Μια κρυφή ευαισθησία!

Σήμερα το πρωί ήθελα να διαβάσω Καβάφη αλλά βρήκα την απόφαση του Βουλγαράκη να μην είναι υποψήφιος και δεν μπήκα στην φασαρία να ψάχνω τις συλλογές του. Το ποίημα του Καβάφη "Το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι" είναι το must των δραματικών αποχωρήσεων. Το απαραίτητο χαλί της εξόδου.

Το όραμα της διανόησης από την εποχή του Πλάτωνα για φιλοσόφους-πολιτικούς, ήταν ανέκαθεν μια μεθυσμένη ουτοπία. Βλέπουμε ωστόσο πολιτικούς όπως ο Ρουσόπουλος και ο Βουλγαράκης, να θυμούνται τους ποιητές όταν αποφασίζουν ότι η πολιτική δεν έχει άλλα σπίτια να τους χαρίσει, όταν ο λαός τους λέει το μεγάλο όχι.

Στον Σεφέρη δεν άρεσε αυτό το ποίημα του Καβάφη: "Από τα ποιήματα του που μ’ ενοχλούν πραγματικά· πρώτα, γιατί δε μου μεταδίνει κανένα αίσθημα· έπειτα, γιατί άκουσα τόσους και τόσους να το απαγγέλνουν με το στόμφο εκείνων που δεν ξέρουνε τι λένε· θαρρείς πως ο καθένας μπορεί να το γεμίσει με όλα τα ναι και όλα τα όχι που του έλαχαν στο μεροκάματο του…". Ο ίδιος ο ποιητής δεν το αποκήρυξε, μα και δεν το ενέταξε στις συλλογές που εξέδιδε ως τα τέλη της ζωής του.

Ο Πεσσόα έλεγε ότι η πολιτική είναι η λιπαρή αποβλάκωση της οργάνωσης της αναρμοδιότητας. Τι να καταλάβουν οι ποιητές από το δράμα της σταυροφορίας του σταυρού; Προτείνω στους πολιτικούς να σταματήσουν να υποβάλλουν παραιτήσεις με συμπληρωματικά κείμενα που τους εκθέτουν, ας υποβάλλουν απλά το ποίημα του Καβάφη και να μείνουν σίγουροι πως αν τους χρειαστούμε, θα τους τηλεφωνήσουμε.