Γκούντις

«Δεν είναι βέβαιο ότι οι N.Y Times χαριτολογούσαν όταν έγραφαν ότι η επίσκεψη Κλίντον στον Καναδά επισκιάστηκε από την ταυτόχρονη επίσκεψη εκεί ενός αντιπροσώπου της Moody’s. «Ο κόσμος μας έχει δύο υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Moody’s» έγραφαν. «Η πρώτη μπορεί να καταστρέψει μια χώρα με τις βόμβες της. Η δεύτερη μπορεί να κάνει το ίδιο με τον υποβιβασμό της αξίας των ομολόγων της»! Για όσους δεν τη γνωρίζουν, η Moody’s είναι μία από τις χιλιάδες διεθνείς οργανώσεις που λύνουν και δένουν. Όπως έδεσαν τον Καναδά, όταν η κυβέρνηση του αγνόησε τις προτάσεις της και είδε τη βαθμολογία της αξιοπιστίας των ομολόγων της να πέφτει. Μαζί της έπεσε και η τιμή των ομολόγων της, ενώ τα καναδικά δολάρια ξεπουλιόνταν όσο όσο. Το ίδιο και την Ιαπωνία όταν η βαθμολόγησή της για τις τράπεζες ήταν μετρίως επαρκής και απειλήθηκε η οικονομική τους φερεγγυότητα». «Οι συνέπειες του Γατόσκυλου», Νικήτας Λιοναράκης, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2001.

Παλιά οι δημοσιογράφοι είχαν ένα καλό: δεν ένιωθαν ένοχοι όταν επαναλάμβαναν το Follow the money, την ατάκα δηλαδή της μεγάλης τους επιτυχίας, του Watergate, τότε που το νούμερο 2 του FBI διοχέτευε πληροφορίες στον Τύπο-δεν επρόκειτο και για καμία σπουδαία νίκη. Σήμερα τους αρέσει όταν εξηγούν οικονομικά ζητήματα να χρησιμοποιούν τη φράση του Κλίντον(It’s the economy stupid), ίσως επειδή αυτό το ανόητε νιώθουν ότι τους αφορά. Το κακό είναι ότι μέχρι να καταλάβουν εκείνοι ή ο Ηλίας Μαμαλάκης πώς λειτουργεί ο κόσμος μας, εσείς θα έχετε φτωχύνει και δεν θα βρίσκετε δουλειά. Το θετικό είναι ότι οι ηγέτες μας δηλώνουν αηδιασμένοι, επιθυμούν να αλλάξουν τα πράγματα και φαίνεται να έχουν βαρεθεί τον σιχαμερό ρόλο των οίκων αξιολόγησης καθώς μοιράζονται την κοινή πεποίθηση πως η αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν αναβαθμίζει τουλάχιστον μία μονάδα την ρητορική τους ικανότητα και επιπλέον, είναι δωρεάν.