Τι άσχημοι που μοιάζουν.

Κι είδα τριγύρω μερικούς να πάσχουν για το κράτος
Την νόσον της ρητορικής νοσούντως ανιάτως
Κι είδα να πάσχουν μερικοί στη δράση της νεότητας
Την νόσον την ανίατον της υποψηφιότητας. (Σουρής)

Έχει όμως ακόμα αυτό το ΠΑΣΟΚ, κάτι υποψηφίους, θαρρείς πως άνοιξες τα χρονοντούλαπα της διαπλοκής. Στη νέα διακυβέρνηση δεν υπάρχουν περιθώρια οικονομικών σκανδάλων. Φαντάζομαι το γνωρίζουν αυτό οι ενδιαφερόμενοι.

Η Ν.Δ δεν κάθεται με τη σειρά της με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν προσέχουν που τα δίνουν τα φυλλάδια τους οι υποψήφιοι βουλευτές. Νέοι άνθρωποι με ειλικρινή άγνοια και κανένα ίχνος αυτογνωσίας ζητούν την ψήφο μου. Χθες ενημερώθηκα για την υποψηφιότητα μιας κόρης τζακιού. Η σταδιοδρομία της είναι τόσο ασήμαντη που κάνει εντύπωση (Δεσποινίς Διευθυντής). Στο βιογραφικό της το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η φωτογραφία της. Απασχολείται στο γραφείο του μπαμπά, της δίνουν πλαστελίνη τώρα, κάτι άλλο κάνει, δεν κατάλαβα.

Οι πολιτικοί γλιτώνουν την κοινωνία από τις τύψεις της. Τι λυτρωτικό να καθυβρίζουμε αυτούς που τους σφίγγουμε το χέρι, τι ιδανικό άλλοθι η δική τους αποτυχία μπροστά στη δική μας προγραμματισμένη ιδιώτευση. Στα Γκάλοπ του δρόμου θα νόμιζε κανείς πως ο δικομματισμός δε συγκεντρώνει πάνω από 2%, ενώ στην πραγματικότητα όλοι έχουμε έναν αγαπημένο πολιτικό που οι λαμογιές είναι το βασικό του εισόδημα. Η σχέση μας με την πολιτική, 35 χρόνια από την μεταπολίτευση, έχει εξελιχθεί σε μια σχέση εξάρτησης του θύματος από το θύτη.

Από την άλλη προκαλούν όλοι αυτοί οι ασήμαντοι γόνοι ημιασήμαντων οικογενειών που απειλούν να μας κυβερνήσουν. Υποτιμώ τη νοημοσύνη μου αν σταθώ δίπλα τους. Αν κάνω πως δεν τους βλέπω θα υποτιμήσω την πραγματικότητα, οπότε πάλι θα με υποτιμήσω. Επιλέγω και πάλι να μείνω μακριά. Μια προκλητική υποτίμηση, όσο κακός ψηφοφόρος κι αν είμαι, δεν θα μου άξιζε.

Η Βουλή μετατρέπεται σε μια τράπεζα διασημότητας όπου ο καθένας έρχεται να καταθέσει τη φήμη του. Συντηρούμε μια κοινωνία ενεργών καταναλωτών και τηλεθεατών χωρίς πολίτες ενώ η TV παίζει το ρόλο της CIA και επιβάλλει κυβερνήσεις στη δική μας μπανανία.

Κανένας όμως δεν μπορεί να πληγώσει την Δημοκρατία αν του κόψουμε τη φόρα. Η αυτοπεποίθηση των υποψηφίων, ένα μικρόβιο και αυτή, τους ασχημαίνει το πρόσωπο. Δε με πείθει. Απεναντίας, με φοβίζει το θράσος όσων ξαφνικά ανακάλυψαν την κλίση τους στην πολιτική.

Εντωμεταξύ η προεκλογική εκστρατεία για την κατάληψη της Βουλής συνεχίζεται: Ακούω τον πρωθυπουργό άθελα του να επιχειρηματολογεί εναντίον του. Ο Παπανδρέου ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης. Προφανώς στο μυαλό του είναι ήδη πρωθυπουργός και η Ν.Δ έχει καταθέσει πρόταση μομφής. Το ήθος και η τιμιότητα των αυτοδημιούργητων δεν αμφισβητείται από κανέναν τους: Και σκέφτομαι: Εμείς οι γιοι των δικηγόρων, εξ’ ορισμού ανέντιμοι, τι θα κάνουμε αν δεν μπούμε σε ένα ψηφοδέλτιο; Ποιος θα εκπροσωπήσει την πολύπαθη τάξη των πλουσίων αν όχι εμείς, οι γόνοι των μεγάλων οικογενειών;

Ο λαός στο καλύτερο σενάριο, είναι ένας γίγαντας που κοιμάται. Πριν πάει στην κάλπη πρέπει να έχει πιει καλού κακού έναν δυνατό καφέ. Ας μην υποτιμούμε τον κόσμο. Έτσι δεν λένε οι πολιτικοί μας; Οι ψηφοφόροι είναι ώριμοι και βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Σε πλήρη σύγχυση, που μπορεί ο καθένας να εκμεταλλευτεί.