Ο Σκυτεναίρ έλεγε ότι «υπάρχουν μερικά πράγματα με τα οποία δεν αστειεύεσαι. Δεν αστειεύεσαι αρκετά». Μου λείπει και εμένα αφάνταστα η ανεμελιά της περιόδου Ζαχόπουλου που συνέπεσε με τα εγκαίνια του blog μου. Πεθύμησα την Τσέκου, τον εργατολόγο, τον Στέφανο Χίο. Δεν έφτασα στο σημείο να με ενοχλούν τα αστεία, αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύουν όταν προσπαθούν να με κάνουν να γελάσω. Μελαγχολώ περισσότερο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι καταφέραμε να δανειστούμε, βάζοντας την οικονομία στο δρόμο της ύφεσης.
Οι ξετρελαμένοι τροχονόμοι των αγορών και οι υπηρέτες τους δε σου συγχωρούν ότι δεν κυνήγησες την ευκαιρία σου να γίνεις πλούσιος. Γι’ αυτό θεωρούν ότι σου αξίζει να πληρώσεις. Στον κόσμο τους είσαι αποτυχημένος. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν λαχταρούν να δουν χρήματα σε δεσμίδες, κάποιοι τόσο ξεροκέφαλοι, επικίνδυνοι και περήφανοι που θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν και χωρίς πολλά λεφτά. Είναι αυστηροί μαζί μας γιατί δεν διανοούνται ότι τα λεφτά τους δεν έχουν καμία αξία. Ότι δεν έχουν την αξία που εκείνοι τους αποδίδουν. Προσβάλλαμε το Θεό τους και σαν μουλάδες ζητούν να μην αστειευόμαστε με τον Μωάμεθ τους.
Το σύστημα, αν ήταν σοφό και δίκαιο, θα επιβράβευε την έλλειψη χρημάτων. Αν το σκεφτείτε λογικά, γι’αυτό μας τα έδωσε. Για να τα ξοδέψουμε. Όχι για να τα διαχειριστούμε αλλά για να τα σπαταλήσουμε. Σε έργα, μισθούς, συντάξεις, κλοπές, μίζες κ.α. Σε ανθρώπους τα έδωσαν. Μας χαρτζιλίκωσαν και τα θέλουν πίσω. Άκου που πήγαν τα λεφτά…Τι ηλίθια ερώτηση. Αποκλείεται να νόμιζαν ότι θα τους τα επιστρέψουμε. Να τα βρούμε που; Οι νόμοι της ηλίθιας και παράλογης αγοράς τους συνεχίζουν να καθορίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και γι’αυτό προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι απλά τα πράγματα. Σε ένα δίκαιο κόσμο, όμως, θα όφειλαν να είναι.
Οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές. Οι προστάτες μας θα ήταν αμείλικτοι εκεί όπου συγκεντρώνεται το χρήμα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτο. Εκεί θα γεννιόταν η καχυποψία, τότε μόνο θα έπαιρναν μέτρα και θα παρείχαν βοήθεια. Όποιος έγινε εκατομμυριούχος, το μετάνιωσε. Γιατί έπρεπε να γελοιοποιηθεί τόσο; Γιατί δεν τον προστάτευσε κανείς; Από την άλλη, το ασυγχώρητο λάθος των πολιτικών μας ήταν ότι έχτισαν μια χώρα σε γυάλινα πόδια, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς όραμα, να εξαρτάται από τις ορέξεις των τοκογλύφων της, σε σημείο που νιώθουμε πια ότι ακόμα και αυτή είναι δανεική, ότι τη χρωστάμε κι αυτήν σε κάποια τράπεζα. Η ζωή μας έγινε μια ευγενική παραχώρηση των Βρυξελλών.
Τα λεφτά για τα οποία οι περισσότεροι μοχθήσατε, δεν ήταν ποτέ δικά σας. Γι’ αυτό είστε κλέφτες και όχι επειδή κλέψατε. Συνέδεσαν την εντιμότητά σας με το αν είστε ειλικρινείς φορολογούμενοι. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο επιφανειακές έχουν γίνει οι συζητήσεις που αφορούν στη ζωή μας. Αν κρύψατε κάτι, αν ξεχάσατε καμιά απόδειξη, θα καείτε στην κόλαση. Εκείνοι θα συνεχίσουν να σας κλέβουν κι εσείς θα μετράτε κάθε μέρα τα ψιλά σας. Τα καλά νέα είναι ότι τα νέα μέτρα δεν μας απαγορεύουν να κλέβουμε. Ίσως πρέπει να κλέβουμε λιγότερο όπως θα πρότεινε ο Ντάριο Φο. Ή να αποδεχόμαστε τον ενοχλητικό ρόλο του τίμιου μέλους μιας διεφθαρμένης κοινωνίας.
