Επίδομα ψήφου

Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό! Αρκάς.

Το μήνυμα των εκλογών δεν ήταν ευανάγνωστο. Γι’αυτό έπεσαν πάνω του σαν τα κοράκια όλοι να το αποκρυπτογραφήσουν, λες και ήτανε τα γράμματα δικά τους. Πολιτικοί, αρθρογράφοι και πανελίστες, ερμηνεύοντάς το, δεν κατάφεραν να μη φαλτσάρουν με φόντο τη μάχη των εντυπώσεων, τη μεγαλύτερη και ενδοξότερη μάχη στην οποία έλαβαν ποτέ μέρος ελληνικά τηλεοπτικά στρατεύματα. Όταν εκείνο ζήτησε να κάνουν όλοι στην άκρη να πάρει λίγο αέρα, να βρει οξυγόνο να αναπνεύσει, ο γραφολόγος το πλησίασε, το εξέτασε και σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ο γραφικός χαρακτήρας ανήκε στον άγνωστο λαό. Κι όσο σαφές και να ήταν το μήνυμά του, αν ανοίγαμε τηλεόραση, δε θα γλιτώναμε από τον υποτιτλισμό του.

Ο Κούντερα λέει κάπου ότι αυτός που σκέφτεται δεν πρέπει να αγωνίζεται να πείσει τους άλλους για την αλήθεια του. Έτσι και αυτός που νίκησε υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να χτυπιέται για να μας πείσει ότι νίκησε. Θα έπρεπε να πανηγυρίζει. Απεναντίας, οι νικητές προσπαθούσαν όλο το βράδυ να μας πείσουν ότι κέρδισαν, εξασκώντας παράλληλα το μετεκλογικό δικαίωμα της κινδυνολογίας, βάζοντας σε κίνδυνο και την υπομονή μας. Ποιος είναι ο υπ'αριθμόν ένα κίνδυνος; Η αποχή; Ο Μπουτάρης; Ο Ψινάκης; Η Χρυσή Αυγή; Η άνοδος της Αριστεράς; Όλες οι αναλύσεις παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας με στόχο να παραλύσουν τη σκέψη μας. Ο καθένας επέλεξε αυτό που του ταιριάζει να μισεί. Το μνημόνιο κέρδισε είπαν ορισμένοι, οι ψηφοφόροι έγιναν πολίτες υποστήριξαν κάποιοι άλλοι, οι ψηφοφόροι παρέμειναν ψηφοφόροι ισχυρίστηκαν κάποιοι τρίτοι. Κανείς δεν είπε ότι ψηφίζαμε για την αυτοδιοίκηση.

Παρά το συλλογικό ναυάγιό μας, το συμπέρασμα που βγαίνει από τη βραδιά των εκλογών και την εβδομάδα που ακολούθησε είναι εξόχως ανησυχητικό: δεν έχουμε χάσει καθόλου το κέφι μας να βριζόμαστε. Η βλάβη είναι μόνιμη στον κομματικό εγκέφαλό μας. Οι οπαδοί των κομμάτων θέλουν τόσο πολύ να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους που μπορούν ακόμα άνετα να τα καταφέρνουν. Μαστουρώνουν ακόμα με τους αρχηγούς τους και τις πεποιθήσεις τους. Ο ένας ανησυχεί τον άλλον και η καχυποψία έχει χτυπήσει κόκκινο.

Οι πολιτικοί, βλέποντας την ικανοποιητική συμμετοχή και την αποδοχή των πολιτών στα πρόσωπά τους, δεν ήθελαν φυσικά και πολύ για να μας παρεξηγήσουν. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που το κάνουν. Μας είδαν σιωπηλούς και μας πέρασαν για ηλίθιους, αγνοώντας το παρακάτω σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Κάθε άνθρωπος να είναι ξεχωριστός, να δρα μοναδικά και να νιώθει διαφορετικά. Εάν νομίζουν πραγματικά ότι, πηγαίνοντας στην κάλπη, θελήσαμε να τους στείλουμε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, επαναλαμβάνουν δύο ολέθρια αμαρτήματά τους: Μας υποτιμούν, παραμένοντας παράλληλα αδιόρθωτα εγωκεντρικοί.

Η νέα τάση που εξαπλώνεται, το νέο trend, ο καινούριος ιός, είναι η αποχή. Δεν είναι η τελική λύση αλλά «ούτε και αν ψηφίσω λύνω τίποτα» λένε οι καταναλωτές του. Κι αν και δεν μου φαίνεται άδικο να σκέφτομαι ότι όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν έχουν παραδοθεί στον εγωισμό, την απογοήτευση και την αδιαφορία, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τρέφουν λιγότερο δημοκρατικά αισθήματα από όλους όσοι βόσκουν ακόμα μέσα στα μαντριά και ανέχονται να τους λένε ότι η ψήφος τους στοιβάζεται στην εμετική σούμα των ποσοστών τους.

Όσοι από την άλλη αψήφισαν τη μόδα και τόλμησαν να επισκεφτούν τα εκλογικά τμήματά τους, χλευάστηκαν για τη γλοιώδη αδυναμία τους να ψηφίζουν, για να παραφράσουμε τον Μπαρτ. Σαν τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι, που μπροστά στη ματαιότητα της ζωής αποφασίζει να αυτοκτονήσει επειδή σκέφτεται πως σε εκείνον «δεν θα τη φέρουν», οι πολίτες αρνούνται ένα από τα τελευταία άθικτα δικαιώματά τους. Μια Χούντα με τα όλα της θα ήταν ένα χαστούκι που θα τους συνέφερε. Οι εκλογές ήδη εξάλλου έχουν μετατραπεί σε περίοδο διακοπών όπου λείπουν οι γάτες του ΔΝΤ-και χορεύουν τα ποντίκια του λαού. Αύριο, οπότε και ολοκληρώνονται, ποιος δεν αισθάνεται ότι τελειώνει ξανά το καλοκαίρι;

Από το μυαλό κανενός δεν περνάει, ότι ένας κόσμος που δεν ικανοποιεί κανέναν, είναι ο ιδανικός. Η προβληματική μας Δημοκρατία, για όποιον δεν κατάλαβε, υπήρξε πάντοτε η τελευταία μας ευκαιρία. Αν χαθεί, αν δεν προστατευθεί κι αν δεν ανανεωθεί από τους πολίτες της, τις συζητήσεις μας στο μέλλον θα μονοπωλεί το εξής αγωνιώδες ερώτημα: Ποιοι και πόσοι από μας δικαιούνται το επίδομα ψήφου και γιατί αργεί η κυβέρνηση να ανακοινώσει τις προϋποθέσεις του. Οι ντροπές της κοινωνίας θα είναι δύο: να δουλεύεις(να έχεις δουλειά) και να ψηφίζεις.

Υ.Γ. Ποτέ δε θα μάθουμε τι έγινε σε αυτές τις εκλογές και ποιο μήνυμα τελικά στείλαμε. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα τελικά αποτελέσματα.