Ζήστε αργότερα

Και τι πειράζει που 'γιναν όλα ψεύτικα και ανώδυνα; Ήταν αναπόφευκτη η κατάληξη της προόδου, φίλε μου. Τι περιμέναμε; Η δυνατότητά σου να ζεις αξιοπρεπώς συνδέθηκε με την ικανότητά σου να κλέβεις. Και έγινες κλέφτης από ανάγκη. Έμαθες πως οι άνθρωποι έρχονται πάντα τελευταίοι. Και δεν καταδέχτηκες να μοιάζεις με άνθρωπο.

Θα σε στενοχωρήσω όμως, φίλε μου. Μπαίνω σε αριστερά sites, μαθαίνω τις τελευταίες δηλώσεις Άνθιμου και «μαυρίζει» η ψυχή μου. Τι θα γινόταν άραγε αν τις άφηνες να τύχουν της αντιμετώπισης που τους αξίζει, που είναι η πλήρης και καθολική σου αδιαφορία; Αν με ρωτάς, το ίδιο θα έπρεπε να κάνεις και με τους τελευταίους τραμπουκισμούς της Χρυσής Αυγής. Αλήθεια, τι θα πάθαινες αν σου φώναζε κάποιος ότι ο ακροδεξιός είναι και δικό σου παιδί; Θα κοκκίνιζες από τα νεύρα σου, σίγουρα. Και ξέρεις ότι δεν μπορείς να ζητήσεις τεστ DNA. Φοβάσαι ακόμα ότι και του Πασχάλη το παιδί είναι δικό σου. Το φοβάσαι το φόβο. Γιατί λοιπόν αφήνεις το μίσος να κυκλοφορεί μέσα από το δικό σου portal; Όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου, δεν σου είπε κανείς ότι δε χρειάζεται να το ανακοινώνεις;

Πώς να αλλάξεις όμως εχθρούς στα γεράματα; Σε καταλαβαίνω. Γέρασες και ‘συ. Έγινες δειλός και παράξενος. Δε γουστάρεις τον αγρότη επειδή ξέρεις ότι είναι αλλοτριωμένος και ευνοημένος. Εσύ θα έπρεπε να κλείσεις τα αστέρια, τη θάλασσα, το φεγγάρι, αλλά σιωπάς και αγωνίζεσαι. Μα ο Ζιν δεν μίλησε για κανέναν αγρότη, φίλε μου. Αν είχε δίκιο, η υπακοή σου είναι το πρόβλημα. Ξαναδιάβασε τα βιβλία που σου άφησε. Αν θέλεις, στα δανείζω.

Βλέπω κρατάς εφημερίδες. Διαβάζεις ακόμα εφημερίδες; Πώς σου φαίνεται που τώρα τελευταία εμπιστεύονται την ενημέρωσή σου στις ξένες; Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Γιατί δεν αγοράζεις απευθείας εκείνες; Δεν τις φέρνει ο περιπτεράς σου; Μα τι βλέπω! Η χρεοκοπία σου έχει μπει στο στοίχημα κι εσύ χαμογελάς. Πρώτη φορά είσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας. Είσαι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος του κόσμου. Επιτέλους κάποιος σε υπολογίζει. Σε είχαν ξαναπιάσει μα τους είχες ξεφύγει. Είχες δάσκαλο τον Παλαιοκώστα. Ζούσες μα το είχανε ξεχάσει. Και χαίρεσαι που τους δημιουργείς πρόβλημα. Σχεδόν το απολαμβάνεις. Όχι ότι αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Νιώθεις το έλλειμμα να σε βαραίνει, το χρέος να σε καταδιώκει, τις προθεσμίες να σε γδέρνουν. Δόξα το Θεό, έχεις προβλήματα. Τα νέα, όμως, μέτρα δεν σου φαίνονται και τόσο καινούρια. Τελικά, τι κατάλαβες, είσαι πρόβλημα ή στόχος; Και οι διπλανοί σου εξαντλημένοι, αδιάφοροι, διαιρεμένοι, αιμοδιψείς, ανταγωνιστικοί, άσχημοι, ανασφαλείς, φοβισμένοι. Έγιναν οι ψηφοφόροι των ονείρων τους.

Στο στρατό το ‘παιξες ηλίθιος. Και ήταν το πιο διασκεδαστικό πράγμα του κόσμου, φίλε μου. Ήμουν κι εγώ μαζί σου. Σε πληγώνει, όμως, να το παίζεις ηλίθιος γι’ αυτό που σε ενδιαφέρει. Σε ρωτούν τι θα κάνεις με τη ζωή σου όσοι πρόθυμα και πειθήνια τη σπατάλησαν. Και αναγνωρίζεις την παγίδα στην ερώτηση: δεν σου λένε πρώτα τι σκοπεύουν να κάνουν εκείνοι με τη ζωή σου. Μετά σε ρωτούν αν σε ενδιαφέρει η δημοσιογραφία. Γιατί δεν ρωτούν την ίδια; Έμαθες να είσαι ευγενικός. Πώς να τους πεις ότι εκείνους δεν τους ενδιαφέρει; Οι περισσότεροι δέχτηκαν να είναι ασήμαντοι και να καμαρώνουν. Συνεχίζουν να αποκαλύπτουν για να μην κατανοήσουν. Καταφέρνουν μάλιστα κάτι που και εσύ ο ίδιος βρίσκεις αξιοθαύμαστο. Φλυαρούν γράφοντας. Η μόνη τάξη που θα έπρεπε να μπει στον κόσμο είναι η αλήθεια. Και κανείς τους δεν ενδιαφέρεται να την επιβάλλει.

Μην τους κατηγορείς όμως. Ούτε κι εσένα θα σε ενδιέφερε κάτι τόσο φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο. Δες τα θετικά. Η πατρίδα σου αναγνώρισε επιτέλους τους μετανάστες. Φτάνει όμως αυτό; Πότε θα αναγνωρίσει τους νέους της; Πότε θα τους δώσει την ελληνική ιθαγένεια; Γιατί επέτρεψε να την εγκαταλείψουν σπουδαία μυαλά της; Γιατί δεν τα κράτησε κοντά της; Πιο πολύ την ενδιαφέρει μη φύγουν τα κεφάλαιά της;

Σβήνει τα φώτα για μια ώρα- αλλά δεν δίνει τα φώτα της ούτε λεπτό. Κλείνει δρόμους- αλλά δεν ανοίγει ούτε ένα τόσο δα στενό να αναπνεύσεις, να αγαπήσεις, να δημιουργήσεις. Είναι διαρκώς εκνευρισμένη και ευερέθιστη. Τη βγάζει από τα ρούχα της η παρακώλυση της ελεύθερης διακίνησης των αμαξιών. Τόνοι μελάνης χύνονται και χάνονται άδικα. Ποιος να τολμήσει να τους μιλήσει για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών; Δεν είναι καιρός για σπατάλες, θα του πουν.

Και ‘συ δεν θέλεις να διχάσεις- είσαι και ‘συ περίεργος. Θέλεις να ενώσεις. Δεν ξέρεις να μισείς. Δε θεωρείς κανέναν κατώτερό σου. Έτσι σε ‘φτιάξαν οι γονείς σου αλλά τώρα σου ζητούν εξηγήσεις. Τι έχεις παιδί μου; Τι έπαθες; Εσύ δεν θα κρατούσες κακία ούτε στο δολοφόνο σου. Αγάπη λες είναι να γνωρίζεις την αθλιότητα των ανθρώπων και να μην τους μισείς. «Ο άνθρωπος είναι άθλιος. Και είναι άθλιος όποιος τον λέει άθλιο επειδή είναι άθλιος» λέει ο προφήτης Ντοστογιέφσκι και εσύ τον πιστεύεις. Το δύσκολο είναι να στοχάζεσαι σαν μεγάλος και να νιώθεις σαν μικρός. Να θυμάσαι πάντα τον μοναδικό παράδεισο που γνώρισες, τη σχολική σου αυλή. Τώρα που η ώρα που φοβόσουν έφτασε, τώρα που αισθάνεσαι εξαπατημένος, αυτό το παιδί που έχεις μέσα σου πού να τ’αφήσεις; Ποιος θα στο προσέξει όπως θα το πρόσεχες εσύ;

Με δυο λόγια: έκανες λάθος από την αρχή. Υπερασπίστηκες υποθέσεις που δεν μπορεί κανείς να υπερασπιστεί. Κάπου το διάβασες αυτό αλλά δεν θυμάσαι πού. Δεν έγινες ποτέ σου πρακτικός. Φροντίζοντάς τον, τον ξέχασες τον εαυτό σου. Έμεινες πίσω. Οι εξελίξεις, βλέπεις. Κι όμως είσαι ακόμα ενοχλητικός δίχως να σε νοιάζει αν θα σε πουν προβληματικό.

Βρίσκεις κάπως το θάρρος και του λες:« Η μελάνη σου, φίλε μου δημοσιογράφε, είναι το αίμα σου. Την έχεις πληρώσει. Χάρη σε εκείνη ζεις. Μη τη σκορπάς. Καλύτερα να άφηνες τη σελίδα σου λευκή. Οι μεγάλοι, φίλε μου, θα παραμένουν μεγάλοι μόνο όσο θα είμαστε γονατιστοί. Μου το 'χε πει ένας σοφός από παλιά- κι αυτόν τον πίστεψα. Μονάχα αν σε εξόργιζαν, μονάχα αν σε απέλυαν, θα τους κοιτούσες στα μάτια. Ίσως ούτε και τότε. Ξέρουν να φυλάγονται και ‘συ να τους φυγαδεύεις. Και να υπακούς. Να χειροκροτείς και να τους φιλάς τα χέρια. Αλήθεια, πώς τα καταφέρνεις; Πώς τα βγάζεις πέρα με τόσο λίγο αέρα; Ποιο είναι το μυστικό της αποτυχίας σου; Μήπως είσαι και 'συ ευκολόπιστος σαν κι εμένα;».