Του πόνου τα εννιάμερα!

Ο πόνος είναι βίωμα, δεν καταναλώνεται. Ο θρήνος είναι παγκόσμιος, ο πόνος προσωπική υπόθεση του καθενός. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι και βουβός. Οι λέξεις, η κραυγή, ο χρόνος, η συντροφιά απαλύνουν, δεν περιγράφουν. Ο πλανήτης σκύβει πάνω από το πτώμα του σταρ και δείχνει ενωμένος μέσα από το κλάμα του. Γιατί άλλες στιγμές δείχνει τόσο διαιρεμένος; Είναι αδιανόητο τι καταφέρνει o θάνατος ενός θρύλου για λίγα 24ωρα! Aπό αύριο λήγει η τηλεοπτική εκεχειρία! Εάν πάντως περιμένει η τηλεόραση και τα Μ.Μ.Ε να δείξουν πιο ανθρώπινα προβάλλοντας την εικόνα ενός "τραυματισμένου" παιδιού να κλαίει σπαρακτικά και να λέει δυο αυτονόητες φράσεις, κλείστε τα και πάμε να φύγουμε. Κάθε δευτερόλεπτο έχει δρομολόγιο πρώτη θέση για την κόλαση. Ο πόνος δεν έχει να κάνει άλλες δηλώσεις…

Υ.Γ: Είδα με τα μάτια μου σε ρεπορτάζ διαδικτυακής εφημερίδας αυτές τις μέρες ότι κληρώθηκαν οι τυχεροί θαυμαστές του Μάικλ Τζάκσον που θα παρακολουθήσουν την κηδεία του. Το ξεπέρασα όμως, πιστεύοντας πια με σιγουριά ότι οι άτυχοι θα πάνε στα γενέθλια της μικρής του κορούλας όπου ανθρωποφάγοι δημοσιογράφοι θα της τραγουδήσουν το Happy Birthday...