«Μην ανησυχείς παιδί μου, θα το παραλάβει ο Καντάφι και θα μας το στείλει πίσω». Αυτή ήταν η διαβεβαίωση από τα επίσημα χείλη της μαμάς όταν το στρώμα μας το έπαιρναν οι αέρηδες του Λιβυκού στον Μακρύγιαλο Λασιθίου και το έστελναν απέναντι, στον νέο Διάβολο. Τι εξαιρετικός κύριος σκεφτόμουν! Ακόμα όμως και στην περίπτωση που ξεχνούσε να μας το επιστρέψει, η γνώση και μόνο ότι υπήρχαν άνθρωποι στον ορίζοντα που δεν έβλεπα, Λίβυοι που θα υποδέχονταν το στρώμα, με καθησύχαζε καθώς κοιτούσα το παιχνίδι μου να ταξιδεύει ταχύτατα προς τα μέρη τους-με την ίδια βεβαιότητα αποχαιρετούσα και τα μπαλόνια στην αγκαλιά του ουρανού, στα σίγουρα χέρια του Θεού. Το δώρο μου θα το παραλάμβανε κάποιο τυχερό παιδάκι, το στρώμα δε θα χανόταν κι εμείς θα παίρναμε άλλο, λιγότερο ριψοκίνδυνο και πιο εντάξει.
Έτσι γνώρισα τη Λιβύη, τη χώρα του Καντάφι, ενός καλού ανθρώπου, σημαντικού και μαυρισμένου, ενός «ισχυρού συμμάχου στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και όχι μόνο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν και στην παραλία όπου ένα βράδυ με πήρε ο ύπνος ενώ παρακολουθούσα τις Περσίδες να πέφτουν, χθες που ήταν πιο μεγάλο το φεγγάρι από ποτέ, χθες που συμπληρώνονταν 8 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, το φόντο του παιδικού μου παραδείσου άλλαζε αναπόφευκτα κι αυτό. Να φαίνονται άραγε λάμψεις από κει κάτω, να φαίνονται τα συμμαχικά αεροσκάφη, να έχει πάρει άραγε το στρώμα μας ο Καντάφι και να πηγαίνει προς την Κρήτη; Και πού είναι τα δικά μας πλοία, τα δικά μας μαχητικά, πού είναι οι άμαχοι, πού έχουν πάει και δεν τους βλέπω; Είναι πιθανό να κρύφτηκαν πίσω από το στόχο;
Ο δικτάτορας- στις φωτογραφίες με φίλους- αγωνίζεται όπως μια πουτάνα 42 ετών που διεκδικεί τα δεδουλευμένα από τους νταβατζήδες της και αισθάνεται ότι απειλείται η συνταξιοδότησή της. Αν ήταν πιο λογικός, αν έφευγε χωρίς πολλά πολλά, δεν θα φτάναμε ως εδώ, δεν θα ανάγκαζε τον Γιώργο να σηκώσει τα μανίκια πάνω από τη Σούδα, τον Ομπάμα το Νόμπελ πάνω από τη Λιβύη και την Καρχιλάκη να λέει βλακείες στο βιντεόφωνο, ούτε θα είχε αυτός ο έρωτας τόσο άδοξο τέλος. Όλοι θα κρατούσαμε τις καλές στιγμές του και θα τις θάβαμε στη μνήμη μας σαν προϊόν φωτομοντάζ.
Αν είχα όμως κάποιες αμφιβολίες για τη χρησιμότητα αυτού του πολέμου, που κάποιοι ονομάζουν πόλεμο αλλαγής καθεστώτος, εξαφανίστηκαν όταν έμαθα ότι η δοκιμαζόμενη Ιαπωνία στηρίζει την επίθεση. Κάτι θα ξέρουν τα θύματα του σεισμού και της ραδιενέργειας, κάτι ξέρουμε και εμείς όταν διευκολύνουμε τους συμμάχους, όταν στις κοινωνίες μας καίμε παιδιά, τρώμε σκυλιά, καταπλακώνουμε τους ρακοσυλλέκτες όλο και πιο συχνά και αλυσοδένουμε τους πιο επικίνδυνους από μας. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να είσαι τελικά πολύ ρομαντικός και μεγάλος μαλάκας αν δεν αισθάνεσαι πραγματικά ευλογημένος που παρακολουθείς τις δύο τελευταίες μέρες ειδήσεις καθότι σπάνια, πολύ σπάνια, συναντάς τόσο βλάσφημες στιγμές για τις δυτικές κοινωνίες της δυτικής υποκρισίας μας.
Υ.Γ. Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η επέμβαση στη Λιβύη γίνεται για την απελευθέρωση και την επιστροφή την στρωμάτων, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το δικό μου, και όχι φυσικά για την προστασία των πολιτών της, αποκάλυψη που μάταια την περιμένετε από τα μεγάλα Μίντια. Η παραπάνω δικαιολογία στα εκπαιδευμένα αυτιά μας θα φαινόταν, εξάλλου, απείρως πιο πειστική από αυτήν που χρησιμοποιεί η συμμαχία του «Ελάτε να καταστρέψουμε».
Έτσι γνώρισα τη Λιβύη, τη χώρα του Καντάφι, ενός καλού ανθρώπου, σημαντικού και μαυρισμένου, ενός «ισχυρού συμμάχου στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και όχι μόνο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν και στην παραλία όπου ένα βράδυ με πήρε ο ύπνος ενώ παρακολουθούσα τις Περσίδες να πέφτουν, χθες που ήταν πιο μεγάλο το φεγγάρι από ποτέ, χθες που συμπληρώνονταν 8 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, το φόντο του παιδικού μου παραδείσου άλλαζε αναπόφευκτα κι αυτό. Να φαίνονται άραγε λάμψεις από κει κάτω, να φαίνονται τα συμμαχικά αεροσκάφη, να έχει πάρει άραγε το στρώμα μας ο Καντάφι και να πηγαίνει προς την Κρήτη; Και πού είναι τα δικά μας πλοία, τα δικά μας μαχητικά, πού είναι οι άμαχοι, πού έχουν πάει και δεν τους βλέπω; Είναι πιθανό να κρύφτηκαν πίσω από το στόχο;
Ο δικτάτορας- στις φωτογραφίες με φίλους- αγωνίζεται όπως μια πουτάνα 42 ετών που διεκδικεί τα δεδουλευμένα από τους νταβατζήδες της και αισθάνεται ότι απειλείται η συνταξιοδότησή της. Αν ήταν πιο λογικός, αν έφευγε χωρίς πολλά πολλά, δεν θα φτάναμε ως εδώ, δεν θα ανάγκαζε τον Γιώργο να σηκώσει τα μανίκια πάνω από τη Σούδα, τον Ομπάμα το Νόμπελ πάνω από τη Λιβύη και την Καρχιλάκη να λέει βλακείες στο βιντεόφωνο, ούτε θα είχε αυτός ο έρωτας τόσο άδοξο τέλος. Όλοι θα κρατούσαμε τις καλές στιγμές του και θα τις θάβαμε στη μνήμη μας σαν προϊόν φωτομοντάζ.
Αν είχα όμως κάποιες αμφιβολίες για τη χρησιμότητα αυτού του πολέμου, που κάποιοι ονομάζουν πόλεμο αλλαγής καθεστώτος, εξαφανίστηκαν όταν έμαθα ότι η δοκιμαζόμενη Ιαπωνία στηρίζει την επίθεση. Κάτι θα ξέρουν τα θύματα του σεισμού και της ραδιενέργειας, κάτι ξέρουμε και εμείς όταν διευκολύνουμε τους συμμάχους, όταν στις κοινωνίες μας καίμε παιδιά, τρώμε σκυλιά, καταπλακώνουμε τους ρακοσυλλέκτες όλο και πιο συχνά και αλυσοδένουμε τους πιο επικίνδυνους από μας. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να είσαι τελικά πολύ ρομαντικός και μεγάλος μαλάκας αν δεν αισθάνεσαι πραγματικά ευλογημένος που παρακολουθείς τις δύο τελευταίες μέρες ειδήσεις καθότι σπάνια, πολύ σπάνια, συναντάς τόσο βλάσφημες στιγμές για τις δυτικές κοινωνίες της δυτικής υποκρισίας μας.
Υ.Γ. Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η επέμβαση στη Λιβύη γίνεται για την απελευθέρωση και την επιστροφή την στρωμάτων, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το δικό μου, και όχι φυσικά για την προστασία των πολιτών της, αποκάλυψη που μάταια την περιμένετε από τα μεγάλα Μίντια. Η παραπάνω δικαιολογία στα εκπαιδευμένα αυτιά μας θα φαινόταν, εξάλλου, απείρως πιο πειστική από αυτήν που χρησιμοποιεί η συμμαχία του «Ελάτε να καταστρέψουμε».
Υ.Γ1. Το γεγονός ότι η Ιαπωνία στηρίζει την επίθεση τη δεδομένη στιγμή τα λέει όλα για τον κόσμο μας. Λέει κάτι παραπάνω από τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου