Ο Έλλην Πάτο

Είσαι έτοιμος να πετάξεις. Όλα είναι στη θέση τους. Ξεπέρασες το πρόβλημα. Ανέβαζες στροφές. Τίποτα πια δεν μπορεί να σε σταματήσει παρά μόνο ένα νέο πρόβλημα. Και παρουσιάζεται στην ώρα του. Πριν το κρίσιμο ραντεβού. Πριν λάμψεις στο «Θέατρο των ονείρων» σου. Πριν βαδίζεις στα χνάρια του Ρονάλντο και του Κακά. Του κάθε ήρωά σου. Δεν φοβόσουν ούτε την Μάντσεστερ- ούτε τη ζωή. Αλίμονο. Κάθε φορά την απέκλειες και έφτανες μέχρι τον τελικό.

Το ματς με την Αταλάντα είχε κριθεί. Από την αρχή έμοιαζε με ενοχλητική διαφήμιση πριν το φινάλε της ταινίας. Είδες όμως ανοιχτό χώρο και είπες να τρέξεις. Αυτό δεν το αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο. Νιώθεις κάθε φορά σαν να 'σαι κρατούμενος και να σου άφησαν την πόρτα του κελιού σου ανοιχτή. Δεν το σκέφτεσαι. Θέλεις να δραπετεύσεις. Καθαρός αέρας και 'συ να τρέχεις δίπλα του με την μπάλα στα πόδια να υπακούει τυφλά. Σου τη σπάνε οι κλειστοί χώροι. Σε πνίγουν, σε περιορίζουν και δε σε αφήνουν να εκφραστείς. Τρία λεπτά νωρίτερα, αν σε έβγαζε ο προπονητής σου στη θέση του Μποριέλο για να σε ξεκουράσει, θα ήσουν υγιής. Δύο γκολ είχες βάλει και εκείνος μόνο ένα. Τη δικαιούσουν μια ανάσα. Μα δε σε προστάτευσε. Δεν γνώριζε τι κρυβόταν πίσω από τα εναπομείναντα λεπτά, τι θα προκαλούσε μια ακόμα επιτάχυνση. Η άγνοια είναι το άλλοθί του.

Ξαφνικά εσύ είσαι ο ένοχος. Δημιούργησες ένα ματς που θα πλανιέται από πάνω του το αν. Τι θα γινόταν αν έπαιζες; Δεν έχεις όμως τίποτα σοβαρό. Θα το ξεπεράσεις. Είσαι 20 χρονών. Ο οπαδός ωστόσο δεν έχει τα νιάτα σου. Αν πηγαίνουν όλα στραβά, κάθε φάση θα του φαίνεται ψεύτικη. Αν γίνει το θαύμα, θα σε ξεχάσουν και θα την έχεις βγάλει καθαρή.

Κάθε μέρα κάτι χάνεις στη ζωή. Την ίδια ώρα κάτι αόρατο κερδίζεις. Ο χρόνος δεν αναπολεί αυτά που άφησε. Είναι απόλυτα πειθαρχημένος. Δεν ξεχνάει ποτέ τίποτα. Σκέφτεσαι πως αν μπορούσες, θα γυρνούσες μερικά μέτρα πίσω. Θα του έκανες μια προσποίηση και θα ‘φευγες απ’ την άλλη. Αν ήξερες ότι θα σου τη φέρει, θα τον εξαπατούσες. Θα παραποιούσες μερικά στοιχεία της φάσης. Αλλά δεν μπορείς. Τώρα είσαι κάτω και πονάς. Σε παίρνουν με το φορείο και σε μεταφέρουν έξω. Θα επιστρέψεις. Αλλά δεν θα ‘σαι στο εφετινό ραντεβού.

Τελικά όλοι είναι Έλληνες. Ακόμα και ο Πάτο. Λιγουλάκι, βέβαια, πιο ανυποψίαστος...