Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Το ρίσκο του πόνου

Οι πράξεις δεν αποδεικνύουν τίποτα. Η λέξη όμως – τα πάντα! Μαρίνα Τσβετάγιεβα.

Συναντώ τελευταία μία «σκέψη» που μου δημιουργεί έναν ανεξήγητο εκνευρισμό: «Δεν θέλω λόγια. Πράξεις θέλω». Η φράση, καθώς διαδίδεται από προφίλ σε προφίλ, επιβεβαιώνει την αυξανόμενη δημοφιλία της. Πολλοί φαίνεται πως έχουν χρόνο και δεν τον εκμεταλλεύονται. Ας μου επιτραπεί η μεταφραστική απόπειρα, μία υπόθεση και ίσως κάτι περισσότερο: Δεν έχουμε πολλά να μοιραστούμε. Το φλερτ είναι εμπαιγμός. Το πρώτο βήμα είναι για τα λιγούρια. Ζήτω οι ανασφάλειες. Το παιχνίδι είναι στημένο. Φοβόμαστε την ήττα. Λατρεύουμε τα λεφτά. Πιστεύουμε στα λάικ και στα υλικά αγαθά. Δεν θέλουμε σχέσεις που γεννιούνται από τις συγκρούσεις, τις ανατροπές και τις αμφιβολίες. Γι' αυτό ερωτευόμαστε τις πράξεις: τον εαυτό μας. Πάρτε επομένως θέση. Είστε μαζί μας ή εναντίον μας; Αν μας θέλετε, μη μας καθυστερείτε. Κάντε λογαριασμό και φέρτε μας την απόδειξη. Αφήστε τα λόγια και κάντε κάτι ηρωικό για να μας πείσετε. Ξέχασα προχθές να σου το πω: σου πάνε οι αλυσίδες σου μωρό μου. Με τα χεράκια μου τις διάλεξα.

Το μαγικό ταίρι, που όλοι ανεξαιρέτως δικαιούμαστε κάποια στιγμή στη ζωή, μας απαλλάσσει από τις ευθύνες της περιπέτειας, της προσπάθειας και της δυσκολίας. Όσο αργεί, μας κάνει στην πραγματικότητα το πιο μεγάλο δώρο. Μέσα από τις ερωτικές ταλαιπωρίες αντλούμε τη σοφία μας. Οι ιδανικές καταστάσεις κρύβουν πάντα την απειλή μιας γοητευτικής αποχαύνωσης. Να αρνηθούμε τα οφέλη μίας πράξης και να αφοσιωθούμε στους πλατωνικούς έρωτες; Όχι. Μόνο οι πεζοί όμως θα ερωτεύονταν μια πράξη. Μονάχα οι δειλοί. Γιατί οι πράξεις είναι η άμεση επιβεβαίωση του ειδώλου στον καθρέφτη. Τα λόγια είναι επικίνδυνα καθώς μας καλούν να ενηλικιωθούμε, να κρίνουμε και να αποφασίσουμε. Τα λόγια κρύβουν, αποκαλύπτουν, διαστρεβλώνουν. Τα λόγια είναι ο έρωτας, ποιος αμφιβάλλει; Οι πράξεις υποτίθεται αποδεικνύουν, προφανώς ό,τι και τα λουλούδια στην αγαπημένη έπειτα από κάθε κέρατο.

Όσοι, επομένως, τις προτιμούν, υποτιμώντας όσα ο λόγος έχει να τους προσφέρει, είναι πιθανότεροι υποστηρικτές οποιασδήποτε βαρβαρότητας. Πιο ανασφαλείς, καταντούν εντέλει και οι πιο αχάριστοι. Θέλω πράξεις-εγώ δεν πράττω. Ζητώ αντάλλαγμα για την αγάπη που νιώθω κι ουσιαστικά εκβιάζω. Αναζητώ σωτήρα και κοίτα να γίνεις αυτός. Εγώ δεν παίρνω πρωτοβουλίες, δεν επιλέγω, δεν δημιουργώ, δεν απελευθερώνομαι. Κάνω ό,τι κάνεις. Κοιτώ την αποδοτικότητά σου, το αποτέλεσμα, το κέρδος από μία σχέση. Δεν μπορούμε καν να φανταστούμε μια ζωή διαφορετική, στην οποία ο έρωτας θα αρπάζει τα φτερά των ερωτευμένων και μόνο με εκείνα θα μπορεί να πετά. Η φαντασία θα έπαιρνε αμέσως την εξουσία. Στο κλασικό φιλοσοφικό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια», η απάντηση θα ήταν δεδομένη. Ο έρωτας θα υπήρχε μόνο τη στιγμή του ξεσπάσματός του. Με το που εκφυλιζόταν σε επανάσταση, με το που γινόταν δηλαδή καθεστώς, για να δανειστώ τις σκέψεις του Καμύ από τον Επαναστατημένο άνθρωπο, ο χρόνος θα μετρούσε αντίστροφα.

Ο Ραούλ Βανεγκέμ είναι θυμωμένος στη Βίβλο των Ηδονών: «Τις λίγες απολαύσεις που σας απέμειναν να προσφέρετε στους άλλους και στον εαυτό σας, έχετε βαλθεί να τις ανταλλάξετε, να τις λογαριάσετε, να τις ζυγίσετε, να ορίσετε ισοτιμίες». Οι νόμοι του έρωτα-η τρέλα, η απληστία, η μεταμόρφωση, η διεκδίκηση, ο πόλεμος-δεν γίνονται αποδεκτοί. Η γκρίνια και η μιζέρια απειλούν να χαλάσουν τη γιορτή. Ένας επίμονος φόβος θανάτου στραγγαλίζει τα πάντα. Προγράμματα ερωτικής προσαρμογής εκπονούνται αδιαλείπτως μέσα σε τεμπέλικα μυαλά. Αν παρατηρήσει κανείς την αντίληψη των περισσοτέρων ανθρώπων για τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, εξηγούνται τα Άουσβιτς. Ρομποτάκια, όμως, που δίνουν αναφορά δίχως να παίρνουν χαρά, επιθυμούσαν ανέκαθεν οι εκμεταλλευτές των ανθρώπων. Πείτε όχι, αφού μπορείτε, σε νέα μνημόνια. Χίλιες φορές μία άτακτη χρεοκοπία.

Ένας οδηγός για αρχάριους θα το έγραφε ως έξης: Πράξεις ζητάει όποιος δεν είναι ερωτευμένος. Αν απλά δεν υπήρχε ανταπόκριση, θα κατέστρωνε σχέδια εξόδου από τη σιωπή. Είναι δύσκολο, εντέλει, να δεχτούμε πως όσο αλλάζουμε, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει. Θα ήμασταν αναγκασμένοι να θέτουμε τον εαυτό μας διαρκώς υπό αμφισβήτηση, να ελέγχουμε την υποκρισία της ιδιοσυγκρασίας μας, να ενισχύουμε την επικοινωνιακή μας ικανότητα, να επινοούμε από την αρχή τον εαυτό μας. Αύριο αν τραγουδούσαμε έναν άλλο σκοπό, το αντικείμενο του πόθου μας ίσως μας έκανε την τιμή. Η φιλολογία με πλήγωσες, με στεναχώρησες, δεν μου φέρθηκες εντάξει, αναμφίβολα μας κολακεύει. Ένα μεγάλο ποσοστό των τραγουδιών θα τονώσουν εξάλλου τον εγωισμό μας και θα μας υποβιβάσει στην κατάσταση του αδικημένου. Ως πότε;

Τα λόγια δεν κάνουν το κακό. Η ενοχοποίηση του λόγου μόνο ηλιθιότητα μπορεί να σημαίνει. Στο μέλλον, λέμε τώρα, όλοι θα είναι σε θέση να καταλάβουν ότι ο λόγος είναι πράξη και μάλιστα μείζονος σημασίας. Τα λόγια εξανθρωπίζουν τα τέρατα. Με τα λόγια, εξάλλου, μπορώ να πείσω κάποιον ότι θα ζήσει για πάντα. Να τον κάνω να ονειρευτεί, να γελάσει και να προβληματιστεί. «Να πετάξω μια προσβολή αντί για μία πέτρα και να θεμελιώσω τον πολιτισμό». Με τα λόγια κατακτώ την ελευθερία μου. Αν δεν τα ανακαλύψω, προσθέτω έναν δεύτερο θάνατο πάνω μου όσο ζω. Άλλωστε, όσοι θα ήταν ικανοί να αγαπούν, θα ήξεραν και να τιμούν έναν Θεό που τους χάρισε τα βέλη του όταν θα αποχωρούσε. Οι έρωτες θα αντικαθίσταντο από άλλους για να μη γίνουν τύραννοι με λιγότερα δράματα. Στα διαζύγια θα το γλεντούσαμε. Τι κρίμα, αλήθεια, που συνεχίζουμε να γυρνάμε τον κόσμο αλλά να μην ταξιδεύουμε, να ζούμε μπροστά στους άλλους αλλά όχι μαζί τους, να επιλέγουμε τις πράξεις ενώ δεν είμαστε ακόμη ικανοί για καμία σπουδαία. Κρίμα, μα εντέλει δίκαιο.

Κάποιοι, εν τω μεταξύ, καταθέτουν τις δικές τους προτάσεις: να είστε προσεκτικοί με τους ανθρώπους. Συγκινεί η θέση των ευαίσθητων που ζητούν, έστω, μία εγγύηση δυστυχίας. Θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι διαφορετικό, ένα είδος ανώτερο ενδεχομένως. Στην πραγματικότητα μιλάει η αδυναμία. Ας τους ξανατρομάξουμε: δεν νοείται να αξιώνεις ευτυχία χωρίς να αναλαμβάνεις το ρίσκο του πόνου. Φαίνεται, σε κάθε περίπτωση, προτιμότερο ένα σ'αγαπώ που δεν ίσχυσε παρά ένα σ'αγαπώ που δεν γεννήθηκε. Τίποτα, εντέλει, δεν μπορεί να πληγώσει περισσότερο από πλάσματα ανίκανα να σου προξενήσουν οιοδήποτε συναίσθημα. Ο φόβος, τότε, θα είναι τυφλός. Για τον έρωτα θα ξέρουμε ολοένα και λιγότερα.  

 

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Άντε παράτα μας

Με τον Καμύ ειδωθήκαμε μία φορά. Αλλά δεν τα πήγαμε καλά. Τον είχα διαβάσει και έτρεφα κάποιον σεβασμό για λογαριασμό του, κυρίως επειδή μου φαινόταν έντιμος. Τον θεωρούσα, αν όχι μέτριο, πάντως συγγραφέα δεύτερης κατηγορίας. Είχε διαβάσει, στον εκδοτικό οίκο Γκαλλιμάρ, το Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού σε χειρόγραφο, και μου είπε το εξής: «Και τώρα πρέπει να μπείτε στον κόσμο των ιδεών». «Άντε παράτα μας» του απάντησα. Όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο καθηγητάκος του Γυμνασίου μου έκανε το δάσκαλο! Είχε διαβάσει μερικούς συγγραφείς, αλλά δεν είχε ίχνος φιλοσοφικής παιδείας και τολμούσε να πει «Και τώρα…» λες και μιλούσε σε κανένα μαθητούδι. Ήταν πολύ μειωτικό για μένα, ακούς εκεί να μου πει ότι θα μπω στον κόσμο των ιδεών, λες και ήμουνα κανένας επαρχιώτης πρωτάρης. Και μάλιστα με υπεροπτικό τόνο:  «Και τώρα…». Εγώ που είχα διαβάσει τέλος πάντων κάποιους μεγάλους φιλοσόφους, να πάρω μαθήματα από τον καθηγητάκο. Παρευθύς αποφάσισα να τον εκδικηθώ.

Εκδικήθηκα αλλά όχι αμέσως, και για την ακρίβεια δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο. Απλώς έγραφα τα βιβλία μου. Στην αρχή, συχνά με συνέκριναν με τον Καμύ. Ήταν διάσημος, τα βιβλία του πουλούσαν διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα. Μετά από λίγα χρόνια, κατάφερα ώστε η κριτική να με αποσυνδέσει από αυτόν, πράγμα διόλου εύκολο αν λάβουμε υπόψη τη φήμη του. Ξέρετε, αν συγχαίρω για κάτι τον εαυτό μου είναι ότι δεν έδωσα ποτέ δεκάρα για κανέναν. Αυτή άλλωστε τη συμβουλή δίνω σε όλους τους συγγραφείς. Όταν ένας άνθρωπος δεν πιστεύει στον εαυτό του, όταν δεν τρέφει μυστική πίστη γι’αυτό που θέλει να κάνει, για την αποστολή του, δεν πρέπει να αποτολμήσει το εγχείρημα. Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν, αλλά να πιστεύουμε μονάχα στον εαυτό μας. Διαφορετικά, δεν αξίζει τον κόπο. Δεν πρέπει να ζητάμε συμβουλές, ούτε να προστρέχουμε σε οιονδήποτε παρά μόνο για λεπτομέρειες. Ερωτήσεις του τύπου «τι πρέπει να κάνω-τι δεν πρέπει να κάνω» δεν έχουν νόημα. Η ζωή και το έργο ενός συγγραφέα είναι περιπέτειες που πρέπει να αναλάβει ένας και μόνο.

E.M. Cioran, Ο Σιοράν μιλάει για τον Σιοράν, Εκδόσεις Printa, Μετάφραση Κωστή Παπαγιώργη.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Τα σύννεφα του φασισμού

Στο Γυμνάσιο, όπως περπατούσα, έπεσε πάνω μου ένας συμμαθητής μου. Χωρίς λόγο. Το ατύχημα δεν δικαιολογούνταν από τις συνθήκες. Άρχισε τις συγγνώμες. Την επόμενη μέρα το ίδιο. Μιχάλη, είσαι καλά, εντάξει; Δεν είχε φίλους και ομολογώ πως, εκτός από μερικές καλημέρες, σταμάτησα να του δίνω σημασία. Φοβήθηκα. Στην Αμερική θα ερχόταν μια μέρα να μας καλημερίσει με το πιστόλι του. Τον συμπόνεσα αλλά είχα και δουλειές. Εφηβεία ήταν αυτή, κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι του συνέβαινε.

Σε μία από τις σπάνιες επισκέψεις μου στη σχολή γινόταν εκδήλωση με καλεσμένους τον Μπίστη και τον Κούλογλου. Όταν ο τελευταίος παρατήρησε ότι τα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αναφέρονται στους νεκρούς των Ιρακινών αλλά μόνο στους Αμερικανούς, κάποιος σήκωσε το χέρι του: «Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά κάθε φορά που γίνεται μια τραγωδία στο εξωτερικό, ο δημοσιογράφος σπεύδει γεμάτος αγωνία να ρωτήσει: "Υπάρχουν Έλληνες ανάμεσα στους νεκρούς;". Όχι; Ας περάσουμε στο επόμενο θέμα. Οι Ιρακινοί νεκροί μας πείραξαν;». Θυμάμαι την έκπληξη στα πρόσωπά τους. Η σιγή που κρατούν οι φοιτητές σε τέτοιες συναθροίσεις «μοιάζει πολύ με ηλιθιότητα». Η παρέμβαση του μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Δεν το είχαν σκεφτεί. Αθώα φαινομενικά η δημοσιογραφική ερώτηση. Ερώτηση μόνο για Έλληνες.

Ο Μοχάμεντ Άλι δικαιολόγησε κάποτε την άρνησή του να πολεμήσει στο Βιετνάμ ως εξής: «Κανένας Βιετκόγκ δεν με έχει πει νέγρο». Ένας ναυτικός δηλώνει σε βίντεο από συσσίτιο της Χρυσής Αυγής: «Εμένα δε με χτύπησε κανένας Χρυσαυγίτης, αυτοί με χτυπάνε κάθε μέρα». Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο η ενστικτώδης ταύτιση στην αντίδραση. Το μυαλό του ναυτικού λειτουργεί όπως του Άλι. Παιδικά, αλλά από την ανάποδη. Κι αν για μία στιγμή υποθέσουμε ότι όσοι πηγαίνουν και στέκονται στις ουρές είναι ταλαιπωρημένοι, εξαπατημένοι και αμόρφωτοι, ποιος έχει την ευθύνη για αυτό το χάλι; Αλήθεια πρέπει να σκεφτούμε κάτι εξυπνότερο από το να τους μισήσουμε. Το λέω για να τ' ακούω.

Ο Πιέρ Μιλζά σημειώνει στους Μελανοχίτωνες της Ευρώπης: «Οι βουλευτικές εκλογές του Απριλίου του 2000 επιβεβαίωσαν την πλήρη διάλυση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Οι δυο οργανώσεις που εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία, η Πρώτη Γραμμή και η Εθνική Συμμαχία, συγκέντρωσαν το 0.18% και 0,22% αντίστοιχα. Δεν θα μπορούσαν να πέσουν χαμηλότερα. Ωστόσο δεν θα ήταν σωστό να συμπεράνουμε ότι οι Έλληνες είναι αλλεργικοί στα θέματα τα οποία κινητοποιούν, κάτω από άλλους ουρανούς, κατά τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την πελατεία των εθνικολαϊκίστικων οργανώσεων. Η ξενοφοβία, η εχθρότητα έναντι των μειονοτήτων, ο ρατσισμός κι ο αντισημιτισμός υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Μέχρι στιγμής, καμία υπολογίσιμη πολιτική δύναμη δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί από αυτή την κατάσταση». Οι ουρανοί άλλαξαν και η πολιτική δύναμη βρέθηκε.

Συνεχίζω να διαβάζω βιβλία για το φασισμό. Βλέπω στον ύπνο μου ότι την κρίσιμη στιγμή γίνομαι χρήσιμος στην κοινωνία: «Τα μάθατε; Δεν γίνεται να είστε Νεοναζί. Ακούστε γιατί». Οι φασίστες υποδέχονται τα νέα με την έκπληξη που ο Κούλογλου κι ο Μπίστης αντιμετώπισαν τον νεαρό φοιτητή. Η λογική επικρατεί. Άκυρο το ρεζιλίκι με το ναζιστιλίκι. Λίγο πριν ξυπνήσω, μπαίνει στο όνειρο το παιδί που με χτύπησε. Αυτή τη φορά είναι οπλισμένο. Πυροβολεί αδιακρίτως. Εκλιπαρεί για συγχώρεση.                                                        
                                                                                                                   (Για την Parallaxi)

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ο Γιωργάκης από το Θιβέτ

Το απόσπασμα που θα διαβάσετε βρίσκεται στο βιβλίο: «Γέρων Παΐσιος, ο Αγιορείτης, Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού», του Συνταγματάρχη Καραΐσκου  Δημητρίου. Η ιστορία φέρει τον τίτλο: «Ο Γιωργάκης από το Θιβέτ». Η έκδοση του Γενικού Επιτελείου Στρατού, όπως μαθαίνουμε στη δεύτερη σελίδα, παρουσιάζει επιλεγμένα κεφάλαια από το μόλις εκδοθέν βιβλίο του ιερομονάχου Ισαάκ. Πρόκειται για τις ιστορίες που ο Γέρων Παστίτσιος δεν μπορούσε παρά να σατιρίσει. Ή μάλλον, έτσι νόμιζε.

Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος καί γύριζε στά μοναστήρια ἕνας νέος ἡλικίας 16- 17 χρόνων, ὁ Γιωργάκης. Ἀπό ἡλικίας τριῶν ἐτῶν οἱ γονεῖς του τόν ἔβαλαν σέ βουδδιστικό μοναστήρι στό Θιβέτ. Προχώρησε πολύ στήν Γιόγκα, ἔγινε τέλειος μάγος, μποροῦσε νά καλῆ ὅποιον δαίμονα ἤθελε. Εἶχε μαύρη ζώνη καί ἤξερε τέλεια καράτε. Μέ τήν δύναμη τοῦ Σατανᾶ ἔκανε ἐπιδείξεις πού προξενοῦσαν ἐντύπωση. Χτυποῦσε μέ τό χέρι του μεγάλες πέτρες καί ἔσπαζαν σάν καρύδια. Μποροῦσε νά διαβάζη κλειστά βιβλία. Ἔσπαζε στήν παλάμη του φουντούκια, ἔπεφταν κάτω τά τσόφλια καί οἱ καρποί ἔμεναν κολλημένοι στό χέρι του. Κάποιοι μοναχοί ἔφεραν τόν Γιωργάκη στόν Γέροντα γιά νά τόν βοηθήση. Ρώτησε τόν Γέροντα, τί δυνάμεις εἶχε καί τί μποροῦσε νά κάνη. Ἀπάντησε ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἔχει καμμιά δύναμη καί ὅτι ὅλη ἡ δύναμη εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Γιωργάκης θέλοντας νά ἐπιδείξη τήν δύναμή του συγκέντρωσε τό βλέμμα του σέ μιά μεγάλη πέτρα πού ἦταν σέ ἀπόσταση καί ἡ πέτρα ἔγινε θρύψαλα. Τότε ὁ Γέροντας σταύρωσε μιά μικρή πέτρα καί τοῦ εἶπε νά τήν σπάση καί αὐτή. Αὐτός συγκεντρώθηκε, ἔκανε τά μαγικά του, ἀλλά δέν κατάφερε νά τήν σπάση. Τότε ἄρχισε νά τρέμη, καί οἱ σατανικές δυνάμεις, πού νόμιζε ὅτι ἔλεγχε, μή μπορώντας νά σπάσουν τήν πέτρα, στράφηκαν ἐναντίον του καί τόν ἐκσφενδόνισαν στήν ἄλλη ὄχθη τοῦ ρέματος. Ὁ Γέροντας τόν μάζεψε σέ ἄθλια κατάσταση. «Ἄλλη φορά», διηγήθηκε ὁ Γέροντας, «ἐνῶ συζητούσαμε, ξαφνικά σηκώθηκε, μοῦ ἔπιασε τά χέρια καί μοῦ τά γύρισε πρός τά πίσω. «Ἄν μπορῆ, ἄς ἔρθη νά σ᾿ ἐλευθερώση ὁ Χατζεφεντῆς», μοῦ εἶπε. Τό αἰσθάνθηκα σάν βλασφημία. Κούνησα ἔτσι λίγο τά χέρια μου καί τινάχθηκε πέρα. Μετά σάν ἀντίδραση πήδησε ψηλά καί πῆγε νά μέ χτυπήση μέ τό πόδι του, ἀλλά τό πόδι του σταμάτησε κοντά στό πρόσωπό μου, σάν νά βρῆκε ἕνα ἀόρατο ἐμπόδιο! Μέ φύλαξε ὁ Θεός. Τή νύχτα τόν κράτησα καί κοιμήθηκε στό Κελλί μου. Οἱ δαίμονες τόν ἔσυραν μέχρι κάτω στόν λάκκο καί τόν ἔδειραν γιά τήν ἀποτυχία του. Τό πρωί σέ κακή κατάσταση, τραυματισμένος, γεμᾶτος ἀγκάθια καί χώματα, ὡμολογοῦσε: «Μέ ἔδειρε ὁ Σατάν, γιατί δέν μπόρεσα νά σέ νικήσω». Ἔπεισε τόν Γιωργάκη νά τοῦ φέρη τά μαγικά του βιβλία καί τά ἔκαψε. Ὁ Γέροντας τόν κράτησε λίγο κοντά του καί τόν βοήθησε, ὅσο ἔκανε ὑπακοή. Ἐνδιαφέρθηκε νά μάθη, ἄν εἶναι βαπτισμένος, καί μάλιστα ἔμαθε καί σέ ποιά Ἐκκλησία εἶχε βαπτισθῆ. Ὁ Γιωργάκης συγκλονισμένος ἀπό τήν δύναμη καί τήν χάρι τοῦ Γέροντα, ἐπιθυμοῦσε νά γίνη μοναχός ἀλλά δέν μπόρεσε. Ὁ Γέροντας χρησιμοποιοῦσε τήν περίπτωση τοῦ Γιωργάκη γιά νά ἀποδείξη πόσο μεγάλη εἶναι ἡ πλάνη αὐτῶν πού νομίζουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴδιες, ὅλες τόν ἴδιο Θεό πιστεύουν, καί ὅτι δέν διαφέρουν οἱ Θιβετιανοί μοναχοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους.

