Οι φίλοι του-εμείς-τον είχαν ξεχάσει. Τα χέρια του είχαν γεμίσει χώματα. Τον βρήκαμε να τα σκαλίζει γιατί τον έχασε ξαφνικά, χωρίς να προλάβει να τον χαιρετίσει, να τον ευχαριστήσει, να τον απογοητεύσει ή να τον κάνει περήφανο. «Αιωνία του η μνήμη» του είπανε. «Η ύφεση ρηχαίνει, θα βγούμε από το τούνελ», του υπόσχονταν. Δύσπιστος ωστόσο καθώς ήταν απέναντι σε αιωνιότητες και αριθμούς, δεν σηκωνόταν με τίποτα από κάτω. «Κάπου εδώ θα είναι, δεν μπορεί να χάθηκε έτσι, στα καλά καθούμενα», μονολογούσε.Σε εκείνο το κορίτσι όμως δεν μπορούσε να πει όχι-ποιος μπορούσε; Η κατακόκκινη λαίλαπα, ακραίο καιρικό φαινόμενο που είχε καταφτάσει από την πρωτεύουσα, τον πήρε από το χέρι, τον σκούπισε, τον παρότρυνε:«Αρκετά. Περπάτα». Ξεκίνησαν να τρέχουν, τα φλας άστραψαν κι ένιωσε στα παπούτσια του το χώμα μαλακό-πάντα το χώμα είναι μαλακό. Η ζωή δεν μπορεί να είναι αυτό. «Άκου να σου πω, θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ», του είπε αυταρχικά εξηγώντας του τις λεπτομέρειες με ένα χαμόγελο. Αντάλλαξαν παλιούς αριθμούς, χάρισαν ο ένας στον άλλον βλέμματα αγάπης και συγχρόνισαν τα ρολόγια τους: «Πάρε τηλέφωνο αν χρειαστείς οτιδήποτε. Καμιά φορά οι ανάγκες των ανθρώπων συμπίπτουν δίχως να το προγραμματίσουν».
Στη ζωή του από τότε άρχισαν να παρατηρούνται τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, ο Ross του περιέγραφε το ζητούμενο, ο Μιχάλης παραδόξως δεν μιλούσε πολύ-το πρόσεξες;-όπως κάθε φορά που οι αγαπημένοι του ήρωες, πάντοτε αξιοπρεπείς και ακέραιοι, λαβώνονται. Η ύφεση φυσικά δεν ρήχαινε-μη λέμε μαλακίες. Ανάκαμψη δεν προβλέπεται για την ελληνική οικονομία. Αν θυμάστε όμως υπήρχε εκείνο το πολύ φυσικό προεκλογικό «Πάμε» που λέω να πραγματοποιήσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε.
Αφιερωμένο στον φίλο της φωτογραφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου