Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Η βασίλισσα της Αϊτής


Η Ελένη ενσάρκωνε τηλεοπτικά την ιδανική οικοδέσποινα. Κούκλα, κομψή και σέξι. Και το σημαντικότερο: απέπνεε μια αύρα ανηθικότητας και παρανομίας. Άφηνε να εννοηθεί πως αν ήμασταν καλά παιδιά μπορεί και να μας καθόταν, αν και δεσμευμένη. Ήξερε να εξάπτει τη φαντασία μας με την οικειότητα που μας δημιουργούσε.

Για να καθιερωθεί, έκανε επιστήμη τον υπολογισμό. Όχι φυσικά συνειδητά. Το είχε μέσα της. Προσεκτικά βήματα, επιλεγμένοι συνεργάτες, έξυπνος γάμος, επιμελώς ατημέλητο μίνι και η κοτσάνα με μέτρο. Έτσι για να συζητιέται. Υπολόγιζε την αφέλεια που θα προσφέρει, το συναίσθημα που θα ελευθερώσει, το σεξ που θα υποσχεθεί. Σχεδόν τέλεια, απροστάτευτη και εύθραυστη, μια ευαίσθητη θεά, προσιτή και βαθιά αδιάφορη. Τόσο αδιάφορη που ήταν σα να νοιάζεται. Στην πραγματικότητα πολύ μακριά μας, χωρίς ίχνος αλήθειας, μας αγαπούσε και μας σιχαινόταν ταυτόχρονα.

Αν ξυπνούσες το πρωί, το τι χρώμα βρακί φορούσε, ήταν η πιο σίγουρη πληροφορία της ημέρας. Εκείνη θέλει να αγνοεί ότι έκανε καριέρα με την περιουσία που είχε ανάμεσα στα πόδια της. Της αρέσει να λέει ότι δεν έχει ιδέα από Ίντερνετ -υπονοώντας έτσι ότι δεν γνωρίζει τη βασική πηγή της φήμης της. Προγραμματισμένα ψεύτικη, λέγοντας ειλικρινώς ψέματα, απαράμιλλη σε αυτό που κάνει, ταίριαξε τέλεια με τις ψευδαισθήσεις που γεννάει η τηλεόραση. Ακόμα και τα παιδιά της, νιώθω ότι τα αγάπησε παθιασμένα όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ήταν δικά της. Βρήκε πάντως στη μητρότητα έναν εαυτό για τον οποίο δεν χρειαζόταν να ντρέπεται. Όταν τα νούμερα έπεσαν, έκανε γυμναστική για να τα ανορθώσει. Ακόμα και τώρα που χώρισε, πουλάει με δόσεις τον πόνο της. Λίγη θλίψη, λίγη χαρά, η χαρμολύπη της κατατρεγμένης. Μόνο η Μενεγάκη θα μπορούσε να χωρίζει επειδή έχει γκόμενο και να τη λυπόμαστε. Αν θέλεις να βγεις κάποτε στο γυαλί, αποστήθισε τα μαθήματα που σου παραδίδει.

Εμείς, οι πιστοί της υπήκοοι, δεν λυπόμαστε πια αυτόν που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας. Λυπόμαστε αυτόν που είχε όλα τα εφόδια για να ευτυχήσει και απέτυχε. Η αποτυχία του τον κάνει πιο πολύ δικό μας. Ίσως γίνεται και η εκδίκησή μας. Μπορούμε επιτέλους να υποκριθούμε ότι στενοχωριόμαστε ενώ, κατά βάθος, χαιρέκακα, το ευχαριστιόμαστε. Μας κάλεσε στο γάμο της, θα μας καλέσει και στο διαζύγιο. Έτσι πάνε αυτά. Συγχαρητήρια λοιπόν για την εκπομπή σου και για το διαζύγιό σου, Ελένη μου.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Εκείνη θα γελάσει τελευταία. Αφού μπορεί να υποκρίνεται από τώρα τον πόνο της, ο χωρισμός της δεν είναι κάτι σοβαρό. Το μόνο που μένει είναι η επίδειξη δύναμης που κάνει η τηλεόραση. Κι ενώ δεν σε ενδιαφέρει κάτι, πιάνεις τον εαυτό σου να το παρακολουθεί. Καθώς τα νούμερα παίρνουν την ανιούσα, φαίνεται πως και φέτος θα προσκυνήσουμε τη βασίλισσα που μας αξίζει. Με μια και μόνο προϋπόθεση: να νομίζουμε ότι μας ανήκει. Κανείς εξάλλου δεν αγαπάει τους αγγέλους.

2 σχόλια:

DayDreamer..! είπε...

Ο απόλυτος αποπροσανατολισμός απο ουσιαστικά προβλήματα.. Ειλικρινά άλλο ένα βιντεάκι-memorial του αδικοχαμένου γάμου να δω ακούγοντας "τράαααβαω λοιπόν σ'όλα μια κόκκινη γραμμή" και αυτό ήταν: πέφτω απ'το παράθυρο...

pasaenas είπε...

Εγώ άλλο ένα μπορώ να δω. Ένα όμως!