Ο σεκιουριτάς της Δημοκρατίας!

Μια έκθεση του μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ για την αντίσταση του τύπου στη δικτατορία φιλοξενείται αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη. Δε γίνεται προς το παρόν πανικός, αφού το παριζάκι Υφαντής δεν έχει προλάβει να την επισκεπτεί ακόμα. Τις περισσότερες ώρες βρίσκεται εκεί μόνο ο σεκιουριτάς, με κλειστές τις πόρτες, αν και υποτίθεται ότι η έκθεση είναι ανοιχτή. Τη δεύτερη μέρα που πήγα ένιωσα ότι μου έκανε παρατήρηση που τον ενόχλησα μεσημεριάτικα. Φεύγοντας μου βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα. Είμαι σίγουρος ότι δεν του έχουν πει ακριβώς τι φυλάει...

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης γράφει στο άρθρο του για τη μονοτονία της φρίκης το 1972: Ένας Άγγλος αρχισυντάκτης δυσανασχέτησε όταν του είπαν να δει ξανά το θέμα Παναγούλη. «Τέσσερα χρόνια ακούμε ότι ο Παναγούλης βασανίζεται. Δεν είναι πια είδηση» αποφάνθηκε ο Βρετανός. Βρέθηκε κάποιος και του απάντησε καταλλήλως: «Ναι, είναι πραγματικά μονότονο να το ακούει κανείς. Αλλά δεν είναι καθόλου μονότονο για εκείνον. Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα βασανίζεται συνέχεια επί τέσσερα χρόνια, τότε αυτό αποτελεί είδηση».

Η Έξοδος γράφει το Γενάρη του 1974: « Συντάσσοντας μια βιογραφία ενός αγωνιστή δε θα γράψουμε όπως διαβάσαμε κάπου «διατέλεσε επί πολλά έτη πολιτικός κρατούμενος» χωρίς να κοκκινίσουμε. Όχι γιατί μας ενοχλεί το εκφραστικό αυτό λάθος που παρουσιάζει την εξορία σαν μόνιμο σχεδόν επάγγελμα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι το αίμα των Ελλήνων δεν είναι νερό για να ποτίζουμε το δέντρο της λήθης αλλά λίπασμα για νέους αγώνες, πιο σκληρούς και ανένδοτους από τους προηγούμενους».

Μια σατιρική εφημερίδα ρωτάει: « Οπότε αυτόματα γεννιέται το ερώτημα, για κάθε Έλληνα που σκέφτεται φιλότιμα, ως πότε αδιάφορος θα παραμείνει και θα θεωρεί τη χούντα μαλακή και μειλίχια, και τη λευτεριά απ’ αλλού σαν το μάνα να προσμένει, απλώς και μόνο για μια κάποια ησυχία, μ’ αίμα και δάκρυα ποτισμένη;».

Περπατώντας στην έκθεση, διαβάζοντας τις εφημερίδες υπομονετικά, φοβήθηκα ότι δε γίναμε ξαφνικά δημοκράτες το 1974. Φοβάμαι ότι δεν ήμασταν δημοκράτες ακόμα και όταν καμαρώναμε τη Χούντα. Φοβάμαι με λίγα λόγια ότι ξεχάσαμε το μάθημα που δώσαμε, με το που το γράψαμε. Ότι δώσαμε απλά ένα μάθημα αντίστασης και το ξεχάσαμε με το που βγήκαμε από την τάξη. Ότι αντιστεκόμενοι, απλά παπαγαλίσαμε δημοκρατικές αρχές. Η Δημοκρατία έγινε μια κατάκτηση αδιαφορίας.

Περιμένοντας στην ουρά για να ζήσω σήμερα, νιώθω ότι όποιος νοιάζεται σκοντάφτει. Ότι είμαι προκλητικά νέος για να μιλήσω για τον κόσμο. Ορισμένοι δέχονται μόνο ότι έχω να μάθω, δηλαδή να γεράσω, χάνοντας την αξιοπιστία μου όπως είχα γράψει και παλαιότερα. Οι εφημερίδες της δικτατορίας σίγουρα ήξεραν τι θα πει δημοκρατία. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για τις εφημερίδες της δημοκρατίας. Οι σεκιουριτάδες της εξάλλου μπορούν όποτε θέλουν, να το κλείνουν το μαγαζί.