Ο Μέσι υποδέχεται την μπαλιά του Τσάβι και αμέσως ηχεί συναγερμός. Ο Μεσίας προσπαθεί να ακολουθήσει τον κεντρικό δρόμο που είναι και ο πιο σύντομος αλλά τρακάρει πάνω σε τρία περιπολικά της Ρεάλ που τον στριμώχνουν. Αποφασίζει να αλλάξει πορεία. Δοκιμάζει τον περιφερειακό που φαίνεται με μια πρώτη ματιά άδειος. Θα του κοστίσει λίγη βενζίνη παραπάνω αλλά χαλάλι. Επιταχύνει και η καταδίωξη αποτυγχάνει. Φιάσκο κανονικό. Ολοκληρώνοντας το σύντομο υπερρεαλιστικό ποίημά του, η ιδιοφυία μας πετάει μία τέλεια πάσα σε έναν συμπαίκτη του που σκοράρει. «Αριστούργημα! Ζήτωωωω!», φωνάζει σύσσωμος ο κόσμος της Τέχνης. Δυστυχώς όμως. Ο Πέδρο δεν είχε πληρώσει διόδια, συλλαμβάνεται σε θέση offside και για όλα φταίει εκείνος εκεί ο κοντός με το 10 που του άνοιξε τις μπάρες να περάσει. Φυσικά και το θέατρο δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ γήπεδο όπως είχε πει ο κύριος Γερουλάνος όταν τα έσπασαν οι κάφροι στην παράσταση «Ταξιδεύοντας με τον Π.Α.Ο.Κ». Το γήπεδο, αρκετές φορές, είναι πιο καθηλωτικό, κάτι σαν Poetry Slam, και τα Ρεαλ-Μπαρτσελόνα ό,τι πιο συναρπαστικό μπορείς να ονειρευτείς φέτος.
Η μομφή για τον καλλιτέχνη Μέσι είναι ότι τίποτα μοναδικό δεν προσφέρει το έργο του, ότι δεν ανέτρεψε τα δεδομένα όσο ο Ροναλντίνιο, ότι απλώς τελειοποίησε ό,τι άφησε στη μέση ο Μαραντόνα. Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις έναν ήρωα δίχως ελαττώματα, δίχως καν έναν σοβαρό τραυματισμό μέχρι σήμερα, έναν τελειοποιημένο κλώνο του πολύ ανθρώπινου Ντιεγκίτο. Ο Λιονέλ έχει κάνει και κάτι ακόμα, πιο ασυγχώρητο: Κατέστησε περιττή τη συζήτηση για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Όλοι ξέρουν ποιος είναι όταν τον βλέπουν ή, οι πιο άτυχοι, όταν προσπαθούν να τον μαρκάρουν.
Ο Ρονάλντο ενδεχομένως κατάφερε να ανανεώσει το ενδιαφέρον προχθές. Ήταν κι εκείνος ασταμάτητος. Μισός χρόνος πέρασε από όταν πέρυσι τον Νοέμβριο είχα βιώσει τον θάνατο του ποδοσφαίρου μετά το 5-0 των Καταλανών επί της Ρεάλ. Δίστασα τότε να τον αναγγείλω. Τώρα που αναστήθηκε μετά την ήττα των εξωγήινων και την καθοριστική συμβολή του Μουρίνιο, μπορώ να δημοσιεύσω το κείμενο που είχα γράψει.
Η συνωμοσία των κοντών-Barca Statistics
«Ο αντίπαλος ερχόταν για να κλέψει την μπάλα από πίσω και οι συμπαίκτες του δεν τον ειδοποιούσαν». Υπήρχε και αυτή η Μπαρτσελόνα στα χρόνια του Φαν Γκάαλ και τη θυμάται πολύ έντονα στα βιβλία που μας άφησε ο σπουδαίος Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Στην ομάδα, όμως, που είδα σήμερα δεν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τόσο ανεύθυνο και παιδαριώδες. Τώρα οι οπαδοί της σοκάρονται από ένα λάθος κοντρόλ.
Αυτή η αδίστακτη συμμορία, η εγκληματική 11άδα του μασόνου Γκουαρντιόλα, έχει απλοποιήσει επικίνδυνα τα απίθανα. Η παρακολούθησή της σου προκαλεί ασφυξία. Δεν υπερβάλλω, δοκιμάστε το: Μέχρι και η φαντασία της είναι οργανωμένη. Οι άνθρωποι είναι ζογκλέρ, αληθινοί κασκαντέρ, μαχητές του καταλανικού εθνικισμού. Απόψε κουβαλούσαν την μπάλα με τόση προσοχή λες και κουβαλούσαν εκρηκτικά που έπρεπε να σκάσουν μόνο στο τέρμα της μισητής εκπροσώπου του ισπανικού κράτους. Αποτυχημένη θεωρείται πια κάθε επίθεση που δεν καταλήγει σε γκολ. Μαζεύονται όλοι στο κέντρο, συζητούν με τη μπάλα για ώρα, τόση ώρα που σκέφτεσαι πως η UEFA πρέπει να βάλει λήξη επίθεσης ακολουθώντας τους κανόνες του Μπάσκετ(νομίζω εξάλλου πως βλέπω μπασκετικά σκριν που διευκολύνουν την κατοχή), ώσπου αφού σε έχει κοιμίσει, αναπτύσσεται ξαφνικά σα χταπόδι, εξαπολύοντας τις αντεπιθέσεις ενός αυτάρεσκου, επιστημονικού κλεφτοπόλεμου. Χειροκροτήστε από την πολυθρόνα σας ή αλλιώς μισήστε την ομάδα του μέλλοντος που επιτέλους είναι εδώ: σχεδιασμένη από τη NASA σε διαστημικά εργαστήρια έχει έδρα της το Νόου Καμπ ή το νέο Άουσβιτς, έναν θάλαμο αερίων αντάξιο της Άρειας ποδοσφαιρικής Φυλής.
Για να δημιουργηθεί το τέλειο εκτελεστικό απόσπασμα σημαντικό ρόλο παίζει η στρατολόγηση ποδοσφαιριστών που ταιριάζουν με την εταιρική κουλτούρα. Οι παίκτες της Μπάρτσα είναι όλοι πρώτο μπόι: Ο Μέσι, ο αρρωστημένος εγκέφαλος πίσω από το Ολοκαύτωμα, 1.69, ο Τσάβι, που μοιάζει με κρητικό λαουτιέρη, μακράν ο πιο καλός πασέρ στον κόσμο, 1.70, ο Ινιέστα που φλερτάρει με τη Χρυσή Μπάλα 1.70, ο Ντάνι Άλβες που από κωλόπαιδο έγινε αρνάκι, 1.73, ο εκνευριστικός Πέδρο που ακολουθεί τον αντίπαλό του ακόμα στην τουαλέτα, 1.69, ο κολασμένος γιος του ανθρακωρύχου από τις Αστούριες Νταβίντ Βίγια 1.75, ο Μασκεράνο 1.74, ο Μπόγιαν 1.70. Κοντή, γρήγορη και τεχνική: αυτό είναι όλο και όλο το μυστικό.
Οι άντρες παρακολουθούν ποδόσφαιρο επειδή τους αρέσει κατά βάθος να υποφέρουν. Αν η Ρεάλ είναι η Βασίλισσά τους, αυτή η Μπάρτσα είναι η απόλυτη αφέντρα που γουστάρει να τους βασανίζει σαδιστικά. Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος ταπεινός οπαδός σε περιόδους κρίσης ταυτίζεται με αυτήν την ποδοσφαιρική υπερδύναμη, αν υπάρχει έστω κι ένας ρομαντικός Καταλανός που δεν αναπολεί τα μίζερα χρόνια του Φαν Γκάαλ, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά, απρόοπτα και ασύνδετα.
Ο κακόμοιρος ο Σέρχιο Ράμος άντεξε 92 λεπτά απόψε. Τελικώς απηύδησε. Έδωσε με όλη του τη δύναμη μια κλωτσιά στον Μέσι που έτρεχε σαν να ήταν το σκορ ισόπαλο. Εγκληματικό φάουλ; Όχι και τόσο. Μάλλον κλωτσιά απόγνωσης από έναν τεράστιο παίκτη, μάλλον ένα «γιατί να μη μπορώ να τον κλωτσήσω από τη στιγμή που παίζει τόσο καλά;». Εξάλλου αν οι 22 ποδοσφαιριστές απόψε το βράδυ έπαιζαν σε ένα πάρκο, μετά από λίγα λεπτά θα καταλάβαιναν από μόνοι τους πως θα έπρεπε να ξαναχωριστούν σε ομάδες.
Είναι παράδοξο αλλά και σαφές: το ποδόσφαιρο κινδυνεύει πια μόνο από τα πόδια του προφήτη του. Προκειμένου να μη θρηνήσουμε το όπιο του λαού, η πρότασή μου είναι να απελευθερωθεί ο καμικάζι αυτοκτονίας Μαθιέ Φλαμινί για να αποδείξει ότι αυτό το σπορ είναι of the people, by the people and for the people. Διαφορετικά φοβάμαι πως πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος και από τα χείλη ενός μη ποδοσφαιρόφιλου να σας ανακοινωθεί, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ο θάνατος του ποδοσφαίρου μετά από εκείνον της Μεταπολίτευσης.
Η μομφή για τον καλλιτέχνη Μέσι είναι ότι τίποτα μοναδικό δεν προσφέρει το έργο του, ότι δεν ανέτρεψε τα δεδομένα όσο ο Ροναλντίνιο, ότι απλώς τελειοποίησε ό,τι άφησε στη μέση ο Μαραντόνα. Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις έναν ήρωα δίχως ελαττώματα, δίχως καν έναν σοβαρό τραυματισμό μέχρι σήμερα, έναν τελειοποιημένο κλώνο του πολύ ανθρώπινου Ντιεγκίτο. Ο Λιονέλ έχει κάνει και κάτι ακόμα, πιο ασυγχώρητο: Κατέστησε περιττή τη συζήτηση για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Όλοι ξέρουν ποιος είναι όταν τον βλέπουν ή, οι πιο άτυχοι, όταν προσπαθούν να τον μαρκάρουν.
Ο Ρονάλντο ενδεχομένως κατάφερε να ανανεώσει το ενδιαφέρον προχθές. Ήταν κι εκείνος ασταμάτητος. Μισός χρόνος πέρασε από όταν πέρυσι τον Νοέμβριο είχα βιώσει τον θάνατο του ποδοσφαίρου μετά το 5-0 των Καταλανών επί της Ρεάλ. Δίστασα τότε να τον αναγγείλω. Τώρα που αναστήθηκε μετά την ήττα των εξωγήινων και την καθοριστική συμβολή του Μουρίνιο, μπορώ να δημοσιεύσω το κείμενο που είχα γράψει.
Η συνωμοσία των κοντών-Barca Statistics
«Ο αντίπαλος ερχόταν για να κλέψει την μπάλα από πίσω και οι συμπαίκτες του δεν τον ειδοποιούσαν». Υπήρχε και αυτή η Μπαρτσελόνα στα χρόνια του Φαν Γκάαλ και τη θυμάται πολύ έντονα στα βιβλία που μας άφησε ο σπουδαίος Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Στην ομάδα, όμως, που είδα σήμερα δεν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τόσο ανεύθυνο και παιδαριώδες. Τώρα οι οπαδοί της σοκάρονται από ένα λάθος κοντρόλ.
Αυτή η αδίστακτη συμμορία, η εγκληματική 11άδα του μασόνου Γκουαρντιόλα, έχει απλοποιήσει επικίνδυνα τα απίθανα. Η παρακολούθησή της σου προκαλεί ασφυξία. Δεν υπερβάλλω, δοκιμάστε το: Μέχρι και η φαντασία της είναι οργανωμένη. Οι άνθρωποι είναι ζογκλέρ, αληθινοί κασκαντέρ, μαχητές του καταλανικού εθνικισμού. Απόψε κουβαλούσαν την μπάλα με τόση προσοχή λες και κουβαλούσαν εκρηκτικά που έπρεπε να σκάσουν μόνο στο τέρμα της μισητής εκπροσώπου του ισπανικού κράτους. Αποτυχημένη θεωρείται πια κάθε επίθεση που δεν καταλήγει σε γκολ. Μαζεύονται όλοι στο κέντρο, συζητούν με τη μπάλα για ώρα, τόση ώρα που σκέφτεσαι πως η UEFA πρέπει να βάλει λήξη επίθεσης ακολουθώντας τους κανόνες του Μπάσκετ(νομίζω εξάλλου πως βλέπω μπασκετικά σκριν που διευκολύνουν την κατοχή), ώσπου αφού σε έχει κοιμίσει, αναπτύσσεται ξαφνικά σα χταπόδι, εξαπολύοντας τις αντεπιθέσεις ενός αυτάρεσκου, επιστημονικού κλεφτοπόλεμου. Χειροκροτήστε από την πολυθρόνα σας ή αλλιώς μισήστε την ομάδα του μέλλοντος που επιτέλους είναι εδώ: σχεδιασμένη από τη NASA σε διαστημικά εργαστήρια έχει έδρα της το Νόου Καμπ ή το νέο Άουσβιτς, έναν θάλαμο αερίων αντάξιο της Άρειας ποδοσφαιρικής Φυλής.
Για να δημιουργηθεί το τέλειο εκτελεστικό απόσπασμα σημαντικό ρόλο παίζει η στρατολόγηση ποδοσφαιριστών που ταιριάζουν με την εταιρική κουλτούρα. Οι παίκτες της Μπάρτσα είναι όλοι πρώτο μπόι: Ο Μέσι, ο αρρωστημένος εγκέφαλος πίσω από το Ολοκαύτωμα, 1.69, ο Τσάβι, που μοιάζει με κρητικό λαουτιέρη, μακράν ο πιο καλός πασέρ στον κόσμο, 1.70, ο Ινιέστα που φλερτάρει με τη Χρυσή Μπάλα 1.70, ο Ντάνι Άλβες που από κωλόπαιδο έγινε αρνάκι, 1.73, ο εκνευριστικός Πέδρο που ακολουθεί τον αντίπαλό του ακόμα στην τουαλέτα, 1.69, ο κολασμένος γιος του ανθρακωρύχου από τις Αστούριες Νταβίντ Βίγια 1.75, ο Μασκεράνο 1.74, ο Μπόγιαν 1.70. Κοντή, γρήγορη και τεχνική: αυτό είναι όλο και όλο το μυστικό.
Οι άντρες παρακολουθούν ποδόσφαιρο επειδή τους αρέσει κατά βάθος να υποφέρουν. Αν η Ρεάλ είναι η Βασίλισσά τους, αυτή η Μπάρτσα είναι η απόλυτη αφέντρα που γουστάρει να τους βασανίζει σαδιστικά. Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος ταπεινός οπαδός σε περιόδους κρίσης ταυτίζεται με αυτήν την ποδοσφαιρική υπερδύναμη, αν υπάρχει έστω κι ένας ρομαντικός Καταλανός που δεν αναπολεί τα μίζερα χρόνια του Φαν Γκάαλ, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά, απρόοπτα και ασύνδετα.
Ο κακόμοιρος ο Σέρχιο Ράμος άντεξε 92 λεπτά απόψε. Τελικώς απηύδησε. Έδωσε με όλη του τη δύναμη μια κλωτσιά στον Μέσι που έτρεχε σαν να ήταν το σκορ ισόπαλο. Εγκληματικό φάουλ; Όχι και τόσο. Μάλλον κλωτσιά απόγνωσης από έναν τεράστιο παίκτη, μάλλον ένα «γιατί να μη μπορώ να τον κλωτσήσω από τη στιγμή που παίζει τόσο καλά;». Εξάλλου αν οι 22 ποδοσφαιριστές απόψε το βράδυ έπαιζαν σε ένα πάρκο, μετά από λίγα λεπτά θα καταλάβαιναν από μόνοι τους πως θα έπρεπε να ξαναχωριστούν σε ομάδες.
Είναι παράδοξο αλλά και σαφές: το ποδόσφαιρο κινδυνεύει πια μόνο από τα πόδια του προφήτη του. Προκειμένου να μη θρηνήσουμε το όπιο του λαού, η πρότασή μου είναι να απελευθερωθεί ο καμικάζι αυτοκτονίας Μαθιέ Φλαμινί για να αποδείξει ότι αυτό το σπορ είναι of the people, by the people and for the people. Διαφορετικά φοβάμαι πως πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος και από τα χείλη ενός μη ποδοσφαιρόφιλου να σας ανακοινωθεί, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ο θάνατος του ποδοσφαίρου μετά από εκείνον της Μεταπολίτευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου