Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Υπόθεση Ρατένμπουρι

Τετάρτη 29 Μαΐου 1935. Η Ντέιλι Εξπρές μου ζήτησε να κάνω μια εκτίμηση της δίκης Ρατένμπουρι που εκδικάζεται στο Ολντ Μπέιλι. Τα γεγονότα ήταν πολύ απλά και δεν αμφισβητούνταν. Η κυρία Ρατένμπουρι, ηλικίας τριάντα οκτώ ετών, σύζυγος ενός αρχιτέκτονα ηλικίας εξήντα εφτά ετών, ήταν ερωμένη του δεκαοκτάχρονου σοφέρ της, που λεγόταν Στόνερ. Κάποιος είχε χτυπήσει το σύζυγο στο κεφάλι μ’ένα ξύλινο σφυρί και κάποια στιγμή είχαν αναλάβει κι οι δυο την ευθύνη.

Ήταν μια υπόθεση που συνδύαζε και τους τρεις μεγάλους Γάλλους συγγραφείς. Ο τρόπος με τον οποίο αποπλάνησε η γυναίκα το νεαρό έτσι ώστε να κοιμάται κάθε βράδυ μαζί της, με το εξάχρονο αγοράκι της στο δωμάτιο, και το σύζυγο που είχε δική του κρεβατοκάμαρα να παραμένει κυνικά αδιάφορος-όλα αυτά ήταν καθαρός Μπαλζάκ. Στο εδώλιο η κυρία Ρατένμπουρι έμοιαζε και μιλούσε όπως ακριβώς είχα φανταστεί ότι θα έμοιαζε και θα μιλούσε η Έμα Μποβαρύ. Καθαρός Φλωμπέρ. Και τέλος υπήρχε το κομμάτι της κατάθεσής της με το οποίο περιέγραψε πώς, προσπαθώντας να συνεφέρει το σύζυγό της, πάτησε κατά λάθος τη μασέλα του και μετά προσπάθησε να του τη φορέσει για να μπορέσει να της μιλήσει. Ήταν καθαρός Ζολά.

Η βρομιά όλης αυτής της υπόθεσης μετριαζόταν από ένα και μόνο γεγονός. Ήταν όταν ο συνήγορος ρώτησε την κυρία Ρατένμπουρι ποια υπήρξε η πρώτη σκέψη της όταν ήρθε εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι της ο εραστής της και της είπε τι είχε κάνει. Εκείνη απάντησε:« Η πρώτη σκέψη μου ήταν να τον προστατεύσω». Ήταν αυτό που ο Μπαλζάκ θα είχε αποκαλέσει μεγαλειώδες και είναι περίεργο που απ’όσο ξέρω, καμία εφημερίδα δεν το έχει αναφέρει.

Τζέιμς Άγκατ από τα «Μεγάλα Ρεπορτάζ του 20ου αιώνα», Εκδόσεις Νάρκισσος (μετάφραση Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου).

Δεν υπάρχουν σχόλια: