Το Τείχος του Freddoccino!

Αυτοί που έβγαλαν τα μάτια του κόσμου, τον κατηγορούν για την τύφλωση του. Τζον Μίλτον.

«Δημοσιογράφος είσαι;» με ρώτησε με απορία και τρόμο στα μάτια μια κοπελιά με ράστα μαλλιά στο άγαλμα του Βενιζέλου. «Αντε πάενε ρε που θέλεις να σου κάνουμε και δήλωση» μου είπε. Έπιασε τη φίλη της από το χέρι, μου γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη και ακολούθησαν την πορεία. Δεν πρόλαβα να ψελλίσω τίποτα, ούτε αντέδρασα. Ένιωσα και εγώ όπως ο Φοίβος όταν τον έβριζε η Xαρούλα με το χαρακτηριστικό της «Αντε πάενε ρε» στο θρυλικό ρετιρέ του Δαλιανίδη. Αισθάνθηκα την αγάπη του κόσμου.

Κάποιοι δεν ζυγίζουν τα λόγια τους όσο θα έπρεπε και δεν εννοώ την αντιδραστική κοπελιά. Εκτοξεύουν τη βλακεία με ελαφράδα επειδή στη θέση που το σύστημα τους έδωσε, η αλαζονεία τους έγινε δεύτερη φύση. Μερικές εφημερίδες ας πούμε είναι υπέρ της νέας γρίπης. Φανατικές θαυμάστριές της. Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Οι συντάκτες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους μπορεί να αστειεύονται για τη γρίπη, αλλά από σένα περιμένουν ευπιστία και υπακοή. Η διαφορά είναι λεπτή. Αν ο Ιαβέρης μιλήσει για το εθνικό μας θέμα, τα τροχαία, θεωρείται γραφικός. Αν μιλήσουν για πανδημία οι δημοσιογράφοι, είναι υπεύθυνοι και ευαισθητοποιημένοι.

Ξεχνούν το φιάσκο με τη γρίπη των πουλερικών, τους νεκρούς από την εποχική γρίπη, το ότι 5 άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους και φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη για να ακουστούν μέχρι και την τελευταία κουμπότρυπα της Ελλάδας ότι η γρίπη θα μας σκοτώσει. Ειδικά τώρα που η έξαρση προβλέπεται να έρθει τα Χριστούγεννα, ο κόσμος για να μπορέσει να περάσει ήσυχα τις γιορτές, είτε θα πάει να εμβολιαστεί μαζικά είτε θα καλέσει το εμβόλιο σπίτι του να φάνε μαζί μπροστά στο γιορτινό τραπέζι. Η δημιουργία σύγχυσης μέσα από τις αντικρουόμενες πληροφορίες συνεπάγεται αυτομάτως κατασκευή πανικού. Γνωρίζουν τα Μ.Μ.Ε ότι είναι προτιμότερο να φοβάσαι τον «Ηγεμόνα». Στο καπάκι, φυσικά, απορούν με τις υπερβολές των γονιών και των δασκάλων και μας παρουσιάζουν τα ευτράπελα. Μπα σε καλό μας!

Γιατί σιχαίνομαι αυτή τη γρίπη όμως; Τι μου 'χει κάνει; Αφού δε με έχει σκοτώσει ακόμα, θα έπρεπε να της χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη! Τις τελευταίες μέρες, κάποιες εφημερίδες μιλάνε για ύφεση κι κάποιες άλλες για επέλαση του φονικού ιού. Τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη, μας καθησυχάζουν οι πιο έγκυρες. Έπιασα μια μέρα ένα σωρό από δαύτες και βρήκα τις τρεις παρακάτω ειδήσεις που θα τους αναγνωριστούν ως ελαφρυντικά στην καταδίκη τους. Η αμερικανική ψυχολογική εταιρία ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το 30% των παιδιών ηλικίας 7-17 πάσχουν από υπερβολικό στρες. Οι συζητήσεις των μεγάλων δεν χρειάζεται να μεταφέρονται στα παιδιά. Άλλη έρευνα που διάβασα στα Νέα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας προτρέπει τους γονείς να αφήνουν έξω τα παιδιά τους να παίζουν και να λερώνονται. Οι γονείς γράφει το ρεπορτάζ έχουν γίνει παρανοϊκοί, επειδή βομβαρδίζονται με διαφημίσεις που τους λένε ότι πρέπει να αγοράζουν αντιβακτηριδιακά προϊόντα για να κρατούν τα παιδιά υγιή, με αποτέλεσμα τα σημερινά παιδιά να μην απολαμβάνουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Ανεύθυνοι ερευνητές. Πώς να παίξει έξω το παιδί αφού έξω έχει κρύο και Η1Ν1; Τέλος, έμαθα ότι 118.000 μαθητές δημοτικού, γυμνασίων και λυκείων διέκοψαν τη φοίτηση τους την τριετία 2005-2007 στη χώρα μας. Θα ‘ταν καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι του να ήταν Υφαντής. Τέτοια ώρα όμως είναι κλειστό το σουπερμάρκετ.

Δε βαριέσαι! Την ασφάλειά μας να ‘χουμε αδερφέ, πλούσιες τις πολυεθνικές και ευτυχισμένες τις κυβερνήσεις να κάνουμε. Εμβόλια να υπάρχουν. Καλός πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης. Καλός πελάτης είναι ο φοβισμένος πελάτης. Στον απέναντι σου είσαι ελεύθερος να δεις έναν εγκληματία, έναν ανταγωνιστή, έναν εχθρό, έναν κίνδυνο, έναν τρομοκράτη, έναν ύποπτο της γρίπης. Μην κάνεις το λάθος να δεις ποτέ σου έναν συνάνθρωπο. Θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει για ανευθυνότητα και τι θα έχεις να του πεις;

Μας ελέγχουν μια χαρά και χωρίς το εμβόλιο, αγαπητέ ταξιτζή. Σήμερα είναι η πορεία για τα επεισόδια(;), τον ρώτησε μια καθωσπρέπει κυρία! Όταν είδε κάποιους μαθητές έξω από το σχολείο τους να φωνάζουν, συνέχισε δίχως να πρωτοτυπήσει: «Ένα χέρι ξύλο πρέπει να τους δώσουν οι μανάδες τους. Μάθημα θέλουν να χάσουν». Μα προφανώς και θέλουν να χάσουν μάθημα. Έχετε δει πώς γίνεται τώρα τελευταία το μάθημα; Τα παιδιά έφτασαν ωστόσο μέχρι την πορεία. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι απλά δεν θέλουν να είναι στο σχολείο…

Ούτε καν μέσα στα υποκριτικά πλαίσια της επετείου δεν μπορεί να ακουστεί κάτι όμορφο για τη νεολαία. Την ακούμε προσεκτικά για να τη συνετίσουμε άκομψα. Ένας αρθρογράφος έγραψε ότι είναι λάθος να λέμε στους νέους ότι δε χωρούν στον κόσμο. Πράγματι είναι λάθος να λες σωστά πράγματα. Φυσικά και χωράνε. Απλά υπάρχει ο κίνδυνος να το πιστέψουν. Η νεολαία αισθάνεται εγκλωβισμένη ακόμα και μέσα στη διαμαρτυρία της. Όσα παιδιά κι αν διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για αυτό που έγινε πέρυσι, προβλήθηκαν κυρίως τα επεισόδια.

Κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί ότι ζουν σε μια βίαιη κοινωνία, θέμα που απασχόλησε την εκπομπή του Σκάι για τον Δεκέμβρη. Βία ορισμένοι ορκισμένοι αριστεροί μπορεί να θεωρούν και το ξυπνητήρι που σε ξυπνάει από τις 6 και το τραγουδούν τα στρουμφάκια. Όχι, δεν είναι βία αυτό. Βία είναι τα σκουπίδια, είναι το πρεζόνι που θα σου ζητήσει ένα ευρώ με το που βγεις από το σπίτι, είναι τα αυτοκίνητα που μας έχουν καβαλήσει, είναι ο αέρας που αναπνέουμε, είναι η ληστεία στη γειτονιά μας, είναι η ανεργία, είναι μια ανοιχτή τηλεόραση τις πρωινές ώρες. Αυτά ναι, είναι βία. Βία που δυστυχώς ασκούν και τα παιδιά στα σχολεία απέναντι σε συμμαθητές τους, όταν τους αρνούνται την καλημέρα γιατί η τσάντα ή το στυλ τους δεν ταιριάζει με την αισθητική τους. Η αντίσταση θα ξεκινήσει από τα ίδια.

Η τέχνη του να ζεις είναι και η τέχνη του να περιμένεις. Οι νέοι χρειάζεται να διατηρήσουν το κέφι και την αγωνιστικότητά τους. Είναι απόλυτη ανάγκη να μην απογοητευτούν, να μη βιαστούν να πετάξουν τη φαντασία τους, να μην πνιγούν πάνω στη βιασύνη τους, να μην κρεμαστούν από τα ίδια τους τα όνειρα που ανυπομονούν να κάνουν πράξη. Και να μην ξεχνούν πως χτυπώντας κάποιον, συντάσσεσαι με την άποψή του όπως είπε ο Πολ Βαλερύ. Καμιά ιδέα δε ζητάει τη βία για την υπεράσπιση της.

«Είμαστε αυτοί που οι γονείς μας μας έλεγαν να μην τους κάνουνε παρέα». «Δεν χρειαζόμαστε τα δακρυγόνα, κλαίμε και από μόνοι μας». Τι ωραία συνθήματα. Θα τα ζήλευε ακόμα και ο Μάης. Την επόμενη φορά θα θέλαμε να εκπυρσοκροτήσουν τα όνειρα των νέων και όχι τα όπλα των αστυνομικών. Η ψυχή τους είναι μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Ποιος μπορεί να τους πει ότι κάνουν λάθος εκτός από αυτόν που ‘χει πάψει να ονειρεύεται; Είναι εκείνος που θα έπρεπε να ντρέπεται.

Αν θέλετε να μάθετε κάτι για την ελληνική παιδεία, δείτε μια μέρα Τατιάνα. Παλιά κουβαλούσανε σχολεία στα τηλεοπτικά στούντιο. Τώρα καλούν φροντιστήρια, που ξεκίνησαν κι αυτά τις πολιτιστικές εκδρομές. Σε λίγο θα πηγαίνουν και 5ήμερες.