Ιστορία μου, αμαρτία μου

Από την εποχή ακόμα των μεγάλων ολοκληρωτισμών, η αντιπολίτευση προς το κόμμα σήμαινε και αντιπολίτευση στο έθνος και την πατρίδα. Βασικό μάθημα ιστορίας.

Ο Παπανδρέου στη διακαναλική, ζητώντας ψήφο πολιτική την πρώτη Κυριακή, εννοούσε ψήφο κομματική: να τον παντρευτούμε γιατί διαφορετικά θα μας χωρίσει όπως είπε ο Χάρρυ Κλυν. Η πρόταση γάμου που μας έκανε ήταν βγαλμένη από ταινία τρόμου. Μιμούμενος τον περσινό Καραμανλή που ζητούσε να ανεμίζουν οι ελληνικές σημαίες στις πλατείες, υπέπεσε στο ίδιο ολίσθημα. Με τον ωμό και άκομψο εκβιασμό του, μετέφερε την εξουσία που του ασκούν οι παντοδύναμες αγορές στον αδύναμο λαό του, σαν σε σπασμένο τηλέφωνο. Θύμισε Μπους και Μπερλουσκόνι- αν είχε τις ορμές του δεύτερου θα του λέγαμε το ναι. Έπιασε πάτο.

Πολιτικά όμως, πέτυχε διάνα. Ο φόβος δούλεψε. Ο εκβιασμός ήταν το απαραίτητο τεστ αντοχής για την κυβέρνησή του. Η ερμηνεία που δόθηκε ήταν ακριβής: Ακόμα κι αν νικούσε, αν τον φόβιζε η κάλπη, θα ισχυριζόταν ότι έχασε και θα πηγαίναμε σε εκλογές.

Ο Σγουρός ωστόσο τα κατάφερε. Το μήνυμα της κάλπης ανακούφισε τις αγορές, που προς τιμήν τους, εξέφρασαν προεκλογικά απλώς την ανησυχία τους και όχι την επιθυμία τους. Πόσο θα κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό η κυβέρνηση, πόσο μακριά θα φτάσει, πόσα μέτρα θα καταφέρει να πάρει μέχρι να εξαντλήσει την υπομονή των πολιτών, είναι ένα αίνιγμα. Το γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Την επομένη κιόλας των εκλογών η αντιπολίτευση κάλεσε τους πολίτες να ρίξουν αντιμνημονιακή ψήφο και στο δεύτερο γύρο. Μέχρι και απόψε το βράδυ φοβόμουν ότι θα ξαναβγεί ο πρωθυπουργός για να μας εκβιάσει από την αρχή. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Σήμερα απέχετε, προφανώς, με την άδειά του.