Τα αγόρια που τα έχουν πιο μεγάλα από μένα, απήγγειλαν στίχους πατριωτικούς με αυτοπεποίθηση. Και με ρυθμό πειθαρχημένο. Τα είχαν πάρει κρανίο με τους Αλβανούς που μας παίρνουν τις δουλειές. Δεν έκαναν κάτι κακό. Για να μην πάει το καυλωμένο περπάτημα ξεροσφύρι, χτυπήσανε και δύο στιχάκια γηπεδικά για να μερακλώσουν. Είπαν το τραγουδάκι με το οποίο αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις τους. Το «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ» είναι το στρατιωτικό νανούρισμα της λογικής και των ευαισθησιών που απαγορεύονται στα χακί. Η αδρεναλίνη, εξάλλου, υπήρξε ανέκαθεν μια προσφορά των εχθρών.
Την ίδια μέρα, η φωνή του Αρναούτογλου έσκισε στη μέση τη συχνότητα των fm. Ήταν εξοργισμένος. Για ποιο λόγο; Για διαφόρους. Αναρωτήθηκα όμως. Ήταν μεν ο Γρηγόρης αλλά η φωνή που ακουγόταν ήταν η δική του; Κάποιος που δεν ασχολούνταν με τα κοινά παρά μονάχα με τη Χρουσαλά, ξέρει ακριβώς τι λέει και με τι εξοργίζεται; Δεν είναι λυπηρό που αφήνουμε τη ζωή μας να κυλάει δίχως να έχουμε βρει τη φωνή μας νωρίτερα; Στα 50 του, κάτι περισσότερο θα μπορεί να πει εκτός από το να θυμώνει και να μιλάει για τον εαυτό του.
Το θέμα με τους Ο.Υ.Κάδες, το λάτρεψαν οι δημοσιογράφοι. Λησμόνησαν να επικροτήσουν την παρρησία με την οποία οι στρατιώτες εξέφρασαν την άποψή τους. Κι όμως. Αυτό ακριβώς ψάχνουμε από τους πολίτες. Την ίδια παρρησία. Το ίδιο θάρρος. Την ίδια βάρβαρη επιθυμία να εκφραστούν, να ξεκινήσουν έστω να εκφράζονται όπως ο Γρηγόρης. Από το να εκδηλωθούν οι στρατιώτες με χτυπήματα, καλύτερα να το κάνουν με συνθήματα. Από το να εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού μέσα στο στράτευμα, είναι προτιμότερο να ξέρουμε ακόμα ότι το φρόνημα είναι υψηλό χάρη στον Αλβανό, ότι το μίσος διασφαλίζει τα σύνορα και την ελληνικότητά μας.
Σε τελική ανάλυση, από το να σκοτωθούν για μια πατρίδα που δεν νοιάζεται, σε μια κρίση τεχνητή, μου φαίνεται απείρως πιο ηρωικό να βροντοφωνάζουν τα τραγούδια τους, βαδίζοντας στο κέντρο της Αθήνας. Οι Έλληνες, όμως, ως πότε θα ξεσπούν σε χειροκροτήματα; Τα παιδιά που τα ξέρουν όλα, φαίνεται στο βίντεο να γνωρίζουν τα στιχάκια μίας αλλιώτικα στρατευμένης ποίησης. «Μη τους ακούτε», φωνάζει ένας παπάς. «Μας φάγανε το Αιγαίο». Σας φαίνεται να ξέρουν για τι ακριβώς μιλάνε;
Μιλώ και μισώ έχουν ένα σύμφωνο διαφορά. Αν δεν μάθουμε να μιλάμε τη φωνή μας, θα μισούμε κάθε άλλη διαφορετική. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή. Σήμερα θα κάνουμε την αλφαβήτα. Την ξέρει κανείς να μας την πει; Στρατιώτη, μήπως εσύ;
Υ.Γ: Κακώς τα είπαν, είπε ο γκουρού Άδωνις. Να μισούμε δηλαδή ρε παιδιά, αλλά προσεκτικά, μη μας πάρουν και χαμπάρι, μην προκαλούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου