Εθνική ντροπή

Το μπλογκ, εκεί που ξεκίνησε να έχει περισσότερους από δέκα αναγνώστες τη μέρα, κοντεύει να κατηγορηθεί για μονομανία. Θέλει ωστόσο να υπογραμμίσει για τελευταία φορά ότι ο Γιάννης Χαρούλης, που όλοι εκτιμούμε και σεβόμαστε, δεν είναι παρά μία τρίχα από το μουστάκι του Σταυρακοβασίλη. Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας ήταν ότι στα χρόνια της μεταπολίτευσης το καλύτερο βιβλίο που διάβασες ήταν ένα που σου είχαν κάνει δώρο, του Νίκου Δήμου, ενώ δεν άκουσες ποτέ αυτόν τον άνθρωπο να τραγουδάει. Δεν είναι τυχαίο που ο μόνος Έλληνας μπροστά στον οποίο το βουλώνω όταν μιλάει, ο Ross Daly malaka fasista (ta greeklish gia na miliso ti glwssa sou), τον έχει κοντά του τόσα χρόνια. Το συγκεκριμένο βιντεάκι έχει 431 προβολές την ώρα που γράφω το ποστ. Οι 400 είναι δικές μου. Ξεπλένω εθνική ντροπή.

Το πρόβλημα είναι πως με αυτή μου την κρίση θα δυσκολεύονταν να συμφωνήσουν παραπάνω από 431 Έλληνες. Θα μου έλεγαν ότι τον Σταυρακάκη δεν τον έχουν δει στη Μενεγάκη, ότι η Φακλάνα Ντελ Ρέι αγγίζει με περισσότερη λάμψη τις ευαίσθητες χορδές τους, ότι η κρητική μουσική είναι πιο ευχάριστη όταν αποθεώνει τη ζωοκλοπή και παίζεται με ντραμς, ότι ο Παντελίδης είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία τους, αυτή του κακομοίρη, κι ότι στα βραβεία Mad ο Μηδενιστής δεν θα δεχόταν ποτέ να κάνει ντουέτο με τον Βασίλη. Θα μου επιβεβαίωναν δηλαδή ότι το πρόβλημα του τόπου είναι βαθιά πολιτισμικό. Ότι το μόνο που μπορεί να γεννήσει άνετα είναι κοπρίτες, ατάκες και νεοναζισμό.