Προσοχή: Ναόμι...

Στο στρατό ήμουν αδικαιολογήτως παρών. Χάρη στην παρουσία μου όμως, έβγαλα κάποια χρήσιμα συμπεράσματα…Υπάρχει ζωή μετά θάνατον, κρατάει 12 μήνες και λέγεται στρατός. Τώρα αρχίζουν οι υποχρεώσεις μου λένε…Εγώ όμως ψηφίζω Κομφούκιο στις Ευρωεκλογές που υπόσχεται πως εάν διαλέξεις μια δουλειά που σ' αρέσει, δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου. Ούτως η άλλως, η ανεργία είναι η πρώτη επαγγελματική εμπειρία των πτυχιούχων. Όλοι από εκεί ξεκίνησαν, γι’ αυτό και εγώ λέω ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Δεν συντρέχει κανένας λόγος αισιοδοξίας:
Στο δρόμο συνομιλούμε με τις κόρνες, οι φίλοι μου έχουν εξαντλήσει τα quiz του Facebook και καταλαμβάνουν θέσεις μνήμης κυριολεκτικά στο κινητό μου. Προτιμούν να μάθουν πόσα πόδια θα είχαν αν ήταν σαρανταποδαρούσες, ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεται μαζί τους, τι χρώμα μπουρνούζι θα ήταν, πότε θα κάνει ξαστεριά κ.α. Ξέρει η ιστοσελίδα να τους κολακεύει, ενώ εγώ χρειάζομαι δουλειά ακόμα! Τι να κάνω που αυτά που αγαπώ είναι υπερβολικά πολύτιμα για να τα μοιραστώ με το Facebook; Θα αφήνατε ποτέ την οικιακή βοηθό σας στο σπίτι της Ναόμι Κάμπελ;

Καλός πολίτης μου εύχομαι και με μια καλή Πετρούλα...