Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Η χώρα των πνευμάτων.


Όταν είχαμε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ήταν τιμή να είσαι αντι-Αμερικανός. Σήμερα είναι στη μόδα να αποκηρύσσεις τον αντι-αμερικανισμό σου. Οι Ευρωπαίοι άρχισαν να γουστάρουν πάλι Αμερική με τη νέα διαφήμιση στο πρόσωπο του Ομπάμα, το λίφτινγκ που την μεταμόρφωσε σε άκακη ηγέτιδα και ανιδιοτελή υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχει κάνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση; Όχι, αλλά ποιος νοιάζεται; Το Gummy Bear έκανε ξανά ελκυστικό το προϊόν.

Συνηθισμένη επιχειρηματολογία: Δεν φταίνε για όλα οι Αμερικανοί, αλλά οι ισλαμιστές που μισούν την ελευθερία μας. Όποιος δεν υποστηρίζεται από τις Η.Π.Α, είναι δικτάτορας ενώ όσοι υποστηρίζονται από εκείνες, είναι μετριοπαθείς και καλοί άνθρωποι. Αν δεν μας αρέσει κάποιος, κανένα πρόβλημα, «υπήρξε εκτεταμένη νοθεία». Υπάρχει φυσικά και η λύση του πραξικοπήματος ή μιας υποκινούμενης επανάστασης, αυθόρμητης και ωραίας όπως εκείνης του 1953 που έφερε τον Σάχη. Τα ευρωπαϊκά Μ.Μ.Ε, ένας προβολέας made in USA, φωτίζουν τον επόμενο στόχο, υιοθετώντας πρόθυμα την αμερικανική οπτική για τα πράγματα, που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Φανταστείτε το Ιράν σαν ένα στοιχειωμένο σπίτι. Αντί να κάνουν έφοδο οι δημοσιογράφοι να δουν τι γίνεται, κάθονται όλοι απέξω και το κοιτάνε. Οι αναλυτές των μεγαλύτερων εφημερίδων γράφουν γι' αυτό καθημερινά, παρατηρώντας το εξωτερικά, μιλώντας ως επί το πλείστον με όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν το οικόπεδο. Σε μια έξαρση ειλικρίνειας αρθρογράφος της δικής μας «Καθημερινής» ξεκινούσε πρόσφατο κείμενό του ως εξής: «Αν οι μαρτυρίες που φτάνουν σε εμάς είναι αξιόπιστες...». Αν η εικόνα που έχεις ξεκινάει από μία υπόθεση, η γνώμη σου δεν έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνη του μέντιουμ που ρίχνει τα Ταρώ. Δεν υπάρχει υπεύθυνη παρά μόνο επίσημη ενημέρωση. Οι υπηρέτες της χρειάζονται επειγόντως ένα γερό ξεμάτιασμα ή ένα δυνατό ευχέλαιο.

«Αν αμφισβητείς τη χρήση των μεθόδων δαιμονοποίησης του καθεστώτος, θα σου πουν υποστηρίζεις τον Αχμαντινετζάντ και ότι είσαι αρνητής του Ολοκαυτώματος» λέει ο Τσόμσκι. «Χρήσιμη τεχνική. Έχει τρομερή σημασία για να προστατεύεις το δικαίωμα σου να ψεύδεσαι». Αναρωτιέμαι: Όταν δύο παιδιά μαλώνουν, δεν έχεις την απαίτηση από το μεγαλύτερο να δώσει το καλό παράδειγμα;

Όλοι γινόμαστε ευκολότερα προδότες των άλλων πατρίδων. Θαρρείς πως οι άνθρωποι ζουν δέκα χρόνια, λες και μας αντικαθιστούν με άλλους κάθε φορά και γινόμαστε δεκτικοί πάλι από την αρχή στη νέα προπαγάνδα. Είναι μειοψηφία όσοι απογοητεύουν τον πρόεδρο διατηρώντας τη μνήμη τους. Αν διαθέτεις έστω και μία κοινή μνήμη από αυτές του εμπορίου, θεωρείσαι ασόβαρος για να συμμετάσχεις στη συζήτηση που επικεντρώνει στην επικαιρότητα, στη βίαιη καταστολή που ασκεί το καθεστώς και την υποτιθέμενη επικινδυνότητά του για την παγκόσμια κοινότητα, που ανησυχεί σαφώς λιγότερο για την αποτυχία της Κοπεγχάγης. Νέος πρόεδρος και Yes, we can -lie again.

Η πίεση στο Ιράν θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα και ο πολυέλαιος των Μ.Μ.Ε θα επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον λαό του, που θα είναι ο μόνος χαμένος όταν τελειώσουν τα παιχνιδάκια πειθούς και ξεκινήσει ο νέος πόλεμος υπέρ της ειρήνης και της δημοκρατίας. Ο Νετανιάχου είχε δηλώσει το 2006: «Είμαστε στο 1938 και το Ιράν είναι η Γερμανία». 2010 (ή 1942 αν προτιμάτε) και ακόμα να δούμε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τους ανθρώπους του Τύπου θα ήταν εντιμότερο όταν τους ζητούν να γράψουν για το Ιράν, να προφασίζονται πονοκέφαλο ή απλή αδιαθεσία.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

to diavasa me mia anasa sxedon.
mono den katalaba kala ti pisteyete pws ennoouse o tsomski, an yparxei xronos kai diathesi na mou peite ti gnwmi sas.



eyxaristw.

Μαύρος Γάτος είπε...

Όταν (δε λέω "αν", λέω "όταν") επιτευχθεί η κατάρρευση του καθεστώτος του Ιράν, μετά από εκείνα του Αφγανιστάν και του Ιράκ, αλίμονο σε... μας... η ποσταθεροποίηση της περιοχής και το κύμα προσφύγων θα είναι ανεπανάληπτα.

pasaenas είπε...

Μαύρε γάτε, χάρηκα πολύ που είδα το σχόλιο σου. Νομίζω ότι θα εξαντλήσει την υπομονή μας ο Ομπάμα. Αυτά τα βασανιστήρια δεν τα απαγόρεψε. Ανώνυμε,ο Τσόμσκι λέει το αυτονόητο. Αν αρνηθείς να αποκαλέσεις δικτάτορα τον Αχμαντινετζάντ, θα σου πουν ότι τον υποστηρίζεις. Η λογική τους δεν διαφέρει από το δόγμα Μπους που έλεγε ότι όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας.