Ταραχές

Να τους ταράξουμε στην ομορφιά έγραψα πριν λίγες μέρες παραφράζοντας τη φράση του Ηλία Ηλιού. Σνιφάρετε προσεκτικά.

Προχθές συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη. Όσα τον περιμένει κι η Ουρανία να γυρίσει.
 

«Ξέρω καλά ότι δε θα την ξαναδώ ποτέ πια. Τη φωνή μου όμως από μακριά της στέλνω ζωντανή. Έτσι που να τινάζεται μπροστά της η μορφή μου, όπως στη χαροκαμένη μάνα η εικόνα του νεκρού γιου. Φαντάζεσαι τώρα τη φρίκη αυτής της πραγματικότητας. Δεν μπορείς φίλε, δεν μπορείς να φανταστείς. Γιατί θα αχνίσει το αίμα σου». Ο Δημήτρης Λιαντίνης γράφει σε ένα φίλο του για ένα μεγάλο έρωτα που δεν μπορεί να ζήσει.
 

«Δεν έχεις θέση τώρα, τι ζητάς, ανάμεσα σ' εμένα και στο σώμα σου». Στη μάχη των λέξεων του Γιάννη Βαρβέρη, ωστόσο, παραμένει ανίκητος .

«Ό,τι μου λείπει με διδάσκει, ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω» γράφει η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ σε ένα συγκλονιστικό ποίημα.

Η Τέχνη του Τάσου Λειβαδίτη είναι η τέχνη του να γίνεσαι άνθρωπος. Η εκμάθησή της αποτελεί προϋπόθεση αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Απολαυστικός ο Ρένος Αποστολίδης στο διάσημο Τροπάρι των Μανιφέστων.

«Εγώ πιστεύω σε εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές» λέει ο Μάνος Χατζιδάκις σε μια παλιά συνέντευξη και η Χρυσή Αυγή καταποντίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Ιερό το δικαίωμα στο παραλήρημα από το στόμα του Ουρουγουανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Τα οκτώ βίντεο, όπως κι αυτά που θα μοιραστώ την επόμενη Κυριακή, δεν πληρώνουν λογαριασμούς. Είναι αμφίβολο αν μπορούμε να τα απολαύσουμε, να τα αισθανθούμε ή να στοχαστούμε πάνω σ’αυτά. Όλα κι όλοι μας καλούν να είμαστε άνθρωποι της εποχής μας. Η πόλη βιάζεται να προλάβει την αποβλάκωσή της, να συνθηματολογήσει, να μισήσει κι με ό,τι περίσσεψε, να επιβιώσει. Αν δεν διασπείρουμε αμφιβολίες εγκαίρως, στη γωνία περιμένει ο εκφασισμός. Αυτό που προκύπτει από τα παραπάνω είναι σχετικά απλό: Όσο η καταπίεση θεριεύει, δίχως να λογαριάζει απώλειες, έχουμε χρέος να τραγουδάμε πιο δυνατά αλλά και να θυμόμαστε τι θα χρειαστεί ενδεχομένως, πέρα από τα αυτονόητα δικαιώματά μας, να υπερασπιστούμε. Προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η διάσωση των ανομολόγητων ονείρων και της φαντασίας, η ανάδειξη του άλλου κόσμου που υπάρχει μέσα στον κόσμο, εκείνου που μας επιτρέπει, σε κάθε περίπτωση, να συμφωνούμε με τον Γκάτσο: η ζωή είναι πιο γλυκιά.