω τη σχέση μου με το αντίθετο φύλο, μέσα από τα άστρα. Απαιτείται μια στοιχειώδης κατάρτιση πάνω στα κλισέ που περνάνε από γενιά σε γενιά. Και προσωπικά βιώματα. Κάτι τέτοια γράφω και άντε να με πάρετε αύριο πάλι στα σοβαρά…

Οι Κριοί είναι ψώνια και κυριαρχικοί. Δεν κάθονται στο κώλο τους λίγο. Η Κριαρίνα αν και θα με ήθελε, θα ένιωθα ότι με ακύρωνε συνεχώς σαν άντρα και θα την έπειθα με τα χίλια ζόρια να χωρίσουμε…
Οι Ταύροι βαριούνται γενικά, δεν τους αρέσουν οι αλλαγές και μπορώ να κάθομαι μαζί τους σπίτι όσο θέλω. Θα μπορούσα να μην ντρέπομαι όταν λέω πως το δίλημμα δεν είναι που θα πάμε αλλά τι θα δούμε…Με βολεύουν.
Με μία Δίδυμο θα μπορούσα να απολαμβάνω την ουσιαστική επικοινωνία σε παράλληλους μονολόγους. Θα μαζεύαμε σε κάθε μας έξοδο λαοθάλασσες για να μας ακούνε. Αφού τους εξαντλούσαμε όλους, εκεί προς την αυγή, θα αποφασίζαμε πως καλύτερα θα ήταν να μείνουμε φίλοι και θα ανανεώναμε το ραντεβού μας για μια άλλη φορά με στόχο να μαζέψουμε ακόμα περισσότερο κόσμο…
Με μια Καρκίνο θα κοιτιόμασταν στα μάτια και θα της έλεγα πόσο αγαπάω τη μαμά μου χωρίς να με θεωρεί μαμάκια. Θα έβγαζα όλο μου το συναίσθημα, μέχρι να μας πάρουν τα ζουμιά. Τέλος, θα καταλήγαμε να κλαίμε χωρίς φυσικά να ξέρουμε γιατί…
Με μία Λιονταρίνα θα αυτοθαυμαζόμασταν και θα στεναχωριόμασταν που όλος ο κόσμος δεν είναι σαν κι εμάς. Θα αποδεχόμασταν αδιαμαρτύρητα τη μεσσιανική μας αποστολή στον κόσμο! Πολύ κακή εντύπωση θα μας έκανε- κάτι που θα δημιουργούσε προβλήματα- ότι δεν μας προσκυνάνε στο δρόμο… Αυτοί χάνουν.
Με τους Ζυγούς θα μιλούσα όσο ήθελα για το παραδικαστικό και τον ιμπρεσιονισμό. Αν έκανα το λάθος να τα φτιάξω με μία Ζυγό, θα έμενα αιωνίως μαζί της αφού θα προσπαθούσα μάταια να μαλώσουμε και δεν θα μου έδινε καμία αφορμή…
Με μία Σκορπίνα θα έκανα One night stand κρεμασμένος από τον πολυέλαιο. Θα το επαναλαμβάναμε μετά από ένα μήνα σε στρώμα θαλάσσης και θα με ξεχνούσε δεμένο με χειροπέδες. Το γεγονός θα ήταν η πρώτη τριβή στη σχέση μας που θα τελείωνε άδοξα, αφού δεν θα καταλάβαινε ποτέ την ανάγκη μου να μιλάω…
Με μία Τοξότη, θα ταξιδεύαμε σε άγνωστα μέρη και θα φωτογραφιζόμασταν μπροστά από κάθε μνημείο, χωρίς να ξέρουμε τι είναι το καθένα. Στο γυρισμό θα ξεχνούσαμε πόσο ερωτευμένοι ήμασταν στο ταξίδι και θα βρισκόμασταν μετά από χρόνια για να ανταλλάξουμε φωτογραφίες και εντυπώσεις.
Με μία Αιγοκερίνα θα κοιτούσα επιτέλους το συμφέρον μου. Θα μαζεύαμε υλικά αγαθά, όχι για τα παιδιά της Αφρικής που έχουν πέσει όλοι πάνω τους να τα σώσουν, αλλά για εμάς! Σύγχρονοι μαυραγορίτες, φιλόδοξοι, θα γινόμασταν γείτονες του Νίκου Χατζηνικολάου. Τη βίλα θα την φυλούσαν 3 εταιρίες security. Παρόλα αυτά, θα έφτιαχνα και ένα λάκκο με κροκόδειλους για να αισθάνεται εκείνη ασφαλής, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνω.
Με μία Υδροχόο, θα κάναμε συνέχεια επανάσταση και θα τελούσαμε στο σπίτι μας γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων!Μέλη χιλιάδων Μ.Κ.Ο, θα τα παρατούσαμε όλα μια μέρα για να μείνουμε στο Νταρφούρ. Θα ανέλυα ανενόχλητος ό, τι μου κατέβαινε στο κεφάλι και θα γινόμουν άγιος( ξέρει αυτή).
Με μία Ιχθύ, θα κοιτούσαμε το φεγγάρι. Εκείνη θα μου έλεγε πόσο ρομαντική βρίσκει την έλλειψη βαρύτητας και εγώ, αν και θα ήθελα να αναφερθώ στον ψυχροπολεμικό ανταγωνισμό ΕΣΣΔ-ΗΠΑ, θα αναγκαζόμουν να συμφωνήσω. Κάθε μέρα θα βγαίναμε στον ψυχολόγο.
Άφησα τελευταία τα Παρθενάκια. Με μία Παρθένο, θα κοιτιόμασταν συνωμοτικά και θα μέναμε στα συγχαρητήρια. Αν αποφασίζαμε ότι δεν αντέχουμε τη διαφορετικότητα σας, θα παντρευόμασταν και θα κάναμε σεξ κάθε πρωτοχρονιά για να διασφαλίσουμε ότι και τα παιδιά μας θα είναι Παρθένοι. Αν μου το έβγαζε 7μηνίτικο, θα τη χώριζα και θα πέθαινα κάπου ήσυχα, μόνος μου, πλήρης ημερών, ευτυχισμένος που δεν έζησε ένας άλλος, μη Παρθένος, στη θέση μου.
Παρθένοι όλου του κόσμου, ενωθείτε…

Υ.Γ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην αναγνώστρια Αλίκη που είχε ζητήσει ζώδια. Η ίδια δεν ξέρει τι ζώδιο είναι. Βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο ζωδίων και μια αστρολόγα την κάνει Δίδυμο και μια άλλη Καρκίνο. Να ‘ξερε πόσο τη ζηλεύουμε!