Όταν έγινε η 11η Σεπτεμβρίου, κομμάτι της ευρωπαϊκής διανόησης συντάχθηκε με την άποψη ότι οι αεροπειρατές ήταν τα όργανα μιας δίκαιης τιμωρίας. Τα ‘θελε η Αμερική, τα χρειαζόταν η Βουλγάρα μαθήτρια που την βίασαν πριν μερικά χρόνια κάποια Ελληνόπουλα, πήγαιναν γυρεύοντας και οι μπάτσοι. Από μικρός θυμάμαι ότι για όλα σε αυτή τη χώρα φταίει η αστυνομία. Οι άλλοι τα έκαναν χάλια αλλά και αυτή κάτι δεν έκανε καλά. Σφάζονταν στα γήπεδα, έφταιγε η αστυνομία. Γίνονταν διαδηλώσεις, όλο και κάποια μαλακία θα είχε κάνει. Ασκούσε βία, λέγαμε ότι έκανε κατάχρηση εξουσίας. Παρακολουθούσε διακριτικά, ήταν απούσα φωνάζαμε και την κατσαδιάζαμε. Ο αστυνομικός αυτός, που περπατάει πάντα σκυφτός και δεν μιλάει σε κανέναν, δεν ικανοποιεί κανέναν.
Η ειρωνεία μαζί της είναι ότι δεν ανήκει ούτε στην κοινωνία (όταν αμύνεται), ούτε στο κράτος (όταν τα σκατώνει). Αυτήν την αδικία είμαι σίγουρος ότι δεν ανεχόταν ο πιστολέρο που καθάρισε εν ψυχρώ τον Αλέξη και άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η υπηρεσία έχει πολλά μπουμπούκια και πολλούς μπουμπούκους από τους οποίους πρέπει να απαλλαχθεί. Αν την κρίναμε θα λέγαμε ότι είναι μάλλον κακή. Θα μπορούσα επίσης να βρω δεκάδες λόγους για τους οποίους απεχθάνομαι τους αστυνομικούς- πρώτον και κυριότερο γιατί η παρουσία τους μου θυμίζει ότι δεν ζω στη γυάλα που θα ήθελα. Άλλωστε αν βλέπαμε αστυνομικό και χαμογελούσαμε, θα σήμαινε ότι έχουμε παρασυντηρητικοποιηθεί ως κοινωνία. Ωστόσο, η μόνη υπηρεσία που μοιάζει ορφανή, η ελληνική αστυνομία, έχει γίνει το εξιλαστήριο θύμα όλων των κακών. Πλέον μοναδικός στόχος και των τρομοκρατών.
Ο Διόδωρος Κυψελιώτης υποστηρίζει ότι την τρομοκρατία δεν την γεννά η φτώχεια και η καταπίεση, αλλά ότι είναι πρωτίστως πολιτιστικό το ζήτημα: «Την γεννά το ιχθυοτροφείο(ανταρτών) που πιστεύει πως κάθε ομάδα 20 ατόμων δικαιούται να ασκεί βία, το ιχθυοτροφείο που κάποτε θεωρούσε δίκαιες της πρώτες δολοφονίες της 17Ν». Σωστά. 60 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, στις ταινίες μας δεν μιλάμε για τις ιδεολογίες που αιματοκύλισαν την Ελλάδα. Ο Εμφύλιος είναι πάλι εδώ, απλά έχουν αλλάξει τα στρατόπεδα και οι ερμηνείες για τον κόσμο. Τα κενά στις ιδεολογίες καλύπτει το μίσος. Ο αδερφός σκοτώνει πάλι αδερφό.
Θα κολακεύαμε ωστόσο την κοινωνία αν θεωρούσαμε ότι οι συνθήκες της απαγορεύουν την εκκόλαψη αυτών των εγκληματικών συμπεριφορών. Μέσα στο μίσος που αισθάνονται τα πληγωμένα παιδιά που εξελίχθηκαν σε ψυχασθενείς δολοφόνους, βλέπουν σε εμάς μια υποκρισία. Εκείνοι, «οι γενναίοι», θα μας απαλλάξουν από τους μπάτσους. Μας κλείνουν το μάτι λέγοντας, έλα τώρα, ξέρω ότι και εσύ δεν τον χωνεύεις.
Ο Συριζα πήρε για πρώτη φορά ίσως τόσο ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας την επίθεση των 100 τρελών σφαιρών. Η Ανανεωτική του Πτέρυγα πρότεινε συλλαλητήριο, το ίδιο και οι πανεπιστημιακοί. Τι θλίψη να ακούς μέλος του Κ.Κ.Ε να μας αποτρέπει από το να αντιδράσουμε μαζικά. Αν το κάνουμε, μας περιμένει νέος τρομονόμος, μας προειδοποίησε. Μη βγεις σαν να λέμε, θα βρέξει. Βιάζουν την γυναίκα σου, αλλά μην αντιδράσεις, μπορεί να σε σκοτώσουν. Το Κ.Κ.Ε είναι έτοιμο να προδώσει ξανά(όπως τον Μάη του ’68) το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα(αν υποθέσουμε ότι θα δημιουργηθεί) που το υπερβαίνει και δεν το ελέγχει, επιβεβαιώνοντας τη μη επαναστατική και εντελώς γραφειοκρατική οργάνωση του(Καστοριάδης).
Οι ύποπτοι πολίτες, εγώ και εσείς, είμαστε προϊόντα της κοινωνίας της ασφάλειας. Δεν μας έχει πει κανείς να είμαστε ήσυχοι, αλλά εμείς φερόμαστε σαν τιμωρημένα παιδιά. Είμαστε ικανοί για όλα, η εξουσία είναι καχύποπτη απέναντί μας, αλλά δεν είναι δική μας δουλειά να ενδιαφερόμαστε για κάποια θέματα, την ίδια στιγμή. Αν το επιχειρήσουμε κάνουμε κατάχρηση του δικαιώματος του πολίτη.
Η τηλεόραση δεν μας λέει να αντιδράσουμε αλλά να φοβόμαστε. Είναι σαν να ξυπνάς από έναν θόρυβο την νύχτα και έχεις δώσει στην TV την ευθύνη να αποφασίζει αν θα σε τρομοκρατήσει ή αν θα σε καθησυχάσει. Στην περίπτωση των τρομοκρατών, σου λέει πέσε και κοιμήσου. Δε σε αφορά. Το γάβγισμα της είναι μικρής διάρκειας.
Η βία που εκπέμπει η τηλεόραση, η επιθετικότητα της μετριότητας που κυνηγάει τα νούμερα, κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν ζούγκλα. Ο πολιτικός χορεύει με τους διάσημους, ο δημοσιογράφος με τα συμφέροντα, η πολιτική συγχωνεύεται με την ψυχαγωγία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Καμύ γράφοντας για την Combat έδινε τον τόνο: «Από δω και πέρα, η πιο αξιοπρεπής στάση θα είναι να ρισκάρουμε τα πάντα σε ένα φοβερό στοίχημα: ότι τα λόγια είναι πιο δυνατά από τα όπλα».
Εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά οι πεποιθήσεις έλεγε ο Νίτσε. Το μίσος οι τρομοκράτες το βρήκαν στην αδικία. Δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν καν τα καταφύγια που καθησυχάζουν εμάς. Σκοτώνουν γιατί είναι δυστυχισμένοι, βρήκαν κάτι διασκεδαστικό στο αδιέξοδό τους. Απέτυχαν και παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Δημιουργούν καταστρέφοντας εκφράζοντας έναν μηδενισμό που βολεύει γενικώς τον Έλληνα, αφού δε χρειάζεται να πολιτικοποιείται ουσιαστικά, μπορεί να κατηγορεί τους πάντες και να κοροϊδεύει. Η εκδίκηση που παίρνουν οι τρομοκράτες είναι η χειρότερη μορφή παραίτησης. Τα βάζει κάτω όποιος σηκώνει το όπλο.
