Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Πόλεμος και ειρήνη!

Ο Γκάντι είχε αρχίσει μια διαμαρτυρία εναντίον του φόρου για το αλάτι στις αρχές του 1930. Όταν συνελήφθη στις 5 Μαΐου, οι οπαδοί του υπό τον Ιμάμ Σαχίμπ, βάδισαν προς τις αποθήκες αλατιού στην Νταρσάνα. Ο Γουέμπ Μίλλερ ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής. Ήταν ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της συγκλονιστικής στιγμής παθητικής αντίστασης. Γράφει στις 21 Μαΐου για το Νιου Φρίμαν:

«Οι αλυκές φρουρούνταν από τετρακόσιους ιθαγενείς αστυνομικούς. Έξι Βρετανοί αστυνομικοί τους διέταζαν. Με απόλυτη σιγή οι άντρες του Γκάντι πλησίασαν και σταμάτησαν σε απόσταση εκατό γιάρδων από το συρματόπλεγμα. Ξαφνικά, μετά από μια διαταγή, αρκετοί ιθαγενείς αστυνομικοί όρμησαν πάνω στους διαδηλωτές κι άρχισαν να τους χτυπάνε με τα λατί. Κανένας από τους διαδηλωτές δε σήκωσε το χέρι του για να αμυνθεί στα χτυπήματα. Σωριάζονταν αδιαμαρτύρητα. Από το σημείο που στεκόμουν άκουγα τον ανατριχιαστικό ήχο των γκλομπς στ’ απροστάτευτα κρανία. Μετά σχηματίστηκε μια άλλη φάλαγγα από διαδηλωτές. Προχώρησαν αργά προς τους αστυνομικούς. Παρόλο που ο καθένας τους ήξερε ότι σε μερικά λεπτά θα είχε κακοποιηθεί και ίσως σκοτωθεί, δεν μπορούσα να διακρίνω ίχνη δισταγμού ή φόβου. Βάδιζαν σταθερά, με το κεφάλι ψηλά…Οι αστυνομικοί επιτέθηκαν και μεθοδικά σώριασαν καταγής και τη δεύτερη φάλαγγα. Δεν υπήρξε αντίσταση, ούτε πάλη. Μέτρησα 320 τραυματίες. Δύο είχαν πεθάνει».

Κάποιοι νέοι θα τα σπάσουν αύριο. Τα αδιέξοδα τους θα οπλίσουν το χέρι τους. Μέχρι να διδάσκεται αυτό το ρεπορτάζ στα σχολεία, μέχρι να μάθουμε να πετάμε προσβολές αντί για πέτρες(Φρόιντ), μέχρι να γίνουμε καλύτεροι γονείς, η οργή των νέων δε θα γίνεται ορμή και δε θα προκαλεί στοργή. 80 χρόνια πριν οι Ινδοί με τον τρόπο που περιγράφει το ρεπορτάζ, δίχως να σηκώσουν χέρι, κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι μαύροι αργότερα «άρπαξαν» τα πολιτικά τους δικαιώματα με το κίνημα της μη βιας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μα τι λέω; Πολύ αναίμακτα όλα αυτά για να 'ναι ηρωϊκά και ελληνικά! Τι θα παίζουν και τα κανάλια;

http://www.youtube.com/watch?v=b3C8AAOMWsg

5 σχόλια:

DayDreamer..! είπε...

Μ'αρέσει που χρησιμοποείς και λόγια του "συνάδελφου" Freud.. Δίνεις κύρος και επιστημονικότητα! :)

pasaenas είπε...

Ευχαριστώ Μαρία! Μόλις γύρισα από την πορεία. Μου λέει μια κοπελιά:«Δημοσιογράφος είσαι;Άντε πάενε από δω που θες να σου κάνω και δήλωση».Με έβαλε στη θέση μου. Πώς να την πείσεις ότι έχεις και συ όνειρα, ότι πολεμάς για αυτά, ότι περιμένεις να εκπυρσοκροτήσουν; Το χάρηκα όμως που μου την είπε!Δίκιο έχει!

DayDreamer..! είπε...

Δίκιο ε; Που σου στερεί το δικαίωμα να έχεις "φωνή";; Να υποστηρίζεις τη γνώμη σου;.. Ο καθένας βγαίνει στο δρόμο και λέει ό,τι θέλει, δικαίωμά του, φυσικά!..Το θέμα όμως είναι ότι κλείνει και τα αυτιά του σε οτιδήποτε άλλο! Δημοσιογράφος=> τον διαολοστέλνουμε άκριτα.. Δεν πάει έτσι όμως, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ..

nassassina είπε...

H Ινδία, δυστυχώς, δεν κέρδισε την ανεξάρτησία της λόγω Γκάντι αλλά επειδή η Βρετανία χρεωκόπησε στο Β' Π.Π. Μακάρι η ουσιαστική, ώριμη, στοχοθετημένη αντίσταση να εξασφάλιζε τις δίκαιες νίκες... Παρεπιπτόντως, σήμερα η ΑΔΕΔΥ και η ΟΛΜΕ υποτίθεται έκαναν στάση για να συμμετάσχουν στην πορεία. Εγώ γιατί δεν είδα παρά ελάχιστους, όχι εκπαιδευτικούς, αλλά σοβαρούς ενήλικες ανάμεσα στα μπουρδουκλωμένα και στραβοκαθοδηγούμενα "πρόβατα"; Τόσο γκαβή είμαι πια...;

pasaenas είπε...

Δεν υπήρχαν γι'αυτό δεν τους είδες nassassina! Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση αλλά ήθελα απλά να μιλήσω για την περίφημη Σατιαγκράχα, την ειρηνική αντίσταση. Άλλωστε η διχοτόμηση και η ίδρυση του Πακιστάν οδήγησαν σε επεισόδια μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων, που κατέληξαν σε σειρά ταραχών με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Απλά θεωρώ ότι υπάρχει κόσμος που θα κατέβαινε σε μια ειρηνική πορεία αν δεν υπήρχαν όλα αυτά. Daydreamer, το μετέφερα το συγκεκριμένο περιστατικό στο χαρτί αλλά λογοκρίθηκε. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των παιδιών. Το πρωί μια στο ταξί έλεγε ότι θέλει να τους ρίξει ένα χέρι ξύλο, άλλος τα λέει κωλόπαιδα, κατέβηκαν για να χάσουν μάθημα. Ενώ η πανδημία τους δικαιολογεί τη διάλυση στα σχολεία. Είναι εύκολο να διακρίνεις τη σύγχυση τους. Και μόνο όμως ότι ορισμένα αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, μ'αρέσει που τα βλέπω στο δρόμο. Φοβισμένα και κουμπωμένα κι εκεί. Αλλά θέλουν να εκφραστούν και το έκαναν ειρηνικά. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να τους πω ότι κάνουν λάθος.