Ο Μπερλουσκόνι είναι γυμνός.

«Ζήτω η Ιταλία, ζήτω ο Μπερλουσκόνι». Ο Σίλβιο παραληρεί και ολοφύρεται. Αισθάνεται την πίεση. Ο Τύπος είναι αριστερός, οι δικαστές «κόκκινοι», ο πρόεδρος Ναπολιτάνο το ίδιο, οι σατιρικές εκπομπές είναι σατιρικές, και «το κράτος είμαι εγώ». Όλοι είναι εναντίον του. Σε λίγο θα πει ότι και οι παίκτες της Μίλαν δεν κερδίζουν επίτηδες για να επιτείνουν την προσωπική του κρίση. Ακόμα και ο Τζιλαρντίνο ήταν χθες αποφασιστικός για την Εθνική Ιταλίας, ένας παίκτης που πούλησε η Μίλαν επειδή ποτέ δεν έβαζε κρίσιμο γκολ. Τι άλλο χρειάζεται για να στοιχειοθετήσει τη συνομωσία;

Πραγματικά δεν ξέρεις τι να σατιρίσεις σε έναν παλιάτσο. Τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος στη χώρα του; Πώς κατάφερε να δημιουργήσει την αποχαύνωση που θα τον δείχνει γοητευτικό; Η τηλεόραση μοιάζει η πιο ασφαλής απάντηση, το μαύρο κουτί που κρύβει όλα τα σκάνδαλα. Ποιος δεν θα ‘θελε να τον ρωτήσει ποια είναι τα μυστικά της επιτυχίας του;

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας κήρυξε αντισυνταγματικό τον νόμο που εξασφάλιζε ασυλία στον Μπερλουσκόνι και ο Ιταλός πρωθυπουργός επετέθη κατά του Ναπολιτάνο κατηγορώντας τον για μεροληπτική στάση επειδή ο Ιταλός πρόεδρος ήταν πρώην κομμουνιστής. Επιπλέον, ο Καβαλιέρε καθησύχασε τους πάντες δηλώνοντας για μια ακόμη φορά ότι είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχε ποτέ η χώρα, ότι απηλλάγη πάντοτε όποτε δικάστηκε και ότι οι εναντίον του δίκες ήταν φάρσες.

«Είμαι ο πολιτικός άνδρας που υπέστη τον μεγαλύτερο κατατρεγμό από μέρους της Δικαιοσύνης, σε ολόκληρη την ιστορία, σε κάθε εποχή. Ευτυχώς έχω βάλει στην άκρη κάποια χρήματα και μπόρεσα να ξοδέψω πάνω από διακόσια εκατομμύρια ευρώ, για να πληρώσω τους συμβούλους και τους δικαστές...». Εκ παραδρομής τους πλήρωσε τους δικαστές. Ομολογία; Δεν νομίζω. Ίσως μαύρο χιούμορ. Σε ό ,τι αφορά την επιστροφή του στις δικαστικές αίθουσες του Μιλάνου τόνισε ότι «δεν βλέπω να υπάρχουν κάποιες αρνητικές συνέπειες για μένα προσωπικά, εκτός από το ότι θα αναγκασθώ να αφαιρέσω χρόνο από την φροντίδα των υποθέσεων, που αφορούν το δημόσιο συμφέρον». Να και ο συναισθηματικός εκβιασμός! Πώς να τους ικανοποιήσει όμως όλους, έχει δίκιο ο άνθρωπος. Πρώτα από αυτόν περνάνε όλα. Και κυρίως όλες. Από το κρεβάτι του.

«Νομίζω ότι οι Ιταλοί βλέπουν τον εαυτό τους σε μένα. Αγαπώ το ποδόσφαιρο, χαμογελώ και μου αρέσουν, πάνω απ' όλα, οι ωραίες γυναίκες» είχε δηλώσει κάποτε. Βέβαια όλοι οι Ιταλοί δεν αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα κόμμα για να μην τους πνίξουν τα χρέη και καταλήξουν φυλακή. Έτσι κάπως ξεκινάει η ιστορία του Μπερλουσκόνι.

Ο Καβαλιέρε είναι ο ηγέτης που προσωποποιεί το κυρίαρχο μοντέλο της εποχής, του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, το πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού που υμνούν οι αγορές. Είναι απογοητευτικό αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει: «Ο μπερλουσκονισμός είναι μια γκροτέσκ εκδοχή του υπαρκτού φιλελευθερισμού ως φυσικής γλώσσας χτισμένης εξ'ολοκλήρου γύρω από τη φαντασίωση της ατομικής επιτυχίας και ευμάρειας. Απέχθεια για την κουλτούρα, υποταγή στη ζωώδη φυσικότητα των πραγμάτων, επιβράβευση της λήθης. Πρόκειται για κάτι πολύ μοντέρνο» γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης.

Η Ιταλία είναι μια παιδική χαρά μέσα σε ένα στρατόπεδο. Ο κηρυγμένος πρώτος μεταναστευτικός πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος, η παρουσία περιπόλων από ανησυχούντες πολίτες στους δρόμους και ο νόμος Αλφάνο συζητήθηκαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Ο Κωστής Παπαιωάννου σχολιάζει για τον Μπερλουσκόνι: «Εκπέμπει κωμικό μεσσιανισμό και περιφέρει ένα διογκωμένο εγώ που θυματοποιείται για χάρη των πολιτών υπηκόων. Εκείνοι δεν χρειάζεται καν να σηκωθούν από τον καναπέ τους».

«Είναι μια κλασική περίπτωση ισχυρής εξουσίας με σαθρά θεμέλια, μιας εξουσίας έτοιμης να μετατρέψει όλες τις επικρίσεις σε «τεχνάσματα», «συνωμοσίες» και «υπονόμευση». Μιας εξουσίας που είναι χυδαία και αβέβαιη, σαν να της λείπει η απόλυτη νομιμοποίηση, παρά τη συναίνεση που έχει· μιας εξουσίας που ίσως είναι έτοιμη να καταστρέψει τον ναό για να σωθεί από τα ερείπια» γράφει ο Ezio Mauro ,διευθυντής της Repubblica.

Ένας στους τέσσερις Ιταλούς σήμερα ζει στο όριο της φτώχειας. Οι δαπάνες για την παιδεία βρίσκονται διαρκώς σε πτώση. Μόνο το μισό του πληθυσμού έχει παρακολουθήσει κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή, ποσοστό που υπολείπεται κατά 20% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Μόνον το 1/5 των 20χρονων καταφέρνει να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ο Πρόντι μιλάει τώρα για την ανάγκη νέων προγραμμάτων και ιδεών μιας Αριστεράς που πελαγοδρομεί μετά την παταγώδη αποτυχία της δικής του κυβέρνησης. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την κατάρρευση της Αριστεράς έπαιξε η λεηλασία των ψήφων της εργατικής τάξης του Βορρά από τη Λέγκα του Βορρά. Η διεισδυτικότητα των κομμάτων της Δεξιάς στις προτιμήσεις των εργατών, παρά τους παραδοσιακούς τους δεσμούς με την Αριστερά, είναι καμπανάκι για όλα τα αριστερά κόμματα. Για πρώτη φορά κάτι τέτοιο είχε πετύχει η Θάτσερ στη Βρετανία. Στις εκλογές την περασμένης Κυριακής συνέβη κάτι παρόμοιο και εδώ, με την άνοδο των ποσοστών του ΛΑΟΣ.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Σίλβιο λοιπόν όπως λέει και το τραγουδάκι. Όσο περισσότερους εχθρούς εφευρίσκει ο πρωθυπουργός, τόσο πιο αθώος γίνεται. Ο επινοητικός αυτός μετρ της επικοινωνίας τώρα λέει ότι δεν προλαβαίνει να κυβερνά αν τον διώκουν, σαν την γυναίκα που γκρινιάζει επειδή λόγω φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνει να επισκεπτεί το κομμωτήριο. Δεν θα θυσίαζε ποτέ τις σταρλετίτσες, τα γυμνά πάρτι και τα κολ γκερλς για τη διακυβέρνηση.

Το uno di noi, το ένας από εσάς, δεν ισχύει απέναντι στον νόμο. Τις κατηγορίες και τις φωνές τις κάνει να φαίνονται σαν εκδήλωση ζήλειας. Με χτυπάτε δηλαδή όχι επειδή είμαι απατεώνας αλλά επειδή δεν τα έχετε καταφέρει όπως εγώ. Εκείνος εκλεγμένος από τον λαό δεν θα πήγαινε να δικαστεί από ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση τους μόνο χάρη σε ένα διαγωνισμό, λέει, καταργώντας ουσιαστικά κάθε έννοια δημοκρατίας και λογικής. Σε ελεύθερη μετάφραση, ο λαός δεν του επιτρέπει να δικαστεί. Ο λαός του είναι υπεράνω της Δικαιοσύνης.

Ο λόγος του κινείται πάντα ανάμεσα στην θυματοποίηση και στην θριαμβολογία. Αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του. Δέστε τι ωραία που περνάμε λέει και αυτοί μας χαλάνε το πάρτυ και τη διάθεση. Όσοι γράφουν εναντίον μου, δεν αγαπούν τη χώρα μας γιατί αν την αγαπούσαν θα αγαπούσαν και μένα. Οι μειοψηφίες θα πρέπει να υποτάσσονται και να μην ενοχλούν.

Την πολιτική δεν την εκφράζει πλέον κανείς, την εκπέμπει η τηλεόραση. Ο πρωθυπουργός δεν κυβερνάει, παρουσιάζει. Ελέγχοντας τη ροή των πληροφοριών ο Μπερλουσκόνι από την τηλεόραση, ελέγχει και τη ροή των γεγονότων.(Μπροντιγιάρ). Αφού δεν βρίσκουν λοιπόν προς το παρόν καλύτερο πρωταγωνιστή για την εθνική σαπουνόπερα, γιατί δεν το βουλώνουν; Ο ηγεμόνας μπορεί μονάχα να αυτοκαταστραφεί.

Από τη σύγκρουση των συμφερόντων έχουμε περάσει στην σύγκλιση τους, όπως γράφει ο Έκο. Στην «Πανδώρα» είχα διαβάσει πρόσφατα ότι ο Σίλβιο μελετάει κασέτες από τηλεοπτικές εμφανίσεις των υπουργών του και τους κάνει παρατηρήσεις π.χ Φαινόσουν χλωμός, ήσουν κουρασμένος, κάνε λίγη ηλιοθεραπεία κ.α. Η τηλεόραση φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό Υπουργείο. It’s the television stupid, για να παραφράσουμε το διάσημο σλόγκαν του Κλίντον.

Στις αστυνομικές ταινίες για να γλιτώσει κάποιος από τη σύλληψη και τη φυλακή, κρατάει ομήρους υπό την απειλή ενός όπλου και διαπραγματεύεται. Ο Καβαλιέρε είναι περικυκλωμένος από φανταστικούς κομμουνιστές, απατημένες ερωμένες της Αριστεράς και τη σύζυγο που τον μισεί. Η τηλεόραση καλύπτει το θρίλερ ζωντανά. Οι όμηροι του είναι οι Ιταλοί πολίτες και το όπλο του είναι η ίδια η τηλεόραση. Μένει να δούμε αν ο Σίλβιο θα συνεργαστεί ή αν θα ξεφύγει με αριστοτεχνικούς ελιγμούς από την αστυνομία. Ας ικανοποιήσουν μερικές απαιτήσεις του πρώτα και βλέπουμε. Και μην κουνηθεί κανείς, θα πυροβολήσει. Η τηλεθέαση τουλάχιστον είναι εξασφαλισμένη. Ζήτωωωωωω!!!!