Η ανενόχλητη βόλτα του ΛΑ.Ο.Σ.

Η μόνη αλλαγή στην προεκλογική περίοδο, ήταν ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν αναγκασμένος να εμφανίζεται μόνο μια φορά στα κανάλια. Παλιά εμφανιζόταν κάθε φορά. Το κόμμα που τα έχει όλα και τα βαφτίζει όλα ελληνικά, έφτασε στις φετινές εκλογές το 5,63%. Οι απελπισμένοι, οι άνθρωποι χωρίς φωνή, εκφράζονται όλο και περισσότερο από τους συναγερμούς και τους λεονταρισμούς του ΛΑΟΣ. Γοητεύονται από το λαϊκισμό, που μπλέκει το Lifestyle με την ταπεινή καταγωγή. Η ύπαρξη του κόμματος βολεύει τους πάντες. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι δεν ασκούν έλεγχο στις απόψεις του. Παρουσιάζεται μετριοπαθές, καθαρό, αυστηρό, αγνό και παραδοσιακό, σαν φέτα. Ο γιος του σανοπώλη ξέρει και από καλό λάδι.

Το να μπαίνεις στη θέση του άλλου, για ένα ανώριμο μυαλό είναι αδύνατο και ανούσιο. Η διαφωνία από συναρπαστική μπορεί να σε τρελάνει, να σε ενοχλεί καθημερινά, να γεννήσει το μίσος για τη διαφορετικότητα. Ο εγωισμός εκκρίνει το φασισμό. Οι άνθρωποι της Ακροδεξιάς είναι αυστηροί, συναισθηματικοί και συγκινούνται ακόμα από τον μύθο της ελληνικής ανωτερότητας. Βρίσκουν πράγματα στο ΛΑΟΣ που αφορούν στην ταυτότητα και στην ασφάλεια τους και απεχθάνονται τους δυσνόητους και «άνοστους» αριστερούς μύθους.

Πολύ πρόσφατα, κάτι «παλικάρια» έστειλαν στο νοσοκομείο την τραγουδίστρια Σοφία Παπάζογλου, που πέταξε στα σκουπίδια ένα φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής. Η θαρραλέα κίνηση της τους υπενθύμισε τη μειονεξία τους, τους απαξίωσε. Όταν σου δίνουν όμως ένα ημερολόγιο πρώην ναρκομανείς, δεν το πετάς στα σκουπίδια. Οι ακροδεξιοί είναι σαν τα παιδιά που σε παιδική ηλικία ζητούν την αγάπη και την αναγνώριση και περνάνε κάποιο διάστημα βιαιότητας και επιθετικότητας απέναντι στα αδέρφια τους.

Όπως λοιπόν δε θα έσκιζες τη ζωγραφιά του παιδιού σου επειδή δε τη βρήκες επιτυχημένη, έτσι δεν πετάς και το μοναδικό πράγμα που θεωρεί δικό του ο ακροδεξιός, αυτό το φυλλάδιο που του δίνει ταυτότητα. Μπορεί λοιπόν οι Ακροδεξιοί να είναι απομονωμένοι αλλά προσοχή: Είναι άνθρωποι περήφανοι. Η πράξη σου δεν είναι επαναστατική αλλά ανόητη και σε βάζει σε κίνδυνο, όπως είδαμε. Δεν είναι σοφό να αποκλείεις τους αποκλεισμένους, να κλείνεις την πόρτα σε έναν θυμωμένο άνθρωπο. Πώς όμως θα κατευνάσεις την οργή του;

Οι πολιτικοί μας στον λόγο τους ανακατεύουν διανοουμενίστικα παιχνίδια επιβολής και χρησιμοποιούν πολύπλοκα ρητορικά σχήματα. Ψάχνουν την ατάκα που κυριαρχεί, το τέλειο επιχείρημα. Ο κυνισμός είναι το καλύτερο τους. Όλα αυτά τα απεχθάνεται ο καθένας μας λίγο ή πολύ, πόσο μάλλον εκείνοι. Η γλώσσα των εκπροσώπων του ΛΑΟΣ, απλή και άμεση, χωρίς περιστροφές και τις συνήθεις υπεκφυγές των υπολοίπων κομμάτων, αρέσει και απελευθερώνει. Ο Καραμανλής παραδείγματος χάριν δεν συνεργάστηκε μεν με τα άκρα, αλλά στα δύσκολα χρησιμοποίησε τη ρητορική που κατεξοχήν χρησιμοποιούν.

Οι επιθέσεις των Μ.Μ.Ε στους ακροδεξιούς όταν ξεπερνούν τα όρια είναι σύντομες, βιαστικές και φοβισμένες. Φαίνεται απλά να τους τραβούν το αυτί, κάνουν μια σύσταση όταν έχουν τα νεύρα τους. Δε διεξάγεται σε καμιά περίπτωση μια συζήτηση ζωντανή, μια αντιπαράθεση ολοκληρωμένη. Το σύστημα ανέθρεψε αυτήν την άνοδο της ακροδεξιάς προτάσσοντας τα στήθη του. Και αυτήν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της Δημοκρατίας θα τη βρούμε μπροστά μας. Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι οι χούντες στηρίχθηκαν στη συναίνεση. Το τέρας φυσιολογικά μεγάλωσε και οι 270 χιλιάδες ψηφοφόροι του 2007 έφτασαν σχεδόν τις 400 χιλιάδες το 2009. Ευτυχώς είναι ελάχιστοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.

Για να κερδίσει η Δημοκρατία τη μάχη της με την Ακροδεξιά, είτε αυτή λέγεται Χρυσή Αυγή είτε ΛΑΟΣ, πρέπει πρώτα να την καταλάβει. Δεν αρκεί να την απαξιώνει ή να ανατριχιάζει αριστοκρατικά μπροστά στις φασιστικές πρακτικές της μίας ή τις εθνικιστικές κορώνες της άλλης. Η απομόνωση απεναντίας την θρέφει. Στον μετανάστη ο Ακροδεξιός θα συνεχίσει να βλέπει τον εξωτερικό κίνδυνο και όχι τον «άγγελο κακών ειδήσεων» του Μπρεχτ. Θα προκρίνει στο μυαλό του μια μυθοπλασία πιο απλοϊκή, όπως είναι η πίστη, μια θεολογική πολιτική αντίληψη.

Στον άνθρωπο που γίνεται φασίστας λείπει η αγάπη και δε βρίσκει τον τρόπο να την κερδίσει. Είναι απελπιστικά αποκλεισμένος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ πριν πάρει την εξουσία ήταν αρκετά θυμωμένος(αποτυχημένος ερωτικά, ακαδημαϊκά και καλλιτεχνικά).

Οι ακροδεξιοί έχουν και κάτι κοινό με τους Celebrities. Ο celeb αν του πεις να κάνει κάτι normal, π.χ να περιμένει, θα εξαγριωθεί. Δεν μπορεί να περιμένει, γιατί θεωρεί πως αν αναγνώριζες την διασημότητα του, θα τον σεβόσουν και δεν θα του συμπεριφερόσουν «ανάγωγα». Κάποτε στους Ολυμπιακούς αγώνες μια εθελόντρια, εν αγνοία της, ζήτησε από το αστέρι του N.B.A, τον Άλεν Άιβερσον να τη βγάλει φωτογραφία με τη φίλη της. Ο Άλεν προσβλήθηκε, έσπασε την μηχανή και απομακρύνθηκε βρίζοντας. Ηθικό Δίδαγμα: Δε πετάς ποτέ το φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής, δε λες ποτέ από τον Άιβερσον να σε βγάλει φωτογραφία. Κάποια πράγματα είναι βασικά.