Γκούντις ΙΙ-Μαθήματα εκβιασμού

Το 2004 η Washington Post είχε αποκαλύψει ότι οι αξιολογήσεις της περίφημης Moody’s αποτελούσαν μέσο πίεσης προκειμένου να αποκομίσει χρήματα. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκβιασμού ήταν αυτή της Γερμανικής ασφαλιστικής εταιρείας Hannover Re, η οποία αρνήθηκε να πληρώσει τη Moody’s για να την αξιολογήσει. Ο οίκος άρχισε να αξιολογεί «δωρεάν» τη Hannover Re και να της δίνει άριστη βαθμολογία. Όσο όμως η εταιρεία δεν πλήρωνε η βαθμολογία μειωνόταν ώσπου κάποια στιγμή υποβάθμισε σε σκουπίδι την εταιρεία, γεγονός που είχε ολέθρια επίδραση στη μετοχή της. Τότε φυσικά δεν μας ένοιαζαν αυτά. Εμείς είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες-ας έτρωγαν οι άλλοι βελανίδια και σκατά.

Έτσι γίνεται ένας εκβιασμός σε μία πολιτισμένη κοινωνία που έχει νόμους και θεσμούς. Εκείνος που εκβιάζει γνωρίζει με τι απειλεί και ο εκβιαζόμενος φοβάται τις συνέπειες: Αν απεργήσεις απολύεσαι, χώρισε τη γυναίκα σου αλλιώς της τα ξερνάω, δώσε μου τα λεφτά μέχρι τη Δευτέρα-διαφορετικά σου παίρνω το σπίτι, στείλτε μας τα λίτρα αν θέλετε να τον ξαναδείτε. Μπορείς δηλαδή να με εκβιάσεις με κάτι αν αυτό το κάτι έχει αξία για μένα.

Οι απεργοί πείνας και οι συμπαραστάτες τους δεν δείχνουν να συμμερίζονται το οξύμωρο του πράγματος. Τι θα πει νομιμοποιήστε μας ή πεθαίνουμε; Γιατί προβαίνουν σε μία πράξη τόσο άστοχη από τη στιγμή που υπήρξαμε απόλυτα συνεπείς απέναντι στην αδιαφορία μας; Κανένα δικαίωμα δεν τους δώσαμε να νομίζουν ότι μας νοιάζει η ζωή τους, κανένα δικαίωμα δεν τους παραχωρούμε. Ποιος θα πιστέψει εξάλλου ότι είχανε να φάνε και για ποιον τάχα, σε ποιον απαρχαιωμένο ανθρώπινο εγκέφαλο, για ποιον ιδεατό κόσμο, αποτελεί ο θάνατός τους απειλή; Πεινούσανε πριν, θα πεινάνε και τώρα. Πεθαίνανε πριν, θα πεθαίνουν και τώρα.

Δεν έχουν φίλους οι μετανάστες. Αν είχαν κάποιος θα τους είχε πει ότι δεν είναι ανάγκη να πεινούν και να πεθαίνουν χωριστά. Μπορούν να πεινούν και να πεθαίνουν περισσότερο δημιουργικά ιδρύοντας μέσα στα επόμενα χρόνια ένα λόμπι που θα τους κάνει ανταγωνιστικούς, αξιόπιστους και υπολογίσιμους παίκτες, ισότιμους συνομιλητές και κοινωνούς του ζόρικου πολιτισμού μας.