Με ένα κλικ!

Πριν πέντε χρόνια ήταν το τσουνάμι. Τώρα ένας σεισμός. Η γη, με ένα κλικ, με μια κίνηση των τεκτονικών της πλακών, εκμηδένισε ξανά κάθε πολεμική μηχανή που δημιούργησαν τα κράτη, ξεπερνώντας τες με ανεπιτήδευτη φυσικότητα. Ο άνθρωπος, σπέρνοντας την καταστροφή μέσα από τους πολέμους, προσπάθησε να ξεπεράσει σε δύναμη τη φύση, να μιμηθεί το χειρότερό της πρόσωπο. Όταν αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να την φτάσει σε ομορφιά, τόλμησε να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της σε φονικά ένστικτα. Δίχως να το προκαλέσει αυτή τη φορά με τη δράση του όπως συνηθίζει, πήρε μια αλαζονική απάντηση, ένα πρωτόγνωρο σε ένταση ξέσπασμα. Η γη ζήτησε, σπέρνοντας θάνατο, να τη λάβουμε ξανά σοβαρά υπόψη μας. Πήρε και πάλι το πάνω χέρι, λίγο μετά την Κοπεγχάγη, όπου ξεχάσαμε να την προσκαλέσουμε. Η ατομική βόμβα, μπροστά στα καταστροφικά Ρίχτερ της Αϊτής και το τσουνάμι της Ινδονησίας, μοιάζει σχεδόν με άκακο παιχνιδάκι.

Η επιλογή του τρομοκρατικού χτυπήματός της ήταν ωστόσο άστοχη. Μέσα σε έναν κάδο απορριμμάτων, εκεί που χτυπάει η καρδιά της παγκόσμιας φτώχειας και η αδιαφορία των δυτικών δημοκρατιών μας, δεν είχε λόγο να το επιχειρήσει. Παραπλανημένη και οργισμένη, σχεδόν όσο και αυτοί που την κατοικούν, αρνήθηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ως προς τα κυριαρχικά της δικαιώματα και ξέσπασε στον πιο αδύναμο, χάνοντας το δίκιο της. Ξέχασε ίσως ότι οι περιοχές που πλήττονται περισσότερο από την υπερθέρμανσή της είναι οι πιο φτωχές. Με το τυφλό της χτύπημα, επικύρωσε τη μοίρα τους, συμμαχώντας με τους μεγαλύτερους εχθρούς της.

Ας μη μας ξεγελά όμως. Ικανή για όλα όσο ο άνθρωπος συνεχίζει να την αψηφά, ακόμα πιο επικίνδυνη και αδίστακτη, ακροβατεί ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση για όλους μας.

Υ.Γ: Μπορώ να βοηθήσω με ένα κλικ την Αϊτή; Τι ξεκούραστη ανθρωπιά!