Αποκλειστικό!

Ο Μιλ μιλάει για το Ιράν, ο Μπρεχτ για τις πορείες, ο Βιττγκενστάιν για το άσυλο!

Συχνά ακούμε ότι κάτι παραμένει επίκαιρο. Μπορεί να πρόκειται για ένα βιβλίο, έναν συγγραφέα, μια φράση, ένα αίτημα. Μονάχα η δημοσιογραφία θα αρνιόταν κάτι τέτοιο με τον τρόπο που κυνηγάει την επικαιρότητα. Δύσκολα θα δεχόταν ότι κάποιο γεγονός που δεν συνέβη πριν μερικά λεπτά, αξίζει την προσοχή μας. Διαβάζοντας βιβλία, πολλές φορές μου έχει συμβεί να βρίσκω μια σκέψη που ταιριάζει με ένα θέμα της επικαιρότητας. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν ζει, ούτε όταν έγραφε σκεφτόταν το γεγονός που σήμερα μας απασχολεί. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια προφητεία. Καταλαβαίνουμε απλά ότι τα θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους ήταν πάντοτε τα ίδια.

Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ στο έργο του «Περί Ελευθερίας» νιώθω ότι προσπαθεί να μου μιλήσει για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν:«Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί νόμιμα να ασκείται εξουσία σ’ οποιοδήποτε μέλος μιας πολιτισμένης κοινότητας παρά τη θέληση του, είναι η αποτροπή της ζημίας των άλλων. Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να επικρίνουμε , να συνετίσουμε, να πείσουμε ή να ικετεύσουμε το άτομο, αλλά όχι για να το αναγκάσουμε ή να το απειλήσουμε με οποιαδήποτε συμφορά, αν ενεργήσει διαφορετικά. Δικαιολογείται κάτι τέτοιο αν η συμπεριφορά την οποία το άτομο επιδιώκει να αποφύγει είναι προμελετημένη για να βλάψει κάποιον άλλο. Η μόνη συμπεριφορά για την οποία ο άνθρωπος είναι υπόλογος στην κοινωνία είναι αυτή που αφορά τους άλλους. Ενώ ως προς τη συμπεριφορά που αφορά απλώς τον εαυτό του, η ανεξαρτησία του είναι δικαιωματικά απόλυτη». Ο Άγγλος φιλόσοφος δεν παίρνει σαφή θέση. Στην περίπτωση του Ιράν εξετάζεται η πρόθεση και ο καθένας, ανάλογα με τα συμφέροντα του, δίνει την ερμηνεία του, που με τη σειρά της αμφισβητείται και εκείνη ως προς την ειλικρίνειά της.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είναι πιο σαφής. Μιλάει σε αυτούς που διαδηλώνουν και υιοθετούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία, δίνοντάς τους μια διαφορετική οπτική:«Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους. Η φωνή που διαταγές τους δίνει είναι του εχθρού τους η φωνή. Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός».

Ο Βιττγκενστάιν νομίζω ότι ψιθυρίζει σε αυτούς που εντόπισαν το πρόβλημα της παιδείας στο πανεπιστημιακό άσυλο:«Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο κοιτώντας μια πόρτα που είναι κατάμαυρη. Κάθεσαι και την κοιτάς προσηλωμένος, αφήνοντας να εντυπωθεί στο μυαλό σου η απόλυτη μαυρίλα της, επαναλαμβάνοντας βαρύθυμα στον εαυτό σου:«Αυτή η πόρτα είναι μαύρη! Αυτή η πόρτα είναι μαύρη!». Σε λίγο μπορεί να αρχίσεις να αισθάνεσαι δυστυχισμένος και να νιώθεις πως η μαυρίλα της πόρτας ήταν το θλιβερό γεγονός που σου προκάλεσε την κατάθλιψη».

Τώρα διαβάστε και κανένα ρεπορτάζ να ενημερωθείτε.