Θερίζει και η αντικειμενικότητα.

Φανταστείτε ένα δικαστή να λέει στους φίλους του ότι προσπαθεί να παραμείνει αντικειμενικός. Θα τον κοιτούσαν περίεργα. Θα έλεγαν, πάει, τα ‘χασε ο λειτουργός.

Ο δημοσιογράφος αν το πει, νιώθει περήφανος. Άγνωστο γιατί αλλά τον ερεθίζει αυτή η λέξη. Του αρέσει τόσο πολύ που πασχίζει να είναι αντικειμενικός και στο σεξ. Είναι νηφάλιος, ψυχρός, συγκεντρωμένος. Δεν βγάζει καθόλου συναίσθημα. Είναι αντικειμενικός και με τους φίλους του. Δεν ξεχωρίζει κανέναν, τους θεωρεί όλους ίδιους, βγαίνει μαζί τους με αλφαβητική σειρά. Είναι απόλυτα προγραμματισμένος. Είναι ένα κομπιούτερ.

Τι μαλακίες είναι όλα αυτά σκέφτομαι. Οφείλουμε να είμαστε υποκειμενικοί. Μόνο δίκαιοι χρειάζεται να είμαστε. Γίνεται να σε ρίξω στο κρεβάτι με τον όρο να μη σου πω βρομόλογα, να μην ξεφύγω, να μην παρεκτραπώ πάνω στο πάθος; Μη με περιορίζεις λοιπόν. Θα σου μιλήσω πρόστυχα, θα σε πονέσω και θα σ’ αρέσει κακαμαθημένη και απαιτητικιά αναγνώστρια.

Έχω να ανταγωνιστώ άλλωστε την τηλεόραση σου, που ξέρει να σε ρίχνει στο κρεβάτι κάθε φορά και είναι άσσος στο ψηστήρι. Αφέσου, χαλάρωσε, δεν μας βλέπει κανείς, σου λέει. Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας. Θα σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς. Μόνο άσε με να υπάρχω στο σαλόνι σου, να είμαι η δούλα σου, να αλλάζω κανάλι όποτε μου πεις. Σ’ αγαπώ όπως σε βλέπω και με βλέπεις, σου ψιθυρίζει. Πώς να την ανταγωνιστώ μου λες; Είναι ακαταμάχητη. Είναι η Σαμάνθα του Sex and the City. Είναι η γκόμενά σου. Και είναι και ξανθιά!!!!

Η εφημερίδα, από την άλλη, είναι η καλή κοπέλα που κανείς δε θέλει. Είναι η γεροντοκόρη που δεν ξέρει τι να κάνει για να σου αρέσει. Προσπαθεί να δείξει πιο σέξι, πιο επιθυμητή, να βγάλει προς τα έξω τη θηλυκή της πλευρά. Το dvd της είναι το ξώβυζο της. Είναι γενικά ανοιχτή σε προτάσεις και σε νέες στάσεις. Μαζεύονται και με τις φιλενάδες της από το σχολείο συχνά και κάνουν πιτζάμα πάρτυ για να δουν τι θα κάνουν. Έχει ταλαιπωρηθεί η κακομοίρα πολύ από τους άντρες. Την έπαιρναν, τη διαβάζανε και την παρατούσαν όπου έβρισκαν. Κάθε φορά που την τελείωναν, έπλεναν τα χέρια τους. Ενώ η Tv… Τι μωρό!

Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει στην τελευταία Lifo: «Οι εκδότες συρρικνώνουν το έτσι κι αλλιώς χαμηλό κόστος των δημοσιογραφικών τμημάτων, επενδύοντας όλο και περισσότερο στα μπιχλιμπίδια, τα οποία υποτίθεται ότι συνοδεύουν τις εφημερίδες. Ξεχνούν ότι το βασικό προϊόν τους είναι η σκέψη, το μεράκι και οι γνώσεις των ανθρώπων που ερευνούν και γράφουν. Οι αναγνώστες θα αγόραζαν ένα έντυπο, αν μπορούσε να τους προσφέρει μια υπηρεσία. Αν μια εφημερίδα γινόταν πλοηγός στη θάλασσα των πληροφοριών που τους περιβάλλει, αν μπορούσε να βάλει τάξη στο χάος».

Τα Μ.Μ.Ε δεν έχουν οδηγίες χρήσης ούτε αντενδείξεις. Μας ζητούν να γίνουμε ρακοσυλλέκτες της πληροφόρησης. Μα πρέπει επιτέλους να αφήσουν τη μανιώδη συλλογή πληροφοριών λες και ψάχνουν σπάνια χαρτάκια της Panini. Μοιάζουν με την αστυνομία που ερευνά μια υπόθεση. Μαζεύουν πληροφορίες και δεν τις αξιοποιούν. Με όλα τα πράγματα «δεν ασχολούνται παρά μόνο σχεδόν» για να θυμηθούμε την καταπληκτική αυτή φράση του Καμύ. Και αποτυγχάνουν, ενώ όλοι γνωρίζουν το δράστη. «Οι άνθρωποι ωφελούνται περισσότερο όταν επιτρέπουν στους συνανθρώπους τους να ζουν όπως νομίζουν καλύτερα» λέει μια διάσημη ρήση του Τζον Στιούαρτ Μιλ. Την ελευθερία αυτή στο γράψιμο θα μπορούσαν να ζητήσουν οι συντάκτες από τις εφημερίδες τους.

Ο κόσμος συνηθίζει να γουστάρει πληροφόρηση Troktikou επιπέδου. Ο τάδε τον παίρνει, ο άλλος τα πιάνει. Δώσ’ του κουτσομπολιό και Γκέλερ και πάρ’ του την ψυχή. Καλλιεργείς έτσι την περιέργειά του, επιζητάς τον εντυπωσιασμό, δεν του διδάσκεις τίποτα. Μάθαμε στον κόσμο να διαβάζει τον τίτλο του ρεπορτάζ και να γυρνάει σελίδα. Και αφήσαμε την τηλεόραση να αλωνίζει και να ξεμυαλίζει. Ανοίγοντας το δέκτη της, η TV μας ζητάει να παραδώσουμε το πνεύμα μας. Τα φυτά θέλουνε φως. Σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το συλλογισμό της Βάσιας Λόη.

Είναι πράγματι αβάσταχτο όπως έγραψε η Ρούλα Γεωργακοπούλου να είσαι πολίτης επί 24ώρου βάσεως. Τα οράματα για μια καλύτερη κοινωνία δεν επιδιώκουν την κυριαρχία. Η προσπάθεια γίνεται για να ρίξουμε στα μυαλά των ανθρώπων μερικές ωραίες ιδέες. Προτιμούμε πολίτες απρόθυμους παρά πειθήνιους, ελεύθερους παρά φοβισμένους, προβληματισμένους παρά προσηλυτισμένους. Είναι και το τι θέλουν εκείνοι βέβαια. Το μοιραίο ιδεολόγημα: Αυτό που θέλει ο κόσμος.

Ο γιατρός μου συνέστησε να κόψω την τηλεόραση. Θα κάνω ό, τι μπορώ για να σώσω το γάμο μου. Ίσως πρέπει να δεχτώ ότι είναι έτσι φτιαγμένα τα ΜΜΕ που δεν θα πληροφορήσουν ποτέ και κανέναν. Λογοκρισία έγινε η υπερπληροφόρηση, η παραπληροφόρηση και τα κριτήρια της είδησης. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μασάνε τα λόγια τους επειδή πεινάνε ή επειδή κολυμπάνε σε πισίνες και λεφτά. Και συ καημένε Pasaena, δέξου το και άσε ήσυχο το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος που θέλεις να αλλάξεις, δε σε διαβάζει.