Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Έρωτας στα χρόνια του Eurogroup

Το δημοτικό συμβούλιο είχε διακοπεί με αφορμή τις διατάξεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που προβλέπουν το μέτρο της διαθεσιμότητας. Εκείνον όμως, που ήταν ήδη άνεργος, υπάλληλος προπάντων της φυγής, δεν τον απασχολούσε τόσο το δίκαιο όσο το βίαιο αίτημά του. ‘Εκλεισε την τηλεόραση, πήρε χαρτί κι άρχισε να απορρίπτει.

«Ως πότε θα υπερασπίζομαι τον εαυτό μου ενάντια στον έρωτά σου»; Σκέτη ανασφάλεια. «Κάθε μέρα θα σου αφήνω ένα ραβασάκι κάτω από το μαξιλάρι να το μυρίζεις». Σκέτη τρέλα. «Θα ήμουν ο καλύτερος ακροατής των βογγητών σου». Δε θέλει να γίνουν γείτονες. «Πονούν οι λέξεις που δεν ακούς». Τι Παντελίδης. «Είσαι το μωρό μου. Είσαι το μπορώ μου». Πού τη θυμήθηκε τη Δρούζα; «Έχει πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη στις 11 κι ένα φτηνό εισιτήριο. Δεν πας δουλειά, το κλείνεις και στις 12 είσαι εδώ. Λεωφορεία σε λίγο ο Ο.Α.Σ.Θ δε θα έχει, οπότε θα έρθω να σε παραλάβω. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πρέπει να κάνουμε σεξ». Ούτε ο Γκουσγκούνης. «Ξύπνησα αγκαλιά με τη σκέψη σου, κάτι μου έριξες στο όνειρό μου, δεν εξηγείται διαφορετικά». Ας μη μπλέξει στις γκομενοδουλειές του το Κέντρο δηλητηριάσεων. «Αφού δεν απαντάς στα μηνύματά μου, πες μου τουλάχιστον τι βρακάκι φόρεσες, να ξέρω, να κανονίσω κι εγώ το πρόγραμμά μου». Δεσμευτικό. Μπορεί να μη γουστάρει να βάλει σήμερα το κορίτσι.

Στροφή στην ποιότητα. Τη λύση θα έδιναν οι ποιητές: «Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. Πώς γίνεται αυτό, ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό, αφού μ’ αγαπούσες». Πολύ αλτρουιστικό. «Αξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου. Δώρο πιο τίμιο δεν έχω να προσμένω». Πολύ κολακευτικό. «Κάτω απ' τις ράγες του τραίνου, κάτω από τις γραμμές του βιβλίου, κάτω από τα βήματα των στρατιωτών, όταν όλα περάσουν - πάντα σε περιμένω». Υπερβολικά τελεσίδικο. «Απ’ το σ’ αγαπώ λείπουν πολύ, η περισπωμένη κι εσύ». Από το ’81 έχει καταργηθεί το πολυτονικό. «Αναστατώθηκε η πόλη απ’ τις συσπάσεις του σώματός σου και ψάχνει επειγόντως για ένα κρεβάτι, έστω και σε προθάλαμο νοσοκομείου να σε στριμώξει. Ας είναι και μπροστά στους άλλους. Δεν ακούς τ’ασθενοφόρα»; Καραμπινάτη προσβολή της δημοσίας αιδούς.

Δεν έστειλε τίποτα από τα παραπάνω. Απελπίστηκε. «Ούτε ένα μήνυμα συμπαράστασης», της κάνει τελικά. «Γιατί, τι έγινε», ρωτάει εκείνη. «Δεν τα ‘μαθες; Μου λείπεις. Και σα να μην έφτανε αυτό, πήραμε και τη δόση».


                                                  (Κείμενο γραμμένο για την Parallaxi)

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Προσεχώς Ρινόκεροι

Αν αυτή η θεομηνία συνέβαινε κάπου αλλού, σ' άλλη χώρα, και το μαθαίναμε απ' τις εφημερίδες, αν το βλέπαμε αναπαυτικά καθισμένοι στα καναπεδάκια, στην τηλεόραση, θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε το πρόβλημα ωραία, ωραία και με την ησυχία μας! Να αναλύσουμε το θέμα από κάθε πλευρά και να βγάλουμε ανεπηρέαστα και αντικειμενικά συμπεράσματα. Θα προγραμματίζαμε ακαδημαϊκές συζητήσεις, θα καλούσαμε μελετητές, συγγραφείς, νομομαθείς, γυναίκες, επιστήμονες, μέχρι και καλλιτέχνες. Θα φωνάζαμε ακόμα και απλοϊκούς καθημερινούς ανθρώπους. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Θα ήτανε εποικοδομητικό, συναρπαστικό. Αλλά, όταν βρεθείς ο ίδιος παγιδευμένος, όταν βρεθείς, ξαφνικά, αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα μιας παρόμοιας κατάστασης, δεν γίνεται να παραμείνεις αδιάφορος, να λες ότι δεν σε αφορά, να μένεις ψύχραιμος. Όταν, ξαφνικά, όλη σου η ζωή γυρίζει το πάνω κάτω. Εγώ αιφνιδιάστηκα, μάλιστα, αυτό είναι, αιφνιδιάστηκα, αιφνιδιάστηκα! Και ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Ευγένιος Ιονέσκο.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Νευρώσεις

Ανήκετε σε κείνη την υπέροχη και αξιολύπητη οικογένεια που είναι το άλας της γης. Οτιδήποτε σπουδαίο γνωρίζουμε προέρχεται από τους νευρωτικούς. Αυτοί και κανείς άλλος θεμελίωσαν τις θρησκείες και συνέθεσαν τα αριστουργήματα. Ποτέ ο κόσμος δε θα μάθει τι τους οφείλει, αλλά κυρίως δε θα μάθει τι υπέφεραν για να του το δώσουν. Εμείς απολαμβάνουμε τις μαγευτικές μουσικές, τους όμορφους πίνακες, χιλιάδες ραφινάτα πράγματα, αλλά δεν γνωρίζουμε τι κόστισαν αυτά στους δημιουργούς τους σε αϋπνίες, σε δάκρυα, σε σπασμωδικά γέλια, σε κνιδώσεις, σε άσθματα, σε επιληψίες, σε ένα άχθος θανάτου,το οποίο είναι το χειρότερο απ’όλα. Μαρσέλ Προυστ.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Χ.Μ


Ρ.Β

Αγαπητέ Μιχάλη,
 
Σε είχα ήδη ανακαλύψει στο Διαδίκτυο προτού μου το πεις. Με υποχρώνεις με τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να μη σε απογοητεύσω κάποτε. Και να εξακολουθήσω να κάνω αυτό που κάνω με την ίδια αγάπη που δείχνεις κι εσύ στο ιστολόγιό σου. Να' σαι καλά. Ρ.Β.
 

Τι λύπη

Όποιος έχει βιώσει ένα μεγάλο χωρισμό, δε φοβάται το τέλος του κόσμου. Όποιος έχασε κάποιον δικό του, δε χαμπαριάζει από το θρίλερ με την έγκριση της δόσης. Βλέποντας επομένως τα νέα μέτρα να περνούν, πιο πολύ από τη φτώχεια, περισσότερο από τη μετωπική με την ιστορία, με προβληματίζει η πλαγιομετωπική: η παραίτηση ή η βιασύνη, το τίποτα ή το «Πουτάνα όλα» που συμμερίζονται ακόμα και άνθρωποι που αγαπώ. Συμβιβάζεται όμως η υπεράσπιση του λόγου με τη βία; Η αντίφαση βγάζει μάτι.

Για την ώρα είναι αδύνατο να βγούμε από τον πλανήτη όπως ονειρεύονται ορισμένοι. Παρατηρείται ωστόσο κατακόρυφη αύξηση της παραγωγικότητας σε αναστεναγμούς. Η χώρα διαπρέπει στους νεανικούς δείκτες δυστυχίας αλλά το έγκλημα συγκαλύπτεται. Η μιζέρια ξαγρυπνά πάνω από λάπτοπ. Δίχως κέφι, πεθαίνουμε. Με την επιθυμία να ξανακοιμηθούμε, ξυπνάμε. Χτυπημένοι από ρυτίδες μνημονίων, ζητάμε ζωή μερικής απασχόλησης. Πόσο καιρό να παίζεις μουσικές καρέκλες με την ανεργία; Πόσο απέχει η τρέλα απ’το δικό σου σπιτικό; Το μόνο που κινείται φαίνεται να ‘ναι οι ουρές των πιστών στην εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» και οι διαδηλωτές έξω από το Χυτήριο. Κι άντε να εξηγείς σε φίλους και γνωστούς απ’ την αρχή ότι ο φασισμός βλάπτει σοβαρά την ελευθερία.

Η αλήθεια είναι ότι εφόσον αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τον άλλο, θα είμαστε οι καλύτεροι σκλάβοι, ανεξαρτήτως δυνάστη, Κουβέλη ή ξένου. Ακόμα, δε, αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση όπως την περιφρονούσε εκείνος ο παλιός Ισπανός διπλωμάτης: Σα μια ένδοξη σκωληκοειδίτιδα. Τίποτα παραπάνω. Ευκολία, πώς αλλιώς; Η ματαιοδοξία μας δυσκολεύεται να βγάλει το σκασμό. Μοναδικό μας πάθος παραμένει η καλοπέραση που χαροπαλεύει, τα νευρωτικά χάχανα που διψούν για ευχάριστους παραλήπτες.  Η βλάβη στην ψυχή δεν αποκαθίσταται με τίποτα. We cant get no satisfaction. Κι είναι κυρίως οι ευαισθησίες που καμαρώνουν την γκρίνια τους. Μήτε εκδρομή, μήτε άδεια προβλέπουν για τα όνειρα. Όλοι μέσα, βαριά άρρωστοι, με πυρετό και έλλειψη φαρμάκων, απασχολημένοι με τη θλίψη που ανήκει στον καθένα, να αναπληρώνουμε το χαμένο πόνο.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είναι να εμπιστεύεσαι την ήττα σου σε κανέναν στις μέρες μας, δε νομίζετε; Περισσότερο μας τη σπάνε όλοι. Περισσότερο μας τη σπάμε εμείς. Οικειότητα καμία με τον κόσμο των νεκρών. Αθάνατοι καταναλωτές, πεθαμένοι πολίτες, ικανοί να ξεχνάμε αριστοτεχνικά ακόμα και τους μεγάλους μας έρωτες. Καλύτερα χωρίς αυτούς. Δε θυμόμαστε καν ποια ήταν η τελευταία φορά που αγαπήσαμε, πότε μοιράσαμε ένα δίκιο δωρεάν, έτσι, για την εμπειρία. Η εξαθλίωση χτύπησε πρώτα το μυαλό. Τι κι αν αντιστέκονται οι αδικαιολόγητα αισιόδοξοι; Οι στατιστικές τους υπολογίζουν στο 6%. Μα ή που είναι μεγαλοαστοί, ή που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό ή που είναι ανόητοι.
Ψέματα παντού. Πόση επινοητικότητα ξοδεύουμε καθημερινά για να μην παραδεχτούμε ότι το μέλλον είναι στα χέρια μας! Λυπάμαι λοιπόν που σου χαλάω την κατάθλιψη, αλλά «τη λύπη μου δε θα τη βρεις παρά σε ένδοξες μέρες». Νοσταλγία τέλος. Δεν υπάρχει χρόνος για πολυτέλειες.


Γάζα

«Το Ισραήλ δεν θέλει να αναζωπυρώσει τα πάθη, όμως τις τελευταίες πέντε ημέρες εξαπολύονται συνεχώς πύραυλοι εναντίον του και μητέρες και παιδιά δεν μπορούν να κοιμηθούν ήρεμα τη νύχτα» Σιμόν Πέρες.

«Ο Μεσσίας δεν έρχεται-δεν πρόκειται καν να τηλεφωνήσει»-Δημοφιλές ισραηλινό τραγούδι.

 

Κεφάλαια που επενδύουν

παίρνοντας κεφάλια

εντοπίζουν το παιδί.

Η ανταγωνιστικότητα στον αέρα λειτουργεί.

Όσο πιο μικρός ο στόχος

Τόσο πιο μεγάλη για τον άντρα η τιμή.

Κεκλεισμένων των θυρών η βάφτιση

Σύντομη, λιτή η τελετή

Μακριά από βλέμματα αδιάκριτα.


Λίγη ησυχία κάντε μόνο και το παιδί θα σκοτωθεί

Ίσως κοιμηθεί και παραπάνω,

να έχει κατιτίς να διηγηθεί.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι αυτό

Ένα νανούρισμα σφοδρό

Στα πλαίσια της ανθρωπιστικής βοήθειάς μας.

Νεκρό δεν υποφέρει, δεν πεινάει

Δε νοιάζεται ποιες λέξεις θα το θάψουν πιο βαθιά

 

Ή αν στο παιδικό δωμάτιο παίζουνε οι φονιάδες.

 

Αμερικανικές εκλογές

Ένα σκιουράκι στη Νότια Καρολίνα προβλέπει τον νικητή, η Πίτσα Hut δωρίζει γεύματα για μια ζωή αν κάποιος πολίτης ρωτήσει τους υποψήφιους προέδρους πώς την προτιμούν, ο ματιασμένος Ομπάμα  του πρώτου ντιμπέιτ παίρνει τη ρεβάνς στο δεύτερο από τον Ρόμνι ο οποίος δυσκολεύεται να κάτσει στο σταντ καθότι  Μορμόνος και δεν συνηθίζει να πίνει. Θα ήταν μια τυπική αμερικανική εκλογική εκστρατεία αυτή που οδηγεί στις εκλογές της 6ης Νοέμβρη, γεμάτη χυδαιότητα, εικόνες και ελάχιστη πολιτική, αν οι δύο υποψήφιοι δεν ξόδευαν έκαστος  το ποσό ρεκόρ του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Η χρηματοδότηση του επόμενου προέδρου ήταν πάντοτε εξαιρετική επένδυση. Κι οι Αμερικανοί δεν έκρυψαν ότι αγαπούν κάθε παιχνίδι. Στις Υπερεπιτροπές Πολιτικής Δράσης, τις λεγόμενες «Super PACs, απλοί πολίτες, ομάδες συμφερόντων, μεγάλες επιχειρήσεις και διάφοροι μεγιστάνες προσέφεραν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας από λίγα δολάρια ως επιταγές πολλών μηδενικών. Στόχος όλων αυτών των χρημάτων ο επηρεασμός των αναποφάσιστων, που αποδεδειγμένα περιμένουν μια γκάφα ή μία ατάκα για να καταλήξουν. Η καθημερινότητά τους υποψιάζονται ότι δε θα αλλάξει δραματικά, είτε εκλεγεί ο ένας είτε ο άλλος. Ο τυφώνας Σάντυ, που σαρώνει αυτή την ώρα την Ανατολική Ακτή, θα την επηρεάσει πιο δραστικά, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον.

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις λίγες μέρες πριν τις εκλογές δίνουν ένα μικρό προβάδισμα στον Μπαράκ Ομπάμα. Ο πρόεδρος πληρώνει ετεροχρονισμένα τις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του το 2008 κι ο αντίπαλος του, που οφείλει την αμύθητη περιουσία του στην κερδοσκοπία και τα νησιά Κέυμαν, υπάρχει περίπτωση να είναι ο επόμενος ηγέτης της υπερδύναμης. Λίγη σημασία έχει αν πάσχει από ρομνησία ή αν είναι σαχλαμάρας, όπως τον αποκάλεσε πρόσφατα ο Ομπάμα. Ακόμα μικρότερη αν σκοπεύει να καταργήσει τη μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας, να μειώσει κι άλλο τη φορολογία στους πλούσιους, να αντικαταστήσει πλήρως  το κοινωνικό κράτος με την φιλανθρωπία και να απορρυθμίσει την ήδη απορυθμισμένη Wall Street. Η υψηλή ανεργία και η αυστηρή λιτότητα που εφάρμοσε ο Ομπάμα, ενισχύουν τον πειρασμό του βιαιότερου νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει ο αντίπαλός του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα προτιμάει τον πρώην κυβερνήτη της Μασσαχουσέτης, του οποίου οι οκτώ μεγαλύτεροι χορηγοί είναι τραπεζικοί όμιλοι-κολοσσοί: Goldman Sachs, Bank of America, JP Morgan Chase, Morgan Stanley, Credit Suisse Group, Citigroup, Wells Fargo, Barclays. Οι θέσεις του για τις αμβλώσεις και την ομοφυλοφιλία έχουν σκληρύνει τα τελευταία χρόνια πιθανότατα για να ικανοποιήσουν το Tea Party. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς πιστεύει κι αν πιστεύει σε κάτι. Αν δεν κερδίσει πάντως την πολιτεία του Οχάιο, δύσκολα θα ορκιστεί 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α. Από την άλλη, οι Δημοκρατικοί ξέρουν ότι ο Ομπάμα θα εξακολουθεί να είναι ανίσχυρος σε περίπτωση επανεκλογής του εφόσον το Κογκρέσο παραμείνει, όπως όλα δείχνουν, σε ρεπουμπλικανικά χέρια.

