Αναπνοή της θάλασσας είναι τα κύματά της
Μα η δικιά μου αναπνιά ένα μικρό άγγιγμά της.
Ήθελα στην αγκάλη σου να ‘μουν για ένα βράδυ
Ξύδι εσύ και δίπλα σου να ‘μουν εγώ το λάδι.
Εσκέφτηκα και άφησα στο σώμα σου σημάδια
Να σου αποσπούν την προσοχή πριν κοιμηθείς τα βράδια.
Αέρας ήσουνα και ‘γω φωτιάς μικροεστία
Φυσάς και περιορίζομαι εδά με δυσκολία.
Πώς τέτοιου έρωτα φωτιά που ζήσαμε τελειώνει
Που μου ‘λεγες θα βάζαμε ξύλα να δυναμώνει.
Το σ’ αγαπώ σου ακύρωσε πάλι τον ερχομό του
Λες και το σίγμα χάνεται πριν την απόστροφό του.
Η λάβα σου με έριξε στη μέση του όνειρού σου
Να βράζω και να πνίγομαι στο μάγμα του κορμιού σου.
Με δάκρυ από τα μάτια σου χίλιες πληγές μου πλένεις
Και γάζες απ’ τα χείλη σου παίρνε να μου τις δένεις.
Ομίχλη πήρε η μορφή φως μου τσ’ ανάμνησης σου
Στις παρυφές του ονείρου μου κρύβει τσ’ ανθούς της γης σου.
Υπνοβατεί η σκέψη μου και καθ΄ αργά τη χάνω
Περιφρουρεί τον ύπνο σου δίχως να τηνε βάνω.
Χώμα εγώ και εσύ νερό κάποιος να μας ζυμώσει
Να φτιάξει με τα χέρια του πηλό να μας ενώσει.
Ήρθες ξανά και άρχισα να μη νυστάζω πάλι
Και ο ύπνος υποτάσσεται στην εδική σου αγκάλη.
Σ’ είδα ξανά πιο όμορφη στο όνειρο και λιώνω
Που δεν κοιμούμαι πιο συχνά για σένα μετανιώνω.
Καλλιά μια μέρα να πνιγώ μέσα στα κύματα σου
Παρά να μένω άπραγος στην ακροθαλασσιά σου.
Πουλί ‘μαι διαβατάρικο που ‘χει το δρόμο χάσει
Όπου κι αν πας εγώ κλουθώ κι ας έχω ξεπαγιάσει.
Ελπίζω να με σκέφτεσαι γιατί δεν περιμένω
Παρηγοριά καλύτερη σ’ όποια αγκαλιά κι αν μπαίνω.
Ταξίδι δίχως προορισμό ο έρωτας σου ορίζει
Μα κάθε μου ναυάγιο στη θάλασσά σου αξίζει.
Βάρκες γεμάτες όνειρα φτάνουν στον ποταμό σου
Και ψάχνω παραπόταμο να βρω και ‘γω νερό σου.
Νερό μέσα στην έρημο θα σου ‘βρισκα να πίνεις
Σαν έβρεχες τα χείλη σου σταγόνες να μου δίνεις.
Και εκείνη να μη σκέφτομαι κάποια στιγμή συμβαίνει
Και με τη βία έρχεται και στο μυαλό μου μπαίνει.
Και συ φεγγάρι κάτι πες κι ας μη τα καταφέρεις
Τουλάχιστον προσπάθησες θα λες να μου τη φέρεις.
Μα πώς τον έπεισες το Θιο και σου ‘βαλε στολίδια
Τι του ‘λεγες και σ’ έκανε σαν τη νεράιδα ίδια.
Κωπηλατώ στα μάτια σου τον κρύσταλλο να αδειάσω
Και ζήτησα απ’ τις κόρες σου κουπιά για να τον σπάσω.
Μ’ ένα κουπί μονάχος μου στα μάτια σου παλεύω
Δώσε μου εσύ το δεύτερο το χείμαρρο ν' ανέβω.
Στου έρωτα σου τη στεριά ποτέ μου δε θα φτάσω
Μια σου μαθιά σωσίβιο τη νύχτα να περάσω.
Μα η δικιά μου αναπνιά ένα μικρό άγγιγμά της.
Ήθελα στην αγκάλη σου να ‘μουν για ένα βράδυ
Ξύδι εσύ και δίπλα σου να ‘μουν εγώ το λάδι.
Εσκέφτηκα και άφησα στο σώμα σου σημάδια
Να σου αποσπούν την προσοχή πριν κοιμηθείς τα βράδια.
Αέρας ήσουνα και ‘γω φωτιάς μικροεστία
Φυσάς και περιορίζομαι εδά με δυσκολία.
Πώς τέτοιου έρωτα φωτιά που ζήσαμε τελειώνει
Που μου ‘λεγες θα βάζαμε ξύλα να δυναμώνει.
Το σ’ αγαπώ σου ακύρωσε πάλι τον ερχομό του
Λες και το σίγμα χάνεται πριν την απόστροφό του.
Η λάβα σου με έριξε στη μέση του όνειρού σου
Να βράζω και να πνίγομαι στο μάγμα του κορμιού σου.
Με δάκρυ από τα μάτια σου χίλιες πληγές μου πλένεις
Και γάζες απ’ τα χείλη σου παίρνε να μου τις δένεις.
Ομίχλη πήρε η μορφή φως μου τσ’ ανάμνησης σου
Στις παρυφές του ονείρου μου κρύβει τσ’ ανθούς της γης σου.
Υπνοβατεί η σκέψη μου και καθ΄ αργά τη χάνω
Περιφρουρεί τον ύπνο σου δίχως να τηνε βάνω.
Χώμα εγώ και εσύ νερό κάποιος να μας ζυμώσει
Να φτιάξει με τα χέρια του πηλό να μας ενώσει.
Ήρθες ξανά και άρχισα να μη νυστάζω πάλι
Και ο ύπνος υποτάσσεται στην εδική σου αγκάλη.
Σ’ είδα ξανά πιο όμορφη στο όνειρο και λιώνω
Που δεν κοιμούμαι πιο συχνά για σένα μετανιώνω.
Καλλιά μια μέρα να πνιγώ μέσα στα κύματα σου
Παρά να μένω άπραγος στην ακροθαλασσιά σου.
Πουλί ‘μαι διαβατάρικο που ‘χει το δρόμο χάσει
Όπου κι αν πας εγώ κλουθώ κι ας έχω ξεπαγιάσει.
Ελπίζω να με σκέφτεσαι γιατί δεν περιμένω
Παρηγοριά καλύτερη σ’ όποια αγκαλιά κι αν μπαίνω.
Ταξίδι δίχως προορισμό ο έρωτας σου ορίζει
Μα κάθε μου ναυάγιο στη θάλασσά σου αξίζει.
Βάρκες γεμάτες όνειρα φτάνουν στον ποταμό σου
Και ψάχνω παραπόταμο να βρω και ‘γω νερό σου.
Νερό μέσα στην έρημο θα σου ‘βρισκα να πίνεις
Σαν έβρεχες τα χείλη σου σταγόνες να μου δίνεις.
Και εκείνη να μη σκέφτομαι κάποια στιγμή συμβαίνει
Και με τη βία έρχεται και στο μυαλό μου μπαίνει.
Και συ φεγγάρι κάτι πες κι ας μη τα καταφέρεις
Τουλάχιστον προσπάθησες θα λες να μου τη φέρεις.
Μα πώς τον έπεισες το Θιο και σου ‘βαλε στολίδια
Τι του ‘λεγες και σ’ έκανε σαν τη νεράιδα ίδια.
Κωπηλατώ στα μάτια σου τον κρύσταλλο να αδειάσω
Και ζήτησα απ’ τις κόρες σου κουπιά για να τον σπάσω.
Μ’ ένα κουπί μονάχος μου στα μάτια σου παλεύω
Δώσε μου εσύ το δεύτερο το χείμαρρο ν' ανέβω.
Στου έρωτα σου τη στεριά ποτέ μου δε θα φτάσω
Μια σου μαθιά σωσίβιο τη νύχτα να περάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου