Εγχειρίδιο για διανοούμενους

Όταν ξενυχτάς, κάποιος έρχεται και σου ψιθυρίζει τα μυστικά αυτών που κοιμούνται. Πώς θα ενωθεί όμως ο κόσμος; Τα πολλά εγώ δεν κάνουν ένα εμείς.

Ο ρόλος μου πολύ πιθανόν με υπερβαίνει. Νιώθω σαν τεχνικός εγκεφάλων που δεν ξέρει από πού να αρχίσει. Δεν έχω την άδεια να κάνω κάτι, δεν ξέρω καν αν έχω το δικαίωμα να πειράξω τα καλώδια. Αυτοί που ξέρουν, μου φωνάζουν να μην τα αγγίζω γιατί θα τα κάνω χειρότερα. Τολμώ όμως ακόμα να φλερτάρω με την ηλεκτροπληξία. Τυραννιέμαι και δυσπιστώ γιατί έχω ανάγκη να πιστέψω σε κάτι, έστω και στη δικιά μου παράφωνη σκέψη. Η σιωπή είναι η μεγαλύτερη εξουσία-κι εγώ δεν τα πάω καλά με τις εξουσίες.

Παρατηρώ όμως τον εαυτό μου. Η ανάγκη μου να διαφοροποιηθώ και να αποστασιοποιηθώ είναι μεγαλύτερη από το να ενωθώ με κάποιον. Στην ένωση νιώθω πως χάνω τη δύναμή μου. Δεν περνάει από το μυαλό μου μια επιλογή που θα με περιόριζε. Ίσα-ίσα, με κάνει να αηδιάσω. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν συγχώρησα τον Θεό που με έριξε στον κόσμο ανάμεσα στους άλλους. Θα ήθελα το προσωπικό μου βασίλειο. Όταν ωστόσο βρήκα το θάρρος να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου, βγήκα λιγότερος.

Η εμπειρία μου αυτή, με κάνει να θέλω να αθωώσω τους πάντες. Μπορεί να μην έπεσαν πάνω στις σωστές μουσικές, στους σωστούς ανθρώπους, στα σωστά ερεθίσματα. Οι άνθρωποι που βρήκαν τα μέσα για να ζουν καλύτερα και να σκοτώνονται, δεν κατάφεραν να βρουν έναν τρόπο για να αγαπάει ο ένας τον άλλον. Αυτό θα ήταν ένα θαύμα στο οποίο θα αποτύγχανε και ο ίδιος ο Χριστός.

Τι με ρωτάς; Φυσικά και θέλω κάτι καινούριο και πιο φρέσκο. Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει με προτάσεις και πρωτοβουλίες, αλλά με κοσμογονίες. Θα έπρεπε να εργάζομαι νυχθημερόν για την αφύπνισή του, να εξαντληθώ πάνω από το ναρκωμένο τέρας για να του δώσω ζωή, να το ταϊζω με τις ιδέες μου. Και μου φαίνεται ότι δεν με έχει συνεπάρει αρκετά ο τιτάνιος αυτός σκοπός.

Πρέπει να απαιτήσω από τον εαυτό μου περισσότερα. Δεν θα ξαναείμαι κατώτερος των περιστάσεων. Πρέπει να γίνω ένας ήρωας ειρήνης. Δεν θα υπνωτιστώ ξανά από την ομορφιά της ενασχόλησής μου, δεν θα αποκοιμηθώ πάνω στα βιβλία, δεν θα σκεπαστώ από τις σελίδες τους. Η σελίδα που ζητάω να αλλάξει, δεν πρέπει να ξεχνάω ότι τις περισσότερες φορές, είναι ασήκωτη- ίσως επειδή έχει και εμένα μέσα της που κοιμάμαι. Η βλακεία είναι αήττητη ειδικά όταν δε βλέπω την ώρα να φυγομαχήσω, να σας μισήσω και να συνταξιοδοτηθώ πνευματικά. Πρέπει όμως να συνεχίσω να κάνω τη ζωή σας δύσκολη. Από πόσα ραντεβού μπορώ να λείψω; Στις πόσες απουσίες κόβομαι;

Στη γη δεν έχει μείνει άνθρωπος σχεδόν που να μην αξίζει ο κόπος να τα βάλεις μαζί του. Δεν έμεινε όμως και κανένας χωρίς ένα σταυρό στην πλάτη του. Το παιχνίδι αρχίζει και σκληραίνει. Είναι ζήτημα πια ζωής και θανάτου. Κι εγώ επέλεξα να αλλάξω τον κόσμο με το ενδιαφέρον μου και όχι με την αδιαφορία μου.

Στο κατώφλι της πόρτας μου,ωστόσο, ξεπρόβαλε πρόσφατα η τελευταία. Δεν ανησύχησα. Η παρουσία της απέδειξε ότι το ενδιαφέρον μου είναι αληθινό. Δεν είναι κακό που δεν διαρκεί. Υπάρχουν στιγμές που δεν θα με ενδιέφερε αν έπαιρναν όλα φωτιά. Μια φωτιά ζητούσα κι εγώ πάντα αλλά από αυτήν που ανάβει, όχι από εκείνη που καίει. Συγγνώμη που ακόμα τις μπερδεύω.