Παλαιότερα, πιο οργισμένο νιάτο, έγραφα: «Σήμερα ήταν η 40η επέτειος από τη δολοφονία του Martin Luther King. Τι ξέρουν τα παιδιά για αυτόν; Όσα ξέρουν και για τον Γκάντι. Τίποτα. Γιατί τα πρότυπα πρέπει να φυλάσσονται καλά, σαν διαμάντια, να μην τα κλέψει κανείς και αποκτήσει επικίνδυνες για τον κόσμο σας απόψεις. Ξερνάμε αυτά που μας δίνετε. Κάτι πρέπει να πούμε και εμείς. Δεν έχουμε τον MLK σήμερα. Το τραγούδι που είχε γράψει ο Stevie Wonder για τον ΜLK, το Happy Birthday, ακούγεται μόνο στα γενέθλια της Έφης Θώδη. Και φυσικά δεν έχει βρεθεί κανένα αρχίδι να πει για ποιο "μαλάκα" είχε γραφτεί αυτή η μελωδία, που στις εκπομπές τους γίνεται ελαφρύ σαχλοτράγουδο. Όποιος έχει όνειρα, σύμφωνα με την άρχουσα τάξη, είναι άξιος του θανάτου του, που μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω της ολοκληρωτικής απαξίωσης του είτε μέσω του ελέγχου της συνείδησής του. Χαιρετίσματα λοιπόν στην Κοντολίζα. Δεν φαντάζεστε πόσο της μοιάζετε».
Ακόμα είμαι θυμωμένος. Στην επίσημη τρομοκρατία του ιμπεριαλισμού, οι φιλειρηνιστές ηγέτες κατασκευάζουν, έπειτα συντηρούν και στο τέλος σκοτώνουν τον εχθρό που δημιούργησαν. Παρατηρούν τον εχθρό σε εργαστήρια, οι φτωχότερες χώρες γίνονται πειραματόζωα, στήνουν το παιχνίδι και το παίζουν. Ενορχηστρώνουν, απειλούν, πείθουν, επιτίθενται. Σκοτώνουν μάλιστα συνειδητά τα πιο φτωχά παιδιά τους. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει πραγματικότητα, δημιουργούν τη δικιά τους όπως έλεγε και ο μέγας γκεμπελίσκος Καρλ Ρόουβ. Τα μεγάλα δίκτυα είναι τα πρώτα που θα παραπλανηθούν. « Η Δημοκρατία είναι αποδεκτή εάν και μόνο εάν συνάδει με τα στρατηγικά και οικονομικά μας συμφέροντα» λέει ο Τόμας Καρόδερς. «Αφού δε σε ελέγχω, με απειλείς», ένα δόγμα που εξηγεί εξαιρετικά ο Τσόμσκι.
Εδώ φυσικά είμαστε στην Ελλάδα. Δεν θα μπορέσουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε να πείσουμε το φτωχό ότι δεν πεινάει, τον αδικημένο ότι δεν αδικήθηκε. Μπορούμε να του μάθουμε όμως να πολεμάει για την ύπαρξη του μακριά από τα όπλα και την αποχαύνωση. Ο Ρίτσος βιάστηκε να γράψει ότι «μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά». Ίσως και εγώ που λατρεύω τον Κινγκ και τον Γκάντι να φαίνεται ότι χαϊδεύω τους τρομοκράτες.
Αυτό που θέλω να πω τελικά είναι ότι οι φρικτές σφαίρες των τρομοκρατών δεν ακυρώνουν το καθήκον μας να φτιάχνουμε έναν καλύτερο κόσμο. Η δημοσιογραφία και η εξουσία πρέπει να σκουντάνε(τα κείμενα-ξυπνητήρια που λέγαμε) και όχι να ερεθίζουν. Και η απραξία είναι μια αντίδραση, αλλά πολύ παγωμένη, σαν τον Νοέμβρη. Καλό θα ήταν να της πούμε και κανένα όχι. Για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας στα σχολεία και όχι στα νεκροταφεία. Το Δεκέμβρη με τον Αλέξη, σήμερα με τους αστυνομικούς. Δεν αλλάζει κάτι. Είμαστε με τους αθώους. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να πούμε ότι κάποτε είμασταν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, παραφράζοντας τα λόγια του Πολωνού συγγραφέα Στανισλάβ Λεκ, γιατί τα όπλα μας δεν έριχναν πολύ μακριά.
Υ.Γ: Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή γράφει για τα αδιέξοδα της τρομοκρατίας: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_70_03/11/2009_1290306
Η ειρωνεία μαζί της είναι ότι δεν ανήκει ούτε στην κοινωνία (όταν αμύνεται), ούτε στο κράτος (όταν τα σκατώνει). Αυτήν την αδικία είμαι σίγουρος ότι δεν ανεχόταν ο πιστολέρο που καθάρισε εν ψυχρώ τον Αλέξη και άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η υπηρεσία έχει πολλά μπουμπούκια και πολλούς μπουμπούκους από τους οποίους πρέπει να απαλλαχθεί. Αν την κρίναμε θα λέγαμε ότι είναι μάλλον κακή. Θα μπορούσα επίσης να βρω δεκάδες λόγους για τους οποίους απεχθάνομαι τους αστυνομικούς- πρώτον και κυριότερο γιατί η παρουσία τους μου θυμίζει ότι δεν ζω στη γυάλα που θα ήθελα. Άλλωστε αν βλέπαμε αστυνομικό και χαμογελούσαμε, θα σήμαινε ότι έχουμε παρασυντηρητικοποιηθεί ως κοινωνία. Ωστόσο, η μόνη υπηρεσία που μοιάζει ορφανή, η ελληνική αστυνομία, έχει γίνει το εξιλαστήριο θύμα όλων των κακών. Πλέον μοναδικός στόχος και των τρομοκρατών.
Ο Διόδωρος Κυψελιώτης υποστηρίζει ότι την τρομοκρατία δεν την γεννά η φτώχεια και η καταπίεση, αλλά ότι είναι πρωτίστως πολιτιστικό το ζήτημα: «Την γεννά το ιχθυοτροφείο(ανταρτών) που πιστεύει πως κάθε ομάδα 20 ατόμων δικαιούται να ασκεί βία, το ιχθυοτροφείο που κάποτε θεωρούσε δίκαιες της πρώτες δολοφονίες της 17Ν». Σωστά. 60 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, στις ταινίες μας δεν μιλάμε για τις ιδεολογίες που αιματοκύλισαν την Ελλάδα. Ο Εμφύλιος είναι πάλι εδώ, απλά έχουν αλλάξει τα στρατόπεδα και οι ερμηνείες για τον κόσμο. Τα κενά στις ιδεολογίες καλύπτει το μίσος. Ο αδερφός σκοτώνει πάλι αδερφό.
Θα κολακεύαμε ωστόσο την κοινωνία αν θεωρούσαμε ότι οι συνθήκες της απαγορεύουν την εκκόλαψη αυτών των εγκληματικών συμπεριφορών. Μέσα στο μίσος που αισθάνονται τα πληγωμένα παιδιά που εξελίχθηκαν σε ψυχασθενείς δολοφόνους, βλέπουν σε εμάς μια υποκρισία. Εκείνοι, «οι γενναίοι», θα μας απαλλάξουν από τους μπάτσους. Μας κλείνουν το μάτι λέγοντας, έλα τώρα, ξέρω ότι και εσύ δεν τον χωνεύεις.
Ο Συριζα πήρε για πρώτη φορά ίσως τόσο ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας την επίθεση των 100 τρελών σφαιρών. Η Ανανεωτική του Πτέρυγα πρότεινε συλλαλητήριο, το ίδιο και οι πανεπιστημιακοί. Τι θλίψη να ακούς μέλος του Κ.Κ.Ε να μας αποτρέπει από το να αντιδράσουμε μαζικά. Αν το κάνουμε, μας περιμένει νέος τρομονόμος, μας προειδοποίησε. Μη βγεις σαν να λέμε, θα βρέξει. Βιάζουν την γυναίκα σου, αλλά μην αντιδράσεις, μπορεί να σε σκοτώσουν. Το Κ.Κ.Ε είναι έτοιμο να προδώσει ξανά(όπως τον Μάη του ’68) το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα(αν υποθέσουμε ότι θα δημιουργηθεί) που το υπερβαίνει και δεν το ελέγχει, επιβεβαιώνοντας τη μη επαναστατική και εντελώς γραφειοκρατική οργάνωση του(Καστοριάδης).
Οι ύποπτοι πολίτες, εγώ και εσείς, είμαστε προϊόντα της κοινωνίας της ασφάλειας. Δεν μας έχει πει κανείς να είμαστε ήσυχοι, αλλά εμείς φερόμαστε σαν τιμωρημένα παιδιά. Είμαστε ικανοί για όλα, η εξουσία είναι καχύποπτη απέναντί μας, αλλά δεν είναι δική μας δουλειά να ενδιαφερόμαστε για κάποια θέματα, την ίδια στιγμή. Αν το επιχειρήσουμε κάνουμε κατάχρηση του δικαιώματος του πολίτη.
Η τηλεόραση δεν μας λέει να αντιδράσουμε αλλά να φοβόμαστε. Είναι σαν να ξυπνάς από έναν θόρυβο την νύχτα και έχεις δώσει στην TV την ευθύνη να αποφασίζει αν θα σε τρομοκρατήσει ή αν θα σε καθησυχάσει. Στην περίπτωση των τρομοκρατών, σου λέει πέσε και κοιμήσου. Δε σε αφορά. Το γάβγισμα της είναι μικρής διάρκειας.
Η βία που εκπέμπει η τηλεόραση, η επιθετικότητα της μετριότητας που κυνηγάει τα νούμερα, κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν ζούγκλα. Ο πολιτικός χορεύει με τους διάσημους, ο δημοσιογράφος με τα συμφέροντα, η πολιτική συγχωνεύεται με την ψυχαγωγία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Καμύ γράφοντας για την Combat έδινε τον τόνο: «Από δω και πέρα, η πιο αξιοπρεπής στάση θα είναι να ρισκάρουμε τα πάντα σε ένα φοβερό στοίχημα: ότι τα λόγια είναι πιο δυνατά από τα όπλα».
Εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά οι πεποιθήσεις έλεγε ο Νίτσε. Το μίσος οι τρομοκράτες το βρήκαν στην αδικία. Δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν καν τα καταφύγια που καθησυχάζουν εμάς. Σκοτώνουν γιατί είναι δυστυχισμένοι, βρήκαν κάτι διασκεδαστικό στο αδιέξοδό τους. Απέτυχαν και παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Δημιουργούν καταστρέφοντας εκφράζοντας έναν μηδενισμό που βολεύει γενικώς τον Έλληνα, αφού δε χρειάζεται να πολιτικοποιείται ουσιαστικά, μπορεί να κατηγορεί τους πάντες και να κοροϊδεύει. Η εκδίκηση που παίρνουν οι τρομοκράτες είναι η χειρότερη μορφή παραίτησης. Τα βάζει κάτω όποιος σηκώνει το όπλο.
Παλαιότερα, πιο οργισμένο νιάτο, έγραφα: «Σήμερα ήταν η 40η επέτειος από τη δολοφονία του Martin Luther King. Τι ξέρουν τα παιδιά για αυτόν; Όσα ξέρουν και για τον Γκάντι. Τίποτα. Γιατί τα πρότυπα πρέπει να φυλάσσονται καλά, σαν διαμάντια, να μην τα κλέψει κανείς και αποκτήσει επικίνδυνες για τον κόσμο σας απόψεις. Ξερνάμε αυτά που μας δίνετε. Κάτι πρέπει να πούμε και εμείς. Δεν έχουμε τον MLK σήμερα. Το τραγούδι που είχε γράψει ο Stevie Wonder για τον ΜLK, το Happy Birthday, ακούγεται μόνο στα γενέθλια της Έφης Θώδη. Και φυσικά δεν έχει βρεθεί κανένα αρχίδι να πει για ποιο "μαλάκα" είχε γραφτεί αυτή η μελωδία, που στις εκπομπές τους γίνεται ελαφρύ σαχλοτράγουδο. Όποιος έχει όνειρα, σύμφωνα με την άρχουσα τάξη, είναι άξιος του θανάτου του, που μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω της ολοκληρωτικής απαξίωσης του είτε μέσω του ελέγχου της συνείδησής του. Χαιρετίσματα λοιπόν στην Κοντολίζα. Δεν φαντάζεστε πόσο της μοιάζετε».
Ακόμα είμαι θυμωμένος. Στην επίσημη τρομοκρατία του ιμπεριαλισμού, οι φιλειρηνιστές ηγέτες κατασκευάζουν, έπειτα συντηρούν και στο τέλος σκοτώνουν τον εχθρό που δημιούργησαν. Παρατηρούν τον εχθρό σε εργαστήρια, οι φτωχότερες χώρες γίνονται πειραματόζωα, στήνουν το παιχνίδι και το παίζουν. Ενορχηστρώνουν, απειλούν, πείθουν, επιτίθενται. Σκοτώνουν μάλιστα συνειδητά τα πιο φτωχά παιδιά τους. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει πραγματικότητα, δημιουργούν τη δικιά τους όπως έλεγε και ο μέγας γκεμπελίσκος Καρλ Ρόουβ. Τα μεγάλα δίκτυα είναι τα πρώτα που θα παραπλανηθούν. « Η Δημοκρατία είναι αποδεκτή εάν και μόνο εάν συνάδει με τα στρατηγικά και οικονομικά μας συμφέροντα» λέει ο Τόμας Καρόδερς. «Αφού δε σε ελέγχω, με απειλείς», ένα δόγμα που εξηγεί εξαιρετικά ο Τσόμσκι.
Εδώ φυσικά είμαστε στην Ελλάδα. Δεν θα μπορέσουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε να πείσουμε το φτωχό ότι δεν πεινάει, τον αδικημένο ότι δεν αδικήθηκε. Μπορούμε να του μάθουμε όμως να πολεμάει για την ύπαρξη του μακριά από τα όπλα και την αποχαύνωση. Ο Ρίτσος βιάστηκε να γράψει ότι «μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά». Ίσως και εγώ που λατρεύω τον Κινγκ και τον Γκάντι να φαίνεται ότι χαϊδεύω τους τρομοκράτες.
Αυτό που θέλω να πω τελικά είναι ότι οι φρικτές σφαίρες των τρομοκρατών δεν ακυρώνουν το καθήκον μας να φτιάχνουμε έναν καλύτερο κόσμο. Η δημοσιογραφία και η εξουσία πρέπει να σκουντάνε(τα κείμενα-ξυπνητήρια που λέγαμε) και όχι να ερεθίζουν. Και η απραξία είναι μια αντίδραση, αλλά πολύ παγωμένη, σαν τον Νοέμβρη. Καλό θα ήταν να της πούμε και κανένα όχι. Για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας στα σχολεία και όχι στα νεκροταφεία. Το Δεκέμβρη με τον Αλέξη, σήμερα με τους αστυνομικούς. Δεν αλλάζει κάτι. Είμαστε με τους αθώους. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να πούμε ότι κάποτε είμασταν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, παραφράζοντας τα λόγια του Πολωνού συγγραφέα Στανισλάβ Λεκ, γιατί τα όπλα μας δεν έριχναν πολύ μακριά.
Υ.Γ: Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή γράφει για τα αδιέξοδα της τρομοκρατίας: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_70_03/11/2009_1290306
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου