Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

#TEDxAth





Μία καλή, καθαρή χώρα.
 

Υ.Γ. Δεν υπονοώ ότι το TedxAth είναι γιάφκα νεοναζί. Είμαι βέβαιος πως μίλησαν άνθρωποι ενδιαφέροντες και αυτοδημιούργητοι. Η ένστασή μου για το παρεάκι βρίσκεται στο συγκλονιστικό φινάλε του Χικς. Μία καλή, καθαρή χώρα που αγκαλιάζει σαν Ρουβίτσα τέτοια ιβέντς μου φαίνεται πως θέλει ακόμα να ρουφήξει το καυλί του Σατανά. Τα Tedxόπουλα απ' το να γίνουν Παπαδοπουλάκια, ένα χαμένο αμερικανικό όνειρο δρόμος. Μια καλή, καθαρή χώρα από ναρκωτικά, συνειδήσεις, καλλιτέχνες με ψυχή, οτιδήποτε δεν παράγει κέρδος, ποίηση, ομορφιά και ανυπότακτους. Ένας καλός, καθαρός κόσμος επιτυχημένων που δεν μπορούν να ανακαλύψουν τον κόσμο μόνοι τους και δεν γνωρίζουν ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα. Ένας καλός, καθαρός κόσμος ψεκασμένων που αδυνατούν να σκεφτούν. Ένας καλός, καθαρός κόσμος, δεξιός. Ένας καλός, καθαρός κόσμος, αριστερός. Ένας καλός, καθαρός κόσμος από μετανάστες και φτωχούς. Ένας καλός, καθαρός κόσμος χωρίς ομοφυλόφιλους. Ένας καλός, καθαρός κόσμος όπου τα ποσοστά της ανεργίας, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η Χρυσή Αυγή δεν σοκάρουν και πολύ. Ένας καλός, καθαρός κόσμος όπως τον ονειρεύτηκε ο Χίτλερ. Μια καλή, καθαρή χώρα του Σταν, της Τατιάνας, του Κασιδιάρη και του Χατζηνικολάου. Μία καλή, καθαρή χώρα για πούλημα ή για πέταμα.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Το θαύμα

Όταν κοιτάζω τη γαμημένη σχισμή αυτής της τσούλας αισθάνομαι όλο τον κόσμο να σκιρτάει κάτωθέ μου, έναν κόσμο που παραπαίει, που κλονίζεται, που καταρρέει, έναν κόσμο φθαρμένο και γυαλισμένο σαν το κρανίο ενός λεπρού. Αν υπήρχε ένας άνθρωπος που θα τολμούσε να πει όλα όσα σκέφτεται γι’αυτόν εδώ τον κόσμο, δεν θα του άφηναν μήτε μισό τετραγωνικό μέτρο να σταθεί. Όταν εμφανίζεται ένας τολμητίας άντρας, ο κόσμος πέφτει πάνω του και του τσακίζει τη ραχοκοκαλιά. Υπάρχουν πάντα υπερβολικά πολλοί σαπισμένοι στύλοι που έχουν απομείνει όρθιοι, υπερβολικά πυώδης ανθρωπότητα για να μπορέσει στο έδαφός της ο άνθρωπος ν’ανθίσει. Το εποικοδόμημα είναι ένα ψέμα και τα θεμέλια ένας πελώριος τρεμάμενος φόβος. Αν στα διάκενα των αιώνων εμφανιστεί πράγματι ένας άνθρωπος που θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα προκειμένου μια νέα ράτσα να δημιουργήσει, η αγάπη που αυτός φέρνει στον κόσμο μετατρέπεται σε χολή και ο ίδιος γίνεται μάστιγα και φραγγέλιο. Εάν μία στις τόσες πετυχαίνουμε σελίδες που εκρήγνυνται, σελίδες που λαβώνουν και τσουρουφλίζουν, που προκαλούνε στεναγμούς, και δάκρυα, και κατάρες, ξέρουμε αμέσως ότι προέρχονται από έναν άντρα εξοργισμένο, έναν άντρα που άλλες δεν έχει άμυνες εξόν από τις λέξεις, και οι λέξεις του είναι πιο ισχυρές από όλα τα στρεβλωτήρια, και τους τροχούς, και τα άλλα όργανα βασανισμού που οι δειλοί επινοούν για να τσακίσουν το θαύμα της προσωπικότητας. Αν ποτέ τολμήσει ένας άντρας να μεταφράσει όλα όσα μες στην καρδιά του πάλλονται, να καταγράψει αυτά που όντως έχει βιώσει, αυτά που είναι αληθώς η αλήθεια του, τότε θαρρώ ότι ο κόσμος αυτός θα γίνει κομμάτια, θα εκραγεί και θα σμπαραλιαστεί, και κανένας Θεός, καμία σύμπτωση, καμία βούληση δεν θα μπορέσουν ποτέ να συνάξουν τα κομμάτια, τα άτομα, τα ακατάλυτα στοιχεία που είχαν συνενωθεί για να σχηματίσουνε τον κόσμο.

Χένρι Μίλερ, Ο Τροπικός του Καρκίνου, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Πάντα λάδι

Ο Φερμίν περπατούσε αφηρημένος: «Για δες πώς είναι τα πράγματα. Καμία από τις κοπέλες της ηλικίας μου δεν αξίζει πια. Σχεδόν όλες παντρεύτηκαν, έχουν παιδιά κι έχουν αρχίσει να μοιάζουν στις μανάδες τους. Και οι μικρές που μου αρέσουν με βρίσκουν βαρετό και προτιμούν να φλερτάρουν με τους εικοσάρηδες που καπνίζουν ξανθό και ξέρουν να χορεύουν μάντισον». 
«Έχει περάσει η μπογιά μας», είπε ο Αντόνιο.      
«Ναι, και ακόμη χειρότερα, τα πράγματα γίνονται από μόνα τους, λες και ούτε εσύ ούτε εγώ υπάρχουμε. Όταν ήσουν στη στενή το σκεφτόμουν πολλές φορές: όταν βγει ο Αντόνιο, θα τα βρει όλα αλλαγμένα. Η χώρα άλλαξε χωρίς τη βοήθειά μας, το διανοείσαι;»
«Στη φυλακή είχα χρόνο να σκεφτώ», απάντησε.
«Οι καλύτεροι πάνε στη Γερμανία κι αυτοί που μένουμε, τσιμουδιά. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, τα κουτσοβολεύουμε για να τη βγάλουμε. Ο κόσμος θαρρεί πως αναπνέει, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί συνεχίζουν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει».
Για να τον παρηγορήσει, του μίλησε για κείνους που έχοντας κάνει την επανάσταση κι έχοντας χάσει τον πόλεμο ζούσαν από τότε καταδικασμένοι στη στείρα ανάμνηση της νιότης τους, αλλά ο Φερμίν δεν τσίμπησε:
«Η περίπτωσή μας είναι χειρότερη από τη δική τους. Τουλάχιστον εκείνοι είχαν μια νιότη όπως είπες. Εμείς ούτε αυτό. Προετοιμαστήκαμε για κάτι και δεν έγινε τίποτα. Γερνάμε χωρίς να γνωρίζουμε ευθύνες, καταλαβαίνεις;»
Είχαν φτάσει στην παραλία και ο Φερμίν σταμάτησε κι έδειξε τις παρέες των αργόσχολων που κουβέντιαζαν μπροστά στη βεράντα του μπαρ.
«Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν δημοκρατικοί κι άλλαξαν φορεσιά μετά τον πόλεμο. Ύστερα έγιναν οπαδοί  της φάλαγγας, κι όταν σκουρύνανε τα πράγματα γι’αυτούς, έσκισαν τις ταυτότητές τους. Τώρα πουλάνε παραλίες στους Γερμανούς. Ό,τι και να συμβαίνει, αυτοί βγαίνουν πάντα λάδι».

Χουάν Γκοϊτισόλο, Στοιχεία ταυτότητας, Εκδόσεις Κέδρος, Μετάφραση Κατερίνα Ρούφου.