Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

...

Άπλωσα το χέρι μου για να γαντζωθώ κάπου- και δε βρήκα παρά το κενό. Αλλά με το ν' απλώσω το χέρι μου, στην προσπάθεια μου ν' αρπαχθώ, να γαντζωθώ, όσο κι αν έμεινα μετέωρος, ανακάλυψα εκείνο που δεν είχα αναζητήσει-τον εαυτό μου. Βρήκα πως εκείνο που ποθούσα σ' όλη μου τη ζωή δεν ήταν να ζήσω-αν αυτό που κάνουν οι άλλοι λέγεται ζωή- αλλά να εκφράσω τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον να ζήσω, αλλά πως το μόνο που με απασχολούσε ήταν αυτό που κάνω τώρα: Κάτι το παράλληλο με τη ζωή, κάτι που ανήκει στη ζωή και ταυτόχρονα την ξεπερνάει. Το αληθινό, το ίδιο το πραγματικό, ελάχιστα μ'ενδιαφέρει. Το μόνο που με απασχολεί είναι εκείνο που φαντάζομαι πως είμαι, εκείνο που κατέπνιγα καθημερινά, για να ζήσω. Αν πεθάνω σήμερα ή αύριο, δεν έχει για μένα την παραμικρή σημασία, κι ούτε είχε ποτέ. Ότι όμως και σήμερα ακόμα- ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας- δεν μπορώ να πω ό,τι θέλω και αισθάνομαι- αυτό μ' ενοχλεί, και με πικραίνει κατάβαθα.
Χένρι Μίλλερ.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Οι πελάτες και οι νέοι έχουν πάντα δίκιο.

Παρακολουθώντας πρόσφατα το Love Bites είδα το σοκ μίας Ελληνίδας μπροστά σε μια ατάκα που της είπε ένα παλικάρι. Που μπήκε μάλιστα και στον άδικο κόπο να της μαγειρέψει. Τι είπε αυτός ο τύπος και κοκάλωσε το κορίτσι; Δεν τον ενδιέφερε είπε να βγάζει περισσότερα λεφτά(χοντρό). Επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα, να βλέπει ήλιο και να ζει αξιοπρεπώς, με λιγότερα. Η κοπελιά σοκαρίστηκε. Πώς τόλμησε ο ξεφτίλας;

Εκείνη, προφανώς, έψαχνε σπόνσορα… Ανήκει στην κατηγορία των γυναικών με ειδικές ανάγκες. Περιττό να σας πω ότι κόντεψε να της βγει η ρόκα από τη μύτη. Η πρωταγωνίστρια της εβδομάδας βίωνε μια απίστευτη απογοήτευση επειδή κατά τα άλλα το παιδί της άρεσε εμφανισιακά. Η συζήτηση άναψε, η ηλίθια υποστήριζε με πάθος τις απόψεις της για τον άντρα τον λεφτά και το παλικάρι ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στη βασίλισσα.

Το στιγμιότυπο αυτό μαζί με την ανεκδιήγητη Βίκυ Καγιά που έβγαζε αφρούς και ρωτούσε τα κακόμοιρα κορίτσια: «Θέλετε να βγάλετε λεφτά;» δεν μας κάνει εντύπωση, αλλά μας θλίβει. Είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης λατρείας του πλούτου, η οποία γεννάει αυτά τα αδιανόητα φαινόμενα. Αλλά τι περιμένετε όταν ένας καφές στην Αριστοτέλους κάνει 4,5 ευρώ και «η Πτώση» του Καμύ στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο 3,58; Δεν υπάρχουν αξίες σήμερα, υπάρχουν τιμές.

Στο άκουσμα της λέξης νέος, στα τηλεοπτικά παράθυρα θα έχετε παρατηρήσει ότι σημαίνει σιωπητήριο. Τον ξεβράζει τον νέο που και που η θάλασσα σε κάτι στούντιο του Ευαγγελάτου και η αντιμετώπιση που έχει είναι ακριβώς αυτή: Ενός ναυαγού. Τον συμπονούν όλοι, του δίνουνε νερό, τον βάζουνε να φαίνεται στο πλάνο κι αν είναι και καλό παιδί, του δίνουν και το λόγο. Ο νέος είναι ο ντόπιος μετανάστης με τη διαφορά ότι κανείς δεν λέει ότι πρέπει να φύγει, ούτε καν ο Καρατζαφέρης. Μιλάει που λέτε φίλοι μου ο νέος, συνήθως επειδή είναι όμηρος σε κάτι Stage είναι και φορτισμένος και δεν τους τα χώνει όσο καλά μπορεί, και μετά όλοι μένουν με ανοιχτό το στόμα. Κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, ο δημοσιογράφος επαναλαμβάνει τα λόγια του με ευλάβεια, χαμηλώνοντας δραματικά τη φωνή, ότι και καλά τον νιώθει γιατί και αυτός ήταν κάποτε νέος και ξέρει από καλό πόνο. Θα λέγαμε λοιπόν ότι ο δημοσιογράφος είναι ο πιο καλός φίλος του νέου μετά τον παπά.

Όταν ακούγεται στην τηλεόραση ότι οι νέοι έχουν δίκιο, είναι προφανώς επειδή κάποιοι θέλουν να τους κρατούν ευχαριστημένους, όπως ακριβώς γίνεται με τους πελάτες. Στόχος: Να κατευνάσουν την οργή τους, να τους καλοπιάσουν, να πνίξουν την δημιουργικότητά τους, να τους αποπροσανατολίσουν. Φοβούνται τους ενοχλητικούς, τους μη αποβλακωμένους, αυτούς που δεν τους καλύπτει η κοινωνία της σαχλαμάρας, της φτήνιας και του καταναλωτισμού και προσπαθούν να πολλαπλασιάσουν τους ηλίθιους.

«Είναι νέος. Θέλει να ζήσει; Καθυστερήστε τον. Απόσπάστε του την προσοχή». Αυτό το μήνυμα ακούγεται αν πιάσεις τα κρυφά σήματα από τον ασύρματο της τηλεόρασης. Η φράση «Οι νέοι έχουν δίκιο» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη επιδοκιμασία της προσαρμοστικότητάς μας στα ψευδή πρότυπα, της ήπιας αποδοχής μας στην κατάσταση που δε σηκώνει ρομαντισμούς. Είναι το χάδι επιβράβευσης στον ήσυχο σκύλο τους.

Η αντιμετώπιση της νεολαίας από την τηλεόραση είναι σαν εκείνη που έχει η σταρ, που ενώ όλοι ξέρουμε από την αρχή ότι «Είναι φανταστική, πανέμορφη, πιο ευτυχισμένη από ποτέ», τρώμε στη μάπα το ρεπορτάζ της επιβεβαίωσης της λάμψης της. Τι γίνεται όμως αν η σταρ μας είναι συνειδητοποιημένη και καταλαβαίνει ότι την γλείφουν οι κόλακες;

Το μήνυμα αποκρυπτογραφημένο μιλάει για ανάγκη από μεριάς μας καταπίεσης της δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα είναι ο απαγορευμένος καρπός, που αργά η γρήγορα θα πρέπει να ξεχάσουμε. Για το καλό μας πάντοτε φυσικά. Δεν είδες τον Κωστάκη της Τασούλας που τακτοποιήθηκε; Σκάσε και βολέψου. Είναι σαν αυτό που έλεγαν οι συγγενείς από παλιά: «Να το δείτε το παιδί όπως επιθυμείτε». Ε ρε καταπίεση.

Τίποτα κακό δεν υπάρχει στο «βόλεμα» αν οι νέοι άνθρωποι παραμένουν ζωντανοί. Απλά μας ανησυχεί η ελαφρότητα με την οποία λένε πολλοί για παράδειγμα ότι θα γίνουν δάσκαλοι, επειδή θα διοριστούνε γρήγορα. Δεν μπορεί να είναι βόλεμα ο δάσκαλος. Πρέπει να υπάρχει μεράκι. Είναι προτιμότερο να βολεύεις το όνειρο. Αν ωστόσο αυτό που γουστάρεις να κάνεις σου υπόσχεται ανεργία, είσαι διατεθειμένος να υπομείνεις το προξενιό.

Οι νέοι ξαπλώνουν, πληγωμένοι ή αδιάφοροι, κουβαλώντας στην πλάτη τους τα λάθη των γονιών, τα προβλήματα, τα άγχη και τις ανασφάλειες τους. Βλέπουμε παρόλα αυτά ότι έχουν την ωριμότητα να τιμωρούν μια ψεύτικη σε όλα της κυβέρνηση, δημιουργώντας ουσιαστικά εκείνοι την μεγάλη διαφορά. Είναι μια πρόοδος αυτό το ισχυρότατο ράπισμα, ασχέτως αν δεν το καταλαβαίνουμε ακόμα. Νωρίς για να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά είναι μια επιτυχία. Και αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για μια νεολαία που βγαίνει μέσα από μια τηλεόραση που ασχολείται καθημερινά 8-10 ώρες τουλάχιστον με ένα μακιγιαρισμένο τίποτα, η αισιοδοξία μεγαλώνει. Άλλωστε αν δεχτούμε ότι το παιδί γίνεται λίγο καλύτερο από τον γονιό, η κοινωνία προοδεύει αργά αλλά σταθερά. Τα ΜΜΕ, οι κυβερνήσεις, τα οικονομικά συμφέροντα είναι εκεί για να μας βάζουν τρικλοποδιές.

Το σύνθημα δεν είναι το απλουστευμένο: Να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει. Εγώ για τον εαυτό μου μπορεί να πιστεύω ότι μου ανήκει να κυβερνήσω τον κόσμο, να αποκτήσω αμύθητη περιουσία, να πάω με όλες τις τσούλες της γης και πολλά ακόμα. Αυτή η σύγχυση υπάρχει γενικά. Το όνειρο είναι συνήθως να γίνω κάποιος, να μετράω, να με δείχνει η τηλεόραση. Φτηνή εποχή, φτηνά και τα όνειρα.

Συχνά ωστόσο διεκδικούμε μια καλύτερη ζωή με αδικαιολόγητες ενοχές, σαν να μη μας αξίζει. Με μια αυστηρότητα αυτογνωσίας, καιρός να αγωνιστούμε για αυτό που υποψιαζόμαστε ότι μας ανήκει. Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, όπως έγραψε ο Τσε. Για μια επανάσταση γνώσης, παιδείας, συνείδησης, αγάπης, αλληλεγγύης. Ξεκινώντας να συζητάμε επιτέλους αυτά που μας αφορούν.

Σε αυτό το λεωφορείο δεν θα σηκωθούμε εμείς. Θα σηκωθούν αυτοί. Αρκεί να βρεθεί μια Ρόζα Παρκς να κάνει την αρχή. «Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι, Πότε θα ρθούνε καινούριοι ανθρώποι να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία;» έγραψε ο Γκάτσος. Ένα ερώτημα που σύμφωνα με το Χατζιδάκι ταιριάζει να γίνει προσευχή μας.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Κόλλησε η τσίχλα και η βελόνα.

Δημοσιογράφος είναι και το παλικάρι στο Σταρ που επειδή έχει συνηθίσει να παίρνει δήλωση μόνο από τη Στέλλα Μπεζαντάκου, σχεδόν κατουριέται από τη χαρά του όταν του μιλάει ο Λάτσιος; Ζητώ συγγνώμη, δε το ήξερα. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό.

Αν δεχτούμε ότι η τηλεόραση στη μάχη της πληροφόρησης είναι καμένο χαρτί, παραφωνίες παρατηρούμε και στις εφημερίδες. Η δυσκολία της δημοσιογραφίας να ξεχωρίσει την είδηση είναι μεγάλη. Προχθές σε εφημερίδα τον ίδιο χώρο καταλάμβαναν μια ακόμη αυτοκτονία στην France Telecom και οι κολλημένες τσίχλες(!) στην πλατεία της Βαρκελώνης(μαθαίνουμε μάλιστα ότι και στην πλατεία Τιενανμέν έχουν το ίδιο πρόβλημα).

Η εφημερίδα λοιπόν διεκδικεί το δικαίωμα να μασάει και αυτή την τσίχλα της. Λείπει μερικές φορές και από αυτήν η ανθρωπιά, δεν είναι η πρωινή προσευχή όπως θα ήθελε ο Χέγκελ. Δεν είναι δυνατόν ωστόσο οι εφημερίδες να προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα πετάμε κάτω τις τσίχλες μας ή τους ανθρώπους μας. Αυτό είναι τομέας της τηλεόρασης. Δεν έχει δικαίωμα να μπλέκεται στα πόδια της.

Γενικά, όλοι γνωρίζουμε ότι γινόμαστε αρεστοί όταν είμαστε ευχάριστοι. Σε αγαπάει ωστόσο αυτός που αντέχει τις σκέψεις σου. Η δημοσιογραφία που είναι εκ των πραγμάτων δυσάρεστη, είναι αναγκασμένη να προσπαθεί να πουλήσει την πληροφορία, ακόμα κι αν είναι μια ασήμαντη τσίχλα. Στο ίδιο καζάνι βράζουν και διάφοροι διανοούμενοι που μιλούν με κυνισμό για τη Δημοκρατία. Σε ένα πρόσφατο κινηματογραφικό αφιέρωμα της Μη κυβερνητικής οργάνωσης Steps International σε συνεργασία με το ARTE, to BBC και άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς, ο δημοσιογράφος Τζον Χάμφρις λέει : «Αν η ψήφος άλλαζε κάτι, δεν θα μας άφηναν να ψηφίσουμε». Ο πολύς Σλαβόι Ζίζεκ υπερθεματίζει: «Μην μπείτε στον κόπο. Εγώ δεν ψηφίζω».

Κατανοώντας την ιστορία, κοιτάζοντας στα μάτια τους νεκρούς μας, θα μαθαίναμε να αγαπάμε κάθε κατάκτησή μας, όσα ψεγάδια κι αν έχει ακόμα. Το χρέος των διανοούμενων είναι δυστυχώς να εκπροσωπούν εκείνους τους πολίτες που συνειδητά υποτιμούν. Η "φωνή της ανθρωπότητας" παραφωνεί επικίνδυνα. Βλέπουμε ότι όσοι απολαμβάνουν περισσότερη δημοκρατία, την απαξιώνουν και περισσότερο. Την αποκληρώνουν, αδιαφορούν, υποτιμούν τους πολίτες περισσότερο και από τους πολιτικούς. Ο λαός είναι ηλίθιος, ενώ εγώ η ιδιοφυία αποστασιοποιούμαι. Με δυο τσιτάτα αμφιβόλου ποιότητας, κάνουν τη δουλειά τους. Ίσως να επιθυμούσαν να τους βασανίσουμε για να γράψουν κάτι σπουδαιότερο. Ξεχνάνε ότι το γράψιμο είναι κυρίως μια διαμαρτυρία απέναντι στον εαυτό μας. Δεν το ξεχνάνε δηλαδή, ενδεχομένως να μην το κατάλαβαν ποτέ.

Στη Γαλλία οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Διαλυμένες ανθρώπινες ψυχές λυγίζουν στον σκληρό ανταγωνισμό. «Είναι πάντα απλό να σκέφτεσαι λογικά. Μα είναι σχεδόν αδύνατο να σκέφτεσαι λογικά ως το τέλος», γράφει ο Καμύ στο Μύθο του Σισύφου, στο δοκίμιο του που πραγματεύεται την αυτοκτονία. Το βιβλίο το διάβασα τις πρώτες μέρες στο στρατό. Τα μεσημέρια, κουρασμένος, ακούγοντας μουσική κάτω από ένα δέντρο, αρνιόμουν να πάω για ύπνο και να χάσω τις λίγες ώρες ελευθερίας μου, αρνιόμουν όμως και να ακολουθήσω την σκέψη του. Συνειδητοποιούσα πόσο μου έλειπε η ζωή μου. Η στέρηση της ελευθερίας ,ναι, σαφώς, η αρχή της συνειδητοποίησής της. Το πρόβλημα που τον βασάνιζε, εμένα μου φαινόταν απλό. Δεν υπάρχει γενναιότητα στην αυτοκτονία, μόνο εγωισμός, μοναξιά, απελπισία. Ήθελα έστω μια έξοδο, μια βόλτα στη θάλασσα, μια ανάσα ελεύθερη.

«Είμαι ένα μηδενικό» έλεγε και ξαναέλεγε ο εργάτης που στις 20 Οκτώβρη του 2006 έπεσε στο κενό από τον 5ο όροφο της Ρενώ. Ο Ζαν Μισέλ, ένας 54χρονος τεχνικός της France Telecom και πατέρας τριών παιδιών έγραψε πριν φύγει: «Αν η πράξη μου μπορούσε να χρησιμέψει σε κάτι…Συγχωρέστε με που το έβαλα κάτω. Κι ευχαριστώ». Το άγχος γονάτισε αυτούς τους ανθρώπους, τους έκανε να αισθάνονται λίγοι, αδύναμοι, ανεπαρκείς, ανάξιοι. « Ο άνθρωπος δεν υποφέρει τόσο σήμερα από φτώχεια όσο από το γεγονός ότι κατάντησε ένας τροχός μιας μεγάλης μηχανής, ένα αυτόματο, που η ζωή του είναι άδεια και έχει χάσει τη σημασία της» γράφει ο Έριχ Φρομ.

Μπορεί τελικά να μη φταίει η France Telecom αλλά εμείς που ούτε λέμε καλημέρα στον διπλανό μας, ούτε απλώνουμε το χέρι στον φίλο μας και οι άνθρωποι επιλέγουν την αυτοκτονία, την μοναδική τους εξουσία απέναντι στο Θεό, ο μόνος τρόπος τους να του αντιταχθούν και να του πουν: Αρκετά. Η πρόοδος μοιάζει έλεγε ο Μαρξ «με αυτόν τον φοβερό ειδωλολάτρη Θεό που ήθελε να πιει το νέκταρ μόνο στο κρανίο των σκοτωμένων εχθρών του». Ο ποιητής το έγραψε ως εξής: «Γιατί το μάτι σου που αγκάλιαζε τον κόσμο ολόκληρο δεν συγκράτησε τον εργάτη που έπεφτε από τη σκαλωσιά»;

Δεν θα υποστηρίξω ότι πολλοί διανοούμενοι μας προτείνουν να αυτοκτονήσουμε. Οι 129 κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούσαν Skip ήταν αναμφίβολα πιο σοβαροί. Θα το πούμε στη γλώσσα τους μπας και το καταλάβουν. Ο Νίτσε γράφει: «Στις πνευματικότερες ψυχές, αν παραδεχτούμε ότι είναι οι πιο θαρραλέες, έχει ανατεθεί να ζουν τις πιο οδυνηρές τραγωδίες. Γι’ αυτό όμως τιμούν τη ζωή, γιατί τους αντιτάσσει τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό της». Ο Σεφέρης θα μας έλεγε ότι «βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες». Ο Χέλντερλιν έγραφε ότι κάποιοι «είναι αναγκασμένοι να πιάνουν τον κεραυνό με γυμνά χέρια». Να είναι «οι κλέφτες της φωτιάς» (Ρεμπό).

Οι διανοούμενοι προθυμοποιούνται αλλά τους λείπει η πίστη και η ευαισθησία πολλές φορές. Μπορεί απλά να τους λείπει η αγάπη. Ας δείξουμε κατανόηση. Κι ας πιστέψουμε μόνοι μας. Και ο Καμύ άλλωστε μας προτείνει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Showtime.


Η Showbiz είναι ένας χώρος που έχω παρατήσει. Με κούρασαν τα φώτα. Πάντα πίστευα ότι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα μια TVLand όπου οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να φωτογραφίζονται με τον Κατέλη, τη Θώδη, τον Εθνικό Σταρ, τη Ρούλα Βροχοπούλου και άλλους τέτοιους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας μας, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του Ανδρέα Μικρούτσικου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αποτελούν το καλύτερο επικοινωνιακό επιτελείο κάθε κυβέρνησης, μπορούν να αποπροσανατολίζουν και να απαλύνουν προβλήματα. Το νέο στήθος της Τζούλιας δεν μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα του κόσμου σίγουρα, αλλά είναι ένα επίδομα θέρμανσης, ένα σύμφωνο σταθερότητας, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Όσα θα διαβάσετε τα πήρα μέσα από το προσωπικό μου αρχείο, τα τετράδια του Pasaena, για να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τα τετράδια του Γκράμσι.

Δήλωση καταξίωσης.

Άντρας Νίνας Λοτσάρη: «Θέλω να βγαίνουμε έξω και να την κοιτάει όλος ο κόσμος». Αυτό θα σας κοστίσει μερικές αγορές καναλιών και μερικές δορυφορικές συνδέσεις παραπάνω. «Αυτό για έναν άντρα είναι καταξίωση» είπε και με αποστόμωσε.

Δήλωση που σε βάζει σε μπελάδες.
«Οι εμπειρίες με έχουν διδάξει ότι οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι εραστές», είπε η Κατερίνα Γεωργιάδου, μια ξανθιά με λίγα ρούχα. Σκέφτηκα πως για να το λέει αυτό, δεν θα πήγε μόνο με έναν άντρα από κάθε εθνικότητα. Βγάζουμε το συμπέρασμα ότι σαν άλλη εταίρα ή εταιρία δημοσκοπήσεων θα έπρεπε να πάει τουλάχιστον με 2000 άντρες κάθε χώρας και μετά να σταθμίσει το δείγμα. Συνολικά στην έρευνα πήραν μέρος 400.000 άντρες (αν βάλουμε 2000 επίλεκτους άντρες από 200 χώρες να λάβουν μέρος). Ο αριθμός μπορεί να φαίνεται υπερβολικός όμως εξασφαλίζει την αξιοπιστία της έρευνας και την ακρίβεια του αποτελέσματος. Να μη μπορεί να αμφισβητηθεί από καμία χώρα η ελληνική πρωτιά.

Δήλωση για την Θεσσαλονίκη.
Δανδουλάκη: «Βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους, γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών να απολαμβάνουν πραγματικά τον καφέ τους στην πλατεία Αριστοτέλους. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν αληθινές σχέσεις, δυνατοί δεσμοί και η ζωή των ανθρώπων είναι πιο γλυκιά, πιο χαλαρή». Δεδομένου του κυκλοφοριακού, το γλυκιά και χαλαρή με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μετακινείστε στην πόλη με ελικόπτερο. Και αφού επιλέξατε αυτόν τον τρόπο μετακίνησης ποιος είμαι εγώ που θα σας κατεβάσω από τα σύννεφα. Δήλωση που γίνεται για να διατηρείται ο μύθος της ερωτικής πόλης. Επίσης μπορούσε να πει ότι οι Θεσσαλονικιές ντύνονται πιο καλά από τις Αθηναίες, το κοινό στη Θεσσαλονίκη είναι πιο απαιτητικό και άλλες τέτοιες μπαρούφες που ταιριάζουν γάντι με τον επαρχιωτισμό και την ακινησία μας.

Δήλωση καταδικασμένου έρωτα.
Παρθένης σε Ο.Κ για τη σχέση του με τη Σοφία Αλιμπέρτη: «Είναι συμπληρωματική, καρμική. Είναι αυτή που περίμενα τα τελευταία 31 χρόνια». Αν εσείς περιμένατε αγαπητέ Αλέξανδρε, η Σοφία προφανώς ανυπομονούσε να μεγαλώσετε.

Δήλωση αυτοπεποίθησης.
Η θεα Ανδριανού: «Θέλω να ζήσω 100 χρόνια και πιστεύω πως και στα 90 μου θα είμαι κούκλα γιατί δεν έχω άλλα πρότυπα και γιατί έχω δουλέψει με τον εαυτό μου». Στη συνέντευξη έλεγε επίσης ότι όταν ήταν μικρή δεν της άρεσε η εμφάνιση της. Μετά μεγαλώνοντας έπαιξε το sex symbol στα σίριαλ της και πήρε λίγο τα πάνω της και σε μερικές δεκαετίες θα είναι έτοιμη για Μiss young. Στα 120 της θα την παροτρύνουν οι φίλοι της να πάρει μέρος στα καλλιστεία. Η παραπάνω ιστορία θα γίνει ταινία και θα θρυμματίσει τα ταμεία, βάζοντας φωτιά στις αίθουσες και στους άντρες. Highlight της καριέρας της: Ο Νινιός την πολιορκεί σε ένα από τα σίριαλ της, εκείνη μόλις έχει κάτσει στο κρεβάτι μετά από τρέξιμο και καλά και όταν συνεχίζει να της βάζει χέρι του λέει την αφροδισιακή ατάκα: «Αχ μη, είμαι ιδρωμένη». Αααααααααχχχχχ…

Αφελής δήλωση.
Το βραβείο παραλαμβάνει η Τάνια Τρύπη:
«Ομολόγησε σε δικούς της ανθρώπους πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος της προσφέρει την ασφάλεια ενός ωριμότερου άνδρα που δεν είχε ως τώρα με τον μικρότερο της Καζάκο». Ο μεγαλύτερος άντρας αγαπητή Τάνια, χωρίς να θέλω να στο χαλάσω ή να μπω ανάμεσά σας, θα έπρεπε να σου γεννά μεγαλύτερη ανασφάλεια καθώς εκτός απροόπτου, βρίσκεται πιο κοντά στο θάνατο.

Δήλωση για τη λύση μυστηρίου αεροπορικής τραγωδίας.
Γερμανού για Σπαλιάρα: «Ο Γιάννης διαθέτει έξυπνο χιούμορ(υπάρχει και χαζό;), κάνει πλάκα σε όλο τον κόσμο(σε σημείο που γίνεται ενοχλητικός;), είναι τρομερό πειραχτήρι. Πειράζει αεροσυνοδούς, ανοίγει το κινητό του κατά την απογείωση-αυτό είναι επικίνδυνο- και άλλα τέτοια». Και μη χειρότερα.

Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Έχεις κάνει one night stand», τη ρωτάνε. «Απλώς γελάω, εννοείται. Δεν είμαι της αγκαλιάς. Ή σηκώνομαι από το κρεβάτι (αυτό ήταν One night stand) ή γυρνάω πλευρό και κοιμάμαι(σχέση)».

Δήλωση Μπαρμαν: «Θεωρώ πως ο Μπάρμαν είναι το κεντρικό πρόσωπο του μαγαζιού αφού όλοι κινούνται γύρω από αυτόν και το μπαρ». Α)Είναι εγωκεντρικός, β) Έχει πιει, γ) Είναι μπάρμαν.

Σωστή δήλωση.
Τα νούμερα τηλεθέασης παλιά δεν απασχολούσαν τους παρουσιαστές. Τώρα η σωστή απάντηση έχει αλλάξει. «Φυσικά και τα παρακολουθώ, με απασχολούν, με προβληματίζουν αλλά δεν χάνω και τον ύπνο μου».

Θα επανέλθουμε με το δεύτερο μέρος.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Τα λερωμένα τα άπλυτα τα παραπεταμένα Νόμπελ.


«Τι έχετε κάνει σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της πλατφόρμας του κόμματος σας για την ισότητα αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών», ρώτησε μια δημοσιογράφος τον Τζον Κένεντι ένα χρόνο μετά την εκλογή του, τον Νοέμβρη του 1961. Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα: «Είμαι σίγουρος ότι δεν έχουμε κάνει πολλά. Πρέπει να πω ότι πιστεύω πολύ στην ισότητα των αμοιβών και νομίζω ότι οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα απ’ όσα κάνουμε. Σας ευχαριστώ που μου το υπενθυμίσατε κυρία Κρεγκ», της είπε γελώντας.

Μπορεί το Νόμπελ να ξυπνήσει μνήμες στον Ομπάμα; Μετά τον Τζίμι Κάρτερ, ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο δεύτερος πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ που παίρνει το Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί πρώην; Γιατί πλέον περισσότερο θυμίζει τον Κλίντον που μετά την προεδρία του άρχισε τις ομιλίες ανά τον κόσμο και έγινε σημαντικά πλουσιότερος. Ο Μπαράκ, μαζί με την όμορφη γυναίκα του, αρχίζουν να μοιάζουν με δυο φιλόδοξες και μεγαλομανείς καρικατούρες που φαίνεται να απολαμβάνουν υπερβολικά τη φήμη τους στον Λευκό Οίκο. Σωστός Celebrity ο νέος πρόεδρος, αφότου έβρισε και τον Kanye West. Μέσα σε όλα.

«Αν ο Ομπάμα μπορούσε να πάρει κάποιο δώρο από την Σκανδιναβία αυτό το μήνα, θα διάλεγε τους Ολυμπιακούς Αγώνες(τους έχασε το Σικάγο και θρηνούσαν στην Αμερική). Τουλάχιστον στους Ολυμπιακούς οι κριτές περιμένουν να σου απονείμουν το χρυσό μετά την κούρσα. Δεν σου το φοράνε με το ζόρι ενώ περιμένεις το λεωφορείο να σε μεταφέρει στο στάδιο. Δεν στο δίνουν σαν μεταγραφικό μπόνους ή σαν αθλητική υποτροφία»γράφει ο Χέντρικ Χέτσμπεργκ στο έγκριτο περιοδικό Νιου Γιόρκερ, αμφισβητώντας την «καθαρότητα» της νίκης του Ομπάμα.

Είναι γνωστό ότι ο στρατιωτικός νόμος τιμωρεί ακόμα και με θάνατο την ανυπακοή. Όταν όλοι είναι στρατιωτικοί, το έγκλημα έγκειται στο να μη σκοτώσεις. Από το στρατιωτικό νόμο διέπεται και η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ο Νόαμ Τσόμσκι υπερασπιζόμενος τάχα μου την επιτροπή θεωρεί πως η βράβευση Ομπάμα διαθέτει σημαντικά υψηλότερο ηθικό επίπεδο από κάποιους προηγούμενους αποδέκτες του βραβείου τα ονόματα των οποίων είπε ότι δεν θα αναφέρει για λόγους ευγενείας, υπονοώντας τον Κίσινγκερ και τα άλλα παιδιά.

Η σάτιρα δεν έχασε τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και οργίασε: «Η Επιτροπή λέει ότι ο πρόεδρος κέρδισε επειδή δημιούργησε ένα νέο κλίμα στη διεθνή πολιτική σκηνή, που ακούγεται πολύ καλύτερα από το να έλεγαν “Στα μούτρα σου Τζορτζ Μπους, παλιομαλάκα καουμπόι”» είπε ο Bill Maher. «Σε άλλα πρόωρα βραβεία αυτήν την εβδομάδα η μαθήτρια Άμπερ Κόλινς αναδείχτηκε Μις Αμερική και ο 9χρονος Ντίλαν Χολτ ο πιο σέξι άντρας στον κόσμο στην ψηφοφορία του περιοδικού People» συνέχισε την πλάκα ο Seth Meyers.

Ο Ομπάμα δεν έχει κάνει πολλά αν εξαιρέσουμε τις προσπάθειες του για τη μείωση των πυρηνικών όπλων, την προώθηση μίας λύσης στο Παλαιστινιακό και την βραδυπορούσα αλλά σταδιακή αποχώρηση του από το Ιράκ. Η υπερδραστήρια απραξία του σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση που επιχειρεί στην υγεία μάλιστα δίνει αφορμές στην πιο χυδαία και μισαλλόδοξη μερίδα της δεξιάς να ξεσαλώσει. Ρας Λίμπο και Γκλεν Μπεκ κάνουν πάρτυ φασισμού και ρατσισμού, την ώρα μάλιστα που ο πρόεδρος καλείται από τον στρατηγό Μακ Κρίσταλ να στείλει άμεσα άλλους 40 χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Αν καταφέρει να κερδίσει τα λόμπι και την τερατώδη προπαγάνδα και περάσει έστω τη μεταρρύθμιση στην υγεία, θα κάνει μια καλή αρχή.

Ο James Traub γράφει πιστός στο κλίμα της εποχής στην ανάλυση του στους New York Times: «Τι θα συμβεί αν η πτώση της Καμπούλ δεν σημάνει μόνο την εγκατάλειψη του αφγανικού λαού από τους Αμερικανούς αλλά και ένα στρατηγικό και ψυχολογικό θρίαμβο της Αλ Κάιντα , που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη στρατολόγηση και μελλοντικές επιθέσεις;». Το τι τόνοι μελάνι, πόσες σελίδες, πόσα δάση του Αμαζονίου καταστρέφονται για να δικαιολογήσουν συντηρητικούς και χιλιοειπωμένους προβληματισμούς που στόχο έχουν να συντηρήσουν την τρομολαγνεία, δε λέγεται.

Βραβείο υπενθύμισης ή υπόσχεσης, θα φανεί αν ο Ομπάμα θα γελάσει τελευταίος με το ανέκδοτο της Επιτροπής Νόμπελ. Είναι διαφορετικό να προδίδεις μια ελπίδα και άλλο να καταπίνεις τα δάκρυα χαράς και λύτρωσης των δημοκρατικών πολιτών όλου του κόσμου όταν μαθαίναμε τον Νοέμβρη ότι πήρε το Οχάιο, θεωρώντας ότι πήραμε την Τριπολιτσά. Προς το παρόν ο νέος war President σκουπίζει τα χέρια του από το αίμα με το καινούριο του βραβείο. Μετά τον δίκαιο νεκρό, μας χαρίζει τον αναγκαίο συνάδερφο του( αναγκαίος πόλεμος λέει το Αφγανιστάν). Τα εγκλήματα του είναι υπέρ της ανθρωπότητας. Θέλει ειρήνη; Δώστε του ένα Νόμπελ να του περάσει.

Πρόσφατα ο Colbert στο show του έδωσε έναν ακριβή ορισμό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα έθνη του κόσμου συγκεντρώνονται για να πολεμήσουν για την κυριαρχία του. Είναι σαν τον πόλεμο, με τη διαφορά ότι οι ειδήσεις ακόμα τους καλύπτουν… Καλά έκαναν και οι Ιταλοί στρατιώτες και πλήρωσαν τους Ταλιμπάν για να μην τους επιτίθενται, όπως αποκάλυψαν οι Times. Είμαι σίγουρος ότι ήδη κανονίζουν και τα ραντεβού με την Βάνα, αλά Mediterraneo. Καλό βόλι αδέρφια.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Οι ανασφάλειες και οι αμαρτίες της σάτιρας.

Μέρες αισιοδοξίας επέστρεψαν ξαφνικά στην Ελλάδα μας. Άλλος ζει μέρες του ΄81, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μέρες του ΄63 όπως έγραψε χθες που η ΑΕΚ πήρε πρωτάθλημα και βγήκε ο Γέρος της Δημοκρατίας, ένας άλλος λιγότερο πολιτικοποιημένος, ας τον πούμε για τις ανάγκες του άρθρου Τάκη, ο Τάκης λοιπόν, θυμάται το πρώτο του φιλί με την Δέσποινα δίπλα από τη βρύση του σχολείου του και αποφασίζει να την πάρει τηλέφωνο μετά από χρόνια, ο Έλληνας αγρότης από εκεί που ήταν μόνος, έψαχνε και έπαιρνε βίζιτες, διαλέγει μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες ανάμεσα σε φυσιολογικά κορίτσια που τον ποθούν. Η πράσινη ανάπτυξη είναι κοντά.

Πώς αντιδρά όμως η σάτιρα στις νέες εξελίξεις; Ζορίζεται. Το βλέπεις στα αστεία της. Στο λαιμό της έχει κάτσει η νέα και άφθαρτη κυβέρνηση. Εκ φύσεως, είναι αρνητική, δεν θα αλλάξει τώρα, στα γεράματα. Δεν μας αφήνει λοιπόν περιθώρια ζωής. Κλείνει τη στρόφιγγα της ελπίδας. Αυτοί που σου λένε να ονειρεύεσαι, νιώθουν την ανάγκη να συντρίψουν την ελπίδα που δε γέννησαν εκείνοι. Η σάτιρα έχοντας τον ρόλο της θετής μητέρας της ελπίδας που τη μεγάλωσε και την πόνεσε, θέλει να γίνει ξαφνικά η πραγματική της. Κάνει ό, τι μπορεί για να στην σπάει, να στο χαλάσει που θα βγεις, σαν την μάνα που φοβάται ότι θα της κλέψει καμία σουσουράδα το καμάρι της.

Διακηρύσσει ότι επιθυμεί την ανατροπή, αλλά αυτό που πραγματικά θέλει είναι η διατήρηση της ζοφερής εικόνας. Είναι μάλλον σταθεροποιητής του συστήματος. Φοβάται μη βρεις την ευτυχία μακριά της και χάσει την εξάρτηση σου από αυτή και την αδυναμία που της έχεις. Στόχος να παραμείνει το σημείο αναφοράς σου: Να σε επαναφέρει στην τάξη και τη δυστυχία σου, να μη προδώσεις την έξοδο κινδύνου σου από την μίζερη καθημερινότητά, να διατηρήσει την παρηγορητική αυθεντία της. Αλλά και να σου πει, για να μην είμαστε άδικοι, ότι εσύ αλλάζεις τη ζωή σου, να μην επαναπαύεσαι, μη σε μαγέψει η νέα Κίρκη.

Προς το παρόν, ανησυχεί υστερικά για την πρωτοκαθεδρία. Ανυπομονεί, καιροφυλακτεί, διψάει για το πρώτο αίμα. Πρέπει πάση θυσία να καταστρέψει την αξιοπιστία της κυβέρνησης για να μπορεί να την χτυπάει. Θέλει να μας αναγκάσει να παραδεχτούμε το λάθος μας για να μπορέσουμε μέσω αυτής να εξαγνιστούμε. Γρήγορα, βιαστικά, άκοπα. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο η σάτιρα νιώθει εμφανώς αμήχανη ψάχνοντας την επιδοκιμασία μας στα καταδικαστικά βουλεύματά της, την άμεση απογοήτευση μας.

Η δυσκολία να βρει ψεγάδια, να ανακαλύψει ψέματα, είναι μεγαλύτερη. Ο δείκτης δυσκολίας στο να προκαλέσει το γέλιο μας, αυξάνεται. Οι ευκολίες της ξεβολεύονται καθώς η νέα κυβέρνηση, καθαγιασμένη με την ψήφο του λαού, είναι δύσκολος εχθρός. Καταστρώνει λοιπόν σχέδια για να μας πάρει πάλι με το μέρος της βάζοντας τρικλοποδιές στην νέα αντίζηλο. Εσύ τηλεθεατή με ποιον είσαι; Η σάτιρα ζητάει να ανανεώσεις μαζί της τους όρκους αιώνιας αγάπης, να επανεπιβεβαιώσεις την πίστη σου σε αυτήν. Σε πιέζει, βιάζεται να προδικάσει το δίκιο της, να κυριαρχήσει ξανά. Θα δικαιωθεί μόνο όταν τοποθετήσουμε πάλι την ελπίδα μας πάνω της, στη σταθερή μετοχή της.

Αντλώντας τη δύναμη της από τη φθορά της εκάστοτε κυβέρνησης, ο θρίαμβος της δεν θα αργήσει. Είναι πιο κοντά απ’ ό, τι φαντάζεται. Κακώς αποκαλύπτει τους φόβους της. Το είδος της δεν θα είναι ένα επάγγελμα που θα εξαφανιστεί. Ίσα ίσα, η ευκαιρία για σάτιρα θα εμφανιστεί πάλι ξαφνικά. Στις αμήχανες ώρες, πρέπει να ανασύρει τα πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Αν δείξει ότι ζηλεύει, θα χάσει το παιχνίδι. Δεν έχει λόγους να φοβάται αν δεν φοβάται να αλλάξει και να τροποποιήσει τους κώδικές της.

Η πιο μεγάλη μάχη της σάτιρας είναι απέναντι στις νέες κυβερνήσεις. Αν το δει θετικά, θα βρει την ευκαιρία να ανανεωθεί και η ίδια. Εσύ δε χρειάζεται να πάρεις θέση. Τον ώμο της θα ζητήσεις για να ξανακλάψεις, αυτό είναι δεδομένο. Εκείνη αυτάρεσκα θα κομπάσει: Είδες που στα ‘λεγα εγώ; Και εμείς θα πέσουμε στην αγκαλιά της. Θα ζήσουν αυτοί καλά και ‘μεις πάλι χειρότερα, αναπολώντας «το λάγνο ψέμα τους που τα ‘κανε όλα ωραία». Τουλάχιστον θα γελάμε πάλι με την ψυχή μας.

Όπως και να ‘χει, δεν είμαστε υποχρεωμένοι ούτε να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά ούτε να είμαστε και δυστυχισμένοι. Ευτυχώς.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Μια απρόσωπη συγγνώμη.

Ο νομάρχης Θεσσαλονίκης θα είναι υποψήφιος για την προεδρία της Ν.Δ. Και οι εκπρόσωποι της πολιτικής σοβαροφάνειας και ορθότητας αντιδρούν! Πώς τόλμησε; Τι ξεφτίλα! Η σκιά του Ζορό πάνω στις προσωπικότητες των υπολοίπων πολιτικών κολοσσών! Οι σοβαροί από τη μια και ο ψωριάρης χώρια! Λες και φταίει ο Ψωμιάδης για τα χάλια της κυβέρνησης της ταπεινότητας. Και τι έγινε ρε; Εμείς Πανίκα θέλουμε.

Αφού τα ΜΜΕ μου είπαν ποιον προτιμούν στη μάχη του ΠΑΣΟΚ, τώρα θεωρούν θεμιτό να υποβιβάζουν την υποψηφιότητα Ψωμιάδη. Απέτυχε το πραξικόπημα Βενιζέλου, να μην αποτύχει και της κόρης του Μητσοτάκη. Δεν έχουμε τέσσερις υποψήφιους, έχουμε τρεισήμισι ακούστηκε να λέει μεγαλοδημοσιογράφος. Μερικοί δεν τον αναφέρουν καν. Ποιος τους ζήτησε να μας ξεχωρίσουν τις υποψηφιότητες; Να μας πουν ποια θεωρούν σημαντική και ποια όχι; Πώς θα γελάσουν ξανά με τα τερτίπια του Αχιλλέα Καραμανλή που ήθελε πρώτο το όνομα του στη λίστα των Σερρών; Είναι γραφικός ο Νομάρχης και οι Ντιντήδες όπως θα έλεγε και ο Πάγκαλος δυσανασχετούν; Μεγαλοεκδότης της Ν.Δ τόλμησε να αναρωτηθεί: «Ποια βάση;». Βιάζεται να βγάλει την Ντόρα ο άνθρωπος. Τι ξεπεσμός. Δεν κρατάει καν τα προσχήματα, δεν κάνει έστω μία στοιχειώδη ανάλυση για την συντριβή της παράταξης του. Η δική του βάση είναι η βάση των δεδομένων ψηφοφόρων της παράταξης.

Η λογική των ΜΜΕ είναι η λογική της αλαζονείας τους. Από την απόλυτη αποθέωση της κυριαρχίας Κώστα, περάσαμε στην αποθέωση του Γιώργου. Από την απαξίωση του Γιώργου, στην απαξίωση του Κώστα. Και κανένας λογικός άνθρωπος δε μας εξηγεί γιατί συνέβη αυτό που οι περισσότεροι σοφοί απέκλειαν. Δεν τους ενδιαφέρει άραγε ότι φαίνονται ηλίθιοι; ‘Η το γνωρίζουν και το αγνοούν για να μπορούν να το ξανακάνουν; Γιατί τόση περιφρόνηση για τον κόσμο και για τη Δημοκρατία; Όλοι μας λένε ότι δε μας ενδιαφέρουν αυτά που συζητούν. Γιατί συνεχίζουν λοιπόν; Πόσες ευκαιρίες θα δώσουμε ακόμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Αυτοκριτική δε θα κάνουν ποτέ; Πότε θα αναζητήσουν καινούριους αρχηγούς; Πότε θα τσεκάρουν την ιδεολογική τους πλατφόρμα; Μήπως να πήγαινε το Mega, το Alter, o Αντ1 και ο Αlpha σε ένα συνέδριο να μελετήσουν το καταστατικό τους;

«Όταν πολεμάς ένα τέρας, πρόσεξε να μη γίνεις κι εσύ ένα τέρας» είπε ο Νίτσε. Παλιά οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν τον στρατό για να παίρνουν την εξουσία, τώρα χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για τα πραξικοπήματα τους! Και οι πολίτες απλά χρησιμεύουν για να συνομιλούν οι δημοσιογράφοι με τους πολιτικούς και να λύνουν τις διαφορές τους. Πολίτες μίας χρήσης δηλαδή! Είμαστε το κέντρο εξυπηρέτησης των δημοσιογράφων. Πρώτα ο ιδιοκτήτης, στο διάολο ο πολίτης! Για μια Δημοκρατία στα μέτρα των συμφερόντων.

Όλοι έχουμε ανάγκη που και που από καμιά ήττα. Όταν χάνεις, μαζεύεσαι, λες αλήθειες και γίνεσαι ανθρώπινος. Και τα ΜΜΕ ακόμα να συζητήσουν τα αίτια της πρώτης τους αποτυχίας, του Βενιζέλου. Η Ντόρα το σκέφτεται. Μήπως να έβγαζε τα τανκς; Αληθεια, αυτή τη συγγνώμη ποιος θα μας τη ζητήσει;

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Ο Μπερλουσκόνι είναι γυμνός.

«Ζήτω η Ιταλία, ζήτω ο Μπερλουσκόνι». Ο Σίλβιο παραληρεί και ολοφύρεται. Αισθάνεται την πίεση. Ο Τύπος είναι αριστερός, οι δικαστές «κόκκινοι», ο πρόεδρος Ναπολιτάνο το ίδιο, οι σατιρικές εκπομπές είναι σατιρικές, και «το κράτος είμαι εγώ». Όλοι είναι εναντίον του. Σε λίγο θα πει ότι και οι παίκτες της Μίλαν δεν κερδίζουν επίτηδες για να επιτείνουν την προσωπική του κρίση. Ακόμα και ο Τζιλαρντίνο ήταν χθες αποφασιστικός για την Εθνική Ιταλίας, ένας παίκτης που πούλησε η Μίλαν επειδή ποτέ δεν έβαζε κρίσιμο γκολ. Τι άλλο χρειάζεται για να στοιχειοθετήσει τη συνομωσία;

Πραγματικά δεν ξέρεις τι να σατιρίσεις σε έναν παλιάτσο. Τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος στη χώρα του; Πώς κατάφερε να δημιουργήσει την αποχαύνωση που θα τον δείχνει γοητευτικό; Η τηλεόραση μοιάζει η πιο ασφαλής απάντηση, το μαύρο κουτί που κρύβει όλα τα σκάνδαλα. Ποιος δεν θα ‘θελε να τον ρωτήσει ποια είναι τα μυστικά της επιτυχίας του;

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας κήρυξε αντισυνταγματικό τον νόμο που εξασφάλιζε ασυλία στον Μπερλουσκόνι και ο Ιταλός πρωθυπουργός επετέθη κατά του Ναπολιτάνο κατηγορώντας τον για μεροληπτική στάση επειδή ο Ιταλός πρόεδρος ήταν πρώην κομμουνιστής. Επιπλέον, ο Καβαλιέρε καθησύχασε τους πάντες δηλώνοντας για μια ακόμη φορά ότι είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχε ποτέ η χώρα, ότι απηλλάγη πάντοτε όποτε δικάστηκε και ότι οι εναντίον του δίκες ήταν φάρσες.

«Είμαι ο πολιτικός άνδρας που υπέστη τον μεγαλύτερο κατατρεγμό από μέρους της Δικαιοσύνης, σε ολόκληρη την ιστορία, σε κάθε εποχή. Ευτυχώς έχω βάλει στην άκρη κάποια χρήματα και μπόρεσα να ξοδέψω πάνω από διακόσια εκατομμύρια ευρώ, για να πληρώσω τους συμβούλους και τους δικαστές...». Εκ παραδρομής τους πλήρωσε τους δικαστές. Ομολογία; Δεν νομίζω. Ίσως μαύρο χιούμορ. Σε ό ,τι αφορά την επιστροφή του στις δικαστικές αίθουσες του Μιλάνου τόνισε ότι «δεν βλέπω να υπάρχουν κάποιες αρνητικές συνέπειες για μένα προσωπικά, εκτός από το ότι θα αναγκασθώ να αφαιρέσω χρόνο από την φροντίδα των υποθέσεων, που αφορούν το δημόσιο συμφέρον». Να και ο συναισθηματικός εκβιασμός! Πώς να τους ικανοποιήσει όμως όλους, έχει δίκιο ο άνθρωπος. Πρώτα από αυτόν περνάνε όλα. Και κυρίως όλες. Από το κρεβάτι του.

«Νομίζω ότι οι Ιταλοί βλέπουν τον εαυτό τους σε μένα. Αγαπώ το ποδόσφαιρο, χαμογελώ και μου αρέσουν, πάνω απ' όλα, οι ωραίες γυναίκες» είχε δηλώσει κάποτε. Βέβαια όλοι οι Ιταλοί δεν αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα κόμμα για να μην τους πνίξουν τα χρέη και καταλήξουν φυλακή. Έτσι κάπως ξεκινάει η ιστορία του Μπερλουσκόνι.

Ο Καβαλιέρε είναι ο ηγέτης που προσωποποιεί το κυρίαρχο μοντέλο της εποχής, του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, το πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού που υμνούν οι αγορές. Είναι απογοητευτικό αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει: «Ο μπερλουσκονισμός είναι μια γκροτέσκ εκδοχή του υπαρκτού φιλελευθερισμού ως φυσικής γλώσσας χτισμένης εξ'ολοκλήρου γύρω από τη φαντασίωση της ατομικής επιτυχίας και ευμάρειας. Απέχθεια για την κουλτούρα, υποταγή στη ζωώδη φυσικότητα των πραγμάτων, επιβράβευση της λήθης. Πρόκειται για κάτι πολύ μοντέρνο» γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης.

Η Ιταλία είναι μια παιδική χαρά μέσα σε ένα στρατόπεδο. Ο κηρυγμένος πρώτος μεταναστευτικός πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος, η παρουσία περιπόλων από ανησυχούντες πολίτες στους δρόμους και ο νόμος Αλφάνο συζητήθηκαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Ο Κωστής Παπαιωάννου σχολιάζει για τον Μπερλουσκόνι: «Εκπέμπει κωμικό μεσσιανισμό και περιφέρει ένα διογκωμένο εγώ που θυματοποιείται για χάρη των πολιτών υπηκόων. Εκείνοι δεν χρειάζεται καν να σηκωθούν από τον καναπέ τους».

«Είναι μια κλασική περίπτωση ισχυρής εξουσίας με σαθρά θεμέλια, μιας εξουσίας έτοιμης να μετατρέψει όλες τις επικρίσεις σε «τεχνάσματα», «συνωμοσίες» και «υπονόμευση». Μιας εξουσίας που είναι χυδαία και αβέβαιη, σαν να της λείπει η απόλυτη νομιμοποίηση, παρά τη συναίνεση που έχει· μιας εξουσίας που ίσως είναι έτοιμη να καταστρέψει τον ναό για να σωθεί από τα ερείπια» γράφει ο Ezio Mauro ,διευθυντής της Repubblica.

Ένας στους τέσσερις Ιταλούς σήμερα ζει στο όριο της φτώχειας. Οι δαπάνες για την παιδεία βρίσκονται διαρκώς σε πτώση. Μόνο το μισό του πληθυσμού έχει παρακολουθήσει κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή, ποσοστό που υπολείπεται κατά 20% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Μόνον το 1/5 των 20χρονων καταφέρνει να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ο Πρόντι μιλάει τώρα για την ανάγκη νέων προγραμμάτων και ιδεών μιας Αριστεράς που πελαγοδρομεί μετά την παταγώδη αποτυχία της δικής του κυβέρνησης. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την κατάρρευση της Αριστεράς έπαιξε η λεηλασία των ψήφων της εργατικής τάξης του Βορρά από τη Λέγκα του Βορρά. Η διεισδυτικότητα των κομμάτων της Δεξιάς στις προτιμήσεις των εργατών, παρά τους παραδοσιακούς τους δεσμούς με την Αριστερά, είναι καμπανάκι για όλα τα αριστερά κόμματα. Για πρώτη φορά κάτι τέτοιο είχε πετύχει η Θάτσερ στη Βρετανία. Στις εκλογές την περασμένης Κυριακής συνέβη κάτι παρόμοιο και εδώ, με την άνοδο των ποσοστών του ΛΑΟΣ.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Σίλβιο λοιπόν όπως λέει και το τραγουδάκι. Όσο περισσότερους εχθρούς εφευρίσκει ο πρωθυπουργός, τόσο πιο αθώος γίνεται. Ο επινοητικός αυτός μετρ της επικοινωνίας τώρα λέει ότι δεν προλαβαίνει να κυβερνά αν τον διώκουν, σαν την γυναίκα που γκρινιάζει επειδή λόγω φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνει να επισκεπτεί το κομμωτήριο. Δεν θα θυσίαζε ποτέ τις σταρλετίτσες, τα γυμνά πάρτι και τα κολ γκερλς για τη διακυβέρνηση.

Το uno di noi, το ένας από εσάς, δεν ισχύει απέναντι στον νόμο. Τις κατηγορίες και τις φωνές τις κάνει να φαίνονται σαν εκδήλωση ζήλειας. Με χτυπάτε δηλαδή όχι επειδή είμαι απατεώνας αλλά επειδή δεν τα έχετε καταφέρει όπως εγώ. Εκείνος εκλεγμένος από τον λαό δεν θα πήγαινε να δικαστεί από ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση τους μόνο χάρη σε ένα διαγωνισμό, λέει, καταργώντας ουσιαστικά κάθε έννοια δημοκρατίας και λογικής. Σε ελεύθερη μετάφραση, ο λαός δεν του επιτρέπει να δικαστεί. Ο λαός του είναι υπεράνω της Δικαιοσύνης.

Ο λόγος του κινείται πάντα ανάμεσα στην θυματοποίηση και στην θριαμβολογία. Αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του. Δέστε τι ωραία που περνάμε λέει και αυτοί μας χαλάνε το πάρτυ και τη διάθεση. Όσοι γράφουν εναντίον μου, δεν αγαπούν τη χώρα μας γιατί αν την αγαπούσαν θα αγαπούσαν και μένα. Οι μειοψηφίες θα πρέπει να υποτάσσονται και να μην ενοχλούν.

Την πολιτική δεν την εκφράζει πλέον κανείς, την εκπέμπει η τηλεόραση. Ο πρωθυπουργός δεν κυβερνάει, παρουσιάζει. Ελέγχοντας τη ροή των πληροφοριών ο Μπερλουσκόνι από την τηλεόραση, ελέγχει και τη ροή των γεγονότων.(Μπροντιγιάρ). Αφού δεν βρίσκουν λοιπόν προς το παρόν καλύτερο πρωταγωνιστή για την εθνική σαπουνόπερα, γιατί δεν το βουλώνουν; Ο ηγεμόνας μπορεί μονάχα να αυτοκαταστραφεί.

Από τη σύγκρουση των συμφερόντων έχουμε περάσει στην σύγκλιση τους, όπως γράφει ο Έκο. Στην «Πανδώρα» είχα διαβάσει πρόσφατα ότι ο Σίλβιο μελετάει κασέτες από τηλεοπτικές εμφανίσεις των υπουργών του και τους κάνει παρατηρήσεις π.χ Φαινόσουν χλωμός, ήσουν κουρασμένος, κάνε λίγη ηλιοθεραπεία κ.α. Η τηλεόραση φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό Υπουργείο. It’s the television stupid, για να παραφράσουμε το διάσημο σλόγκαν του Κλίντον.

Στις αστυνομικές ταινίες για να γλιτώσει κάποιος από τη σύλληψη και τη φυλακή, κρατάει ομήρους υπό την απειλή ενός όπλου και διαπραγματεύεται. Ο Καβαλιέρε είναι περικυκλωμένος από φανταστικούς κομμουνιστές, απατημένες ερωμένες της Αριστεράς και τη σύζυγο που τον μισεί. Η τηλεόραση καλύπτει το θρίλερ ζωντανά. Οι όμηροι του είναι οι Ιταλοί πολίτες και το όπλο του είναι η ίδια η τηλεόραση. Μένει να δούμε αν ο Σίλβιο θα συνεργαστεί ή αν θα ξεφύγει με αριστοτεχνικούς ελιγμούς από την αστυνομία. Ας ικανοποιήσουν μερικές απαιτήσεις του πρώτα και βλέπουμε. Και μην κουνηθεί κανείς, θα πυροβολήσει. Η τηλεθέαση τουλάχιστον είναι εξασφαλισμένη. Ζήτωωωωωω!!!!

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Η ανενόχλητη βόλτα του ΛΑ.Ο.Σ.

Η μόνη αλλαγή στην προεκλογική περίοδο, ήταν ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν αναγκασμένος να εμφανίζεται μόνο μια φορά στα κανάλια. Παλιά εμφανιζόταν κάθε φορά. Το κόμμα που τα έχει όλα και τα βαφτίζει όλα ελληνικά, έφτασε στις φετινές εκλογές το 5,63%. Οι απελπισμένοι, οι άνθρωποι χωρίς φωνή, εκφράζονται όλο και περισσότερο από τους συναγερμούς και τους λεονταρισμούς του ΛΑΟΣ. Γοητεύονται από το λαϊκισμό, που μπλέκει το Lifestyle με την ταπεινή καταγωγή. Η ύπαρξη του κόμματος βολεύει τους πάντες. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι δεν ασκούν έλεγχο στις απόψεις του. Παρουσιάζεται μετριοπαθές, καθαρό, αυστηρό, αγνό και παραδοσιακό, σαν φέτα. Ο γιος του σανοπώλη ξέρει και από καλό λάδι.

Το να μπαίνεις στη θέση του άλλου, για ένα ανώριμο μυαλό είναι αδύνατο και ανούσιο. Η διαφωνία από συναρπαστική μπορεί να σε τρελάνει, να σε ενοχλεί καθημερινά, να γεννήσει το μίσος για τη διαφορετικότητα. Ο εγωισμός εκκρίνει το φασισμό. Οι άνθρωποι της Ακροδεξιάς είναι αυστηροί, συναισθηματικοί και συγκινούνται ακόμα από τον μύθο της ελληνικής ανωτερότητας. Βρίσκουν πράγματα στο ΛΑΟΣ που αφορούν στην ταυτότητα και στην ασφάλεια τους και απεχθάνονται τους δυσνόητους και «άνοστους» αριστερούς μύθους.

Πολύ πρόσφατα, κάτι «παλικάρια» έστειλαν στο νοσοκομείο την τραγουδίστρια Σοφία Παπάζογλου, που πέταξε στα σκουπίδια ένα φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής. Η θαρραλέα κίνηση της τους υπενθύμισε τη μειονεξία τους, τους απαξίωσε. Όταν σου δίνουν όμως ένα ημερολόγιο πρώην ναρκομανείς, δεν το πετάς στα σκουπίδια. Οι ακροδεξιοί είναι σαν τα παιδιά που σε παιδική ηλικία ζητούν την αγάπη και την αναγνώριση και περνάνε κάποιο διάστημα βιαιότητας και επιθετικότητας απέναντι στα αδέρφια τους.

Όπως λοιπόν δε θα έσκιζες τη ζωγραφιά του παιδιού σου επειδή δε τη βρήκες επιτυχημένη, έτσι δεν πετάς και το μοναδικό πράγμα που θεωρεί δικό του ο ακροδεξιός, αυτό το φυλλάδιο που του δίνει ταυτότητα. Μπορεί λοιπόν οι Ακροδεξιοί να είναι απομονωμένοι αλλά προσοχή: Είναι άνθρωποι περήφανοι. Η πράξη σου δεν είναι επαναστατική αλλά ανόητη και σε βάζει σε κίνδυνο, όπως είδαμε. Δεν είναι σοφό να αποκλείεις τους αποκλεισμένους, να κλείνεις την πόρτα σε έναν θυμωμένο άνθρωπο. Πώς όμως θα κατευνάσεις την οργή του;

Οι πολιτικοί μας στον λόγο τους ανακατεύουν διανοουμενίστικα παιχνίδια επιβολής και χρησιμοποιούν πολύπλοκα ρητορικά σχήματα. Ψάχνουν την ατάκα που κυριαρχεί, το τέλειο επιχείρημα. Ο κυνισμός είναι το καλύτερο τους. Όλα αυτά τα απεχθάνεται ο καθένας μας λίγο ή πολύ, πόσο μάλλον εκείνοι. Η γλώσσα των εκπροσώπων του ΛΑΟΣ, απλή και άμεση, χωρίς περιστροφές και τις συνήθεις υπεκφυγές των υπολοίπων κομμάτων, αρέσει και απελευθερώνει. Ο Καραμανλής παραδείγματος χάριν δεν συνεργάστηκε μεν με τα άκρα, αλλά στα δύσκολα χρησιμοποίησε τη ρητορική που κατεξοχήν χρησιμοποιούν.

Οι επιθέσεις των Μ.Μ.Ε στους ακροδεξιούς όταν ξεπερνούν τα όρια είναι σύντομες, βιαστικές και φοβισμένες. Φαίνεται απλά να τους τραβούν το αυτί, κάνουν μια σύσταση όταν έχουν τα νεύρα τους. Δε διεξάγεται σε καμιά περίπτωση μια συζήτηση ζωντανή, μια αντιπαράθεση ολοκληρωμένη. Το σύστημα ανέθρεψε αυτήν την άνοδο της ακροδεξιάς προτάσσοντας τα στήθη του. Και αυτήν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της Δημοκρατίας θα τη βρούμε μπροστά μας. Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι οι χούντες στηρίχθηκαν στη συναίνεση. Το τέρας φυσιολογικά μεγάλωσε και οι 270 χιλιάδες ψηφοφόροι του 2007 έφτασαν σχεδόν τις 400 χιλιάδες το 2009. Ευτυχώς είναι ελάχιστοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.

Για να κερδίσει η Δημοκρατία τη μάχη της με την Ακροδεξιά, είτε αυτή λέγεται Χρυσή Αυγή είτε ΛΑΟΣ, πρέπει πρώτα να την καταλάβει. Δεν αρκεί να την απαξιώνει ή να ανατριχιάζει αριστοκρατικά μπροστά στις φασιστικές πρακτικές της μίας ή τις εθνικιστικές κορώνες της άλλης. Η απομόνωση απεναντίας την θρέφει. Στον μετανάστη ο Ακροδεξιός θα συνεχίσει να βλέπει τον εξωτερικό κίνδυνο και όχι τον «άγγελο κακών ειδήσεων» του Μπρεχτ. Θα προκρίνει στο μυαλό του μια μυθοπλασία πιο απλοϊκή, όπως είναι η πίστη, μια θεολογική πολιτική αντίληψη.

Στον άνθρωπο που γίνεται φασίστας λείπει η αγάπη και δε βρίσκει τον τρόπο να την κερδίσει. Είναι απελπιστικά αποκλεισμένος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ πριν πάρει την εξουσία ήταν αρκετά θυμωμένος(αποτυχημένος ερωτικά, ακαδημαϊκά και καλλιτεχνικά).

Οι ακροδεξιοί έχουν και κάτι κοινό με τους Celebrities. Ο celeb αν του πεις να κάνει κάτι normal, π.χ να περιμένει, θα εξαγριωθεί. Δεν μπορεί να περιμένει, γιατί θεωρεί πως αν αναγνώριζες την διασημότητα του, θα τον σεβόσουν και δεν θα του συμπεριφερόσουν «ανάγωγα». Κάποτε στους Ολυμπιακούς αγώνες μια εθελόντρια, εν αγνοία της, ζήτησε από το αστέρι του N.B.A, τον Άλεν Άιβερσον να τη βγάλει φωτογραφία με τη φίλη της. Ο Άλεν προσβλήθηκε, έσπασε την μηχανή και απομακρύνθηκε βρίζοντας. Ηθικό Δίδαγμα: Δε πετάς ποτέ το φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής, δε λες ποτέ από τον Άιβερσον να σε βγάλει φωτογραφία. Κάποια πράγματα είναι βασικά.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Η κάλπη έπεσε μέσα!

Τελείωσε η γιορτή της Δημοκρατίας. Μίλησε ο κυρίαρχος λαός. Της ευχήθηκα και εγώ, συμμετέχοντας ως γραμματέας της αδερφής μου στη Σίνδο. Το "λάθος της φύσης" έκλεψε την παράσταση. Μία 42χρονη transexual, ο Αναστάσιος, άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα με περίσσεια χάρη. Ένα άλλο παλικάρι ήρθε με μια φωτογραφία που από πίσω έγραφε με μαρκαδοράκι όλα τα στοιχεία του: Κυριάκος! Ναι, ήταν ο Κυριάκος! Με ολόκληρο το άλμπουμ, θα τον αφήναμε να ψηφίσει! Ξάγρυπνος όλο το Σάββατο το βράδυ, έσβηνα και έγραφα ατελείωτα ονόματα για να εξυπηρετηθεί γρήγορα ο κόσμος και δεν πρόσεχα σχεδόν κανέναν. Τις γριές τις καταλάβαινα από την βαριά αναπνοή. 18χρονοι ψηφοφόροι, οικογένειες και τα τιμημένα γηρατειά είχαν το ίδιο πρόβλημα. Ακόμα και αν κατάφερναν να πάρουν ψηφοδέλτια πριν μπουν στην κάλπη, σάλιωναν τον φάκελο πάνω από το αυτοκόλλητο. Ελάχιστοι το έκαναν σωστά, γεγονός που μου απέδειξε ότι πράγματι δεν ξέρουμε να ψηφίζουμε. Έλαβον: Μία χαρτοπετσέτα, δύο Χρυσή Αυγή, μία Κοινωνία, μία Ανταρσύα, φάκελος του δικομματισμού(ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ), φάκελος απλής αναλογικής(με όλους τους συνδυασμούς φακελωμένους), φάκελος αυτοδυναμίας (με 2 ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ), ψηφοδέλτιο με σταυρωμένα όλα τα ονόματα, μια ζωγραφιά και έναν Βασίλη Λεβέντη.

Τι συναίσθημα απίστευτο όμως. Μετρώντας τις ψήφους στο τμήμα 127 του δήμου Εχεδώρου, το χέρι μου έτρεμε μη μου ξεφύγει μία άποψη, μία ελπίδα. Να μη χαθεί από τα δικά μου χέρια. Αυτήν τη μαγεία της δημοκρατίας, να μην κάνει διακρίσεις, την εκφράζει κατά κάποιο τρόπο ο πολιτικός λόγος του θριαμβευτή των εκλογών, του Γιώργου Παπανδρέου. Μερικοί "διανοούμενοι" φαίνεται πως θα ‘θελαν να κλείνουν τα σχολεία όχι για τη γρίπη, αλλά για να μη γίνονται εκλογές. Οι επικριτές των λεπτομερειών της Δημοκρατίας, αυτοί που ο Σαιν Ζιστ αποκαλούσε προδότες, δεν ξέρω πώς θα ένιωθαν αν συμμετείχαν ενεργά σε κάτι τόσο μεγαλειώδες. Εγώ πάντως αισθανόμουν συγκινημένος.

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε ξαφνικά. Οι εκλογές-έκπληξη αποφασίστηκαν από έναν κουρασμένο και «σκανδαλοδαρμένο» πρωθυπουργό. Το σχέδιο εξόδου από την κρίση ήταν η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η κυβέρνησή του είχε διαχειριστεί μια μεγάλη κρίση, που δεν ήταν άλλη από το Βατοπέδι. Ο Καραμανλής γνώριζε τα δεδομένα αν επρόκειτο να αποφασίσει για πρόωρες εκλογές και τα αγνοούσε όταν αφορούσαν σε σκάνδαλα. Εκείνος τις αποφάσισε και ύστερα ‘λέγαν πως φταίει ο Σουφλιάς. Οι κυβερνώντες προσπάθησαν να πείσουν ότι 5,5 χρόνια μπορεί να χουζούρευαν, αλλά τώρα θα κυβερνούσαν.

Ο Καραμανλής χρησιμοποίησε την ρητορική της ήττας του. Μιλούσε εναντίον του. Ξέχασε μάλιστα κάτι θεμελιώδες: Έμπειρος καθώς είναι επικοινωνιακά, θα όφειλε να γνωρίζει ότι η ειλικρίνεια δεν είναι προσόν που εκτιμάται από τους ψηφοφόρους, ακόμα κι αν πρόκειται για ειλικρινή ειλικρίνεια. Στην πολιτική επικοινωνία συναντάμε συνήθως την κατασκευασμένη ειλικρίνεια, όχι την ίδια αυτοπροσώπως. Πόσο μάλλον όταν στη διαμόρφωση της μαύρης κατάστασης που περιέγραφε ο πρώην πρωθυπουργός, είχε συμβάλλει ο ίδιος. Ξέχασε με λίγα λόγια αυτό που ο Ίψεν αποκαλούσε «ζωτικά ψεύδη». Όταν κατάλαβε ότι του στοιχίζει, έπαιξε το χαρτί του υπερπατριώτη και της ελληνικής σημαίας. Σε κανένα σημείο της προεκλογικής εκστρατείας δεν κατάφερε να δημιουργήσει μία αίσθηση προοπτικής.

Η συντριβή του στις «κάλτσες» τον σόκαρε. Η Ιστορία θα καταγράψει την αποτυχημένη θητεία του αλλά θα μείνει τουλάχιστον μάλλον πιο αγαπητός από τον Σημίτη στο μυαλό μας, που δεν έκατσε να δει την πολιτική του να αποδοκιμάζεται. Η αποτυχία της δεύτερης θητείας του τελευταίου είχε αποδοκιμαστεί στο πρόσωπο του Παπανδρέου. Σατανικό το σχέδιο. Εντωμεταξύ, η επιδημία παραιτήσεων στη Ν.Δ καλά κρατεί: Μη συνωστίζεστε λοιπόν στο λιμάνι της Σμύρνης, όλοι θα παραιτηθείτε. Ο πρωθυπουργός άλλωστε δεν το έκανε τώρα, είχε παραιτηθεί πολύ νωρίτερα.

Την Κυριακή ψήφισα ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαι και ΠΑΣΟΚ. Από σήμερα όμως είμαι μαζί του. Είμαι με κάθε κυβέρνηση μου, γιατί υποτίθεται ότι προσπαθεί για το καλό μου. Ήμουν και με τη Νέα Δημοκρατία όταν κυβερνούσε. Πέρα από τις επιμέρους διαστάσεις, θεωρώ ότι είναι μια ψήφος απόρριψης της πολιτικής της Ν.Δ και μια ψήφος επανόρθωσης για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το κίνημα χρειάζεται να ανοίξει διάλογο με την κοινωνία, να πάρει πρωτοβουλίες, να βρει λύσεις σε σύνθετα προβλήματα, να μην επαναλάβει τα λάθη του, να νιώσει η νέα κυβέρνηση υποχρεωμένη να χρησιμοποιήσει την ελπίδα μας. Αυτό είναι το στοίχημα. Η καμένη γη δεν μπορεί να είναι επιχείρημα. Το ΠΑΣΟΚ καλείται να μεταφέρει το πάθος της προεκλογικής εκστρατείας στην εξουσία. Ο Παπανδρέου δείχνει να αντιλαμβάνεται πως το πρωθυπουργικό αξίωμα είναι δουλειά και όχι θέση και αυτό είναι μια καλή αρχή.

Ο νέος πρωθυπουργός υποσχέθηκε μάλιστα να φέρει μια διαφορετική αντίληψη εξουσίας. Δεν οφείλει σε κανέναν τίποτα και σε όλους μας τα πάντα την ίδια στιγμή. Κάποιοι βέβαια από εμάς, ανέδειξαν τον Ανατολάκη βουλευτή, έναν κενρικό αμυντικό που δεν του εμπιστευόμασταν καν μια θέση στην Εθνική ομάδα. Οι πολίτες ψήφισαν ωστόσο σε γενικές γραμμές υπεύθυνα, αρνούμενοι, σε ρόλο πορτιέρη που κάνει face control έξω από τη Βουλή, την είσοδο σε ανθρώπους που έχουν αποδειχτεί χρήσιμοι κυρίως για τον εαυτό τους. Υπάρχει πάντως αισιοδοξία. Όπως είπε και ο Pitsirikos: «Όταν σας βλέπω κυρία Καιλή, λέω, δε μπορεί, θα τα βρει ο Γιώργος τα λεφτά».

Οι δημοκρατικές εφημερίδες από το «Πρόεδρε παραιτήσου», πέρασαν στην αποθέωση. Υποκλίθηκαν στον loser Γιωργάκη. Διδακτικές, δίχως άλλο, οι εκλογές για όλους. Εμφανής και η αδυναμία των τηλεοπτικών δημοσιογράφων να εκφράσουν τους πολίτες. Οι πολιτικοί φαίνεται να καταλαβαίνουν περισσότερο την οριακή κατάσταση της κοινωνίας. Αντιθέτως, οι τηλεοπτικοί αστέρες δείχνουν λιγότερο ενημερωμένοι. Ο Δημήτρης Ρίζος απέδωσε την ήττα στο γεγονός ότι δεν στήριξαν τα ΜΜΕ την Ν.Δ. Η αγγελία για την επόμενη φορά λοιπόν είναι σαφής: Ζητούνται εκδοτικά συγκροτήματα που να στηρίζουν αποτυχημένες κυβερνήσεις. Στις πρώτες 100 μέρες γίνεται να φύγει και η Παναγιωταρέα από την ΕΡΤ;

Τώρα το ΠΑ.ΣΟ.Κ αναλαμβάνει την καμένη γη της καμένης γης. Τελείωσαν τα 600 λεπτά φλυαρίας του. Είναι γνωστό ότι οι πλούσιοι πληρώνουν το μεγαλύτερο κομμάτι των φόρων τους προεκλογικά. Όχι ανοχή ωστόσο ζήτησε ο Γιώργος και επανέλαβε την μαγική λέξη: Συμμετοχή. Το πρόβλημα πιθανότατα δεν είναι η ανυπακοή των πολιτών αλλά η υπακοή τους όπως θα έλεγε ο Χάουαρντ Ζιν.

Η ευθύνη της εμπιστοσύνης των ανθρώπων, θα πρέπει να σε κάνει υπεράνθρωπο και όχι απάνθρωπο. Υπερευαίσθητο και δραστήριο και όχι δουλοπρεπή και αλητήριο. Μπορώ να θυμώσω μόνο αν περιμένω πολλά από κάποιον. Δεν περίμενα πολλά από την προηγούμενη κυβέρνηση. Θα θυμώσω όμως πολύ με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα είναι η ώρα να τολμήσει, να τολμήσει, να τολμήσει.

Η επιχείρηση υποτίμησης του κόσμου απέτυχε. Τα Μ.Μ.Ε θα ντραπούν ενδεχομένως λίγο περισσότερο να δοκιμάζουν ή και να διαλέγουν πρωθυπουργούς μπροστά στα μάτια μας υιοθετώντας και προπαγανδίζοντας προφητείες που μένουν ανεκπλήρωτες, όπως οι εκπομπές δοκιμάζουν τηλεοπτικά πρόσωπα. Όσο κομψά και αριστοτεχνικά νομίζουν ότι το κάνουν, ο κόσμος υποψιάζεται τα παιχνίδια όταν οι απόψεις των δημοσιογράφων δε συμπίπτουν με εκείνες των απλών ανθρώπων. Ο Γιώργος δε βγήκε από τη μέση νωρίς όπως ορισμένοι ονειρεύονταν, κυρίως ωστόσο χάρη στα λάθη του ευφυούς αντιπάλου του παρά στην έμμεση στήριξη που διέθετε από τα Μ.Μ.Ε ο Βενιζέλος. Η κακόμοιρη η κάλπη από τη μεριά της κάνει ό, τι μπορεί για να κερδίσει τον σεβασμό μήπως και οι πολιτικοί σταματήσουν να διαλέγουν για συνομιλητές τους τους δημοσκόπους και ξεκινήσουν τον διάλογο με την κοινωνία. Δεν φτάνει μόνο οι νέοι να ασχοληθούν με την πολιτική. Πρέπει να το κάνουν και οι πολιτικοί.

Επιλέξαμε να ελπίζουμε. Και είναι μια «δύσκολη» απόφαση, σαν αυτήν που θα έπαιρνε ο Καραμανλής. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν κατάλαβε ότι η ελπίδα επιτρέπεται να είναι και λιγάκι ανεύθυνη. Δεν ελπίζουμε βάσει στοιχείων, αλλά επειδή ονειρευόμαστε. Γι’ αυτό καμία φορά η ελπίδα μοιάζει να προδίδεται την ίδια στιγμή που εκφράζεται. Ένα παιδάκι κοιτώντας την κάλπη ρώτησε αδιάφορα: «Γιατί τα μαζεύετε αυτά»; Το ΠΑΣΟΚ καλείται να απαντήσει στο ερώτημα τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Να φύγετε κύριε Καραμανλή, αξιοπρεπώς...


Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά
. (Καβάφης, τι άλλο).


Αυτή η Λίμαν Μπράδερς πως τη λένε. Έτσι είπε σε κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός στη διακαναλική. Που να θυμάται ο Κώστας μας την ακριβή ονομασία της παγκόσμιας τράπεζας-νονάς της παγκόσμιας κρίσης για την οποία φυσικά μας τα 'χει κάνει νααααααα!!! Στην πρωτότυπη συνέντευξη που του πήραν οι οπαδοί του, έκλεψε την παράσταση από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Μίλησε για παγκοσμιομένη οικονομία, είπε ότι έπεσε πανικός(επικράτησε, αυτό το ξέρει και ο Γιώργος), είπε ότι θα μπούμε σε ιστορίες- γιατί δεν του αρέσουν οι περιπέτειες- και δεν θυμόταν και τη Λίμαν Μπράδερς.

Γνωρίζω κάποιον Άγγλο έλεγε ο Γκαίτε που κρεμάστηκε για να μη χρειάζεται να ντύνεται κάθε πρωί. Ο πρωθυπουργός, με τον οποίο νομίζω ότι συγκατοικώ τον τελευταίο καιρό και θα του ζητήσω να πληρώσουμε το νοίκι μισό μισό, εξηγούσε στους ακροατές του πώς θα καταφέρουν να τον ξαναψηφίσουν. Όλοι είχαν το ίδιο πρόβλημα όλως τυχαίως. Σκέφτονταν να ψηφίσουν ΛΑΟΣ. Ο Καραμανλής, αν εξαιρέσεις κάποια γλωσσικά λαθάκια που ανέφερα-ατοπήματα μπροστά στο πάση Θεού και το ελληνικού εργαζόμενου του Παπανδρέου-τα πήγε περίφημα αλλά δεν του έμεινε χρόνος και δεν πρόλαβε να βγάλει τηλεφωνήματα στον αέρα. Πούλησε ακριβά το τομάρι του και φτηνό πατριωτισμό σε τιμή ευκαιρίας. Αν δεν πάει καλά ο Καραμέρος και ο Χαριτάτος, τον βλέπω να αναλαμβάνει τον πρωινό καφέ, έχει χάρισμα σας λέω στην τηλεόραση. Η δε φάτσα του είναι παντού, έχει και ένα λάγνο βλέμμα-κάλεσμα, φτυστός ο Τσίπρας μετά συγχωρήσεως.

Στο άλλο στρατόπεδο, ο «ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης και περιχώρων» προελαύνει. Εκφώνησε χθες από την Αθήνα που "μίλησε"- αν και θα αντιμιλήσει σήμερα που το ξανασκέφτηκε, την πιο εμπνευσμένη έκθεση ιδεών. Το κόμμα του κατάφερε να διεξάγει μία αρκετά πειστική και υπεραισιόδοξη καμπάνια, σε ημέρες κρίσης. Και η κρυφή ατζέντα; Ο ενδοτισμός του στα εθνικά θέματα, αυτά που λένε ότι θα παραδώσει το Αιγαίο αλλά θα κρατήσει τη Μύκονο; Ο Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη που θέλει να τον μετατρέψει σε αποχετευτικό δίκτυο; Τα Σκόπια που θέλει να τα λέει Μακεδονία γιατί το προφέρει καταπληκτικά στα αγγλικά; Ο πολιτικός πολιτισμός ήταν το θέμα της έκθεσης ιδεών της Νέας Δημοκρατίας όταν κέρδιζε. Άλλη χρονιά φέτος, άλλα θέματα. Και η ρητορική στηρίχθηκε σε ένα ατελείωτο υπονοούμενο έλλειψης πατριωτισμού του αντιπάλου, που τυχαίνει να είναι γιος του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου.

«Μάλλον με ρεπορτάζ μοιάζαν τα γραπτά του» έλεγε ο Παλαμάς για τον Καβάφη. Ο Γιώργος Θεοτοκάς υποστήριζε ότι σε μια δικογραφία διαζυγίου υπάρχει περισσότερη ψυχή απ’ ό, τι σε όλο το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή. Ο πάντα σαρκαστικός Ταγκόπουλος χαρακτήρισε την Ιθάκη, αλεξανδριανή μπανάνα( Λίζα θα ‘ρθεις;). Ο Σεφέρης είχε πει κάποτε ότι δεν ήξερε ελληνικά.

Τι ειρωνεία της Ιστορίας! Σήμερα ο Καβάφης εκπροσωπεί τους θεματοφύλακες της ελληνικής γλώσσας, όλους εκείνους τους επιδέξιους χειριστές της, τους γνήσιους Έλληνες, που δεν τους ξεφεύγει «βαρβαρισμός». Ένας υποτιμημένος ποιητής της εποχής του, να χρησιμοποιείται σήμερα σαν όπλο για να λοιδορήσει έναν άλλον υποτιμημένο, λιγότερο Έλληνα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Είχε δίκιο ο Μαρξ. Κώστα μου, συγγνώμη που στο λέω έτσι μέσα στα μούτρα, αλλά θα κάνεις μπανάνα. Ας κρατούσες και καμία αφίσα για τον Μάρτιο. Αν ποτέ ξανάρθεις στην εξουσία, να την ασκήσεις!