Στον Τύπο, σας κατηγορούν και για κάτι ακόμα: έχετε μεγάλη ιδέα λένε για τον εαυτό σας. Υποστηρίζουν ότι δεν εξελίσσεται και καμία σπουδαία επιχείρηση κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας. Λένε ότι φταίξαμε εμείς. Προφανώς. Δεν ήθελε πολύ μυαλό για να φτάσεις στο συμπέρασμα. Αποφαίνονται: Έλληνα ξύπνα, δεν είσαι μοναδικός. Τα βάζουν με τον εθνικισμό σας. Κι όμως, αν προσέξετε τι λένε, πιστεύουν σε μια διαφορετική μοναδικότητα, φασιστικού τύπου. Λένε ότι οι πολιτικοί μας υπήρξαν οι πιο διεφθαρμένοι. Παιδαριώδες λάθος. Πιστεύουν στην ελληνική μοναδικότητα της αρπαχτής και της κλεψιάς. Υποστηρίζουν ότι είστε τέρατα και ότι πρέπει να τιμωρηθείτε για αυτούς που εκλέξατε. Θα δεχόμουν πιο εύκολα ότι οι πολιτικοί μας υπήρξαν ανίκανοι. Αλλά μεγαλύτεροι κλέφτες, δεν είναι.
Πολλοί επίσης είναι αυτοί που δεν μπορούν να διαχωρίσουν ότι η θέση του πρωθυπουργού και η θέση του πολίτη-και ενίοτε του Σκανδαλίδη- διαφέρουν. Αν διαμαρτυρηθείς, δε σημαίνει ότι στρέφεσαι εναντίον του Παπανδρέου και ότι είσαι ανεύθυνος. Δηλώνει απλά ότι είσαι ζωντανός. Αυτοί που ενοχλούνται, ας απευθύνουν στη νεολαία τις υποδείξεις τους. Σε εμάς που είμαστε πρώτα ονόματα στην ανεργία. Η δημοσκοπική μου αντίδραση αν εσάς σας βολεύει, εμένα δε με καλύπτει. Ξέρω ότι η δουλειά του πρωθυπουργού είναι άλλη και σέβομαι τις προσπάθειές του. Οφείλει να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή, να φορολογήσει την Εκκλησία, να μειώσει τους εξοπλισμούς-όλα αυτά βέβαια δεν καλμάρουν τις αγορές όπως το κατάφεραν οι περικοπές μισθών. Αλλά εγώ είμαι πολίτης. Δεν αντιδρώ επειδή θέλω να καταστραφούμε, αλλά κάτι πρέπει να πω.
Τα αρνητικά δεν βρίσκονται στα συστήματα. Καλό θα είναι να σταματήσουν οι ειρωνείες προς τους κομμουνιστές για το εργοστάσιο που έκλεισε. Έχουν εξάλλου τα δικά τους προβλήματα. Ο Γιώργος Ρούσης γράφει στην Ελευθεροτυπία κάτι που θα μας βοηθήσει: « Σε αντίθεση με το πώς αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής». Ο κόσμος δηλαδή αλλάζει, με ή και χωρίς τη θέλησή μας.
Ο Μπρεχτ θα πει: «Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζομένου, μέσα σε µια βοή από ξεφωνητά που λένε ότι το βασικό είναι το πνεύμα της θυσίας». Σας θυμίζει κάτι;
Τρομάζω με αυτόν που αδιαφορεί, που δεν νοιάζεται, που αισιοδοξεί για να μη σκεφτεί. Που σκέφτεται όχι πώς θα ζήσουμε όλοι καλύτερα, αλλά πώς θα γίνει να ζήσουμε όλοι χειρότερα. Και πιο πολύ με ενοχλούν οι μετά Χριστόν προφήτες. Ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που έβλεπαν το παγόβουνο. Η ορχήστρα των Μ.Μ.Ε, ξεπερνώντας σε αντοχές εκείνη του Τιτανικού, συνεχίζει να παίζει, καθώς βυθιζόμαστε, αποκλειστικά mainstream σκοπούς. Γι'αυτό κι εγώ σκέφτομαι να διατηρήσω τα δικαιώματά μου στη μελαγχολία, αφού εργασιακά δεν ήταν θέλημα των αγορών να αποκτήσω. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά θα γίνει κι αυτό.
Οι ξετρελαμένοι τροχονόμοι των αγορών και οι υπηρέτες τους δε σου συγχωρούν ότι δεν κυνήγησες την ευκαιρία σου να γίνεις πλούσιος. Γι’ αυτό θεωρούν ότι σου αξίζει να πληρώσεις. Στον κόσμο τους είσαι αποτυχημένος. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν λαχταρούν να δουν χρήματα σε δεσμίδες, κάποιοι τόσο ξεροκέφαλοι, επικίνδυνοι και περήφανοι που θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν και χωρίς πολλά λεφτά. Είναι αυστηροί μαζί μας γιατί δεν διανοούνται ότι τα λεφτά τους δεν έχουν καμία αξία. Ότι δεν έχουν την αξία που εκείνοι τους αποδίδουν. Προσβάλλαμε το Θεό τους και σαν μουλάδες ζητούν να μην αστειευόμαστε με τον Μωάμεθ τους.
Το σύστημα, αν ήταν σοφό και δίκαιο, θα επιβράβευε την έλλειψη χρημάτων. Αν το σκεφτείτε λογικά, γι’αυτό μας τα έδωσε. Για να τα ξοδέψουμε. Όχι για να τα διαχειριστούμε αλλά για να τα σπαταλήσουμε. Σε έργα, μισθούς, συντάξεις, κλοπές, μίζες κ.α. Σε ανθρώπους τα έδωσαν. Μας χαρτζιλίκωσαν και τα θέλουν πίσω. Άκου που πήγαν τα λεφτά…Τι ηλίθια ερώτηση. Αποκλείεται να νόμιζαν ότι θα τους τα επιστρέψουμε. Να τα βρούμε που; Οι νόμοι της ηλίθιας και παράλογης αγοράς τους συνεχίζουν να καθορίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και γι’αυτό προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι απλά τα πράγματα. Σε ένα δίκαιο κόσμο, όμως, θα όφειλαν να είναι.
Οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές. Οι προστάτες μας θα ήταν αμείλικτοι εκεί όπου συγκεντρώνεται το χρήμα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτο. Εκεί θα γεννιόταν η καχυποψία, τότε μόνο θα έπαιρναν μέτρα και θα παρείχαν βοήθεια. Όποιος έγινε εκατομμυριούχος, το μετάνιωσε. Γιατί έπρεπε να γελοιοποιηθεί τόσο; Γιατί δεν τον προστάτευσε κανείς; Από την άλλη, το ασυγχώρητο λάθος των πολιτικών μας ήταν ότι έχτισαν μια χώρα σε γυάλινα πόδια, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς όραμα, να εξαρτάται από τις ορέξεις των τοκογλύφων της, σε σημείο που νιώθουμε πια ότι ακόμα και αυτή είναι δανεική, ότι τη χρωστάμε κι αυτήν σε κάποια τράπεζα. Η ζωή μας έγινε μια ευγενική παραχώρηση των Βρυξελλών.
Τα λεφτά για τα οποία οι περισσότεροι μοχθήσατε, δεν ήταν ποτέ δικά σας. Γι’ αυτό είστε κλέφτες και όχι επειδή κλέψατε. Συνέδεσαν την εντιμότητά σας με το αν είστε ειλικρινείς φορολογούμενοι. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο επιφανειακές έχουν γίνει οι συζητήσεις που αφορούν στη ζωή μας. Αν κρύψατε κάτι, αν ξεχάσατε καμιά απόδειξη, θα καείτε στην κόλαση. Εκείνοι θα συνεχίσουν να σας κλέβουν κι εσείς θα μετράτε κάθε μέρα τα ψιλά σας. Τα καλά νέα είναι ότι τα νέα μέτρα δεν μας απαγορεύουν να κλέβουμε. Ίσως πρέπει να κλέβουμε λιγότερο όπως θα πρότεινε ο Ντάριο Φο. Ή να αποδεχόμαστε τον ενοχλητικό ρόλο του τίμιου μέλους μιας διεφθαρμένης κοινωνίας.
Στον Τύπο, σας κατηγορούν και για κάτι ακόμα: έχετε μεγάλη ιδέα λένε για τον εαυτό σας. Υποστηρίζουν ότι δεν εξελίσσεται και καμία σπουδαία επιχείρηση κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας. Λένε ότι φταίξαμε εμείς. Προφανώς. Δεν ήθελε πολύ μυαλό για να φτάσεις στο συμπέρασμα. Αποφαίνονται: Έλληνα ξύπνα, δεν είσαι μοναδικός. Τα βάζουν με τον εθνικισμό σας. Κι όμως, αν προσέξετε τι λένε, πιστεύουν σε μια διαφορετική μοναδικότητα, φασιστικού τύπου. Λένε ότι οι πολιτικοί μας υπήρξαν οι πιο διεφθαρμένοι. Παιδαριώδες λάθος. Πιστεύουν στην ελληνική μοναδικότητα της αρπαχτής και της κλεψιάς. Υποστηρίζουν ότι είστε τέρατα και ότι πρέπει να τιμωρηθείτε για αυτούς που εκλέξατε. Θα δεχόμουν πιο εύκολα ότι οι πολιτικοί μας υπήρξαν ανίκανοι. Αλλά μεγαλύτεροι κλέφτες, δεν είναι.
Πολλοί επίσης είναι αυτοί που δεν μπορούν να διαχωρίσουν ότι η θέση του πρωθυπουργού και η θέση του πολίτη-και ενίοτε του Σκανδαλίδη- διαφέρουν. Αν διαμαρτυρηθείς, δε σημαίνει ότι στρέφεσαι εναντίον του Παπανδρέου και ότι είσαι ανεύθυνος. Δηλώνει απλά ότι είσαι ζωντανός. Αυτοί που ενοχλούνται, ας απευθύνουν στη νεολαία τις υποδείξεις τους. Σε εμάς που είμαστε πρώτα ονόματα στην ανεργία. Η δημοσκοπική μου αντίδραση αν εσάς σας βολεύει, εμένα δε με καλύπτει. Ξέρω ότι η δουλειά του πρωθυπουργού είναι άλλη και σέβομαι τις προσπάθειές του. Οφείλει να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή, να φορολογήσει την Εκκλησία, να μειώσει τους εξοπλισμούς-όλα αυτά βέβαια δεν καλμάρουν τις αγορές όπως το κατάφεραν οι περικοπές μισθών. Αλλά εγώ είμαι πολίτης. Δεν αντιδρώ επειδή θέλω να καταστραφούμε, αλλά κάτι πρέπει να πω.
Τα αρνητικά δεν βρίσκονται στα συστήματα. Καλό θα είναι να σταματήσουν οι ειρωνείες προς τους κομμουνιστές για το εργοστάσιο που έκλεισε. Έχουν εξάλλου τα δικά τους προβλήματα. Ο Γιώργος Ρούσης γράφει στην Ελευθεροτυπία κάτι που θα μας βοηθήσει: « Σε αντίθεση με το πώς αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής». Ο κόσμος δηλαδή αλλάζει, με ή και χωρίς τη θέλησή μας.
Ο Μπρεχτ θα πει: «Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζομένου, μέσα σε µια βοή από ξεφωνητά που λένε ότι το βασικό είναι το πνεύμα της θυσίας». Σας θυμίζει κάτι;
Τρομάζω με αυτόν που αδιαφορεί, που δεν νοιάζεται, που αισιοδοξεί για να μη σκεφτεί. Που σκέφτεται όχι πώς θα ζήσουμε όλοι καλύτερα, αλλά πώς θα γίνει να ζήσουμε όλοι χειρότερα. Και πιο πολύ με ενοχλούν οι μετά Χριστόν προφήτες. Ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που έβλεπαν το παγόβουνο. Η ορχήστρα των Μ.Μ.Ε, ξεπερνώντας σε αντοχές εκείνη του Τιτανικού, συνεχίζει να παίζει, καθώς βυθιζόμαστε, αποκλειστικά mainstream σκοπούς. Γι'αυτό κι εγώ σκέφτομαι να διατηρήσω τα δικαιώματά μου στη μελαγχολία, αφού εργασιακά δεν ήταν θέλημα των αγορών να αποκτήσω. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά θα γίνει κι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου