Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Ένας blogger στον Παράδεισο


Ο Προυντόν ήταν εξοργισμένος μαζί Του: «Γιατί μ' εξαπατάς; Γιατί με τη σιωπή σου έχεις αποδεσμεύσει μέσα μου τον εγωισμό; Εξαιτίας της αμφιβολίας μου βρίσκομαι αναγκαστικά σε πόλεμο με τον εαυτό μου και με το γείτονά μου. Εσύ ο ίδιος μας έκανες να διαπράξουμε τα λάθη για τα οποία ζητάμε συγχώρεση. Εσύ ο ίδιος έστησες τις παγίδες απ’ τις οποίες σε εκλιπαρούμε να μας βγάλεις». Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ περισσότερο κυνικός:«Πιστεύω πως αν υπάρχει το κακό πάνω στη γη, τότε αυτό το χάος επιβάλλεται από το Θεό ή είναι πάνω από τις δυνάμεις του να το εμποδίσει. Δε φοβάται κανείς ένα Θεό που είναι μονάχα ή αδύναμος ή κακός». Ο Σαραμάγκου διαπίστωνε με μεγαλύτερη ψυχραιμία πως «ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ’αυτή τη σιωπή». Εμένα κάτι μου λέει πως αν υπάρχει, δεν κρατάει κακία στους άθεους. Οι μεγάλοι ήξεραν πως είναι σχετικά ασφαλές να τον αμφισβητείς. Ο σπουδαίος Πορτογάλος λογοτέχνης δεν ήθελε να εξασφαλίσει έτσι εύκολα μια θέση στον παράδεισο. Έφτιαξε ένα blog στα 87 του χρόνια. Και τα 'βαλε με όλους από την αρχή.

Σπατάλες

Δύο μήνες απομένουν για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους και το Υπουργείο Υγείας ξεκινάει μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης για τις επιπτώσεις του τσιγάρου στην υγεία των πολυαγαπημένων του πολιτών. Εγώ λέω να αφήσουν τις μαλακίες και να αρχίσουν μία χρησιμότερη καμπάνια που θα αφορά στις επιπτώσεις που έχουν στην υγεία μας οι αγορές. Αλλά ξέχασα, εκεί επιτρέπεται να βασιλεύει η βολική άγνοιά μας.

Η αντιπολίτευση κάνει τους άντρες


Ενθουσιασμός επικράτησε πριν λίγες ώρες στο συνέδριο της Ν.Δ όταν εισήλθε στην αίθουσα ο πρώην παίκτης του Greek Idol Χρήστος που είχε αποχωρήσει πρόωρα. Ο ταλαντούχος Θεσσαλονικιός είχε φύγει νύχτα από το παιχνίδι αντιδρώντας στη σκληρή κριτική που είχε δεχτεί μεταξύ άλλων και από τον Αντώνη Σαμαρά επειδή ήταν αδιάφορος και δεν παρακολουθούσε τις πρόβες. Σήμερα οι δύο άντρες έλυσαν την παρεξήγηση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους και αντάλλαξαν θερμή χειραψία. Μια αισιόδοξη σίγουρα είδηση μέσα στο σκοτάδι που επικρατεί στον τόπο. Κάτι τέτοια βλέπω και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την ιδέα ενός κόσμου που θα αποτελείται αποκλειστικά από αντιπολιτεύσεις. Θα ήταν η απόλυτη πολιτική φαντασίωση.

Η Ελλάδα της Καλής Ελπίδας

Η «Ελλάδα της Ελπίδας» του Σαμαρά έχει καμία σχέση με τη «Μακεδονία του Βαρδάρη»; Θα είναι τελικά αυτό το καινούριο μας όνομα που θα μας βγάλει από τον κυκεώνα της κρίσης; Θα δεχτούν άραγε να μας αναγνωρίσουν οι άλλες χώρες ή θα αντιδράσουν έντονα στην ελληνική πρόκληση οι κάτοικοι του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας; Άλλο όμως με απασχολεί εντονότερα. Δέχονται άραγε μετανάστες εκεί στη Νότιο Αφρική; Ποιες ώρες έχει πλοίο για την Καλή Ελπίδα; Από αυτήν δε θα πάρω, ευχαριστώ. Προτιμώ να λιμοκτονήσω.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Ποιο Δ.Ν.Τ;

Προτιμούσα πάντα να ψάχνω για λέξεις παρά για δώρα. Όχι γιατί αποδεικνύονται όπως απόψε το βράδυ θανατηφόρα, αλλά επειδή τις λέξεις τις διαλέγουμε περισσότερο στην τύχη, τις χρησιμοποιούμε σα ληγμένα διαβατήρια των επιθυμιών μας και τις αμολάμε χωρίς να περιμένουμε να βγει μέσα από την περισυλλογή μας η κατάλληλη. Γενικότερα οι λέξεις είναι ένα από τα τελευταία δώρα που σκεφτόμαστε να κάνουμε στον εαυτό μας ή στους αγαπημένους μας. Με τα αντικείμενα είμαστε συνήθως πιο προσεκτικοί.

Δεν ξέρω πόσες αναγνώσεις έχει η βία. Πόσο πιο σαφές ωστόσο μπορεί να γίνει ότι αποτελεί το δεξί χέρι της εξουσίας, πόσο πιο εξόφθαλμο ότι ισχυροποιεί το σύστημα, πόσο πιο ξεκάθαρο ότι το ενδυναμώνει και το ανανεώνει;

Τίποτα δεν είναι τόσο πρωτοφανές όσο ισχυρίζεται το ρεπορτάζ-όχι και πρωτοφανής η ανικανότητα. Όλα κινούνται βάσει ενός προδιαγεγραμμένου σεναρίου: οι δολοφόνοι σκοτώνουν αθώους, η κυβέρνηση θρηνεί και ξεσπαθώνει επικοινωνιακά, οι ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά επικυρώνονται, η Ελλάδα ευθυγραμμίζεται στο μονόδρομο που της έλαχε. Η βόμβα πέρασε τον έλεγχο, οι μεταρρυθμίσεις περνούν χωρίς αντιδράσεις, ο λαός περνά στην ανυπαρξία. Χωρίς λόγο, χωρίς φωνή, χωρίς δύναμη να παρακολουθεί.

Η τρομοκρατία γίνεται το δεύτερο πρόσωπο της εξουσίας και μάλιστα το πιο σκοτεινό και αδιευκρίνιστο. Με το έτσι-θέλω οι δολοφόνοι-συνεργάτες του Δ.Ν.Τ φορούν ξανά στην κυβέρνηση το μανδύα του υπερήρωα-σωτήρα μας που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Η ενός λεπτού σιγή για τον τραγικό υπασπιστή ισοδυναμεί με ακόμα ένα χρόνο σιγής και απουσίας της κοινωνίας από το προσκήνιο της ίδιας της της ζωής. Ανθρώπινη απώλεια υπάρχει, φόβος υπάρχει, ό,τι πρέπει για να θεωρηθεί επιτυχημένο ένα χτύπημα που παριστάνει με μεγάλη επιτυχία το τυφλό.

Λαϊκισμός

Ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ακίνητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος; Αλμέιδα Γκαρέτ.

Δηλώσεις της εβδομάδας

«Τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι ζωή». Κική Δημουλά, από τη νέα της ποιητική συλλογή «Τα Εύρετρα».

«Μετά από μία εβδομάδα η Ευρώπη θέλει να απαγορέψει τις βουβουζέλες-μακάρι να είχε ενεργήσει τόσο γρήγορα και στην περίπτωση της δουλείας». Τρέβορ Νόα, κωμικός της Νοτίου Αφρικής.

«Γιατί σκοτώνουμε ανθρώπους οι οποίοι σκότωσαν ανθρώπους, προκειμένου να διδάξουμε ότι το να σκοτώνεις είναι λάθος;». Ερώτημα της Νεοϋορκέζας δικηγόρου Κλερ Χόγκενεϊβερ μετά την εκτέλεση του θανατοποινίτη Ρόνι Λι Γκάρντνερ στη Γιούτα διά τυφεκισμού.

Το δις εξαμαρτείν

Ξύπνησα μια μέρα και είχαν δώσει επιτέλους στον Ψαραντώνη το Ηρώδειο. Σε λάθος χώρα κοιμήθηκα. Ξύπνησα μερικές μέρες αργότερα και είχαν δώσει το Αβέρωφ στη Μαριέττα και το Λεό. Εντάξει, είπα. Στη σωστή χώρα ξύπνησα. Ξυπνάει καλύτερα όποιος κοιμάται δύο φορές.

Δαίμων του τυπογραφείου.

Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Δεν μπορεί η Αυριανή να καταδίκασε συνειδητά τον Άκη. Είναι δυνατόν να λέει ότι είναι αθώος; Τώρα πια κανείς δε θα έχει την παραμικρή αμφιβολία περί της ενοχής του. Πρώτη φορά πρωτοσέλιδο γίνεται αδιάψευστο ενοχοποιητικό στοιχείο. Κρίμα. Άλλοι βέβαια λένε επιτέλους. Επιτέλους ήρθε η ώρα να τους τελειώσει ο λαός. Να στείλει μερικούς στις βίλες τους. Ή καλύτερα στα πατρικά τους. Αυτή θα ήταν πραγματική τιμωρία.

Καλύτερα οπαδός

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά σε μερικά ζητήματα όλοι συμφωνούν ως δια μαγείας. Οι αθλητικογράφοι για παράδειγμα επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους ότι δεν μπορούν αυτοί οι λίγοι ανεγκέφαλοι που προκαλούν τα επεισόδια να χαρακτηρίζουν τον λαό του Ολυμπιακού, του Ηρακλή κτλ. Αντιθέτως, οι κλέφτες χαρακτηρίζουν όλους τους Έλληνες και πρέπει όλοι να πληρώσουν για την κρίση. Περίεργη διγλωσσία, τι λες και 'συ τηλεθεατή; Μήπως η μόνη λύση για τα συμφέροντα του λαού θα ήταν να οργανωθούν τόσο έξοχα καπιταλιστικά όπως συμβαίνει στον οπαδικό αθλητισμό; Σίγουρα δε συμφέρει να είσαι πολίτης.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Είναι αλήθεια!

Ο ανασχηματισμός Ρεχάγκελ, μετά τη δίκαιη ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας, έχει φέρει ξανά την αισιοδοξία στις γιγαντοοθόνες των ελλήνων φιλάθλων. Ο σωσίας του Πέτρου Φυσσούν ωστόσο, ο Αλέξης Τζόρβας, θυμίζει περισσότερο τον συνονόματό του Αλέξη Τσίπρα μετά την αποχώρηση των Ανανεωτικών. Έχοντας μόλις δεχτεί το τρίτο τσαμπαλάλα γκολ στο Μουντιάλ και ενώ ακόμα τελεί υπό σοκ, η μπάλα γυρνάει σε αυτόν. Τρέμει ολόκληρος, τη χάνει μέσα από τα χέρια του και παραχωρεί κόρνερ. Αρχίζω και φοβάμαι ότι διατρέχουμε σοβαρό κίνδυνο νέας υποβάθμισης από τον οίκο Γκούντις.

Ο Τοροσίδης, όμως, στη γραμμή του άουτ σφιχταγκαλιάζει ένα μήλο, καίει τον Νιγηριανό και εκείνος ενοχλημένος απαντάει στην πρόκληση με κάτι από Ντάνιελ Σαν. Τώρα αν μετρηθούμε, θα βγούμε παραπάνω. Ο Σαμαράς αμέσως γίνεται αρχηγός της ελληνικής αντεπίθεσης από τον πάγκο. Ο Γερμανός δεν παίρνει άλλα μέτρα, αφού καταλαβαίνει ότι η επιβολή φόρου Καπετάνου θα πλήξει την επιχειρηματικότητα της ελληνικής ομάδας και θα οδηγήσει σε χρεοκοπία πολλές μικρομεσαίες καφετέριες που μεταδίδουν τον αγώνα. Όταν λίγο πριν την ανάπαυλα ο Κατσουράνης στρώνει στον πιο επικίνδυνο από όλους Σαλπιγγίδη, όλη η ζωή του παίκτη του ΠΑΟΚ δεν προλαβαίνει να περάσει από μπροστά του. Περνάει μόνο ο Αλκέτας από τα αποδυτήρια στο ημίχρονο με τη Νιγηρία το 1994: «Σουτάρετε, έτσι μπαίνει το γκολ». Φοβούμενος ανάλογη οργίλη αντίδραση από το Ρεχάγκελ, το δοκιμάζει. Είναι στραβό αλλά ένα πόδι αντιπάλου εκτιμά τις θυσίες του ελληνικού λαού, κάνει τη βρόμικη δουλειά, αλλάζει τα στοιχεία του σουτ και μας βάζει στην Ο.Ν.Ε. 1-1! Η κραυγή του γκολ είναι τόσο απελευθερωτική που μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι διώξαμε το Δ.Ν.Τ από πάνω μας. Έστω για λίγο.

Στην επανάληψη ξεκινάμε νωθρά. Μόνο μια ακόμα επανάληψη των Δύο Ξένων μπορεί να μας ξυπνήσει. «Όχι Φάνη, όχι Φάνη, δεν είναι σπάνια λέξη το γκολ Φάνη», φωνάζει ο Παπαδημητρίου με τη φωνή της Τζόυς Ευείδη και μέχρι να διαβιβάσει στο Θεό το αίτημα μας έχω προλάβει να γονατίσω. Ο Τζόρβας ευτυχώς έχει συνέλθει, το γκολ χάνεται, αν και δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα το πώς όσες φορές και να το δω- ο Θεός συγχωρεί, οι αγορές όχι, έκανα καλά που δεν ζήτησα να μου δανείσουν ελπίδα εκείνες. Η ώρα στον επόμενο τόνο θα είναι 2004. Τα σημάδια επιστρέφουν με τον τραυματισμό του Ταιβό. Ο Σαμαράς προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει ήρωας αλλά πέφτει συνεχώς πάνω στην Ντόρα. Και ενώ απειλεί να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική ομάδα χωρίς φυσικά να ανεξαρτητοποιηθεί από το μαλλί του, στο έδαφος φαίνεται χρήσιμος. Μένει κάτω μετά το κόρνερ του Καραγκούνη, αναστατώνει το ποδοσφαιρικό σκηνικό κι ο Τζιόλης που έχει το σουτ το κάνει. Ο Νιγηριανός σκοντάφτει πάνω στην αερόμπαλα αλλά δεν τη βάζει μέσα όπως ο Γκριν. Ο Σόρος Τορο, που καιροφυλακτεί σαν κερδοσκόπος, την πετάει μέσα.

Και ενώ είμαστε σε ντελίριο ένα παπαγαλάκι, ο Γιάννης Δάρας από τον αγωνιστικό χώρο, φέρνει την πληροφορία της ημέρας. «Κάτι έχει δώσει» λέει. Παγώνουμε. Για λίγο μόνο. Γιατί οι πανηγυρισμοί συνεχίζονται παρά τις προειδοποιήσεις του δαιμόνιου ρεπόρτερ, ο διαιτητής έχει φτάσει στη σέντρα και η κάρτα έχει γράψει 2-1. Δεν επιμένει ότι έχει δίκιο- το καλό με αυτό το παιδί είναι ότι ξέρει να υποχωρεί. Στο καπάκι έρχεται νέα χαρμόσυνη είδηση. Η τρόικα εμφανίζεται ευχαριστημένη από την πορεία του προγράμματος της ελληνικής οικονομίας! Είναι η μέρα μας!

Τα τελευταία λεπτά οι προπονητές του καναπέ δικαιωμένοι απολαμβάναμε τον καφέ μας μέσα στην τεμπέλικη διαύγειά μας και στολίζαμε την ανεκδιήγητη τρόικα της μετάδοσης. Η Χαλκιδική μας περιμένει για το 3ήμερο. Έλα τώρα Λιονέλ, έλα να μαρκάρεις στο κόρνερ τον Κυργιάκο, έλα πιάσ’τον μαν του μαν, έλα Λιονέεεεελλλλλλλλ!!!! We ‘ve done it again! Ρε μήπως ο Ενγεάμα ήταν Έλληνας;

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Τσάμπα(λάλα) Γκολ!


Σιφίουε Τσαμπαλάλα! Αριστερό εξτρέμ της Νοτίου Αφρικής και κάποιων Κάιζερ Γουίνγκς. Ένα όνομα που θα περνούσε απαρατήρητο ακόμα και σε μένα αν στο FIFA 2010 δεν είχα ανακαλύψει στις αλλαγές πριν από καιρό κι έναν άλλο συμπατριώτη του στην εθνική ομάδα, τον Λέφα Τσουτσουλούπα. Και Τσαμπαλάλα και Τσουτσουλούπα; Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, σκέφτηκα. Υπέθεσα αμέσως ότι είναι φίλοι μεταξύ τους και τους έβαλα να παίξουν κοντά ο ένας στον άλλον, καθότι μέσοι και οι δύο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αν και δεν είχαν καλά στατιστικά, τους έριξα στον αγωνιστικό χώρο και δεν με απογοήτευσαν, συνθέτοντας ένα εκπληκτικό δίδυμο. Η μάχη του κέντρου ήταν δική τους υπόθεση και οι αντίπαλοι δεν άργησαν να υποκλιθούν στην ανωτερότητά τους.

Όταν πριν λίγες μέρες ξεφυλλίζοντας ένα από τα άπειρα κακά αφιερώματα για το Μουντιάλ-ξέρετε, από αυτά που λένε να προσέξετε τον Πάτο και τον Μπάλακ ενώ δεν είναι στο Μουντιάλ- έπεσε το μάτι μου πάνω στην 23άδα της Νοτίου Αφρικής. Πώς το είχα ξεχάσει! Με αγωνία άρχισα να αναζητώ τους δύο φίλους μου. Δυστυχώς με περίμενε ένα σοκ. Ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα είχε αποκλείσει τον Λέφα Τσουτσουλούπα επειδή απ’ ό,τι έμαθα μετά είχε μια μέτρια σεζόν φέτος- στους αποκλεισμένους και ο μέγας χασογκόλης Μπένι Μακ Κάρθι. Αφού ξεπέρασα το αρχικό μούδιασμα και αναλογίστηκα τι αντιδράσεις θα έχει δημιουργήσει ο αποκλεισμός του Λέφα στους φιλάθλους της Μπαφάνα Μπαφάνα, προσπάθησα να κάνω θετικές σκέψεις. Ο Σιφίουε Τσαμπαλάλα θα αναλάμβανε αναγκαστικά μόνος του να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Θα τα κατάφερνε όμως;

Ευτυχώς δεν χρειαζόταν να περιμένω για να το διαπιστώσω. Το Μουντιάλ μου επεφύλασσε το ιδανικότερο ξεκίνημα. Η διοργανώτρια χώρα θα άνοιγε την αυλαία απέναντι στο Μεξικό. Με το κλιματιστικό στο φουλ και το φραπέ ανά χείρας, έκατσα να δω την πρεμιέρα. Για καλή μου τύχη η Νότιος Αφρική είχε στη βασική της σύνθεση τον μεγάλο Τσαμπαλάλα. Μου φάνηκε σαν ψέμα. Ανατρίχιασα ολόκληρος στη σκέψη και μόνο ότι θα τον δω να αγωνίζεται.

Η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι ο παίκτης του videogame είναι αληθινός σκέφτομαι ότι μπορεί να συγκριθεί μόνο με την επαναφορά στη ζωή κάποιου ανθρώπου που ήταν σε κώμα ή την εύρεση ενός αγνοούμενου στην εκπομπή της Νικολούλη. Η ευτυχής αυτή σύμπτωση με έβαλε αμέσως σε κλίμα μουντιαλικό παρόλο που η θητεία μου έχει τελειώσει προ πολλού στα χαρτάκια της Πανίνι. Ο ήρωάς μου έπρεπε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, επιβεβαιώνοντας τις μυθικές ιδιότητες που του είχα αποδώσει. Μα ποιος ήταν από όλους αυτούς με τα κίτρινα ο Τσαμπαλάλα;

Ο σκηνοθέτης και η εξέλιξη του παιχνιδιού δεν μου έκανε για κάμποση ώρα το χατίρι. Για να σου κάνουν άλλωστε κοντινό, ακόμα και ποδοσφαιριστής στο Μουντιάλ να είσαι, θα πρέπει να βάλεις γκολ, να σου κάνουν φάουλ ή να σουτάρεις, να εκτελέσεις κάποιο κόρνερ ή πλάγιο. Η ώρα περνούσε και ήθελα απεγνωσμένα να δω από κοντά τον παίκτη ορχήστρα του FIFA. Κάποια στιγμή το πλάνο έφτασε και στο μεγάλο εξτρέμ. Φαινόταν χαρούμενος, αγνός, ωραίος τύπος και με μακρύ ράστα μαλλί, από αυτούς τους ανθρώπους που σκέφτεσαι ότι αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα έπαιζε κιθάρα σε συγκρότημα ρέγκε. Η επιθυμία μου είχε πραγματοποιηθεί.

Περιέργως, όμως, αντί να αδιαφορήσω που ικανοποιήθηκε η περιέργειά μου, ταυτίστηκα κεραυνοβόλα με την ομάδα της Νοτίου Αφρικής. Έχοντας διαβάσει αρκετά άρθρα το τελευταίο διάστημα για τη χώρα που διοργανώνει το Μουντιάλ, ένιωσα ξαφνικά οικεία με τους παίκτες της, που μερικοί από αυτούς είναι παλιές καραβάνες όπως ο Πίενααρ ή ο Μοκοένα. Στο πρώτο ημίχρονο με το ζόρι κρατούσαμε το 0-0 αλλά ο Τσάμπα όπως είχα αρχίσει να τον φωνάζω ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους του γηπέδου.

Γρήγορα όμως φάνηκε ότι το πάθος μου δεν θα συμβιβαζόταν με ένα ματς της παρηγοριάς. Λίγα λεπτά μετά την έναρξη της επανάληψης κάποιος που δεν ήταν ο Τσαμπαλάλα, έβγαλε τον Τσαμπαλάλα που είχε κάνει κίνηση στον κενό χώρο απέναντι από τον μεξικανό τερματοφύλακα. Βλέποντας τον παικταρά μου να πετάει προς το γκολ, ένιωσα μια μικρή δυσπιστία αλλά και μια κρυφή ικανοποίηση. Οι σφυγμοί μου δεν πρόλαβαν να ανέβουν. Παρόλο που βρέθηκε αρκετά πλάγια από το τέρμα, ο Τσάμπα με το αριστερό εξαπέλυσε ένα τέλειο σουτ και η μπάλα καρφώθηκε στο γάμμα. Το γήπεδο σείστηκε από τις επευφημίες. Ακολούθησε μια cool κούρσα προς το σημαιάκι του κόρνερ και ο στυλάτος χορός του. Η σκέψη μου, αναπόφευκτα, έφυγε για λίγο από τον μεγάλο σκόρερ. Πού να ήταν άραγε ο φίλος του ο Τσουτσουλούπα;

Δυστυχώς το Μεξικό κατάφερε να ισοφαρίσει στο 79’. Ο 37χρονος κοιλαράς Μπλάνκο ανάγκασε τον Γκουαρδάδο να οπισθοχωρήσει για να βγάλει μια σέντρα για τον Μάρκες. Μέχρι να καλύψει τα χαμένα μέτρα, η περιοχή είχε αδειάσει από παίκτες. Πάει ο καιρός που ο Χουατεμόκ ενθουσίαζε το κοινό με την διάσημη ντρίμπλα του. Τώρα τρέχει με το ζόρι. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1.

Το δοκάρι του Μφέλα στις καθυστερήσεις, που αν γινόταν γκολ θα έδινε στην Νότιο Αφρική τους τρεις πολύτιμους βαθμούς, σιγούρεψε ότι κανείς δεν θα έπαιρνε σήμερα κάτι από τη δόξα του Τσαμπαλάλα ή από εμένα, τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του. Την επόμενη ώρα ήθελα απλά να πάρω όλους τους φίλους μου τηλέφωνο, να τους πω ότι έβαλε το πρώτο γκολ του Μουντιάλ ο παίκτης μου. Αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι δεν θα με καταλάβουν.

Μια μέρα αργότερα, στο φιλικό προετοιμασίας με την Νότια Κορέα, ο Παντελής Καπετάνος στη μοναδική ευκαιρία που είχε να σκοράρει δεν προβληματίστηκε. Στην πάσα του Σαλπιγγίδη δεν μπήκε στη διαδικασία να κοντρολάρει για να φέρει τη μπάλα στο καλό του πόδι. Η φύση τον προίκισε έτσι που δεν έχει καλό πόδι, αλλά δύο εξίσου κακά. Καθώς το σουτ του έφευγε ψηλά άουτ, ο Σωτήρης Νίνης από τον πάγκο έδινε υπόσχεση στον εαυτό του ότι στον αγώνα με την Νιγηρία, αν σταθεί τυχερός και παίξει, θα τον βγάλει αντιμέτωπο με το κενό τέρμα. Ο ζαλισμένος Όττο στο τέλος του ματς συνειδητοποίησε τα λάθη του και δεν προτίθεται να επαναλάβει τα ίδια- όπως το ότι είχε παίξει πολύ νωρίς το χαρτί του Πατσατζόγλου.

Ο 26χρονος Σιφίουε Τσαμπαλάλα έμαθε μπάλα σε ένα λασπωμένο γκέτο του Γιοχάνεσμπουργκ. Το γκολ του είναι ακόμα το πιο ωραίο που έχει σημειωθεί στο Μουντιάλ- το μαγικό αριστερό του πόδι θέλει τώρα ο Ολυμπιακός. Ο 30χρονος Λέφα Τσουτσουλούπα, που μεγάλωσε κι αυτός φτωχικά και δίχως πατέρα, απογοητεύτηκε από τη μη κλήση του στην Εθνική ομάδα αλλά εξακολουθεί να είναι πρότυπο για τους νέους του Ladybrand στη Νότιο Αφρική. Μέσα από τις υπέροχες ιστορίες τους, η αισιοδοξία επιστρέφει και σε εμάς δυο μέρες πριν το κρίσιμο δεύτερο ματς. Η Ελλάδα ελπίζει αφού ο Τσαμπαλάλα απέδειξε ότι μπορεί. Αρκεί να μη δεχτούμε κι άλλα τζάμπα(λάλα) γκολ.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Το ρύζι και το μπουκάλι


Ο τελικός δεν τελείωνε. Η εξέδρα δεν έδινε άδεια. Όπως όταν εξαντλείται ο χρόνος των 24 δευτερολέπτων και πρέπει να εκδηλώσεις επίθεση, έτσι και την Κυριακή, με τη χρονιά στο τέλος της, οι χούλιγκανς έπρεπε να προλάβουν να εκδηλώσουν την επίθεσή τους. Έχοντας ήδη χάσει τα σκήπτρα στο ποδόσφαιρο και αδικημένοι στο ΟΑΚΑ από τα διαιτητικά σφυρίγματα, όπως και να είχε ο τέταρτος τελικός ήταν το τελευταίο ραντεβού των φίλων του Ολυμπιακού με τον εχθρό- εξού και η συγκίνηση. Η εξέλιξη του παιχνιδιού δεν ήταν όπως συνηθίζεται τα οκτώ τελευταία χρόνια η αναμενόμενη. Αφού τα περισσότερα σουτ του Θρύλου δεν έβρισκαν στόχο, ανέλαβαν δράση οι κροτίδες, τα μπουκάλια και τα κέρματα των οπαδών του. Η ομάδα του Παναθηναϊκού είχε μάθει πια το δρόμο. Αποχώρησε τρέχοντας προς τη φυσούνα του ΣΕΦ, όπου το ελληνικό μπάσκετ άφηνε την τελευταία του πνοή για φέτος. Απολύτως δικαιολογημένοι και οι πανηγυρισμοί των πρωταθλητών- εδώ πριν 25 χρόνια κάποιοι είχαν καταφέρει να πανηγυρίσουν πάνω στα πτώματα του Χέιζελ.

Θλιβερά όμως δεν είναι πια τα επεισόδια ούτε η δεδομένη ανυπαρξία βούλησης του κράτους να βάλει τέλος σε αυτά τα φαινόμενα. Θλιβερή είναι η στάση των ακριβοπληρωμένων άσσων. Κανείς παίκτης του Ολυμπιακού δεν σκέφτηκε άραγε να συνοδεύσει την αντίπαλη ομάδα κατά την αποχώρησή της; Πότε αν όχι τώρα; Πότε θα μπει επιτέλους κάποιος μπροστά να φάει κι αυτός τα μπουκάλια των οπαδών του; Η απαισιοδοξία άμεσα θα μετατρεπόταν σε αισιοδοξία για το μέλλον του επαγγελματικού αθλητισμού. Θα έδινε ένα μήνυμα. Αλλά κανείς παίκτης του Ολυμπιακού δεν το έκανε γιατί στην αντίθετη περίπτωση, το ίδιο δεν θα έκαναν και οι παίκτες του Παναθηναϊκού για εκείνους. Παρακολούθησαν τα επεισόδια αδιάφορα και μοιρολατρικά, με απόλυτη συνέπεια. Άβουλοι κομπάρσοι, οι εξ’ορισμού πρωταγωνιστές, προτιμούν να περιορίζονται σε αυτό που ξέρουν να κάνουν μέτρια και να πληρώνονται γι’αυτό καλύτερα. Είναι αφελές να περιμένουμε αντρίκια συμπεριφορά από αθλητές που δεν φορούν παντελόνια αλλά κοντά παντελονάκια; Και πότε επιτέλους θα ενηλικιωθούν; Μη μου πείτε. Στο τέλος της διαδρομής τους και αφού έχουν πάρει όλα τα λεφτά τους.

Η Χρουσαλά αντιθέτως δεν είναι κότα. Λίγες ώρες νωρίτερα η νύφη Μαριέττα έμπαινε μπροστά και με αυτοθυσία προστάτευε το κεφάλι και το μαλλί του συζύγου της Λεό από το ρύζι στο χορό του Ησαΐα. Αυταπάρνηση που την τιμάει ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε ότι έκανε καιρό να ξεπεράσει το τραύμα που της είχε δημιουργήσει η τούρτα που έφαγε στη μούρη από τον Αρναούτογλου- προσωπικά θα χαλούσα τη φιλία μου μαζί του μόνο αν η τούρτα δεν ήταν σοκολατίνα. Η πρώην Σταρ Ελλάς ομολογώ πως μου ήταν συμπαθής όταν πρωτοβγήκε στο γυαλί λόγω των σπουδών της στη δημοσιογραφία. Ήταν όμως και κορίτσι της μαμάς. Και η μαμά όταν έμαθε ποιος είναι ο Λεό της είπε: «Αυτός κορίτσι μου είναι για σένα». Η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια άρχισε να το ξανασκέφτεται. Βρε λες; Ορισμένοι κακεντρεχείς λένε μάλιστα ότι όλα όσα αγάπησε μέσα του κρύβονται στον τραπεζικό του λογαριασμό, ξεχνώντας πως δεν είναι δα και δύσκολο να ερωτευτείς κάποιον όταν θέλεις να τον ερωτευτείς.

Το Σταρ μετέδιδε κλίμα. Ο γαμπρός ετοιμάστηκε στο πολυτελές του κότερο και έφτασε στην εκκλησία με το πολυτελές του αμάξι, όπου τον περίμεναν οι πολυτελείς καλεσμένοι και οι πολυτελείς συγγενείς. Δεν έχετε ξαναδεί πιο ευτυχισμένο ζευγάρι και πιο πλούσιο, επέμεναν. Το ζευγάρι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, έκανε μαθήματα φωνητικής προκειμένου να τραγουδήσει στη δεξίωση ένα τραγούδι του Φρανκ Σινάτρα για το μεγάλο του έρωτα. Έχοντας master στο risk analysis, ο νεαρός εφοπλιστής έκανε δώρο γάμου στη νύφη ένα γιοτ για να σιγουρευτεί για την εξαγορά της, λένε πάλι οι ίδιες κακές γλώσσες. Η είσοδος απαγορεύτηκε στο αυθόρμητο. Ήταν όλα τόσο τέλεια προγραμματισμένα που θα είναι έκπληξη αν δεν ακολουθήσει το πρόγραμμα και η ευτυχία τους. Ακόμα και τα χαμόγελα δεν ξεστράτιζαν καθόλου. Τι βαρετά χαμόγελα.

Ο γάμος τους μου θύμισε λιγάκι εκείνα τα καλλιστεία για τη Μις Κόσμος που είχαν γίνει το 2002 στη Νιγηρία, ένα χρόνο πριν τη στέψη της Μαριέττας μας. Ο Ουμπέρτο Έκο έγραφε: «Το να κάνεις μια γιορτή της ματαιοδοξίας σε μια καταπιεσμένη χώρα όπως η Νιγηρία ενώ τα παιδιά πεθαίνουν στην πείνα και οι άπιστες γυναίκες καταδικάζονται σε λιθοβολισμό είναι σαν να διαφημίζεις πορνογραφικές ταινίες σε ένα ίδρυμα για τυφλούς ή να δωρίζεις προϊόντα ομορφιάς σε ένα λεπροκομείο, διαφημίζοντάς τα με φωτογραφίες της Ναόμι Κάμπελ».

Σε λίγες μέρες, σε μια χώρα που μαστίζεται από το AIDS, την φτώχεια και την ανεργία, κουρασμένοι ενήλικες εκατομμυριούχοι θα πρωταγωνιστήσουν στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός του πλανήτη. Εκείνοι με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας γύρω τους, δίπλα σε πόλεις που συντηρούνται με την εγκληματικότητα, ελάχιστα έχουν μάθει για τη χώρα που τους φιλοξενεί. Σίγουρα δεν φαντάζονται ότι στη διάρκεια ενός ημιχρόνου θα βιασθούν περίπου 100 γυναίκες. Απόλυτα προσηλωμένοι στον στόχο τους, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην προσεγμένη κόμη του Γιώργου Σαμαρά, τα βλέμματα του κόσμου θα καρφωθούν πάνω στη στρογγυλή θεά και μονάχα οι αλλήθωροι θα ενοχληθούν από τις παραφωνίες. Το Απαρτχάιντ που ίσχυε μέχρι το 1991 κατέστησε σαφές πως δεν υπάρχει νόημα να σου στερούν τα δικαιώματά σου όταν απλούστατα μπορούν να στα δώσουν και να παραμείνεις φτωχός. Η παρηγοριά των Νοτιοαφρικανών, εκτός από την εθνική τους ομάδα, την Μπαφάνα Μπαφάνα, είναι πως για τον επόμενο μήνα τα βλέμματα της γης θα πέσουν πάνω στη χώρα τους και θα γραφτούν μερικά άρθρα παραπάνω για την ανέχειά τους. Οι Έλληνες θα πάρουμε μια ανάσα- σας λέει τίποτα το όνομα Αιτή; Η χώρα μάλλον θα βγει φτωχότερη από τη διοργάνωση, η FIFA σίγουρα πλουσιότερη και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις θα μαζέψουν υπογραφές για την εκπαίδευση των παιδιών του κόσμου. Σε μερικά χρόνια που θα είναι θεσμοθετημένη η αδιαφορία μας και η αδυναμία της παγκόσμιας πολιτικής να βάλει φρένο στη φτώχεια, θα παρακαλάμε για ένα ασθενοφόρο ή για ένα κουτί ασπιρίνες. Τη γρίπη που θα κολλάμε θα την αναλαμβάνει μια μη κυβερνητική οργάνωση ή η ίδια η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Το όνειρό μας είναι αυτό μιας αποστειρωμένης ζωής, στραγγισμένης από κάθε δυσκολία, απαλλαγμένης από οποιαδήποτε αλήθεια που δεν μας αφορά, φορτωμένης κατά προτίμηση με χυδαιότητα, φωνές και ψέματα. Χαρίσαμε τη ζωντάνια μας για λίγη ησυχία, παραδώσαμε τη γενναιότητά μας στη διασκέδαση, αποκηρύξαμε την ωριμότητά μας μήπως βρούμε τη χαμένη ξεγνοιασιά μας, ξεπουλήσαμε τον εαυτό μας για μια στάλα αποδοχής. Φτιάχνοντας ειδικά για εμάς ένα βολικό παραμύθι με κακούς στα μέτρα μας, γεμίσαμε δικαιολογίες τις ανεπάρκειες και τη δειλία μας και υποκύψαμε με ενθουσιασμό στο σύστημα δίνοντάς του το δικαίωμα με την αναπάντεχη παραχώρησή μας, να λειτουργεί χώρια από εμάς και υπέρ του γενικότερου κακού. Χωρίς ανταλλάγματα και με ύποπτες υπερκοστολογήσεις, ξεφορτωθήκαμε την ευθύνη του εαυτού μας αφού έτσι θα γλιτώναμε και από την ευθύνη των πράξεών μας, κατορθώνοντας στο τέλος να τον ζημιώσουμε ανεπανόρθωτα.

«Πόσα ακόμη δεν υποτιμούμε, παραβλέπουμε, παραγνωρίζουμε Θεέ μου, πόσες ευκαιρίες και πόσα παραδείγματα για να γίνουμε κάτι- και απέναντι σε όλα αυτά πόση νωθρότητα, πολυδιάσπαση και αδυναμία θελήσεως εκ μέρους μας» αναρωτιέται ο Ρίλκε. Γιατί τι εννοούμε λέγοντας παιδεία αναρωτιέται ο Χατζιδάκις: «Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;». Ποιος δάσκαλος μπορεί να το διδάξει αυτό; Και ποιος μαθητής θα πειστεί από τη χρησιμότητα ενός τέτοιου πειράματος;

Για 10 ευρώ σκότωσαν δυο ανήλικες στις Σέρρες έναν 80χρονο. Έτσι όμως συμβαίνει όπου δεν υπάρχει καθόλου παιδεία. Αντιθέτως, ο Λεό και η Μαριέττα, τα δυο γλυκά παιδιά με τη γλυκιά παιδεία, όπως είπε μια γνωστή τηλε-ψυχολόγος, κατάφεραν να ενοχλήσουν για έναν προφανή λόγο. Επέδειξαν τον πλούτο τους σε μία περίοδο δύσκολη για τους Έλληνες. Μακριά από την πραγματικότητα, το λαμπερό ζευγάρι, νέα παιδιά και μορφωμένα υποτίθεται, συναίνεσαν με την δίψα των Μ.Μ.Ε για λάμψη και προκάλεσαν το κοινό περί ωραίου αίσθημα. Αυτή η γλυκιά παιδεία των αθλητών ή των διασήμων, σαν μία άστοχη βολή ή ένα άχρωμο φιλί, σχεδόν ανεπαίσθητη, δεν θα ενοχλεί αλλά και δεν θα ενοχλείται από τίποτα. Θα ζει ανέμελη το παραμύθι της μέσα στα τέλεια απομονωμένα ψέματά της. Και η γκλαμουριά θα γεννάει τη θλίψη απολύτως φυσιολογικά, σαν να ήταν μάνα της. Θολή, χωρίς πάθος, χωρίς σπίθα, εξωτερικά τέλεια και μέσα της απέραντα ατελής.

Δεν λέω να γίνουμε ενοχικοί όπως προτείνει ο Χριστιανόπουλος: «Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;». Ονειρεύομαι απλά να γίνουμε αληθινοί. Να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε το αληθινό με την αλήθεια που θα του άξιζε. Δυστυχώς οι αρετές δεν επιδεικνύονται. Αποδεικνύονται μόνο σε βάθος χρόνου. Είναι αόρατες, κοπιώδεις, σχεδόν αυτοκαταστροφικές και η κοινωνία μας μαθαίνει πως ό,τι δεν φαίνεται, δεν υπάρχει. Και ούτε αξίζει να υπάρχει.

Να ‘μαστε λοιπόν πάλι με το δάχτυλο στη σκανδάλη της φυγομαχίας. Μαγεμένοι από το είδωλό μας και υπό το βάρος των φόβων μας, ο πλούτος έγινε το απόλυτο αφροδισιακό. Τα μπουκάλια συνεχίζουν να ευλογούν τον πρωταθλητισμό στο τέλος κάθε σεζόν αφού οι ομάδες δεν προβλέπουν αγιασμό παρά μονάχα στην αρχή τους και τα κότερα να σφραγίζουν τους γάμους. Άλλωστε όπως πηγαίνουν τα πράγματα, η δημιουργία οικογένειας θα είναι προνόμιο των λίγων και ισχυρών. Είναι αργά για να επιστρέψουμε στον άνθρωπο; Σίγουρα είμαστε ακόμη μακριά του. Παραφράζοντας τον Μάνο θα λέγαμε πως όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει πως έχει βάλει στόχο να του μοιάσει. Στόχος που περιλαμβάνεται, όχι εντελώς ξεκάθαρα, και στο μνημόνιο της τρόικα.