Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Ανησυχίες ενός ηλιθίου, εμού του ιδίου, αφορισμοί και σκέψεις(2)

  1. Η περίφημη Ola(το κύμα), είναι το χασμουρητό της εξέδρας.
  2. Είμαι στο Facebook, άρα υπάρχω.
  3. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και ο Διάβολος το πετρέλαιο.
  4. Αν θες να γίνεις δημοσιογράφος, πρέπει να φοβάσαι το σκοτάδι. Για να θες να το φωτίσεις.
  5. Αν δεν καταφέρω να γίνω δημοσιογράφος, θα ψάξω να κάνω μία έντιμη δουλειά.
  6. Μόνο τα αυτοκίνητα θα έπρεπε να ζουν στις πόλεις, με ανθρώπους δεν είναι λειτουργικές.
  7. Όλους αυτούς που μας παρακολουθούν με τις κάμερες τους παρακολουθεί κάποιος; Γιατί δεν είναι πολύ καλά…
  8. Όταν οι μαμάδες ξεκινούν το παιχνίδι των παρατηρήσεων, δεν σε αποβάλλουν ούτε στην τρίτη όπως γίνεται στο βάδην. Θα σε εξαντλήσουν επιστημονικά…
  9. Με μία δόση υποκρισίας, όλοι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι…
  10. Στα πάρτι μερικές φορές πίστευα πως το πιο όμορφο δωμάτιο του σπιτιού ήταν εκείνο που βρίσκονταν τα μπουφάν.
  11. Η ιδανική γυναίκα είχα σκεφτεί κάποτε για τον καθένα μας είναι αυτή που θα μας θέλει για τους σωστούς λόγους. Αναθεωρώ. Η ιδανική γυναίκα είναι αυτή που θα σε θέλει για μία και μόνο ψευδαίσθηση, αυτή του ότι είσαι ο καλύτερος.
  12. Η ζωή είναι ωραία αλλά να έχεις πιει πρώτα κάτι…
  13. Κρυφοί straight είναι τα ζευγάρια που δεν επιβεβαιώνουν ότι είναι μαζί…
  14. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι σαν την εικόνα που έχουμε για τη φωνή μας. Στρεβλή…
  15. Στο στρατό οι μαλάκες έχουν την τιμητική τους…
  16. Το να μη βλέπω άνθρωπο, με κάνει καλύτερο άνθρωπο…
  17. Όταν είσαι φαντάρος φωτογραφίζεσαι για τον ίδιο λόγο που φωτογραφήθηκε ο Βασιλιάς με τη Χούντα. Για να δουν όλοι πόσο θλιμμένος είσαι- έτσι είχε δικαιολογηθεί…
  18. Αχ γυναίκα, ακόμα και για να σε παντρευτούμε, πρέπει να σε ρωτήσουμε…
  19. Τον ενικό και τον καφέ, ποτέ δεν τον πετυχαίνω…
  20. Θέλει ο μαλάκας να κρυφτεί και το τιμόνι δεν τον αφήνει…
  21. Θεσσαλονίκη: Η πόλη που δεν παρκάρει ποτέ…
  22. Το χιούμορ είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας που εμπιστεύομαι…
  23. Γυναίκες, το ποδόσφαιρο είναι κυνηγητό με μπάλα…
  24. Όλοι οι γάμοι είναι λάθη…Στο χέρι σου είναι να τα υποστηρίξεις…
  25. Οι πραγματικοί ήρωες πρέπει να πεθαίνουν, ζωντανοί κινδυνεύουν…
  26. Ο λαός παίρνει πάντα ώριμες αποφάσεις. Όταν, δε, μας βολεύουν, βρίσκεται στο ζενίθ της ωριμότητας του…
  27. Μη παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου και τη ζωή σου, θα σε προδώσουν…
  28. Ο Θεός είναι κάτι που με βοηθάει να κάνω πιο γρήγορα τη δουλειά μου…
  29. Άναρχη είναι μία κοινωνία χωρίς πόλεμο…
  30. Ο νόμος δεν ισχύει όταν τον παίρνεις στα χέρια σου…
  31. Είναι πατριωτικό να μην αγαπάς όλους τους συμπατριώτες σου…
  32. Ταλέντο στην TV είναι να γίνεσαι συμπαθής χωρίς ιδιαίτερο λόγο…
  33. Η πατρίδα μου έχει σύνορα, από όρια πάσχει…
  34. Γενέθλια: Η μεγάλη γιορτή του χρόνου εις βάρος μας…

    Υ.Γ: Ορισμένα λένε αυτά που εννοούν. Όλα θέλουν κάτι να πουν…Το τι εννοώ ακριβώς κάθε φορά, βρείτε το μόνοι σας…

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Δεν ξέρω τι γινόταν, έβλεπα τηλεόραση (2)

Επιδόρπιο χθεσινών σκέψεων:

Μία φίλη μου, μου είπε ότι θίγω πολλά ζητήματα και μπερδεύτηκε. Αυτό ακριβώς ήθελα να αποδείξω. Όταν σου λένε ότι ο Καραμανλής είναι ο καταλληλότερος, δεν μπερδεύεσαι, το πιστεύεις και πορεύεσαι.

Αν εγώ κάνω λάθος όσον αφορά στην αντιμετώπιση του Παπανδρέου από τα Μ.Μ.Ε, μικρό το κακό. Αν είναι δικό τους, μεγάλο. Σήμερα στην αρχαία Ολυμπία άλλωστε ο ίδιος φρόντισε να με προβληματίσει σοβαρά για τα ελληνικά του μια ακόμη φορά. Είπε: «Η φλόγα μας θυμίζει την Ελλάδα του κύρους, της ειρήνης, μια Ελλάδα που μπορεί. Αλλά υπάρχουν και οι φλόγες που έκαψαν την Ολυμπία, που μας θυμίζουν την Ελλάδα της παραίτησης, της ανιδιοτέλειας, μιας πολιτείας πελατειακής που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής….».Βρείτε το λάθος! Α ρε Γιώργο! Τζάμπα τα λεφτά των ιδιαίτερων και βούτυρο στο ψωμί του Λάκη.

Η κοινωνία είναι ένα γήπεδο. Σε ένα γήπεδο η εικόνα που έχεις για τον αγώνα, εξαρτάται από τη θέση που κάθεσαι. Ας πούμε ότι η θέση που κάθεσαι είναι η οπτική σου. Κάτι θα δεις που δεν θα δει ο απέναντι και κάτι που θα παρατηρήσει ο απέναντι θα σου διαφύγει. Οι παρωπίδες και οι προκαταλήψεις σου είναι η μπροστινή σου σειρά. Αν σηκωθούν ξαφνικά, θα χάσεις τη φάση. Το «ύψος» θα σε βοηθούσε τουλάχιστον να δεις ολόκληρο το ματς. Κάτσε λοιπόν ψηλά αλλά όχι πολύ μακριά. Ανοιχτό μυαλό, διαλλακτικότητα, συζήτηση με τον απέναντι και σίγουρα ριπλέι το βράδυ για να βρεθείς κοντά σε λίγη αλήθεια. Χωρίς βέβαια να ξεχάσεις την επόμενη εβδομάδα να ρίξεις πάλι ένα βλέφαρο στο ριπλέι γιατί μπορεί με τη συναισθηματική φόρτιση να μη κατάλαβες καλά.

Παράδοξο: Την ίδια ώρα που ο Έλληνας δεν φοβάται το γυαλί, απαντάει σε πολιτικά γκάλοπ στο δρόμο λες και βρισκόμαστε σε περίοδο χούντας. Πριν ακόμα την άνοδο του Σύριζα, αν άκουγες τις απαντήσεις, θα νόμιζες ότι ο δικομματισμός κονταροχτυπιέται με τους οικολόγους…

Πριν γίνω blogger, πίστευα ακράδαντα πως έπρεπε να μπω μέσα στην τηλεόραση έστω για μερικά λεπτά για να μιλήσω κάποιες μέρες με την οικογένεια μου. Μόνο τότε θα αποκτούσα κύρος. Θα μου δινόταν η ευκαιρία με επιχειρήματα να αντιπαρατεθώ σε πάνελ και να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου σε πτυχές της σάτιρας του Λάκη, κερδίζοντας την προσοχή τους.

Ό, τι λέω δεν παύουν να αποτελούν έπεα πτερόεντα ενός blogger, που όλο και συχνότερα χλευάζονται από ανασφαλείς αστέρες της πένας. Σε λίγο θα μας περιγράφουν σαν κάτι γραφικούς τεμπέληδες! Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλ….ες.

Τέλος για να πάω κόντρα σε όσους θεωρούν πως μόνο αυτοί είναι και κανείς άλλος, προτείνω ο καθένας από εμάς να χρησιμοποιεί συχνότερα το μυαλό του. Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία που την εξουσιάζουν βάναυσα πολιτικοί και Μ.Μ.Ε, θέλει να μας βάλει σε ενοχές αν σκεφτούμε κάτι που δεν ακούμε ή δεν έχει την κοινή γνώμη με το μέρος του. Αν δεν το επιχειρήσουμε, μια ζωή θα μας έχουν για πρωινό…

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Δεν ξέρω τι γινόταν, έβλεπα τηλεόραση…


Στην Ελλάδα είχε πει ο Τσαρούχης, είσαι ό, τι δηλώσεις. Ό, τι δηλώσεις κάθε φορά. Για ένα πράγμα θα θυμόμαστε αυτήν την κυβέρνηση. Μπορεί να μην παράγει έργο, αλλά διαθέτει καταπληκτικό επικοινωνιακό επιτελείο. Το καλύτερο που είχε ποτέ κυβέρνηση. Το κάτι άλλο. Έχουν πείσει τον ελληνικό λαό ότι για όλα φταίει ο ίδιος και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σε εμάς επιτίθενται κατά καιρούς στην καταναλωτική μας νοοτροπία, μας κατηγορούν ότι φταίμε για την ακρίβεια, ότι είμαστε ρετιρέ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ για όλες τις πολιτικές του. Για ό, τι δεν πάει καλά. Για όλα, γιατί όχι; Το βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα, εισπρακτικό νομοσχέδιο ( τα σουφρώνει από τα κάτω) των Ασφαλισμένων, το βάφτισαν μεταρρύθμιση. Περνούν ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο χωρίς να ανοίξει μύτη, με ελάχιστη αντίδραση. Και ο κόσμος απογοητευμένος δεν αντιστέκεται. Ο Καραμανλής, σύμφωνα με το προφίλ του, είναι «Κέντρο», κοινωνικό κέντρο( ορολογία 2004). Είναι μεταρρυθμιστής( αυτό κι αν ήταν δύσκολο). Πηγαίνει στον Άϊ Στράτη και υμνεί τους αγώνες της Αριστεράς. Δηλώνει θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός μονάχα στο εξωτερικό μπορεί να είναι ο εαυτός του και να παρακολουθεί τα συνέδρια του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος, ως δεξιός.
Η αίσθηση που παίρνω εγώ από την κοινωνία είναι ότι μπορεί να τα πηγαίνουν χάλια, αλλά υπάρχει σχέδιο. Ότι ο πρωθυπουργός έχει ένα μυστικό πλάνο σύμφωνα με το οποίο μια μέρα, όλα θα φτιάξουν. Ανεργία, ακρίβεια, παιδεία, υγεία, μισθοί, συντάξεις και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Πρέπει να του έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη και καλώ μέχρι το τέλος του κειμένου, την απόλυτη Ελληνίδα σταρ να έχει φτάσει να μας το τραγουδήσει. Αφού μας έχουν πείσει, υποκλίνομαι…
Ο επικοινωνιολόγος της Ν.Δ, κ. Λούλης σημειώνει στο νέο του βιβλίο: «Η δεύτερη θητεία Καραμανλή θα κριθεί στο πεδίο του χειροπιαστού έργου και πολύ λιγότερο στο πεδίο μιας γενικής αίσθησης αξιοπιστίας προσώπων και επικοινωνιακής υπεροχής. Η σωστή επικοινωνία ασφαλώς μπορεί να στηρίξει μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Όμως στη φάση αυτή η επικοινωνία αποκτά ρόλο κομπάρσου μπροστά σε ένα έργο που πρέπει να μιλά από μόνο του». Περιττό να πω ότι δεν άρεσε καθόλου το βιβλίο, άλλωστε ποτέ ο κ. Λούλης δεν αγαπήθηκε στο εσωτερικό της Ν.Δ.
Η κοινωνία την ίδια ώρα που το έλλειμμα πολιτικής κυβερνά ανενόχλητο και για όσους μπορούν να διαβάσουν την ψυχοσύνθεση του Πρωθυπουργού, απρόθυμα, βλέπει τηλεόραση. Αποχαυνώνετε. Η TV έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα να μη λύνει πλέον τα προβλήματα της μέσω παγκοσμίων πολέμων, αλλά να παρακολουθεί πολέμους ή βομβαρδισμούς φτωχών χωρών και να συμπονά. Η επίδραση της στη ψυχοσύνθεση μας είναι τεράστιας σημασίας, που δικαιολογείται και μόνο από την ύπαρξη της. Τα θέματα που απασχολούν συχνότερα είναι: α) το ερώτημα: «Που πήγαν οι άντρες;»( στο γήπεδο κοιτάξατε;), β) λογική ή συναίσθημα…,γ) Ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα...Το τελευταίο ειδικά χρησιμοποιείται στρεβλά, για τις ανάγκες της καταναλωτικής κοινωνίας. Ποιος από εμάς ζει σαν να είναι η τελευταία του μέρα; Παίρνει κανείς κάθε μέρα όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του για να τους πει ότι αυτές αγάπησε πραγματικά και όχι τη σύζυγο του; Πίνει κάθε μέρα μέχρι τελικής πτώσης και φλερτάρει με ό, τι βρει μπροστά του; Εσείς μπορεί να μην το κάνετε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, το κάνει και το διασκεδάζει. Φαινομενικά τουλάχιστον. Η θλίψη βέβαια, αν δεν ανήκεις στους σταρς της βραδιάς, εντείνεται. Η αίσθηση δυστυχίας δεν φεύγει ως δια μαγείας με μια βότκα πορτοκάλι. Ακόμα πιο στεναχωρημένος αύριο, ο σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα παρέα για να καλύψει τις ανάγκες της νύχτας, αφού οι συναισθηματικές, ακόμα και αν υπάρχει σχέση, μπαίνουν για λίγο στην άκρη.
Ο νέος κλείνεται σε χώρους για να καπνίσει, να πιει πετρέλαιο, να φάει τους ξηρούς καρπούς που δείχνουν οι Αποδείξεις, να επιδειχτεί μπας και πηδηχτεί. Χώροι που μόνο την επικοινωνία δεν ευνοούν! Όλοι μαζί σε μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας. Σε τέτοιους χώρους έχω νιώσει την απόλυτη μοναξιά…Η ελευθερία του θαμώνα είναι η αυξημένη πιθανότητα του να βρει οποιαδήποτε για το βράδυ. Ο άντρας κυνηγός μοιράζει σφηνάκια και βλέμματα του στυλ: « Σε λίγο θα σε πηδήξω, αλλά δεν το ξέρεις». Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω πραγματικά εκεί μέσα είναι η παρατήρηση…Το μεγαλύτερο νούμερο θα εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή και λατρεύω να το κοιτάω αδιάφορα βάζοντας το σε σκέψεις για το αν είναι όσο σέξι πιστεύει…Αν και το καινούριο ριάλιτι ακόμα το ψάχνει, μπορούμε να πούμε ότι η σκέψη είναι σέξι. Γι’ αυτό ο dj και οι barmen θεωρούνται οι πιο σεξουαλικοί άνθρωποι του χώρου. Ο dj σκέφτεται ποιο Hit της εποχής θα βάλει για να αυξήσει την κατανάλωση ποτών και ο barman δέχεται παραγγελίες που τις θυμάται. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι παρουσιάζεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνους γιατί εκεί είσαι ένας απλός επισκέπτης. Οι μεγάλοι, μας έκλεισαν σε μαγαζιά αλλά δεν με πείθει κανείς ότι νοιάζονται για τη διασκέδαση μας.
Η τηλεόραση σου λέει λοιπόν, αγόρασε αυτό, φόρα το άλλο, κάνε ό, τι σου δείχνω. Παίρνει δηλαδή αυτομάτως ένα ρόλο δασκάλου. Η ευτυχία σου εξαρτάται από την ομοιότητα σου με τα άτομα που βλέπεις. Μοιάζω με ό, τι δείχνει, άρα υπάρχω, αξίζω. Ο κόσμος ελέγχει πια την ευτυχία του στην TV. Οι εκτιθέμενοι, αφού μας έχουν βάλει σε σκέψεις για το κατά πόσον είμαστε καλά- χαζογελώντας συνέχεια και χωρίς ιδιαίτερο λόγο- εντέλει, μπορεί να αποδειχτούν πιο υγιείς από εμάς, αφού αυτοί εκφράζουν σε πανελλήνια εμβέλεια το ψώνιο τους και εκτονώνονται, ενώ εμείς- μαύρο φίδι που μας έφαγε- ψάχνουμε με διογκωμένες ανασφάλειες το δικό μας κοινό.
Όλο αυτό το ψεύτικο και το πλαστό, σε πνίγει και σε βάζει χωρίς να το καταλαβαίνεις, πιο βαθιά στον καναπέ. Οι ειδήσεις σε βιδώνουν, σε κάνουν ένα με το μαξιλάρι. Αφού ανέλυσες τηλεφωνήματα του στυλ: « Τα έφτιαξα με τον 60άρη σύντροφο της μάνας μου, δεν βρίσκω πού είναι το κακό» και παθιαστείς με αποπροσανατολιστικά θέματα όπως το βιβλίο Ιστορίας, έρχεται το Trash.
Να τονιστεί εδώ ότι το ασήμαντο συζητιέται πιο ευχάριστα και με την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου μεταμορφώνεται σε σημαντικό. Το σημαντικό είναι κοινό μυστικό ότι και δεν μπορούμε να το λύσουμε και μας αναστώνει. Είναι ευκολότερο να συζητήσεις το χωρισμό της Νατάσας και του Σέρου από το να αναρωτηθείς για την κούρσα του μαύρου χρυσού. Με βολεύει περισσότερο να σχολιάζω τον Καραφώτη και την Παπουτσάκη από το να ρίξω μια ματιά στο Νταρφούρ, πώς να το κάνουμε! Μ’ αρέσει περισσότερο να συζητάω με παπάδες και gay το θέμα του γάμου τους- όχι του μεταξύ τους , αν και γίνεται- και να γράψω τη Γάζα στα αρχ… μου. Προτιμώ να δω Θρύλο και να «μεταρρυθμίσω» τη φίλη μου, από το να πάρω έστω στην τουαλέτα την εφημερίδα, που παρεμπιπτόντως, το σχήμα της δεν με βολεύει. 2,6 δις άνθρωποι έγραφε τις προάλλες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν να πάνε σε τουαλέτα. Αλλά το κοινό έχει μάθει να συζητά ένα θέμα όπως αυτό που προτείνω: «Οι άντρες δε βρίσκουν στόχο όταν πηγαίνουν στην τουαλέτα. Ζητούν πιο φαρδιές λεκάνες». Ποια εκπομπή θέλει να το επεξεργαστεί;
Η trash , είναι ο πιο εύκολος στόχος για τους επικριτές της TV. Κι όμως, αν δεις όλη την ελληνική τηλεόραση από το πρωί, θα δεις πως μάλλον το trash με έναν περίεργο τρόπο σε κάνει να αναθαρρήσεις. Να πεις είμαι τηλεθεατής και είμαι καλά. Η TV σου κλείνει το μάτι. Μη μασάς, μη τους παίρνεις στα σοβαρά. Είσαι τόσο θυμωμένος απ’ όσα είδες, που τελικά θέλεις να δεις έστω για ένα λεπτό τον Κατ-μαν να ενσαρκώνει τον Άμλετ. Τον έχεις αγαπήσει, δεν αισθάνεσαι ότι σε χωρίζουν τόσα πολλά όσα σε χωρίζουν με τους παρουσιαστές και τις μοντέλες. Σε τελική ανάλυση σε τέτοιες περιπτώσεις οικειοθελούς παραίτησης από την ιδιωτικότητα, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο: « υπάρχουν άβυσσοι απελπισίας που θα όφειλαν να μας ωθήσουν σε συμπονετική έλλειψη περιέργειας». Από τη στιγμή μάλιστα που οι μοναδικές αξιόλογες ενημερωτικές εκπομπές παίζουν το βράδυ της Τρίτης ταυτόχρονα και δεν δείχνουν να σε σέβονται ούτε αυτές. Σου ζητούν να τις αντιμετωπίσεις όπως κάνεις αν έχεις Supersport με το Champions League.Ποιο ματς θα δεις; Πόσο αστείοι να είναι και οι «άρρωστοι» στην TV; Αλλού είναι η κωμωδία.
Λαζόπουλος ή Τανκς; Η επίσημη σάτιρα των Ελλήνων, δέχεται από αρκετούς αρθρογράφους τον τελευταίο καιρό, δριμεία κριτική. Ακόμα και η χαζογκόμενα που δεν έχει διαβάσει ποτέ εκτός από τα ζώδια, κάτι άλλο στην εφημερίδα, αρχίζει να παρακολουθεί φανατικά Λάκη. Ο οποίος μπαίνει όλο και πιο συχνά σε πειρασμό-με τα νούμερα βοηθό- να περνάει πολιτική άποψη και να κάνει εμφανείς τις προτιμήσεις του. Ο Λάκης είναι ένα αναμφισβήτητο ταλέντο που αδικεί τον εαυτό του. Μπορεί να ασχολείται 30 λεπτά με το Γιωργάκη και ένα 2λεπτο να αφιερώνει στον Καραμανλή. Η σάτιρα δηλαδή να χτυπάει έναν αποδεδειγμένα αδύναμο πολιτικό, που συναντά και την άρνηση του κόμματος του, και την άρνηση των εφημερίδων που στηρίζουν παραδοσιακά το ΠΑ.ΣΟ.Κ και την χλεύη της αντιπολίτευσης. Ο ευκολότερος στόχος. Με άλλοθι ότι ασχολείσαι με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, που φυσικά οι πράξεις του δεν επηρεάζουν, ούτε βλάπτουν άμεσα κανέναν.
Ο Λαζόπουλος συχνά δικαιολογεί την εμμονή του σε κάποια πρόσωπα αριστοφανικά. Κάποιοι στην κοινωνία λέει προσωποποιούν την σήψη και την παρακμή. Εγώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο στο πρόσωπο του Γιώργου. Άλλωστε και ο ίδιος τον υποστήριξε φανερά στις εσωκομματικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ, συμβαδίζοντας με τη βάση του κόμματος και αντιλαμβανόμενος ίσως ότι δεν μπορεί κανένας ευφυής πραγματικά άνθρωπος να μονοπωλεί έννοιες που υπάρχουν σε διαφορετικές μορφές σε κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο. Τώρα πέφτει στην ίδια παγίδα. Το σύνδρομο Βενιζέλου, παίρνει την εκδίκηση του και στο μυαλό του Λάκη. Έχουμε πια εκχωρήσει το δικαίωμα στον εθνικό σατιριστή να σκέφτεται για λογαριασμό μας. Καλό θα ήταν να μην ανοίγουμε και εφημερίδες γιατί μπορεί να πιάσουμε κάτι που δεν έπιασε ο Λάκης και να αρχίσουμε ομαδικά να τον αμφισβητούμε. Η ευφυΐα του καθενός κρίνεται από το πώς αποφασίζει να την χρησιμοποιήσει. Και ο Χίτλερ ήταν ευφυής. Ο Γκέμπελς φαίνεται να είχε την ιδέα για την αφή της αρχαίας φλόγας στην Ολυμπία. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήταν μια ευφυής προπαγανδιστική ιδέα για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. Αν η ευφυΐα σκοτώνει την ευαισθησία, σας χαρίζω όση διαθέτω.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δεν ικανοποίησε τις εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης, πόσω μάλλον τα τηλεοπτικά δελτία. Πρώτο θέμα έγινε ο Τσίπρας και το άνοιγμα του Γιώργου στο Σύριζα. Ότι ο Γιώργος από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι πιστεύει στη σύνθεση και την πολυφωνία μέσα στο ΠΑΣΟΚ( Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Μπίστης, Μάνος, Ανδριανόπουλος) δείχνει να μην ενοχλεί τα Μ.Μ.Ε που είναι ικανά να μιλάνε για αυτό το άνοιγμα, που και μόνο η αναφορά του, ευνοεί την Κουμουνδούρου. Είναι δημοκράτης, ολίσθημα μέγα. Η έκφραση επιθυμίας συνεργασίας ερμηνεύεται ως αδυναμία του Γιώργου. Ο οποίος αφελώς νόμιζε ότι κάποιοι θα βρεθούν να χαιρετίσουν την κίνηση του να μη μετέχουν στο Υπουργικό συμβούλιο υπουργοί και υφυπουργοί της διακυβέρνησης Σημίτη. Ότι αλλάζει κάτι, ότι κάτι ανανεώνει. Ότι είναι μια καλή αρχή. Λάθος! Βρήκαν να πουν μέχρι και για έλλειψη δημοκρατικότητας λόγω της ποσόστωσης που είχε βάλει για τους συνέδρους. Ότι αποκλείει τους άλλους. Γιατί όλοι πρέπει να είναι αρχηγοί στο ΠΑΣΟΚ. Τα σχόλια των εφημερίδων είναι γκρίνιες και γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν καμία αξία. Σαν γονείς αυστηροί, είναι διατεθειμένοι να φτάσουν το παιδί τους στα όρια του, μέχρι να αυτοκτονήσει ή να το αποκληρώσουν. Τι δεν καταλαβαίνουν; Αυτός δεν ήταν ο Γιώργος από την αρχή; Στην επιμονή τους για συνεργασία , έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους. Το έχει χάσει το παιχνίδι και κανένας δεν θα πέσει στη φωτιά. Η μάχη των συντρόφων έχει χαθεί, μέσα τους. Οι εμφανίσεις τους και η αντιπολίτευση που κάνουν στα παράθυρα είναι υποτονικές. Μου θυμίζουν τους γέρους τους γειτονιάς μου όταν ήμουν μικρός που φύτεψαν δέντρα στο πάρκο, όχι από ευαισθησία για το περιβάλλον αλλά για να σταματήσουμε να παίζουμε.
Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, γράφουν κόντρα στο «Γιώργο άλλαξε τα όλα», που ήταν το ζητούμενο έτσι όπως εκφράστηκε από το σύνθημα της βάσης. Είμαι σίγουρος ότι περιμένουν κάποιοι να θέσουν και πάλι θέμα ηγεσίας. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το ξέρω. Δεν σε θέλουμε, θα σε διώξουμε, δεν τραβάς, δεν κάνεις για αρχηγός. Ότι το 2000 μιλούσαν όλοι για τη Σαλώμη του τωρινού Εθνάρχη Καραμανλή- ένα βήμα πριν διαδεχτεί το θείο βρίσκεται, δεν το θεωρούν αρκετό για να στηρίξουν το Γιώργο ασκώντας του καλοπροαίρετη κριτική.
Συνωμοσιολογία; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ενδέχεται να υπερτιμώ τον Παπανδρέου και οι άλλοι να έχουν δίκιο. Δεν μπορεί όμως τη συνωμοσία να την χρησιμοποιεί μόνο το σύστημα, όποτε τη βολεύει(τρομοκρατία το πιο πρόσφατο παράδειγμα) και τον Κένεντι να τον σκότωσε ένας παρανοϊκός. Δεν ψήφισε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ τον Γιώργο πριν 5 μήνες γιατί κέρδισε το Test IQ με αντίπαλο το Βενιζέλο, αλλά γιατί προφανώς κάτι βλέπει που δεν ενδιαφέρει τα Μ.Μ.Ε. Ότι ο Γιώργος υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να είναι έντιμος και να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός. Στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα η εντιμότητα ταυτίζεται με τη χαζομάρα... Ό, τι και να κάνει ο Γιώργος, δεν ευχαριστεί κανέναν. Θέλοντας να μη του προσδώσουν καινούρια επίθετα ( αυταρχικός, αντιδημοκρατικός), δεν διώχνει ούτε τους υπονομευτές του. Προσπαθεί να τους ευχαριστήσει όλους, με αποτέλεσμα να μην το ευχαριστιέται αυτό που κάνει ούτε ο ίδιος.
Για να καταλάβουμε όλοι τη δύναμη της τηλεόρασης, αρκεί να σκεφτούμε λίγο το Famestory. Η Κατερίνα Κούκα μπορεί να είναι μια καλή τραγουδίστρια, αλλά όλοι θα τη θυμούνται για τον ιστορικό καβγά με την παίκτρια Άσπα. Ο κ. Δανίκας, παρόλο που έχει γράψει χιλιάδες κριτικές ταινιών και έχει δει από κοντά τη θεά Μόνικα Μπελούτσι, η TV είναι ικανή να τον αφήσει στη μνήμη μας σαν τον άνθρωπο που χαρακτήρισε τη νίκη στη Γιουροβίζιον ως τον πρώτο θρίαμβο της Ν.Δ στο βρακί της κυρίας Παπαρίζου- το εύστοχο σε ένα παράθυρο δεν συγχωρείται.
Στόχος είναι να μη σε αφήσουν να πάρεις ανάσα. Να μην αναπνεύσεις, να μη σκεφτείς μόνος σου. Να πεθάνεις πιο νωρίς, να είσαι νεκρός, αφού παραχωρήσεις πρώτα την εξουσία σου ως πολίτης που κρίνει. Τώρα πια χρειάζεσαι τις ικανότητες της Πυθίας, τη φαντασία της Άγκαθα Κρίστι και το ένστικτο του Pippo Inzaghi για να συνθέσεις κάτι που θα μοιάζει με αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Οι δημοσκοπήσεις και τα παράθυρα, παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο πολίτευμα μας, χωρίς φυσικά να το προβλέπει το Σύνταγμα. Εγώ είμαι ένας πολίτης που έχει δικαίωμα ψήφου. Θα ήθελα όμως να έχω τη δυνατότητα να κρίνω κάθε κυβέρνηση κάθε τέσσερα χρόνια. Να ήμουν αναγκασμένος να την κρίνω από το έργο της και όχι από την ευελιξία των επικοινωνιακών της παιχνιδιών και την ανελευθερία του Τύπου. Να μη χρειάζεται να βάζω στη ζυγαριά τα σκάνδαλα. Να μου δίνει η δημοκρατία μας τη δυνατότητα να ηρεμώ, να αποστασιοποιούμαι για λίγο διάστημα.
Χωρίς να αλλάζει στην ουσία τίποτα, πριν προλάβουμε να απαντήσουμε σε μία δημοσκόπηση, μας προλαβαίνει μια άλλη, καινούρια. Οι πολιτικές εκπομπές είναι κάρτες με ποσοστά και ο δημοσκόπος λέει πάντα τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οι εκπομπές είναι κατ’ ευφημισμόν πολιτικές και οι πολιτικοί εκτελούν χρέη πολιτικού. Ο Αβραμόπουλος δεν εμφανίζεται μία ολόκληρη εβδομάδα και η δημοτικότητα του μειώνεται, ενώ αρκεί μια παραπάνω εμφάνιση του Μιχάλη Λιάπη ως υπουργού πολιτισμού για να καταβαραθρώσει τα ποσοστά του- Ο υπουργός που του λένε να απευθύνει χαιρετισμό και καταλαβαίνει πως πρέπει να κουνήσει τα χεράκια.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Όλγα Τρέμη να ρωτάει: « Στη δημοσκόπηση είναι μέσα το ομόλογο;». Πότε να προλάβει να επιδράσει το ομόλογο αγαπητή ‘Ολγα; Νομίζουν ότι ο λαός -αν ακούει, έμαθε για το ομόλογο και άλλαξε πολιτική άποψη; Ακόμα και το πιο ισχυρό φάρμακο θέλει το χρόνο του για να επιδράσει. Δεν προλαβαίνω να πιστέψω οτιδήποτε και μου λένε τι πιστεύω με ακρίβεια, περιγράφοντας με. Σε μία εβδομάδα η επίδραση της δημοσκόπησης αλλάζει και έτσι όλοι την περιμένουν με αγωνία, σαν τα νούμερα της AGB.
Για να κλείσω με το ζήτημα, σας καλώ να φανταστείτε την δημοσκόπηση σαν την ενοχλητική καθαρίστρια των ξενοδοχείων. Που ενώ προσπαθείς να κοιμηθείς, σε ξυπνάει ζητώντας σου να καθαρίσει, αν και είχε καθαρίσει και χθες και δεν πρόλαβε τίποτα να βρομίσει επαρκώς, ούτως ώστε να δικαιολογεί άκουσμα ηλεκτρικής σκούπας πριν την αράξεις στην παραλία. Βλέπουμε λοιπόν, δημοσιογράφους και πολιτικούς να βρίσκουν ένα τέλειο videogame! Στις δημοσκοπήσεις. Την αυθεντία των οποίων κακώς ο Γιώργος αμφισβητεί. Θα έπρεπε οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία στο δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει χωρίς τις προτροπές των δημοσκοπήσεων, να ζητήσει την αραιότερη χρήση τους. Η δημοκρατία που περιγράφω εξαντλείται στη φράση: «Αυτός το ‘χει»! Ένα νέο πρόσωπο, ο Αλέξης, το έχει και το χαίρεται. Το ‘ χει ή του το’ δωσαν; Η αλαζονεία του πρώτου νέου αρχηγού κόμματος εκφράζεται συχνά πυκνά. Καλωσορίζει το Γιώργο στους αγώνες, απαντάει με Μπρεχτ και άλλα τέτοια πιασάρικα. Εγώ να του θυμίσω αν και με τυφλώνει το δαχτυλίδι του πως: «Κάλλιο να τρυπώνεις από μια κλειδαρότρυπα, παρά να διαβαίνεις από ορθάνοιχτες πόρτες»( Νίτσε).
Θα ήμουν ανειλικρινής Πινόκιο αν δεν έλεγα ότι πολλά πράγματα με διασκεδάζουν στην Τηλεόραση. Μπορεί ακόμα να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πάει να πει γυμνή φωτογράφιση του Κώστα Μαρτάκη και μέχρι την αποκάλυψη των φωτογραφιών να καρδιοχτυπάς αν το έδειξε τελικά το όργανο ή το κρατούσε, ή σε ανάλογη περίπτωση μιας καλλονής που φωτογραφίζεται πιάνοντας τα δύο βυζιά της και αποκαλύπτει για παράδειγμα πως: «Το ένα δεν έχει ρώγα». Η νέα μόδα θέλει εκπομπές μέχρι δελτία να ασχολούνται με ένα "ανφάν γκατέ" ανθρώπων που δεν τους παίζει ούτε η trash(αποτελούν ωστόσο δημιούργημά της). Αν κοροιδέψεις το Σπύρο Ρέβη, συμβάλλεις στην αποκαθήλωση του από το θρόνο του εθνικού μάνατζερ ή αν ειρωνευτείς τον Εθνικό Σταρ, δικαιώνεις την Αλίκη Βιουγιουκλάκη. Το στιγμιαίο λάθος και τα dna test σε υπνωτίζουν και σε εθίζουν. Ανησυχεί ο πολίτης αν μια Τατιάνα θα του φτάσει μέχρι το βράδυ ή αν έγινε όμορφη η Μαρία- που μεταξύ μας άσχημη ήταν πιο συμπαθητική. Αν η εκπομπή που παρουσίαζε ανθρώπους που αυτομαστιγώνονται μεσημεριάτικα, μας οδηγήσει στη μίμηση της πράξης, εκπληρώνει το σκοπό της. Σε τι ακριβώς έχουμε φταίξει; Το ΕΣΡ έχει βρει τους εχθρούς του στα πρόσωπα του μακάκα και του Μπομπ Σφουγγαράκη. Η τηλεόραση δεν έκλαψε τελικά τη Νανά που έσβηνε κάθε πρωϊ από την ασθένεια που σε κάνει να βουτάς μαρούλια μέσα στην Coca cola, live, παρόλο που οι φίλοι της δεν της το έλεγαν για να μην την πληγώσουν. Η TV μπορεί να καμαρώνει ότι προβάλλει στο τσακίρ κέφι μέχρι και πρότυπα όπως η γλωσσομαθής Ελεονώρα και η γνώστρια άπειρων μουσικών οργάνων, Σάσα Μπάστα. Και να τις αφήνει να μαλώνουν στο βωμό του Πάρη Κασσιδόκωστα.
Παρόλο που διασκεδάζω λοιπόν, φοβάμαι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που θεωρεί πως δεν χρειάζεται να κυβερνά εφόσον μας ελέγχει δημοσκοπικά. Σκέφτομαι πως αν η TV έδειχνε τη μέρα όσα δείχνει μετά τα μεσάνυχτα, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Οι εφημερίδες, από την άλλη, πρέπει να αρχίσουν σοβαρά να ανησυχούν για τις χαμηλές πωλήσεις τους. Αποκλείεται να εκφράζουν το μέσο άνθρωπο και τις αξίες της ενημέρωσης και να μην τις αγοράζει ο κόσμος. Αν άλλωστε οφείλει ένα ευχαριστώ ο Τύπος για τα φύλλα που πουλάει, πρέπει να το πει στην τηλεόραση. Διατηρεί για τους ευαίσθητους αυτής της χώρας ακόμα κάτι από την αξιοπιστία του. Προς το παρόν, ένας πρωθυπουργός στον ουρανό της Ραφήνας μετράει τα σκάνδαλα…Ή μάλλον προβατάκια

