Βιασμός καθηγήτριας στο Διαδίκτυο!

Γράφει ο Νταν Γκίλμορ στο βιβλίο του «Εμείς είμαστε το μέσο»: «Πιστεύω στην αποστολή της δημοσιογραφίας και φοβάμαι ότι η σοβαρή διερευνητική δημοσιογραφία θα εκλείψει. Ποιος blogger θα αναλάβει το επόμενο σκάνδαλο Watergate με τον τρόπο που έκανε η Washington Post;». Κόψε κάτι Νταν. Δηλαδή αν ο Καραμέρος και ο Χαριτάτος ήταν στην Post, δεν θα παρουσίαζαν τον πρωινό καφέ;

«Ο ανισόρροπος που τραυμάτισε τον Μπερλουσκόνι βρήκε 50 χιλιάδες υποστηρικτές μεταξύ των χρηστών του Διαδικτύου. Αυτό σημαίνει άραγε ότι και το Δίκτυο είναι με τη σειρά του ανισόρροπο;» αναρωτιέται σήμερα η La Stampa. Αφού bloggers βρίσκονταν πίσω από την No B-day, bloggers όπλισαν και το χέρι του τρελο-Ταρτάλια και έριξε τη μινιατούρα του καθεδρικού του Μιλάνου στη μάπα του Σίλβιο. Όλα ωραία τα τακτοποιήσαμε. Θα προλάβουμε να βγούμε και το βράδυ!

Στην Ελλάδα δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου έχουν αναλάβει την κατασυκοφάντηση του Ίντερνετ. Η μία με έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν να γράψω ένα από τα πιο θυμωμένα μου κείμενα. Η άλλη είναι νέα είσοδος στο top και ακόμα πιο ισοπεδωτική. Θα σεβαστούμε και στις δύο περιπτώσεις την επωνυμία τους και δε θα αναφέρουμε τα ονόματά τους. Πάμε να δούμε πώς σκέπτονται οι αρνητές του Διαδικτύου όταν διαπράττουν δημοσιογραφία.

Γράφει η πρώτη: «Κρυμμένοι, μέσα στη σκιά της ανωνυμίας τους, κάνοντας χρήση μιας δήθεν ελευθερίας της έκφρασης, σπιλώνουν, μαγαρίζουν, υπονομεύουν ψυχισμούς. Τελευταίο δείγμα ανατριχίλας η προτροπή στο Γρηγόρη Νιώτη να αποκηρύξει τα παιδιά του ή να παραιτηθεί από τη Βουλή. Εάν αυτό είναι άνθρωπος, αξίζει κανείς να αποκηρύξει την ανθρωπιά του, εάν αυτό είναι ελευθερία της έκφρασης, αξίζει να γίνεις ανελεύθερος. Αν αυτό σημαίνει δημοκρατική πρόσβαση στο λόγο, αξίζει να είναι κανείς αθεράπευτα αντιδημοκρατικός». Πολύ ποιητικά και πολύ επικίνδυνα. Και τότε, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ευαισθησία της συγκεκριμένης καθηγήτριας σε μια λεπτομέρεια, στην ανάρτηση δηλαδή ενός ανόητου. Ένας άλλος ηλίθιος τώρα της δίνει την αφορμή να ξεσπαθώσει εναντίον κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Και το γεγονός ότι ολόκληρη πανεπιστημιακός κάθεται και διαβάζει όλα αυτά τα portals της ντροπής, εμένα δε μου αρέσει. Αφού σας χαλάνε, γιατί τα τρώτε; Όχι, οι ηλίθιοι δεν μπορούν να σας μετατρέπουν στους χειρότερους φασίστες με την πρώτη ευκαιρία. Κάτι δεν πάει καλά. Αλλιώς σταματήστε να παριστάνετε τους εύθικτους δημοκράτες. Όχι, αν αυτό το παράδειγμα που αναφέρετε, σας κάνει να αποκηρύξετε την ανθρωπιά σας, δεν ήσασταν άνθρωπος εξαρχής. Μπορεί να θέλετε να γίνετε κάτι άλλο και ελπίζω να το πετύχετε. Μα προς το παρόν είστε ίδια με αυτούς που μισείτε αγαπητή. Όχι, η δημοκρατία δεν ασκείται με όρους Ψυχολογίας. Η κακοήθεια και η συκοφαντία είναι καθημερινότητα για τα δημόσια πρόσωπα. Επιβαρύνει σίγουρα την υγεία η δημόσια σφαίρα. Αν απλώς λύγισε η καρδιά και η υπομονή σας, ο γιατρός Νίτσε θα σας πρότεινε να καταπιείτε με μιας ένα παχύ βατράχι. Είναι ό, τι πρέπει για τη δυσπεψία.

Η κατάσταση της άλλης καθηγήτριας είναι πιο κρίσιμη. Χαροπαλεύει. Δείτε τι γράφει: «Οι συνέπειες του Facebook μέσα στα Πανεπιστήμια έχουν αρχίσει να γίνονται οδυνηρές. Μέλη ΔΕΠ αλληλοαπαξιώνονται και φοιτητές διατυπώνουν κρίσεις ανεπίτρεπτες όχι μόνον για την επιστημονικότητα αλλά και για την προσωπική ζωή των καθηγητών τους. Το Διαδίκτυο μετατρέπει έτσι την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων σε επικίνδυνη ασυδοσία, που απειλεί την πολύτιμη σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου. Με επιχείρημα την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, διατυπώνονται συχνά κρίσεις που αγγίζουν την κακοήθεια και καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας». Το πώς καταφέρνει το Ίντερνετ να καταλύει την δημοκρατία, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Είναι αθυρόστομο το Μέσο, τι νομίζατε; Αφού δε σας αρέσει όμως η αξιολόγηση, πάρτε την τώρα σερβιρισμένη και αφιλτράριστη μέσω Διαδικτύου. Και η σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου γιατί πρέπει να επισημοποιηθεί μέσω του Facebook; Αγνοήστε το και θα ζείτε μια χαρά, μακριά από κρίσεις, φήμες και κουτσομπολιά.

Η συγκεκριμένη φτάνει στο σημείο να γράψει για να με αποτελειώσει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή:«Ενώ ξεκινά ως μέσο επικοινωνίας, καταλήγει σε νοσηρά φαινόμενα όπως παιδεραστία, πορνογραφία, σεξουαλικό δουλεμπόριο, που απειλούν την ισορροπία της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των νέων». Με λίγα λόγια η καθηγήτρια λέει ότι στο Ίντερνετ μπαίνεις καθηγητής Πανεπιστημίου και βγαίνεις παιδεραστής, μπαίνεις straight και βγαίνεις gay, μπαίνεις ηθικός και βγαίνεις ανήθικος. Θα μπορούσε να πει ακόμα ότι ένα βράδυ έτσι όπως έκλεινε τον Explorer, δύο άγνωστοι με κουκούλες την πλησίασαν, την ακινητοποίησαν και τη βίασαν. Πραγματικά δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά όλες αυτές τις υστερικές φοβίες, που κάνουν παρατηρήσεις και υποδείξεις στην ελευθερία της έκφρασης και σ' αυτό που μας δίδαξε ο Βολταίρος. Δεν μπορώ με τίποτα να συλλάβω το ότι επειδή θα μπεις στο Ίντερνετ, θα ανακαλύψεις την κλίση σου στην παιδική πορνογραφία. Και ότι βάζει δίπλα δίπλα την πορνογραφία με την παιδεραστία ολόκληρη καθηγήτρια, αδυνατώντας να τις διαχωρίσει, πώς να το εκλάβω; Η πορνοστάρ τουλάχιστον κάνει καλά τη δουλειά της.

Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα που δεν μπορούν να εντοπίσουν το πρόβλημα θα μου πείτε. Οι κίνδυνοι του Ίντερνετ είναι ένα καινούριο θέμα συζήτησης. Η επίθεση όμως στις δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη είναι ασυγχώρητη. Η ελευθερία της έκφρασης πάντοτε δοκίμαζε τη δημοκρατικότητα και τις αντοχές μας. Σύμφωνοι. Ο κύριος Ζούκερμπεργκ μας έχει βάλει να ασχολούμαστε πιο συστηματικά με τον εαυτό μας. Και εγώ με έχω παραμελήσει. Ασχολούμαι τόσο πολύ με το προφίλ μου στο Facebook που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με τον εαυτό μου. Ίσως τελικά το FB να ήταν το τελειωτικό χτύπημα στη σχέση μου με τους φίλους μου.

Αλλά τι γίνεται με τις περιπτώσεις της φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης; Τι γίνεται με αυτούς που τολμούν να μιλήσουν στις υπόλοιπες γωνιές του πλανήτη; Με τα προσωπικά μας δεδομένα; Με το φακέλωμα; Ας συζητήσουν πάλι για το θέμα της ανωνυμίας, τίποτα δε με ενοχλεί πραγματικά. Αν θέλουν θα τους λέω και τι χρώμα βρακί φοράω όταν γράφω, για να μη με φοβούνται. Αλλά πρέπει να αποκτήσουν αυτιά για όλες τις φωνές αν θέλουν να γνωρίζουν σε ποιο κόσμο ζουν και ποιον κόσμο θέλουν να αλλάξουν. Πως το έλεγε ο Μπρεχτ; Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα να αλλάξουμε.

Κάθε μέρα συνεχίζω να βρίσκω απίθανα blogs που δεν γνώριζα, ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν, καρδιές που ανησυχούν, ψυχές που ταμπουρώνονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και ζωγραφίζουν με πόνο, με θυμό, με ευαισθησία, με μεράκι, με απογοήτευση. Ανακαλύπτω πάντως ανθρώπους για όλα τα γούστα, πάνω που πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αγνοούμενοι.

Θα το πω χονδροειδώς για να γίνω αντιληπτός: Αν δεν υπήρχε η Google, δε θα υπήρχε ελευθερία της έκφρασης. Και εμένα με υιοθέτησε η blogόσφαιρα. Αν θες να ακούγεται η άποψη σου, μη γίνεις ποτέ νέος ή άσημος δημοσιογράφος. Θα συνεχίσω να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος blogger. Και στην άλλη τη ζωή, blogger θα ήθελα να γίνω. Και εσείς αγαπητές καθηγήτριες, χαλαρώστε και κάντε κανένα κλικ για να συνέλθετε. Βγείτε έστω να πάρετε λίγο καθαρό αέρα. Σταματήστε πάντως να κάνετε scroll στο Troktiko!