Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Ευχαριστούμε τους Γερμανούς

Το μόνο που μπορούσε να μας ενώσει, ήταν ένα ανθελληνικό δημοσίευμα. Γι ’αυτό οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο γερμανικό περιοδικό που μας αδίκησε και μας προσέβαλε. Προσέφερε σπουδαία υπηρεσία στη χώρα. Δημιούργησε έναν αμυντικό πατριωτισμό για λάθος λόγους. Τον χρειαζόμασταν ακόμα κι έτσι.

Το εξώφυλλο του Focus ήρθε πάνω στην ώρα. Οι ανθέλληνες ήταν παρόντες και δεν είχαν καμία σχέση με τους ελεγκτές της Ε.Ε. Ένα ωραίο παιχνίδι κερδοσκοπίας είχε στηθεί πάνω από την Ελλάδα μόνο που ελάχιστοι το έβλεπαν να ξεδιπλώνεται. Το παρακολουθούσαν όμως με κομμένη την ανάσα και ‘μεις με κομμένα τα φτερά. Η παντοδύναμη χώρα μας είχε θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που μέχρι πριν από λίγο κατέρρεε και επαιτούσε. Η ελληνική αναίδεια το εξόργισε και βάλθηκε να μας καταβροχθίσει. Ποιοι είμαστε εμείς που θα το συναγωνιστούμε στις κλοπές;

Την ελληνική αντεπίθεση, αν εξαιρέσουμε κάποια ανοίγματα του πρωθυπουργού, ξεκίνησε αρχές Φλεβάρη ο πολιτογραφημένος Έλληνας Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στην Ευρωβουλή. Μας υπερασπίστηκε χαρίζοντάς μας σπάνια συναισθήματα ψυχικής ανάτασης. Πολύ αργότερα ήρθε η απάντηση του Σωτήρη Νίνη στην Ανγκέλα Μέρκελ. Το πρώτο διάστημα είχε σωπάσει ο ποδοσφαιρικά λαλίστατος μικρός του Παναθηναϊκού. Ο «Κόκκινος Ντάνι» μίλησε για τα τεράστια ποσά που δαπανά η χώρα μας στους εξοπλισμούς λόγω της Τουρκίας και για την αδιαφορία της Ένωσης να βοηθήσει. Εξαιτίας μάλιστα του έντονου ύφους του, μου φάνηκε πως μίλησε περισσότερο σαν τον Καρατζαφέρη παρά σαν αριστερός. Είναι ακροδεξιός ο άνθρωπος- σύμβολο του Μάη του ’68; Δεν νομίζω. Είπε απλά κάτι αυτονόητο. Το αυτονόητο όμως εδώ στην Ελλάδα το έχουμε παραχωρήσει στο ΛΑΟΣ. Ο μέσος Έλληνας έφτασε να εκφράζεται μέσω του Άδωνι. Και είναι κατάντια και του δικομματισμού και της αριστεράς αλλά και του μέσου Έλληνα.

Ο Καμύ είχε γράψει στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» ότι οι Έλληνες ακόμα και στα πιο ακραία τολμήματά τους, έμεναν πιστοί στο μέτρο που είχαν θεοποιήσει. Μα οι Έλληνες είναι πλέον ένας λαός διαιρεμένος σε εκατομμύρια κομμάτια όταν μιλούν. «Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα» έλεγε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Μα που να βρεις Έλληνα διαθέσιμο; Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν την κρισιμότητα της περίστασης. Ο ένας κατηγορούσε τον άλλον και ουδείς σκεφτόταν πριν μιλήσει ή προτού γράψει.

Η κολοκυθιά των ευθυνών είναι το αγαπημένο μας παιχνίδι. Και δεν διανοηθήκαμε να το αποχωριστούμε ούτε αυτήν την ύποπτη στιγμή που η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Ήταν ώρα να υπερασπιστούμε την πατρίδα-εννοώ κυρίως τα παιδιά της- και δηλώσαμε απόντες με τον άκριτο λόγο μας. Επρόκειτο για την ίδια μας την ύπαρξη και αποφασίσαμε να την υπονομεύσουμε διά της απουσίας της σύνεσής μας. Έλληνες πολιτικοί, αρθρογράφοι και άνθρωποι που αρνούμαι να τους ονομάσω πνευματικούς, δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν ήταν τώρα η ώρα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές. Οι δε δημοσιογράφοι επέδειξαν μια ασχετοσύνη και μια δουλοπρέπεια, εθνικά επικίνδυνη και επιζήμια. Τις πρώτες μέρες διαβάζοντας τα ξένα δημοσιεύματα, νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με τους αγίους τόπους της αντικειμενικότητας. Και κατέβασαν το κεφάλι. Η ανεπάρκειά τους συνδέθηκε αυτή τη φορά με μια ασυγχώρητη έλλειψη πατριωτισμού.

Τις πταίει; Το σύστημα που επιτρέπει αυτό το γενικευμένο χάος και την κερδοσκοπία; Οι πολιτικοί που χειροτονήθηκαν από το σύστημα και ξεβρακώθηκαν; Οι καλομαθημένοι πολίτες; Ο καθένας είχε την άποψή του και έτρεξε να την καταθέσει μέσα στη προθεσμία που μας έδιναν για τα νέα μέτρα, συνοδευόμενη συνήθως από λέξεις που είχαν χάσει την ψυχραιμία τους. Πατριωτισμός την συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα ήταν να υπερασπιστείς την αμαρτωλή πατρίδα σου, όταν οι άλλοι της επιτίθενται εκ του πονηρού. Εμείς διακριθήκαμε στο αυτομαστίγωμα, βαρέσαμε προσοχή στους Financial Times και αφήσαμε τους ξένους να μας υπερασπιστούν. Κι αυτό το αποκρύψαμε τις τελευταίες μέρες που τα βάλαμε με τον Χίτλερ, ξεχνώντας ηθελημένα ότι μας στήριξε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του διεθνούς τύπου. Η Liberation και οι Times που αποκάλυψαν το παιχνίδι της Goldman Sachs εις βάρος της ελληνικής οικονομίας, η Corriere della Sera που έγραψε ότι είμαστε όλοι Έλληνες επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Πέρσι Σέλει, o Independent κ.α. Έπρεπε να βγει η Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας και να πει ότι έξι οίκοι παίζουν με την Ελλάδα. Σε εμάς δεν είχε φτάσει η πληροφορία. Ο Στίγκλιτς στήριξε τον Παπανδρέου. Ούτε αυτό μας άρεσε. Μας υπερασπίστηκαν ακόμα και διαβολικά γερμανικά έντυπα ξεσκεπάζοντας τις ευθύνες της δικής τους ηγεσίας. Α, και μια-δυο ελληνικές εφημερίδες. Και δημοσιογράφοι όπως ο Ρούσσος Βρανάς στα Νέα. Ο μοναδικός λόγος να τα αγοράζεις πια τις καθημερινές.

Η γελοιότητα συναγωνίστηκε τη σύγχυση. Δεν υπάρχει άνθρωπος σχεδόν που είδα να μιλάει αυτές τις μέρες και να μη μου φάνηκε ανεύθυνος. Οι περισσότεροι Έλληνες που εξέφρασαν δημόσιο λόγο, αναλώθηκαν σε αλληλοκατηγορίες και το διασκέδασαν με την ψυχή τους. Άλλοι τα έβαζαν με τους δεξιούς, άλλοι με τους αριστερούς, άλλοι με τους συνωμοσιολόγους. Αρκετοί μας περνούσαν πάνω-κάτω για ηλίθιους που νομίζαμε ότι μας επιτίθενται γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός. Κάποιοι δεν ντράπηκαν κι έκαναν περήφανη κωλοτούμπα, όταν σιγά σιγά ξεφεύγαμε από τα σχοινιά και θυμηθήκαμε ότι και άλλες χώρες έχουν χρέη και ελλείμματα, ότι κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης έκρυβαν τα πραγματικά μεγέθη της οικονομίας τους. Όταν άρχισαν να μας υπερασπίζονται από το εξωτερικό, αυτοί που θα ονομάζαμε σύγχρονοι φιλέλληνες.

Μπορεί να μη σπαταλάμε πλέον χρόνο από τις ιλιγγιώδεις ζωές μας για να δούμε τους φίλους μας, αλλά πάντα βρίσκουμε λίγη ώρα για να μιλήσουμε για τις ευθύνες των πολιτικών μας. Απολύτως θεμιτό και απαραίτητο. Όταν, όμως, η χώρα γίνεται στόχος ενός απάνθρωπου, άπληστου και διεφθαρμένου συστήματος, αν διέθετες κοινό νου, θα καταλάβαινες ότι είναι ώρα να υπερασπιστείς την πατρίδα σου και τους πολίτες της, που σίγουρα δεν τρώνε με χρυσά μαχαιροπίρουνα. Αυτόν τον μαλάκα τον μέσο Έλληνα που καλείσαι να προστατεύσεις, ενώ τον υποτιμάς και τον σιχαίνεσαι όσο η Μενεγάκη. Τους έντιμους και τους αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή-ακόμη και ένας να είχε απομείνει από δαύτους, θα όφειλες να γράφεις γι'αυτόν τον ένα. Τη γερασμένη πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της «με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας, τα γερατειά μας» όπως έλεγε ο Ρίτσος. Γιατί δεν τη διευκόλυνες λιγάκι; Δεν την είδες πώς ήταν; Γιατί δεν της κράτησες λιγάκι τα παιδιά και ό,τι της είχε απομείνει μέχρι να πάει να σκουπίσει το πρόσωπό της από τα δάκρυα; Τι σημαντικότερο είχες να κάνεις;

Δε δέχομαι ότι διαφθαρήκαμε. Η τράπουλα που μας έδωσαν να παίξουμε ήταν σημαδεμένη. Η αποτυχία είναι συνολική. Γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε κανέναν να αναλάβει την ευθύνη. Η παγίδα του συστήματος που μας ανέθρεψε, μας έπιασε. Αν ήμασταν εντάξει, θα το καταγγέλαμε όταν τρώγαμε το τυρί. Όχι τώρα που οι κανόνες της φάρμας των ζώων άλλαξαν εις βάρος μας. Θα έπρεπε να το περιμένουμε.

Οι νέοι έχουμε ελαφρυντικά. Ποτέ δεν ακούσαμε τους δασκάλους να μιλούν. Μείναμε ορφανοί από στοχαστές. Δεν γεννάει πια η χώρα πλάσματα ευαίσθητα και τολμηρά. Δεν συνυπάρχουν τόλμη και ευαισθησία συνήθως. Η φιλοδοξία και η αδιαφορία βαδίζουν πιο αγαπημένες. Η Αριστερά δεν πείθει πια πως νοιάζεται. Περισσότερο με πείθει πως γκρινιάζει. Αν μας ενδιέφερε λιγάκι ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι υπερασπιζόμαστε, θα δημιουργούσαμε και θα του απευθυνόμασταν με μεγαλύτερη σοφία και πολλαπλάσιο κέφι. Θα ήμασταν πιο ειλικρινείς. Τώρα που μας απορρόφησε το πνεύμα και η διαφωνία, κανείς μας δεν ξέρει τι πρέπει να πει για να κερδίσει τον άλλον.

Μονάχα η Ελλάδα μας θα μπορούσε να είναι ο ήλιος του ανθρώπου. Η παρηγοριά και η αγάπη. Ποιος έχει όμως το κουράγιο να ψάχνει μουσικές και αλήθειες ξενυχτώντας παρέα με τη νύχτα που σε καρφώνει σε σταυρούς, με αναμνήσεις και χαμόγελα από το παρελθόν; Τι πάει να πει κουραστήκαμε; Ας γείρουμε πάνω στον διπλανό μας, ας ξεκουραστούμε και ας ξαναρχίσουμε.

Στην τρελή μας κούρσα προς το άγνωστο, ας ξαναδώσουμε μια ευκαιρία στους εαυτούς μας. Είναι σκέτη τρέλα να πηγαίνουμε προς τα εκεί στα τυφλά. Καθήκον μας είναι να απογοητευόμαστε λιγότερο. Και να στρέφουμε το μοναδικό μας όπλο, τη γλώσσα μας, ενάντια στους αληθινούς ενόχους. Διαφορετικά, δεν θα μάθουμε ποτέ καλά να τη μιλάμε. Αυτό θα είναι το μοναδικό κριτήριο για τη σωτηρία μας. Να λέμε όπως ο Καζαντζάκης: «Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Ποιος σας είπε ότι το παιχνίδι της ζωής δεν έχει ευθύνες; Ποιος σας είπε ότι δεν στηρίζονται τα ερείπια; Ποιος σας είπε ότι δεν υπάρχει ζωή κάτω από αυτά; Όποιος νομίζει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα για να σωθεί, δεν ήταν ποτέ διατεθειμένος να πέσει στη φωτιά.

Η έκκληση απευθύνεται σε σωστικά συνεργεία και εθελοντές
. Όχι σε επικίνδυνα αυτάρεσκους προστάτες. Τα ερείπια ξαναχτίζονται και χωρίς την χαριστική βοήθειά τους. Μας υποσχεθήκατε 20 δύσκολα χρόνια, σας υποσχόμαστε 20 δημιουργικά χρόνια. Δεν μας αφορούν οι απειλές σας. Αποτύχατε. Πιθανότατα θα σας διαδεχτούμε. Ο μικρός πρίγκιπας είπε πως τα παιδιά πρέπει να δείχνουν μεγάλη κατανόηση στους μεγάλους. Κάποτε θα χρειαστούμε κι εμείς την επιείκειά του.

Update: Η οργίλη αντίδραση ορισμένων πολιτικών επιβεβαιώνει τη βαθιά τους υποκρισία. Ο Μαύρος Γάτος έχει δίκιο. Το ότι τους αφήνω να αναπνεύσουν λιγάκι, είναι καθαρά ζήτημα συμπόνοιας.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τον κερδοσκόπο


Πετάχτηκα από το κρεβάτι. Είχα δει πάλι τον ίδιο εφιάλτη. Με περιτριγύριζαν ρακένδυτοι κερδοσκόποι στην Αϊτή και με παρακαλούσαν να τους δώσω ένα ευρώ να πάρουν κάτι να φάνε. Τότε μόνο συνδέθηκαν τα κομμάτια του παζλ. Αφού είχα διαβάσει δεκάδες αναλύσεις δίχως να καταλήγω πουθενά, είδα επιτέλους όλη την εικόνα της οικονομικής κρίσης.

Αυτό συνέβη πριν ένα μήνα περίπου. Από τότε έχω να κοιμηθώ. Είδα αναμμένο το φως από κάτω και είπα να σας χτυπήσω. Δεν έχω σε κανέναν να μιλήσω. Αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος στους ώμους μου. Μην είστε αφελείς. Δεν είναι το χρέος. Απλά να, νιώθω ότι στερώ τα 300 ευρώ που μου δίνετε από τους κερδοσκόπους. Κι ήρθα σε σας. Συγγνώμη που σας ενοχλώ τέτοια ώρα. Δεν είχα όμως που αλλού να πάω μέσα στη νύχτα.

Πως με λένε; Αυτό δεν το ξέρω. Ρωτήστε τους άλλους. Πιο γνωστός είμαι φαντάζομαι σαν αριθμός. Εγώ πάντως με λέω Μιχάλη. Όχι ότι μου έχει φανεί χρήσιμο μέχρι τώρα το όνομά μου. Αποφάσισα όμως να το κρατήσω. Αλλά τα λεφτά μου, δεν μπορώ. Σε κάποιον πρέπει να τα δώσω. Αλήθεια δεν τα θέλω να τους πείτε. Μου είπαν ότι εσείς γνωρίζετε κάποιον από τους κερδοσκόπους. Αληθεύει; Πείτε μου ναι, σας παρακαλώ. Νιώθω τύψεις απέναντί τους. Δε με καταλαβαίνετε. Τα βάζω συνεχώς με τον εαυτό μου. Εγώ φταίω που ήθελα να ζήσω. Ήταν λάθος μου, το αναγνωρίζω. Παρασύρθηκα από το χτύπο της καρδιάς. Υπήρξα ανεύθυνος. Που μπορώ όμως τώρα να απευθυνθώ; Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Η μαμά μου το προηγούμενο διάστημα δεν μπορούσε να βγει στη γειτονιά εξαιτίας του υψηλού μου εισοδήματος. Σε τι έφταιξε αυτή η γυναίκα; Έχω αλλάξει, θα δείτε. Το μετάνιωσα σας λέω. Δεν υπήρχε λόγος να τα παίρνω αυτά τα χρήματα εξαρχής. Ήμουν άχρηστος εντελώς. Τι εξευτελισμός. Πόσο ντρέπομαι τώρα για όλα αυτά.

Μα πρέπει να με πιστέψετε. Δεν είχα κακό σκοπό. Αλήθεια. Δεν ήθελα να κάνω περιουσία ή κάτι τέτοιο. Όλες τις συζητήσεις αυτών των ημερών τις θεωρούσα ανούσιες. Μιλούσαν για τα λεφτά με τέτοια σοβαρότητα. Λες και πρόκειται για κάτι που έχει αξία. Αυτό που δεν άντεξε η συνείδησή μου, ήταν όταν είδα πως ένιωθαν ντροπή για μένα και για την πατρίδα μου. Ήμουν καλομαθημένος και δεν μου χαρίστηκαν. Άρχισαν να γράφουν εναντίον μου στις εφημερίδες. Οι ελληνικές με στόλιζαν και μόνο μερικές ξένες με υπερασπίστηκαν. Τα ‘χα κάνει όλα σκατά μετά συγχωρήσεως. Ξόδευα, ξόδευα, ξόδευα και πάντα δανειζόμουνα.

Μα που είναι; Λέτε να μη φανεί; Δεν εμπιστεύομαι να τα δώσω σε κανέναν σας. Κρατάω πολλά λεφτά μαζί μου. Θα μπορούσε να ζήσει πολύ καλά κάποιος από αυτούς για καμιά ώρα. Γι’ αυτό επιμένω να πάνε χέρι με χέρι. Μη με παρεξηγείτε. Δε σας κρύβω μάλιστα πως θέλω να τον γνωρίσω αυτόν τον κερδοσκόπο. Να δω κιόλας αν υπάρχει. Η γνωριμία μου με τον Άγιο Βασίλη ήταν σκέτη απογοήτευση. Πάντως από αυτά που λένε, καταλαβαίνω ότι δεν έχει εθνικότητα. Μπορεί να είναι και λαθρομετανάστης. Τον καημένο. Πραγματικά τον λυπάμαι. Τι θα ‘χει τραβήξει στη ζωή του.

Να σας πω κάτι, αλλά μη θυμώσετε. Δεν μπορώ τελικά. Ας βρούμε έναν τρόπο να το κάνουμε λιγότερο επώδυνο. Απ’ ό,τι βλέπω έχουν μαζευτεί και κάμερες απέξω. Όταν ξεκινούσα να έρθω πίστευα ότι θα προλάβαινα τον ίδιο. Τι θα λέγατε λοιπόν να με ληστέψετε εσείς; Δεν είναι άσχημη ιδέα. Πάρτε μου όλα τα λεφτά. Θα με ανακουφίζατε. Μην ξεχάσετε αυτά που έχω στην εσωτερική τσέπη. Τα λεφτά δεν έγιναν για τους φτωχούς. Δεν έχουν πορτοφόλι και οι τσέπες τους είναι τρύπιες. Ενώ εσείς, με ορθάνοιχτα φώτα μέσα στη νύχτα, όλο και κάποια offshore θα έχετε, δεν μπορεί. Πάρτε μου όλα τα λεφτά. Μην αφήσετε τίποτα σας λέω. Και τα ψιλά. Όλα. Εγώ θα βρω κάτι να κάνω, μη φοβάστε. Εσείς όμως, με τι θα απασχολείτε τα χέρια σας; Γι’ αυτό δεν τα θέλετε; Το ξέρω. Είστε τόσο ευγενικός.

Το κατάλαβα ότι ήσουν εσύ από την πρώτη στιγμή. Μην ντρέπεσαι. Μην κρύβεσαι. Πάρε μου όλα τα λεφτά. Αλλά άσε με να ζήσω. Ή μάλλον όχι. Καταδίκασέ με σε θάνατο. Και μένα και όλα τα γαμημένα κωλόπαιδα που μας σπούδασαν οι γονείς μας με το αίμα της ψυχής τους. Κέρδισες. Μου την έφερες. Σε κάθε κρίση που δημιουργείς με την ανοχή των πολιτικών σου, να με τιμωρείς ξανά και ξανά μέχρι να βάλω μυαλό. Με βρίσκεις σύμφωνο. Σταύρωσέ με. Δε θέλω να με περάσεις για κανέναν αχάριστο. Αλλά αλήθεια με τι στοιχεία θα με καταδικάσεις; Η ομολογία μου σου είναι αρκετή;

Συγγνώμη πάντως για όλη αυτήν την ταλαιπωρία. Συγγνώμη που σπατάλησα το χρόνο σου και σε καθυστέρησα. Και σ’ ευχαριστώ που μου πήρες τα λεφτά. Άθελά σου, μου έσωσες την ψυχή. Ό,τι κι αν αποφασίσεις για τη μοίρα μου, δεν θα σε ξεχάσω. Θα μας ενώνουν για πάντα τα δεσμά της σκλαβιάς μου.

Το μόνο που θέλω από σένα είναι να με πετάξεις μέχρι το ΔΝΤ. Πρέπει να πάρω ταξί; Έχεις να μου δανείσεις, θα στα επιστρέψω. Δεν έχεις, ε; Δεν πειράζει. Συνόδευσέ με τότε μέχρι την τελευταία μου κατοικία. Είναι δίπλα στην δικιά σου. Τι όμορφη βίλα. Και σε ωραία τοποθεσία. Δεν έχεις όμως τι να βάλεις μέσα. Πολύ καταθλιπτικά. Μην απελπίζεσαι. Τώρα που γνωριστήκαμε, πού ξέρεις, μπορεί να γίνουμε και φίλοι. Οι τάφοι μας συνορεύουν. Και μείνε ήσυχος. Αν τυχόν τον δω, θα πω στον Θεούλη μια καλή κουβέντα και για σένα. Γι'αυτήν, κάτι μου λέει ότι έχεις να με πληρώσεις.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Η επιχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε.

Ένας 25χρονος υδραυλικός, πατέρας ενός παιδιού 18 μηνών, πέθανε κατά λάθος έξω από ένα φούρνο στον Βύρωνα κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης επιχείρησης της ελληνικής αστυνομίας. Οι υπόλοιποι ζούμε ακόμα κατά λάθος. Τα σαΐνια το ξανασκέφτηκαν και ανασκεύασαν λιγάκι την ανόητη δήλωση. Είπαν ότι η επιχείρηση, δυστυχώς, στιγματίστηκε από το θάνατο του αθώου πολίτη. Ότι ήταν άτυχος και ότι βρέθηκε ανάμεσα σε διασταυρωμένα πυρά. Δηλαδή, όπως και να ‘χει, ο κόσμος να χαλάσει, ο νεκρός πρέπει να φταίει με κάποιον τρόπο για το θάνατό του, όπως επίσης και για τη σύμπτωση που του στέρησε τη ζωή. Αφού δεν μπορεί πια να αναλάβει τις ευθύνες του, του τις αποδίδουμε εμείς. Δεν μπορεί αυτός ο κύριος να στιγματίζει έτσι αναμφισβήτητες επιτυχίες.

Ένα σωστό πράγμα δεν μπορούν να πουν στην ΕΛ.ΑΣ…Μα ούτε και να κάνουν. Και αυτό είναι χειρότερο. Ακόμα και σε μια κακή περιπέτεια, θυμάται κανείς τους γενναίους αστυνομικούς να διστάζουν να πυροβολήσουν όταν ο κακοποιός κινείται ανάμεσα σε πολίτες. Η καταδίωξη συνεχίζεται μέχρι να φτάσουν στα ανοιχτά. Οι αστυνομικοί του σινεμά ρισκάρουν ευκολότερα να χάσουν τον δράστη παρά να χάσουν έναν αθώο πολίτη. Στην πραγματικότητα, που ελάχιστη σχέση έχει με τον κινηματογράφο, οι πράξεις τους δεν είναι τόσο ιδανικές και υπεύθυνες. Αναρωτιέμαι: εκείνος που κρατάει πιστόλι για να προστατεύσει τους πολίτες και τελικά σκοτώνει, δεν είναι διπλά επικίνδυνος; Στην επιχείρηση του Βύρωνα μαθαίνουμε μάλιστα ότι έλαβαν μέρος έμπειροι αστυνομικοί. Άρα, τριπλά επικίνδυνος. Εκτός αν ισχυριστούν με νέα τους δήλωση ότι ο θάνατος μας προστατεύει από τους κινδύνους της ζωής. Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια επιχειρηματολογία.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι δράστες ήταν Αλβανοί και το θύμα Βορειοηπειρώτης. Άλλες εφημερίδες έγραψαν: υδραυλικός αλβανικής καταγωγής. Τελικά τι ήταν το θύμα; Μόνο ένας «Βορειοηπειρώτης» θα άξιζε να μην σκοτωθεί; Τι σημαίνει αυτή η επιλεκτική μας ευαισθησία; Μόνο για τον Άλεξ θρηνούμε; Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά θα μπορούσε να είναι μέχρι και η Ελένη Μενεγάκη στη θέση του θύματος. Κόβω το λαιμό μου πως το Ο.Κ έχει στο αρχείο του φωτογραφίες από βόλτα της στο φούρνο της γειτονιάς.

Δεν μ’ αρέσει καθόλου να το παίζω κριτής του καναπέ. Αλήθεια, δεν την βρίσκω καθόλου πλέον με αυτό το ρόλο. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους μιας επιχείρησης της αστυνομίας. Ο ρόλος της, ωστόσο, υποτίθεται πως είναι να τους μειώνει και όχι να τους αυξάνει με τη δράση της. Όταν μιλάει και κυρίως όταν πυροβολεί, οφείλει να είναι πολύ πιο προσεκτική. Να μη γαζώνει επιτυχώς ανυποψίαστους πολίτες. Το να μην αισθάνονται κάποιοι ασφάλεια με σένα κοντά σου θα ήταν επιτυχημένη δημοσιογραφία, όχι αποτελεσματική αστυνόμευση. Δεν μπορεί να υπονοεί στις ανακοινώσεις της ότι η αξία μιας ανθρώπινης ζωής δε χρειάζεται να ληφθεί σοβαρά υπόψη μας, επειδή η επιχείρηση θεωρήθηκε επιτυχημένη. Επιτυχημένη επιχείρηση με θύμα έναν αθώο άνθρωπο θα ήταν και μια επίθεση αυτοκτονίας ή μια δολοφονική επίθεση. Και η Σέκτα Επαναστατών όταν σκότωσε τον αστυνομικό, επιτυχημένη θεώρησε την επιχείρησή της. Όλες οι επιχειρήσεις που σκοτώνουν αθώους, αθώες είναι βρε.

«Όταν οι πύραυλοι απογειωθούν ποιος νοιάζεται πού θα πέσουν; Αυτό δεν αφορά το τμήμα μας», έλεγαν οι σατιρικοί στίχοι του Τομ Λέρερ για τον Βέρνερ Φον Μπράουν, έναν ειδικό πυραύλων του Χίτλερ. Το τραγούδι ταιριάζει με την αυτάρεσκη δήλωση της ελληνικής αστυνομίας. Οι φούρνοι και οι νεκροί τους έχουν στις μέρες μας μια δεύτερη ευκαιρία.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ζωή και οικονομία

Την παρακάτω φράση του Jean Rostand τη βρήκα στο υπέροχο ιστολόγιο της Σταυρούλας Σκαλίδη. «Μην επιβαρύνετε τη ζωή, προσθέτοντας στην παραφροσύνη της πραγματικότητας τις βλακώδεις εξηγήσεις σας». Είμαστε σίγουροι ότι ο Γάλλος βιολόγος και φιλόσοφος είχε στο νου του τη ζωή και όχι την οικονομία; Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ανέβαιναν τα spreads, όχι μόνο ύστερα από κάθε δήλωση ή φήμη, αλλά και μετά από κάθε ανάλυση. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κι έτσι να ήταν, δεν θα αποθαρρύνονταν οι οικονομολόγοι. Μακάρι ωστόσο να γινόταν να βγάλεις νοκ-άουτ με έναν αφορισμό μερικούς από αυτούς. Και κανέναν τραπεζίτη...

Έστω...

Διάβασα προχθές στην Ελευθεροτυπία για μια ανθρωπιστική οργάνωση που ταΐζει μόνο όσους μένουν στους καταυλισμούς της. Σε αδέσποτους ανθρώπους, δεν δίνει φαγητό. Θυμήθηκα τη φράση εκείνου του μαθητή του Μαρτσέλο Ντ’ ‘Ορτα από το Αρζάνο για τον Μπερλουσκόνι: «Αυτός είναι δισεκατομμυριούχος μόνο για τον εαυτό του και για την οικογένειά του, αλλά για τους άλλους δεν είναι». Κι αυτή η ανθρωπιστική οργάνωση αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Η ανθρωπιά της δεν ξεπερνάει τα όρια. Την προσφέρει μόνο σε επιλεγμένους Αϊτινούς. Να υπάρχουν άραγε κριτήρια; Να είμαστε άνθρωποι, αλλά μέχρι ενός σημείου.

Είδα το θάνατό σου


Ο Γεωργιανός αθλητής του λουτζ το είχε πει στους γονείς του: «Θα σας κάνω υπερήφανους». Και πράγματι τον έμαθαν όλοι πριν ακόμα ξεκινήσουν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Βανκούβερ. Στην τελετή έναρξης οι Καναδοί του παραχώρησαν την προβλεπόμενη σιγή του ενός λεπτού.

Ημέρα δοκιμών η πρώτη και ο άπειρος Νόνταρ προσπαθούσε να ξεγελάσει τους φόβους που είχε εκφράσει για τη γρήγορη πίστα. Πριν τη μοιραία στροφή, ονειρευόταν πως πετούσε προς τη νίκη. Τελικά πέταξε στο θάνατο. Είχε μάλιστα την αγένεια να σκοτωθεί μπροστά στην κάμερα, που ήταν εκεί για να καταγράψει τα πάντα. Το θρίαμβο, την πρόκριση, τον αποκλεισμό και πάνω από όλα, τις ταχύτητες, το θέαμα, το σασπένς. Τώρα που έγιναν κάποιες αλλαγές για να γίνει η πίστα πιο αργή, κάποιες αποστολές που είχαν πλεονέκτημα παραπονιούνται. Ήρθε λοιπόν και έδεσε το γλυκό. Εκείνες θα τον κατηγορούν για την αποτυχία τους και οι κάμερες για το θάνατό του.

Θυμήθηκα το τελευταίο χαμόγελο του Μίκλος Φέχερ πριν ξαπλώσει στον αγωνιστικό χώρο, τον Πουέρτα, τον Φοέ, τον Ράτσενμπεργκερ και τον Σέννα στην καταραμένη Ίμολα το 1994. Η περίπτωση όμως του Γεωργιανού αθλητή είναι διαφορετική. Το ατύχημα που του έκλεψε τη ζωή δεν έγινε σε ζωντανή μετάδοση και σίγουρα δεν είχε τη φήμη των παραπάνω. Θα μπορούσαν λοιπόν να μην πουλήσουν το θάνατό του. Τα Μίντια όμως έχουν καθήκον να μας συγκλονίζουν. Λαμβάνοντας υπόψη μας τις βασικές αρχές τους , ιεροσυλία θα ήταν να μη μας τον δείξουν.

Ο θάνατός σου για να παρουσιαστεί στην τηλεόραση, πρέπει να τηρεί κάποιες προϋποθέσεις: να είναι ακαριαίος και εντυπωσιακός, να έχει στοιχεία παγκόσμιας ή εθνικής τραγωδίας και το κυριότερο να μη μπορεί να αποτραπεί από την παγκόσμια κοινότητα ή να μην την ενοχλεί. Δηλαδή, ξεχάστε σιγά σιγά την Αϊτή. Οι δημοσιογραφικές ιστορίες θα συνεχίσουν να επικεντρώνουν αποκλειστικά σε διασωθέντες που θα εντυπωσιάζουν με τις αντοχές τους στην πείνα και στη δίψα τους ειδικούς- που ξεχνούν πως η αντοχή αυτή τους κρατούσε ζωντανούς και πριν από το σεισμό. Οι υπόλοιποι θα εξακολουθούν να είναι ειδικευμένοι στο να πεινάνε και θα προετοιμάζονται για την άλλη ζωή. Σε λίγο, στο prime time, θα φτάνουν από το Αφγανιστάν και το Ιράκ χαρμόσυνα μηνύματα δημοκρατίας.

Το NBC αναγκάστηκε ύστερα από την κατακραυγή να αποσύρει προχθές από το Διαδίκτυο το βίντεο του τραγικού ατυχήματος. Αυτό που με παρηγορεί κάπως είναι ότι σε μερικά χρόνια οι αθλητικές εκπομπές θα μπορούν να βάζουν το θάνατο του Νόνταρ στα bloopers να γελάμε. Θα ήταν μια σπουδαία ντρίμπλα στην αναίτια λογοκρισία. Τέτοιες δημοσιογραφικές επιτυχίες πρέπει να τις απολαμβάνει όλος ο κόσμος.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Το Βουνό στον Μωάμεθ

Can someone please enlighten me as to what exactly Haιti has done for the United States? How much aid have we received from them? How many soldiers have they sent to aid us in Iraq?”.

Το μαργαριτάρι το βρήκα εντελώς τυχαία στο Utube κάτω από το βίντεο με τη διασκευή του «We are the World» για την Αϊτή. Όπως όταν διαβάζεις κάτι που σου αρέσει και το υπογραμμίζεις, έμεινα να το κοιτάω ολόκληρα λεπτά αποσβολωμένος. Τι έγραψε ο άνθρωπος; Όταν σιγουρεύτηκα ότι δεν επρόκειτο για καλό χιούμορ, το θαύμασα ακόμα περισσότερο. Δεν τολμώ να μιλήσω για την βλακεία του σχολίου. Το να βαφτίζεις τα πάντα βλακεία, είναι μια εύκολη λύση και ένα καλό άλλοθι για την επίσημη ενημέρωση που έχει ο Αμερικάνος πολίτης. Ο συγκεκριμένος προφανώς ανήκει στους μη –προνομιούχος και βλέποντας τα υπέρογκα ποσά των τύψεων και της αποκατάστασης, αναρωτήθηκε. Γιατί να μην πάρω κάτι κι εγώ;

Η υπενθύμιση είναι χρήσιμη: έχουμε να κάνουμε με πολίτες-μικρά παιδιά. Την ανάγκη να εξηγείς υπομονετικά τονίζει και ο Νόαμ Τσόμσκι στα γραπτά του. Ας την κάνει ωστόσο ο άνθρωπος μια ερώτηση στην Αϊτή, τι έχει να χάσει; Μη ρωτάς την Αμερική τι μπορεί να κάνει για σένα, ρώτα την Αϊτή πρώτα, δες τι θα σου απαντήσει και πράξε αναλόγως. Γιατί Αϊτή; Γιατί μαμά; Γιατί οι Αϊτινοί δεν δίνουν κάτι από το υστέρημά τους στους Αμερικανούς; Γιατί δεν κάνουν εκείνοι έναν τηλεμαραθώνιο; Μαζί τους θα τα πάρουν τόσα λεφτά; Τι τραγωδία πάντως να έχεις χιούμορ και να μην το αντιλαμβάνεσαι.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ζήστε αργότερα

Και τι πειράζει που 'γιναν όλα ψεύτικα και ανώδυνα; Ήταν αναπόφευκτη η κατάληξη της προόδου, φίλε μου. Τι περιμέναμε; Η δυνατότητά σου να ζεις αξιοπρεπώς συνδέθηκε με την ικανότητά σου να κλέβεις. Και έγινες κλέφτης από ανάγκη. Έμαθες πως οι άνθρωποι έρχονται πάντα τελευταίοι. Και δεν καταδέχτηκες να μοιάζεις με άνθρωπο.

Θα σε στενοχωρήσω όμως, φίλε μου. Μπαίνω σε αριστερά sites, μαθαίνω τις τελευταίες δηλώσεις Άνθιμου και «μαυρίζει» η ψυχή μου. Τι θα γινόταν άραγε αν τις άφηνες να τύχουν της αντιμετώπισης που τους αξίζει, που είναι η πλήρης και καθολική σου αδιαφορία; Αν με ρωτάς, το ίδιο θα έπρεπε να κάνεις και με τους τελευταίους τραμπουκισμούς της Χρυσής Αυγής. Αλήθεια, τι θα πάθαινες αν σου φώναζε κάποιος ότι ο ακροδεξιός είναι και δικό σου παιδί; Θα κοκκίνιζες από τα νεύρα σου, σίγουρα. Και ξέρεις ότι δεν μπορείς να ζητήσεις τεστ DNA. Φοβάσαι ακόμα ότι και του Πασχάλη το παιδί είναι δικό σου. Το φοβάσαι το φόβο. Γιατί λοιπόν αφήνεις το μίσος να κυκλοφορεί μέσα από το δικό σου portal; Όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου, δεν σου είπε κανείς ότι δε χρειάζεται να το ανακοινώνεις;

Πώς να αλλάξεις όμως εχθρούς στα γεράματα; Σε καταλαβαίνω. Γέρασες και ‘συ. Έγινες δειλός και παράξενος. Δε γουστάρεις τον αγρότη επειδή ξέρεις ότι είναι αλλοτριωμένος και ευνοημένος. Εσύ θα έπρεπε να κλείσεις τα αστέρια, τη θάλασσα, το φεγγάρι, αλλά σιωπάς και αγωνίζεσαι. Μα ο Ζιν δεν μίλησε για κανέναν αγρότη, φίλε μου. Αν είχε δίκιο, η υπακοή σου είναι το πρόβλημα. Ξαναδιάβασε τα βιβλία που σου άφησε. Αν θέλεις, στα δανείζω.

Βλέπω κρατάς εφημερίδες. Διαβάζεις ακόμα εφημερίδες; Πώς σου φαίνεται που τώρα τελευταία εμπιστεύονται την ενημέρωσή σου στις ξένες; Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Γιατί δεν αγοράζεις απευθείας εκείνες; Δεν τις φέρνει ο περιπτεράς σου; Μα τι βλέπω! Η χρεοκοπία σου έχει μπει στο στοίχημα κι εσύ χαμογελάς. Πρώτη φορά είσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας. Είσαι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος του κόσμου. Επιτέλους κάποιος σε υπολογίζει. Σε είχαν ξαναπιάσει μα τους είχες ξεφύγει. Είχες δάσκαλο τον Παλαιοκώστα. Ζούσες μα το είχανε ξεχάσει. Και χαίρεσαι που τους δημιουργείς πρόβλημα. Σχεδόν το απολαμβάνεις. Όχι ότι αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Νιώθεις το έλλειμμα να σε βαραίνει, το χρέος να σε καταδιώκει, τις προθεσμίες να σε γδέρνουν. Δόξα το Θεό, έχεις προβλήματα. Τα νέα, όμως, μέτρα δεν σου φαίνονται και τόσο καινούρια. Τελικά, τι κατάλαβες, είσαι πρόβλημα ή στόχος; Και οι διπλανοί σου εξαντλημένοι, αδιάφοροι, διαιρεμένοι, αιμοδιψείς, ανταγωνιστικοί, άσχημοι, ανασφαλείς, φοβισμένοι. Έγιναν οι ψηφοφόροι των ονείρων τους.

Στο στρατό το ‘παιξες ηλίθιος. Και ήταν το πιο διασκεδαστικό πράγμα του κόσμου, φίλε μου. Ήμουν κι εγώ μαζί σου. Σε πληγώνει, όμως, να το παίζεις ηλίθιος γι’ αυτό που σε ενδιαφέρει. Σε ρωτούν τι θα κάνεις με τη ζωή σου όσοι πρόθυμα και πειθήνια τη σπατάλησαν. Και αναγνωρίζεις την παγίδα στην ερώτηση: δεν σου λένε πρώτα τι σκοπεύουν να κάνουν εκείνοι με τη ζωή σου. Μετά σε ρωτούν αν σε ενδιαφέρει η δημοσιογραφία. Γιατί δεν ρωτούν την ίδια; Έμαθες να είσαι ευγενικός. Πώς να τους πεις ότι εκείνους δεν τους ενδιαφέρει; Οι περισσότεροι δέχτηκαν να είναι ασήμαντοι και να καμαρώνουν. Συνεχίζουν να αποκαλύπτουν για να μην κατανοήσουν. Καταφέρνουν μάλιστα κάτι που και εσύ ο ίδιος βρίσκεις αξιοθαύμαστο. Φλυαρούν γράφοντας. Η μόνη τάξη που θα έπρεπε να μπει στον κόσμο είναι η αλήθεια. Και κανείς τους δεν ενδιαφέρεται να την επιβάλλει.

Μην τους κατηγορείς όμως. Ούτε κι εσένα θα σε ενδιέφερε κάτι τόσο φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο. Δες τα θετικά. Η πατρίδα σου αναγνώρισε επιτέλους τους μετανάστες. Φτάνει όμως αυτό; Πότε θα αναγνωρίσει τους νέους της; Πότε θα τους δώσει την ελληνική ιθαγένεια; Γιατί επέτρεψε να την εγκαταλείψουν σπουδαία μυαλά της; Γιατί δεν τα κράτησε κοντά της; Πιο πολύ την ενδιαφέρει μη φύγουν τα κεφάλαιά της;

Σβήνει τα φώτα για μια ώρα- αλλά δεν δίνει τα φώτα της ούτε λεπτό. Κλείνει δρόμους- αλλά δεν ανοίγει ούτε ένα τόσο δα στενό να αναπνεύσεις, να αγαπήσεις, να δημιουργήσεις. Είναι διαρκώς εκνευρισμένη και ευερέθιστη. Τη βγάζει από τα ρούχα της η παρακώλυση της ελεύθερης διακίνησης των αμαξιών. Τόνοι μελάνης χύνονται και χάνονται άδικα. Ποιος να τολμήσει να τους μιλήσει για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών; Δεν είναι καιρός για σπατάλες, θα του πουν.

Και ‘συ δεν θέλεις να διχάσεις- είσαι και ‘συ περίεργος. Θέλεις να ενώσεις. Δεν ξέρεις να μισείς. Δε θεωρείς κανέναν κατώτερό σου. Έτσι σε ‘φτιάξαν οι γονείς σου αλλά τώρα σου ζητούν εξηγήσεις. Τι έχεις παιδί μου; Τι έπαθες; Εσύ δεν θα κρατούσες κακία ούτε στο δολοφόνο σου. Αγάπη λες είναι να γνωρίζεις την αθλιότητα των ανθρώπων και να μην τους μισείς. «Ο άνθρωπος είναι άθλιος. Και είναι άθλιος όποιος τον λέει άθλιο επειδή είναι άθλιος» λέει ο προφήτης Ντοστογιέφσκι και εσύ τον πιστεύεις. Το δύσκολο είναι να στοχάζεσαι σαν μεγάλος και να νιώθεις σαν μικρός. Να θυμάσαι πάντα τον μοναδικό παράδεισο που γνώρισες, τη σχολική σου αυλή. Τώρα που η ώρα που φοβόσουν έφτασε, τώρα που αισθάνεσαι εξαπατημένος, αυτό το παιδί που έχεις μέσα σου πού να τ’αφήσεις; Ποιος θα στο προσέξει όπως θα το πρόσεχες εσύ;

Με δυο λόγια: έκανες λάθος από την αρχή. Υπερασπίστηκες υποθέσεις που δεν μπορεί κανείς να υπερασπιστεί. Κάπου το διάβασες αυτό αλλά δεν θυμάσαι πού. Δεν έγινες ποτέ σου πρακτικός. Φροντίζοντάς τον, τον ξέχασες τον εαυτό σου. Έμεινες πίσω. Οι εξελίξεις, βλέπεις. Κι όμως είσαι ακόμα ενοχλητικός δίχως να σε νοιάζει αν θα σε πουν προβληματικό.

Βρίσκεις κάπως το θάρρος και του λες:« Η μελάνη σου, φίλε μου δημοσιογράφε, είναι το αίμα σου. Την έχεις πληρώσει. Χάρη σε εκείνη ζεις. Μη τη σκορπάς. Καλύτερα να άφηνες τη σελίδα σου λευκή. Οι μεγάλοι, φίλε μου, θα παραμένουν μεγάλοι μόνο όσο θα είμαστε γονατιστοί. Μου το 'χε πει ένας σοφός από παλιά- κι αυτόν τον πίστεψα. Μονάχα αν σε εξόργιζαν, μονάχα αν σε απέλυαν, θα τους κοιτούσες στα μάτια. Ίσως ούτε και τότε. Ξέρουν να φυλάγονται και ‘συ να τους φυγαδεύεις. Και να υπακούς. Να χειροκροτείς και να τους φιλάς τα χέρια. Αλήθεια, πώς τα καταφέρνεις; Πώς τα βγάζεις πέρα με τόσο λίγο αέρα; Ποιο είναι το μυστικό της αποτυχίας σου; Μήπως είσαι και 'συ ευκολόπιστος σαν κι εμένα;».

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Η δικτατορία των προτύπων


Ποια άλλη πήδηξε ο Κένεντι; Στην Αμερική το ερώτημα ακόμα προβληματίζει τα Μίντια περισσότερο από τη δολοφονία του. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η παραπάνω φωτογραφία, που υποτίθεται ότι έδειχνε τον Τζον σε κρουαζιέρα ανάμεσα σε αιθέριες υπάρξεις την ώρα που η Τζάκι απέβαλε. Τι κρίμα που ήταν φωτομοντάζ. Ήταν ένα στιγμιότυπο που θα θέλαμε να υπάρχει. Άλλωστε κάπως έτσι ήταν όλη η σύντομη ζωή του δολοφονημένου προέδρου. Η φωτογραφία απεικόνιζε μια πραγματικότητα ιδανική για τα Μίντια, μια αλήθεια που αποπροσανατολίζει- ναι, υπάρχουν και τέτοιες.

Τα δύο νέα σεξουαλικά σκάνδαλα που συνταράσσουν τα Μ.Μ.Ε, οι ερωμένες του καλύτερου γκόλφερ του πλανήτη Τάιγκερ Γουντς και η σχέση του αρχηγού της Εθνικής Αγγλίας Τζον Τέρι με την πρώην κοπέλα του συμπαίκτη του, Γουέιν Μπριτζ, είδαν τον τελευταίο καιρό το φως της δημοσιότητας. Ο Γουντς αφού έδωσε 3 εκατομμύρια δολάρια στην Αϊτή, μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης από το σεξ, ενώ αποσύρεται προσωρινά τουλάχιστον από το γκολφ, τη στιγμή που πληθαίνουν οι φερόμενες ως ερωμένες του, φτάνοντας αισίως τον αριθμό των 13. Ο Τέρι αναγκάστηκε να παραδώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Ρίο Φέρντιναντ, ο οποίος το 2003 είχε αποφύγει έναν έλεγχο ντόπινγκ και είχε τιμωρηθεί. Μία παράβαση που έχει άμεση σχέση με το ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν όμως ο καλύτερος που βρήκε ο Πιλάτος Φάμπιο Καπέλο.

Τον Τάιγκερ τον εγκαταλείπουν σπόνσορες όπως η Gilette και η Accenture, για τον Τέρι έγινε ολόκληρη συζήτηση για το κατά πόσο είναι σε θέση να φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού επειδή πηδούσε τη γυναίκα του συμπαίκτη του, η Ελλάδα σοκάρεται από ένα διαζύγιο. Οι μιντιακές μας κοινωνίες δεν πολυενοχλούνται από την παρουσιάστρια που υπογράφει το συμβόλαιο θανάτου του καναλάρχη της, από τον αδερφό που σκοτώνει τον αδελφό του για το κωλοpc, από τις δολοφονίες που διαπράττονται για μερικά ευρώ ή για την προτεραιότητα στο δρόμο. Δεν ξέρουν όμως πώς να προστατευθούν μπροστά στη λαίμαργη αντρική λίμπιντο.

Όταν ο Δόκτορ Σάμουελ Τζάκσον ολοκλήρωσε το πρώτο πραγματικό λεξικό της αγγλικής γλώσσας, τον επισκέφτηκαν κάποιες αξιοσέβαστες κυρίες για να τον συγχαρούν που δεν συμπεριέλαβε άσεμνες λέξεις στο λεξικό. Η απάντησή του, ότι έβρισκε ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις έψαξαν στις σελίδες του, τα λέει όλα. Ο διάσημος Αμερικανός τηλε-ευαγγελιστής Πατ Ρόμπερτσον είχε υποστηρίξει ότι ο τυφώνας Κατρίνα προκλήθηκε λόγω της νομιμοποίησης των αμβλώσεων στις ΗΠΑ. Ο ίδιος άνθρωπος του Θεού εξέλαβε την 11/9 σαν την καταδίκη που επέβαλε ο Θεός σε μια κοινωνία που ανέχεται την ομοφυλοφιλία. Η Μητέρα Τερέζα κάποτε κατήγγειλε την αντισύλληψη ως το ηθικό ισοδύναμο της έκτρωσης. Ο πρώην μεγάλος μουφτής της Σαουδικής Αραβίας εναντιώνεται στον αυνανισμό. Η κλειτοριδεκτομή θεωρείται ακόμα σε περισσότερες από 30 χώρες, εξαγνισμός. Ο Πάπας αναστατώνεται όταν ακούει τη λέξη προφυλακτικό. Σαν την πουριτανή κυρία που με τα κυάλια εξακολουθεί να βλέπει τα γυμνά παιδιά που παίζουν, οι θρησκείες τα έχουν ακόμα χαμένα με την απειθαρχία του ποιμνίου στις σαφείς απαγορεύσεις τους.

Στην πολιτική, υπάρχουν ακόμα κυβερνήσεις, οι οποίες έχοντας άγνοια κινδύνου, κάνουν σημαία τους την ηθική, όπως η κυβέρνηση Καραμανλή- αν θεωρήσουμε ότι υπήρξε ποτέ. Παλαιότερα είχαν πατήσει την μπανανόφλουδα οι κυβερνήσεις της Θάτσερ και του Μέιτζορ στη Βρετανία. Το πούρο και ο λεκές του Κλίντον έκαναν κάποτε τον Λευκό Οίκο να μοιάζει με sex shop. Στις μέρες μας η προκλητική Κάρλα Μπρούνι γίνεται πρώτη κυρία της Γαλλίας, ο Μπερλουσκόνι παρακάμπτει τη δικαιοσύνη και ζορίζεται με τη λαλίστατη Πατρίτσια Ντ’ Αντάριο, ο πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής Ζούμα αποκτά το εικοστό παιδί του, αυτή τη φορά ένα εξώγαμο. Κάποτε είχε κατηγορηθεί και για βιασμό.

Τη δεκαετία του ’70, μέσα στη δίνη του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ και του πολέμου στο Βιετνάμ, άρχισε να παίζεται στους κινηματογράφους της Αμερικής το «Βαθύ Λαρύγγι», μια ανεκδιήγητη τσόντα, στην οποία το σημείο G της πρωταγωνίστριας βρισκόταν στο λαρύγγι της. Όταν η κυβέρνηση Νίξον άρχισε να την κυνηγάει, ο κόσμος εξοργίστηκε από την υποκρισία της και μια ταινία- ο θεός να την κάνει- 25 χιλιάδων δολαρίων, κατάφερε, με κυβερνητική συμβολή, να εισπράξει 600 εκατομμύρια δολάρια.

Το ροζ ήταν πάντοτε η αχίλλειος πτέρνα των πολιτικών και το κρυφό όπλο των πολιτικών τους αντιπάλων. Το 2006 ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής Μαρκ Φόλεϊ, που υπήρξε πρόεδρος της Επιτροπής Αγνοούμενων και Κακοποιημένων Παιδιών και εισήγαγε αυστηρή νομοθεσία με στόχο την προστασία των παιδιών από παράνομη δράση ενηλίκων στο Ίντερνετ, παραιτήθηκε επειδή έστελνε ερωτικά μηνύματα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε ανήλικους κλητήρες του Καπιτωλίου. Το 2008 ο Δημοκρατικός κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Έλιοτ Σπίτσερ, που είχε ασκήσει δίωξη σε δύο κυκλώματα πορνείας και πολέμησε τη Wall Street, βρέθηκε μπλεγμένος σε σκάνδαλο με μία ιερόδουλη. Διάλεξα αυτά τα δύο παραδείγματα επειδή είναι χαρακτηριστικά. Άρρωστος ο πρώτος, αδύναμος ο δεύτερος, πολέμησαν τους δαίμονές τους από μέσα, υποκρινόμενοι τους καλούς τους εαυτούς έστω και για «ξεκάρφωμα». Στις ιστορίες τους βρίσκεται όλη η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, η υποκρισία και το δράμα της. Αλλά και ο αγώνας του ανθρώπου να την υπερνικήσει, να αντισταθεί, να βγει νικητής μέσα από την προσωπική του κόλαση.

Τα Μ.Μ.Ε, όταν αποφασίζουν να πάρουν τη μυγοσκοτώστρα τους ανά χείρας, δεν απέχουν πολύ από τη χριστιανική δεξιά και την πουριτανική ηθική της. Η ειδοποίηση της αποκαθήλωσης καταφτάνει με διαταγή των Μίντια. Ο Γουντς δεν έγινε ξαφνικά χειρότερος γκόλφερ και ο Τέρι δεν έγινε χειρότερος αρχηγός. Παρόλο λοιπόν που όλοι γνωρίζουν ότι η ζωή που κάνουν, με χορηγό την υπέροχη διαπλοκή πολυεθνικών και μιντιακής προβολής, τους ωθεί στο να το παρατραβήξουν, οφείλουν την ώρα της κρίσης να δηλώσουν μετανιωμένοι σε εθνικό δίκτυο: Να πάρουν πίσω το πήδημα που τους εξέθεσε, την ανήθικη συμπεριφορά που πλήγωσε βαθιά το θεσμό της οικογένειας, την πατρίδα, το έθνος, τη σημαία και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. Να λογοδοτήσουν πρώτα σε όλους και αν το θυμηθούν, αν το αντέξουν, στις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.

Οι αδυναμίες δίνουν το έναυσμα για την εξόντωση. Οι αντιμαχόμενες πλευρές είναι αμέτρητες και τα μέσα που χρησιμοποιούν ίδια. Η σταυροφορία στο χώρο της πολιτικής μέσω των Μίντια συνεχίζεται αέναα, δίχως νικητές και ηττημένους, αλλά με πολλούς ευνουχισμένους. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αντικειμενική αξία ενός ανθρώπου στο αντικείμενό του; Καμία απολύτως. Τα Μίντια ωστόσο κατασπαράσσουν ανθρώπους, δικαιωματικά, σύμφωνα με την επίσημη δήλωσή τους. Αν τύχει και αθωωθούν, η είδηση περνάει στα ψιλά. Η δημοσιότητα που απολαμβάνει κάποιος γίνεται κρεμάλα και υπογραφή της καταδίκης του. Όταν παίρνει μεταγραφή στο σταρ σύστεμ, παραχωρεί τα δικαιώματά του. Έπειτα ανήκει σε αυτά. Όταν εμφανίζει την ερωμένη, όπως έκανε ο Αντρέας, ενοχλούνται, όταν την κρύβει, αποφασίζουν να σοκαριστούν την κατάλληλη στιγμή ομαδικά και συγχρονισμένα.

Τα μεγάλα Μ.Μ.Ε, σαν ένα είδος Μαφίας, μας καλούν να φάμε από το ίδιο πιάτο λαχταριστούς celebrities, που στο σύστημά τους δεν είναι παρά εργάτες. Στην αρχή τους υποδέχονται φιλόξενα και όλα φαντάζουν ειδυλλιακά. Όταν όμως αρχίσουν να παρεκτρέπονται, θεωρούν ότι οι τηλε-αστέρες κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους παραχώρησαν, αθετώντας την αρχική συμφωνία και υπονομεύοντας τον ευεργέτη τους. Αν θέλεις να απατήσεις τη γυναίκα σου, πρέπει να ρωτήσεις πρώτα τη μαμά της, δηλαδή τα Μίντια. Και ξαφνικά, όταν σκάσει το σκάνδαλο στην πόρτα σου, βρίσκεσαι στο χέρι με την κάρτα: «Επίστρεψε στην αφετηρία». Αλλάζεις ρούχα, αγοράζεις γλυκά και ξαναχτυπάς. Αν όλα πάνε καλά, σε συγχωρούν. Η επιστροφή σου πουλάει. Η λάμψη σου ωστόσο ισχύει υπό όρους, όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν. Μη ξεχνάς πως το κοινό προτιμά, δεν αγαπά. Οι αστέρες του σήμερα είναι οι μελλοθάνατοι του αύριο.

Τα Μίντια, όταν θέλουν να καλύψουν τα πραγματικά τους εγκλήματα, που είναι κυρίως εγκλήματα σιωπής, θυσιάζουν κάποιους από τους δικούς τους. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούν την εξουσία τους από την αρχή και την ανανεώνουν, ισχυροποιώντας τον ρόλο του ιεροεξεταστή που έχουν αναθέσει στον εαυτό τους. Αποπέμπουν τον Τέρι, τον Γουντς, τον Κλίντον- το θύμα των Μίντια μπορεί να γίνει μέχρι και συμπαθές όταν κατακρεουργείται βίαια όπως ο Κορκολής. Παίρνουν το σφουγγάρι και τους σβήνουν, τρίβοντας ταυτόχρονα το κορμί τους για να φύγει από πάνω τους η αμαρτία. Τα ισχυρά τους χαρτιά τα καλύπτουν όσο τα χρειάζονται.

Τα Μ.Μ.Ε δεν χρησιμοποιούν τους σταρς μόνο για να μας αποπροσανατολίσουν, αλλά και για να μας πείσουν ότι δεν μας κρύβουν τίποτα. Τους είναι δηλαδή διπλά χρήσιμοι και απαραίτητοι. Αν κάποιος από αυτούς τους υπερεπιτυχημένους τύπους παρεκτραπεί, θα είμαστε οι πρώτοι που θα το μάθουμε. Θα φροντίσουν να μας το πουν. Διότι η δικαιοσύνη τους θριαμβεύει και ενίοτε διαπομπεύει, όταν οργίζεται. Στην πραγματικότητα, όταν οι αστέρες έλαμπαν, ήταν απλά η πρώτη ύλη. Μονάχα όταν αμαρτήσουν, γίνονται πρότυπα, για να δικαιολογηθούν οι επιθέσεις.

Πριν λίγες μέρες μαθεύτηκε ότι στην Τουρκία έθαψαν ζωντανό ένα 16χρονο κορίτσι επειδή μιλούσε με άντρες. Χωρίς να μας τιμωρούν με αυτόν τον ασύλληπτο τρόπο, η αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν στους τηλεθεατές τους, δεν είναι πολύ καλύτερη. Δεν μας δείχνουν αυτά που θέλουμε αλλά αυτά που θεωρούν ότι χρειαζόμαστε. Συμπεραίνουν αυθαίρετα ότι δώσαμε δικαιώματα και μπορούν να μας βιάζουν. Είτε έχεις ανοιχτή την τηλεόραση είτε όχι, γεγονός είναι ότι τα κανάλια περιορίζουν τις επιλογές σου στην ενημέρωση, ιδιαίτερα κάποιες συγκεκριμένες ώρες. Και για αυτόν όμως τον εγκλωβισμό, έχουν πάλι τη δικαιολογία στο στόμα. Άλλαξε κανάλι, κλείσε την τηλεόραση. Εμείς εδώ θα μείνουμε και θα λέμε τα δικά μας. Το μαγαζί τους ανήκει.

Σκάβουν τον λάκκο τους ή έχουν εμπιστοσύνη στη δύναμη της συμμορίας της μαζικής ενημέρωσης; Περισσότερο φαντάζομαι στηρίζονται στο γεγονός ότι μοιράζεσαι μαζί τους την ίδια πάνω κάτω ανάγκη(είναι άραγε πραγματική;) για το ανώδυνο, το ανάλαφρο, το εύπεπτο και το ανούσιο. Το infotainment «που απορροφά, αποσυνθέτει και στη συνέχεια ανασυνθέτει την ψυχή» σύμφωνα με τον Μπάρμπερ. Οι περίφημοι τηλεκριτικοί δεν γράφουν εκ μέρους των ανθρώπων που αισθάνονται να τους βομβαρδίζει το χαζοκούτι, αλλά αρέσκονται στο να τους κατηγορούν σαν παθητικούς καταναλωτές εικόνων. Ένας στους τρεις λένε τα παρακολουθεί. Θα γράψουν όμως τίποτα για τους άλλους δύο;

Ο σκοπός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όταν περνάς το κατώφλι του στρατοπέδου, σου αφαιρεί την πολιτική σου ταυτότητα και σου παρέχει μία στρατιωτικού τύπου ή μια απλή κάρτα επισκέπτη. Πλέον ανήκεις στη στρατιωτική τους δύναμη. Και κινδυνεύεις να τιμωρηθείς αν το παρακάνεις εκμεταλλευόμενος την λάμψη που σου χαρίζουν. Μια εξωσυζυγική σχέση εξισώνεται με ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και απλοί εργάτες-χρήστες των Μίντια, συλλαμβάνονται στη θέση των μεγαλεμπόρων, με τις ευλογίες και τις επευφημίες του τηλεοπτικού κοινού.

Ο Γουντς και ο Τέρι είναι διασημότητες, δεν είναι πρότυπα. Ο ένας παίζει γκολφ και ο άλλος μπάλα. Και είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν. Εξηγήσεις χρωστούν στον εαυτό τους και στις οικογένειές τους. Άντε και στον Γουέιν Μπριτζ. Όχι στα Μίντια, όχι σε εμάς, όχι στις χώρες τους, όχι στους ηθικούς χορηγούς τους. Προσοχή, δεν είναι ζήτημα ανδρικής αλληλεγγύης. Ας τους χωρίσουν οι συζυγοί τους και ας τους πάρουν τη μισή περιουσία. Έχουν όλα τα δίκια του κόσμου. Πρέπει κάποτε όμως να αμφισβητήσουμε την εξουσία των Μίντια να τιμωρούν, από τη στιγμή μάλιστα που τα ίδια έχουν βάλει το χεράκι τους ώστε να δημιουργούν το «τέρας» που κυνηγούν. Να αρχίσουμε να αντιδράμε στις τιμωρίες που επιβάλλονται στους σταρς και να νοιαστούμε για τις τιμωρίες που εκκρεμούν εις βάρος των πραγματικών εχθρών μας. Οι αστέρες πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι απλώς το κόκαλο που μας πετούν για να ξεφεύγουν οι αληθινοί ένοχοι, οι οποίοι κρύβονται πίσω από κρίσεις και τρέφουν το αριστουργηματικό αυτό σύστημα, που παραπλάνα ενήλικες.

Τι μπορεί να σημαίνει ότι το Αγρίνιο είναι στο πλευρό της Ελένης; Ελπίζω απολύτως τίποτα. Τι μπορεί να σημαίνει ότι δεν υπάρχει Έλληνας που δεν στενοχωρήθηκε όταν χάσαμε τη Γιουροβίζιον; Αν δεν στενοχωρήθηκα είμαι ξένος πράκτορας; Τι σημασία έχει αν ο Πιρς Μπρόσναν αγαπάει την Ελλάδα; Θα του ζητήσουμε απόδειξη; «Συμφωνείς με την επιλογή του;» ρώτησε ο παρουσιαστής της Αθλητικής Κυριακής έναν καλεσμένο του. Όχι, δεν μιλούσαν για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο άνθρωπος που είχε το δύσκολο έργο να επιλέξει, δίχως να γνωρίζει ότι θα κριθεί και θα ελεγχθεί για αυτήν του την επιλογή, ήταν ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Ραφίκ Τζεμπούρ. Και είχε να αποφασίσει σε κλάσματα δευτερολέπτου αν θα σουτάρει ή αν θα πασάρει. Και θέλεις να του φωνάξεις: «Δεν είναι πολιτικός ρε μαλάκα, ποδοσφαιριστής είναι». Μα εκείνη τη λυτρωτική στιγμή, εμφανίζεται το φωτισμένο Ε.Σ.Ρ και σου ρίχνει πρόστιμο επειδή έβρισες. Ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησεν.

Τα ερωτήματα της τηλεόρασης αδρανοποιούν τον εγκέφαλο. Μα πρέπει πάση θυσία να αντιστραφούν ή να αναδιατυπωθούν. Τα διλήμματα που θέτει είναι αναγκαία για τη δική της λειτουργία, όχι για τη δικιά μας κοινωνία. Το εργοστάσιο της όμως, ακούραστα, συνεχίζει να παράγει ανοησία με το κιλό χωρίς να το αγγίζει η κρίση, πολτοποιώντας εγκεφάλους.

Κανείς δεν πέφτει με τα μούτρα στους πειρασμούς. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτούς είναι να ενδώσεις έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Να τους απαξιώσεις λέω εγώ, να πάψεις να τους θεωρείς πειρασμούς, να βρεις την ισορροπία στον άνθρωπο της ζωής σου. Το ανήθικο είναι να υποκρίνεσαι. Να θέλεις να δημιουργήσεις έναν κόσμο με ανθρώπους που καταπιέζονται και καταπιέζουν και παριστάνουν τους άσπιλους. Δεν μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε πίσω. Η ανάγκη θα εξακολουθεί να γίνεται ιστορία.

Κάποιος θα πει:«Μα γιατί να τους λυπηθώ;». Αρχικά ας σταματήσουμε να τους ζηλεύουμε μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα αρνηθούμε να τους σταυρώνουμε για τις αδυναμίες τους σε ζωντανές συνδέσεις και να γινόμαστε κυνηγοί κεφαλών. Ίσως είναι καιρός να βρούμε άλλο χόμπι, πιο δημιουργικό. Και να συνεχίσουμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα σεξουαλικά, αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες με λίγο από το θάρρος του Γουντς και του Τέρι.

Μια ζωή χωρίς πειρασμούς θα ήταν ανυπόφορη. Ο Λαζόπουλος, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, σατίρισε εκπληκτικά τον πουριτανικό παροξυσμό στις Η.Π.Α την εποχή του σκανδάλου Λεβίνσκι και την «βαθιά» έρευνα του ιεροεξεταστή Κένεθ Σταρ. 31 or 32 Mrs Lewinski; Το ερώτημα είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Τι μπορούμε να κάνουμε που μερικοί ονειρεύονται τη γυναίκα του γείτονα κι άλλοι την κατσίκα του; Μα φυσικά να υποκριθούμε τους προσβεβλημένους για όλους τους λάθος λόγους. Ας έχουμε τουλάχιστον στο νου μας τα λόγια του ήρωα του ΝτοστογιέφσκιΣταυρώστε με, όμως λυπηθείτε με και λίγο καθώς θα με σταυρώνετε».

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Η βασίλισσα της Αϊτής


Η Ελένη ενσάρκωνε τηλεοπτικά την ιδανική οικοδέσποινα. Κούκλα, κομψή και σέξι. Και το σημαντικότερο: απέπνεε μια αύρα ανηθικότητας και παρανομίας. Άφηνε να εννοηθεί πως αν ήμασταν καλά παιδιά μπορεί και να μας καθόταν, αν και δεσμευμένη. Ήξερε να εξάπτει τη φαντασία μας με την οικειότητα που μας δημιουργούσε.

Για να καθιερωθεί, έκανε επιστήμη τον υπολογισμό. Όχι φυσικά συνειδητά. Το είχε μέσα της. Προσεκτικά βήματα, επιλεγμένοι συνεργάτες, έξυπνος γάμος, επιμελώς ατημέλητο μίνι και η κοτσάνα με μέτρο. Έτσι για να συζητιέται. Υπολόγιζε την αφέλεια που θα προσφέρει, το συναίσθημα που θα ελευθερώσει, το σεξ που θα υποσχεθεί. Σχεδόν τέλεια, απροστάτευτη και εύθραυστη, μια ευαίσθητη θεά, προσιτή και βαθιά αδιάφορη. Τόσο αδιάφορη που ήταν σα να νοιάζεται. Στην πραγματικότητα πολύ μακριά μας, χωρίς ίχνος αλήθειας, μας αγαπούσε και μας σιχαινόταν ταυτόχρονα.

Αν ξυπνούσες το πρωί, το τι χρώμα βρακί φορούσε, ήταν η πιο σίγουρη πληροφορία της ημέρας. Εκείνη θέλει να αγνοεί ότι έκανε καριέρα με την περιουσία που είχε ανάμεσα στα πόδια της. Της αρέσει να λέει ότι δεν έχει ιδέα από Ίντερνετ -υπονοώντας έτσι ότι δεν γνωρίζει τη βασική πηγή της φήμης της. Προγραμματισμένα ψεύτικη, λέγοντας ειλικρινώς ψέματα, απαράμιλλη σε αυτό που κάνει, ταίριαξε τέλεια με τις ψευδαισθήσεις που γεννάει η τηλεόραση. Ακόμα και τα παιδιά της, νιώθω ότι τα αγάπησε παθιασμένα όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ήταν δικά της. Βρήκε πάντως στη μητρότητα έναν εαυτό για τον οποίο δεν χρειαζόταν να ντρέπεται. Όταν τα νούμερα έπεσαν, έκανε γυμναστική για να τα ανορθώσει. Ακόμα και τώρα που χώρισε, πουλάει με δόσεις τον πόνο της. Λίγη θλίψη, λίγη χαρά, η χαρμολύπη της κατατρεγμένης. Μόνο η Μενεγάκη θα μπορούσε να χωρίζει επειδή έχει γκόμενο και να τη λυπόμαστε. Αν θέλεις να βγεις κάποτε στο γυαλί, αποστήθισε τα μαθήματα που σου παραδίδει.

Εμείς, οι πιστοί της υπήκοοι, δεν λυπόμαστε πια αυτόν που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας. Λυπόμαστε αυτόν που είχε όλα τα εφόδια για να ευτυχήσει και απέτυχε. Η αποτυχία του τον κάνει πιο πολύ δικό μας. Ίσως γίνεται και η εκδίκησή μας. Μπορούμε επιτέλους να υποκριθούμε ότι στενοχωριόμαστε ενώ, κατά βάθος, χαιρέκακα, το ευχαριστιόμαστε. Μας κάλεσε στο γάμο της, θα μας καλέσει και στο διαζύγιο. Έτσι πάνε αυτά. Συγχαρητήρια λοιπόν για την εκπομπή σου και για το διαζύγιό σου, Ελένη μου.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Εκείνη θα γελάσει τελευταία. Αφού μπορεί να υποκρίνεται από τώρα τον πόνο της, ο χωρισμός της δεν είναι κάτι σοβαρό. Το μόνο που μένει είναι η επίδειξη δύναμης που κάνει η τηλεόραση. Κι ενώ δεν σε ενδιαφέρει κάτι, πιάνεις τον εαυτό σου να το παρακολουθεί. Καθώς τα νούμερα παίρνουν την ανιούσα, φαίνεται πως και φέτος θα προσκυνήσουμε τη βασίλισσα που μας αξίζει. Με μια και μόνο προϋπόθεση: να νομίζουμε ότι μας ανήκει. Κανείς εξάλλου δεν αγαπάει τους αγγέλους.

Πήραμε τη ζωή μας λάθος


Μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα έμαθα ότι το Troktiko δέχτηκε 4 εκατομμύρια επισκέψεις σε μία ημέρα. Αν αυτή είναι η ενημέρωση που θέλει ο κόσμος, οι ελληνικές εφημερίδες δεν θα έπρεπε να περιμένουν να πτωχεύσουν. Αν είχαν λίγη αξιοπρέπεια, θα όφειλαν να κλείσουν, την επόμενη κιόλας μέρα, για λόγους ευθιξίας.

Αγορές και κερδοσκόποι

Το σύστημα των δόσεων έχει δημιουργηθεί χωρίς άλλο για ανθρώπους σαν και μένα. Η προκαταβολή είναι ελάχιστη, όσο για τα υπόλοιπα τ’ αφήνεις στη Θεία Πρόνοια. Το συνηθισμένο τους μοτίβο ήταν ότι πρέπει κανείς να ζήσει και μα το Θεό αυτό ήταν που έλεγα κι εγώ στον εαυτό μου: Πρέπει κανένας να ζήσει! Να ζήσει πρώτα κι έπειτα να πληρώσει! Χένρι Μίλλερ.