Πάταξη της Δημοκρατίας!

Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι τον ίδιο το φόβο- Ρούσβελτ.

Στην πάταξη της Δημοκρατίας και της Τρομοκρατίας στοχεύει η κυβέρνηση. Μία λέξη αλλάζεις στα άρθρα των εφημερίδων και το κείμενο εξακολουθεί να βγάζει νόημα!!! Τα 'χουμε μπερδέψει;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ασφάλεια. Το ζήτημα που ανακύπτει δεν μας αφορά στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης, δεν είναι θέμα υπακοής στους θεσμούς ή λειτουργικότητας του πολιτεύματος…Είναι ζήτημα αντίληψης περί Δημοκρατίας. Η χώρα φοβάται τον κακό εαυτό της και πρέπει πάση θυσία να προστατευθεί. Τις κυβερνητικές ρητορείες τις ασπάζονται πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στο μέτρο. Ο φόβος σε κάνει πράγματι υπάκουο. Καμία υγιής σχέση ωστόσο δεν μπορεί να στηριχθεί σε αυτόν πιστεύοντας ότι θα επιβιώσει χωρίς απώλειες. Οι κάμερες διευκολύνουν την αστυνομία. Πέραν τούτου; Χρειαζόμαστε πραγματικά καλύτερη «τηλεοπτική» κάλυψη;

Τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή που «φακελώνει», ταυτοποιεί τηλέφωνα, τοποθετεί κάμερες; Που δεν σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι ένας ώριμος άνθρωπος αλλά σαν επικίνδυνο και ανόητο παιδί; Η σχέση εμπιστοσύνης πολιτεύματος και πολίτη, έτσι, γρήγορα αυτοακυρώνεται, αφού για να εξασφαλίσει το δικαίωμα του τελευταίου, η εξουσία θεωρεί ότι πρέπει να του το αναιρέσει. Ο φόβος στο μεταξύ εμπεδώνεται. Η κυβέρνηση όπως κάθε δημόσια υπάλληλος που βαριέται και ανησυχεί, δεν δουλεύει για να εμπνεύσει τον άνθρωπο, να τον εμπιστευτεί, να τον επιβραβεύσει. Χωρίς κάμερες τόσα χρόνια και οι περισσότεροι δεν είμαστε εγκληματίες. Ποιός θα μας γνωρίσει στις κακές παρέες;

Το 2009 έχει και αυτό λιγάκι από "1984". Σήμερα, ο εκφασισμός της κοινωνίας προωθείται κατά κάποιο τρόπο υποχρεωτικά γιατί ορισμένοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Η «Τελική λύση» είναι μια βολική λύση. Η επιβολή του σεβασμού είναι ευκολότερη από την έμπνευση του. Είναι σαν το γνωστό καψώνι με τους φαντάρους. Ένας αντιμιλάει, όλοι παίρνουν κάμψεις. Η τρωτή ασφάλεια εντείνει την ανασφάλεια, μειώνει το δημοκρατικό φρόνημα, την πίστη του ανθρώπου στις δυνατότητες του, την αφοσίωση του σε αρχές και αξίες μεγαλύτερες από το επίπλαστο και κυρίαρχο «νέο ιδεώδες». Άλλωστε δεν προτείνουμε τη ζωή σαν φάρμακο για την ασφάλεια. Ελευθερία και ασφάλεια, είναι όροι ασύμβατοι.

Να δημιουργήσουμε τελικά δημοκράτες ή να κυνηγήσουμε τρομοκράτες; Το πρώτο δεν απασχολεί κανέναν. Αν αγαπάς το μέλι, μη φοβάσαι τη μέλισσα λέει η παροιμία. Κι αν αγαπάς τη δημοκρατία, μη φοβάσαι τους πολίτες της. Πώς έχεις μούτρα μετά να διαμαρτύρεσαι για την αποχή; Μια Δημοκρατία που ζηλεύει και αλληθωρίζει προς τις μεθόδους και τις τακτικές της Χούντας, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η δύναμή της είναι οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών της. Όσο τις ενισχύει, θα γίνεται πιο ισχυρή! Ποιός θέλει την ειρήνη του τάφου ή την ασφάλεια του σκλάβου(Κένεντι); Καλός ο ρεαλισμός, αλλά μήπως κάποιος πρέπει να επαναλάβει τις ουτοπίες; Στην πορεία μας προς την πρόοδο, η δύναμη μας ήταν πάντοτε αυτές.