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Εκδημοκρατίζοντας νεκρούς...


Ποτέ μη σκεφτείς ότι ένας πόλεμος, όσο αναγκαίος και δικαιολογημένος κι αν είναι, πως δεν είναι έγλημα( Χέμινγουέι).
Όταν ξεκινάω να γράφω για κάτι αληθινά σοβαρό, νιώθω πάντα ότι δεν είμαι επαρκής για να το θίξω. Και δεν πιστεύω ότι θα νιώσω ποτέ. Έχοντας όμως στο νου μου ένα καθηγητή μου στη σχολή που μου πέταξε μια μέρα τη διδαχή: « Είσαι πολύ μικρός για να έχεις άποψη», το τολμάω. Άλλωστε όταν πρόκειται για κάτι παράλογο, δεν έχω να πάρω την άδεια κανενός.
Αφορμή για όσα γράφω ένα βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι που διάβασα σχετικά με το Βιετνάμ. Στο στόχαστρο του βάζει εκείνους τους διανοούμενους, τους νέους μανδαρίνους, που διατείνονται πως η βία θα διαδώσει τελικά τη δημοκρατία. Το τίμημα είναι πάντοτε εκατομμύρια νεκροί. Η πορεία για ορισμένους στη διανόηση φαίνεται να αφαιρεί την ψυχή τους. Θα ‘ναι στρωμένη με λεφτά...
Γι’ αυτό δεν απορείς όταν ο νικητής του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων λέει ότι αν χρειαστεί θα μείνει 100 χρόνια στο Ιράκ. Απειλεί δηλαδή ότι θα ζήσει μέχρι τα 170 του και θα σκοτώνει από τη θέση του πλανητάρχη. Ο πόλεμος διαφορετικά λέγεται ειρηνοποίηση στην Αμερική. « Η επιτυχία της ειρηνοποίησης απαιτεί να υπάρχουν επιζώντες για να ειρηνοποιηθούν» γράφει ευφυώς ο Τσόμσκι. « Η επιθετικότητα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού δεν είναι ίδια με εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας, αν και η διάκριση φαίνεται μάλλον ακαδημαϊκή σ’ έναν αγρότη στο Βιετνάμ ο οποίος δέχεται χημικά αέρια ή απανθρακώνεται..»
Ο χρόνος εκτός από ευθύγραμμα, μετράει και αντίστροφα. Στην περίπτωση του Πλανητάρχη- το ότι του έχει δοθεί και ανθρώπινο όνομα, τον κολακεύει πέρα από κάθε αμφιβολία- ο χρόνος αξίζει συγχαρητήρια. Υπήρξε ο χειρότερος όλων. Το ξέρουν όλοι όσοι διαθέτουν εγκέφαλο. Θα το συζητήσουν παρ’ όλα αυτά ακόμα και αυτοί, δήθεν προβληματισμένοι, για να κρατήσουν τα προσχήματα. Πρόσφατα σε ένα ταξίδι του στη Ρουάντα δήλωσε για την γενοκτονία: « Δεν πρέπει να αφήνουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα». 4 more years; Δυστυχώς…Ο πρόεδρος έχει μόλις 300 μέρες ακόμα μπροστά του για να «διαδώσει την δημοκρατία».
«Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου» λέει ο Πλάτωνας.187 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τον περασμένο αιώνα από τους πολέμους της ανθρωπότητας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν τι θα έλεγαν από εκεί που είναι; Τι θα μας ψιθύριζαν άραγε από τον κάτω κόσμο;
« Φιρί φιρί το πάνε οι μαλάκες να σκοτωθούν και αυτοί»…………………….. 187 εκατομμύρια νεκροί συνιστούν ειρήνη. Δεν είναι αμελητέος αριθμός. Η ειρήνη όμως γίνεται δυστυχώς όλο και πιο ανέφικτη. Επειδή στην Ελλάδα επισήμως δεν είμαστε σε πόλεμο- δεν πιάνεται ο εμφύλιος στους δρόμους, το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης είναι η πλούσια ιστορία μας. Ακούσαμε πολλά και πέρυσι με το βιβλίο Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού. Φανατιστήκαμε. Το ελληνόμετρο πήρε φωτιά. Ποιος είναι ο πιο Έλληνας; Από την περσινή περιπέτεια του βιβλίου Ιστορίας, αναρωτήθηκα: Αν εμείς, με την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό μας, είμαστε εθνικιστές, οι υπόλοιποι λαοί τι πρέπει να κάνουν; Γιατί παραπονιόμαστε όταν κάνουν την τρίχα τριχιά και τα Σκόπια Μακεδονία; ( Δες υστερόγραφο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι).
Ένας ορισμός του κόσμου δίχως τη λέξη βία θα ήταν ελλιπής. Η βία ορίζει τον κόσμο, τον άνθρωπο και την ιστορία του. Γιατί όμως; Φτάνει να σκεφτείς πως το όπλο είναι πιο απλό στη χρήση του από το λόγο. Όλα γύρω σου θα βοηθήσουν στην προσπάθεια σου να αποκτηνωθείς.
Το παραδέχομαι, δεν μ’ άρεσαν ποτέ οι πολεμικές ταινίες. Μόνο τον Αλέξανδρο είδα. Και όταν βγήκα από την αίθουσα μου φαινόταν σχετικά λογικό να αποκεφαλίσω κάποιον που έβλεπα στο δρόμο. Η χυδαιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κάνει διακριτικά της εμφάνιση της και εδώ στη χώρα μας κάποιες φορές. Σε μια εκδήλωση στη σχολή με ομιλητή τον Κούλογλου, βρήκα το θάρρος να του πω πως δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν τον αριθμό των νεκρών Ιρακινών. Του υπενθύμισα πως εδώ στη χώρα μας έχουμε κάτι σχετικό. Με ενοχλεί αφάνταστα που σε κάθε τραγωδία στο εξωτερικό ο Έλληνας δημοσιογράφος ρωτάει κάθε φορά με την ίδια αγωνία: «Υπάρχουν Έλληνες ανάμεσα στους νεκρούς;». Επειδή πάντα τη γλιτώνουμε, ο δημοσιογράφος βγάζει ένα στεναγμό ανακούφισης και αφήνει τους ξένους νεκρούς σύξυλους. Φτύνει πάνω στον τάφο τους. Είναι μία τρομερά προσβλητική και απεχθής συνήθεια που πρέπει κάποτε να σταματήσει. Θα σου πει ο δημοσιογράφος ότι κάποιοι μπορεί να ανησυχούν! Στην εποχή της επικοινωνίας;;; Γιατί δεν αναφέρεται αν διαθέτει η δημοσιογραφία ηθική, κανένα δελτίο στους Έλληνες νεκρούς του διημέρου;;;Την πήρε ο πόνος για τους Έλληνες του εξωτερικού;;Αμφιβάλλω! Κάπως έτσι και ακόμα χειρότερα γαλουχούνται τα παλικάρια στις Η.Π.Α! Και γίνονται εκτελεστές συμφοιτητών τους ή φονιάδες των λαών.
Ο αριθμός των αποπειρών αυτοκτονιών όσων γυρνούν στην πατρίδα είναι μεγαλύτερος από τους νεκρούς των Αμερικανών σε Ιράκ και Αφγανιστάν! Πηγαίνουν αφελείς και αρτιμελείς και επιστρέφουν σακατεμένοι Ζαχόπουλοι. Νικολουτσόπουλοι στην καλύτερη περίπτωση.
Για να μειώσουν το πολιτικό και το ανθρώπινο κόστος των δικών τους, πλέον τη δουλειά κάνουν οι εταιρείες πολέμου- Θεέ μου, δεν είναι παράνομες;. Εξελιγμένοι και επαγγελματικοί πόλεμοι . « Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος; Που να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι! Ποιος να ξέρει τάχα; Δεν ξέρω άνθρωπος τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα». Μπρεχτ δεν έχουν διαβάσει σίγουρα στις εταιρίες πολέμου. Ξέρουν όμως να τον χρησιμοποιούν.
Για να μην δημιουργηθεί ,λοιπόν, η ίδια αντίδραση όπως την εποχή του Βιετνάμ, ήρθε η ιδιωτικοποίηση. Τότε δεν χρειαζόταν ηρωισμός για να διαμαρτυρηθείς λέει ο Τσόμσκι. Και αυτό φρόντισαν να το αλλάξουν οι νταήδες του κόσμου. Το να σκοτώνουν ανθρώπους για το κέρδος, σχεδόν θεωρείται στον 21ο αιώνα δικαίωμα τους- υπάρχει πετρέλαιο στα μνήματα…Γιατί όμως σκοτώνονται μεταξύ τους;
Το θέμα πραγματευόταν το γνωστό ντοκιμαντέρ Bowling for Columbine του Μαϊκλ Μουρ. Διάδοση των όπλων, διάχυση του φόβου απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είμαι εγώ, κουλτούρα της βίας και εξαθλίωση μερικοί από τους λόγους. Τα περιστατικά σε πανεπιστήμια δεν έχουν τελειωμό. Δεν σου μιλάνε οι συμφοιτητές σου, σε αποξενώνουν, είσαι θύμα ρατσισμού; Παίρνεις το όπλο σου και τελειώνει η ιστορία…
Πάλι για το Βιετνάμ ο Τσόμσκι γράφει σαρκαστικά: «Η πρόσφατη Ιστορία δείχνει ότι λίγο μας ενδιαφέρει τι είδους κυβέρνηση θα έχει μια χώρα ενόσω παραμένει μια ανοιχτή κοινωνία, με τη δική μας περίεργη έννοια αυτού του όρου. Δηλαδή μια κοινωνία η οποία παραμένει ανοιχτή για αμερικανική οικονομική διείσδυση και πολιτικό έλεγχο. Εάν είναι αναγκαίο να φτάσουμε μέχρι την γενοκτονία στο Βιετνάμ για να πετύχουμε αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό, τότε αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε προς υπεράσπιση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Θα ήταν ωραίο σκέφτηκε το διεστραμμένο μου μυαλό, θα είχε ενδιαφέρον, να δούμε όλους όσοι δεν νιώθουν την ανηθικότητα του πολέμου με ένα μικρόφωνο, να εκφράσουν τη σεβαστή τους άποψη καταμεσής του πεδίου μάχης. Τότε θα ήταν γενναίο. Θα τους έβγαζα το καπέλο. Και θα τους έθαβα με όλες τις τιμές. Όπως λέει ο Τζον Κίτινγκ( Ρόμπιν Ουίλλιαμς) στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» σε ένα μαθητή του που δέχεται τηλεφώνημα από το Θεό: « Αν ήταν με χρέωση, θα ήταν πιο τολμηρό».
Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Πιστεύω όμως ότι γεννήθηκε στον Άγιο Στυλιανό…Δόθηκε για υιοθεσία. Δεν την έχουν δει οι βιολογικοί της γονείς και δεν ξέρω κατά πόσον την έχουν αγαπήσει οι θετοί. Δεν καταλαβαίνω επίσης- και θα μου γίνει η απορία κουσούρι- γιατί οι Δημοκρατίες δεν αποφάσισαν να απαγορεύσουν τα όπλα, τα μόνα που μπορεί να τις καταλύσουν…
Ένα άλλο δύσκολο εγχείρημα είναι να στοιχειοθετήσω κατηγορία εναντίον της λέξης πόλεμος. Θεωρώ πως είναι μια καμουφλαρισμένη λέξη. Τι εννοώ;;; Λες μπιμπίκιασα και καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι στραβό συνέβη. Λέμε σιχτιρίζω και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Το λέμε πόλεμος, σκοτώθηκαν, και δεν το συνειδητοποιούμε. Το γράφουμε και χάνει το νόημα του. Ποιοι εμείς; Οι τυχεροί! Που μένουμε στο ασανσέρ και μέχρι να πέσουν όλα μας τα δόντια είμαστε ικανοί να διηγούμαστε την περιπέτεια φρίκης που περάσαμε μια μέρα που έμοιαζε φυσιολογική. Σίγουρα θα δούμε εφιάλτες. Αυτοί ωστόσο θα μοιάζουν με όνειρα γλυκά μπροστά στους εφιάλτες των επαναπατρισμένων αμερικανών στρατιωτών.
Στις δημοκρατίες μας, μάθαμε να ζούμε πλέον μόνοι. Στα προβλήματα όποιος μιλάει για διάλογο θεωρείται γραφικός. Λέει ο Thomas Mann πως ο πόλεμος είναι μια δειλή απόδραση από τα προβλήματα της ειρήνης. Τώρα μάθαμε να μιλάμε με τους εαυτούς μας. Είναι περίεργο και παράλογο ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να αποδεχτεί μια ζωή το πρώτο ίσως πράγμα που αντιλαμβάνεται όταν έρχεται στον κόσμο. Ότι δεν είμαστε σε αυτή τη γη μόνοι μας. Όσοι δεν μαθαίνουν από την Ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν( George Santayana)
Πρέπει να καταστήσουμε μια μέρα όλους τους ανθρώπους ικανούς να καταλαβαίνουν τα προφανή και να συμφωνήσουν στα ουσιώδη. Να εντοπίσουμε το Θεό στην κοινωνία και όχι στις ταυτότητες. Τα βιβλία μπορεί να μας έμαθαν πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι η διαιώνιση του- τα κορίτσια διάλεγαν από τότε νυφικά. Δεν φρόντισαν να μας μάθουν όμως, πως για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό πρέπει ο άνθρωπος να μάθει να συμβιώνει. Μην πούμε στο τέλος «ο νεκρός τη γλίτωσε». Τουλάχιστον ας σταματήσουν οι κακοί να ευνοούνται σκανδαλωδώς και μετά θάνατον. Οι κακοί λένε πηγαίνουν στην Κόλαση. Ενώ ο παράδεισος θα ήταν η τιμωρία τους. Να βλέπουν κόσμο ευτυχισμένο. Και να είναι άοπλοι…
«Η Ιστορία» λέει ο Hobsbawm « αποτελεί την πρώτη ύλη για εθνικιστικές και φονταμενταλιστικές ιδεολογίες όπως οι παπαρούνες αποτελούν την πρώτη ύλη για την ηρωίνη». Οι παγκόσμιες εθνικές ιστορίες, συμπίπτουν άραγε σε νεκρούς;;; Σε οδύνη; Σε πόνο; Σε απανθρωπιά και σε παράνοια; Σε αίμα; Σε ανοησία; Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει και δεν βλέπουμε την ομοιότητα. Η ανθρώπινη ιστορία θεωρώ πως είναι τόσο απλή όσο απλό και αντιληπτό γίνεται από τον καθένα μας, σε ένα πεδίο μάχης, ένα άψυχο κορμί. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Για έναν απλούστατο λόγο: Γράφεται από τους ζωντανούς.



Υ.Γ: Όταν είδα πρώτη φορά πέρυσι σε εξώφυλλο μια γυμνή ξανθιά που την έλεγαν Αλούπη, δεν εντυπωσιάστηκα. Καρφί λέμε τώρα δεν μου κάηκε. Αλλά μετά έμαθα πως δηλώνει δημοσιογράφος. Όμορφη και δημοσιογράφος; Πίστεψα πως τα έχει όλα. Πως μου μοιάζει. Πως μου φέρνει έστω. Η απομυθοποίηση δεν άργησε. Στην εκπομπή του Μάκη για το βιβλίο ιστορίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια της. Σχεδόν απαιτούσε την απόσυρση του εγχειριδίου. Θα έπαιρνε και το Μάκη τηλέφωνο από Σεπτέμβρη, να την επιβεβαιώσει. Κουβέντες του κομμωτηρίου. Σιγουρεύτηκα πως τα ρούχα της βγαίνουν καλύτερα από τα λόγια της. Ένας δάσκαλος είπε ότι αρνούνταν να διδάξει το βιβλίο και ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι Έλληνες. Μα δεν είμαστε Έλληνες; Ηρωικός πανελίστας πως εφ’ όσον οι γονείς έχουν μάθει άλλα και τα παιδιά άλλα θα δημιουργηθεί διαμάχη στην οικογένεια!!!!!!!!!!!!!!!!! Πίστευε πως καταδεικνύει ένα ύπουλο στόχο του βιβλίου που κανείς μας δεν είχε ως τώρα υποπτευθεί- παραδεχτείτε το εγωίσταροι: Να δημιουργήσει τριβή και ένα πλήγμα νααααααααα με το συμπάθειο στο σπουδαιότερο θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, με σκοπό να τον υπονομεύσει σε πρώτο στάδιο και εν συνεχεία να τον διαλύσει…Ένας άλλος προσυπέγραψε και ζήτησε να τοποθετηθεί η κοινωνία ούτως ώστε να εκφραστεί η γνώμη της και να επικρατήσει ο μέσος όρος των απόψεων της. Για τον ιστορικό χέστηκε. Για την ιστορική αλήθεια, χέστηκε διπλά. Τέλος διαμαρτυρήθηκαν όλοι που το βιβλίο αφιερώνει μια σελίδα στη Γαλλική Επανάσταση. Τι μας νοιάζει είπαν; Καλύτερη είναι από τη δική μας; Ποια νομίζει ότι είναι; Γιατί υπάρχει η Γαλλία; Όλος ο κόσμος γιατί δεν μιλάει ελληνικά; Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι όλοι είναι εχθροί μας; Επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, δεν έπαιξαν κολοκυθιά και έτσι δεν μάθαμε πόσες σελίδες ήθελαν να πιάνει αυτή η υποτιθέμενη Επανάσταση που ούτε το όνομα της δεν θέλω να λέω γιατί δεν είναι ελληνική και τελικά δεν αξίζει μία….σελίδα. Για την Ιστορία να πούμε πως το βιβλίο αποσύρθηκε εξαιτίας συνωστισμού που παρατηρήθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Φωτιά στα blogακια τους……….

Η προσπάθεια των δημοσιογράφων να εξηγήσουν τι είναι blog με απλά λόγια στον κόσμο απέτυχε!!! Η προσπάθεια τους να δαιμονοποιήσουν την απλούστερη και ανθρωπινότερη λειτουργία του Διαδικτύου όμως στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία!!!!
Ξεκινάω με Βήμα και κάτι ουσιώδες που σκοπίμως δεν τόνισαν ορισμένοι. Μπορεί και να τους είχε καταλάβει η τρομουστερία με τα Blogs και πάνω στον πανικό σου ξεχνάς : « Το παράδοξο στην ιστορία με το press-gr είναι ότι στην ελληνική μπλογκόσφαιρα δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Η «επιτυχία» του συγκεκριμένου blog ήταν μεγαλύτερη σε πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Οι εμφανίσεις Ελλήνων πολιτικών σε τηλεοπτικά πάνελ όπου παραδέχονταν ότι παρακολουθούσαν καθημερινά όσα έγραφε το press-gr, κάνει αλγεινή εντύπωση. Αν οι Έλληνες πολιτικοί αναζητούν αυτό το είδος της ενημέρωσης τότε κάτι δεν πάει καλά με την ελληνική πολιτική». Αυτό ακριβώς! Αυτό καταλάβαμε και εμείς. Κάποιοι κρέμονταν από κάθε ανάρτηση του κάθε Καψαμπέλη. Πριν ξεκινήσουν το ρεπορτάζ(δημοσιογράφοι) ή πριν μπουν στη Βουλή(βουλευτές) , με τον καφέ, έκαναν και ένα κλικ στο μεταλλαγμένο blog μπας και είναι εκείνοι η είδηση της ημέρας και δεν το ξέρουν.
Έχοντας λοιπόν στο μυαλό τους αυτή τους τη συνήθεια, κάποιοι ζητάνε ευθύνες από τους «καθαρούς» bloggers. Μπορεί στην ιστορία να βλέπουν την ευκαιρία τους να αντικαταστήσει κάποιος στον τοίχο το σύνθημα που στοιχειώνει τους δημοσιογράφους - όσους έχουν τη μύγα- χρόνια και ζαμάνια και να γίνει: «Αλήτες, ρουφιάνοι, bloggers». Να εκσυγχρονιστεί και ο τοίχος!!! Μη μένει έτσι, ανενημέρωτος! Γνωστός δημοσιογράφος έγραφε χθες- και πάλι για μας η επωνυμία του είναι ιερή και δεν τον αποκαλύπτουμε: «Έτσι προκύπτει η απορία: Γιατί οι ίδιοι οι bloggers οι οποίοι γνώριζαν όσα διαδραματίζονται στο χώρο τους αδιαφόρησαν;;;;». Πω, πω. Τι ντροπή. Κατέβασα το κεφάλι μετά το ερώτημα!!! Πώς να κοιμηθώ;;; Ήταν τόσο σκληρό το γιατί- σαν της μάνας που στέλνει το παιδί της στο Ιράκ και ρωτά γιατί πέθανε αυτό και όχι το διπλανό…Το μαξιλάρι όλη τη νύχτα έπνιγε τη συνείδηση μου- που κάπου στο λαιμό μου βρίσκεται…Για εκείνους, άγνοια του Press.gr δεν συγχωρείτε. Όπως είδαμε, ήταν κάτι σαν δημοσιογραφικός νόμος το blog των εκβιασμών για όλους τους. Σε μένα άγνοια του Press.gr συγχωρείται;;;; Να με συγχωρεί η χάρη του Καψαμπέλη, αλλά εγώ δεν τους ήξερα. Είμαι και νέος μπλόγκερ και έχω ελαφρυντικά. Η σύνδεσή μου στο Internet όμως που κρατάει πολλά χρόνια, θα συμβάλει στην καταδίκη μου.
Ο εκδότης της ίδιας εφημερίδας έκανε το διαχωρισμό μεταξύ μπλόγκερ και δημοσιογράφου…Εκείνοι κάνουν το ρεπορτάζ. Και πράγματι το είχαν. 21 μηνυτήριες αναφορές κατά του Press-gr παρουσίαζαν. Και τα ήξεραν. Τα έβγαλαν τώρα όμως. Και ενώ συμφωνώ πως δεν κάνω εγώ το ρεπορτάζ, γιατί πιο κάτω λέτε πως είναι ευθύνη των μπλόγκερς να προστατεύσουν το χώρο τους;;;; Δυο χρόνια σκεφτόμουν να κάνω Blog. Είχα κάνει κάτι τετραδιάκια blog μου. Όταν μια μέρα μου την έδωσε, έκατσα και σε δύο λεπτά το είχα φτιάξει. Και δεν το πίστευα…Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβετε ότι ο pasaenas μπορεί να το κάνει;;;; Εφ’ όσον εσείς κάνετε το ρεπορτάζ, γιατί έχω την ευθύνη εγώ, η Mariel, η black monkey;;; Τίνος είναι βρε κανάλι ο Καψαμπέλης; Του δικού σας σιναφιού δεν είναι; Και δεν αναλαμβάνετε εσείς την ευθύνη του, θα την αναλάβουμε εμείς;;;; Τα δικά σας παιχνίδια, εμείς θα τα πληρώσουμε;;;; Να τους απομονώσουμε, συμφωνώ! Υπάρχει πιο εύκολη κουβέντα από αυτή;;; Μέχρι και ο δικηγόρος που έκανε καριέρα τηλεοπτική βάζοντας ποσά σε κουτιά- το είχε μάθει στην Ποινική Δικονομία- μου ζητάει να απαιτήσω την κάθαρση…Την απαιτώ, θα μου την δώσετε;;;;;
Στην ίδια εφημερίδα- κρατήστε το αυτό- ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου γράφει: « Ο ραγδαίος εκδημοκρατισμός της τεχνολογίας της πληροφορίας φαίνεται να είναι μια εξελικτική λεπτομέρεια που διέφυγε από τους φωστήρες των ελληνούλικων Μ.Μ.Ε και της πολιτικής. Καταλαβαίνω απόλυτα τον πανικό που τους οδηγεί στην άρνηση. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ανίκανοι να στείλουν ένα e-mail, κανονικοί ανάπηροι της ψηφιακής εποχής. Οι περισσότεροι πολιτικοί ειδικότερα είναι ανίκανοι να γράψουν ένα ενδιαφέρον κείμενο- οπότε και να μπορούσαν να στήσουν blog, πάλι κανείς δεν θα τους διάβαζε». Ο Αντώνης Πανούτσος γράφει κάτι εξίσου σημαντικό: « Η εξύμνηση της μπλογκόσφαιρας ξεκινάει από την ανάγκη των πολιτικών να βρουν νέα γκρουπ πολιτών να προσεταιριστούν. Το ότι αυτοί που έχουν blog έχουν την ίδια ιδεολογική συνοχή που έχουν οι επιβάτες ενός πλοίου για τα Μέθανα υποβαθμίστηκε, ώστε να φανεί ότι οι bloggers αποτελούν συγκροτημένη ομάδα».
Η αξιοπιστία δεν είναι συνώνυμη με το Ίντερνετ- σε μερικές περιοχές του πλανήτη όμως συμπεριλαμβανομένης της χώρας που την διαδίδει, είναι! Μπορεί να μη συμφέρει ο εκδημοκρατισμός του Μέσου πολλούς. Αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό που σώζει τη δημοκρατία μας, είναι η πολυφωνία. Μόνο αυτή μας έχει μείνει. Τι αξιοπιστία έχει μια εφημερίδα όταν η μία άποψη αναιρεί την άλλη;;;; Για μένα μεγάλη, γι’ αυτό και την αγοράζω!!! Αλλιώς οι πωλήσεις της θα μειώνονταν συνεχώς και τα ελεύθερα blogs θα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνα για τα παραδοσιακά μέσα. Η προσπάθεια να απαξιώσουν τα blogs είναι αστεία…Και όταν προέρχεται από δημοσιογράφους, δηλώνει ακόμα πιο άκομψα το φόβο τους.
Μια προεκλογική διαφήμιση του Κώστα Καραμανλή καμάρωνε για το γρήγορο Ίντερνετ που μας έφερε στην υπανάπτυκτη χώρα μας- ο Καποδίστριας είχε φέρει ήδη την πατάτα. Το πατροκτόνο γρήγορο Ίντερνετ να στρέφεται τώρα εναντίον του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης;;;;; Να έχει άποψη;;;; Πάει πολύ. Τι να πω;;; Αν μας φοβάστε τόσο πολύ και μας βλέπετε στους εφιάλτες σας, απελευθερώστε εντελώς τη μουσική και το πορνό να μας αποβλακώσετε. Αποχαυνώστε μας. Είναι πιο εύκολο από το να μας κυβερνήσετε.
Στις περιπτώσεις διόγκωσης ενός θέματος- ας το πούμε θέμα μπέικιν πάουντερ- κανείς δεν βρίσκεται να πει το προφανές, το ουσιώδες: Ότι ο εντοπισμός ενός ανώνυμου blogger είναι πολύ ευκολότερος από τον εντοπισμό των ανθρώπων με τις μίζες. Χθες γράφτηκε ότι ο εντοπισμός τους παραμένει αίνιγμα…..
Ο Νίκος Δήμου παρομοίασε την προσπάθεια ελέγχου της ελευθερίας της έκφρασης στο Ίντερνετ με τη μυθική ενέργεια του Ξέρξη. Ήταν τόσο σκληρός και αδίστακτος ώστε κάποτε διέταξε να μαστιγώσουν τη θάλασσα γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του να γαληνεύσει. Εγώ θυμήθηκα την πρόσφατη βόλτα μιας κατσαρίδας σε τηλεοπτικό στούντιο του Τουρκμενιστάν κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων του κρατικού καναλιού. Απολύθηκε μετά από αυτό κόσμος και κοσμάκης. Και εμάς για μια κατσαρίδα θέλουν να μας ελέγξουν και να μας απαξιώσουν. Το εξοργιστικότερο είναι ότι όλοι αυτοί, την είχαν δει από την αρχή της βόλτας της. Και δεν την σταμάτησαν.
Στη χώρα μας, αν ανοίξεις τη τηλεόραση σου, μόνο ο Άνθιμος και ο Νομάρχης είναι ζωντανοί ακόμα. Γύρω τους, θα βρεις νεκρούς ή διασωληνωμένους πολίτες….Και φταίνε οι bloggers, τα ίδια θα λέμε πάλι;;;