Επαναστατικό μανιφέστο!

Για τους λιγότερο μυημένους, η κριτική στην εξουσία μπορεί να σημαίνει από αυθάδεια μέχρι ηρωισμό. Από πολλούς μορφωμένους αντιμετωπίζεται σαν περιττή και υπερβολική. Θεωρούν ότι πηγάζει από μια ιδιοτροπία και έναν ανεξήγητο ρομαντισμό που προσπαθεί να καλύψει ενδεχομένως κάποια έλλειψη. Για τους πλούσιους είναι αδιάφορη ή ενοχλητική. Για τους φτωχούς αναποτελεσματική και ατελέσφορη.

«Δεν τα βάζουμε με το κεφάλαιο επειδή ζηλέψαμε τα αστραφτερά υπάρχοντά του. Δεν έχουμε εμμονές. Αρνούμαστε να δούμε την εκμετάλλευση σαν κάτι απλά μη αισθητικά ωραίο. Πιστεύουμε ότι λιγότερα κέρδη σημαίνει περισσότεροι άνθρωποι.

Όταν δεν πολεμάς, δε σε σέβονται. Αγαπάμε τους ανθρώπους που μιλάνε επειδή μάθαμε από την ιστορία ότι πολλοί κρίθηκαν ένοχοι επειδή μίλησαν και ελάχιστοι επειδή σιώπησαν. Παρόλο που είμαστε αρκετά φοβισμένοι για να νιώσουμε ελεύθεροι και απολύτως ελεύθεροι για να νιώσουμε φόβο, λέμε:

Δε μας νοιάζει πόσα έχουν οι πλούσιοι , αλλά πόσα έχουν οι φτωχοί.
Δεν μας ενδιαφέρει τι τρώνε οι πλούσιοι, αλλά τι τρώνε οι φτωχοί.
Δεν αναρωτιόμαστε που ζουν οι πλούσιοι, αλλά αν θα ζήσουν οι φτωχοί…»

Αν μπορούσαν να μιλήσουν και να σκεφτούν, αυτά θα έλεγαν οι αιχμάλωτοι της ασφάλειας του πολίτη και της ανασφάλειας της απασχόλησης, το κοινό του Λούλη, εμείς, οι πρώην εραστές της ανθρώπινης αλήθειας, που κατάντησε επικοινωνιακό τέχνασμα.