 

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Εκτσογλανισμός

 
Ο Μακιαβέλι του έρωτα

(Δεν) Γίνονται πράγματα

Είχαμε μείνει (στο περασμένο post) εκεί όπου επρόκειτο να αρχίσω συνεργασία με το Protagon, και  είχα τρακ, σαν πρωτάκι. Εν τω μεταξύ πέρασαν δέκα μέρες, δημοσιεύθηκαν 4 άρθρα μου και πήγαν καλά. Όλα μπήκαν στην λίστα με τα πιο διαβασμένα και μάζεψαν πολλά σχόλια. (doncat.blogspot.gr)

Οι γιορτές πέρασαν, ο νέος χρόνος ήρθε κι εγώ που πάντα λίγο φοβάμαι κάθε τι καινούριο, μένω σ' εκείνη την όμορφη βραδιά και χαμογελώ ακόμα. Σε όλους σας στέλνω τις ευχές μου για μια ακόμα φορά. Να είστε καλά, να χαμογελάτε όσο μπορείτε περισσότερο και ας είναι αυτή η χρονιά πραγματικά γεμάτη τύχη για όλους μας! (mantapsichogios.blogspot.gr)

I just went for a coffee with my boyfriend and then we head back home. Now we are gonna cuddle and watch a movie or something. Tomorrow afternoon I am returning back to Thessaloniki after I have my nails done. Hehe. Any ideas? (christyandthecity.blogspot.gr)

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Κατά βάθος

Ξανά βροχή, όλη μέρα. Τίποτα άλλο παρά βροχή, βρομιά, κουνούπια. Παλεύω με μιαν όλο και αυξανόμενη απόγνωση. Πρώτα απ’όλα, οι Έλληνες: μια πλεμπάγια απατεώνες και λωποδύτες. Ήρθα στην Ελλάδα να πολεμήσω για την ελευθερία της, όμως οι Έλληνες είναι ακόμα ικανοί για ελευθερία; Και το κλίμα. Τα πάντα μουχλιασμένα. Ψείρες και ψύλλοι και ένας αέναος πονοκέφαλος. Και οι Σουλιώτες μου: ένας συρφετός παλιάνθρωποι, άπληστοι, μέθυσοι. Κι ακόμα και οι φίλοι μου: ο Πιέτρο αγόρασε (με δικά μου έξοδα) μερικά τόπια ύφασμα. Ας είχε την καλοσύνη να μου το πει. Ο συνταγματάρχης Στάνχοουπ βουλιάζει όλο και περισσότερο στη λιβελογραφική μανία του. Κι αυτός ο εκκεντρικός γέρος ο Μαυροκορδάτος που δεν έχει ούτε την ευαισθησία ούτε την αίσθηση του διοικείν, αποδεικνύεται ένα είδος βυζαντινού lunaire. Ήρθα στην Ελλάδα από μια μεγάλη επιθυμία να ανανεωθώ και να αποξεχαστώ. Είχα βάλει σκοπό μου να επιτελέσω μια πράξη ανδρείας που θα ακύρωνε όλο το παρελθόν. Ήθελα να ρίξω το κορμί μου στη μάχη και στο μακελειό-όμως γελιόμουν και εδώ. Αυτό που με ωθούσε, κατά βάθος, δεν ήταν ο ηρωισμός, δεν ήταν μια παρόρμηση αφοσίωσης, ούτε ένας ανιδιοτελής ιδεαλισμός. Ήταν η ανάγκη να απεκδυθώ, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, το κτηνώδες και εγωιστικό παρελθόν μου.

Φρέντερικ Πρόκος, Μπάιρον: Τα χειρόγραφα του Μεσολογγίου, Ελευθεροτυπία 2011, Μετάφραση Παναγιώτη Σκόνδρα.