Δικαίως

Θέλομε δε θέλομε θα μας εσώσουν. Κακναβάτος.

Ζητώ συγγνώμη για το προηγούμενο κείμενο. Από μόνο του πήγε το χέρι μου. Είμαι παρορμητικός και ανόητος. Τώρα που το ξαναβλέπω, με λυπάμαι που έκανα σχόλιο υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της ανωνυμίας. Εξέθεσα μια αδυναμία του χαρακτήρα μου: ότι ανώνυμα σκέφτομαι ελεύθερα, ότι δε θέλω να με θαυμάζουν, ότι μου φτάνει να μ’αγαπούν. Δικαίως λοιπόν αγνοήθηκα. Δεν αποτελεί πρόκληση η ελευθερία για τα μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης και επικοινωνίας. Δεν αποτελεί πρόκληση για κανέναν. Τα νέα μέσα θα παραμείνουν νέα κι ύστερα θα γίνουν ακόμη πιο νέα. Τι σημασία έχει που τα μυαλά θα είναι παλιά; Αυτό έλειπε δα, να μη μπορώ για το καλό της πατρίδας να κάνω τα στραβά μάτια σε μια ανούσια και μεμονωμένη περίπτωση λογοκρισίας. Απολογούμαι.

«Δεν μπορεί πια να γραφτεί ποίηση» είχε πει μετά το Άουσβιτς ο Αντόρνο. Τι νομίζουν ότι κάνουν οι εραστές της τέχνης τώρα που στο Άουσβιτς προστέθηκε η Γκόλντμαν; Θλίψη μου προκαλούν. Κύρος δεν έχουν, αυτό είναι δεδομένο. Τσίπα δεν έχουν; Γιατί ρίχνουν το επίπεδο της συζήτησης που γίνεται για τα οικονομικά μεγέθη; Το πνεύμα είναι όπως και να το κάνουμε λιγάκι γραφικό στις μέρες μας. Καλύτερα να υιοθετήσει τη λύση της εκκωφαντικής σιωπής και της συνειδητής απουσίας. Προτιμότερο να σωπαίνει στην πρώτη δυσκολία-να μην το παίρνει πια κανείς στα σοβαρά. Δικαίως δε θα το παίρνει.

Όσοι ονειρεύτηκαν έναν κόσμο ανθρωπινότερο χλευάζονται. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, δικαίως χλευάζονται. Δεν έβγαλαν λεφτά από εγωισμό, δεν αφουγκράστηκαν την εποχή, έμειναν θαμώνες του ίδιου ανώριμου καφενείου. Δεν είδανε, δεν άκουσαν τα πλούτη-τους πήρε στο λαιμό της η ομορφιά. Δεν είναι έκπληξη που δεν έχουν τι να προτείνουν, δεν είναι κάτι το καινούριο πως δεν έχουν τι να πουν. Η εξουσία με προσοχή θα άκουγε τις προτάσεις τους εάν υπήρχαν-για να μπορέσει να προφυλαχθεί από αυτές. Ποια υπόνοια της παντοδυναμίας της περιορίζει την φαντασία τους;

Δεν ασχολούμαι πια μαζί τους. Μετά το Opengov, τέρμα τα λάθη. Ανασυντάχθηκα. Έβαλα μυαλό. Αλλάξα φώτο στο Fb όπως μου πρότειναν. Τους αποστόμωσα τους πούστηδες. Τι να πουν τώρα για τη νέα γενιά; Τι να της καταμαρτυρήσουν όταν με ένα κλικ δημιουργεί νέες μορφές πάλης κάνοντας περήφανο το ΚΚΕ; Τι σημασία έχει που δεν μπορούμε να σβήσουμε καμία φωτογραφία μας και τις κρατάει για πάντα ο Ζούκερμπεργκ ενθύμιο; Εμείς οφείλουμε να του αποδείξουμε ότι δικαίως έγινε διάσημος. Αν προσπαθήσουμε, θα καταφέρουμε να παραμείνουμε οι ηλίθιοι της χαμένης μας υπόθεσης, αφελή υπολείμματα ανθρώπων, ευεργέτες της παγκόσμιας συστημικής αλαζονείας.

Διαχωρίζω τη θέση μου από όλους αυτούς. Εγώ διαφέρω και έχω την απόδειξη στα χέρια μου. Πριν λίγο καιρό πάτησα like στην είδηση με τον άστεγο και το απορριμματοφόρο. Ήμουν ένας από τους 17. Έκανα και το αστείο με τη σάλτσα Πουμαρό-με εμπνέει το Ράδιο Αρβύλα και ο Θέμος. Μόνο οι σατιρικές εκπομπές τελικά κατανοούν την ανάγκη μου να νιώθω ζωντανός νεκρός και ικανοποιούν αυτή μου τη διαστροφή. Με αποβλακώνουν γλυκά. Τι ωραίο που είναι να σε αποβλακώνουν. Τι ανέξοδη ηδονή. Δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ποιον ενδιαφέρει αν έκαψαν άνθρωπο όταν κινδυνεύει να καεί το φαί στο Μάστερ Σεφ; Από τον καμένο Σύριο, προτιμώ τη Μανωλίδου. Δικαίως προτιμώ τη Μανωλίδου. Σε λίγο καιρό, εάν συνεχίσω έτσι, θα προτιμώ και τον άντρα της.

Δεν εθελοτυφλώ. Βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Τι κάνω; Υπομονή κάνω. Πληρώνω τους φόρους μου, φόρους άλλων, αμαρτίες άλλων και προσεύχομαι. Τώρα που θα μειωθούν οι μισθοί στις ΔΕΚΟ θα μειωθούν σημαντικά οι ανισότητες-επιτυγχάνεται η περίφημη ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων. Δικαίως μειώνονται οι μισθοί. Αν τολμούσε κάποιος να τους αυξήσει, θα γινόταν επανάσταση. Κατά τα άλλα τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείς. Διασκεδάζω, πίνω, ξερνάω, κοιμάμαι και ψάχνω για δουλειά. Κυρίως ψάχνω για δουλειά. Δεν ξέρω πού τις έχουν βάλει. Πάντως εγώ ψάχνω.

Για την πατρίδα κάνω ό,τι μπορώ. Απόδειξη: Όσες φορές και να χτυπήσει, δεν ανοίγω την πόρτα σε επισκέψεις της κρίσης μου. Δικαίως αντιδρώ στην κρίση μου. Διαβάζω τρόπους αντιμετώπισής της και παραπληροφορούμαι. Οι ειδήσεις που έρχονται είναι ξεκάθαρες-κακώς μου φαίνονται αντικρουόμενες. Τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω-μπορεί να ξέφυγαν πράγματα που ισχύουν. Σε σωστό δρόμο, σε λάθος δρόμο, πάντως μεγάλο δρόμο θα διαβώ, τι θα κερδίσω άμα το σκέφτομαι; Οι ειδήσεις μπορεί να βιάζονται, εγώ όμως θα μείνω. Προχωρώ, χαλαρώνω, κλείνω τα μάτια- εμπιστεύομαι το μέλλον μου στα χέρια της μίας και μοναδικής, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Ποιον κοροϊδεύω; Το παραδέχομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω αφού δεν ξέρω τι συμβαίνει. Καμώνομαι ωστόσο πως καταλαβαίνω. Το ίδιο κάνουν όλοι. Δε θέλω να πιστέψω, θέλω μόνο να αποφασίσω αν θα είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Εάν δεν έχω την επιλογή, δεν έγινε και τίποτα: το πολύ πολύ να φοβάμαι. Για να κρίνω το παρόν καλούμαι να προβλέψω το μέλλον. Περιμένω λοιπόν διά στόματος Στρος-Καν την ανακοίνωση της επόμενης δοκιμασίας, μήπως βοηθηθώ. Προς το παρόν δεν βρίσκω άκρη στο λαβύρινθο των οικονομικών, απολαμβάνω την αποτυχία μου και εθίζομαι στις καταιγιστικές εξελίξεις. Ξέρω ότι ακολουθώ το μονόδρομο. Ακούγεται λογικό αλλά δεν βγάζει νόημα. Αποκτά μόνο όταν δέχομαι συγχαρητήρια. Δεν πάει το μυαλό μου στους λόγους που τα δέχομαι. Όλα κι όλα όμως. Δικαίως μου τα δίνουν. Το ΔΝΤ δεν είχε ποτέ πριν από μένα πιο πρόθυμο πειραματόζωο. Δέχομαι τα συλλυπητήριά μου.

Ακούστε με. Συνήθως πέφτω έξω. Νιώθω τους τελευταίους μήνες ότι με κυβερνά μία Χούντα. Μακάρι να είναι ιδέα μου. Είναι αυτονόητο ότι την κρίση, θα την πληρώσω εγώ. Στη χώρα μου δεν δέχομαι να την πληρώσει άλλος. Κερνάνε οι τραπεζίτες την επόμενη φορά. Για την ώρα, there is no alternative. Υπάγομαι στην εξουσία, είμαι εξουσιαζόμενος, άρα τη νέμομαι. Είναι φως φανάρι. Θέλει αρετή και τόλμη η δικτατορία. Τι κι αν υπάρχει αδικία; Δικαίως υπάρχει αδικία.

Κατάφερα να φτάσω ως εδώ. Ας μη γίνω τώρα μελοδραματικός. Μη με βλέπετε αντιδραστικό. Δεν έχω να προτείνω τίποτα. Είναι το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορώ να κάνω. Η αποτυχία της πρότασής μου είναι εξασφαλισμένη. Βλέπετε διαβάζω ακόμα τους ποιητές. Αδίκως τους διαβάζω.

Από σήμερα θα είμαι μοντέρνος και ανοιχτόμυαλος. Θα έχω σύνεση νεκρού. Θα το πάρω απόφαση. Θέλω δε θέλω θα με σώσουν, θέλω δε θέλω θα με φάνε. Θα με σώσουν δηλαδή για να με φάνε. Δικαίως, αν με ρωτάτε, θα με φάνε. Πολύ ευγενικό εκ μέρους τους. Δε θα χρειαστεί να υπερασπιστώ και τον εαυτό μου. Θα βρίσκομαι σε θέση ισχύος.