Είναι η ώρα του δεύτερου ματς στο Euro 2004. Η Ελλάδα χάνει στο ημίχρονο με 1-0 από ένα γκολ του Μοριέντες και δεν φαίνεται ικανή να επαναλάβει τον άθλο της πρεμιέρας με την Πορτογαλία. Δεν μας φτάνει που παίζουμε χάλια, ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι ακατανόητο. Βγάζει Γιαννακόπουλο και Καραγκούνη και βάζει Τσιάρτα και Ντέμη. Είναι στα καλά του ο γέρος; Είπαμε να χάσουμε, όχι και να διασυρθούμε. Μήπως είναι μασόνος και θέλει το κακό των Ελλήνων;
Κι όμως. Το θαύμα γίνεται. Ο Τσιάρτας περνάει μια μπαλιά 40 μέτρων στον Χαριστέα που ισοφαρίζει και κρατάμε το x μέχρι το τέλος, με το Σάκη Ρουβά και την κάμερα του Star στις εξέδρες να παραληρούν. Τι έγινε; Ο Όττο πήρε το αποτέλεσμα βάζοντας στο παιχνίδι Βρύζα, Ντέμη και Χαριστέα, τρεις δηλαδή επιθετικούς και τον Τσιάρτα που φημίζεται για τη συνέπεια του στη λεγόμενη άμυνα με τα μάτια από πίσω τους στα χαφ. Εκείνη τη μέρα έσκισα τα πτυχία μου.
Η λογική δεν είναι όργανο κατανόησης του ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω φυσικά ούτε στα ρεύματα του ανορθολογισμού όπως η αστρολογία ή ο αποκρυφισμός. Τα «λάθη» του Όττο είναι προφανή. Θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ένα μικρό παιδί. Συχνά δεν έχουν λογική οι κινήσεις του. Μήπως κάνει καλά όμως που πράττει ανορθόδοξα;
Ο Κώστας Λογαράς έγραφε μεσοβδόμαδα στην επιφυλλίδα του στα Νέα: «Οι αναλύσεις και οι λογοδιαρροιακές συζητήσεις στα κανάλια για την ψυχανάλυση της δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης μπαλιάς που σε συνδυασμό με την υποτείνουσα της παράπλευρης καθέτου των δοκαριών προκαλεί τη μία ή την άλλη φάση του αγώνα έχουν καταντήσει γραφική υπερβολή. Αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν τη θεωρία του Αινστάιν». Πώς να παραδεχτούν αλήθεια οι αθλητικογράφοι ότι ασχολούνται με κάτι τόσο ρευστό, εύθραυστο, ανάλαφρο και απρόβλεπτο όπως το ποδόσφαιρο; Η αδυναμία τους να αποδεχτούν κάτι απλό που θα τους στερούσε κύρος και μπόϊ, είναι το αστείο του πράγματος. Το χειρότερο βρίσκεται στην στοχευμένη καλλιέργεια μιας αρρωστημένης σχέσης με τον βασιλιά των σπορ.
«Η σχολή της μουρμούρας, της απαξίωσης, του μηδενισμού, του «Έλα μωρέ τώρα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τάδε» δεν δημιουργήθηκε από το Γιώργο Γεωργίου. Ο Γεωργίου έγινε αυτός που έγινε ακριβώς επειδή εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο μια προϋπάρχουσα ανάγκη» γράφει το Oldboy. Πρόκειται για την ανάγκη να κολακεύσεις τον οπαδό αφήνοντας του το περιθώριο να πιστεύει ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι ρεμάλια, αλλιώς παλτά, που παίρνουν αδίκως τα λεφτά του. Και επομένως δικαιολογεί την απογοήτευση του για το θέαμα ή ακόμα χειρότερα, τα αποτελέσματα που δεν έρχονται, που δεν του προσφέρονται.
«Με πίεζαν να διώξω τον Ρεχάγκελ πριν τα μπαράζ» αποκάλυψε ο Πιλάβιος. Μας υποτιμήσατε είπε ο Καραγκούνης. Όπως κάθε μακροχρόνια σχέση, η σχέση μας με τον χερ Όττο, μας κούρασε. Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποφύγουν τις απαραίτητες υπερβολές. Ο ένας παρασύρει τον άλλον. Το θαύμα ωστόσο έγινε. Αρχίσαμε πάλι τα "Ευχαριστούμε Όττο". Δεν είναι τυχαίος προπονητής είπε κάποιος. Η Εθνική πέρασε στο Μουντιάλ και είναι κάτι που πρέπει να το δεχτούμε. Πανηγύρια δεν είχαμε. Το ‘βαλε ο Σαλπιγγίδης βλέπετε το γκολ, όχι ο Ντουντού, αλλά δεν πειράζει. Στην Εθνική παίζουν Έλληνες. Την ίδια ώρα κάποιοι κάτι συζητάνε στο Aris Fm, έναν καινούριο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Φοβάμαι να ακούσω τι λένε.
Ο Αντώνης Πανούτσος κρίνει πως η κριτική λειτουργεί τελικά θετικά. Σαν μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δημοσιογράφων και των παικτών, οι μεν γράφουν και οι δε απαντούν στο γήπεδο. Η ισορροπία αυτή μας οδηγεί στην Νότια Αφρική. Μπορεί να είναι και έτσι...
Αν αρκετοί δημοσιογράφοι των πολιτικών εφημερίδων είναι μονόφθαλμοι, η πλειονότητα των αθλητικογράφων είναι απολύτως τυφλή, καθώς το αίτημα της για την πτώση της χούντας του Ρεχάγκελ, δεν φτάνει στο φίλαθλο κόσμο. Οι κύριοι αυτοί, δίχως καμία συγκρότηση, αποδεικνύουν μια ακόμα φορά, ότι δεν είμαστε σε θέση να τιμάμε κανέναν στην Ελλάδα. Προτιμάμε να τον αποθεώνουμε από τα πρωτοσέλιδα και να τον εξαφανίζουμε από αυτά, σύμφωνα με τα κέφια μας, βασιζόμενοι δήθεν στην υπομονή μας που εξαντλείται. Κοινώς, αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, θα έφευγα. Αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, δεν θα ήμασταν στο Μουντιάλ.
Το Οldboy το έγραψε καλύτερα: «Στη Νότια Αφρική αν πάρεις το αποτέλεσμα θα τα λατρέψεις ξανά με όλη σου την καρδιά αυτά τα παιδιά κι αυτόν τον προπονητή. Αν δεν το πάρεις θα σιχαθεί ξανά η ψυχή σου αυτό το συνονθύλευμα των άμπαλων που καθοδηγείται από αυτό το ραμολιμέντο».
Ο Ρεχάγκελ δεν είναι ο Muhammad Ali για να αρχίσει να φωνάζει και να παραληρεί. Αυτό που δεν αντέχουν στον Όττο είναι πως είναι επιτυχημένος. Το δικό τους οπαδικό ποδόσφαιρο είναι κλινικά νεκρό εδώ και πολύ καιρό αλλά το κρατάνε στη ζωή με μηχανική χουλιγκανική υποστήριξη. Μόλις έμαθα μάλιστα ότι ο Πας Γιάννενα ισοφάρισε τον Ολυμπιακό στο 90ο λεπτό. Καταδικάζω αυτήν την απαράδεκτη ενέργεια και εκφράζω την οδύνη και τα θερμότερα συλληπητήριά μου στα ερυθρόλευκα θύματα και τις οικογένειές τους.
Κι όμως. Το θαύμα γίνεται. Ο Τσιάρτας περνάει μια μπαλιά 40 μέτρων στον Χαριστέα που ισοφαρίζει και κρατάμε το x μέχρι το τέλος, με το Σάκη Ρουβά και την κάμερα του Star στις εξέδρες να παραληρούν. Τι έγινε; Ο Όττο πήρε το αποτέλεσμα βάζοντας στο παιχνίδι Βρύζα, Ντέμη και Χαριστέα, τρεις δηλαδή επιθετικούς και τον Τσιάρτα που φημίζεται για τη συνέπεια του στη λεγόμενη άμυνα με τα μάτια από πίσω τους στα χαφ. Εκείνη τη μέρα έσκισα τα πτυχία μου.
Η λογική δεν είναι όργανο κατανόησης του ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω φυσικά ούτε στα ρεύματα του ανορθολογισμού όπως η αστρολογία ή ο αποκρυφισμός. Τα «λάθη» του Όττο είναι προφανή. Θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ένα μικρό παιδί. Συχνά δεν έχουν λογική οι κινήσεις του. Μήπως κάνει καλά όμως που πράττει ανορθόδοξα;
Ο Κώστας Λογαράς έγραφε μεσοβδόμαδα στην επιφυλλίδα του στα Νέα: «Οι αναλύσεις και οι λογοδιαρροιακές συζητήσεις στα κανάλια για την ψυχανάλυση της δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης μπαλιάς που σε συνδυασμό με την υποτείνουσα της παράπλευρης καθέτου των δοκαριών προκαλεί τη μία ή την άλλη φάση του αγώνα έχουν καταντήσει γραφική υπερβολή. Αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν τη θεωρία του Αινστάιν». Πώς να παραδεχτούν αλήθεια οι αθλητικογράφοι ότι ασχολούνται με κάτι τόσο ρευστό, εύθραυστο, ανάλαφρο και απρόβλεπτο όπως το ποδόσφαιρο; Η αδυναμία τους να αποδεχτούν κάτι απλό που θα τους στερούσε κύρος και μπόϊ, είναι το αστείο του πράγματος. Το χειρότερο βρίσκεται στην στοχευμένη καλλιέργεια μιας αρρωστημένης σχέσης με τον βασιλιά των σπορ.
«Η σχολή της μουρμούρας, της απαξίωσης, του μηδενισμού, του «Έλα μωρέ τώρα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τάδε» δεν δημιουργήθηκε από το Γιώργο Γεωργίου. Ο Γεωργίου έγινε αυτός που έγινε ακριβώς επειδή εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο μια προϋπάρχουσα ανάγκη» γράφει το Oldboy. Πρόκειται για την ανάγκη να κολακεύσεις τον οπαδό αφήνοντας του το περιθώριο να πιστεύει ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι ρεμάλια, αλλιώς παλτά, που παίρνουν αδίκως τα λεφτά του. Και επομένως δικαιολογεί την απογοήτευση του για το θέαμα ή ακόμα χειρότερα, τα αποτελέσματα που δεν έρχονται, που δεν του προσφέρονται.
«Με πίεζαν να διώξω τον Ρεχάγκελ πριν τα μπαράζ» αποκάλυψε ο Πιλάβιος. Μας υποτιμήσατε είπε ο Καραγκούνης. Όπως κάθε μακροχρόνια σχέση, η σχέση μας με τον χερ Όττο, μας κούρασε. Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποφύγουν τις απαραίτητες υπερβολές. Ο ένας παρασύρει τον άλλον. Το θαύμα ωστόσο έγινε. Αρχίσαμε πάλι τα "Ευχαριστούμε Όττο". Δεν είναι τυχαίος προπονητής είπε κάποιος. Η Εθνική πέρασε στο Μουντιάλ και είναι κάτι που πρέπει να το δεχτούμε. Πανηγύρια δεν είχαμε. Το ‘βαλε ο Σαλπιγγίδης βλέπετε το γκολ, όχι ο Ντουντού, αλλά δεν πειράζει. Στην Εθνική παίζουν Έλληνες. Την ίδια ώρα κάποιοι κάτι συζητάνε στο Aris Fm, έναν καινούριο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Φοβάμαι να ακούσω τι λένε.
Ο Αντώνης Πανούτσος κρίνει πως η κριτική λειτουργεί τελικά θετικά. Σαν μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δημοσιογράφων και των παικτών, οι μεν γράφουν και οι δε απαντούν στο γήπεδο. Η ισορροπία αυτή μας οδηγεί στην Νότια Αφρική. Μπορεί να είναι και έτσι...
Αν αρκετοί δημοσιογράφοι των πολιτικών εφημερίδων είναι μονόφθαλμοι, η πλειονότητα των αθλητικογράφων είναι απολύτως τυφλή, καθώς το αίτημα της για την πτώση της χούντας του Ρεχάγκελ, δεν φτάνει στο φίλαθλο κόσμο. Οι κύριοι αυτοί, δίχως καμία συγκρότηση, αποδεικνύουν μια ακόμα φορά, ότι δεν είμαστε σε θέση να τιμάμε κανέναν στην Ελλάδα. Προτιμάμε να τον αποθεώνουμε από τα πρωτοσέλιδα και να τον εξαφανίζουμε από αυτά, σύμφωνα με τα κέφια μας, βασιζόμενοι δήθεν στην υπομονή μας που εξαντλείται. Κοινώς, αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, θα έφευγα. Αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, δεν θα ήμασταν στο Μουντιάλ.
Το Οldboy το έγραψε καλύτερα: «Στη Νότια Αφρική αν πάρεις το αποτέλεσμα θα τα λατρέψεις ξανά με όλη σου την καρδιά αυτά τα παιδιά κι αυτόν τον προπονητή. Αν δεν το πάρεις θα σιχαθεί ξανά η ψυχή σου αυτό το συνονθύλευμα των άμπαλων που καθοδηγείται από αυτό το ραμολιμέντο».
Ο Ρεχάγκελ δεν είναι ο Muhammad Ali για να αρχίσει να φωνάζει και να παραληρεί. Αυτό που δεν αντέχουν στον Όττο είναι πως είναι επιτυχημένος. Το δικό τους οπαδικό ποδόσφαιρο είναι κλινικά νεκρό εδώ και πολύ καιρό αλλά το κρατάνε στη ζωή με μηχανική χουλιγκανική υποστήριξη. Μόλις έμαθα μάλιστα ότι ο Πας Γιάννενα ισοφάρισε τον Ολυμπιακό στο 90ο λεπτό. Καταδικάζω αυτήν την απαράδεκτη ενέργεια και εκφράζω την οδύνη και τα θερμότερα συλληπητήριά μου στα ερυθρόλευκα θύματα και τις οικογένειές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου