Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ο σεκιουριτάς της Δημοκρατίας!

Μια έκθεση του μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ για την αντίσταση του τύπου στη δικτατορία φιλοξενείται αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη. Δε γίνεται προς το παρόν πανικός, αφού το παριζάκι Υφαντής δεν έχει προλάβει να την επισκεπτεί ακόμα. Τις περισσότερες ώρες βρίσκεται εκεί μόνο ο σεκιουριτάς, με κλειστές τις πόρτες, αν και υποτίθεται ότι η έκθεση είναι ανοιχτή. Τη δεύτερη μέρα που πήγα ένιωσα ότι μου έκανε παρατήρηση που τον ενόχλησα μεσημεριάτικα. Φεύγοντας μου βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα. Είμαι σίγουρος ότι δεν του έχουν πει ακριβώς τι φυλάει...

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης γράφει στο άρθρο του για τη μονοτονία της φρίκης το 1972: Ένας Άγγλος αρχισυντάκτης δυσανασχέτησε όταν του είπαν να δει ξανά το θέμα Παναγούλη. «Τέσσερα χρόνια ακούμε ότι ο Παναγούλης βασανίζεται. Δεν είναι πια είδηση» αποφάνθηκε ο Βρετανός. Βρέθηκε κάποιος και του απάντησε καταλλήλως: «Ναι, είναι πραγματικά μονότονο να το ακούει κανείς. Αλλά δεν είναι καθόλου μονότονο για εκείνον. Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα βασανίζεται συνέχεια επί τέσσερα χρόνια, τότε αυτό αποτελεί είδηση».

Η Έξοδος γράφει το Γενάρη του 1974: « Συντάσσοντας μια βιογραφία ενός αγωνιστή δε θα γράψουμε όπως διαβάσαμε κάπου «διατέλεσε επί πολλά έτη πολιτικός κρατούμενος» χωρίς να κοκκινίσουμε. Όχι γιατί μας ενοχλεί το εκφραστικό αυτό λάθος που παρουσιάζει την εξορία σαν μόνιμο σχεδόν επάγγελμα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι το αίμα των Ελλήνων δεν είναι νερό για να ποτίζουμε το δέντρο της λήθης αλλά λίπασμα για νέους αγώνες, πιο σκληρούς και ανένδοτους από τους προηγούμενους».

Μια σατιρική εφημερίδα ρωτάει: « Οπότε αυτόματα γεννιέται το ερώτημα, για κάθε Έλληνα που σκέφτεται φιλότιμα, ως πότε αδιάφορος θα παραμείνει και θα θεωρεί τη χούντα μαλακή και μειλίχια, και τη λευτεριά απ’ αλλού σαν το μάνα να προσμένει, απλώς και μόνο για μια κάποια ησυχία, μ’ αίμα και δάκρυα ποτισμένη;».

Περπατώντας στην έκθεση, διαβάζοντας τις εφημερίδες υπομονετικά, φοβήθηκα ότι δε γίναμε ξαφνικά δημοκράτες το 1974. Φοβάμαι ότι δεν ήμασταν δημοκράτες ακόμα και όταν καμαρώναμε τη Χούντα. Φοβάμαι με λίγα λόγια ότι ξεχάσαμε το μάθημα που δώσαμε, με το που το γράψαμε. Ότι δώσαμε απλά ένα μάθημα αντίστασης και το ξεχάσαμε με το που βγήκαμε από την τάξη. Ότι αντιστεκόμενοι, απλά παπαγαλίσαμε δημοκρατικές αρχές. Η Δημοκρατία έγινε μια κατάκτηση αδιαφορίας.

Περιμένοντας στην ουρά για να ζήσω σήμερα, νιώθω ότι όποιος νοιάζεται σκοντάφτει. Ότι είμαι προκλητικά νέος για να μιλήσω για τον κόσμο. Ορισμένοι δέχονται μόνο ότι έχω να μάθω, δηλαδή να γεράσω, χάνοντας την αξιοπιστία μου όπως είχα γράψει και παλαιότερα. Οι εφημερίδες της δικτατορίας σίγουρα ήξεραν τι θα πει δημοκρατία. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για τις εφημερίδες της δημοκρατίας. Οι σεκιουριτάδες της εξάλλου μπορούν όποτε θέλουν, να το κλείνουν το μαγαζί.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Showtime 2


  • Ο Αποστόλης Τότσικας πρόσφατα δήλωσε σε συνέντευξη του ότι αν είσαι σταρ, δε χρειάζεται να το δείχνεις. Στη φωτογραφία διακρίνεται ο Αποστόλης που προσπαθεί να το κρύψει. Άξιος!
  • Τι να κάνει τώρα άραγε η Ρεμπέκα Γουάνγκ; Κάθε μέρα έχω αυτήν την απορία.
  • Τα παιδιά των ριάλιτι έχουν ημερομηνία λήξης. Μα είναι σαν εκείνα τα ληγμένα του Ευαγγελάτου. Τα τρώμε ακόμα.
  • Γυναίκα της Showbiz, πες μου, ο γκόμενος σου είναι τόσο άσχημος όσο δείχνει η φωτογραφία και τόσο πλούσιος όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε από τη φωτογραφία;
  • Φροντιστήρια αγγλικών Βίκυ Καγιά: Ένα μεσημέρι στην παραλία διάβασα μια συνέντευξη που θα μπορούσε να πέσει στο Reading στις εξετάσεις του Proficiency. Η Βίκυ αποκάλυψε ότι δεν κάνει ηλιοθεραπεία στην παραλία αλλά μαυρίζει από τα activities. Πρώτη ερώτηση έπεσε το «πώς ντιλάρεται το jet lag». Ακολούθησαν ερωτήσεις για το outfit, το dress code, το motto kai alla….Όταν μιλάς με τη Βίκυ Καγιά, μπορείς να αφήσεις για λίγο στην άκρη τα ελληνικά σου.
  • Λατρεύω το περιοδικό Lucky και τις δηλώσεις άσημων ελληνίδων καταναλωτριών. Λέει μία: «Τα chunky πέδιλα που διάλεξα ταιριάζουν τέλεια με τα Statement κοσμήματα». Μια άλλη: «Απλώς ξετρελάθηκα με το πώς έδεσε το balloοn φόρεμα με το εύθραυστο girlie παντελόνι». Στη μητέρα σου το ‘πες; Κάτι μου λέει ότι είναι φίλες της Βίκυς.
  • Κλασικό θέμα περιοδικού: Η Μαρία Ξυνομούνη και η παρέα της σε μια έκθεση ενός avant-garde καλλιτέχνη. Σκέφτομαι πως ακόμα και στο θάνατο των συγκεκριμένων ανθρώπων θα γράψουν: «Με μεγάλη επιτυχία πέθανε»….
  • Ρεπορτάζ υπερβολικού γλειψίματος για μια φωτογράφιση της Παπαρίζου:« Η Έλενα ήταν τόσο συνεργάσιμη ώστε κάθε λίγο ρωτούσε τους ανθρώπους του συνεργείου αν θέλουν να φάνε κάτι ή αν χρειάζονταν κάτι άλλο». Κάποια στιγμή το συνεργείο νόμιζε ότι το ίδιο φωτογραφίζεται για το περιοδικό και ότι η Έλενα ήταν το κορίτσι για όλες τις δουλειές. Μήπως προσπαθούσε διακριτικά να τους πει ότι είχε πεινάσει;
  • Ρεπορτάζ που αυτοκαταστρέφεται: Ένα ρεπορτάζ του Άλτερ που κατακεραύνωνε τις εκπομπές Δρούζα για το χαμηλό πολιτιστικό τους επίπεδο ξεκίνησε ως εξής: «Το μήλον της έριδος έχει γίνει η Αννα Δρούζα…». Κοντά έπεσε αλλά όχι, δε μιλούσαν για τα μεταγραφικά των καναλιών. Την άλλη φορά θυμηθείτε να βάλετε στη θέση του μήλου την πέτρα του σκανδάλου που βρίσκεται στην ακροθαλασσιά απαρηγόρητη που την ξεχάσατε στη γραμμή της(στη γιορτή της).
  • Μιλούσαν δυο γυναίκες στης Αγάπης τη μαχαιριά και έλεγε η μία στην άλλη ότι χρειάζεται άντρα. Σωστή απάντηση: «Δεν χρειάζομαι άντρα, αλεξίσφαιρο χρειάζομαι». Δε δόθηκε ποτέ.
  • Ο Κόλιν Φάρελ και ο Τζέιμι Φοξ στο Miami Vice ήταν λέει η αδερφή μου πολύ άντρες και δούλευαν για τη δίωξη ναρκωτικών. Πιο πολύ άντρες από τους Κρητικούς στης Αγάπης Μαχαιριά που δούλευαν στη δίωξη οικογενειών;
  • Σταρ: «Με φοβούνται οι άντρες». Εγώ είμαι από αυτούς που σε βαριούνται.
  • Παρόμοια δήλωση: «Οι άντρες δύσκολα πλησιάζουν μια διάσημη γυναίκα». Μη μιζεριάζεις διασημότητά μου. Πλησιάζουν ακόμα πιο δύσκολα μια άσχημη γυναίκα.
  • Αοιδός: «Θέλω ο άντρας να προβληματίζει το μυαλό μου». Δεν θα συναντήσει και πολλές αντιστάσεις αγαπητή μου. Πλέον τέτοιες δηλώσεις βρίσκεις πάρα πολύ συχνά στα ρεπορτάζ του Σταρ και έχουν χάσει την αξία τους.
  • Βάσια Λόη: «Χαιρετίσματα από Χανιά» της λέει ένας συνεργάτης της διαβάζοντας ένα sms. «Από ποιο νομό» ρωτάει εκείνη, καθαρά διευκρινιστικά.
  • Κατηγορία γλωσσικά λάθη:
    Δημοσιογράφος στο Άλτερ: Οι γονείς της Μαρίας της άσχημης έχουν ηλεκτρολόγιο. Πούλησαν πρόσφατα το πληκτρολόγιο. Παίκτης Love Generation: Είμαι ονειροπώλης. Οπωροπώλης μήπως;
  • Θέμα για να εκτοξεύσεις την καριέρα σου: Τα εορταστικά κιλά. Αν μπορείς να μιλάς για αυτά μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά. Πώς δε θα πάρετε στις γιορτές, πώς θα τα χάσετε μετά τις γιορτές, και σε λίγο καιρό αποκλειστικό: Πώς θα βγεις μωρή στην πλαζ;
  • Τι θα απαντούσα στην ερώτηση πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 20 χρόνια; Τρομερό γκόμενο, ημίγυμνο, να βγαίνω από το τζακούζι , γυμνασμένο, με τη γκόμενα να με περιμένει στην πισίνα αναστατωμένη. Πώς με φαντάζομαι με ρωτήσατε και ήμουν απόλυτα ειλικρινής.
  • Ό,τι δε σε σκοτώνει, δε σε κάνει πιο δυνατό. Βαρεθήκαμε να ακούμε το κλισέ και το αλλάζουμε. Ό, τι δε σε σκοτώνει δεν είναι θανατηφόρο κρούσμα. Και έτσι βγαίνει νόημα.
  • Αβρότητες μεταξύ καλλιτεχνών: «Οι δυο καλλιτέχνες δεν σταμάτησαν λεπτό να αστειεύονται, να πειράζουν ο ένας τον άλλον». Μέχρι που ο ένας στράβωσε;
  • Δείτε σε λίγο: Ποια γνωστή παρουσιάστρια έπεσε θύμα ληστείας; Και κάαααθομαι και ‘γω, τρώω και κάτι. Ανησυχώ πάντως. Σε πόσο λίγο όμως; Περνάει η ώρα και πουθενά η ληστεία. Μπας και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη; Εγώ σέβομαι τον πολύτιμο τηλεοπτικό σας χρόνο. Εσείς γιατί δε σέβεστε τον δικό μου και με κάνετε να νιώθω πως δεν είναι πολύτιμος; Άσε που στο τέλος αναρωτιέσαι πότε έκανε επιτυχία η παρουσιάστρια και δεν το πήρες χαμπάρι.
  • Κλασικό γράμμα στο TV Zapping: Όλα ξεκινούσαν κάπως έτσι: Μετά από μια τρελή νύχτα κλάμπινγκ βρεθήκαμε να κάνουμε έρωτα. Όταν ήμουν μικρός δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό με τίποτα. Διακτινισμός;
  • Παίκτης στο ζευγάρι της χρονιάς: «Σου αφιερώνω τη ρώγα μου». Από το να αφιερώνεις τραγούδια, προτιμότερο είναι. Ακόμα θεωρώ πάντως ότι δεν άκουσα καλά.
  • Ρεπορτάζ με γλώσσα αθλητικού ρεπορτάζ: «Λίγες ώρες ήταν αρκετές για την ωραία Ελένη να ξεκουραστεί και να φρεσκαριστεί». Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Α ναι! Μια στιγμή ήταν αρκετή για τον Ροναλντίνιο να κοντρολάρει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα.
  • «Ο σύντροφος της δεν έφυγε στιγμή από δίπλα της» σε ρεπορτάζ όπου το ζευγάρι είναι στα μπουζούκια. Κλασική ατάκα για να πείσει τον αναγνώστη για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του ζευγαριού. Λίγο υπερβολικό το βρίσκω. Είναι σίγουρα στα μπουζούκια το ζεύγος; Δεν φοβηθήκατε και εσείς ότι μπήκε στο νοσοκομείο η σταρ; Μα για ποιο άλλο λόγο να μη φύγει λεπτό από κοντά της ο γκόμενος; Άσε που κρατιόταν τόση ώρα ο άνθρωπος και ήθελε να πάει τουαλέτα.
  • Δημοσιογραφική αποτυχία: «Η Μάρω βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής της. Δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά της». Κλασική υπεκφυγή για να μην τη ρωτήσουν για τα προσωπικά της ή γιατί εκείνη αρνήθηκε να μας αποκαλύψει με ποιον θα χωρίσει στη συνέχεια. Είχαμε μια σκασίλα…
  • Ερώτηση Μεταξόπουλου σε χορευτή Οριεντάλ: «Γιατί χορεύεις Οριεντάλ;». Πιθανή απάντηση: «Επειδή είμαι γκέι και εκφράζομαι». Ο κριτής επέμενε. Τι ήθελε τελικά να του πει; Είναι σα να πας δίπλα σε έναν γκέι και να τον ρωτήσεις: «Γιατί φοράς ρουζ;». Αν είναι ένας φίλος σου, δικαιολογείται να του ζητήσεις και το λόγο: Για παράδειγμα: Ρε Αντώνη, γιατί φοράς καλσόν; Τι είναι αυτά τα ξεφτιλίκια;
  • Ερώτηση στον Χατζηστεφάνου: «Σας ενοχλεί κάτι στη ελληνική τηλεόραση;». «Ναι, το γεγονός ότι υπάρχει» λέει εκείνος και με κάλυψε απόλυτα.

    Εγκαταλείπω το μάταιο τούτο τηλεοπτικό κόσμο. Έρχεται πάλι η ώρα των ευχών των επωνύμων, η ώρα των Χριστουγέννων. Πάντα αναρωτιόμουν: Τους ακούει ο Θεός τους επώνυμους; Σε λίγες μέρες στην Κοπεγχάγη γίνεται η σύνοδος κορυφής για το κλίμα που θα αποφασίσει για τη μείωση, ελπίζουμε, των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Εμείς θα περιμένουμε υπομονετικά να γίνει κάτι και για τη μείωση των εκπομπών ηλιθίων του χαζοκουτίου. Και θα φτάσουμε για αυτό το σκοπό μέχρι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Μακριά και αγαπημένοι!


«Η Στέλλα έχει ωραία μπούτια». Έτσι φώναξε σήμερα ένας νεαρός στη στάση. Δε γύρισα να κοιτάξω την παρέα αλλά άκουσα μια γυναικεία φωνή που του έλεγε να σταματήσει. Αυτό που πρόλαβα να προσέξω ήταν ότι βρισκόταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Δεν τηρούσαν τις αποστάσεις ασφαλείας της εγκυκλίου για την πανδημία.

Σε κάθε Εκπαιδευτική Μονάδα πρέπει να ορισθεί ομάδα με έναν υπεύθυνο «Συντονιστή γρίπης» γράφει η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας. Προβλέπει ακόμα την αποφυγή κοινής χρήσης μολυβιών, στυλό, μαρκαδόρων και άλλων προσωπικών αντικειμένων. Αν ξεχάσει το παιδί το μολύβι του σπίτι, πολύ απλά, δε θα γράψει. Τυχαίνει μάλιστα τα παιδιά να ξεχνούν τα μολύβια τους τις ημέρες των διαγωνισμάτων. Οι οδηγίες γίνονται πιο αυστηρές παρακάτω: «Σε βήχα ή φτέρνισμα, κάλυψη της μύτης και του στόματος με το μανίκι στο ύψος του αγκώνα ή με χαρτομάντιλο. Το χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο πρέπει να απορρίπτεται αμέσως μετά τη χρήση τόσο από τα παιδιά όσο και από το προσωπικό μέσα στους κάδους απορριμμάτων». Το Υπουργείο έχει προσλάβει ειδικούς χορογράφους για να μάθουν στα παιδιά να εκτελούν με ακρίβεια τις συγκεκριμένες κινήσεις. Τέλος, τους απαγορεύεται να πίνουν νερό απευθείας από τη βρύση με το στόμα. Κανένα πρόβλημα. Κάθε τάξη θα στέλνει τις κοπελιές με τις στάμνες να φέρνουν το νερό.

Χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν αυτήν τη νέα κατάσταση τα σχολεία, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του Υπουργείου. Οι διευθυντές αποβάλλουν άμεσα όποια παιδιά βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου το ένα από το άλλο. Στις αυλές, νέα παιχνίδια έχουν δημιουργηθεί. Οι «Ψείρες» ή «Χώρες» ονομάζονται πλέον «Κρούσματα» ή «Συμπτώματα». Στα 5 κρούσματα σου κάνουν το εμβόλιο. Στα «Μήλα» αυτός που πιάνει την μπάλα, τη σκουπίζει με ένα μαντηλάκι και μετά την ξαναπετάει. Το παιχνίδι μπορεί να καθυστερεί λίγο έτσι, αλλά γίνεται πιο ασφαλές και διδάσκει στα παιδιά την αρετή της υπομονής. Το κυνηγητό και η μπουκάλα απαγορεύτηκαν, ενώ επιτρέπεται στα αγόρια να παίζουν ποδόσφαιρο με τον όρο να μην αμύνονται και να είναι ντυμένοι σαν τον Ισμαέλ Μπλάνκο, τον πρώτο ποδοσφαιριστή που φόρεσε μάσκα. Μάλιστα η Άννα Διαμαντοπούλου σκέφτεται να καλέσει τον Αργεντίνο φορ και να του αναθέσει την καμπάνια υποστήριξης της νέας γρίπης. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ παλιά όλα τα παιδάκια ήθελαν να παίζουν επίθεση, τώρα όλα θέλουν να γίνουν τερματοφύλακες, επειδή ο τερματοφύλακας φοράει τα γάντια. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι είναι θέμα ημερών να βρεθεί ο διάδοχος του Αντώνη Νικοπολίδη. Οι μέχρι πρότινος σκληροί αγώνες στις αλάνες μοιάζουν περισσότερο με αγώνες επίδειξης. Στα σχολικά όλοι φοράνε μάσκες και ζώνες. Οι συνοδοί είναι γιατροί. Αν κάποιο παιδάκι ζαλιστεί, είναι αναγκασμένο να κατέβει από το λεωφορείο μέσα στις ερημιές, για τη δική του ασφάλεια. Οι δάσκαλοι ονομάζονται πλέον συντονιστές γρίπης. Το συντονιστικό συνεδριάζει κάθε μέρα και συζητάει περιστατικά φτερνίσματος, ενώ δίνουν και παίρνουν οι καταγγελίες από παιδιά για ύποπτες συμπεριφορές συμμαθητών τους. Τα παιδικά πάρτυ είναι όλα μασκέ για ευνόητους λόγους. Η αίθουσα διδασκαλίας χωράει πλέον μόνο 4 μαθητές, που κάθονται στις 4 γωνίες της αίθουσας και ο δάσκαλος επικοινωνεί μαζί τους μέσω μιας webcam. Προς το παρόν, δεν φαίνεται να δημιουργείται πρόβλημα στέγασης των υπόλοιπων μαθητών, αφού οι περισσότεροι είναι στα σπίτια τους γιατί αρρώστησαν ή γιατί νιώθουν ότι θα αρρωστήσουν. Όσοι πηγαίνουν ακόμα στο σχολείο, το κάνουν όχι για να μάθουν γράμματα, αλλά για να το καθαρίσουν. Καταργείται τέλος η έκφραση ο διπλανός μου και αντικαθίσταται με την πιο ασφαλή έκφραση, ο μακρινός μου.

Ο Άι Βασίλης έχει προσβληθεί από τον ιό Η1Ν1. Δώρα στα παιδιά φέτος θα μοιράσουν οι επιδημιολόγοι. Μετά τον υπολογιστή των 100 ευρώ, θα δοθεί σε όλους τους μαθητές στα πρότυπα των σχολείων της Αμερικής, ένα όπλο, για τη δική τους ασφάλεια. Είναι απαραίτητο να καταστεί σαφές ότι τα παιδιά μπορούν να απομονώνονται στο Διαδίκτυο για τη δική τους ασφάλεια, μέχρι να το χωνέψουν, μέχρι να το βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι θα πεθάνουν εάν δεν κάνουν αυτά που λέει η εγκύκλιος, για τη δική τους φυσικά ασφάλεια.

Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να αποδεχτούμε ότι θα πεθάνουμε. Η εκστρατεία της γρίπης μας ζητάει να αφήσουμε τα εφήμερα πείσματα, για τη δική μας ασφάλεια. Γύρισα και είδα πάλι την παρέα. Όχι απλά δεν κρατούσε τις αποστάσεις της εγκυκλίου, αλλά η Στέλλα με μια σοφή ανευθυνότητα είχε πάρει έναν μαντραχαλά αγκαλιά. Δεν είχε τελικά ωραία μπούτια.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Πιότρ Βερχοβένσκι.

Να ισοπεδώσουμε τα βουνά, ωραία σκέψη, καθόλου γελοία. Δε χρειάζεται η παιδεία, φτάνει πια η επιστήμη! Και δίχως την επιστήμη το υλικό αρκεί για χίλια χρόνια, θα πρέπει όμως να οργανωθούν με βάση την υπακοή...Η δίψα της παιδείας είναι δίψα αριστοκρατική. Λίγο η οικογένεια, λίγο ο έρωτας και να η δίψα της ιδιοκτησίας. Θα νεκρώσουμε την επιθυμία. Θα επιτρέψουμε τη μέθη, τις φήμες, τις καταδόσεις. Θα επιτρέψουμε μια πρωτόγνωρη διαφθορά. Κάθε μεγαλοφυία θα την εξαλείψουμε από τα παιδικά της χρόνια. Όλα θα έχουν κοινό παρανομαστή, την πλήρη ισότητα. Αναγκαίο είναι μόνο το αναγκαίο, αυτό θα είναι το σύνθημα για όλη τη γήινη σφαίρα. Χρειάζεται όμως κάποιο ρίγος. Γι' αυτό θα φροντίζουμε εμείς οι άρχοντες. Οι σκλάβοι θα πρέπει να έχουν άρχοντες. Πλήρης υπακοή. Απόλυτη αποπροσωποποίηση. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Θερίζει και η αντικειμενικότητα.


Φανταστείτε ένα δικαστή να λέει στους φίλους του ότι προσπαθεί να παραμείνει αντικειμενικός. Θα τον κοιτούσαν περίεργα. Θα έλεγαν, πάει, τα ‘χασε ο λειτουργός.

Ο δημοσιογράφος αν το πει, νιώθει περήφανος. Άγνωστο γιατί αλλά τον ερεθίζει αυτή η λέξη. Του αρέσει τόσο πολύ που πασχίζει να είναι αντικειμενικός και στο σεξ. Είναι νηφάλιος, ψυχρός, συγκεντρωμένος. Δεν βγάζει καθόλου συναίσθημα. Είναι αντικειμενικός και με τους φίλους του. Δεν ξεχωρίζει κανέναν, τους θεωρεί όλους ίδιους, βγαίνει μαζί τους με αλφαβητική σειρά. Είναι απόλυτα προγραμματισμένος. Είναι ένα κομπιούτερ.

Τι μαλακίες είναι όλα αυτά σκέφτομαι. Οφείλουμε να είμαστε υποκειμενικοί. Μόνο δίκαιοι χρειάζεται να είμαστε. Γίνεται να σε ρίξω στο κρεβάτι με τον όρο να μη σου πω βρομόλογα, να μην ξεφύγω, να μην παρεκτραπώ πάνω στο πάθος; Μη με περιορίζεις λοιπόν. Θα σου μιλήσω πρόστυχα, θα σε πονέσω και θα σ’ αρέσει κακαμαθημένη και απαιτητικιά αναγνώστρια.

Έχω να ανταγωνιστώ άλλωστε την τηλεόραση σου, που ξέρει να σε ρίχνει στο κρεβάτι κάθε φορά και είναι άσσος στο ψηστήρι. Αφέσου, χαλάρωσε, δεν μας βλέπει κανείς, σου λέει. Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας. Θα σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς. Μόνο άσε με να υπάρχω στο σαλόνι σου, να είμαι η δούλα σου, να αλλάζω κανάλι όποτε μου πεις. Σ’ αγαπώ όπως σε βλέπω και με βλέπεις, σου ψιθυρίζει. Πώς να την ανταγωνιστώ μου λες; Είναι ακαταμάχητη. Είναι η Σαμάνθα του Sex and the City. Είναι η γκόμενά σου. Και είναι και ξανθιά!!!!

Η εφημερίδα, από την άλλη, είναι η καλή κοπέλα που κανείς δε θέλει. Είναι η γεροντοκόρη που δεν ξέρει τι να κάνει για να σου αρέσει. Προσπαθεί να δείξει πιο σέξι, πιο επιθυμητή, να βγάλει προς τα έξω τη θηλυκή της πλευρά. Το dvd της είναι το ξώβυζο της. Είναι γενικά ανοιχτή σε προτάσεις και σε νέες στάσεις. Μαζεύονται και με τις φιλενάδες της από το σχολείο συχνά και κάνουν πιτζάμα πάρτυ για να δουν τι θα κάνουν. Έχει ταλαιπωρηθεί η κακομοίρα πολύ από τους άντρες. Την έπαιρναν, τη διαβάζανε και την παρατούσαν όπου έβρισκαν. Κάθε φορά που την τελείωναν, έπλεναν τα χέρια τους. Ενώ η Tv… Τι μωρό!

Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει στην τελευταία Lifo: «Οι εκδότες συρρικνώνουν το έτσι κι αλλιώς χαμηλό κόστος των δημοσιογραφικών τμημάτων, επενδύοντας όλο και περισσότερο στα μπιχλιμπίδια, τα οποία υποτίθεται ότι συνοδεύουν τις εφημερίδες. Ξεχνούν ότι το βασικό προϊόν τους είναι η σκέψη, το μεράκι και οι γνώσεις των ανθρώπων που ερευνούν και γράφουν. Οι αναγνώστες θα αγόραζαν ένα έντυπο, αν μπορούσε να τους προσφέρει μια υπηρεσία. Αν μια εφημερίδα γινόταν πλοηγός στη θάλασσα των πληροφοριών που τους περιβάλλει, αν μπορούσε να βάλει τάξη στο χάος».

Τα Μ.Μ.Ε δεν έχουν οδηγίες χρήσης ούτε αντενδείξεις. Μας ζητούν να γίνουμε ρακοσυλλέκτες της πληροφόρησης. Μα πρέπει επιτέλους να αφήσουν τη μανιώδη συλλογή πληροφοριών λες και ψάχνουν σπάνια χαρτάκια της Panini. Μοιάζουν με την αστυνομία που ερευνά μια υπόθεση. Μαζεύουν πληροφορίες και δεν τις αξιοποιούν. Με όλα τα πράγματα «δεν ασχολούνται παρά μόνο σχεδόν» για να θυμηθούμε την καταπληκτική αυτή φράση του Καμύ. Και αποτυγχάνουν, ενώ όλοι γνωρίζουν το δράστη. «Οι άνθρωποι ωφελούνται περισσότερο όταν επιτρέπουν στους συνανθρώπους τους να ζουν όπως νομίζουν καλύτερα» λέει μια διάσημη ρήση του Τζον Στιούαρτ Μιλ. Την ελευθερία αυτή στο γράψιμο θα μπορούσαν να ζητήσουν οι συντάκτες από τις εφημερίδες τους.

Ο κόσμος συνηθίζει να γουστάρει πληροφόρηση Troktikou επιπέδου. Ο τάδε τον παίρνει, ο άλλος τα πιάνει. Δώσ’ του κουτσομπολιό και Γκέλερ και πάρ’ του την ψυχή. Καλλιεργείς έτσι την περιέργειά του, επιζητάς τον εντυπωσιασμό, δεν του διδάσκεις τίποτα. Μάθαμε στον κόσμο να διαβάζει τον τίτλο του ρεπορτάζ και να γυρνάει σελίδα. Και αφήσαμε την τηλεόραση να αλωνίζει και να ξεμυαλίζει. Ανοίγοντας το δέκτη της, η TV μας ζητάει να παραδώσουμε το πνεύμα μας. Τα φυτά θέλουνε φως. Σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το συλλογισμό της Βάσιας Λόη.

Είναι πράγματι αβάσταχτο όπως έγραψε η Ρούλα Γεωργακοπούλου να είσαι πολίτης επί 24ώρου βάσεως. Τα οράματα για μια καλύτερη κοινωνία δεν επιδιώκουν την κυριαρχία. Η προσπάθεια γίνεται για να ρίξουμε στα μυαλά των ανθρώπων μερικές ωραίες ιδέες. Προτιμούμε πολίτες απρόθυμους παρά πειθήνιους, ελεύθερους παρά φοβισμένους, προβληματισμένους παρά προσηλυτισμένους. Είναι και το τι θέλουν εκείνοι βέβαια. Το μοιραίο ιδεολόγημα: Αυτό που θέλει ο κόσμος.

Ο γιατρός μου συνέστησε να κόψω την τηλεόραση. Θα κάνω ό, τι μπορώ για να σώσω το γάμο μου. Ίσως πρέπει να δεχτώ ότι είναι έτσι φτιαγμένα τα ΜΜΕ που δεν θα πληροφορήσουν ποτέ και κανέναν. Λογοκρισία έγινε η υπερπληροφόρηση, η παραπληροφόρηση και τα κριτήρια της είδησης. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μασάνε τα λόγια τους επειδή πεινάνε ή επειδή κολυμπάνε σε πισίνες και λεφτά. Και συ καημένε Pasaena, δέξου το και άσε ήσυχο το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος που θέλεις να αλλάξεις, δε σε διαβάζει.

Θέμα γούστου!

«Όποιος θέλει να αγωνιστεί για τη μείωση των κερδών των πολυεθνικών θα πρέπει να αναθέσει τη φροντίδα της υγείας του στον καλό Θεούλη» γράφει ο καταπληκτικός κατά τα άλλα Μιχάλης Μητσός στις Διαστάσεις. Η φράση θα έβγαζε νόημα και ως εξής: Όποιος θέλει να αγωνιστεί για τη φροντίδα της υγείας του θα πρέπει να αναθέσει τη μείωση των κερδών των πολυεθνικών στον καλό Θεούλη. Διαλέξτε αυτό που σας ταιριάζει.

Eat your words!


Είναι η ώρα του δεύτερου ματς στο Euro 2004. Η Ελλάδα χάνει στο ημίχρονο με 1-0 από ένα γκολ του Μοριέντες και δεν φαίνεται ικανή να επαναλάβει τον άθλο της πρεμιέρας με την Πορτογαλία. Δεν μας φτάνει που παίζουμε χάλια, ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι ακατανόητο. Βγάζει Γιαννακόπουλο και Καραγκούνη και βάζει Τσιάρτα και Ντέμη. Είναι στα καλά του ο γέρος; Είπαμε να χάσουμε, όχι και να διασυρθούμε. Μήπως είναι μασόνος και θέλει το κακό των Ελλήνων;

Κι όμως. Το θαύμα γίνεται. Ο Τσιάρτας περνάει μια μπαλιά 40 μέτρων στον Χαριστέα που ισοφαρίζει και κρατάμε το x μέχρι το τέλος, με το Σάκη Ρουβά και την κάμερα του Star στις εξέδρες να παραληρούν. Τι έγινε; Ο Όττο πήρε το αποτέλεσμα βάζοντας στο παιχνίδι Βρύζα, Ντέμη και Χαριστέα, τρεις δηλαδή επιθετικούς και τον Τσιάρτα που φημίζεται για τη συνέπεια του στη λεγόμενη άμυνα με τα μάτια από πίσω τους στα χαφ. Εκείνη τη μέρα έσκισα τα πτυχία μου.

Η λογική δεν είναι όργανο κατανόησης του ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω φυσικά ούτε στα ρεύματα του ανορθολογισμού όπως η αστρολογία ή ο αποκρυφισμός. Τα «λάθη» του Όττο είναι προφανή. Θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ένα μικρό παιδί. Συχνά δεν έχουν λογική οι κινήσεις του. Μήπως κάνει καλά όμως που πράττει ανορθόδοξα;

Ο Κώστας Λογαράς έγραφε μεσοβδόμαδα στην επιφυλλίδα του στα Νέα: «Οι αναλύσεις και οι λογοδιαρροιακές συζητήσεις στα κανάλια για την ψυχανάλυση της δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης μπαλιάς που σε συνδυασμό με την υποτείνουσα της παράπλευρης καθέτου των δοκαριών προκαλεί τη μία ή την άλλη φάση του αγώνα έχουν καταντήσει γραφική υπερβολή. Αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν τη θεωρία του Αινστάιν». Πώς να παραδεχτούν αλήθεια οι αθλητικογράφοι ότι ασχολούνται με κάτι τόσο ρευστό, εύθραυστο, ανάλαφρο και απρόβλεπτο όπως το ποδόσφαιρο; Η αδυναμία τους να αποδεχτούν κάτι απλό που θα τους στερούσε κύρος και μπόϊ, είναι το αστείο του πράγματος. Το χειρότερο βρίσκεται στην στοχευμένη καλλιέργεια μιας αρρωστημένης σχέσης με τον βασιλιά των σπορ.

«Η σχολή της μουρμούρας, της απαξίωσης, του μηδενισμού, του «Έλα μωρέ τώρα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τάδε» δεν δημιουργήθηκε από το Γιώργο Γεωργίου. Ο Γεωργίου έγινε αυτός που έγινε ακριβώς επειδή εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο μια προϋπάρχουσα ανάγκη» γράφει το Oldboy. Πρόκειται για την ανάγκη να κολακεύσεις τον οπαδό αφήνοντας του το περιθώριο να πιστεύει ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι ρεμάλια, αλλιώς παλτά, που παίρνουν αδίκως τα λεφτά του. Και επομένως δικαιολογεί την απογοήτευση του για το θέαμα ή ακόμα χειρότερα, τα αποτελέσματα που δεν έρχονται, που δεν του προσφέρονται.

«Με πίεζαν να διώξω τον Ρεχάγκελ πριν τα μπαράζ» αποκάλυψε ο Πιλάβιος. Μας υποτιμήσατε είπε ο Καραγκούνης. Όπως κάθε μακροχρόνια σχέση, η σχέση μας με τον χερ Όττο, μας κούρασε. Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποφύγουν τις απαραίτητες υπερβολές. Ο ένας παρασύρει τον άλλον. Το θαύμα ωστόσο έγινε. Αρχίσαμε πάλι τα "Ευχαριστούμε Όττο". Δεν είναι τυχαίος προπονητής είπε κάποιος. Η Εθνική πέρασε στο Μουντιάλ και είναι κάτι που πρέπει να το δεχτούμε. Πανηγύρια δεν είχαμε. Το ‘βαλε ο Σαλπιγγίδης βλέπετε το γκολ, όχι ο Ντουντού, αλλά δεν πειράζει. Στην Εθνική παίζουν Έλληνες. Την ίδια ώρα κάποιοι κάτι συζητάνε στο Aris Fm, έναν καινούριο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Φοβάμαι να ακούσω τι λένε.

Ο Αντώνης Πανούτσος κρίνει πως η κριτική λειτουργεί τελικά θετικά. Σαν μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δημοσιογράφων και των παικτών, οι μεν γράφουν και οι δε απαντούν στο γήπεδο. Η ισορροπία αυτή μας οδηγεί στην Νότια Αφρική. Μπορεί να είναι και έτσι...

Αν αρκετοί δημοσιογράφοι των πολιτικών εφημερίδων είναι μονόφθαλμοι, η πλειονότητα των αθλητικογράφων είναι απολύτως τυφλή, καθώς το αίτημα της για την πτώση της χούντας του Ρεχάγκελ, δεν φτάνει στο φίλαθλο κόσμο. Οι κύριοι αυτοί, δίχως καμία συγκρότηση, αποδεικνύουν μια ακόμα φορά, ότι δεν είμαστε σε θέση να τιμάμε κανέναν στην Ελλάδα. Προτιμάμε να τον αποθεώνουμε από τα πρωτοσέλιδα και να τον εξαφανίζουμε από αυτά, σύμφωνα με τα κέφια μας, βασιζόμενοι δήθεν στην υπομονή μας που εξαντλείται. Κοινώς, αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, θα έφευγα. Αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, δεν θα ήμασταν στο Μουντιάλ.

Το Οldboy το έγραψε καλύτερα: «Στη Νότια Αφρική αν πάρεις το αποτέλεσμα θα τα λατρέψεις ξανά με όλη σου την καρδιά αυτά τα παιδιά κι αυτόν τον προπονητή. Αν δεν το πάρεις θα σιχαθεί ξανά η ψυχή σου αυτό το συνονθύλευμα των άμπαλων που καθοδηγείται από αυτό το ραμολιμέντο».

Ο Ρεχάγκελ δεν είναι ο Muhammad Ali για να αρχίσει να φωνάζει και να παραληρεί. Αυτό που δεν αντέχουν στον Όττο είναι πως είναι επιτυχημένος. Το δικό τους οπαδικό ποδόσφαιρο είναι κλινικά νεκρό εδώ και πολύ καιρό αλλά το κρατάνε στη ζωή με μηχανική χουλιγκανική υποστήριξη. Μόλις έμαθα μάλιστα ότι ο Πας Γιάννενα ισοφάρισε τον Ολυμπιακό στο 90ο λεπτό. Καταδικάζω αυτήν την απαράδεκτη ενέργεια και εκφράζω την οδύνη και τα θερμότερα συλληπητήριά μου στα ερυθρόλευκα θύματα και τις οικογένειές τους.

Ιατρικό ανακοινωθέν!

Θερίζει η νέα γρίπη!!!!!!!


http://www.youtube.com/watch?v=cH9G_KW_OAk Στην Εντατική βρίσκεται η χώρα είπε ο πρωθυπουργός!

http://www.youtube.com/watch?v=tH9U9CCHLYg Στο διπλανό δωμάτιο, ένα άλλο, πιο ανθρώπινο δράμα εκτυλίσσεται.

Καλό θα ήταν ο πρωθυπουργός να προσέχει τα λόγια του γιατί μας προκαλεί ζερβακικούς και όχι μόνο συνειρμούς.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Barack Samaras!


Είναι πρώτος ο Σαμαράς στα γκάλοπ; Βλέπω καλά ή είναι παρενέργεια του εμβολίου της νέας γρίπης; Αν γίνει ο Σαμαράς πρόεδρος της Ν.Δ δεν πρέπει να γίνει και ο Τσοβόλας αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ; Μια άλλη εποχή, παλιά, ξημερώνει!

Update: Και ο Μάριος Σαλμάς στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά. Μένει να δούμε τι στάση θα κρατήσει τώρα ο Σταύρος Ζαλμάς!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Στα πηγάδια της ζωής.


Ο Θαλής κάποτε περπατώντας με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, έπεσε σε ένα πηγάδι που βρισκόταν μπροστά στα πόδια του. Και έγινε αντικείμενο χλεύης από μια χωριατοπούλα, δικαίως. Ο σοφός Μιλήσιος ωστόσο γνώριζε πως για να ονειρεύεσαι, πρέπει να ρίχνεις και καμιά ματιά στον ουρανό. Δεν θα γνωρίσεις ποτέ τίποτα, αν δεν σκέφτεσαι κάτι, αν δεν πέφτεις πού και πού σε πηγάδια.

Αν ολόκληρος Θαλής έγινε σε μια άτυχη στιγμή του δακτυλοδεικτούμενος, φανταστείτε τι τραβάει ο καθένας μας όταν μας πιάνουν στα στόματά τους οι άλλοι. Κανείς δεν ξεφεύγει από το σκληρό κοινωνικό σχόλιο. Και συνήθως οι άνθρωποι όταν κρίνουν το πώς έφτιαξε ο Θεός έναν άλλον άνθρωπο έχουν την τάση να είναι πιο αυστηροί και από τον ίδιο. Πολλά ανθρώπινα πλάσματα είναι αναγκασμένα από την ώρα που γεννιούνται να δέχονται σιωπηλά την αποξένωση που τους επιφυλάσσουμε. Δεν προσέχουμε την απομόνωσή τους λόγω χρόνου, είμαστε ρατσιστές λόγω συνθηκών, δεν προλαβαίνουμε να είμαστε άνθρωποι. «Ο άνθρωπος που κρίνει κάποιον άλλο είναι ένα θέαμα που θα με έκανε να σκάσω στα γέλια αν δεν μου προκαλούσε οίκτο», έλεγε ο Φλομπέρ. Αχάριστος κι εκείνος που παλεύει για την αναγνώριση της αξίας του και γκρινιάζει, ενόσω κάποιοι μάχονται στη μοναξιά για την αναγνώριση της ύπαρξής τους.

Οι μοναχικοί άνθρωποι φοβούνταν πάντα τον εαυτό τους περισσότερο από το συνηθισμένο, απορρίπτοντας στους ανθρώπους τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ο Γερμανός τερματοφύλακας, ο Ρόμπερτ Ένκε, αυτοκτόνησε επειδή δεν ξεπέρασε το χαμό της δίχρονης κόρης του. Ένας άλλος νεαρός άνδρας τον μιμήθηκε πέφτοντας από την Ακρόπολη, μια μέρα αφότου η Beyonce την βρήκε κλειστή. Γλίστρησαν και αυτοί όπως ο Θαλής, στα πηγάδια που μας ρίχνει η ζωή, παραστράτησαν από την κατάσταση ήρεμης απελπισίας που ο Θορώ πίστευε ότι οι περισσότεροι συμπολίτες του βίωναν.

Δεν θα άξιζε ένα λάθος που δεν μπορούμε να μετανιώσουμε. Η ζωή, αυτή η μάχη ανάμεσα στο ωραίο, το τυχαίο και το μάταιο, δεν μας προστάζει να αλλάξουμε τον κόσμο, θα ήθελε όμως κατά βάθος να παλέψουμε, να βρούμε λίγο χρόνο και γι' αυτόν, όπως θα παλεύαμε για έναν έρωτα, το πιο ζεστό κρησφύγετο του εαυτού μας. Αναρωτιέμαι αν είμαστε σε θέση πια να την αναγνωρίζουμε, έτσι όπως αλλάζει πρόσωπα. Σίγουρα το να ζει κανείς δεν είναι και το πιο ασφαλές πράγμα που μπορεί να κάνει, με τόσες γρίπες και τόσους εγκληματίες. Αν ονειρεύεσαι με βάση το φόβο σου όμως, θα ζήσεις τον εφιάλτη. Αν δεν εμβολιαστούμε, αυξάνονται οι πιθανότητες να εμφανίσουμε συμπτώματα ζωής.

Ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Και όχι μόνο. Είναι και έξυπνος. Γι’ αυτό θυμώνω περισσότερο μαζί του. Γιατί περιφέρει μια αλαζονεία που θεωρεί δικαιολογημένη, χωρίς να κάνει τίποτα. Η ιδεολογία του για παράδειγμα είναι αυτό που παραδέχεται ότι πιστεύει. Στην πραγματικότητα έχει πολλές δεύτερες σκέψεις. Του λείπει επομένως η ειλικρίνεια. Με τον ίδιο τρόπο, όσοι είναι υπέρ του πολέμου, είναι αυτοί που δεν έχουν πολεμήσει. Συνεπώς δεν εκφράζουν μιαν άποψη ,αλλά μάλλον μια επιθυμία που ειδικά σε κάποιους δημοσιογράφους πρέπει άμεσα να ικανοποιήσουμε. Αν αφήναμε για τον πόλεμο να μιλήσουν οι νεκροί, αν τα μυαλά δούλευαν μαζί με τις καρδιές, θα παραδίδαμε τα όπλα.

Το Τείχος χτίστηκε για να προστατευτεί το Ανατολικό Βερολίνο. Έχει δίκιο η κυρία Παπαρήγα. Είναι πολύ δύσκολο να προστατευτείς από την ελευθερία, όταν κινδυνεύεις από αυτήν. Ο κόσμος, χάνοντας πολύ αίμα, άλλαξε και κάποια τείχη έπεσαν. Ο Νόρμαν Μέιλερ είχε γράψει κάποτε ότι: «από το Γουότεργκέιτ και μετά, τα Μ.Μ.Ε, πιστεύουν ότι τους επιτρέπονται τα πάντα». Ό,τι ήταν το σκάνδαλο της κυβέρνησης Νίξον για τα Μ.Μ.Ε, ήταν η Πτώση του Τείχους για τον καπιταλισμό. Ανεξέλεγκτος και παντοδύναμος έκτοτε, παραδίδει από νωρίς δωρεάν μαθήματα σε αφελείς νέους. Νοσταλγούμε ώρες ώρες και εμείς σαν την Αλέκα τον Μαρξ που έλεγε ότι «ριζοσπάστης είναι αυτός που φτάνει στις ρίζες, δηλαδή στον άνθρωπο», κάτι που τόσο συχνά ξεχνάει η ελεύθερη και ωραία αγορά.

Συνεργάτες του blog μου είναι οι μεγάλοι στοχαστές, οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι. Αυτοί που έγιναν μεγάλοι επειδή είπαν πράγματα απλά. Τα μεγάλα μυαλά είχαν κοινό νου, γεγονός που αφενός δικαιολογεί τα λάθη τους και αφετέρου δεν τα κάνει δύσκολα στην κατανόηση τους όπως νομίζουν μερικοί. Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του σύγχρονου κόσμου, ακόμα και των εφημερίδων, είναι ότι εξόρισαν τη σκέψη, τη γνώση, το βιβλίο. Οι νέοι αρνιούνται «κάθε συζήτηση με ένα πολιτιστικό σύστημα το οποίο περιφρονούν θεωρώντας το ωμή , αναχρονιστική απάτη» γράφει ο Στάινερ. Μόνο η ραπ μουσική ανθεί, που με τον ασυνάρτητο λόγο της εκφράζει όλη αυτή τη σύγχυση και την απόρριψη και μοιάζει αληθινή στους μικρούς, μόνο και μόνο επειδή είναι οργισμένη.

Όταν σκέφτεσαι, γίνεσαι για λίγο άστεγος. Ο κόσμος είναι τόσο αστείος, που μπορεί πλέον να μη διώκεσαι γι΄ αυτό που πιστεύεις, αλλά γι’ αυτό που ψηφίζεις. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα μάλιστα ότι οι λαοί μοιάζουν τόσο πολύ, που σε περίπτωση που το μάθαιναν, θα απογοητεύονταν.

Ακόμα και στα πιο άκεφα κείμενά σου, οφείλεις να αφήνεις την ελπίδα να κάνει τον επίλογο- μια διαφορετική ελπίδα από το δημοσιογραφικό: Ας ελπίσουμε. Το χιούμορ θα μπορούσε να είναι το άρωμα των ιδεών που θα τις έκανε πιο ελκυστικές. Δεν θα υπήρχε κακή ώρα για το καλό χιούμορ. Το σταυρό μας θα τον κάναμε μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο. Κατοικίδια θα είχανε τα σπίτια που δεν θα' χανε βιβλία. Τα όνειρα θα ήταν φιλότιμα.

Θα συνεχίσω να γράφω για να με ανακαλύψω, για να ξεφύγω από τον εαυτό μου μπας και τον βρω. Μιλάω μόνο όταν θέλω να κρυφτώ ή να κάνω τους άλλους να γελάσουν. Ο μόνος τρόπος πιστεύω για να πεις κάτι είναι να το γράψεις. Άνθρωπε αν έχεις να πεις κάτι, πες το τώρα, αλλιώς ας σωπάσεις για πάντα, θα μας έλεγε και ο Δημιουργός που το μόνο που τον δικαιολογεί είναι ότι δεν υπάρχει, όπως είπε ο Σταντάλ.

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει διάφορους τύπους να καυχώνται για το πόσο καταπληκτικά πηδάνε, για το πώς έδειραν αυτόν που τους προσέβαλε, για το πόσο τους αρέσει να ζουν στα όρια. Μα φίλε μου, αν είσαι στ’ αλήθεια ριψοκίνδυνος, διάβασε. Ταξίδεψε με τα βιβλία. Κινδύνεψε να σκεφτείς και να μάθεις. Μερικοί άνθρωποι δεν θα άντεχαν ποτέ αυτό το ακραίο νούμερο, αυτό το μαρτύριο, της ανάγνωσης το βασανιστήριο. Θα προτιμούσαν τον Γιούρι Γκέλερ, τον ΠΑΟΚ, τα σπόρια, τις γκόμενες. Και δικαιολογημένα, ως ένα βαθμό. Μερικά πράγματα δεν αμφισβητούνται από κανέναν.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Ν.Κ

Κύριε, κοίταξε την καρδιά μου! Πάλεψα να μην πράξω το κακό και μίσησα το ψέμα, όχι από φόβο να μη με τιμωρήσεις Συ, που ήθελα να σε πιστέψω μα δεν το μπορούσα. Το κακό και το ψέμα τα μίσησα, γιατί πίστευα πως ταπεινώνουν την ψυχή του ανθρώπου. Αν η περηφάνια αυτή, να γυρεύω να κάνω το καλό, χωρίς να περιμένω αμοιβή από κανένα, ούτε καν από Σένα- αν η περηφάνια αυτή ήταν αμάρτημα, τιμώρησε με. Την ευθύνη δεν ζήτησα ποτέ μου να την ξεφύγω. Κύριε κοίταξε το πρόσωπο μου! Είναι σκαμμένο από την έγνοια για τους ανθρώπους και από την απέλπιδη αγωνία μου να Σε βρω. Πολλά μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι- δεν τους κράτησα ποτέ κακία. Ένα όμως με πλήγωνε βαθιά πάντα: ότι μου αρνήθηκαν την ειλικρίνεια της αγωνίας μου.
Νίκος Καζαντζάκης.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Που ‘σαι Σωκράτη να με διαφθείρεις;


Μία θεωρία της Ράνιας λέει: «Όποιος είπε ότι τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, δούλευε για τους πλούσιους. Τα λεφτά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν την ευτυχία. Ναι, αλλά όπως είπαν και άλλοι πριν από μένα, μπορούν ν’ αγοράσουν ένα σωρό άλλα χρήσιμα πράγματα, όπως π.χ. μια μέρα στο σπα. Και μια μέρα στο σπα είναι ευτυχία».

Στον Ταχυδρόμο του Σαββάτου, μίλησαν εκκολαπτόμενα golden boys και girls. Η πρώτη είπε: «Θα έκανα τα πάντα για να τα καταφέρω ίσως και λίγο βρόμικα, αλλά δε θέλω και να χάσω την αξιοπρέπεια μου». 2000 ευρώ ζητούσε για αρχή. Η δεύτερη ελάλησε: «Θα κάνω ό, τι μπορώ για να αποδεικνύω ότι υπερτερώ(19 χρονών σκατό) και ότι είμαι η καταλληλότερη για την κορυφή. Προσωπικά μου αξίζει και μου ταιριάζει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Θέλω μια θέση ψηλά, με αρκετά λεφτά. Ζητάω τα αυτονόητα». Υποκειμενικό και το αυτονόητο, για να παραφράσω τη Δημουλά. Το πιο ισορροπημένο ήταν το αγόρι. Λίγη από την αυτοπεποίθηση τους να είχα. Και τις λαστιχένιες αρχές τους.

Στο Ψυχώ ένας εκατομμυριούχος πελάτης, ο Τομ Κάσιντι, λέει φλερτάροντας με την πρωταγωνίστρια Μάριον προτού εκείνη εξαφανιστεί με τα λεφτά του αφεντικού της: “You know what I do about unhappiness? I buy it off”. Δεν μπορούμε να αγοράσουμε την ευτυχία αλλά γίνεται να εξαγοράσουμε την δυστυχία;

Αμφιβάλλω. Ο Όρσον Γουέλς μας δίδαξε το αντίθετο στον Πολίτη Κέιν. Δεν υπάρχει πιο δύσκολη τέχνη από το να ζει κανείς έγραψε ο Σενέκας. Είναι όμορφο οι άνθρωποι να επιδιώκουν τα ερεθίσματα που αφορούν στα προβλήματα της ύπαρξης και της ζωής, ακόμα κι αν είναι ανάλαφρα, σαν τις θεωρίες της Ράνιας. «Και τον λογαριασμό της ΔΕΗ να διαβάσετε, καλό θα σας κάνει» όπως είπε και ο Μαρκοράς στην Κουντουράτου. Όλοι ξέρουμε πια ότι η γενίκευση έχει φτιαχτεί από τις εξαιρέσεις. Σκεφτείτε έλεγε ο Ρίλκε «αν κάποτε αντί για λαούς, έθνη, οικογένειες και κοινωνίες έχουμε ανθρώπους; Αν δεν μπορούμε πλέον να ομαδοποιήσουμε ούτε τρεις κάτω από ένα όνομα! Δε θα υποχρεωθεί τότε ο κόσμος να διευρυνθεί;». Ο ποιητής πίστευε ότι όσο πιο ανθρώπινοι γινόμαστε, τόσο περισσότερο διαφέρουμε. Ως πότε θα τσουβαλιάζουμε το αντίθετο φύλο;

Έχουμε μάθει πώς να ντυνόμαστε, πώς να στεκόμαστε, πώς να πουλάμε μούρη, αλλά όχι πώς να αγαπιόμαστε, όχι πώς να σκεφτόμαστε. Προσπαθούμε να νιώσουμε καλύτερα κλεισμένοι στον εαυτό μας, όσο εξωστρεφείς κι αν δείχνουμε. Ο πόνος, εξορισμένος πλέον και από την TV, είναι ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος. Αυτός που τον φέρει, πρέπει να νιώθει ενοχές. Γίνεται λεπρός και ανεπιθύμητος. Οφείλει να τον κρύβει. Αν πονάς είσαι ψωριάρης, αν χαμογελάς είσαι ύποπτος. Σου απομένει μόνο μία επιλογή: το βλέμμα του κενού. Και όλο ψάχνουμε να νιώσουμε καλύτερα, με οποιονδήποτε τρόπο, όπως δείχνει εκπληκτικά το Monsters ball, όπου η βραβευμένη Hale Berry εκλιπαρεί τον Billy Bob Thornton να την κάνει να νιώσει καλά, στη συγκλονιστική ερωτική σκηνή.

Να πιούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να τσιρίξουμε, να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον, να ασχοληθούν μαζί μας, να επιδείξουμε τους τίτλους ευτυχίας μας όπως άλλοι τους τίτλους ευγενείας τους (Μπρυκνέρ). Υπερβάλλουμε για να μη μας πουν βαρετούς, το ένστικτο αυτοπροστασίας μας γίνεται η φυλακή μας, η καχυποψία μας αντικαθιστά την αφέλειά μας, η αυθαίρετη κρίση μας αποδεικνύει την ισχύ μας. Ο φανατισμός σύμπτωμα αμορφωσιάς, ο μηδενισμός σημάδι παραίτησης. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Αδειάζουμε τα βλέμματα για να γεμίσουμε τα ποτήρια.

Το αλκοόλ που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει, μας προσκαλεί να πιούμε την δυστυχία μας, να την πιούμε μέχρι πάτο, στην υγειά της. Τα groups στο Facebook δεν μπορούν παρά να το υμνούν: α)Τι να μας κάνει η μπύρα, μια μπύρα μόνο τι να μας κάνει, β)Άλλοι πίνουν από πόνο, άλλοι από αγάπη, εμείς πίνουμε από το πρωί, είναι δύο από αυτά και τουλάχιστον τα σώζει το χιούμορ τους. Όσο πιο πολύ πίνεις τόσο πιο πολύ ευτυχισμένος θα είσαι ή θα γίνεις. Ανακοινωθέν από το μέτωπο θυμίζουν και τα διάφορα status(es), όπου με αγωνία πληροφορούμε τους άλλους για το πόσο διασκεδάσαμε χθες, πόσο χορέψαμε, εκφράζοντας την κραυγή των μεθυσμένων από τα έγκατα του κωλομάγαζου που διαφημίζει η τοπική τηλεόραση ή από τον ομφαλό της διασκέδασης, τη Μύκονο: «Περνάμε τέεεεελεια». Το μελαγχολικό βλέμμα όμως επιμένει.

Είναι ένας τρόπος να περάσουμε καλά, αναμφίβολα. Όταν ο χώρος το επιτρέπει και είμαστε και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι συνθήκες είναι ιδανικές. Δεν υποτιμούμε σε καμία περίπτωση την ανάγκη του κόσμου που εργάζεται να γλεντήσει. Δεν αντέχουμε ωστόσο και αυτήν τη συστηματική εξερεύνηση της αντοχής μας στο ποτό. Νομίζουμε ότι ακολουθώντας το ρεύμα του μπαρ θα γίνουμε αυτομάτως ευτυχισμένοι, αδιαφορώντας για τις βαθύτερες ανάγκες μας που φοβόμαστε ότι θα μας απομονώσουν από τις παρέες μας. Μα είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας χτυπήσουν την πόρτα. Τα κενά δεν καλύπτονται στο σκοτάδι.

Αντιδραστικός από τη φύση μου, σάρκαζα τις αφίσες των φοιτητικών παρατάξεων: «Γιατί μας λέτε ότι θα έχει άφθονο ποτό, αλκοολικοί είμαστε;». «Θα έρθεις;» με ρωτούσαν. «Γιατί ρε παιδιά, τι γιορτάζουμε» απαντούσα, παρατήρηση που θεωρούνταν απρεπής… Θα ήθελα πολύ να έχω κάθε μέρα το ίδιο κέφι για να γιορτάζω τη ζωή, αλλά συνήθως η σύνθεση της παρέας με απέτρεπε από το να το δοκιμάζω συχνά. «Ω ζωή σε αγαπώ, αλλά όχι κάθε μέρα» έλεγε ο Τσερρόλι. Εμείς λέμε, η ζωή είναι ωραία, αλλά να ‘χεις πιει πρώτα κάτι.

Και ο έρωτας; Ερωτεύονται συχνά όσοι δεν αντέχουν τον εαυτό τους καθότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεφορτωθείς τον εαυτό σου από το να ερωτευτείς, να φορτώσεις την ύπαρξή σου σε έναν άλλον, συνήθως χειρότερό σου, προκειμένου να τον κατηγορήσεις όταν αρχίσεις να τον πνίγεις με τη φορτικότητά σου. Η αυτοπεποίθησή μας είναι μια κινούμενη άμμος. Είναι ντροπή να είμαστε πλήρεις, είναι υποτίμηση του άλλου η ελεύθερη βούληση, είναι προκλητική η ανεξαρτησία, η αγάπη σημαίνει εξάρτηση, σημαίνει μιζέρια. Στους άλλους, συνήθως αυτούς που μας ταλαιπωρούν, μπερδέψαμε τη γλύκα με την καλοσύνη και την ευαισθησία με την αδυναμία. Και οι γυναίκες που ζητούν κυνηγούς θα πρέπει τουλάχιστον να είναι διατεθειμένες να αιχμαλωτιστούν, δηλαδή να δυστυχήσουν.

«Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια» λέει ο Αρκάς. Εκπομπές με ειδικές ικανότητες, εκπομπές-κινητά, που σκοτώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα πλημμυρίζουν την ελληνική τηλεόραση: Φύτρωσε, ντούλεψε, λέει ο Γκέλερ. Φιλέτο στο μάτι, μπριζόλα στη μούρη για τα μοντέλα. Σαχλαμάρα ομαδάρα από το πρωί, γλυκανάλατα σίριαλ, μια ακόμα αντιγραφή του Χριστόφορου με το δηλητηριώδες σπέρμα του. Οι Έλληνες έπαψαν να είναι βασιλόφρονες αφού η αβοήθητη βασίλισσα Μενεγάκη χάνει στα νούμερα και το πραξικόπημα Καραμέρου-Χαριτάτου μας συγκλονίζει. Οι θεωρίες της Ράνιας γίνονται οδηγός της ζωής μας. Και όλοι μαζί φωτογραφιζόμαστε για το Facebook.

Βάζουμε τα κιλά μας υπό επιτήρηση λες και πρόκειται για την οικονομία της χώρας, τα συναισθήματα μας περνούν από την ευτυχία στην δυστυχία με τρελό ρυθμό που δεν τα προλαβαίνουμε, είμαστε εύθραυστοι ή εντελώς ανίκανοι να ζήσουμε κάτι πραγματικό. Όλο και κάποιος μας πιέζει και μας αγχώνει. Η αλήθεια μας είναι το πιο αποκρουστικό θέαμα.

Οι άντρες είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι όλοι ίδιοι. Όλες οι θεωρίες και οι ιδεολογίες απέτυχαν από τη στιγμή που πήγαν να κατατάξουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες ή να τους συμπεριλάβουν όλους κάτω από τις φτερούγες τους. Οι άντρες φυσικά και δεν είναι ίδιοι. Οι γυναίκες το ίδιο. Αλλιώς το παιχνίδι θα σταματούσε, θα αγαπιόμασταν ή θα μισιόμασταν όλοι, δεν θα ψάχναμε συστηματικά το περιβόητο άλλο μας μισό. Ούτε αυτή η έκφραση μου αρέσει. Προτιμώ να βρω το άλλο μου ολόκληρο, εννοώντας ότι ζητάω έναν άνθρωπο ανεξάρτητο, που θα με επιλέξει και θα τον επιλέξω, τιμώντας την επιλογή μου, υπερασπίζοντάς την μέχρι τέλους, ακόμη και αν πρόκειται για ένα λάθος.

Η αλήθεια είναι μία. Δεν συγχωρούμε ποτέ αυτούς που μας αγάπησαν ολοκληρωτικά. Ο εαυτός μας, αυτός ο κλέφτης μέσα στον νου μας που δεν έχουμε αντιληφθεί, γδύνει τις χαρές της ζωής μας, ανενόχλητος. Να είσαι επιεικής έλεγε ο Πιτιγκρίλι με αυτούς που σε αδίκησαν γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν οι άλλοι. Στο κάτω κάτω της γραφής γράφει ο Νίτσε «ίσως ο πιο άχρηστος, ο πιο βλαβερός άνθρωπος να είναι ο πιο χρήσιμος για τη συντήρηση τους είδους. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, ο βλαβερός, συντηρεί στον εαυτό του ή στους άλλους διάφορα ένστικτα που χωρίς αυτά η ανθρωπότητα θα είχε εδώ και πολύ καιρό αποχαυνωθεί και διαφθαρεί».

Μπορεί τελικά στη ζωή να μην αναζητάμε μια αλήθεια αλλά έναν έρωτα, όπως έγραψε ξεμπροστιάζοντάς μας ο Καμύ. Πίσω από τα περισσότερα προβλήματά μας, κρύβεται ο εαυτός μας. Σε μια σχέση άλλωστε ποτέ δεν υπάρχουν μόνο δύο άτομα, αλλά τέσσερα: Εγώ με τον εαυτό μου, εγώ με εκείνη, αυτή με τον εαυτό της και αυτή με εμένα. Μιλάμε για κουαρτέτο. Τέσσερα άτομα προσπαθούν να συνεννοηθούν. Και χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο ολοκληρωμένα άτομα. Τη σχέση μας με τους εαυτούς μας. Τώρα, αν δεν συμφωνήσουν τα άλλα δύο, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Πριν κατασταλάξουμε στην γυναίκα της ζωής μας, πρέπει επειγόντως να προηγηθεί η γνωριμία με τον εαυτό μας μέχρι να μπορέσουμε να του πούμε: Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία.

Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν φίλο μου, τον Εγγλέζο Καραγκιοζιδάκο!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Siam venuti fin qua per vedere segnare Kaka!


Στο Μουντιάλ του 1998, είχα γράψει 64 ρεπορτάζ για τους 64 αγώνες που είχαν γίνει. Στο τετραδιάκι μου φυσικά. Κατάλαβα τότε πόσο εύκολη ήταν η αθλητική δημοσιογραφία ή πόσο εύκολο μου ήταν με την παθιασμένη ενασχόληση μου, να γράφω καλύτερα ρεπορτάζ από αυτά των εφημερίδων, αφού οι γνώσεις μου ήταν ήδη περισσότερες από αυτές που είχαν οι δημοσιογράφοι της εποχής(ουμμμμμ, ψώνιο!).

Αποφάσισα μεγαλώνοντας να μην είμαι με καμία ομάδα, να 'μαι για την πάρτη μου και μόνο αδιαφορώντας για τις τιτανομαχίες του εγχώριου πρωταθλήματος, ενοχλημένος και απογοητευμένος από την οπαδική διανοητική υστέρηση, τις κόντρες, τα βρισίδια, τις υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές, τη μίζερη συζήτηση που έριχνε το βάρος της στα ιδιοκτησιακά, τα κουτσομπολιά, τη μαγκιά, στον λαό του ΠΑΟΚ, του Άρη, του Ηρακλή, τη θρησκεία που ονομάζεται ποδόσφαιρο και τις αιρέσεις του, τις διάφορες δηλαδή ομάδες του. Καμία αγάπη για το ποδόσφαιρο δεν υπήρχε σε όλα αυτά. Αν δεν μπορούσαν να στοιχηματίσουν και να ταυτιστούν οι οπαδοί, θα αγνοούσαν την ύπαρξη του ποδοσφαίρου. Εξάλλου σπάνια βλέπαμε μπάλα στην Ελλάδα, με εξαίρεση τον ευρωπαίο Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, τον Ολυμπιακό του μέγιστου Ριβάλντο.

Έζησα πολύ έντονα τον θρίαμβο του 2004, αλλά δεν κατάφερα να μη μελαγχολήσω όταν έβλεπα τις υπερβολές των Ελληναράδων, όλων αυτών που σνόμπαραν επί χρόνια την Εθνική όταν εγώ ξεροστάλιαζα στο Καυταντζόγλειο για να δω την Ελλάδα απέναντι στην Κροατία του Μπόμπαν και του Σούκερ, και που συνεχίζουν και σήμερα να ασκούν κριτική στον Ρεχάγκελ, αφού οι πρόεδροι τους αλλάζουν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα χωρίς αντιδράσεις, τους sportcasters που στενοχωριούνται όταν χάνει ο Θρύλος, που στολίζουν τον αλληλοσπαραγμό με ευχολόγια, που κολλάνε με την ώρα στις αμφισβητούμενες φάσεις και τα ηλίθια γραφήματα διυλίζοντας τον κώνωπα- αν και πρόκειται για αμφισβητούμενες αποφάσεις(ποιος αμφισβητεί την ύπαρξη των φάσεων;).

Πώς γίνεται αυτό που ο αρχιδιαιτητής βλέπει καθαρά, το αντίθετο να βλέπω εγώ ξεκάθαρα; Λεπτομέρειες. Τους δώσανε γάιδαρο και τον κοιτούσανε στα δόντια. Αυτή είναι η αίσθηση μου. Η αθλητική δημοσιογραφία καταφέρνει να καταστρέφει αυτό που αγαπήσαμε μικροί, στις αλάνες με κοντά παντελονάκια. Το αληθινό ποδόσφαιρο κρύβεται στο τελευταίο βιβλίο του Σωτηρακόπουλου, στα βιβλία του Μονταλμπάν και του Γκαλεάνο, στις παραγωγές της Gazzetta dello Sport, στις ντρίμπλες του Μπάτζιο, την μεγαλοφυΐα Μαραντόνα, στην επιτάχυνση του Κρόιφ και τόσων άλλων. Η ηλιθιότητα έχει κυριαρχήσει πολύ άνετα και είναι απολύτως φυσιολογικό κάποια στιγμή να νιώσεις ότι τελικά απεχθάνεσαι όλη αυτήν την αηδία που κάνει αντιπαθητικό το ποδόσφαιρο στις γυναίκες, κρύβοντας τις ομορφιές του και τις ιστορίες του.

Οι ελληνικές ομάδες που έχουν σχεδόν μόνο ξένους ποδοσφαιριστές, σαν την προφητική ταινία «η Ρένα είναι offside» και το φτηνό οπαδιλίκι φοράει μάλιστα και έναν πατριωτικό μανδύα για να δικαιολογηθεί: οι ομάδες μας στην Ευρώπη μαζεύουν πόντους για την Ελλάδα βρε. Κάτι σαν την Eurovision του ποδοσφαίρου, ένας εθνικός στόχος που δεν αφορά κανέναν. Αυτός είναι ο νέος πατριωτισμός του ποδοσφαίρου μας. Και οι αθλητικές οπαδικές εφημερίδες συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια ανανέωση! Θα ήθελα πολύ ας πούμε όταν βρίζουν τη μάνα του διαιτητή να μπορεί εκείνος να απαντήσει από το μεγάφωνο με ηχογραφημένο του μήνυμα σαν τον σταρ που βραβεύεται: Ο διαιτητής δεν μπορεί να είναι μαζί μας γιατί βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον αγωνιστικό χώρο αλλά μας έστειλε το μήνυμα του: «Είναι πουτ… όλων των γαύρων οι μάνες».

Φίλος της Μίλαν από μικρός(αν ήμουν στην Ιταλία πιθανότατα να μην ήμουν), αν και δεν μας άξιζε να κερδίσουμε χθες, λυπήθηκα για το ακυρωθέν γκολ του Πάτο. Τέτοια γκολ πρέπει να κρίνουν τα μεγάλα ματς, και ο διαιτητής που το ακύρωσε, το καταδίκασε στη λήθη. Στη Μίλαν έχουν ακυρωθεί κι άλλα κρίσιμα γκολ, όπως του Σεβτσένκο στο Ολντ Τράφορντ το 2003, και πάλι του Ουκρανού στον ημιτελικό με την Μπάρτσα το 2006, στερώντας από τον ποδοσφαιρικό πλανήτη την δίκαιη παράταση, και τα δυο από τη σφυρίχτρα του Μάρκους Μερκ. Χθες, κλαίγοντας σαν μοιρολογίστρα το μεγάλο γκολ του 20χρονου Βραζιλιάνου, θυμήθηκα το απίθανο γκολ του Πλατινί, ένα από τα πιο ωραία της καριέρας του που ακυρώθηκε στον Τελικό του Διηπειρωτικού το 1985.

Η μοίρα έβαλε φέτος τη Μίλαν και τη Ρεάλ στον ίδιο όμιλο. Χωρίς να τον έχουμε ξεπεράσει ακόμα, έπρεπε να δούμε τον Κακά να μπαίνει στο Σαν Σίρο σαν αντίπαλος μας πια. Δεν ήταν προδότης όπως ο Φίγκο. Εμείς τον δώσαμε, εμείς φταίξαμε και ο πρόεδρος με την οστρακιά. Βλέποντας τον Αμπροζίνι και τον Πίρλο να κόβει τον Κακά, ένιωθα πως παρακολουθούσα το διπλό της Μίλαν. Παγωμένο και το Σαν Σίρο όπως σχολιάστηκε, αφού κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα ο μέχρι πρότινος ηγέτης της Μίλαν, παρακολουθούσε ένα θρίλερ. Ένταση και αμηχανία. Αν σκόραρε ο Κακά, τι θα κάναμε; Εκείνος τι θα έκανε; Θα έκλαιγε όπως ο Μπατιστούτα κόντρα στην Φιορεντίνα ή θα μας έλεγε ότι δεν μας ακούει όπως ο Ρονάλντο στους οπαδούς της Ίντερ; Σίγουρα δεν θα πανηγύριζε, μας το είχε πει. Το ιδανικό θα ήταν ένα ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, να έρθει να τον αποθεώνουμε κάθε φορά που θα ακουμπούσε μπάλα. Φοβόμασταν την μοιραία φάση. Και ότι θα έπρεπε να πάρουμε θέση. Από το 1990 στον ημιτελικό της Ιταλίας στην Νάπολι με την Αργεντινή του αγίου της του Μαραντόνα, είχε να υπάρξει τόσο διχασμένο κοινό.

Εκείνος έξω από τα νερά του εντελώς, δεν φαίνεται ακόμα έτοιμος να ταυτιστεί με τη νέα του ομάδα. Έκανε κάποιες κούρσες αλλά δεν ήταν συγκεντρωμένος στο ματς, αποδεικνύοντας ότι δικαίως τον αγαπήσαμε, ότι δεν είναι στυγνός επαγγελματίας. Κάποια στιγμή που τσίμπησε την μπάλα και έφυγε από τον Νέστα του φώναξα και εγώ: Που πας ρε μαλάκα, από τον δικό μας την κλέβεις; Χθες νομίζω το συνειδητοποιήσαμε. Ο Κακά είναι παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν είναι όμως ακόμα κομμάτι της. Το σφύριγμα της λήξης ήταν η λύτρωση. Μπορούσαμε να χειροκροτήσουμε τον μεγάλο Κακά!Όπως όλα δείχνουν, θα χρειαστούν κι άλλα χρόνια για να αρνηθώ κι εγώ το κομμάτι του ποδoσφαίρου που αγαπώ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ειδικών.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Αστυνομία για υιοθεσία!


Όταν έγινε η 11η Σεπτεμβρίου, κομμάτι της ευρωπαϊκής διανόησης συντάχθηκε με την άποψη ότι οι αεροπειρατές ήταν τα όργανα μιας δίκαιης τιμωρίας. Τα ‘θελε η Αμερική, τα χρειαζόταν η Βουλγάρα μαθήτρια που την βίασαν πριν μερικά χρόνια κάποια Ελληνόπουλα, πήγαιναν γυρεύοντας και οι μπάτσοι. Από μικρός θυμάμαι ότι για όλα σε αυτή τη χώρα φταίει η αστυνομία. Οι άλλοι τα έκαναν χάλια αλλά και αυτή κάτι δεν έκανε καλά. Σφάζονταν στα γήπεδα, έφταιγε η αστυνομία. Γίνονταν διαδηλώσεις, όλο και κάποια μαλακία θα είχε κάνει. Ασκούσε βία, λέγαμε ότι έκανε κατάχρηση εξουσίας. Παρακολουθούσε διακριτικά, ήταν απούσα φωνάζαμε και την κατσαδιάζαμε. Ο αστυνομικός αυτός, που περπατάει πάντα σκυφτός και δεν μιλάει σε κανέναν, δεν ικανοποιεί κανέναν.

Η ειρωνεία μαζί της είναι ότι δεν ανήκει ούτε στην κοινωνία (όταν αμύνεται), ούτε στο κράτος (όταν τα σκατώνει). Αυτήν την αδικία είμαι σίγουρος ότι δεν ανεχόταν ο πιστολέρο που καθάρισε εν ψυχρώ τον Αλέξη και άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η υπηρεσία έχει πολλά μπουμπούκια και πολλούς μπουμπούκους από τους οποίους πρέπει να απαλλαχθεί. Αν την κρίναμε θα λέγαμε ότι είναι μάλλον κακή. Θα μπορούσα επίσης να βρω δεκάδες λόγους για τους οποίους απεχθάνομαι τους αστυνομικούς- πρώτον και κυριότερο γιατί η παρουσία τους μου θυμίζει ότι δεν ζω στη γυάλα που θα ήθελα. Άλλωστε αν βλέπαμε αστυνομικό και χαμογελούσαμε, θα σήμαινε ότι έχουμε παρασυντηρητικοποιηθεί ως κοινωνία. Ωστόσο, η μόνη υπηρεσία που μοιάζει ορφανή, η ελληνική αστυνομία, έχει γίνει το εξιλαστήριο θύμα όλων των κακών. Πλέον μοναδικός στόχος και των τρομοκρατών.

Ο Διόδωρος Κυψελιώτης υποστηρίζει ότι την τρομοκρατία δεν την γεννά η φτώχεια και η καταπίεση, αλλά ότι είναι πρωτίστως πολιτιστικό το ζήτημα: «Την γεννά το ιχθυοτροφείο(ανταρτών) που πιστεύει πως κάθε ομάδα 20 ατόμων δικαιούται να ασκεί βία, το ιχθυοτροφείο που κάποτε θεωρούσε δίκαιες της πρώτες δολοφονίες της 17Ν». Σωστά. 60 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, στις ταινίες μας δεν μιλάμε για τις ιδεολογίες που αιματοκύλισαν την Ελλάδα. Ο Εμφύλιος είναι πάλι εδώ, απλά έχουν αλλάξει τα στρατόπεδα και οι ερμηνείες για τον κόσμο. Τα κενά στις ιδεολογίες καλύπτει το μίσος. Ο αδερφός σκοτώνει πάλι αδερφό.

Θα κολακεύαμε ωστόσο την κοινωνία αν θεωρούσαμε ότι οι συνθήκες της απαγορεύουν την εκκόλαψη αυτών των εγκληματικών συμπεριφορών. Μέσα στο μίσος που αισθάνονται τα πληγωμένα παιδιά που εξελίχθηκαν σε ψυχασθενείς δολοφόνους, βλέπουν σε εμάς μια υποκρισία. Εκείνοι, «οι γενναίοι», θα μας απαλλάξουν από τους μπάτσους. Μας κλείνουν το μάτι λέγοντας, έλα τώρα, ξέρω ότι και εσύ δεν τον χωνεύεις.

Ο Συριζα πήρε για πρώτη φορά ίσως τόσο ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας την επίθεση των 100 τρελών σφαιρών. Η Ανανεωτική του Πτέρυγα πρότεινε συλλαλητήριο, το ίδιο και οι πανεπιστημιακοί. Τι θλίψη να ακούς μέλος του Κ.Κ.Ε να μας αποτρέπει από το να αντιδράσουμε μαζικά. Αν το κάνουμε, μας περιμένει νέος τρομονόμος, μας προειδοποίησε. Μη βγεις σαν να λέμε, θα βρέξει. Βιάζουν την γυναίκα σου, αλλά μην αντιδράσεις, μπορεί να σε σκοτώσουν. Το Κ.Κ.Ε είναι έτοιμο να προδώσει ξανά(όπως τον Μάη του ’68) το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα(αν υποθέσουμε ότι θα δημιουργηθεί) που το υπερβαίνει και δεν το ελέγχει, επιβεβαιώνοντας τη μη επαναστατική και εντελώς γραφειοκρατική οργάνωση του(Καστοριάδης).

Οι ύποπτοι πολίτες, εγώ και εσείς, είμαστε προϊόντα της κοινωνίας της ασφάλειας. Δεν μας έχει πει κανείς να είμαστε ήσυχοι, αλλά εμείς φερόμαστε σαν τιμωρημένα παιδιά. Είμαστε ικανοί για όλα, η εξουσία είναι καχύποπτη απέναντί μας, αλλά δεν είναι δική μας δουλειά να ενδιαφερόμαστε για κάποια θέματα, την ίδια στιγμή. Αν το επιχειρήσουμε κάνουμε κατάχρηση του δικαιώματος του πολίτη.

Η τηλεόραση δεν μας λέει να αντιδράσουμε αλλά να φοβόμαστε. Είναι σαν να ξυπνάς από έναν θόρυβο την νύχτα και έχεις δώσει στην TV την ευθύνη να αποφασίζει αν θα σε τρομοκρατήσει ή αν θα σε καθησυχάσει. Στην περίπτωση των τρομοκρατών, σου λέει πέσε και κοιμήσου. Δε σε αφορά. Το γάβγισμα της είναι μικρής διάρκειας.

Η βία που εκπέμπει η τηλεόραση, η επιθετικότητα της μετριότητας που κυνηγάει τα νούμερα, κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν ζούγκλα. Ο πολιτικός χορεύει με τους διάσημους, ο δημοσιογράφος με τα συμφέροντα, η πολιτική συγχωνεύεται με την ψυχαγωγία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Καμύ γράφοντας για την Combat έδινε τον τόνο: «Από δω και πέρα, η πιο αξιοπρεπής στάση θα είναι να ρισκάρουμε τα πάντα σε ένα φοβερό στοίχημα: ότι τα λόγια είναι πιο δυνατά από τα όπλα».

Εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά οι πεποιθήσεις έλεγε ο Νίτσε. Το μίσος οι τρομοκράτες το βρήκαν στην αδικία. Δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν καν τα καταφύγια που καθησυχάζουν εμάς. Σκοτώνουν γιατί είναι δυστυχισμένοι, βρήκαν κάτι διασκεδαστικό στο αδιέξοδό τους. Απέτυχαν και παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Δημιουργούν καταστρέφοντας εκφράζοντας έναν μηδενισμό που βολεύει γενικώς τον Έλληνα, αφού δε χρειάζεται να πολιτικοποιείται ουσιαστικά, μπορεί να κατηγορεί τους πάντες και να κοροϊδεύει. Η εκδίκηση που παίρνουν οι τρομοκράτες είναι η χειρότερη μορφή παραίτησης. Τα βάζει κάτω όποιος σηκώνει το όπλο.

Παλαιότερα, πιο οργισμένο νιάτο, έγραφα: «Σήμερα ήταν η 40η επέτειος από τη δολοφονία του Martin Luther King. Τι ξέρουν τα παιδιά για αυτόν; Όσα ξέρουν και για τον Γκάντι. Τίποτα. Γιατί τα πρότυπα πρέπει να φυλάσσονται καλά, σαν διαμάντια, να μην τα κλέψει κανείς και αποκτήσει επικίνδυνες για τον κόσμο σας απόψεις. Ξερνάμε αυτά που μας δίνετε. Κάτι πρέπει να πούμε και εμείς. Δεν έχουμε τον MLK σήμερα. Το τραγούδι που είχε γράψει ο Stevie Wonder για τον ΜLK, το Happy Birthday, ακούγεται μόνο στα γενέθλια της Έφης Θώδη. Και φυσικά δεν έχει βρεθεί κανένα αρχίδι να πει για ποιο "μαλάκα" είχε γραφτεί αυτή η μελωδία, που στις εκπομπές τους γίνεται ελαφρύ σαχλοτράγουδο. Όποιος έχει όνειρα, σύμφωνα με την άρχουσα τάξη, είναι άξιος του θανάτου του, που μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω της ολοκληρωτικής απαξίωσης του είτε μέσω του ελέγχου της συνείδησής του. Χαιρετίσματα λοιπόν στην Κοντολίζα. Δεν φαντάζεστε πόσο της μοιάζετε».

Ακόμα είμαι θυμωμένος. Στην επίσημη τρομοκρατία του ιμπεριαλισμού, οι φιλειρηνιστές ηγέτες κατασκευάζουν, έπειτα συντηρούν και στο τέλος σκοτώνουν τον εχθρό που δημιούργησαν. Παρατηρούν τον εχθρό σε εργαστήρια, οι φτωχότερες χώρες γίνονται πειραματόζωα, στήνουν το παιχνίδι και το παίζουν. Ενορχηστρώνουν, απειλούν, πείθουν, επιτίθενται. Σκοτώνουν μάλιστα συνειδητά τα πιο φτωχά παιδιά τους. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει πραγματικότητα, δημιουργούν τη δικιά τους όπως έλεγε και ο μέγας γκεμπελίσκος Καρλ Ρόουβ. Τα μεγάλα δίκτυα είναι τα πρώτα που θα παραπλανηθούν. « Η Δημοκρατία είναι αποδεκτή εάν και μόνο εάν συνάδει με τα στρατηγικά και οικονομικά μας συμφέροντα» λέει ο Τόμας Καρόδερς. «Αφού δε σε ελέγχω, με απειλείς», ένα δόγμα που εξηγεί εξαιρετικά ο Τσόμσκι.

Εδώ φυσικά είμαστε στην Ελλάδα. Δεν θα μπορέσουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε να πείσουμε το φτωχό ότι δεν πεινάει, τον αδικημένο ότι δεν αδικήθηκε. Μπορούμε να του μάθουμε όμως να πολεμάει για την ύπαρξη του μακριά από τα όπλα και την αποχαύνωση. Ο Ρίτσος βιάστηκε να γράψει ότι «μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά». Ίσως και εγώ που λατρεύω τον Κινγκ και τον Γκάντι να φαίνεται ότι χαϊδεύω τους τρομοκράτες.

Αυτό που θέλω να πω τελικά είναι ότι οι φρικτές σφαίρες των τρομοκρατών δεν ακυρώνουν το καθήκον μας να φτιάχνουμε έναν καλύτερο κόσμο. Η δημοσιογραφία και η εξουσία πρέπει να σκουντάνε(τα κείμενα-ξυπνητήρια που λέγαμε) και όχι να ερεθίζουν. Και η απραξία είναι μια αντίδραση, αλλά πολύ παγωμένη, σαν τον Νοέμβρη. Καλό θα ήταν να της πούμε και κανένα όχι. Για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας στα σχολεία και όχι στα νεκροταφεία. Το Δεκέμβρη με τον Αλέξη, σήμερα με τους αστυνομικούς. Δεν αλλάζει κάτι. Είμαστε με τους αθώους. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να πούμε ότι κάποτε είμασταν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, παραφράζοντας τα λόγια του Πολωνού συγγραφέα Στανισλάβ Λεκ, γιατί τα όπλα μας δεν έριχναν πολύ μακριά.

Υ.Γ: Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή γράφει για τα αδιέξοδα της τρομοκρατίας: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_70_03/11/2009_1290306

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Η πρέζα σώζει!


Ο 50 Cent ντίλαρε πρέζα για να ζήσει, όταν έμεινε ορφανός από μητέρα στα οκτώ του χρόνια. Πρέζα από το Αφγανιστάν; Πιθανότατα. Κάποια άλλα παιδιά δεν είχαν την τύχη του. Δεν ήταν Ταλιμπάν. Πνίγηκαν ανοιχτά της Λέσβου. Πέντε παιδιά και τρεις γυναίκες από το Αφγανιστάν. Η χώρα του διάσημου ράπερ δίνει εκεί τη μάχη για τη Δημοκρατία.

Γράφουν τα Νέα: «Τραγική φιγούρα ένα αγόρι 14 ετών που σώθηκε από την τραγωδία, είδε όμως να χάνονται στη θάλασσα η μητέρα του και τα δύο μικρά αδέλφια του. Απαρηγόρητος ο νεαρός μετανάστης όταν κλήθηκε να αναγνωρίσει τη νεκρή μητέρα του και την 8χρονη αδελφή του, έκλαιγε με λυγμούς». Ποια από τις δυο Δημοκρατίες προτιμάτε; Την αμερικανική, που έδωσε στον ράπερ την ευκαιρία να ζήσει σκορπώντας θάνατο, ή την αφγανική που θα μείνει στα χαρτιά, στους σχεδιασμούς και στις στρατηγικές του Ομπάμα, που διώχνει τους ντόπιους(και κυρίως τους ελάχιστους μορφωμένους) και τους πνίγει;

Δύσκολο ερώτημα. Στις καλές εφημερίδες συνυπάρχουν αρμονικά τέτοιες ιστορίες, οι οποίες όπως βλέπουμε συνδέονται με τον πιο απίθανο τρόπο. Διαβάζοντάς τες, κινδυνεύουμε να κολλήσουμε ανθρωπιά. «Get rich or die tryin’» ήταν ο τίτλος ενός δίσκου του 50Cent. Προσπαθώντας να ζήσουν, και όχι να γίνουν πλούσια, έφυγαν τα πέντε παιδιά.