«Τα αγαθά επιμερίζονται ισομερώς. Τα μεγάλα πλούτη εξαφανίζονται και ο αριθμός των μικρών περιουσιών πολλαπλασιάζεται. Δεν υπάρχουν πια ούτε η αχανής χλιδή ούτε η ανεπανόρθωτη εξαθλίωση». Η κατάσταση, δύο αιώνες μετά το μνημειώδες έργο του Τοκβίλ για τη Δημοκρατία στην Αμερική, έχει αλλάξει δραματικά. Η αμερικανική Αυτοκρατορία έχει εξελιχθεί σε μία τέλεια μη Δημοκρατία λειτουργώντας προς όφελος μία ολιγαρχίας που έχει οργανωθεί εναντίον των πολιτών. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα που υπηρετούν διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν ανάμεσα σε δυο διαφορετικές εκδοχές την ίδιας εναλλακτικής. Της μίας και μοναδικής. Το αόρατο χέρι της αγοράς μπορεί να δημιούργησε την παγκόσμια οικονομική κρίση, καιρός όμως να του ξαναδείξουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, λένε οι Ρεπουμπλικάνοι. Η αδικία θεωρείται συνώνυμη της τεμπελιάς, η αδιαφορία απόδειξη πίστης στο αμερικανικό όνειρο, οι κοινωνικές ανισότητες συνέπεια της ελευθερίας. Η διαφορετική κουλτούρα των Δημοκρατικών δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πείσει ξανά τους Αμερικανούς. Μπορεί ο Ομπάμα να ψεύδεται ως πολιτικός κι ο Ρόμνι ως κοινός απατεώνας, αλλά οι ελάχιστες αντιστάσεις που προέβαλε τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν αποτελούν εγγύηση για μια νέα τετραετία.

Τα χειρότερα εξάλλου δε φαίνεται να πέρασαν για τον πλανήτη.  Η  επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας σε συνδυασμό με την ένταση στη Μέση Ανατολή, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι διαφορές Ομπάμα-Ρόμνι είναι μικρές, αλλά ενδέχεται να αποβούν ουσιαστικές, αν όχι μοιραίες. Η Αμερική, με την φονταμενταλιστική δεξιά πιο παρανοϊκή από ποτέ, φαίνεται πως νοστάλγησε ήδη τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο. Σε ένα μικρόψυχο κόσμο, δεν είναι περιττοί μόνο οι ποιητές, αλλά ως φαίνεται και οι φτωχοί.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Κατεπείγον

«Ενώ στην αρχή επιχείρησαν να μας εξουδετερώσουν με τη σιωπή, ύστερα κατανοώντας πως αυτό ήταν αδύνατο, κατάφυγαν στην αντίθετη μέθοδο. Μας «μνημόνευαν» κάθε μέρα, με τον ένα ή άλλο τρόπο και κάθε φορά προσπαθούσαν να πείσουν τους εργάτες ότι η δράση μας είναι ανάξια λόγου. Ώσπου σιγά-σιγά αυτοί οι κύριοι κατάλαβαν ότι δεν μας εμείωναν καθόλου, το αντίθετο μάλιστα, μας έκαναν καλό, γιατί ο πολύς κόσμος άρχισε ν’ αναρωτιέται: Τι τα θέλουν λοιπόν τόσα λόγια για κάτι που λένε πως είναι γελοίο και πως δεν αξίζει τον κόπο; Η περιέργεια των ανθρώπων ξύπνησε. Τότε έκαναν κυριολεκτικά μεταβολή κι άρχισαν να μας παρουσιάζουν σαν τρομερούς εγκληματίες που βλάπτουμε αφάνταστα την ανθρωπότητα. Με άρθρα, το’ να συνέχεια του άλλου, προσπαθούσαν ν’ αποδείξουν τα εγκλήματά μας. Με ιστορίες γεμάτες σκάνδαλα που όλα, απ’ το Α ως το Ω είχαν επινοηθεί, προσπάθησαν να τελειώνουν μαζί μας. Όμως και τώρα, γρήγορα κατάλαβαν πως τίποτα δεν πετυχαίνουν ούτε και μ’ αυτό· το αντίθετο μάλιστα: συγκέντρωναν πάνω μας τη γενική προσοχή. Υιοθέτησα τότε την ακόλουθη τακτική: λίγο ενδιαφέρει αν μας ειρωνεύονται ή αν μας αδικούν· αν μας παρουσιάζουν σαν παλιάτσους ή σαν εγκληματίες· το βασικό, το σπουδαιότερο είναι ότι ασχολούνται μαζί μας, ότι λίγο-λίγο μας εμφανίζουν στα μάτια των εργατών σαν τη μοναδική δύναμη που μπορεί να σταθεί αντιμέτωπη και να τους πολεμήσει. Αυτό που ήμασταν στην πραγματικότητα, αυτό που πιστεύαμε στ’ αλήθεια, θα το δείχναμε σίγουρα μια ωραία μέρα σ’ αυτό το εβραίικο σκυλολόι των δημοσιογράφων». (Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», μτφρ. Δημ. Κωστελένος, εκδόσεις Ζάρβανος, Αθήνα 1961, τ. Β’, σ. 121)